HAKİKATE GİDEN YOL

(el-Münkız mine'd-Dalâl)

Tercüme: Ali Kaya

Semerkand Yayıncılık

ÖNSÖZ
Allah'a hamd ve Resûlü'ne salât ve selâm ederek söze başlarız.
Yazdığı eserleri ve geliştirdiği düşünceleriyle İslâm âlemine sağladığı katkı ve bunların toplum üzerinde bıraktığı izler göz önüne alındığında İmam Gazâlî hazretlerinin İslâm medeniyetini her yönüyle temsil eden önemli bir âlim olduğu görülür.
Bu bakımdan İslâm âleminde Hüccetü'l-İs-lâm, yani İslâm'ın sağlam delili unvanı ile yâd edilen İmam Gazâlî hazretleri, eşsiz değere sahip çok sayıda eser vermiş rabbânî âlimlerin başında gelir.
İmam Gazâlî, orta halli bir ailenin çocuğu olarak Tûs'ta dünyaya geldi. Olağanüstü bir zekâ ve hafızaya sahipti. Babası, vefatından önce kendisi ve kardeşi Ahmed'in eğitimini sûfî bir dostuna emanet etmişti. Bu sebeple küçük yaşta tasavvufla tanışmış oldu.
Genç yaşta temel İslâmî ilimleri tahsil etti. Devrinin büyük âlimlerinden İmâmü'l-Hare-meyn el-Cüveynî'nin talebesi oldu. Kısa sürede onunla birlikte dersler vermeye başladı.
Selçuklu Veziri Nizâmülmülk'ün dikkatini çekerek Bağdat'a davet edildi ve Nizamiye Med-resesi'ne müderris olarak görevlendirildi. Burada halifenin de yoğun ilgi ve desteğini gördü.
Nizamiye Medresesi'nde yaptığı dört yıllık müderrislik, hayatının en verimli yıllarını oluşturdu. Bu dönem eser telifi bakımından da oldukça verimli geçmiş, yirmi beş civarında eseri bu yıllarda yazmaya muvaffak olmuştu.
İmam Gazâlî'nin yaşadığı 5. ve 6. asırda müslümanların toplum yapısı oldukça bozuktu ve ıslaha muhtaçtı. Ancak bu ıslah hareketi,
10
başka medeniyetlerden ve kültürlerden alınan bilgilerle sağlanamazdı. İslâm toplumunun ıslahı için gerekli olan her şey yine İslâm medeniyetinden alınmalıydı. Çünkü müslümanların ıslahı için gerekli olan bilgi ve birikim İslâm medeniyetinde bulunmaktaydı.
Ancak ıslah için gereken çalışma kafa karıştırıcı teorik bilgilerden ibaret olmamalıydı. Islah hareketinin başarılı olabilmesi için toplum hayatının bütün yönlerinde gerçekleştirilmeliydi. Yani bu ıslah inanç, ibadet, ahlâk alanlarını, kısacası maddî ve ruhî hayatın bütün yönlerini kuşatıcı olmalıydı. Bunun kaynağı da, önceki dönemlerde yaşamış müslümanlardan devralınan kültür mirası içinde bulunmaktaydı.
Yaptığı derin araştırmalar ve edindiği tecrübeler sonucunda ıslah ve ihya hareketi için en uygun yolun tasavvuf yolu olduğuna kanaat getirdi.
11
Onun ulaştığı sonuç, aslında kendi yaşadığı hayat tecrübesinden çıkardığı bir gerçektir. Ancak bu önemli sonuç uzun yıllar süren bir tecrübe sonucunda kazanılmıştır. Elinizdeki bu kitap, onun gerçeği arama yolunda geçirdiği aşamaları, çektiği sıkıntıları ve ulaştığı sonuçları dile getirmesi bakımından İmam Gazâlî'nin hayat hikâyesi niteliğindedir.
İmam Gazâlî, gerçeği arayanları sınıflandırırken bunların şu dört kesimden oluştuğunu söyler:
1. Kelâmcılar,
2. Felsefeciler,
3. Bâtınîler,
4. Sûfîler.
Bu tesbiti yaptıktan sonra ciddi bir şekilde kolları sıvayarak bunları incelemeye koyuldu. Bunlar arasından öncelikle "kelâmcılar’ı ele alarak inceledi.
12
Ancak yaptığı inceleme sonunda, hakikati arama yolunda bunların derdine deva olmadığını anladı. Çünkü onların yöntemi muarızların çelişkilerini ortaya koymaktan ibaret idi.
Bundan sonra "felsefe" konusunu ele aldı. Zaten İmam Gazâlî Bağdat'ta, bir yandan içlerinde tanınmış âlimlerin de bulunduğu 300'e yakın öğrenciye ders veriyor ve kitap yazma faaliyetine devam ediyor, öte yandan felsefe üzerine de incelemeler yapıyordu.
