İşte Davetimiz

Bir kaç kelime ile davetimizin içeriğini açıklayıp bu davetin gaye ve hedefini özetlersek üç önemli esasa ayırabiliriz:

1- Bütün insanlık ve özellikle müslümanlara davetimiz:

“Yalnız Allah’a kulluk yapmalarıdır. Allah’a hiç bir şeyi ortak koşmamalarıdır. Allah’tan başkasını kendilerine ilah ve Rab edinmemeliridir.”

2- İslam’ı din olarak kabul edenlere davetimiz:

“Dinlerini Allah’a has kılmalarıdır. Kalplerini nifaktan temizleyip, fiillerini çelişkiden kurtarmalarıdır.”

3- Bütün insanlığa davetimiz:

“Zalim ve sapıkların yeryüzünü fesada boğmuş olan sistemlerini ele alarak kökten değiştirmeleridir. Otoriteyi tağutların ellerinden alıp, Allah’a ve ahirete inanan, İslam dinini kabul eden insanlık için diktatörlük veya anarşiyi istemeyen kimseleri başa geçirmeleridir.”

Açık olduğu halde günümüzde bilmece halini alan bu gerçek, cehalet ve gaflet perdeleriyle örtülmüştür. Öyle ki gerçek bilgiden yoksun gayrı müslimler şöyle dursun, müslümanlar dahi bu açıklamalara muhtaç olmuşlardır.

Birinci Esas: Davetimiz içinde açıklanan “Yalnız Allah’a kullak yapmaları” sözündeki anlam ve hedefi sadece Allah’a kul olduğunu söyleyip, tıpkı Rasulullah (s.a.v.) dönemindeki müşrik toplumda olduğu gibi söz ve davranışlarda başı boş kalmak değildir. fiahsın istediği gibi yaşaması hiç değildir. Yalnız “Allah’a kulluk yapmaları” sözünden kastımız Allah’ın ekonomi, sosyal, ailevi ve her türlü dünya işlerinde hakim olduğuna, kainatı yarattığına, yeryüzündeki bütün canlılara rızık verdiğine ve bütün yaratıkların ibadetle görevli olduğuna inanmak da değildir.

Üstelik, hayatın bir kısmını din işleri, bir kısmını dünya işleri diye ikiye ayırarak -bugün olduğu gibi- namaz, oruç gibi ibadetlerden öteye geçirmeme değildir, gayemiz. Bayındırlık, siyaset, sanat ve ekonomi gibi dünyevi hayatın bütün işlerinde, Allah’ın hiç bir müdahalesi yokmuş gibi göstermek ve insanların bu sahalarda bütünüyle hür, kalkınma ve servet için istediği kanunları yapabilme kudretine sahip olduğu şeklindeki bir inanç da, hiç değildir.

Çoğu kez düşülen bir yanılgı olarak, ubudiyetten ne anlaşıldığını ifade etmek gerekir. Din birdir ve hiç değişmemiştir, kitap birdir, ne evvel ne de sonra onu yürürlükten kaldıracak bir sistem gelmiştir, şeklinde ortaya koyulan ubudiyetin manaları tamamiyle yanlıştır. Oysa, bütün bir dünyada, İslam davetçileri de biliyor ve inanıyorlar ki, küfür ve cahiliyet anlayışını yok etmek için bu yanlış ubudiyet anlayışının sonunu getirmek şarttır.

Çünkü böyle bir inanç ve anlayış, İslam’ın inanç sistemini değiştirip çirkin görünmesine neden olan zihniyetin ta kendisidir. Kullarına hakim, kanun ve sistemler koyan, dilediği gibi tasarruf edip ceza ve mükafat verenin Allah olduğuna inanıp, nefsini biricik kuvvet ve kudret sahibi olan Allah’a teslim etmektir ubudiyet; İslam’ın kabul ettiği ve halkı davet ettiğimiz anlayış, siyasi, sosyal, ferdi gibi hayatın bütün sahalarında Allah’a boyun eğip ibadet etmektir. Adem’den (a.s.) peygamberlerin sonuncusu Rasulullah’a (s.a.v.) kadar bütün nebilerin çağırdıkları ubudiyetin amacı budur.

Allahu Teala Kerim olan kitabımızda bu duruma işaret etmektedir:

İşte Rabbimiz bütün mevcudiyetimizle birlikte İslamiyete girmemizi emrediyor. Öyle ki, hayatımızın hiç bir yönü Allah’ın hükmünün ve rızasının dışına çıkmayacak, onun istek ve arzusu dışında olmayacaktır. Hayatınızın hiç bir şubesinde bütün ve kapsamlı olan ubudiyetten uzaklaşmıyacaksınız ve işlerinizde kendinizi serbest zannedip, dilediğiniz sistemi seçmeye ve tabi olmaya çalışmayacaksınız. İşte yaydığımız ve bütün insanlığı çağırdığımız ubudiyetin manası ve içeriği budur.

İkinci Esas: Allah’a iman edenlerin nefislerini nifakın karışıklığından ve amellerini çelişkilerden kurtarmalarını istiyoruz. Nifaktan maksat; kişinin belli bir sisteme inandığını ve ona bağlı olduğunu iddia edip de inandığı sisteme taban tabana zıt, başka sistemlerin emrinde ızdırapla yaşamaya rıza göstermesidir. İnancına zıt olan sistemi değiştirip onun yerine kendi temiz ve mutlak İslam sistemini getirmeye gayret göstermeyen, tam tersine o bozuk sistemin temelini sağlama bağlamak veyahut ona benzer bir sistemi getirmek için çalışan kimse, münafıkın ta kendisidir. Zira, bir sisteme inanırken başka bir sisteme hizmet etmek en kötü bir harekettir. Akıl böyle bir hareketin sahibini doğru bir insan olarak kabul edemez. İslam, böyle bir mahluku reddeder. Allah’ın sözünü en yüce tutan ve dinin yalnız Allah’ın dini olması için yeryüzünde İslam sancağını taşıyan ve bu imana davet eden Allah’ın fedailerine, hiç bir batıl itikadın temsilcilerinin karşı gelmemesini içten ve samimi olarak temenni etmek imanın gereğidir. İslam’ın darbe yediğini, hakimiyetinin azaldığını görünce büyük ızdırap duymak da aynı şeyin ifadesidir.

Mü’min olan kimse, İslam sistemini, makam ve hakimiyetini sağlamadıkça, tevhid bayrağının yeryüzünde dalgalandığını görmedikçe, daima, ızdırap içinde kıvranır. Huzur nedir, bilmez. Bu imanın işaretidir. Dinsiz ve imansız olmayan kimse, bu hakikatı inkar edemez. Evlenme, boşanma, miras gibi konularla, İslam’ı dar bir çerçeveye sıkıştırmak isteyen şer güçlerin, sapık ve yıkıcı ölçülerin gölgesinde huzur içinde yaşamak, bu bozuk sistemlerin himayesinde ömür sermayesini harcamak, yemin ile belirtelim ki, nifakın ta kendisidir. Bunu yapan kişi, belki bir takım din adamı kılığına bürünmüş kişilerden kuvvet alır. Belki fetva defterlerinde müslüman olarak kaydı devam edebilir. Fakat fetvacılar değersiz bir maaş, değersiz bir dünya metaı için İslam’ın zıddına fetva verseler de, İslam’ın ruhu bunu nifak ile damgalamaktadır.

Müslümanlardan ve müslüman görünenlerden istediğimiz; dinlerini Allah’a halis kılıp, kendilerini nifakın karışımından kurtarmalarıdır. İslam dışı ölçülere hizmet eden kimse, derin bir delalettedir. Allah cümlemizi bu kimselerden korusun.

Müslüman bir evde yetişip büyüyen ile, kendisi hidayet nuruna kavuşanın arasında bir fark gözetmeden bütün müslümanların işlerini çelişkilerden kurtarabilmelerini isteyişimizdeki gaye; kişinin hayatının çeşitli sahalarında yaptığı işlerin birbirine uyması, yaptığı işlerin dediğine aykırı olmamasıdır. Öyle ise, bir kimse hayatın herhangi bir sahasında Cenab-ı Hakk’ın emrine uyup, sonra hayatın diğer sahalarında isyan ederse, yaptığı hareket İslamiyetle bağdaşmayan bir hareket olur. İmanın gereklerinden biri de; kişinin nefsini Allah’a teslim edip, tümü ile Hak dinin bayrağı altına girmesi, hiç bir işte Allah’a isyan etmemesi, kapsamlı ve bütün olan ubudiyetin dışına çıkmaması. İslam’a bağlı olmasıdır. Hem de her mü’minin Allah’ın boyasıyla boyanması, çekici dünyanın güzelliğine aldanmaması, bütün bir yaşayışında doğru yoldan ayrılmamasıdır. Eğer bir hata işleyip kendisinden bir kötülük ortaya çıkarsa, mü’min olarak tevbe edip Allah’a dönmesidir. Ama bir kimse iman davasında bulunup namaz kılar, oruç tutar, belli ve sınırlı farzları ve dini şiarları yerine getirir de, sonra kendini serbest bilip hayatın diğer işlerinde Allah’ın emrine boyun eğmezse, bu iş ubudiyete zıt olan çelişkinin ta kendisidir.

Artık, İslam aleminin her tarafında müslümanların yaptıkları bu yalancılığa ne demeli? Onlar ki, ağız dolusu ile Allah’a ve ahirete imandan bahsederler, müslüman olarak görülmeye çalışıp İslam’ın rozetini takarlar... Bununla beraber, iş sahasına girip siyaset bataklığına dalar, ekonomik ve sosyal problemleri ele alıp incelerler... ama, bu hareketlerinde İslam’ın verdiği direktiflerin izine, İslam’a ve şeriata ayak uydurduklarına dair bir delil göremezsiniz. Bu yalandan daha büyük ve çirkin bir yalan var mıdır?

Sabah-akşam,

“Ancak sana ibadet eder, ancak senden yardım dileriz.”

diye söylerler. Sonra da her davetçinin davetini kabul etmek, her teoriye ve ortaya atılan her zihniyete kapılarak, zalim idarecilere boyun eğip emirlerini uymakta da sakınca görmezler. İşte asıl çelişki budur. Bunlar da çelişkinin belirtileridir. Bütün müslümanların ahlaki ve toplumsal hastalıklarının esasları bunlardır. Bu öldürücü hastalık devam ettiği sürece, aşağılık duygusu hastalığından kurtulmalarına, onları öldürüp aşağıya atan tehlikeli durumu atlatmalarına imkan yoktur. Kalbe üzüntü verip onu eriten husus, alim ve şeyhlerin ve onların dizginlerini ellerinde tutanların, Kelime-i fiehadet getirip namazlarını kılmaları, oruçlarını tutmaları, Hacca gidip İslam’ın belli şiarlarını yerine getirmeleri halinde bunların kendileri için yeterli olacağına, artık kendilerine hiçbir şeyin zara vermeyeceğine, gayrı meşru şeyleri yapıp küfür ve delalet kodamanlarına uymalarının, istedikleri sapık fikir ve teorileri seçmelerinin kurtuluş yolunu tıkamayacağına, yüzlerine cennet kapılarının kapatılmayacağına müslümanları inandırmalarıdır. Bu utamazlık ve dine karşı cüretleri, onları öyle bir noktaya getirdi ki İslami bir tavır takınmak, omuzlarına yüklenmiş İslam’ın gereklerine uymak ihtiyacını hissetmez oldular. Dahası da var. Bu zamanda delalet kodamanları daha ileri bir adım atmışlar “Müslüman isimlerini almak, istatistik defterlerinin din bölümünde “İslam” diye gösterilmek, kendileri için yeterlidir” diyerek müslüman olan ve olmayan hükümetlerde çeşitli makamları işgal etmişlerdir. Bakara suresinin “Ancak sayılı günler bize ateş dokunur dediler” mealindeki 80. ayet’i sanki onları kastetmiştir.

Üçüncü Esas: Müslümanların komünizme, faşizme ve batıdan ithal edilen yeni ideolojilere baş eğip sarılmaları bu süregelen hastalığın sonuçlarındandır. Bunlar, yeyüzünde haksız olarak kibirlenen zalim sapıkların izlerini takip eder, zerre kadar da sakınmazlar. Bu teoriler ve ideolojilerin İslam’a aykırı olduğunu, bu eğri yollarla doğru yolun birbirine zıt olduğunu kavramıyorlar. Her müslümana davetimizin en önemli temellerinden biri; her kötülükten uzak olunması, Allah’ın emrine “evet” denilmesi, ırkçılık ve bölgecilik zihniyetinden sıyrılıp, Hakk ile bağdaşmayan bütün “izm”lerden yüz çevirmesi, bu durumu korumak için sabredip sapık yollardan uzak kalmak için çalışmağa devam etmesidir.

