VİVA LA MUERTE -çiçeklerini kanla renkleyenler için-

gece aysız çağ karanlık acının sürgünleri

boy atmıştır gövdemde bir uzun hikâye bu...

I

kaç kişi fark etmiştir

gece boynuna bazan

kıpkırmızı sözcüklerin dolandığını,

aşkın en yalın anlatımıyla

kaç kişinin avuçları yanmıştır,

kim kalmıştır konuşurken korkmadan

ayna tutabilen kalbine,

kim bilir kaç tomurcuk

kaç tasarruf hesabı yüzünden çürümüştür...

şimdi yalnız ve ürkek bir gölgedir kaldırımlarda bahar

-kaçak bir mahkûm kadar haklıdır oysa

kaçak bir mahkûm kadar tedirgin bahar-

II

alnını rüzgârlardan sakınmayan bir adam

kitapları ürperten bir dokunuşla

kitaplardan meydanlara akan düşü fark etti,

daha bir kavradı yeteneğini

okyanus öykülerinin vurgunu lepistes,

saçlarını tarayan dehşeti fark etmeden

bir çocuk

dağlara koştu yine uçurtmasıyla.

bir intihar vakasını görüntüler gibi akşam

aydınlatırken arka sokaklarını kentin

soğuk bir rüzgâr çarptı gökdelen camlarına,

karanlık ve çamurlu varoşlardan

sokak kedilerinden ve yağmur korosundan:

"biz biz idik, biz idik

meydanlarda söz idik..."

karanlıkta yalnızlıktan uğuldayan ağaçlar

bir de kıyısına yorgun yaslanan

deniz fark etti bunu

kentse paslı sesiyle yine homurduyordu.

III

benim karardıkça şiddetlenen bir yangın olan gövdem

hiçbir zaman yakışmadı balkon çiçeklerine

fısıltılar arasında iğreti kaldı sesim,

iğretnimi bastırarak yaşadım yaşadıysam.

IV

varılmaz menzile reva görülüp giden kalbim

bir düşün ak dolayından sürülüp giden kalbim

ey sönmüş yıldızlar üzre geceyi tütsüleyen

ıslaktenha yeminlerle dürülüp giden kalbim.

.

en çiçekli akışlardan payına sinen acı

kalbim, geceler ki kandır lambirilerden sızar

bir yanın zemheri yemiş çocuklarda tükenik

bir yanı tunç bir öfkeden sorulup giden kalbim.

.

ey gittikçe kesinleşen bir gül yankısı gibi

gecenin mat ortamına doğru kabaran isyan

hüznün ellerimi yakıp gül eden nefesinden

yorulmasın yokuşlarda yorulup giden kalbim.

.

sular ah, sonsuz gemiler bekleyen esmer sular

karanlığa saplanmış bir çığlık gibi bekleyen

tenha bir yol akşamıdır kan donacak sesiniz

dinmeyecek bu cürme pey verilip giden kalbim.

.

yaşamak sığ bir öyküdür ağla ve diren kalbim

aşkı hüzzam nisanına poyraz erdiren kalbim

bir biz kaldık kervanların enkazından doğrul hey

kan yeşili bir hüzünle vurulup giden kalbim.

V

-yorgun bir çağdı

taşırken biz yağmurlar doluncu bir coşkuyla bakışlarımız karanlığı burgulayarak genç damarlarımıza sinen çiçek tortularını, anneler yüreklerinde uçurum yankıları incelirdi ardımızdan. bizse mezarlarımızı süslerdik gittikçe koyulaşan bir aşkla devinerek.

toprak sesimizden tanır esirgerdi bizi ve gece ve rüzgâr gelişimizden, berrak bir su gelirdik. bilirdik çünkü geceyi sonsuz kılan aşkın teni narindir ve bu yüzden çok zamanlar gözlerimiz can çekişen bir kaplanın gözlerine dokunurdu ve bu yüzden aşkın en çıplak tanımına yürürdük herkesin bildiği ve herkesten kıskandığı bir ovayı denemenin beyaz ürpertisiyle. üstümüzde bitmeyen bir tutkuydu güneş ışır dururdu. ve terli gövdelerimizde aynı sevda uyurdu.

sey ey

şimdi uykularımızı aşındıran kan sarnıcı sen yoktun. yoktun ve hiçbir düşte pegasusa yer yoktu, dağlardık neremizi seviyorsa karanlık en keskin acılarla ve böylece hissederdik gözlerini çocuklarda gizlenen o parıltının, şimdi senin etli ve mücrim parmaklarından damlayan kanla yöremizi terk eden. bundandır şimdi karanlıksa çağ, bıçak açar ağzımızı, bir kumru hiçbir şey olur bundandır.

VI

güz yürümüş bahçelere yar yüzün güz çıkmazı

hangi umurdan ses verir sorulmuş heyecanlar...

VII

bildim ki

kardeşlikten yana akan ırmaklar kuruyalı

çağlar olmuştur

ne deniz kalmıştır şimdi ne onun

kanımı köpürten salınışları.

kim ikna edebilir bu talanda kalbimi

hülyalı bahçelere hayat verenin lanet

besmeleyle içilenin benim kanım olmadığına?

VIII

ey çeşmeler kurutarak acıyı yeşertenler

tiksiniyorum sizin

toprağa ve silaha yakışmayan

kaypak ve kentselbeyaz ellerinizden

ben

çocukların çürüttüğünüz

yanaklarına dayanıyorum.

IX

kırılgan bir yansımayım artık ölgün çiçekler toplarım

bir günaha uzanır gibi uzandığım yaşamdan,

yaktığım resimler gibi kurudu içimde aşk,

gün solarken bir tutam kargış bırakarak ayrıldım şehrinizden.