İMÂNIN KARŞITLARI

KÜFÜR KAVRAMI:

Küfür, yalın olarak klasik Arapçada gizlemek anlamına gelen bir sözcüktür.

Akâid biliminde önemli bir terim olan «küfür» kelimesi : Allah Teâlâ'nın varlığını, birliğini veya bildirmiş olduğu gerçeklerden en az birini red ve inkâr etmek, ya da bu konuda kuşku içinde bulunmak suretiyle işlenebilecek suçların en büyüğüne verilen kapsamlı adlardan biridir. Bu suçu işleyen kimseye «kâfir» denir.

Küfre Neden Olan Söz, Kanaat ve Davranışlar:

Küfre neden olan çeşitli söz, kanaat, tavır ve davranışlar şu beş grupta toplanabilir:

1- Kur'ân gerçeklerinden en az birine inanmamak, veya onu red ve inkâr etmek,

2- Böyle bir gerçeği çarpıtmak veya mantıksız, çağdışı, iğrenç, vahşi, acımasız ya da adaletsiz bulmak,

3- Onu aşağılamak,

4- Onu alay konusu yapmak,

5- Gerçek ile gerçek dışı arasında tarafsız bir tavır göstermek.

Küfür suçu, aynı zamanda şirk, nifak, zendeka ve irtidâd suçlarını da kapsar. Yani Gerek müşrik, gerek münafık, gerek zındık, gerekse mürted kişi aynı zamanda kâfirdirler. İslâm Dini ile hiçbir ilişkileri yoktur. Dolayısıyla dünyadaki bütün mü’minler, (ırkları, renkleri ve dilleri ne olursa olsun) nasıl ki kardeş ve bir tek millet sayılırlarsa, aynı şekilde kâfirler de (ırkları, renkleri ve dilleri ne olursa olsun) İslâm'a göre bir tek millet sayılırlar. İslâm'da ilim deyimiyle bu hüküm: «El-Kufru milletun vahidah» olarak ifade edilir. Binaenaleyh, İslâm dışı olmak bakımından müşrik, münafık, zındık, mürted veya herhangi bir kategoriye giren kâfirler arasında hiçbir fark yoktur. Sadece karşılıklı ilişkileri düzenleyen İslâm Hukuku'nun ve İslâm Ahlâkı'nın, ilgili kurallarına göre bu kamplara karşı yapılacak resmi ve kişisel muamele farklıdır.

Örneğin kitabî kâfirler, zimmi (sözleşmeli vatandaş) olarak İslâm devleti'nin sınırları içinde oturabilmelerine karşılık müşriklere bu hak tanınamaz. Keza münafıklar, kâfir olduklarını açık şekilde ortaya koymadıkça onlarla aynen Müslüman muamelesi görülür.

Yukarıda sayılan beş ayrı yoldan işlenebilecek çeşitli küfür suçlarını iki ana başlık altında toplamak mümkündür.

1- Allah Teâlâ’ya, peygamberlere, semâvî kitaplara, meleklere ve âhiret gününe ilişkin «gaybî gerçekler» den en az birini inkâr ve red etmek veya bu gerçekler hakkında kuşku duymak.

Örneğin Allah Teâlâ'yı, (haşa!) yok bilmek veya sanmak; O'nu, yakışmayan bir sıfatla niteleyerek, -bir anlamda - sahip olduğu «kemal» vasfını inkâr etmek. Meselâ Allah Teâla'nın, kâinatta cereyan eden bazı olaylardan habersiz olduğunu, ya da olabileceğini; uyumak, unutmak, bunamak, yorulmak, yıpranmak, eskimek, yaşlanmak, üzülmek, bunalmak, özenmek, ve bıkmak gibi Zât-ı ilâhiyesi'ne yakışmayan ve asla kendisi için söz konusu olamayan nitelikleri O'na mal etmek veya bu yollu düşünceler ileri sürmek; Keza O'na herhangi bir şeyi ortak koşarak -bir çeşit - birliğini inkâr etmek.

2- Tamamen seküler hayatı ilgilendiren madde, hayat, dünya, uzay, iş, sanat ve ilim konularına; haklara, özgürlüklere, meşru ve legal çalışmalara ilişkin Kur’ân gerçeklerinden en az birini inkâr etmek.

Örneğin, yılın 12 den daha az, veya daha çok sayıda aylardan oluştuğunu, güneşin hareket etmediğini, rüzgarın döl aşılayıcı olmadığını yağmurun bulutlardan inmediğini ileri sürmek gibi...^[1]

Çeşitli Küfür Suçlarına Örnekler:

a) Allah (cc) ile ilgili yanlış düşüncelerden kaynaklanan küfür suçları:

* Allah Teâlâ'nın varlığı veya birliği hakkında kuşku duymak ve bunu sözle ifade etmek,

* Allah Teâlâ'nın sıfatlarından en az birine inanmamak,

Örneğin: Allah Teâlâ, sonsuzdan sonsuza sağdır; Görür ve bilir; Öncesi ve sonrası yoktur; Her şeye gücü yeter; Tüm kâinât üzerinde mutlak bir egemenliğe sahiptir. Binaenaleyh eğer bir kimse onun bu niteliklerinden en az birine inanmazlık veya saygısızlık eder, ya da ona karşı kuşku duyarsa kâfir olur. Bu cümleden olarak eğer bir kimse, içinden geçen bir düşüncenin Allah tarafından bilinemeyeceğini tahmin bile ederse İslâm Dini'nden çıkar.

* Her şeyin Allah tarafından yaratılmış bulunduğuna inanmakla birlikte O'nun, insanlara sınırsız bir irâde özgürlüğü tanıdığını, binaenaleyh insanları artık söz ve eylemlerinden dolayı sorgulamayacağını ya da yargılamayacağını sanan kimse bu kanaatini sözle açığa vurursa İslâm Dini'nden çıkmış sayılır ^[2]

* Allah Teâlâ'yı cisim veya madde olarak düşünen; O'nu, yarattıklarından herhangi bir kimseye, herhangi bir nesneye, herhangi bir şeye benzeten; doğmuş veya doğurulmuş olduğuna, nesil bıraktığına, (yani çocuğu olduğuna), üzerinden zaman geçebileceğine, bir yer tarafından taşınabileceğine, başlangıcı veya sonu olabileceğine; hastalanmak, ölmek, unutmak, uyumak, yorulmak, herhangi bir şeyi bilmemek, herhangi bir olaydan haberdar olamamak, insanların içindeki gizli düşünceleri bilmemek, bir kimseye veya bir şeye gereksinim duymak, huzursuz olmak, bir şeyi var veya yok etmek zorunda bulunmak, bıkmak ve usanmak gibi tüm eksikliklerden herhangi biri durumunda kalabileceğine inanan ve bunu sözle ifade eden kimsenin, İslâm Dini ile hiçbir ilişkisi kalmaz.