Bunu bildikten sonra, üç temelimizin üçüncüsünden amacımızın ne olduğu artık gizli değildir. “Bütün insanlığa davetimiz ise; zalim ve sapıkların, yeryüzünü fesada boğmuş olan sistemlerini yıkmalarıdır. Sosyal nizamlara dayanarak insanları idare edenlerin yerine, Allah’a ve ahirete inanan, İslam’ı kabul eden, insanlık için diktatörlük veya anarşiyi istemeyen kimseleri idare mekanizmasının başına geçirmektir.”

İşte açıkladığımız bu hakikat, gerçek ubudiyet manasını ve dini Allah için halis kılmanın, içlerine nifakın karışmasından uzak tutmanın, işlerin çelişkiden masum kalmasının tabii sonucudur. Bu sonucun gerçekleşmesi ise ibadetten yüz çevirerek yeryüzünde haksız olarak kibirlenen kimselerin çevirdikleri ve yürüttükleri hayat ölçüsünü değiştirmekle mümkün olacağı, şuurlu her müslümanın bildiği bir gerçektir.

Kültür, sanat, kanun yapma sistemi, devlet işleri, maliye işleri, ticaret ve sanayi faaliyetleri dolapları onların isteklerine göre döndükçe, müslüman için böylesi bir dünyada müslüman olarak yaşaması düşünülemez. İslam’a tabi olması ancak ameli sahada olabilir. Yoksa ilahi ölçüleri tatbik etmesi mümkün değildir. Çünkü Allah’ın kanununu tatbik etmeyen, Allah’ın sevmediği yolu tatbik eden bir ülkede yaşayan bir kimsenin bütün detaylarıyla İslam’a tabi olması şüphelidir. Hatta çoklarının İslam terbiyesiyle yetiştirilmesi, dini bilgileri telkin etmesi çok zordur. Çünkü gölgesinde yaşadığı küfür ve batıl düzeni, islam terbiyesi yolunu kapatır. Küfür vasatının gönderdiği rüzgar, müslümanları, kafirlerin izini takip etmeye ve ahlakları ile ahlaklanmaya, yavaş yavaş ve İslam ahlakından taviz vermeye zorladığı bir gerçektir. Müslümana düşen vazife, dünyayı fesat ve haksızlık kirinden temizleyip iyi bir düzeni vücuda getirmek için mücadele ve gayret sarfetmektir.

Bilindiği gibi, yıkıcı ve bozucuların, istedikleri tarafa çevrilip, diledikleri gibi hareket ettikten sonra, bu maksada erişmek ve zaferi elde etmek mümkün değildir.

Bu zamanda tecrübe ile sabit olmuştur ki, haksız olarak kibirlenen ve bunun aşırılığında devam edenler, yapıcı ve adil düzeni vücuda getirmek için yolda en büyük engeli teşkil etmekte, barış ve adalet direklerini dikmeye mani olmaktadırlar. Yine kesin bir delil ve müşahade ile sabit olmuştur ki, Allah ve peygamber yolundan sapmış olanlar, diledikleri gibi tasarruf edip ve iş çevirdikten, küçük büyük her şeye hakim olduktan sonra, insanın iyi olmasında doğru yola girmesinde ümit yoktur. Bundan dolayıdır ki, küfür ve delalet kodamanlarının iktidarlarına son verebilmek için geceyi gündüze katıp çalışmak İslam’ın ve samimi kulluğumuzun icabıdır. Burada okuyucunun kalbinde bir şüphe doğabilir, bu değişiklik nasıl olacak? Böyle bir değişiklik yapmak ve düzeni değiştirmek temenni ve tatlı rüyalarla olmaz. Allah’ın adeti olduğu gibi, bu işi çevirecek, yoluna koyacak eller lazımdır. Bunun için güzel haslet ve ahlak lazımdır. Bu işi çevirip, Allah’ın adeti üzere, yeryüzünde iki müslüman ve iktidar için gerekli şarta sahip olan bir cemaat bulunmadığı takdirde, Allah iktidar ve yönetim işlerini sapıklara bırakacaktır. Fakat Allah’a, peygambere iman edip, iktidar için zaruri olan güzel ahlak ile bezenmiş ve hatta yüksek rütbeleri eline geçirmiş üstün bir cemaat bulunsa, şüphesiz ki Allah’ın adeti, zalim ve sömürücüleri üstün tutup arzu ettikleri gibi halkın geleceği ile oynamalarına imkan bırakmaz. Öyleyse, zulmün, bozgunculuğun sonunun gelmesi, idare mekanizmasının ehil olanların eline geçebilmesi için, davetimiz yalnız temenni, rica ve Allah’a sığınmaktan ibadet olmamalıdır. Allah ve Onun Rasulü’ne iman eden, dünya işlerini bir nizama sokup, insanlığı hakkıyla idrak etmek için gerekli olan güzel ahlak ve ruhi meziyetlerle süslü salih bir cemaati yetiştirmeye gayret göstermek gerekir. İktidarı elinde tutan küfür ve delalet kodamanlarını yüksek makam ve rütbelere ehil kılan haslet ve kabiliyetlerinden daha üstün haslet ve kabiliyetlere sahip olunulmasına önem vermek şarttır.

Çalışma Metodumuz

fiimdi davetimizi yayıp gayesini gerçekleştirmek yolunda yapmamız gerekli olan şeyleri kısa olarak açıklayacağız.

Hakikatte tutumumuz Kur’an-ı Kerim ile Rasulullah’ın (s.a.v.) yoluna dayanır. Davetimizi kabul edip yükünü yüklenmek ve risaletini yaymak için gayret gösterenlerden istediğimiz, her şeyden önce İslam dinine girmek, düşünce ve çalışmaları ile Allah’ın boyası ile boyanmak, güzel davranışlarıyla samimiyet ve fedakarlıklarını gösterip İslam’a ters olan her şeyden hayatlarını temizleyip, kötülüklerden uzak tutup çaba harcamaktır. Bunu yapmakla ruhları kuvvet bulur, işleri temizlenir, gidişleri güzelleşir. Ondan sonra deneme merhalesine girerler. Birçokları fakülte tahsilini bitirip diplomalarını almışlardır. Bununla beraber imanın icap ettiği mücahade ile, o yüksek hülya binalarını elleri ile yıkıp, hem kendilerinin hem çocuklarının istikbal ışığını söndürüp, makam, rütbe ve refah imkanlarından mahrum, yeni bir hayata girmeye mecbur kalmışlardır. Bir kısmı da, gasbettikleri arazi başkalarının hakkı olan mirasa dayandığı için, böyle bir refah ve saadeti bırakıp ellerini ondan çektiler. Çünkü iman ettikleri Allah’ın dini başkasının malının gayri meşru yollarla yenilmesini yasak eder. Bir kısmı da değil makam ve rütbeleri ve onların karşılığında verilen maaşı beklemek, geçim vesilelerinin meşru olmadığına inanarak, batıl nizam ile ilgili olduğu için onun kazancını mübah görmüyorlar, güçleri yettiği kadar gayri meşru vesileler yerine, zor ve zayıf olsa da meşru vazifelere başvuruyorlar. Bu gidişin icabıdır ki bu yolda bir adım attığı gibi, içinde yaşadığı çevre de onunla boğuşacaktır. Annesi babası kardeşleri çocuk ve eşleri güçleri yettiği kadar onunla mücadele edeceklerdir. Bu gidişin eseri, naz ve refah içinde yetişip büyüdüğü yuvanın, dikenli bir yuvaya dönüşüvermesidir.

Bu yolun muhtaç olduğu, iyilik, takva, samimiyet, güzel ahlak ile fertleri terbiyelendirmek için, Allah’ın iradesi ile bu birinci merhalenin zorluklarına katlanmalarını imtihan etmeden ve ortaya çıkarmadan, onlar bizden uzaklaşacaklardır. Fakat, birinci merhaledeki imtihanı müsbet netice verip Allah’ın yolunu tutanlar, en azından ihlaslarını, nefsi fedakarlıklarını, sabırlarını, azimlerini, hakkı batıldan ayırt etme kabiliyetlerini isbat etmiş olurlar. Ancak o zamandır ki bu insanlara diğer insanlardan daha fazla itimat edilebilir. Yalnız bu insanların ihlaslarına güvenebiliriz. Bundan sonradır ki onları ikinci merhaleye alabiliriz. Birinci merhalede karşılaşmadığımız sıkıntılarla karşılaşacağımız da ortadadır.

Birinci merhalede olduğu gibi, ikinci merhalede de iyiyi kötüden ayırabilecek bir ocak meydana gelir. Yalnız bu sefer daha seçkin ve daha olgun kimseler kalabilir. İşte, İslam için çalışacak insanları seçebilmek için takip edilebilecek en iyi yol budur. Faydalı kimseleri, bu karışık cemaat içinde seçebilmenin bundan iyi bir çaresi yoktur.

Biz kesin olarak diyoruz ki; takva ve tasavvuftan dem vuran bazı insanlara göre, bu her ne kadar noksan sayılıyorsa da, biraz olsun kavrayamadığı bu yükü, ancak bahsettiğimiz bu takva sahibi müslümanlar belleri eğilmeden taşıyabileceklerdir.

Bu davaya bağlı olanlara verdiğimiz, ikinci mühim vazife şudur:

Kalplerini dolduran hakikat nurunu bütün çevrelerine, akrabalarına, dostlarına, komşularına ve ticaret ile ilişki kurdukları herkese tebliğ edip hakikat nurunun dinlendirici gölgesi altına davet etmektir. İşte, davetçiler bu sebeple birbiri peşinden zorlu imtihanlara giriyorlar. Her şeyden önce, her davetçi, dava için kendi hayat ve gidişini düzene sokmalıdır. Çünkü o, davette bulunmaz ise, mutlaka tenkitçi bakışlar üzerine çevrilir. Her yönden projektörler ona çevrilir. Hele davetçinin sözleri fiiline uymuyorsa gönüllü müfettişler habbeyi kubbe yaparak yaygarayı basıp, davetçiyi ondan uzaklaştırmaya mecbur edeceklerdir. Davetçi eğer davasına samimi ise sağdan soldan gelen tenkid okları kendisini incitmez. Bu duruma üzülüp, sıkılmaz. İnsanlık gereği yaptıklarında hata bulunsa, bu hataları mutlaka doğrudur diye kabul ettirmeye de çalışmaz.

Daha sonra, bu davaya hizmet etmek, ilerdeki aşamalarda yapılacak mücahedelerde ihtiyaç hissedilen, güzel huy ve davranışları vererek, kişiye şahsiyet kazandırır. Davetçi zor bir durum içindedir. Kalbini inciten onu karamsarlığa düşüren, sebat ve azmini kıran hadiseli günler ardısıra gelir. Allah’ın yardımı olmadığı takdirde konumunu korumak çok zordur. Bir taraftan, kendi çevresindekiler onu alaya alarak davasını küçümserler. Bir taraftan da, amansız eleştirilere hedef olurlar. Başkaları ona sövüp sayarlar. Daha başka bir grup, küçük düşürmek için onu hedef seçip, zehirli oklarını ona yağdırır. Başka bir taraftan, ona çamur atarlar. Başka bir yönden tuzaklar kurup, Hak caddesinden çıkarmak ve fetnelere düşürmek için türlü türlü dolaplar çevirirler. Bu aleyhte faaliyetler o kadar belirginleşir ki, onu anne, baba mirasından yoksun ederler. Akraba ve dostları ondan yüz çevirirler. Öyle ki, bu koca dünya ona dar gelir. Risaletin doğru oluşu hususunda şüpheler uyanır.

Böyle yıkıcı vasat ve zor günler, ardı arkası kesilmeyen dertler, davetçinin azmini ve iradesini zayıflatıp, batıla baş eğip fikir dengesini bozmazsa, bununla beraber de bilerek samimi bir hava içerisinde seçtiği yola devam edip, gücünün yettiği kadar çevresini düzeltmeye aralıksız çalışırsa, davetçi davanın gelecek aşamalarında muhtaç olduğumuz güzel davranışlara sahip olduğunu ispat etmiş olur.

Üyelerimizi ve bizimle birlikte çalışanları irşad edip, Allah’ın davet ettiği yola getirmek için, gücümüz yettiği kadar uğraştık.

“Hikmet ve güzel öğütlerle Rabbinin yoluna çağır, en güzel üslup ile onlarla mücadele et.”

Yani ilk önce dinin temel ve esaslarını halka telkin edecekler. Sonra yavaş yavaş onları dinin gereklerine uymaya ve lazım gelen şeyleri yapmaya davet edeceklerdir. Davet ettiklerine, akıl ve fikirlerinin hazmedemiyeceği sözleri söylemeyeceklerdir. Fer’i hükümleri küllü hükümlerden üstün tutmayacaklardır. Temeli sağlamlaştırmak için çalışmadan önce, cüz’i fenalıklar üzerinde durup, boşuna vakit kaybetmiyeceklerdir.