Bu sayede felsefecilerin görüşlerini yakından tanıma fırsatı elde etti. Bundan sonra bir yıl süreyle, felsefe hakkında edindiği bilgileri gözden geçirdi. Bu değerlendirme sonucunda, filozofların nerelerde yanıldıklarını şüpheye yer bırakmayacak şekilde tesbit etti.
Ardından "Bâtınîlik" hakkında incelemeler yapmaya koyuldu. Ancak bu sapık akım hakkında eleştirilere girişmeden önce, onların düşünce ve temel ilkeleri hakkında derli toplu bilgiler
13
verdi. Bâtınîlik hakkında verdiği bilgiler öylesine güzel düzenlenmişti ki, taraftarları bile kendi görüşlerini daha önce bu kadar güzel tasnif edip bir araya getirememişlerdi.
Hatta bazı kesimler İmam Gazâlî'nin bu yöntemini eleştirerek, bunun bir bakıma Bâtınîliğin işine yaradığını ileri sürmüşlerdi. Ancak İmam Gazâlî, bir düşünceyi yeterince tanımadan ve onlar hakkında tarafsız bilgi vermeden onu eleştirmeyi, kendi ilim anlayışına uygun bulmuyordu.
İmam Gazâlî, hakikati arama yolundaki araştırmasının dördüncü durağında "tasavvuf" konusunu ele alır.
Aslında onun tasavvuf ile ilgisinin buradaki sıralamaya göre olduğunu düşünmek yanlış olur. Çünkü, henüz çocuk yaşta iken himayesine verildiği baba dostu kişi bir sûfî idi. Gençlik yıllarında Yusuf en-Nessâc ve Ebû Ali el-Fârmedî gibi tasavvuf önderleriyle ilişkisi, daha o
14
dönemde tasavvufa temayülünün bulunduğunu göstermekteydi. Bazıları Ebû Ali el-Fârmedî'yi onun ilk şeyhi olarak kabul ederler.
Ancak tasavvuf konusu üzerinde bu sefer gerçekleştirmeyi düşündüğü çok daha farklı idi. Fakat bu kez, hakikati arama kararının bir gereği olarak tasavvuf konusunu ilmî ve tenkitçi bir gözle araştırmak ve incelemek istiyordu.
Bu maksatla İmam Kuşeyrî'nin er-Risâle'sini, Haris el-Muhâsibî'nin er-Riâye ve diğer eserlerini, Ebû Tâlib el-Mekkî'nin Kûtü'l-Kulûb'ünü, Cüneyd-i Bağdadî, Ebû Bekir eş-Şiblî ve Bâyezîd-i Bistâmî gibi önemli zatlardan aktarılan tasavvuf mirasını inceledi.
Bu incelemeleri sayesinde, kendisinden önce yaşamış tasavvuf büyüklerinin düşüncelerini mükemmel biçimde kavradı ve onları bütün esasları ile öğrendi. Ancak bu incelemeleri sonucunda; tasavvufun derin ve gizli konularına ulaşmanın, kitaplara dayalı nazarî öğretimle
15
değil, bunları bizzat yaşayarak (seyrü sülük ile), nefsin kötü sıfatlarını iyileri ile değiştirmekle mümkün olabileceği kanaatine ulaştı.
İmam Gazâlî'nin kelâm, felsefe, Bâtınîlik ve tasavvuf konuları üzerinde yaptığı son araştırmalar ve bu alanlarda vardığı sonuç, zihin ve ruh dünyasında tam bir bunalım yaşamasına yol açtı.
Bu sırada Bağdat Nizamiye Medresesi'nde çok sayıdaki seçkin öğrenciye ders veren müderris konumundaydı. Şöhret ve saygınlığı sultan ve vezirleri geride bırakacak düzeye gelmişti. Dışarıdan bakıldığında çok başarılı ve mutlu bir hayatı vardı. Çünkü sahip olduğu makam, ulemânın dünyada ulaşabilecekleri makamların zirve noktası olarak görülüyordu.
Ancak dışarıya yansıyan bu görüntünün aksine, gerçekte gün geçtikçe için için büyüyen şüpheler ve fikrî bunalımlarla iç dünyası alt üst olmaktaydı. Gerçi o, şüpheciliğin ve gerçeği
16
arama merakının genç yaşından beri sahip olduğu bir özellik olduğunu belirtmekteydi.
Dört yıllık müderrislik dönemi sonunda tasavvuf konusunda temelden kavramış olduğu gerçekler, ondaki bu hakikati arama aşkını yeniden ateşlemiş, bu özelliği daha güçlü bir şekilde ortaya çıkmıştı.
• Yaşadığı şüpheler sadece fizik ötesi ve bilginin kaynağı gibi problemler değildi. Ahlâkî bakımdan da kendini sorgulamaktaydı. Bu sorgulaması neticesinde dünya işleri içinde boğulduğunu gördü.