* Allah Teâlâ'nın isim ve sıfatlarına, emir ve yasaklarına öğüt ve yasalarına saygısızlık eden, onları alay konusu yapan, Örneğin: «Şu sineğin var olmasında hiçbir fayda ve hikmet yoktur, Allah bunu niçin yaratmış?!» diyen, ya da öfkesinden, «Allah bile bana emretse bu işi yapmam.» şeklinde tepki gösteren kimse imânını o an için kaybeder.

* Bazı kimseler çok hissi oldukları için suçluluk duygusuyla derin moral çöküntüsüne uğrarlar. Bu duruma düşen bir insan bilinçli olarak -afedilemeyeceğine ilişkin- Allah'dan umudunu tamamen keserse kâfir olur. Keza aşırı umutla Allah tarafından hiçbir hesaba ve cezaya tabi tutulmayacağına inanan kimse de yine kâfir olur.

* Ayrıca Allah hakkında sarfedileceği takdirde kesinlikle küfre neden olacak çeşitli ifadelerden bazıları şöyledir:

«Allah'ın adaletinden kuşkulanıyorum.»

«Filan adam üçkağıtçının Allahıdır.»

«Allah'ın s...tir ettiği yer.»

«Allah'ın oğlu bile olsa metelik vermem.»

«Allah istemese bile bu işi yaparım.»

«O kadar seviyorum ki ona Allah gibi tapıyorum.»

«Allah bile onunla başa çıkamıyor, ben nasıl başa çıkayım!»

«O kadar güzel ki Allah onu özene bezene yaratmış.»

Bu sözleri sarfedenler, Allah Teâlâ’ya karşı büyük saygısızlıkta bulunmuş olurlar. Bu nedenle de İslâm dininden çıkarlar. Bununla birlikte eğer bir mü’min kişinin yanında bu sözlerden birini sarf ederlerse, ayrıca ona karşı da büyük bir küstahlıkta bulunmuş olurlar. Onun için böyle bir terbiyesizlikte bulunan kimse derhal tevbe ederek önce Allah’dan af dilemeli, aynı zamanda inancına karşı saygısızlık yaptığı mü’min kişiden de özür dilemelidir.

***

b) Peygamberlerle ilgili yanlış düşüncelerden kaynaklanan küfür suçları:

Peygamberler: Allah Teâlâ'nın, ilâhî hikmetiyle, daha bebeklik günlerinden itibaren doğal bir iç ve dış temizlikle yetiştirip yönlendirdiği, ve seçerek elçilik göreviyle gönderdiği; övülmüş, dokunulmaz kişiliğe sahip, müstesna ve saygıdeğer şahsiyetlerdir.^[3]

Bu yüce insanlara dil uzatmak, onları yakışıksız vasıflarla nitelemek, onları aşağılamak, yalanlamak, onlardan herhangi birinin peygamberlik sıfatını açıkça red ve inkâr etmek, onlardan olmayan birini peygamber olarak nitelemek İslâm Dini'nden çıkmak için yeterlidir.

Bu cümleden olarak:

* Bir kimse eğer kendisine ya da bir başkasına vahiy indiğini ileri sürecek olsa veya herhangi bir ifade kullanarak peygamber olduğu iddiasında bulunacak olsa kâfir olur.

Bilindiği gibi Peygamberimiz Muhammed Mustafa (sallellahu aleyhi ve sellem) Efendimiz Hazretlerinin tertemiz hanımları (Asr-ı saadetten kıyamet kopuncaya kadar) bütün mü’minlerin anneleridirler.^[4] Binaenaleyh onlara dil uzâtan, onları iffetsizlikle suçlayan (ki bir kısım Şiîler maalesef bunu yapıyorlar), Keza Hz. Peygamber (sav)' den sonra sağ kalan hanımlarının, çağdaşları olan Müslümanlarla neden evlenmediklerini sorgulayan ve eleştiren kimse yine kâfir olur.

* Bir kimse eğer Hz. Peygamber (sav)'in, gerek devlet başkanı olarak, gerek ordusunun başında komutan olarak, gerekse yaşamının çeşitli alanlarında almış olduğu kararlardan, koyduğu yasalardan, yapmış olduğu istihbarattan, belirlediği stratejilerden ve onayladığı infazlardan birini eleştirecek olsa, yani isabetli karar almadığını ya da adaletsiz yargıda bulunduğunu ileri sürecek olsa kâfir olur. Ancak insan olarak O'nun, nadiren bazı şeyleri unutup, daha sonra düzelttiğini söylemek suç değildir.

Ayrıca:

* Hz. Muhammed (sav)'in son peygamber olduğunu inkâr etmek,

* Yeni bir peygamberin geleceğini bekliyor olmak küfürdür.

*Herhangi bir ulu şahsiyeti Hz. Muhammed (sav)'den üstün bilmek veya O'nunla eş değerde tutmak. Örneğin Hz. Ali (ra)'yi ilâh kabul eden, ya da O'nu Hz. Muhammed (sav)'den üstün tutan bir kısım Râfızıyler vardır ki bunlar kâfirdir.^[5]

Keza bazı tarikatlarda, özellikle Nakşibendîlere ait bir inanışa göre «evliyalar» peygamberlerden daha üstündürler. Nakşibendî şeyhleri arasında çok az kişi bu sırrı ağzından kaçırmıştır. Bunlardan biri de Hasan Lûtfi Şuşud’dur. Bu şahıs aynen diyor ki: «Velâyet, fenâya varmış kimsenin hâlidir. Nübuvvet mertebesinden uludur. Bazı enbiyâ hazerâtı velâyete de sâhib olmuşlardır. Lâkin her velîde nübuvvet-i tarifiyye veya tebliğiyye mevcûd olagelmiştir.»^[6]

Kuşkusuz, bu yollu inancını açığa vuran hiçbir tarikatçı, mü’min ve müslüman olduğunu kanıtlayamaz.

Şu sözler de küfre neden olur:

* «Filan kimse peygamber bile olsa ona inanmam. »

* «Eğer Hz. Muhammed'den sonra bir peygamber gelecek olsaydı filan zât peygamber olurdu.»^[7]

* «Peygamberler de bizim gibi yer içer ve tuvalete giderler, onların bizden ne farkı var!»