Gaflet ve delalete düşenler hakaret edince, sırt çevirmeyecekler. Tam aksine, onları hakka getirmek için gayret harcayıp, doktorun hastayı tedavi ettiği gibi, inanç ve fikir hastası olanlara öğüt vereceklerdir.

Bilgisizliklerinden kendilerini küçümseyip davalarını basit görüş alaya alanlara vaaz ve nasihat edip, onlara dua edeceklerdir. Zulüm ve bozukluklara karşı sabredip, kesinlikle cahillerle mücadeleye girmekten sakınacaklar ve imkan nisbetinde değersiz şeylere daima en uzak kalacaklardır. Hakk’ı kabul etmeyip çekinenleri yola getirmek için değil aksine, hakkı kabul edip, kurtuluşu arzu edenleri, hakka meyilli olanları yola getirmek ve ıslah etmek için -maddeten fakir ve zayıf da olsalar- çaba harcayıp, uğraşmaları gerekmektedir. Gördükleri hizmete karşılık, halkın ilgilerini istemeyecek, halkın bakışlarını kendilerine çevirmek amacı ile hizmetlerini dile getirmeyecek ve söylemeyeceklerdir. Onlar, niyetlerini Allah için yapıp sadece Allah’ın rızasını kazanmaya çalışacaklardır. İnsanlar ister bilsinler ister bilmesinler. Onlardan ister iyilik görsünler ister görmesinler. Allah’ın, onların fiiliyatlarını bilip, kendilerine yardım edeceğine inansınlar. İnsanın bu yolu takip edebilmesi için en fazla ona gerekli olan husus; devamlı çalışma, zorluğu ve sıkıntılara karşı sabretmektir. Çünkü bu yolda, az bir zaman içinde, basit bir işi yapmakla kalbi ferahlandıracak bir sonuç elde edilemez.

Davanın gelecek aşamaları için en fazla gereken şey; iman kuvveti, ciddiyet, vakar, insaf, yüksek ahlak, değersiz şeylerden uzak kalmak gibi güzel davranışlardır. Bunlar davetçiye yön veren etkenlerdir. Böylece, davetçinin kalbi mutmain olur.

Her ne kadar, bu dava bu yolda ağır adımlarla ilerliyorsa da, atılan her adım yerinde ve tamdır. Bu gidişle, beşeriyet, kaynağından iyi bir sonuç alır. Bu gidişle davaya hiç faydası olmayan, tam tersine davaya zarar verip onu belalara uğratan, doğruluk, vakar ve hikmetten uzak aşağılık kimselerin bulunmaması, toplumda iyi ve karakterli kimseleri bu davaya kazandırabilir. Böyle olursa, bu dava için samimiyet ve ihlasla çalışan, kutsal davanın sevgi havasını soluyan kimseler elde edilebilir ki, bunların her birisi binlerce yabancı hayranı ve aşağılık kimselerden iyidir.

Çalışma metodumuzun mühim esaslarından birisi de; kendimizi batıl nizamlardan ve bunların himaye ve yardımından korumamızdır. Çünkü; can mal ve ırzımızı koruma hususunda, bu nizamın yardımını kabul etmiyeceğimizi ilan etmiştik. Ancak, bu duyurumuzu bütün İslam cemaati üyeleri için zorunlu tutmayıp, bir hak ölçüsü olarak kendilerine gösterdik. En yüksek makamlara çıkmaları veya bu nizamın tokatlarına karşı yenilgilerini itiraf edip seviyesiz derecelere düşmeleri hususunda onları serbest bıraktık. Bu sınırı aşanları üye olarak kabul etmeyiz. fiöyle ki; başkalarına haksız dava açan, veyahut mahkemede yalancı şahitlik eden, gerekli olmadığı halde, şahsi dostluk ve akrabalık için tartışmalara giren kimsenin cemaatimizde yeri yoktur. Üye olarak kabul edilmez.

Görünüşe bakıp da işin iç yüzüne nüfuz edemeyenler batıl nizamdan can ve malımızı korumak için, onun himayesinden faydalanmamız konusunda takip ettiğimiz yolun hakmet ve gayesini pek anlayamazlar. Buna, hatalarımızdan biri olarak çeşitli tenkit ve itirazlar yaparlar. Gerçekte ise bunun bir çok faydaları vardır:

1- Beşer hayatı için, Allah’tan başka kimse kanun koyma hakkına sahip değildir. Bu tutumumuzla bir dava sahibi olduğumuzu ve ancak davanın gölgesinde yaşamayı arzu ettiğimizi ispat etmiş bulunuyoruz. Hakimiyet yalnız Allah’ındır. Kim olursa olsun, hiçbir şekilde, bu dünyada, Allah’ın yurdunda, Allah’a itaat etmeden, kanun ve nizamlarına bağlanmadan ve bu kanunlara göre hareket etmeden kendi hükmünü uygulayamaz. Hem de, Allah’a ve O’nun kanunlarına dayamayan bir düzen, küfür, zulüm düzeni olduğuna göre, hukukumuzun temel ve esasını, İslami olmayan bir düzenin üzerine kurmamız ve Hakkı batıldan ayırd etmek meselesini, batıl olduğuna inandığımız bir hükümetin ölçülerine bırakmamız düşünülemez. Bu kritik günlerde en büyük belalarla yüzyüze iken, inancımızın bu icabını gerçekleştirdiğimiz takdirde, yaptıklarımızın samimiyetimize, davamıza, karakterimize ve inancımıza uyduğunu kesin bir delil ile ispat etmiş oluruz. Fakat, geçici bir yarar ümidi, mal ve can korkusu, inancımızın kabul etmediği bir şeyi yapmaya bizi sürükleyecek olursa, bu gayret ve gidişimizin zaafına en açık delil olacaktır.

2- Bu metodumuz, üyelerimizin inancında, kuvvetli güvene layık olduklarını bilmek için, bir temel taşı teşkil edecektir. İman ve inancında büyük bela ve zorluklara karşı, sabır ve sebat edenleri tanımak için vesile olacaktır.

3- Üyeler bu metoda sadık kaldıktan sonra, ister istemez, batıl düzene değil, hakka, güzel ahlaka ve temiz gidişe dayanmak suretiyle ilgilerini kuvvetlendireceklerdir. Böylelikle, ahlaklarını güzelleştirecek ve hayat akışı içinde, doğru, İslam’a bağlı, muttaki, iyi insan olduklarını isbat edeceklerdir. Halk da, onların mal, can ve namuslarını korumaya kendilerini mecbur hissedecektir. Çünkü, halk yalnız kendilerini muhafaza edenleri himaye edecektir. İslam davetçileri, kanun ve adliyenin himayesinden istifade etmedikleri gibi cemiyetin manevi himayesinden de istifade etmezlerse, ormanlıkta kurtlar içinde bulunup, ölüm için sıra bekleyen sürüye benzerler.

4- Önemlilik arzetmesi bakımından, bu dördüncü fayda bundan önce zikredilenlerden daha az öneme sahip bir konu değildir. Biz, can, mal, namus ve herşeyimizi tehlikeye maruz bırakmakla cemiyetin gerçek ahlakını ve içinde bulunduğu durumu ortaya koymuş bulunacağız. Bununla, cemiyetin ahlak kaidelerine ne dereceye kadar bağlı olduğumuzu göstereceğiz. Zira halk, bozuk ve batıl düzenin emniyet teşkilatına ve adliyesine müracaat etmiyeceğimizi bildiği için hukukumuza tecavüz edildiği zaman, cemiyetin içinde düştüğü ahlak buhranının en açık delilini müşahede edecektir. Bu suretle, cemiyetimizde kanundan korktukları için, şeref haysiyet ve mertliklerini koruyanların kimler olduğunu tanıyacağız. Bu gibi kimseler, kanunun kendilerini takip etmeyeceklerini bilseler her türlü ihanet, aldatma ve anlaşmalara, itaatsizlik gibi suçları işleyeceklerdir. Bunlar gerçekte din perdesine bürünüp tatlı tatlı sözler ve hikayeler söylüyorlar. Fakat, fırsat bulup da kanunun gölgesinden kurtuldukları gün, en kötü ahlaksızlarını dinsizlik ve canavarlıklarını sahneye koyacakları muhakkaktır. Sosyal hayatımızda gizlenip de milli hedefimizin temelini sarsan, bu ahlak sorununu meydana çıkarıp, gerçek yüzüyle bütün dünyaya ilan etmek istiyoruz. Ta ki toplumun kalbi uyansın. Varlığından habersiz olduğu, tedavisi mümkün olmayan bu hastalığın nasıl kökleştiğini nasıl dal-budak saldığını, toplum iyice bilsin.

İslam’ın Yeniden Dirilişi için Mücahitlerde

Bulunması Gereken Özellikler

Bu davet için çalışanların sahip olmaları gerekli asgari şartlar üç bölüme ayrılır:

1- Her mücahitte bulunması gereken kişisel üstünlükler.

2- Toplum hayatını düzenleme ve koruma için gerekli nitelikler.

3- Allah yolunda mücahede edebilmek için gereken şartlar.

Kişisel üstünlükler:

Kişisel üstünlüklerin temeli olan, yeterlilik şartı şudur ki: Bizim her üyemiz ilk önce kendi kendisine yönelecek, Allah’a Rasulü’ne itaat edip emir ve yasaklarına baş eğinceye kadar nefsiyle mücadele edecektir. Rasulullah (s.a.v.) bu hakikatı şöyle açıklamıştır:

Öyle ki, dış dünyada, sosyal hayatta, Allah’ın düşmanlarıyla çarpışıp, savaş etmeden önce, sizin içinizde gizlenip de Allah’a ve Rasulü’ne karşı gelmeniz için tahrik eden içinizdeki düşmanınızla çarpışmada, bütün gayretinizi harcamanız gerekir. İçinizdeki düşmanınız, Allah’ın istemediği şeyleri size yaptırmak hususunda beslenip durdukça, dünya, üzerinde Allah’ın düşmanlarına savaş ilan etmeniz boş ve yersizdir. Bunu şöyle bir örnekle açıklayalım. Elinizde şarap fıçıları bulunduğu halde, şarap içmemeleri için halkla mücadele ediyorsunuz. Gerçekte sözümüzle fiillerimiz arasında bu şekilde bir çelişkinin bulunması varlığımızı alt-üst etmekte, çalışmalarımızın ürününü ortadan kaldırarak, sosyal hayatımızı öldürmektedir. Öyle ise, her şeyden önce kendinizi Alah’a teslim edip, İslam’ın hakimiyeti uğruna nefsi hürriyetinizden fedakarlık yaptıktan sonra, başkalarını itaat ve ibadete davet etmeniz gerekir.

Cihad makamından sonra hicret makamı gelir. Hicretin öz manası evini ve yurdunu terketmek değildir. Hicret, Allah’ın yasaklarını terkedip, ibadet ve taatle onun rızasını kazanmaktır. Gerçek mücahidlerin evlerini, yurtlarını terkedip, başka diyarlara göç etmeleri ise kendi yurtlarında Allah’ın ve Rasulü’nün istediği şekilde hayatlarını düzenlemeye imkan bulamadıklarındandır. Bir kimse evini, yurdunu terk ettiği halde Allah’ın emirlerine uygun şekilde hayatını düzenlemez ve yasaklardan vazgeçmezse sadece akılsızlık etmiş olmaz, üstelik hicret nedeniyle çektiği zorluk ve sıkıntılardan da hiç bir fayda sağlamamış olur. Rasulullah (s.a.v.) bu hususu birçok hadislerinden açıklamışlardır.

“Ey Allah’ın Rasulü hangi hicret iyidir?” diye sormuş, Rasulullah ta (s.a.v.):

“Rabbinin istemediği şeyi terketmendir.” buyurmuştur.

Bunlardan da anlaşılıyor ki, İslami olmayan işlere tutkun olan kimsenin, yurdunu terketmesinde hiç bir karı olmadığı gibi, bu hicret Allah’ın yanında da kıymetsizdir.

Bunun için,dıştaki asi kuvvetlere savaş açmadan önce içinizdeki düşmanlarla savaş etmenizi, kafir ve münkirleri imana getirmek için çaba harcamadan önce nefsinizin terbiyesine özen gösterip, hem sevinç hem üzüntü zamanlarında onu Allah’ın kontrolüne bırakmaya çaba harcamanızı istiyorum. Daha açık bir ifade ile “Kazığa bağlı at” gibi olmalısınız. At, ne kadar dolaşıp sağa sola gitse mutlaka yine kazığına dönecektir. Rasulullah (s.a.v.):

“Mü’min ile imanın hali, at ile kazığın hali gibidir. At dolaşır, sağa-sola gider, fakat tekrar kazığına döner.” buyurmuştur.

