PENCEREMDEN BOŞLUĞA DÖKÜLÜR ZAMAN

I

buzdan bir heykeldir gün

ve ondan sularıma düşen: aşınmış yüzleriyle dul kadınlar ürüyor bakışlarımda. şimdi bir takım fotoğraflarla yorgun -bacaklarıma- uğrayan akşam rodrigo's concierto'dur. en çok bir üşümektir çocuklarda büyüyen. ey beni bu gri ağızların ortasına unutan kan, ışıt beni. ki silindi çehremin bütün kelimeleri.

II

gün mor bir uğultuyken

çılgın bir el durmadan sayfalarımı koparıyor. gibi evlere dolan bu iniltiden eksildiğim söylenmemeli. gövdeme yavuklanan aynı artıkıldır çünkü. ve çünkü toprağı utandıran günahtan ben açarım unutulan yüzümü yağmurlara. kırbaçlatmaya.

şimdi ölümü ve tomurcukları sıvayan keskin köşeli kesitinde yaşamın denenmemiş olan nedir? gecenin olanca karanlığını tortularken içimde ellerimden kayan gün koyu bir hayfa dek uzanır durur. ve gün, yolcusu silinen yol, başımın üstünde döner savrulur.

"ve tecri'r-riyâhu bimâ lâ teştehi's-sufun."

III

ey dağılmış bir sevdanın aynası hüzün,

ey yorgun saçlarımın sevdası hüzün,

bir şairi bir ömür ubandıran...