* «Eğer Adem suç işlemeseydi cennetten kovulmazdık, bütün bu belâlar O'nun yüzünden başımıza geldi.» vb.

c) Semâvî kitapların birinci derecedeki gerçekleriyle ilgili yanlış düşüncelerden kaynaklanan küfür suçlarına örnekler:

Allah Teâlâ'nın indirmiş olduğu vahiy, kutsal, dokunulmaz ve saygıdeğerdir. Binaenaleyh birer vahiy olan semâvî kitaplara, bu kitapların gerçek içeriklerinden herhangi bir şeye karşı saygısızlık etmek, onu çarpıtmak, yalanlamak ya da alay konusu yapmak İslâm Dini'nden çıkmak için yeterli bir neden oluşturur. Buna göre:

Bir şahıs veya bir otoritenin yetkilileri ve mensupları yürürlükte bulunan Kur'ân ahkâmından en az birini uygulamadan kaldırır veya uygulamasını engellemeye çalışırlarsa kâfir olurlar. (Ancak uygulamanın genel bir fitneye neden olacağı, Müslümanların ve İslâm Ümmetinin bundan, belini doğrultamayacak şekilde olağanüstü bir gelişme ihtimali karşısında sorumlu şahıs, örgüt ve kuruluşlar uygulamanın geciktirilmesi konusunda İslâm âlimlerine danışabilirler.)^[8]

Kur'ân ahkâmı içinde yürürlükten kaldırılmış bir hüküm varsa bu hükmün yerine konmuş yasayı uygulayan, uygulamasını kolaylaştıran ve bu durumun farkına varıp rıza gösteren kimselerin İslâm Dini ile hiçbir ilişkileri kalmaz.^[9]

Bunu farkedip «Mustaz'af» (yani ezilmiş) durumunda olanlar ise Kur'ân'ın uygulandığı bir ortama göçünceye kadar «kendi nefislerine zulmetmiş» olarak günahkâr sayılırlar.^[10]

Kur’ân-ı Kerîm'e karşı işlenebilecek küfür suçlarından bazı örnekler:

* Bir Müslümanın kitabına «sinkâf» ile sövmek.

*«Allah buyuruyor ki ...» diyerek Kur'ân'da bulunmayan sözleri Allah Teâlâ'ya mal etme cüretinde bulunmak.^[11]

*Kur'ân'da eksiklik, ya da beşer sözü bulunduğunu, veya ona daha sonra başka şeyler eklendiğini ileri sürmek.

* Kur’ân-ı Kerîm'i çağdışı olarak nitelemek.

* Kur'ân'ın öngördüğü ceza ve miras âyetlerini adaletsiz ve acımasız bulmak ve bunu söz ve tavırla ifade etmek.

* Kur’ân-ı Kerîm'in nassıyla kesin şekilde yasaklanmasına rağmen (süt kardeşle evlenmeyi, domuz etinden yemeyi, faizle muamele etmeyi, alkollü içki kullanmayı, zina etmeyi ve benzer) yasakları yasallaştıran «mürted» ülkelerin kanunlarına vicdanen saygı beslemek ve bu yasaları Kur’ân-ı Kerîm'e tercih etmek.

* Vahyin (Allah kelâmının) yaratık olduğunu ileri sürmek.^[12]

* Kur’ân-ı Kerîm'den bir parça bile olsa onu çöpe atmak, çiğnemek, ya da herhangi bir şekilde ona saygısızlıkta bulunmak.

* Kur'ân'ın Arapça değil, başka bir dille indiğini ileri sürmek.

* Kur'ân âyetlerini enstrüman eşliğinde terennüm etmek.

* Allah'ın yasakladığı bir şeye başlarken besmele çekmek.

* Haram bir fiil işledikten sonra onun sağladığı yarardan, kazançtan ve sevinçten sebep Allah'a şükretmek; Ya da haram bir şey yedikten sonra Elhamdülillah (yanı Allah'a hamd olsun) demek.

* Kur'ân okuyan kimse ile -okuduğu sırada - alay etmek.

* Kur'ân'a uymayı öğütleyen ve Kur’ân-ı Kerîm ahkâmına göre yaşamak üzere davette bulunan kimseye eziyet etmek, onu meczup ve mecnun gibi sıfatlarla niteyerek hakarette bulunmak ya da cezalandırmak

* Kur'ân'da fal açmak ve onu büyü, üfürük ve muska gibi çirkin işlerde araç olarak kullanmak.

* Kur’ân-ı Kerîm'in ölü ruhuna okunmak üzere indiğine inanmak.

* Tevrat, Zubûr, İncîl ve suhuflara hakaret etmek bu kitap ve suhufların Allah tarafından gönderildiğini inkâr etmek.

* Kur’ân-ı Kerîm'den önceki semâvî kitapların, şimdiki içeriklerinin değiştirilmediğine ve indirildikleri zamanki gibi tamamen vahiy olduklarına inanmak, ya da içlerinde vahiyden hiçbir eser bulunmadığını ileri sürmek.

* Kur’ân-ı Kerîm'in, zorba, sapık, kâfir, münafık ya da suçlu saydığı: Firavun, Haman, Karûn, Calût, Hz. Lût'un karısı, Hz. Nuh'un oğlu, Ebuleheb, Âd ve Semûd Kavmi ile Medine Halkından münafıklar gibi kimselerin suçsuz, masum ve doğru yolda olduklarını kabul etmek, onları övmek, onlara taraf olmak ve beraatları için duada bulunmak.

* Kur’ân-ı Kerîm’de kesinlik ifade eden emirlerden, nehiylerden ve hükümlerden birini (dolaylı da olsa) yalanlayıcı bir ifade kullanmak: «Alah kâfirleri cezalandırmayacak»; ya da, «Allah kâfirleri bağışlayacak» demek gibi... Halbuki Allah Teâlâ, örneğin Beyyine Sûresi’nin, altıncı Âyet-i kerîmesi’nde meâlen «Kitap ehlinden olan kâfirler ve müşrikler sürekli olarak cehennem ateşindedirler; Onlar halkın en kötüleridir.» buyurmuştur. Binaenaleyh bu âyetteki ilâhî vaadi yalanlayıcı nitelikte sarfedilen bir söz küfre neden olabilir.

d) Semâvî Kitapların ikinci Derecedeki Gerçekleri İle ilgili

Yanlış Düşüncelerden Kaynaklanan Küfür Suçları:

Gerek Kur’ân-ı Kerîm, gerekse ondan önceki semâvî kitaplar, ibadet ve insan yaşamını ilgilendiren konulardan başka birçok bilgiler daha sunmuşlardır. Elbette bunlar da Allah Teâlâ'nın verdiği bilgiler olmak bakımından son derece önemli ve inanılması gereken gerçeklerdir.

Bunların bazıları, aynı zamanda çeşitli bilimler için birer ipuçlarıdır. Nitekim bu konulu âyetler, son zamanlarda özellikle yabancı bilim adamlarının dikkatini çekmiştir.