Bu at, başıboş bırakıldığı zaman, mera ve çimenliğe giden, şiddetli bir hırs ile her yeşilliğe saldıran ata benzemez. Başıboş bırakılmış atın huylarından uzak kalıp, bağlı atın huylarına kendinizi alıştırmaya çaba göstermeniz gerekir. Hayatınızı bu şekilde düzenledikten sonra atmanız gereken ikinci adım ise, sizi çevreleyen ortamla mücadele etmenizdir. Buna “Ev cephesi” ismini verebilirim. Ailenizle, akraba, dost ve bağlı olduğunuz ortamla mücadeleye girmeniz gerekir. Amaç, onlarla döğüşmek, onları sevmemek veya onlarla mücadele etmek değildir. Hem kişisel, hem de sosyal hayatınızda davanız ve tutumunuza ciddi olarak bağlı olmanızdır. Zira hayvanlar gibi amaçsız, boşu boşuna zaman öldürenler, amaç ve ideallere bağlı olarak düzenlediğiniz hayatınızda sizinle ilişkide bulunmaya dayanamazlar. Zevceleriniz, çocuklarınız, babalarınız, analarınız, akrabalarınız, dostlarınız yaptığınız iş ve tutumunuzu kabul etmeyip size çatarlar. Evlerinizde, aileniz içinde bir yabancı gibi, halkın gözünde çöp ve aşağıya inmeyip boğazında kalan yemek gibi olacaksınız. Halk, makam ve sandalyeler için titrediği halde, sizin için ateşle dolu ocaklar haline gelmiş olacak. Yakınlık derecesine göre herkesle mücadele etmek şarttır. Allah aşkına söyleyiniz. Kendi evinde savaş halinde bulunan kimsenin, -ola ki bir kaç mil ötede dahi olsa- savaş meydanına çıkması doğru mudur? Birçok yerlerde, üyelerimizle akraba ve yakınları arasında meydana gelen mücadele beni çok sevindiriyor. Bazı yerlerden bu şekilde haberler gelmediği için de üzüntü duyuyor ve acı çekiyorum. Yalnız bu mücadelede, doktorun hastaya takındığı tavır ne ise, o tavrı takınmak gerekir. Doktor hastayla değil, hastalıkla mücadele eder. Onu tedavi için çalışır. Doktor hastaya ne kadar acı şurup içirir, veyahut ameliyat yaparak organını keserse de bu kötülük için değildir. İyilik yapmak için çırpınmaktır. Onun bütün düşmanlığı hastalığa karşıdır. Hastaya karşı kesinlikle düşman değildir. İşte, gaflet ve sapıklığa düşen kardeşlerinizi hidayet yoluna böyle davet edeceksiniz. Hakaret ve küçümseme gözüyle kendilerine baktığınızı veyahut şahsiyetlerine karşı kin ve nefret hisleri beslediğinizi hissetmesinler. İyilik, yücelik, sevgi ve insan kardeşliğinin sizi etki altında bıraktığını görsünler. Gerçek davet, sözlü veya yazılı münakaşa ile değildir. Bunlar basit çarelerdir, zararı yararından fazladır. Davet için gerçek ve doğru yol, onlara canlı örnek olmanızdır. Halk sizi gördüğü zaman, tavırlarınızdan ve güzel ahlakınızdan dolayı “Allah yolunda yürüyenler bunlardır” diyebilsin. Rasulü Ekrem (s.a.v.) mü’minler hakkında şöyle buyuruyor:

“Görüldüklerinde Allah hatıra gelir.”

Bir anda, sadece gösteriş olsun diye, böyle bir hayatı yaşamaya sizi davet edemem. O böyle kolay kolay olmaz. Bu aşamaya varabilmek için zaman gerekir. Sizi çevreleyen ortamla mücadeleye girdikten ve bu amaç uğrunda fedakarlıklar yaptıktan sonra, zamanla bu hayat bir alışkanlık haline gelecektir. Bundan sonra ancak bu davetin canlı örnekleri olacaksınız. Kur’an-ı Kerim’i ve sünnet’i bu amaç için derinden derine inceleyip araştırınız ki; İslamiyet hayatın hangi çeşidini ister, Allah hangi tip insanları sever, peygamber onları nasıl yetiştirmeye çalışırdı, davet ve cihad bayrağını zaferle taşıyan mücahidlere İslam’ın verdiği güzel ahlak ve üstünlükler nelerdir, iyice öğreneceksiniz. Hepinizin bildiği gibi, insanların en zekisi olan Rasulullah’ın (s.a.v.) yetiştirdiği mücahidler ancak onbeş sene gibi uzun bir eğitim ve terbiye gördükten sonra mücadele sahasına atılmışlardır. Hazırlık devrelerini ve derece derece hareket aşamalarını araştrmanız gerekir. Rasulullah’ın (s.a.v.) hangi güzel huylara, hangi üstünlüklere önem verdiğini mübarek sahabelerine hangisini sunmuş, hangisini geriye bırakmış bulunduğunu ve hangi aşamada, onlardan ne gibi güzel huylar istenildiğini iyice bilmek gerekir. Ve insanların nereye kadar yükselmesi için çalışılmıştır? İstenilen üstünlük ve güzel huylarla süslenen bu insanlara ne zaman “İyiliği emredip münkeri yasaklayan, insanlar içinden çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz?” mealindeki ayet-i kerime, hitap etmiştir?

Bu, kendinizi hazırlamak ve nefsinizi temizlemek hususunda göz önünde bulundurmanız gereken bir örnektir. Zaman yeterli olsa idi, Rasulullah’ın (s.a.v.) bu husustaki hadislerini ortaya koyacaktım. Bununla beraber iki hadis’i aktarmak istiyorum.

1- “Allah için seven, Allah için buğzeden, Allah için veren, Allah için men eden kimse imanını tamamlamıştır.”

Yani insanın sevgisi, buğzu, vermesi, vermemesi nefis ve dünya hesabına pay çıkarmaktan uzak olup, sadece Allah’ın rızası için olmayınca, imanı olgunlaşmış sayılmaz.

2- “Din dokuz şeyi emretti: Gizlide ve açıkta Allah’tan korkmak, öfke ve rıza halinde hak sözü söylemek darlık ve bollukta iktisatlı olmak, bana iyilik yapmayana iyilik yapmak, beni yoksun kılana verip iyilik etmek, bana zulmedenden kimseyi af etmek, susmam tefekkür, konuşmam zikir, bakmam ibretli olmaktır.”

Rasulullah (s.a.v.) bu esasları gözler önüne serdikten sonra, dokuzuncu prensibi de şöyle ifade etti;

“İyiliği emr, kötülüğü men etmek.”

Bundan da anlaşılıyor ki, adil bir ümmet, insanlar arasında emr-i bil maruf ve nehyi anil münkeri yerine getiren ümmettir. Ümmetin her ferdi, yukarıda sayılan üstünlüklere sahip olmalıdır. Zira bu üstünlüklerle nitelenmeyen, kimsenin sorumlulukları yerine getirmesi ve bu makamın hakkını vermesi mümkün değildir.

Topluluğumuzun nitelikleri:

Biraz evvel belirttiğimiz kişisel niteliklerden başka, sosyal hayatımızın tesisi ve korunması için ayrı üstünlüklere ve ahlaka ihtiyacımız vardır. Topluluğumuzun uyumunu sağlama bağlayıp, ondan faydalanmak için üyeler arasında karşılıklı sevgi, yardımlaşma, birbirlerine hakkı ve sabrı öğütlemede bulunmaları şarttır. Ta ki, dava uğruna hem kendilerini hem de başkalarını ileriye sürsünler. Yeryüzünde herhangi bir toplum düzeni ile mücadele esnasında bu niteliklere sahip olmazlarsa batıl ile asla baş edemezler. Ve tecavüz edenlerle karşılıklı çarpışamazlar. İslam aleminde, en güzel sıfat ve ahlak ile, birçok fertler vardır desem, haksız bir söz söylemiş olmayacağım.

Hatta biz, İslam dışı ülkelerden, İslam aleminde mevcut bulunan, iyi ve ahlaklı insanlar ölçüsünde insanlar getirilmesi için teklifte bulunsak ve bununla övünsek onlar bunlara benzeyen bir tek fert getiremeyeceklerdir. Varolan kişisel güzellik ve bunun en yüksek makamına çıkan kimseler, güzel hal ve hareketleri ile birkaç yüz veya bir-ikibin kişiyi doğru yola getirmiş ve sonra Rablerine giderek temizliklerine ve güzel ahlakına delil olabilecek izler bırakmışlardır. İş bununla biterse büyük ve genel işler olmaz. Bir pehlivan ne kadar cesur ve kuvvetli olursa olsun, nihayet ağır bir yük kaldırabilir. Güreşte birkaç kişiyi mağlup eder. Fakat donanımlı bir asker birliğine dayanamaz. Bizim topluluğumuzda kişisel mükemmelliğin aşamalarını aşan kişiler olsa bile, aralarında gereken ilişki ve yardımlaşma olmadığı takdirde tam donanımlı bir birlikte boğuşmak, isteyen o pehlivana benzerler. Kişisel güzellik bakımından topluluğumuzda öyle kimseler var ki, onların yüksek ahlak ve gidişlerine özeniyoruz. Fakat sosyal durumumuz huzur ve memnuniyet verici değildir.

Kur’an-ı Kerim özet olarak birçok ayet’lerde sosyal ahlakımıza değinmiş, Rasulullah ta (s.a.v.) birçok hadisi şeriflerinde açıklamıştır.

Biz Kur’an-ı Kerimi, sünneti, ashabın gidişlerini inceleyecek olursak, aranan sosyal ahlak için sayılamayacak kadar canlı örnekler görürüz. Bunları büyük dikkatle incelemeye gayret ediniz. Topluluğumuzun düzeninde ne gibi noksanlar varsa gidermeye çalışınız. Bilinen odur ki, bu dünyada herkes başkalarıyla ilgi kurup yardımlaşmak suretiyle yaşar. Kişiler arasında iyimserlik, esirgeme ve fedakarlık olmazsa mutlaka gruptaki anlaşmazlık yardımlaşma hissine son verecektir. Topluluğumuzun düzeni ancak bu idealle uygulanabilir. Sen başkasının hatırı için bir şeyi terkedersen, o da senin hatırın için bir şeyi terkeder. Bu esirgeme ve fedakarlığa hazırlığınız olmazsa, sosyal hayatta bir inkilap yapacağınızı düşünmeyiniz.

Üçüncü bölümün nitelikleri, Allah yolunda cihad için gerekli şartlardır. Kur’an’da ve sünnette, yalnız açıklaması değil, her nitelik hakkında, hangi bölüm ve hangi derece üzerine olunması, açıklanmıştır. Kur’an’da ve sünnette mevcut bulunan hüküm ve maddeleri inceleyip, mücadele için ne gibi sıfatlara sahip olmanın gerektiğini iyice öğrenin. Bir kısmına kısa olarak şunu işaret etmek isterim. Bu sıfatların birincisi sabırdır. Sabırın ne kadar gerekli ve yerinde bir şey olduğu, Kur’an’da ve sünnette açıklanmaktadır. Sabır, sadece Allah yolunda yapılan mücahede için gerekli değildir. O birçok işler için de gerekir. Allah için mücahede sabrın sadece bir türüne mahtaçtır. Dünya için yapılan mücahede ise başka bir türlü sabra muhtaçtır.

Allah yolunda yapılan mücahede için sabrın bir kaç çeşidi vardır:

1- Herhangi bir işinizde acele edip zamanı gelmeden önce adım atmaktan sakınmak.

2- Zorluk ve günahlarla yüzyüze kalındığı zaman, hedefi korumakta sebat etmek ve geriye kaçmamak.

3- Cihad görevini yerine getirdikten sona, istenilen sonuç geç kaldığında ümitsizliğe kapılmayıp cihada devam etmek.

4- Hedefinize doğru yürürken, tehlikeli yerlere varıldığında ayağınızın kaymaması için yere kuvvetlice basmak.

5- fiefkat ve merhametin gerektirdiği içerleme anında dahi yapmanız gereken; dengenizi korumaya dikkat etmek, şefkat hislerine mağlup olduğunuz bir anda, düşünmeden, tefekkür etmeden bir adım atmamak, akıl, kalp ve irade normal bir halde iken yapacağınız işi yapmaktır.

Bildiğiniz gibi, siz yalnız sabırla emredilmemiş, aynı zamanda sabırla yarış yapmakla da emredilmişsinizdir. Çünkü; düşman kuvvetleri sabır konusunda batıl davaları yolunda, sabırla donatılmışlardır. Onun kuvvetlerini zayıf düşürmek ve başını Hakka eğmek için sabırda üstünlüğünüzü yerine getirmeniz gereklidir. Bunun için “Ey mü’minler sabrediniz” dedikten sonra “sabırda yarışınız” buyuruyor.