Faaliyetlerinin en güzeli olan eğitim ve öğretim çalışmalarında bile hiç önemi olmayan, âhiret yurdu için fayda vermeyecek ilimlere yönelmiş olduğunu; bunları öğretmekteki niyetinin tam olarak Allah rızası için olmadığını, az da olsa makam ve şöhret arzusunun amellerine karıştığını farketti.
17
Bu düşüncelerle defalarca Bağdat'tan ayrılmaya niyet etti. Ancak sahip olduğu ününü ve mevkiini terketmeye yanaşmayan nefsi ile altı ay mücadele etmek zorunda kaldı. Yaşadığı bu şüphecilik krizi artık tehlikeli boyutlara ulaşmıştı. Bu şüphecilik krizi sonunda psikolojik depresyona girmesine ve fizyolojik bozukluklar yaşamasına yol açtı. Ders anlatamaz duruma gelmişti. Bir şey yiyip içemiyor, yediklerini de hazmedemiyordu. Gittikçe takatten düşüyordu. Doktorlar, bir süre kendisini tedavi etmeye uğraştılar, ancak ilâçla tedavinin sonuç vermediğini görünce hastalığın sebebinin psikolojik olduğuna karar verdiler. Psikolojik sebeplere dayanan hastalığın tedavisinin de aynı yöntemle yapılması gerekiyordu.
Sonunda duası kabul edilmiş; makam, mal, evlât ve dostlardan ayrılmaya nefsi razı olmuştu. Bunun üzerine Bağdat ile olan bütün ilişkilerini kesmeye karar verdi. Ailesine yetecek kadar
18
mal ayırdı ve geriye kalan malının tamamını ihtiyaç sahiplerine dağıttı.
Niyeti Şam taraflarına gitmekti. Ancak bu niyetini öğrenen halife ve dostlarının Bağdat'tan ayrılmalarına izin vermeyeceklerini düşündüğünden, onlara Mekke'ye gideceğini söyledi. Bağdat'taki görevini kardeşi Ahmed Gazâlî'ye bırakarak 488 yılı Zilkade ayında (Aralık 1095) buradan ayrıldı.
İmam Gazâlî'nin Bağdat'tan ayrılması İslâm coğrafyasında değişik yankılara ve yorumlara sebep oldu. Hilâfete uzak yerlerde yaşayanlar, bu ayrılmanın yöneticilerden kaynaklandığını düşünüyorlardı.
Yönetime yakın yerlerde yaşayanlar ve İmam Gazâlî'nin kalması için ne denli ısrar edildiğini bilenler ise, İslâm'a ve müslüman âlimlere nazar değmiş olabileceğini düşünüyorlardı. Bu değerlendirmelerin İmam Gazâlî'nin gerçek durumuyla elbette hiçbir ilgisi yoktu.
19
Bağdat'tan ayrıldıktan sonra Şam'a gitti. Burada iki yıl kaldı. Bu süre içinde Emeviyye Camii'nde inzivaya çekildi. Nefsini terbiye etmek, ahlâkını güzelleştirmek ve kalbini arındırmak maksadıyla riyazet ve mücâhede ile meşgul oldu. Buradan Kudüs'e geçerek orada da bir süre inziva hayatını sürdürdü.
İmam Gazâlî, en önemli eseri olan İhyâü Ulûmi'ddîn'i bu uzlet ve inziva dönemlerinde yazdı. Buradan sonra, hac görevini yerine getirmek, Mekke ve Medine'nin feyzinden nasiplenmek ve Resûl-i Ekrem'in (s.a.v) mübarek kabrini ziyaret etmek maksadıyla Hicaz'a doğru yola çıktı.
Bu ziyaretini tamamladıktan sonra ailesinin bulunduğu Tûs şehrine döndü. Tûs'ta evinin yanında bir medrese ile bir tekke yaptırdı. Ömrünün son yıllarını ilim öğreterek ve sûfîlerle tasavvuf sohbetleri yaparak geçirdi.
Gazâlî el-Münkız'da, uzlet ve halvet hayatının on yıl sürdüğünü, bu süre içinde sayılamayacak kadar durumu keşfetme imkânına kavuştuğunu belirtir. Yaşadığı bu derin tecrübenin sonucunda kesin olarak şu kanaate varır:
Allah'a giden yolda en önde olanlar özellikle sûfîlerdir. Yaşantıları en mükemmel ve yolları en doğru olan, en güzel ahlâka sahip olanlar da yine sûfîlerdir. Çünkü onların bu hali nübüvvet kandilinin nurundan alınmıştır. Nübüvvet nurundan öte daha güçlü bir aydınlık kaynağı da bulunmamaktadır.