Bu âyetlerin ortaya koyduğu gerçekler özellikle ibadet ve rûhânî yaşamla yakından ilgili olmadığı için skolastik düşünce sahipleri tarafından pek önemsenmemiş, hatta bu gerçekleri inkâr etmek, İslâm Dini'nden çıkmak için yeterli bir neden oluşturmasına rağmen bu nokta üzerinde hiç durulmamıştır. Ne ilginçtir ki günümüzün «modern düşünceli ve aydın din adamları» (!) olarak bilinen ilâhiyatçılar da kendi alanlarını ilgilendirdiği kadarıyla bu noktaya pek önem vermemişlerdir.

Örneğin, Ra'd Suresi'nin dördüncü âyetinde Allah Teâlâ (meâlen): Yeryüzünde bitişik toprak parçaları, (ya da kıtalar) üzüm bağları, ekinler, ve hurmalıklar bulunduğunu hepsinin de aynı su ile sulandığını, ancak yiyimde bazılarını diğer bazılarına üstün kıldığını ifade buyurmaktadır. Aslında bu âyetin olağanüstü önem taşıyan hayat ve tabiat sırlarıyla yüklü olduğuna büyük ihtimal vermek gerekir. Bununla birlikte hiç kültür almamış sıradan bir insanın anlayış düzeyine indirgenerek bu bilgiler global bir anlatım yöntemiyle verilmiştir. Burada geneldeki ihtimallerin tam tersine, eğitimsiz insanlardan çok okumuş ve kültürlü insanın bu âyet karşısında gereken ciddîyeti göstermemesi akla gelmektedir. Çünkü ukalalık ve küstahlık daha çok yarı okumuşun, ya da başka bir deyimle okumuş cahilin kapıldığı psikozlardandır. Dolayısıyla yukarıdaki ve benzeri âyetler sözkonusu olduğu zaman ciddîyetini koruyamayan «Bu da bir şey mi (!)», «Bunu bilmeyecek ne var ?» gibi sözler sarfederek kendilerini bir şey sananlar kâfirden başka hiçbir şey olamazlar.

e) Meleklerle ilgili Yanlış Düşüncelerden kaynaklanan Küfür Suçları:

Melekler Allah' (cc) ın latif ve nuranî yaratıklarıdır.^[13]

Onların tümünü, ya da Kur’ân-ı Kerîm'de adları geçenlerden en az birini yok sayan, imânını kaybeder.

Meleklere sövmek, onları aşağılamak ve alay konusu yapmak, eski cahiliyet döneminde olduğu gibi melekleri «Allah'ın kızları»^[14] olarak nitelemek yine imânın zevaline sebep olur.

Can almakla görevli bulunan Azrâil Aleyhisselâm'a, (bu ilgiyle) düşmanlık beslemek ve hakkında yakışmayan sözler söylemek yine küfürdür.

Toplumumuzda bazı filozoflar, cin, melek ve şeytanla ilgili birtakım yeni görüş ve izah tarzları getirmiş bulunmaktadırlar. Örneğin cinlere «Mikrodalga bedenle var olan bir tür "HALOGRAMİK" varlıklardır.» denilmekte, «...insan ve cin ve hayvan denilen tüm varlıkların orijini» nin melek olduğu ileri sürülmektedir.^[15] Bu ifadeler İslâm Literatür diline yabancıdır. Ancak melekleri inkâr veya aşağılamak değil bilakis onların var olduğunu bir çeşit kanıtlamak anlamına gelmektedir. «Mikrodalga boyut» niteliğine gelince eğer bu söylem, meleklerin gerçek niteliğini yansıtmıyor veya yansıtmaya yetmiyorsa bunun sorumluluğu bu ifadeyi kullanana aittir. Bu çeşit izah tarzlarının daha çok bilimselcilik gayretleriyle yapıldığı izlenimi göze çarpmaktadır. Nitekim meleklerin metafizik varlıklar olduğuna ve temel yapıları hakkında Kur’ân-ı Kerîm'de hiçbir bilgi bulunmadığına bakılacak olursa onları bu tür vasıflarla tanıtmak afaki olacaktır. Esasen meleklerin varlığı bir Kur'ân gerçeği olduğuna göre onları kanıtlamaya çalışırken Kur’ân ölçüleri içinde kalmak en güvenli yoldur.

f) Ahiret Hayatı ile ilgili Yanlış Düşüncelerden kaynaklanan Küfür Suçları:

Kıyamet, hesap, cennet ve cehennem ile Kevser, birer Kur’ân gerçeğidirler. İnsanların öldükten sonra yeniden dirilecekleri, Kur'ân'ın haberiyle kesin bir hakikattır. Binaenaleyh bu gerçekleri red ve inkâr eden, ya da bu gerçekler hakkında en ufak bir kuşku duyan kimse kendini küfrün çukuru içinde bulur.

İnsanların, bedenleri ve ruhlarıyla değil de yalnız ruhlarıyla âhireti yaşayacaklarına inananlar da kâfirdirler.

Mü’minlerin cennette -niceliksiz olarak- Allah Teâlâ'yı gözleriyle görmeleri de yine bir Kur’ân gerçeği olduğu için bunu inkâr eden kâfir olur.

g) Çeşitli Konulardaki Yanlış Düşüncelerle ilgili küfür suçları:

İnsan hak ile batılın, doğru ile yanlışın, devamlı çatıştığı bir ortamda yaşar. Bir yanda güzellikler, bir yanda çirkinlikler var. Her ikisi de kendine göre bir çekiciliğe sahiptir. Bal arısı çiçeklere konar, tenya ve trişin ise bağırsakta dışkı içinde yaşarlar. Hepsi de halinden memnun. Eşya ve olaylar da çok ilginçtir. Ateş yakar, rüzgar eser, bıçak keser, yer çeker...Ancak bunların hepsi de birer kanuna tabidirler. Kâinatın disiplinini sağlayan bu yasaların koyucusu ve uygulayıcısı ise Allah Teâlâ'dır. Sebebi de sonucu da bütün ayrıntılarıyla ezelde bilen O’dur. Şu halde akıllı insan, ulaşabildiği bilgilerin en üst limitlerine kadar önce kitap ve sünnetin, sonra da ilim ve tecrübenin kanıtladığı bütün gerçeklere inanmak zorundadır. Çünkü aklın görevi budur.

Binaenaleyh kişi Allah'a, meleklere, kitaplara, peygamberlere, ahiret gününe ve kadere inandığı gibi yer çekimine, iki kere ikinin dört ettiğine, demirin odundan daha yoğun olduğuna, saf suyun 100 derecelik ısıda kaynadığına, ışık ve sesin belli ortamda, belli hızlarla yayıldıklarına da yine kesinlikle (ancak icmalî imân sınırlarında) inanmak zorundadır. Bunun temel sebebine gelince yaradılış ve oluşun bütün açıklamaları, fiziğin, kimyanın, matematiğin, astronominin, mantığın, tıb ve sibernetiğin hatta spor ve müziğin dayandıkları bütün kanunlar «âdetullahtullâh»ın birer parçasıdır. Çünkü her şeyi Allah Teâlâ yaratmıştır. Dolayısıyla eşya ve olayların işleyiş disiplinini sağlayan yasaları da Allah (cc), koymuştur.