Hakk’ın bayrağını yükseltmek için mücadele ettiğiniz ve çarpıştıklarınızın, sabrıyla, sabrınızın arasına bir ölçü koymanız gerekir. İkinci dünya savaşının ürkütücü olaylarını okuyun. Alman, Japon ve Amerikalıların takındıkları sabrın ölçülerini bileceksiniz. Batıl’ı yükseltmek için yapılan fabrikalar, ev, istasyon, hava limanlarını kendi elleriyle nasıl yaktılar. Kuvvetli orduları ezen tankların paletleri altında kendilerini çekinmeden nasıl çiğnettiler. Ölüm saçan düşman uçaklarının gölgesi altında nasıl durdular. Sizin sabır ve sebatınız onlarınkine nisbeten artmayınca, onlarla savaş ve çarpışma yapmaya cesaret edemezsiniz. Savaş gücünüz onların savaş gücüne oranla zayıf olduğuna göre bu boşluğu doldurmak, ancak sabır, sebat ve doğruluk silahı ile silahlanmanızla mümkündür.

Allah yolunda yapılan mücahede için gerekli ikinci nitelik fedakarlıktır. Zaman fedakarlığı, çalışma fedakarlığı, fikir fedakarlığı, parlak gelecek fedakarlığı, arzu ve ümit fedakarlığı... Bu yönden de batıl sancağını taşıyanlardan geriyiz. fier kuvvetlerine galip gelebilmemiz için zayıf savaş gücümüzün eksikliğini kapatabilmek için, fedakarlık yönünden onlardan üstün olmamız gerekiyor. Kalbimizi ağlatan bir durum vardır. Hiç birimiz, Allah’ın verdiği güçleri değersiz bir dünya malı için, Allah’ın düşmanlarına satmaktan sakınmıyoruz. Böylelikle müslümanların değerleri yok olup gidiyor. Müslümanların çoğu büyük gelir kaynaklarından fedakarlık yapmak ve İslam dinine hizmet için kaynaklarını kullanmaktan aciz bir durumdadırlar. Müslümanlar böyle bir fedakarlık ve Allah yolunda savaşmak için hazırlıklarını yaptıktan sonra zamanımızda İslami kalkınma nasıl gerçekleşecektir? Nasıl gelişip ilerleyecektir?

Bilindiği gibi, dünyada herhangi bir k imse kendi hedefleri doğrultusunda birşey bilmeyen askere güvenmek suretiyle gelişme gösteremez. Asker herhangi bir toplum için vücuttaki el ve ayaklar hükmündedir. Askeri, organize edecek kalpler, olmazsa, el ve ayaklar ne yapabilirler? Ne fayda verirler? Başka bir ifadeyle, askeri yönlendirmek için birinci sınıf kumandanlara ihtiyacımız vardır. Fakat, maalesef müslümanlarda birinci sınıf kalbi ve fikri güçler sahip olanlar, makam ve şöhrete düşkün olup, yüksek makamları işgal etmek için gece gündüz çalışmaktadırlar. Onlar ancak hayat çarşısında kendilerine yüksek bir fiyat verenlerle ilişki içerisine giriyorlar. Bağlılıkları, menfaatlerini veya yeteneklerini feda edecek bir seviyeye gelmemiştir. Siz bu sönük hisse dayanarak, gayeleri uğrunda milyonlarca doları feda eden bozgunculara karşı, savaşta üstün gelmek hususunda ümitliyseniz, ahmaktan başka bir şey değilsiniz.

Allah yolunda yapılan mücahede için gerekli üçüncü şart, kalbin coşması ve davaya bağlılıktır. Mücahedenin gayesini kavramak ve iyi olduğuna kanaat getirmek yeterli değildir. Bu nitelik, bu yolda gidilebilmesi için mücahidin ancak birinci adımını oluşturur. Bu bakımdan yeterli ve doyurucu değildir. Ciğerpare evladını hasta gören kimsenin kalbinde yanan, onu doktora götürmeye mecbur eden veya çocuklarının karınlarını doyurabilmek için, hayatlarını kurtaracak kadar bir yemek bulamadığından çalışmaya mecbur olan kimsenin, kalbinde alevlenen ateş kadar, her mücahidin kalbinin (bu yüce gaye için) yanması gerekir. Bu yüce gaye uğrunda, her an sizi meşgul edecek kalbinizi huzur, fedakarlık ve samimiyetle dolduracak bir çalışma şevk ve heyecanıyla birlikte, bütün düşüncelerinizin etrafında toplanacağı ciddi bir eğitim ve gayret de gerekecektir. Öyleki şahsi işleriniz, ailevi meseleleriniz sizi ciddi şekilde meşgul edecek kadar çok olsa bile, bunu gönlünüz razı olmayarak yapacaksınız. Vaktinizin ve çalışmalarınızın az bir kısmın şahsi işlerinize, çoğunu ise inandığınız gayenin gerçekleşmesine harcayacaksınız. Bu gayret, zihninize iyice yerleşerek ruhunuzla birleşmeyince, damarlarınızdaki kanla beraber akmayınca, kafalarınızı ve şuurunuzu tamamiyle işgal etmeyince, yalnız sözlerinizle hiç bir şeyi harekete geçiremezsiniz. Bir çok kimseler bizimle beraber yürümek ve fikirlerimizi desteklemek hususunda hazır bir durumdadır. Fakat onlardan mal ve canları ile birlikte bizimle ilişkide bulunanlar azdır.

Eski dostlarımızdan biri, “Cemaatı İslamiyye’nin hareket tarzı ve gidişi kafama iyice yattığı için faaliyetlerini destekliyorum. Fakat onun davasının ruh ve zihnimle tam manasıyla birleşmesi ancak şimdi oldu” dedi. Keşke herkes iyice düşünse, bu davanın gayret ve aşk ateşinin kalbinde yanıp yanmadığını anlayabilse. Bu anlayış sonucunda, cemaatla arasındaki ilişkinin yeterli derecede kuvvetli olmadığı takdirde, bütün gayret ve şuurunu harekete geçirecek şekilde, harekete geçse ve bu hususta elinden gelen gayreti harcasa...

Gerçekte insan, gaye ve hedefine bağlı ise, fikren bu gayenin gerçekleşmesi çarelerini gözetiyorsa, teşvike ihtiyaç yoktur. Cemaati İslamiye üyelerinde bu gayret ve kuvvet bulunduktan sonra, onun her şubesinin üstüne aldığı tebliğ ve İslam’ı, tanıtma vazifesinde, bezginleşmesine, bir yerden başka bir yere gittiğinde, davaya karşı bağlılığının gevşemesine, imkan yoktur. Sizden birinizin bir evladı hasta olursa ölüm-kalım meselesi ile karşı karşıya kalsa, bu durumda onun bakımını, tedavisini başkasına bırakır mı? Hizmetine bakıp ilaç getirecek, doktora götürecek kimse yoktur diye evladını terkeder mi? Bu gibi işleri zamanında yerine getirecek hiç kimse bulunmazsa, bizzat baba bu hizmetleri görecektir. Çünkü evlat onundur. Her türlü ihtiyacını karşılamak hususu herkesten daha fazla ona düşer. İnsan başkasının evladına karşı ilgisiz kalabilir, onun için endişe etmeyebilir. Fakat öz evladının halini görmemezlikten gelip tedavi ve hizmet hususunda gayret sarfetmemesine imkan yoktur. İşte bu davaya bağlılığınız ciddi ise ve ona sağlamca sarılmışsanız nasıl olur da onu başkasına güvenerek bırakırsınız, aldırış etmeyebilirsiniz. Dinin son nefesini vermek üzere bulunduğu anlarda, dini ilerletmek hususunda size yardım edecek kimse bulunmadığında susmamanız gerektiği gibi, yardım etmek isteyenlerin hatalı hareketlerine bakarak evinize çekilmeniz de doğru değildir. Bu durumlarda başka işlerle uğraşmamızın sorumluluk bilinciyle bağdaşması düşünülemez. Eğer bu hareketiniz bir şeye delil ise, başkasının evladı ile alakanızın zayıf olması gibi, dinle alakınızın zayıf olduğuna, Allah’ın emrini yeryüzünde yükseltmek hususunda fedakarlık yapmaktan aciz olduğunuza, delildir. Gerçekten gayenizle ve davanızla ilginiz kuvvetli olsaydı hiç olmazsa içinizden birinin bu gaye uğrunda kendini unutması, bu davanın devamı için hayat sorunu ile karşı karşıya kaldığı zaman bunlara önem vermemesi gerekirdi. İzin verirseniz size bir şey söyleyeceğim: Bu davaya karşı sevginiz, bağlılığınız; zevcelerinize, çocuklarınıza, babalarınıza, analarınıza duyduğunuz sevgiden daha az olduğu takdirde, mutlaka zarara uğrayacak ve bu hususta başarılı olamayacaksınız. öyle ki, gelecek nesiller de uzun zaman böyle bir işe yanaşmayacaklardır. Büyük adımlar atmayı düşünmeden önce, kalp ve ahlak gücünüzü mutlaka gözden geçiriniz. Allah yolunda cihadın, muhtaç olduğu cesaret ve hamle azmini kendinizde bulmanız zorunludur.

Allah yolunda yapılan mücahede için gerekli dördüncü şart da aralıksız, düzenli ve sisitemli bir çalışmaya kendinizi alıştırmanızdır. Bizim ümmetimiz, uzun zamandan beridir ki az bir zaman harcanacak işleri yapmaya alışmıştır. Daha önceki sonucu ancak bir akşam veya kuşluk vakti kadar çalışmaların, gayretlerin boşa gitmesi pahasına, kısa bir zamanda belli olacak işler yapmaya ayarlı adımlar atmak alışkanlık edinilmiştir. İşte bu alışkanlığı değiştirip, devamlı olan, sonucu uzak fakat emin, düzenli, metodlu ve yavaş yavaş gelişme yolunu takip etmeye, kendinizi alıştırınız.

Size verilen her iş, gerçekten önemli olduğu halde nazarınızda faydası görülmese de, acil sonucunu beklemeden, halkın övgüsünü ummadan bu yolda hayatınızı harcamanız pahasına olsa da, yerine getirmelisiniz. Allah yolunda mücahede sahası her zaman için kızışmış değildir. Her savaşan da her zaman ateş hattında, savaş halinde değildir. Bir savaşın başlaması bazen sessizce yapılan hazırlıklara, uzun senelere dayanmış olabilir. Ateş hattında, düşmanla savaş eden binlerce savaşcı bulunması, görünüşe göre faydası pek belli olmasa bile, gerçekte savaş hazırlıklarıyla ve savaş ile ilgili işlerle uğraşmanın göstergesidir.

Allah İle Rabıta

Peygamberler, Hülefa-i raşidin ve salih insanlar her şeyden önce sahabe ve tabiinlerine; Allah’tan korkup, Allah sevgisiyle kalplerini şenlendirmelerini ibadet ve kulluk yapmak suretiyle Allah’a yanaşmalarını, her yerde ve her vesileyle yaptıkları vasiyetlerle vurgalamışlardır. Ben de, peygamberlerin sünnetine, sahabelere ve salih isanlara uyarak, arkadaşlarıma bunu vasiyet ettim. Her fırsatta da vasiyet edeceğim. fiüphesiz bu her şeyden öndedir. Akidede Allah’a iman etmek ibadette Allah ile ilişki kurup yanaşmak, ahlak ve örfte, gizli ve açıkta Allah’tan korkmak, pratik hayatta Allah’ın rızasını istemek, her şeyden önde gelmektedir. Sözün kısası, çalışma ve mesaimizin gayesi Mevla’nın rızası olduğu takdirde hayatımızın kurtuluşu mümkündür. Gerçekleşmesi için ele aldığımız bu davanın, ilerlemesi, meyve vermesi, ancak Allah’a bağlanmak ve dayanmak suretiyle gerçekleşebilecektir. Bütün bunların Allah ile ilişkimiz ölçüsünde kuvvetli veya zayıf olacağı ortadadır.

Bir insanın yaptığı bütün işler, o insanı yaptığı işe sürükleyen işlerdir. Yapacağı herhangi bir fiilin, kalbinde ve ruhunda yer etmesi gerekir ki, o fiili yapabilsin. Ancak bunu yapabilmesi için gayret etmesi de gerekmektedir. Bu gayret ve çaba olmayınca o iş doğup gelişmez. Örneğin; nefsini düşünüp çalışan bir kimse, bencil olmayınca nefsini sevmesine imkan yoktur. Bencilliği ne kadar kuvvetli olursa, ihlas ve gayretle o derece kendine hizmet eder. Aile fertlerini düşünüp çalışan bir kimse onların sevgilerini kalbinde taşır. Bu sevgi için, istirahatını, canını, malını feda eder. Aile fertlerinin mutluluğu ve refah içinde yaşaması için, değil dünyasını, ahiretini de tehlikeye atar. Millet ve vatan için çalışan bir kimsenin, vatan sevgisi onun kalbine dolduğu için, bu yolda bütün güçlüklere katlanmaktan çekinmez. Gecesini gündüzüne katarak gerekirse canını ve en kıymetli varlığını bu uğurda feda eder. Bu davaya sarılmanız, eğer nefsin heva ve hevesi, ailevi bir maksatı, vatan ve millet çıkarı için olmayıp da, sadece dünya ve ahirette Allah’ın rızasını elde etmek için olursa, ilerlemeniz ve başarılı olmanız muhakkaktır.

