SÜRGÜNE DE ALIŞMAK

içimi ateşler içre beni bu şehir

bırakıp da susanım ey, çınlarken

bir kalbin paslı yerlerinde uzun bir songüz

kanarken sergilerde

her sokağın mutlaka denize açıldığı,

dokunduğum her anlamın çürüdüğü bir yer bu.

ah yüreğimin feri

ne olurdu gözlerimden yolcular

hep yolcular simsiyah düşmeseydi

akşamın daldasına

-akşam ki

öksüzlüğü giyinip yaşlanmanın vaktidir-

ne olurdu

suçlarımı bile kirletmeden bu insanların eli

karabilseydim yüzümü,

yağmurların çoğaltmadığı o belirsiz yüzümü

azarının o bembeyaz sürgünlerine,

anmasaydı kimse onu bir heyecan olarak.

ah arzımın kanberi

öptüğüm her çiçeğin kuruduğu bir yer bu.

o sararmış kurnalara ulanan dudaklarım

bir utanç cümlesiyle koralsaydı ne çıkar,

inip en soğuk bedenlerin samtında otursaydım

kızıl güller yürüseydi gözlerimin akına

meğer ki bir ırmak bir yol bulsaydı

ellerimin enkazından denize doğru.

zaman,

çevirdikçe sayfalarımı o rüzgâr

bir özet tanımında eksiliyorum.

saçlarım yorgun iklimlerin kıyısında dağınık,

sularımdan öpen martılarım yok.

bana dağılmış bir gerdanlık

San'a'dan Hadramut'a an çektiği günlerden,

dağılmış bir gerdanlık ve cüzzamlı yolcular...

bir yaz daha kanıyor,

ne yıkımlardan geçiyor yollar, kim bilir ölümlerden,

bir yaz daha kayboluyor

yüzümün buzullarında...