Öyle ise bir gerçeği ifade etmeye yarayan «Dağ fare doğurdu» gibi mecazî anlatımlar hariç, fare dağdan daha büyüktür diyecek kadar ciddîyetini yitiren; helâlı haram, haramı da helâl sayan; her canlının sudan yaratıldığına inanmayan; sihirle uğraşan, fala inanan, kâfiri gerçek anlamda dost edinen, ilme söven, ilacın iyileştirici etkisini Allah'ın irâde ve kudretine bağlamayan, faniyi tanrılaştıran, «Kahrolsun şerîat !» diye slogan atan; Pozitivizmi, Laikliği, Darwinizmi ve Sosyalizmi İslâm'dan üstün tutan; bir Müslüman gibi yaşarken, aynı zamanda Millî Türk Dini’nin ayinlerine de katılan, süt kardeşle evliliği meşru gören insan -kim olursa olsun – Kur’ân’ın bütünlüğünü reddetmiş olur. Böyle biri ise hem mantıksız, hem ahlâksız hem de imânsızdır ! Çünkü imânsızlık gerçek anlamıyla ahlâksızlık ve mantıksızlık demektir; Allah'ın yasalarına kafa tutmak demektir.

Kur’ân-ı Kerîm, Kâfirleri ve Küfrü Nasıl Anlatıyor:

Yalnızca «küfür» sözcüğü Kur’ân-ı Kerîm'in yirmibeş yerinde geçmektedir. Güçlükle sayılabilecek kadar da bu masdarın türevleri çeşitli anlatımlar içerisinde Kur'ân'ın başından sonuna kadar serpilmiş bulunmaktadır. Dolayısıyla Kur’ân-ı Kerîm, «küfür» ve «kâfir» ler hakkında çok yönlü bilgiler ortaya koymuş, küfrün ne kadar ağır bir suç olduğunu, kâfirlerin ne büyük bir saplantı içinde bulunduklarını, ne mantıksızlıklar içinde bocaladıklarını, bozuk psikolojik durumlarını ve ne korkunç cezalara çarptırılacaklarını haber vermiştir.

İşte bu mesajlardan bazı örnekler:

«Kâfirler var ya, onları uyarsan da uyarmasan da imân etmezler.» ^[16]

«Allah (size gerçekleri anlatmak için) bir sineği, hatta ondan öte (önemsiz) olanı bile örnek göstermekten utanç duymaz. İmân edenler bunun hak olduğunu bilirler; kâfirlere gelince (alay ederek): "Allah bununla ne demek istiyor (!) " Derler.»^[17]

«Gerçek şu ki, (Allah'ı, peygamber'i, Kur'ân'ı) inkâr edip kâfir olarak ölenlerin üzerinde Allah'ın, meleklerin ve tüm insanların laneti vardır.»^[18]

«Kâfirler güdülen hayvanlara benzerler. Çobanın çağırıp bağırmalarından başka bir şey anlamazlar. Sağır, dilsiz ve kördürler.»^[19]

«(...) Allah'ın âyetlerini inkâr edenler var ya, onlar için şedid bir işkence vardır.(...)»^[20]

«Kâfirler var ya, onlara ne servetleri, ne de çocukları asla yaramayacaktır.»^[21]

«Kâfirler var ya onlar, verdiğimiz fırsatların, kendileri için hayırlı olduğunu sanmasınlar, bilakis bu fırsatları daha da suçları artsın diye veriyoruz. Hem sonra onları aşağılık yapacak işkenceler de vardır.»^[22]

«Kâfirler (cehennemde işkence görünce), "Keşke Müslüman olsaydık" dileğinde bulunacaklardır.»^[23]

Küfür, Allah Teâlâ'yı neden en çok gücendiren bir suçtur? Bunu, elbetteki küfrün inkârcı bir suç olmasında aramak gerekir. Çünkü başka bir deyimle küfür, en büyük nankörlük demektir. Allah'ı inkâr etme cüretini gösteren insan (ki bunlar son derece azdır,) bir anlamda yaratılmış olma nimetini inkâr edendir. Çünkü yaratılmış olmak (hele insan olarak yaratılmış olmak), Allah Teâlâ'nın hem en yüce eseri, hem de doğrudan muhatabı olmak bakımından son derece büyük bir şeref ve nimettir. Bununla birlikte Allah'a inanmak ve O'nun elçilerine, O'nun mesajlarına imân etmek de ayrıca ölçüye sığmayan başka bir nimettir. Bu ikinci nimeti inkâr etme mutsuzluğuna düşen insan diğer bütün nimetleri de otomatik olarak inkâr etmiş sayılır ki küfrün en büyük suç olmasını burada aramak lazımdır. Dolayısıyla kâfir insan, başka bir kimsenin de iyiliğine karşılık gerçek anlamda memnun olmak ve teşekkür etmek gibi bir ruh asaletine ve içten gelen bir kadirşinaslık duygusuna asla sahip değildir. Nitekim kâfir insanın, işte bu doyumsuzluğundan, bu bozuk psikolojisinden sebeptir ki gerek dünya genelinde, gerekse lokal çapta meydana gelen savaşların, isyanların, sosyal patlamaların ve her türlü fitne ve anarşinin arka planında daima, Allah'a gerçek anlamda inanmayanların parmağı vardır. Bunların tehlikeleri fanatik dindarların tehlikesinden kat kat fazladır. Çünkü insan ve tabiat sevgisinin, barışseverliğin, hakperestliğin ve adalet duygusunun temel kaynağı (kâinât ve varlığın en büyük gerçeği olan) Allah Teâlâ’ya inanmaktır. Bu inanca temelde sahip olmayanlar ya da kaderin bir cilvesi olarak bu konuda yeterli eğitim alamamış insanlar, ne kadar okumuş olurlarsa olsunlar, ne kadar uygar bir görünüm içinde bulunurlarsa bulunsunlar ruh derinliklerinde ve bilinçlerinin altında inanan insanlara karşı korkunç bir kin ve düşmanlık duygusu yatar.

Onun içindir ki bir Müslümanın, (öz oğlu bile olsa) kâfire güveni yoktur ve olmamalıdır da. Nitekim halk arasında «Domuzdan post, kâfirden dost olmaz.» ifadesi bu gerçeği anlatmaktadır.