Buna göre, Allah’a bağlılığınızın gerçek derecesini bulamayınca, bu sahada ilerleyip başarılı olmak imkansızdır. Bütün gaye ve hedefiniz Allah’ın emrine uymaktır. Allah’ın rızası olmayınca, onur, ihlas, fedakarlık gibi güzel huyları elde etmenin imkansız olduğunu kavrayabilirsiniz. Bu davaya sahip olanların Allah ile ilişkileri yeterli değildir. Yalnız onunla ilgilenmek gerekir. Allah ile ilişkileri bir çok ilgilerden biri olursa geçerli değildir. Allah ile ilgilerinin biricik ve gerçek ilgi olması gerekir.

Dileğimiz böyle bir düşüncenin ve Allah’a bağlılığının eksilmemesi, kopmaması ve gün geçtikçe de kuvvetlenmesidir.

Davamızın ruhu, esası ve Allah ile bulunan ilgimiz konusunda şüphemiz yoktur. Allah’a şükürler olsun ki, bizim cemaatımızda bunu bilmeyen hiç kimse yoktur. Yalnız şu kadarını söyleyebilirim ki, cemaatimizi şüpheye düşüren bazı sorular vardır. İnsanın, Allah ile olan rabıtasının gerçek manası nedir? Bu rabıtanın kuvvetlenmesi ve gelişmesi için nasıl hareket edilecektir? Allah’a imanı olup olmadığını nasıl anlayacaktır? Varsa derecesi nedir? Ben bir kaç sefer cemaat üyelerinin bu soruların açık cevaplarını bilmediklerine şahit oldum. Geniş bir çölde, yol işaretleri bulunmayan bir sahrada, kendilerini görüyorlar. Kaç aşama katettiklerini ve ne kadar yol kaldığını bilmiyorlar. Bunun için bir çokları belli olmayan düşünce vadilerinde kayboluyorlar. Bir kısmı da uzaktan veya yakından gayeleri ile ilgili hususları birbirinden seçemeyip, şaşırıp kalıyorlar. Bunun için “Allah’a inanıp, O’na itaat ediniz” diye nasihat vermekle yetinmeyeceğiz. Gücüm ve bilgim ölçüsünde bu soruları cevaplandıracağım.

Allah’a Bağlılığın Ölçüsü

Kur’an-ı Kerim’de, insanın Allah’a bağlılığının ölçüsü, insanın hayatının ve ölümünün, namazının, ibadetinin yalnız Allah’a mahsus olmasıdır. Kur’an-ı Kerim buyuruyor ki:

“De ki, şüphesiz namazım, ibadetim, dirim ve ölümüm. Alemlerin Rabbi olan Allah’ındır.”

Batıl dinlerden yüz çevirip, İslam’a dönmek ve Allah’a kulluk etmek, Allah’a bağlılığın ifadesidir.

Rasulullah (s.a.v.) birçok hadisi şeriflerinde, kul ile Allah arasındaki bağı, insan kafasında hiç bir soru bırakmayacak şekilde açıklamıştır. Biz Rasulullah’ın (s.a.v.) sözlerini incelersek Allah’a bağlılığın gizlide ve açıkta Allah’tan korkmak, O’na güvenmek olduğunu görürüz. Allah’a bağlılık, Allah’ın hoşlanmadığı bir şeyde insanların hoşlandığı bir şeyi istemek yerine, insanların hoşlanmadığı bir şeyde Allah’ın rızasını istemektir. İnsanın Allah’a bağlılığı kuvvetlenince, sevgisi ve düşmanlığı, vermesi ve esirgemesi, başka bir şahsi çıkar ve düşmanlığı olmadan, sırf Allah rızası için olması halidir. İşte bu hal insanda görülünce, o insanın Allah’a karşı olan bağının tam olduğu anlaşılır. Rasulullah (s.a.v.):

“Allah için veren, Allah için esirgeyen kimse, imanı tam anlamıştır.” buyurmuştur.

Vitr namazının son rekatında okuduğumuz son duayı hatırlayınız:

“Ey Rabbimiz senden yardım ve hidayet diler, günahlarımızın bağışlanmasını isteriz. Sana iman edip güveniriz. Bütün iyiliklerle sana hamd ederiz. fiükür eder inkar etmeyiz. Sana isyanı terkederiz. Ey Rabbimiz, ancak sana ibadet eder, sana namaz kılar ve secde ederiz. Rahmetini umar, azabından korkarız. Mutlaka, gerçek azabın kafirlere yetiştirilecektir.”

Bu kelimeleri düşünün. Her gece Allah’a nasıl bir bağ ile kendinizi bağlıyorsunuz. Bu ilginin gerçek yüzünü Rasulullah’ın (s.a.v.) gece namazına kalkıp okuduğu duada görüyoruz. Rasulullah (s.a.v.) Mevla’ya hitap edip, diyor ki:

“Ey Rabbim, kendimi sana teslim ettim. Sana inandım. Sana güvendim. Sana döndüm. Senin namına münakaşa eder ve seni hakim olarak kabul ederim.”

Allah İle İlgili Kuvvetlendirme Yolu

Allah’a bağlılığın yalnız bir yolu vardır. Kişi yalnız Allah’a inanıp, O’nun hem kendisine, hem yerde ve gökteki mahluklara, Rab ve İlah olduğuna iman etmesi, uluhiyetin ve bütün hakların ancak O’na has olması, şer kokusunu veren ne varsa kalbini ondan temizlenmesiyle olur. İnsanın bunu, bu bağlılığı güçlendirmesi ise iki yolla olur:

1- Düşünce ve tefekkür yoluyla.

2- Çalışma yoluyla.

Düşünce ve tefekkür yoluyla güçlendirmek şöyle olur: Yaratılış bakımından Allah ile ilişkinin çeşitlerini anlıyabilmemiz için, Kur’an-ı Kerim ve sahih hadisleri inceden inceye araştırmak gerekmektedir. Bunu kavradıktan ve halinizi O’nunla karşılaştırdıktan sonra, hangi ilişkiyi koruyup, gereklerini yerine getirmişsinizdir? Ne gibi noksanlığı hissediyorsunuz? Bu his ne kadar kuvvetli olursa Allah ile ilginiz o kadar kuvvetli olur.

Allah ile aranızda bulunan ilişkilerden bir kaçını açıklayalım.

1- Siz Allah’ın kullarısınız. O’da sizin mabudunuzdur.

2- Siz yeryüzünde O’nun halifesisiniz ve sayılmayacak kadar nimet size bahşedilmiştir.

3- Siz Allah’a iman ettikten sonra, nefs ve malınızı cennet karşılığında sizden satın almıştır.

4- Siz Allah’a karşı sorumlusunuz.Yalnız görünüşe göre sizi sorguya çekmeyecek. O bütün hareketli ve hareketsiz anlarınızı, niyet ve iradelerinizi banda alıp tespit etmiştir. İşte bunlar ve benzerleri Allah ile aranızdaki ilişkinin çeşitleridir. Allah’a bağlılığımızın kuvvetli olması ve O’na yaklaşmamız, bu ilişkilerin kavranışına, idrakine ve gereklerini yerine getirmeye bağlıdır. Bunlardan gafil olup, gereklerini yerine getirmediğimiz takdirde Allah’tan uzaklaşır, ilişkimiz kesilir. Bunlara karşı uyanık bulunup, onları korumak için çaba gösterdiğiniz müddetçe Allah ile alakınız kuvvetli ve derin olur.

Fikir ve düşünce yolu ameli yola dayanmadıkça sonuç vermez. Hatta uzun süre elde tutulamaz. Bu da Allah’ın hükümlerine samimi olarak sadık kalmak, Allah’a giden yolda canını ve her şeyini feda etmek demektir. Allah’ın hükümlerine sadık kalmanın manası ise; bilerek, isteyerek, severek, gizli ve açık dünyevi her şeyi, herhangi bir maksat ve gaye gütmeden, sadece Allah’ın rızasını kazanmağa çalışmak, O’nun emrine uymaktır. Dünyevi bir zarardan korunmak için değil de, yalnız Allah korkusu için, bütün İslam dışı şeylerden kalben nefret etmek ve bunlardan sakınmaktır. Sizi takva yoluna götüren yol işte bu yoldur. Takva makamından sonra, sizi ihsan makamına yükseltecek olan husus ise; Allah’ın ve Rasulü’nün sevdikleri her fazileti, iyiliği üstün tutmak, sevmediklerini de yapmamaya çalışmak, bu yolda canından çok sevdiklerini, bütün kabiliyetlerini, zamanını, düşüncelerini feda etmek ve bu yolda hiç bir şeyi esirgememektir. Bununla beraber bu yolda gösterdiğiniz fedakarlık, sizi gurura ve kibire götürmeyecektir. “Filana şu iyiliği yaptım” diye kalbinizden geçirmeyecek, daima Allah’ın hakkını yerine getirmek hususunda, kusurlu olduğunuzu düşüneceksiniz.

Allah ile bağlılığı artırmak için vesileler:

İnsanların bu yolu seçmeleri ve takip etmeleri kolay bir şey değildir. Bu yoldan geçebilmek için normalin üstünde bir kuvvete ihtiyaç vardır. Bu kuvveti hazırlayabilmek için yardımcılar şunlardır.

Yalnız farz olanlar değil, farzların yanında, imkan ölçüsünde nafile namazlar. Burada bilinmesi gereken bir husus vardır. Allah’a olan bağlılığın kuvvetlenmesi, kalbinizde ihlasın doğması için, gücünüz yettiği kadar, fakat gizli olmak şartıyla, nafile namazlara devam etmeniz gerekir.

Nafile namazları, bilhassa gece namazlarını açıkta kılmak, mü’minin kalbini öldürecek ve bütün amellerini boşa çıkaracak riya ve kibir kapısını açmaya sebep olduğundan, bundan sakınılması gerekir. Açıkça verilen sadakalarda da böyle tehlikeler söz konusudur.

Allah’ı zikir

İnsanın içinde bulunduğu hal ne olursa olsun, bir anlık nefesinin bile Allah’ın zikrinden gafil olmaması gerekir. Yalnız son zamanlarda bazı mutasavvıflar tarafından icat edilen, hint fakirlerinden veya hristiyan rahiplerinden etkilenen tarikatlara girmek caiz değildir. Böyle tarikatlar İslam’a aykırıdır. Allah’ın Rasulü ve sahabeleri tarafından okunan dua ve zikirleri hatırlayıp okuyunuz. Bu dua ve zikirlerin manasını anlamadan ezberlemek ve okumakla yetinmeyiniz. Manalarını, gayelerini anlamak ve hatırda tutmak suretiyle ezberlemeniz gerekir. En iyi tesir meydana getiren zikir ve dua şekli budur.

Yalnız farz olan oruç değil, nafile oruçlar da tutmak için gayret edilmelidir. Nafile oruçlarının en iyisi ve en güzeli, her ay içinde üç gün tutulanıdır. Kur’an-ı Kerim’in açıkladığı, orucun hikmeti olan takva şuurunu, bu üç günde kendinizde bulundurmak için gayret sarfetmelisiniz.

Yalnız zekat, öşür gibi mecburi olanlar değil, nafile sadakalar da unutulmamalıdır. Bu hususta Allah için yapılan infakın miktarına değil, Allah’ın rızasını kazanmak için insanı tasdduka yönelten ruh haline ve hislere önem verilir. Fakat, bir kimsenin ihtiyacına rağmen verdiği bir tek kuruşun, bir zenginin vereceği bin liradan daha hayırlı ve değerli olduğu unutulmamalıdır.

Allah ve onun Rasulü, sadakayı nefsi temizlemek için bir vesile olarak vaaz etmiştir. Sadakanın insanı ne büyük etki altında bıraktığını bu husus size açıkça izah edebilir. Ayağınızın kaydığı bir günaha girdiğiniz anlarda bir sefer tevbe ve pişmanlık ile yetininiz. Bu hadise ikinci defa tekrar ederse tevbe ve pişmanlık ile birlikte bir de infak yapınız. Aradaki farkı kendiniz göreceksiniz. Tasaddukun insanın nefsini temizlediğini, kötü yollara ve İslam dışı şeylere düşmemek için insanın elinden tuttuğunu kesin olarak bileceksiniz.

Kur’an-ı Kerim’in açıkladığı ve Allah’ın Rasulü’nün gösterdiği yol işte budur. Bu yolu takip edecek olursanız, çocuklarınızla beraber bulunduğunuz sosyal hayatın çeşitli sorunlarıyla uğraştığınız halde, hint fakirlerinden veya hristiyan rahiplerinden etkilenmiş mutasavvıfların çilelerini çekmeden, murakabelerini yapmadan, Allah’a yaklaşırsınız.

Allah’a bağlılığın ölçüsü; Allah ile olan bağınızın kuvvetli olup olmadığını, bu husustaki konumunuzu öğrenmeniz için, keşif ve keramete ihtiyacınız yoktur. Allah her insanın kalbine bir alet bırakmıştır. Uyanık halde iken, istediğiniz saatte, bu vasıtayla Allah’la olan bağınızın derecesini ölçebilirsiniz. Hayatınızı, işlerinizi, kalbinizi duygularınızı ve hislerinizi gözden geçiriniz. Kendinizi dinleyiniz. Sonra, buna göre nefsinizi hesaba çekiniz. Bu şekilde nefsinizi hesaba çektikten sonra, Allah’a ve O’nun kitabına, peygamberine, hakkıyla iman edip etmediğinizi, Allah ile olan alışverinizde ne dereceye kadar doğru hareket ettiğinizi, size verdiği emanetlere sadık kalıp kalmadığınızı iyice anlayacaksınız. Bundan başka, zaman, servet ve fikir gibi size sunduğu ihsanda, O’nun rızası yolunda ne kadar harcadığınızı ve bu nimetlerden ne kadarının dünyaya ayırmış olduğunuzu tespit edeceksiniz.

İşinizin yolunda gitmemesi, umduklarınızın gerçekleşmemesi halinde, acı ve kederinizin derecesini düşününüz. Bir de insanların açıkça Allah’a isyan ettiklerini, Allah’ın kanunlarını çiğnediklerini gördüğünüz zaman, hissettiğiniz acıyı, kederi mukayese ediniz. Bu gözlemi gece ve gündüz, hayatınızın her anında yapabilir ve mutlaka bir sonuç alabilirsiniz. Bu geçici ve aldatıcı dünya hayatında, tevhidin hakikatine ermekten, daha büyük bir keşif, şeytan ve onun uşaklarının hile ve oyunlarına karşı doğru yolu tutmaktan, daha büyük keramet, başımıza çökmüş küfür, sapıklık ve isyan karanlıklarında hakkın nuruna kavuşmaktan, daha büyük bir ışık düşünülebilir mi? Mü’mini sevindiren ve kalbini huzurla dolduran en büyük müjde “Rabbim Allah’dır” demek ve doğru yolu tutmaktır.

Bundan sonra her işinizde ahireti dünyadan üstün tutmanızı, ahiretin sonsuz saadetini kazamanın yaşantınızın tek gayesi olmasını tavsiye ederim.

Kur’an-ı Kerim’in birçok yerlerde açıkladığı gibi, huzurun ve gerçek yaşantının yeri ahirettir. Yani ahiret insan hayat için sonu olmayan bir karargahtır.

Allah’ın nimetlerine varis ve layık olduğunu kim ispat edebilir? Bu dünyada fırsatları kim Allah yolunda kullanabilir? Bu dünyadaki imtihanın aslı, sanat, ticaret, ziraat ve iktidarları korumak hususunda hüner göstermek olmadığı gibi, güzel apartmanlar, geniş caddeler, parlak medeniyetler meydana getirmekten de ibaret değildir. Bu imtihan ancak Allah’ın halifesi olarak yeryüzüne gönderilen insanın, kendisine verilmiş bulunan emanetleri ve hilafetin hakkını fiilen yerine getirmekle mümkün olabilir.

Allah’ın emirlerine karşı mı geliyoruz? Yoksa bu dünya hayatını Allah’ın koymuş olduğu kanunlara itaat etmek suretiyle mi yaşıyoruz? Allah’ın rızasını kazanmak için mi çalışıyoruz? Yoksa bütün gayretlerimizi yeryüzünde fitne ve fesat çıkarmaya, nesil bozmaya mı ayırıyoruz? fieytanın kuvvetleriyle mücadele etmek suretiyle, onun gücünü kırmaya, ona karşı koymaya mı çalışıyoruz? Yoksa şeytanın hilelerine itaat mı ediyoruz? Adem’in (a.s.) cennetteki imtihanı bu hususta idi. Bizim imtihanı kazanıp kazanamadığımıza dair hakiki ölçü nedir. Bazılarımız makam sandalyesi üzerinde bağdaş kurmak suretiyle imtihan vermektedir. Bir kısmınız da idam sehpasında asılmak suretiyle... Yüksek ve konforlu apartmanlarda imtihana çekilenler yanında, mütevazi evlerde ikamet etmekle imtihan edilenler. İmtihan esnasında, bu geçici zamanın nefse uygun oluşu insanın kurtuluş ve saadetine delalet etmediği gibi, uygun olmayışı da ziyan ve bedbahtlığına delil teşkil etmez. Hakikatte onun kurtuluş ve saadeti, her yerde ve her halinde, dünyada Allah’a kul olduğunu ispat etmekle mümkün olur. Kardeşlerim size söylediğim bu gerçekleri bir defa anlamış olmanız yeterli olmaz. Her zaman bu gerçekleri tekrarlamanız ve gereklerini düşünerek zihninize iyice yerleştirmeniz için gayret harcamanız gerekir. Yoksa, bu gerçekleri unutabilir, Allah rızasından gafil kalabilirsiniz. Dünyayı yaşantınızın tek gayesi haline getirmek suretiyle, onun güzelliklerine kapılabilirsiniz. Bunun sebebi, ahiret yaşantısının beş duyu organlarımızın ve hislerimizin ötesinde bulunuşudur. Bu dünyada onu hissedemezsiniz. Ancak öldükten sonra anlaşılması mümkün olacaktır. Sevindirici veya üzücü sonuçlarını ise ancak düşünmekle, zihninizi yormakla, anlamanız mümkündür. Dünya ise ahiret hayatının tam tersidir. Onu hissediyorsunuz acılığını tatlılığını anlayabiliyorsunuz, sevindirici veya üzücü sonuçlarını her yerde görüyorsunuz. Bunun için, dünya hayatı, gerçek sonuçlar sadece bunlarmış gibi, sizi aldatmaya çalışır. Ahiretiniz fesada gitse, kalbiniz, canlı olduğu takdirde yalnız bu fesadın acılığını hisseder. Halbuki dünyanın fesadı halinde bütün azalar acı çeker, acı duyar. Çocuklarınız, akrabalarınız, dostlarınız ve sizi tanıyan toplum, bir bütün halinde ve teker teker bu fesadı hisseder. Ahiretiniz iyi olursa, kalbiniz zahmete düşmez. Hisleriniz uyuşmamış ise onun tatlılığını duyarsınız. Eğer dünya hayatınız mamursa, bütün vücudunuz bundan lezzet alır. Her azanız bu zevki hisseder, bu sizinle birlikte toplumun bütün fertleri de duyar. Ahirete iman etme meselesi kalbi bir iştir. Bu sebeple bu iş her ne kadar zor değilse de, dünya hayatınızı, ahlak ve işinizi nizama sokmak hususunda, ahiret hayatını esas olarak kabul ettiğiniz için, bu nizamı sonuna kadar devam ettirmek yine de çok zordur. Dil ile dünyayı küçümsemek kolaydır. Fakat, kalbi dünya sevgisinden uzaklaştırmak ve onu dünyayı aramaktan vazgeçirmek kolay değildir. Dünya sevgisinden ve bu sevginin ağır baskısından kurtulmak için, uzun ve devamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

Ahiret Hissini İnşa Etmek İçin Sebepler

Bundan sonra “Bu işi nasıl ele alacağız, ne gibi şeylerden faydalanacağız” diye sorarsanız, cevaben deriz ki, iki yol vardır:

1- Düşünme yolu,

2- Çalışma yolu,

Düşünme yolu: Yalnız söz ile “ahiret gününe inandık” demekle yetinmeyip, Kur’an-ı Kerim’i düşünerek okuymaya kendimizi alıştırmamızdır. Siz bunu yapmakla dünya yaşantısının perdeleri arkasında, aynel yakin ile yavaş yavaş ahiret alemini görmüş olcacaksınız. Kur’an-ı Kerim’in bir sayfası yoktur ki ahiret gününden çeşitli tabirlerle bahsetmesin. Bir çok yerde ahiret aleminin manzaraları bütün açıklığıyla anlatılmıştır. Öyle ki okuyan bu manzaraları gözü ile görmüş gibi olur. Hatta bazı ayet’lerde o kadar güzel tasvirler yapılmıştır ki, okuyanlar kendilerini ahiret alemine gitmiş gibi hissederler. Bunun için, düşünerek, düzenli ve devamlı bir şekilde Kur’an-ı Kerim’i okumaya kendinizi mecbur ediniz. Bu suretle, ahiret hissinin, yavaş yavaş zihninde diğer uğraşılara üstün geldiğini göreceksiniz. Ahiret sonsuz karargahtır. Bu gani dünyada kalıcı karargah için gerekli hazırlığı yapmamız gerekir. Ahiret düşüncesi ve zihniyeti sizden hiç ayrılmamalıdır. Rasulullah’ın (s.a.v.) gidişini ve sözlerini incelerseniz ahiret hissini bulabilirsiniz. Çünkü Allah’ın Rasulü (s.a.v.) birçok hadislerinde ahiretteki yaşantıyı ve oranın ürkütücü halini açıklamıştır. Hadis ve siyer kitaplarını incelemek suretiyle Rasulullah (s.a.v.) ve onun sahabelerinin bütün hallerinde ahiret hissi ile yaşadıklarını anlayabilirsiniz. Bu hissi, zihinlerinize yerleştirebilmeniz için, kabirleri ziyaret etmeniz faydalı olur.

Rasulullah’ın (s.a.v.) açıkladığı gibi, kabirleri ziyaret etmek insana ölümü hatırlatır. Ta ki, bu dünya hayatı insanı ahiret hayatına gafil bırakmasın. Ahiretin ebedi bir yurt olduğunu düşünsün. Sonunda, kendisinden önce bir çok insanın oraya gittiğini kavrasın. Bir çok kimsenin de ahirete gitmek hususunda hazır bir vaziyette beklediklerini unutmasın. Yalnız, kabirleri ziyaret konusunda bir şeyi unutmayınız. Cahillerin, yardım beklemek ve medet ummak için yaptıkları gibi, kabirleri ziyaret etmeyin.

Çalışma yolu: Dünyada yaşadıklarınıza göre ailevi hayatınızda, akraba, komşu ve dostlarınızla olan ilişkilerinizde, ticaret ve ekonomik faaliyetlerinizde iki yol göreceksiniz.

Birincisi, iman ve ahiret yoludur. İkincisi, delalet yoludur. Sizin bu durumda birinci yolu takip edebilmeniz için, nefsinizin dizginini tutup, gayret sarfetmeniz gerekir. Zaaf ve gafletten dolayı ikinci yola sapmışsanız, tehlikeyi anladığınızda, bütün gücünüzü bu yoldan dönmek için harcayınız. Sonra, yüzünüzü ahiret hayatına çevirmek hususunda, ne derece başarı kazandığınızı bilmeniz, dünya hayatının, ahiret yolundan sizi ne kadar uzaklaştırdığını ve bağladığını anlamanız için, her zaman nefs muhasebesi yapmalısınız. Bu muhasebeyi hiç ihmal etmemeniz gerekir. Ahiret hissinin, kusurlarınızın etki derecesini giderebilmesi için, ancak bu ameli yola başvurabilirsiniz. Gücünüz, noksanlıklarınızın giderilmesine yetiyorsa, hiç vakit kaybetmeden kendinizi toparlayınız. Ama başkalarının yardımı olmadan bu işe gücünüz yetmezse o takdirde gafilleri bir tarafa bırakıp, ahireti dünya hayatından üstün tutan salih ve doğru insanlarla ilişki kurmalısınız. Yalnız şu hususu hiç bir zaman aklınızdan çıkarmayınız. Dünya hayatında, sizde bulunana bir karakter ekleyecek, veya sizde bulunan bir karakterden yoksun edecek, uzaklaştıracak, her hangi bir nedene şimdiye kadar rastlanmamıştır. Çalışmadan, çaba ve gayret sarfetmeden iyi bir karakter sahibi olmanız veya kötü bir huydan uzaklaşmanız mümkün değildir.