Küfrün Çeşitleri:

İnsan, temelde iki şeyden sebep küfre sapabilir. Bunlardan biri bilgisizlik, diğeri ise inattır. Onun için akâid âlimleri küfrü, temel nedenleri bakımından şu iki başlık altında ele almışlardır:

1-Küfr-i Cehlî (bilgisizlikten doğan küfür),

2-Küfr-i İnâdî (inat ederek işlenen küfür).

Şimdi de bunları ayrı ayrı inceleyelim.

1-Küfr-i Cehlî (bilgisizlikten doğan küfür):

Kur'ân gerçekleri hakkında yeterli bilğilere sahip olamadıkları için bu gerçeklerden en az birini red ve inkâr eden veya onu çarpıtmak, aşağılamak ve alay konusu yapmak gibi bir söz ve harekette bulunan kimsenin, içine düştüğü küfür örneğidir. Bir Kur'ân gerçeğini bilgisizlik nedeniyle yok saymak, Kur'ân'da olmayan veya Kur'ân'ın dolaylı biçimde de olsa herhangi bir ilgiyle doğrulamadığı bir şeyi ona mal etmek, genellikle basit düşünceli insanların işlediği «cehlî küfür» türünden suçlardır. Ancak ne gariptir ki bu suçu işleyenler arasında devlet adamları, üst düzey bürokratlar, sanatçılar ve işadamları gibi çoğu okumuş ve sözde kültürlü insanlar da vardır. Doğrusuna bakılacak olursa bunlar «Pagan» dır. Bu da demektir ki çağımızın sakat eğitimi okumuş insanlara evrensel düşünebilme yeteneğini kazandıramamaktadır.

Eski akâid âlimlerinden bazıları, Allah'ın varlığını, birliğini ve sıfatlarını, (son derece cahil oldukları için) bilmeyen ve aynı zamanda bu gerçekleri araştırıp öğrenemeyen insanların işledikleri küfür suçunu ancak «cehlî küfür» olarak belirlemişlerdir. Bundan anlaşılmaktadır ki bazı insanlar bu derece ilkel ve cahil kalmış olabilirler. Fakat İnsan aklını çalıştırarak ilgilerle, bağıntılarla her zaman sayısız gerçekleri keşfedebilme kudretine sahiptir. Zâten Allah Teâlâ gerçekleri algılayabilecek çeşitli duyular ve duygularla insanı donatmıştır.

Burada önemle hatırlatılması gereken bir nokta vardır:

Bazı kimselerin son derece rahatlıkla: «Allah buyuruyor ki...» diye başlayıp anlattıkları şeyleri sık sık duyarız. Bu insanların -sözde - Allah'a mal ettikleri ifadeler eğer rastgele ise ve Kur’ân-ı Kerîm'den tam anlamıyla nakledilmiyorsa bu kimseler, yaptıklarının ciddîyetini farkedecek durumda olmasalar bile küfre girerler. Çünkü Allah Teâlâ, onları kıyamet gününde muhatap bile kabul etmeyeceğini, onlara merhamet nazarıyla bakmayacağını ve onlara acı işkenceler çektireceğini açıkça ifade buyurmuştur.^[24]

2-Küfr-i İnâdî (inat ederek işlenen küfür):

Kur'ân gerçekleri hakkında yeterli bilgilere sahip oldukları ya da kalben ikna oldukları halde ünlerini, mevkilerini ve çıkarlarını kaybetmek gibi kaygılarla bu gerçekleri kabullenmek istemeyen veya kabullenmiyor gibi gözükenlerin işledikleri küfür suçu «küfr-i inâdi» türündendir. Doğu Roma İmparatoru Herakleios I. in küfrü bu çeşittir.^[25]

Ayrıca «Hükmî Küfür» olarak bilinen bir küfür çeşidi daha vardır. Bu durumda olanların küfrü pek net ve açık şekilde sezinlenemez. Bu insanların kâfir oldukları sadece bazı tavır ve tutumlarından anlaşılabilir. Bu da genellikle bilgisizlikten ve bilinçsizlikten kaynaklanmaktadır. Örneğin bazı cahil mü’minler (çeşitli sloganların cazibesine kapılarak, vaadlere aldanarak veya bazı ortak yanlara değer vererek) kâfirlere, ideolojilerinde destekçi olmakta, onların kanaat ve düşüncelerini paylaşma gafletine düşmektedirler. Bunların da zaman zaman hükmen küfre girme ihtimalleri vardır.

---

^[1]. Çünkü bunlar da birer Kur'ân gerçeğidir. Allah Teâlâ : « Gökleri ve yeri yarattığı günden beri Allah katında ayların sayısı onikidir.» ( Kur’ân-ı Kerîm 9/36) buyuruyor. şu halde bir kimse, yılın, aylarının bu sayıdan daha az veya daha çok olduğunu ileri sürecek olsa kâfir olur. Keza Allah Teâlâ : « Güneş kendi konumunda hareket edip durmaktadır.» (Kur’ân-ı Kerîm 36/38) buyuruyor. şu halde bir kimse eğer güneşin hareketsiz olduğunu ileri sürecek olursa İslâm dininden çıkar.

Yine Allah Teâlâ : « biz rüzgarı döl aşılayıcı olarak gönderdik.» ( Kur’ân-ı Kerîm 15/22) buyuruyor. Bu Âyet-i kerîme çok yönlü anlamlar içermektedir. Nitekim rüzgarların, su buharından oluşan bulutları çarpıştırarak bu çarpışmadan bulutlarda artı-eksi elektrik yüklü elektron geçişmesini sağladığı; Keza bitkiler üzerinden eserken -türüne göre- gerek ayrı iki çiçekteki, gerekse aynı çiçekteki anterozoit ile cosfer'in birleşmesini temin ettiği anlaşılmaktadır. Öyle ise bu kadar ayrıntılı olmasa bile hiç değilse rüzgarın, döl aşılayıcı olduğunu kabul etmeyen insan, İslâm Dini'nden çıkmış olur.

Bilindiği üzere vahiyden başka İslâm'ın diğer bütün kaynakları Hz. peygamber (sav)'in vefatından yaklaşık yüz yıl sonra oluşmaya başlamıştır. Onun için kelâm ve akâid ilimlerinde eser veren ilk şahsiyetler, Hz.Peygamberle birlikte yaşamış yüce sahabiler kadar geniş ufuklara sahip olamazlardı. Dolayısıyla daha çok sebep-sonuç ilişkisinden hareket ederek mantıksal kuramlarla uğraşmalarına rağmen bu alimler bile ne ilginçtir ki dünyaya, hayat ve maddeye hep rûhânî bir açıdan bakmışlardır. Binaenaleyh aynen tefsir alimleri gibi akaid alimleri de Kur’ân-ı Kerîm'in, madde ve hayatı işleyen âyetleri üzerinde ciddîyetle durmamışlardır. Onun içindir ki örneğin, Kur’ân-ı Kerîm'in fizik, matematik, astronomi, tıb ve benzeri pozitif ilimlere konu oluşturan gerçeklerinden birini red ve inkâr eden kimsenin kâfir olacağını hiçbir yerde sözkonusu etmemişlerdir. Dünyaya ilim ve irfanlarıyla ışık tutan Müslümanlar , ne yazık ki, bu konuda, arkalarında çok büyük bir boşluk bırakmışlardır! Çünkü din denilince akıllara genellikle namaz, oruç, dua ve zikir gibi şeyler gelmiş, dinin en büyük konusunun, yaşam, ahlâk ve ilim olduğu unutulmuştur. Laboratuarda, fabrikada, tarlada, düğünde kavgada ve siyasette değil, dua ve ibadet sırasında ancak Allah'ın hatırlandığı bir din imajı bu suretle Müslümanlarda oluşmuş, ta ki zaman gelip Müslümansı toplumlar hayat ve düşüncenin rûhânî ve seküler olmak üzere iki türlü olabileceğine inanmaya başlamışlardır. Oysa Allah Teâlâ, Kur’ân-ı Kerîm'in birçok yerinde «hiç akıl etmez misiniz?!» «Hiç düşünmez misiniz ?!» diye insanı uyarıp buna bağlı olarak mantıksal düşüncenin ne büyük bir nimet olduğuna işaret buyururken (2/44, 21/10-67, 6/50-80, 32/4) akılla ve akılcı yollarla disipline alınabilen seküler hayatın önemini de bu suretle hatırlatmıştır.

şu halde Kur’ân-ı Kerîm -aklın sınırları içinde - pozitif ilimlerin kesin olarak kanıtladığı gerçekleri doğrulamaktadır. Örneğin Kur'ân'da : 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9...sayıları -karşılaştırmalı olarak - geçmektedir. (2/61, 6/143, 24/58, 2/226, 18/22, 7/54, 18/22, 6/143, 17/101) Bundan şu sonuçları çıkarmak mümkündür :

İki, birden büyük, üçten ise küçüktür. Bu ifade matematiğin ve mantığın ortaya koyduğu, aynı zamanda Kur’ân-ı Kerîm'in ilgiyle doğruladığı kesin bir gerçektir. Şu halde bir kimse eğer ciddî bir şekilde örneğin; altının, yediden büyük, ya da beşten küçük olduğunu ileri sürmeye kalkışırsa bu insan tıpkı: «Ateş yakmaz», «Ses hızı, ışık hızından daha büyüktür.» «İnsan maymunun soyundan gelmiştir.» «Kadınla erkek eşittir. » veya «Din işleri devlet işlerinden ayrılabilir.» demiş gibi aklı, mantığı ve bilimi bir çırpıda yalanlamış olur ki bu olay, genişletilecek olursa, başlangıçta sanıldığı kadar pek de basit bir meseleden ibaret bulunmadığı anlaşılacaktır.

Mantıksızlığın, klasik yargıyla büyük bir sorun olmadığı ve yalnızca böyle düşüneni ilgilendirdiği sanılır. Oysa bu çok yanlıştır. Genellikle bütün ahlâksızlıkların hatta işlenen cinayetlerin temelinde esasen mantıksızlık yatar. Örneğin bir insanın parasına göz dikerek onu öldüren hırsız veya soyguncu, henüz hırsız niteliğini almadan önce mantıksızdır. Çünkü bu kimse, her şeyden önce bir insanın, bu kadar haksızca ve böyle vahşice öldürülemeyeceğini, böyle bir cinayet işleyenin ise er veya geç yakalanıp en ağır cezalara çarptırılacağını düşünemeyecek kadar mantıksızdır, zavallıdır.

şu halde sonuç olarak bir insan, eğer bilinçle en azından ikinin, üçten büyük, ya da birden küçük olduğunu ileri sürmek gibi bir çelişkiye düşecek olursa bunu, basit ve üzerinde durulmaya değmeyen bir saçmalık, bir sayıklama ve hezeyan olarak görmek aynı derecede ikinci bir mantıksızlıktır. Dolayısıyla eğer espri ya da mecâzî kullanım gibi bir amaç sözkonusu değilse şuna büyük ihtimal vermek gerekir ki bu düzeylerde gösterilen fahiş mantık dışı söz, hareket ve tavırların tümü, Kur'ân'ın evrensel gerçeklerini ve Allah Teâlâ’nın yüce fıtrat ve tabiat kanunlarını red ve inkâra varan ağır suçlardır. Onun için mizah niteliğinde veya mecâzî anlamda bile olsa bu tür sözleri sarfedenlerin de hemen tevbe ederek Allah'dan af dilemeleri gerekir.

^[2]. Kur’ân-ı Kerîm 15/91,92; 16/93; 29/2,3,4; 58/8; 62/8

^[3]. Bk. Peygamberlere İmân

^[4]. Kur’ân-ı Kerîm 33/6

^[5]. Râşid Abdullah el-Ferhan, el-Edyân'ül-Muâsıra S.86. Ayrıca Bk. Din Kavramı: Râfızıyler

^[6]. Hasan Lûtfi Şuşud, İslâm Tasavvufunda Menâkıb-ı Evliya s.163 İstanbul-1958.

Milâdî 1350’lerde Türkistan’da tohumu ekilen Nakşibendiliğin günümüze kadar ortaya henüz çıkarılamamış çok önemli gizli yanları vardır. Bunlardan biri de bu tarikatın, Kur’ân’daki İslâm’a alternatif bir din olarak temellendirilmiş bulunması gerçeğidir. Bunun elbette ki bir nedeni olmalıdır. İslâm’la ilk kez tanışan Türklerin Kur’ân’daki İslâm’ı, bir «Arap dini» olarak algılamış olmaları ihtimali büyüktür. İslâm’a ilk kez muhatap olan Türkler, bu dinin çekiciliğine kapılırken ona tamamen uymak yerine onu kendi düşünce ve geleneklerine uydurmayı daha uygun görmüşlerdir. Günümüzün gerek ortodoks, gerekse heterodoks Türk Sünniliği bu tahmini her yönüyle kanıtlamaktadır. Bu gerçeklerden yola çıkarak «Türklerin, daima bilinç altında Türk unsurundan bir peygamber arayışı içinde olduklarını tahmin etmek güç değildir.» İşte Nakşibendîlerin, (yüzyıllardır gizlemiş oldukları bir inanışa göre), evliyaları peygamberlerden üstün tutuyor olmalarının nedenini burada aramak gerekir. Çünkü onlara göre Hz. Muhammed, her ne kadar bir peygamber ise de, daha çok Araplara aittir. Dolayısıyla «Türk evliyalarına hem peygamberlik atfetmek hem de onları peygamberlerden üstün tutmak Türklerin dinsel bağımsızlığını koruyacaktır.» Nakşibendiliğin en önemli rolü budur. Günümüzün siyasal ve toplumsal gerçekleri de bunu kanıtlamaktadır. Nitekim rejim, tarikatları yasaklamış olmasına rağmen Nakşibendiliği her zaman gizlice desteklemiştir. Günümüzde Güneydoğu illerinden birinde konuşlandırılan bir Nakşî Tekkesi, «Derin devlet» aracılığıyla sıkı bir şekilde korunmakta ve organize edilmektedir!