Dava Arkadaşlarının Islahı Ve Yolu

Cemaati İslamiye üyelerine şunu da söylemek isterim. Kendilerini ve aile fertlerini ıslah etmek için çalıştıkları gibi, dava arkadaşlarını ıslah etmek hususunda da çalışmalıdırlar. Allah rızası için, Cemaati İslamiye’ye üye olanların birbirlerini sevmeleri ve birbirlerine nasihatta bulunmaları gerekir. Çünkü üyelerimiz şunu açıkça bilmelidirler ki; cemaatin ahlak ve iç düzeni iyi olmadıkça gayelerine ermeleri mümkün olmayacaktır. Bu şuur onların herbirisini dava arkadaşına yardımcı olmaya sevk etmelidir. arkadaşlarının terbiyesi ve Allah yolunda ilerleyebilmeleri için onlara destek olmaya üyelerimiz kendilerini mecbur bilmelidir.

İslam’da toplumun temizlenmesi ve İslami bir hayatın yaşanabilmesi için tek yol budur. Ayağımın kayıp düştüğünü görüce topluluk ile yürüyebilmem için, bana yardım etmeli, beni düştüğüm yerden kaldırmalısın. Senin de ayağın kayabilir. Sen de düşebilirsin. O zaman bana düşen görev senin elinden tutmak, ayağa kalkmana yardım etmek olacaktır. Eteğimde bir leke görsen onu temizlemeye çalışmalısın. Senin üzerindeki kirleri, lekeleri ortadan kaldırmak ve temiz bir hale getirmek debenim görevlerimdendir. Neşe ve huzura kavuşabilmem için yardımını esirgememelisin. Hayrın ve iyiliğin hangi tarafta olduğunu bana göstermek de sana düşen bir görevdir. İnsanlar madde alanında birbirleriyle alış veriş yaparak refah ve kazanç bakımından gelişirler. Bunun gibi ahlak ve ruh dünyasındaki yardımlaşma ve dayanışmanın bizim cemaatin manevi sermayesini artıracağı mutlaktır. Genel bir düzelti için gerçek yol şudur. Dava arkadaşlarına karşı kalbinde bir kin duygusunun doğduğunu görürsen bundan dolayı üzülmelisin. Özenli hareket etmek kaydıyla, işin içeriğini ve nedenlerini anlamaya çalışmalısın. Böylece onun yanlış bir yolda olduğunu iyice anladıktan sonra, yalnız olduğu bir zamanda kendisini düzeltmesi söz konusu değilse, bu da senin açından önemli ise, öncelikle Cemaat-i İslamiye’nin şube emirine haber vermelisin. fiube emiri de herşeyden önce onu düzeltmek bakımından gayret gösterir. Daha sonra da durumu Cemaat-i İslamiye üyelerine, özel toplantılarda açıklayacaktır. Bu konuda unutulmaması gereken bir durum vardır. Bir şahsın ayıp ve kusurlarını onunla ilgisi olmayan kimselere söylemek, gıyabında onun bu kusurlarını açığa vurmak dinimizce sakıncalıdır. Çünkü bu gıybet olur. Bundan şiddetle kaçınmak gerekir. Mahalli ve küçük olayları da doğrudan doğruya cemiyetin genel merkezine yansıtmak doğru değildir. ancak şube yetkilisi bütün gayretlerine rağmen, böyle insanların ıslahı için yol bulamazsa ve de hadisenin cemiyet genel merkezine sunulmasında fayda görüyorsa, bu takdirde genel merkezin haberdar edilmesinde bir sakınca yoktur.

Özel Eleştiri İçin En Uygun Yol

Birbirimizin kusur ve hatalarını eleştirmek cemaatin disiplini için büyük bir araçtır. Yalnız sınırlarına ve adabına hakkıyla uyulmadığı takdirde eleştiri yüzünden cemaate büyük zararlar gelmesi mümkündür. Bu nedenle eleştirin sınır ve adabını açıklamak isterim.

1- Eleştiri her zaman ve her yerde olmayacaktır. Cemaatin bölge sorumlusundan izin almak kaydıyla özel bir toplantıda yapılacaktır.

2- Eleştirici, eleştiriye başlamadan önce Allah’ın herşeyi gördüğünü ve bildiğini hiç bir zaman aklından çıkarmayacaktır. Kendi kendisini hesaba çekmek kaydıyla dava arkadaşını eleştirmesinde samimi olup olmadığını araştıracaktır. Samimi olduğuna inanırsa eleştiri yapmasında bir sakınca yoktur. Samimi olduğuna inanmazsa susacak ve günaha girmekten kendisini koruyacaktır.

3- Eleştiri öyle bir şekilde yapılacaktır ki, amacın o insanın hatalarını göstermek değil, aksine düzeltmek olduğunu, eleştiriyi izleyenler de kabul etsin.

4- Eleştirinden önce yapacağın eleştirilerin yerinde olduğuna inanmalısın. Düşünmeden, bilmeden, dava kardeşini eleştirdiğin takdirde büyük fitne ve fesada sebep olacak bir günaha düşmüş olacağını unutmamalısın.

5- Eleştirilen kimse soğuk kanlılığını koruyarak, dikkatle dinlemelidir. Eleştirileri düşünce ve akıl süzgecinden geçirdikten sonra, eleştiri doğru ise bunları kabul etmelidir. Aksi takdirde karşı delillerle iddiaları çürütmeye çalışacaktır. Eleştiri istememek ve eleştirildiği için öfkelenmek, kibir ve gururun işaretleridir. Fertler arasında devamlı şekilde kin ve nefret duygularının dalgalanmasına sebep olmamak için tartışmayı fazla uzatmamak gerekir. Her iki tarafın sözleri anlaşılır bir duruma gelince konuşmaya son vermelidir. Mesele bu şekilde çözümlenemezse, o takdirde her iki tarafın da sükunet içinde düşünebilmesini sağlamak üzere, konuşma başka bir toplantıya bırakılmalıdır. Sosyal hayatta fikir birliğine varılamayan sorunların giderilebilmesi konusunda, cemaatin üyelerine yeterli imkanlar hazırlanmalıdır.

Sınırlarına ve adabına uygun şekilde yapılacak eleştiriler, sağlayacakları yarardan başka, toplumun ıslahı için gereklidir. Düzenli bir cemiyet eleştiri müessesesini kurmadığı takdirde Hakk’a bağlılığını uzun süre koruyamaz. Ne emir, ne istişare meclisi, ne de topyekün cemaat müessesesi eleştiri sınırları dışında kalmamalıdır. Bence cemaatin sağlam kalabilmesi için mutlaka böyle bir eleştiri mekanizmasının kurulması gerekir.

Allah göstermesin, sosyal hayatımızda eleştiri fikri ortadan kaldırılırsa, mutlaka, fitne fesat ve iç karışıklıkların kapısı açılmış olacaktır. Bunun için, her sene genel kongremizi yaptıktan sonra, Cemaat-i İslamiye üyelerine özel bir iş yaptırabilmek için şimdiye değin olduğu gibi bundan sonra da gayret göstereceğim. Ta ki cemaatin çalışması ve disiplini eleştiri ve ilgiyle gözden geçirilsin. Bu hususu temin etmek için yapılan her toplantıda, herkesten öce ben kendimi eleştiriye sunuyorum. Cemaatten herhangi bir kimse, çalışma ve görevlerimde beni eleştirmek isterse hiç çekinmeden bütün cemaat huzurunda beni eleştirsin. Ben de ya kendimi toparlayacağım, işlerimi ve görevlerimi düzeltmeye çalışacağım, ya da beni eleştiren kimselerin şüphelerini gidereceğim. Bir toplantımızda arkadaşlarımız açıkça ve tam bir özgürlük, içinde yapılan eleştirileri dinlediler. Bu eleştirilerin, cemaatimize yeni girmiş bazı arkadaşlarımızın gücenmesine neden olduğunu gördüm, üzüldüm. İnanıyorum ki, bu arkadaşları dikkatlice bu eleştirilere kulak verseler, ileri sürülen fikirlerin cemaate ve onun düzenine büyük yararlar sağlayacağını göreceklerdir. Eleştirileri bu ölçüde değerlendirebilselerdi şüphesiz gözlerinde cemaatın değeri daha çok artacaktı. Bütün bu eleştirilere rağmen, yine birbirlerine karşı hiçbir kin ve nefret duymadan meselelerini çözümleyen bir topluluk için, eleştirilerin ancak ve ancak yapıcılığı söz konusudur.

Emre İtaat ve Disiplini Korumak

Cemaat-i İslami üyelerine söylemek istediğim önemli bir konu daha vardır. Emre itaat ve disiplini koruma bilinciniz İslam Nizamıyla karşılaştırıldığı takdirde şüphesiz çok eksik olduğunuz görülecektir. Elbette cemaat düzenimiz diğer cemaatlerin düzenine oranla daha iyi ve daha güzeldir. Ancak önemli olan İslami düzene nisbetle hangi konumda olduğumuzdur.

Sayıca az ve imkanlarınız sınırlı olduğu halde, sizden çok üstün ve geniş imkanlara sahip cahiliye kuvvetlerine karşı gelmek üzere, meydana atılmış bulunuyorsunuz. fiu andaki düzen ve sistemi sadece şekil itibarıyla değil, ruh ve mana itibarıyla değiştirmek görevindesiniz. Sayı ve kuvvet bakımından onlardan hiçbir üstünlüğünüz yoktur. Öyleyse ahlak ve disiplin kuvvetiniz de olmadıktan sonra, batılın temsilcilerine karşı, ne ile, hangi imkanlarla üstün gelebilirsiniz. Kuvvetler arası dengede kendi ağırlığınızı hissettirebilmeniz mümkün müdür? Halkı doğruluğunuza, güzel ahlakınıza, iyi davranışlarınıza inandırmalısınız. Bunu da ancak disiplininizle sağlayabilirsiniz. Böylece, cemaat idarecileri kısa bir süre içinde, küçük bir işaretle kuvvetlerini yoğunlaştırabilsin. Ve bu suretle sonuca erişmek mümkün olsun.

İslam’a göre, İslam cemaatine bağlı olanların meşru ölçüler içinde emirlere itaat etmeleri, Allah’a ve O’nun Rasulü’ne itaatlerinin bir parçasıdır. Üyelerimiz Allah’ın ve Rasulü’nün emirlerine itaat eder gibi bu davanın emirlerini yerine getirmelidir.

Yalnız Allah rızası için ve Allah’a yaklaşmak gayesiyle emre itaat edenler, gerçekte Allah’a ve O’nun Rasulü’ne itaat etmiş olurlar. Emre bağımlılık ta Allah ve O’nun Rasulü’ne bağlılık ölçüsündedir. Allah aşkına söyler misiniz: Emrini ve kumandanını dinlemek hususunda, herhangi bir dünyevi kanun seni zorlamadığı halde, Allah rızası için onunla alış-verişte bulunman ve emrini dinlemen kadar büyük bir fedakarlık var mıdır? Bu itaat Allah için olduğundan mükafatınız çok büyüktür. Bunun tam aksine cemaat üyesi olduğu halde, kendinden büyük kimse tanımaz, kimsenin sözünü dinlemez ve emrine istemeyerek itaat ederse veya verilen emirler menfaatine dokunduğunda şüphe ederse bütün bunlar kendini tam olarak teslim etmediğine, kendini Allah’a vermediğine, henüz nefsinin esiri olduğuna işaret eder.

Cemaat Emirlerine Bir Uyarı

İslam Cemaati’nin üyelerine yaptığım gibi, cemaatin emirlerine de bir kaç sözle uyarıda bulunmak isterim. Emirler, bütün cemaat üyelerine nasıl emir verecekler? Her durumda, onların nasıl itaatla bağlanmalarını sağlayacaklardır? İşte, emirlerin bunların usullerini öğrenmelerini istiyorum. Cemaat düzeninde herhangi bir kimseye görev verilebilir. Bu kimsenin emri altında birkaç üye bulunabilir. İşte bu halde, kendisine görev verilenlerin, kendilerini emri altındakilerden üstün görmeleri, bu nedenle onlara baskı yapmaları, başkan oluşundan ve sözünü geçirmesinden gurur duymaları asla caiz değildir. Onlarla alış-verişlerini kardeşçe ve yumuşaklıkla yapmalıdırlar. Emir makamında bulunanlar, yanlış hareketleriyle üyelerden bazılarının isyanına neden olarak, kendilerine böylece karşı gelinmesinden son derece kaçınmalıdırlar.

Cemaat üyeleri içinde, genci-ihtiyarı, kuvvetlisi-zayıfı, fakiri-zengini bulunduğundan, hepsine aynı şekilde aynı muamele yapılmamalıdır. Her üyenin özel durumuna göre ilişkileri olmalıdır. Herhangi bir emrin yerine getirilmemesi halinde geçerli özür beyan edenlerin, bu özürlerini yetkili kişi (emir) kabul etmelidir. Cemaat üyeleri öyle bir şekilde eğitilmeli ki, emirin sözlerini görev bilsinler. Öyle ki bu görüşleri yerine getirmede bir an bile tereddüt etmesinler. fiayet yönetici davet yerine emretmeye mecbur kalırsa, bu,cemaat üyelerinin bilinçlerinin zayıflığına işaret eder.