^[7] Tarikatçılar, şeyhlerini yüceltmek için bu yollu sözleri sarf etmekten çekinmezler. Bk. Abdülmecîd b. Muhammed El-Khânî (1847-1900) , Al-Hadâiq’ul-Wardiyya Fi Haqâiq'i Ejillâ'in-Naqshabandiyya s. 231. (Kaynak Arapçadır)

^[8]. Çünkü ashab döneminde de şartların gerektirmesi üzerine bazı ahkâmın kısa bir süre için zorunlu olarak askıya alındığı bir gerçektir. Ancak onların bu türlü davranışları, daha sonraki dönemlerin yöneticilerinden farklı olarak İslâm’ın ve Müslümanların çıkarı doğrultusunda olduğu da yine ayrı bir gerçektir.

^[9] Kur’ân-ı Kerîm 5/44

^[10] Kur’ân-ı Kerîm 4/97

^[11]. Bu tür ifadeleri kullananlar, söylediklerini kanıtlamak ya da tevbe etmek zorundadırlar. Aksi halde suçlanmaktan kurtulamazlar! Dolayısıyla İslâm’ın dışladığı kimseler olarak muamele görmek durumunda kalırlar.

^[12]. 7'inci, 8'inci ve 9'uncu Abbasi halifeleri Me'mûn (M.813), Mu'tasım (M.833) ve Vasık (M.842) döneminde (miladi dokuzuncu yüzyılın başlarında) Kur’ân-ı Kerîm'in mahluk (yani yaratık) olduğu yolunda ortaya bir tez atıldı. Bu teze inanıp inanmadıklarını saptamak için, çağın alimleri halifenin emriyle sınava çekildiler. Ünlü Müctehid İmam Ahmed Bin Hanbel de bunların arasında bulunuyordu. Bu şahsiyetlerin kimisi -maalesef - şehid edildi; kimisi de İmam Hanbelî gibi zindanlara atıldılar. Nihayet Muhaddislerden İmam Ebu Abdirrahman Abdullah b. Muhammed el-Arzemî bu yüzden ifade verdiği bir sırada Halife Elvasık'a ve Başkadısına yönelttiği çarpıcı bir soru üzerine bu konu tartışmadan kaldırıldı ve fitne bu suretle sönmüş oldu. (Bk. Bk. Müslim b. Haccâc, el-Kina ve'l-Esma' 1/523 Medîne-i Münevvere İslâmî İlimler Üniversitesi yayını 1984 ; Celalüddîn Abdurrahman es-Suyûtıy, Tarikhu’l-Khulefâ S. 369)

^[13]. Kur’ân-ı Kerîm 17/40, 52/39, 53/21

^[14]. Kur’ân-ı Kerîm 17/40, 52/39, 53/21

^[15]. Ahmed Hulûsi, Ruh insan cin, S.23, 24 İstanbul-1993

^[16]. Kur’ân-ı Kerîm 2/6

^[17]. Kur’ân-ı Kerîm 2/26

^[18]. Kur’ân-ı Kerîm 2/161

^[19]. Kur’ân-ı Kerîm 2/171

^[20]. Kur’ân-ı Kerîm 3/4

^[21]. Kur’ân-ı Kerîm 3/116

^[22]. Kur’ân-ı Kerîm 3/178

^[23]. Kur’ân-ı Kerîm 15/2

^[24]. Kur’ân-ı Kerîm 3/75, 77,78

^[25]. Herakleios I. : Hz. Peygamber (sav)'in çağdaşı olan Doğu Roma (Bizans) İmparatoru'dur. Perslere karşı büyük bir zafer kazandı. Hz. Peygamber (sav)'in bedduasını alan 22'inci Sasani İmparatoru Hüsrev Perviz, Musul yakınlarında, Doğu Roma ordusuna yenik düştü. Miladi 624 yılında cereyan eden bu olayı Kur’ân-ı Kerîm, bir mucize olarak en az üç yıl önce bildirmiştir. Kur’ân-ı Kerîm'in otuzuncu suresi olan Rûm Suresi'nin, Mekke'de nazil olan ilk onyedi âyetinden (birincisi çözülemeyen çok önemli bir şifredir) 2-6 âyetleri bu olayı önceden haber vermiştir.

Hüsrev Perviz’in öldürülmesinden sonra İran’ın içinde, önüne geçilmez siyasi karışıklıklar çıktı. Yerine geçen Şiruye, Bizans’tan alınmış olan toprakları ve –sösde- Hz. İsa (as)’nın üzerinde idam edildiği kutsal çarmıh haçını Bizanslılara geri verdi. [Burada hemen ifade etmek gerekir ki Hz. İsa (as) öldürülmemiş, çarmıha gerilmemiştir! Bkz. Kur’ân’ı Kerim: 4/15]

Herakleios I., geri alınan haçı, M.630 yılında görkemli bir törenle İlya kentine (bugünkü Kudüse’e) götürdü. İşte tam bu sıradadır ki Hz. Peygamber (s), son derece itinalı giyinip kuşanan, güzel konuşan ve çekici fiziği ile dikkat toplayan genç elçisi, Hz. Dıhya Bin Halife El-Kelbî (ra)’ye bir mesaj vererek Onu Herakleios’a gönderdi. Hz. Rasulullah (s), yolladığı bu çok kısa mektubunda İmparatoru imâna davet ediyordu. Siyer ve hadis kitaplarında uzunca anlatılan bu karşılaşmada yapılan daveti, aslında Herakleios çok sıcak karşılamış, hatta; «Eğer O’na ulaşabileceğime inansaydım, yolculuğun en dayanılmaz şartlarına bile göğüs gererek kendimi O’nun yüce huzuruna atacak, mübarek ayaklarını öz ellerimle yıkayacaktım!» diye ilginç bir ifade kullanmıştır. Buna rağmen kelime-i şahadet getirmediği ve imân ettiğini açıkça ortaya koymadığı için inadî bir küfür içinde kalmıştır. Aslında mevki ve şöhretini yitirmemek için, tarih boyunca böyle davranmış nice insanlar gelip geçmiştir. Buna rağmen, ilginçtir ki o gün bugündür «inâdî küfür» e örnek olarak daima ve yalnızca Herakleios’un adı zikredilmektedir!