Bu tasavvufî hayattan sonra bütün çabasını tasavvufu müslümanların gözünde meşrulaştırmak ve yüceltmek için harcadı. Kendisinin eriştiği yüce hakikatlere din kardeşlerinin de erişmesini istiyordu, bunu başardı.
Onun, tasavvufî fikirlerin ve tasavvufî hayatın İslâm'a uygunluğunu gösterme çabası başarıyla hedefine ulaştı. Ondan sonra tasavvuf

20
Ehl-i sünnet muhitinde kendisine geniş bir zemin buldu ve bu zemin zamanla genişleyip güçlenerek devam etti.
İşte İmam Gazâlî hazretleri yaşadığı bu tecrübeler sonucunda elinizde bulunan el-Münkız mine'd-Dalâl isimli bu değerli eseri kaleme almıştır. Eser, o büyük imamın yaşadığı buhranın ve bundan kurtuluş yolunun ne olduğunu gösterir niteliktedir. Bir bakıma onun hayat hikâyesi sayılabilir.
İmam Gazâlî'nin yaşadığı bunalımların biraz eksik veya fazlasıyla değişik devirlerdeki âlimler tarafından yaşanmış olması mümkündür. Ancak eser, bunun kaleme alınıp ifade edilmesi açısından bir ilktir.
Ondan sonra da, bu tür eserler verildiği hakkında bir bilgimiz yoktur. Eser, işlediği konular yanında, bu yönüyle de dikkate değer bir öneme sahiptir.
22
Yüce rabbimizden bu çalışmamızın, tıpkı İmam Gazâlî'nin yaşadığı çağdaki buhranlara benzer bunalımlar yaşayan insanımızın kurtuluşuna vesile olmasını diliyoruz.
Bir kişinin bile derdine deva olması bizim için büyük sermaye ve sevinç vesilesi olacaktır. Çünkü biz, "Bir kişinin doğru yolu bulmasına vesile olmanın, bütün dünya ve içindekilere sahip olmaktan daha değerli olduğunu" Resûl-i Ekrem'in (s.a.v) mübarek dilinden ifade edilmiş olduğunu bilmekteyiz.
Sözlerimizin sonunda deriz ki; en güzel salâtlar, en mükemmel selâmlar Peygamber Efendimiz'e ve ailesine olsun! Son duamız da Allah'a hamdetmektir.
Ali KAYA
Rebîülâhir 1425/Mayıs 2004 Başakşehir/İstanbul
23

Bismillâhirrahmânirrahîm
GİRİŞ
Hamd, her kitap ve söze kendisine hamdedilerek başlanan Allah Teâlâ'ya mahsustur. Nübüvvet ve risâlet sahibi Muhammed Mustafa'ya, ailesine ve insanların sapıklıktan kurtularak hidayete ermelerine vesile olan ashabına salât ve selâm olsun.
Şimdi, ey din kardeşlerim! İlimlerin gaye ve sırlarını, değişik yolların tehlikelerini ve sırlarını açıklamamı istiyorsunuz. Birbirinden farklı yol ve üslûplara sahip çok sayıdaki karışık fırkaların ve kesimlerin görüşleri arasından sıyrılarak
25
hakkı bulmak için çektiğim sıkıntıları anlatmamı talep ediyorsunuz. Bunun yanında taklit çukurlarından, her şeyi sorgulayarak aslını araştırma zirvesine yükselmeye nasıl cesaret ettiğimi anlatmamı istiyorsunuz.
Yine, ilk olarak "kelâm" ilminden nasıl yararlandığımı ve sonra bundan hoşlanmayarak neden yüz çevirdiğimi, İkinci olarak, hakikati bulmak için masum bir imama uymak gerektiğine inanan eksik ve yanlış düşünceli "Bâtınîlik" mezhebinin görüşlerini ve bunu nasıl tesbit ettiğimi, Üçüncü olarak, "felsefe" yolunu tutanların görüşlerine neden değer vermediğimi, Nihayet son olarak, neden "tasavvuf" ehlinin görüşlerini kabul edip benimsediğimi anlatmamı istiyorsunuz.
Ayrıca, insanların sözlerini yoğun bir şekilde defalarca inceledikten sonra elde ettiğim hakikatin özünü açıklamamı; Bağdat'ta talebelerimin çokluğuna rağmen ilim öğretmekten neden vazgeçtiğimi; sonra uzun bir sürenin ardından Nîşâbur'da tekrar ilim öğretme işine neden geri döndüğümü açıklamamı istiyorsunuz.1
Bu hususları samimi olarak öğrenme niyetinizi bildiğim ve inandığım için, ben de hemen sizin bu isteklerinize cevap vermeye başlıyorum. Öncelikle Allah Teâlâ'dan yardım dileyerek, O'na tevekkül ederek ve O'na dayanarak diyorum ki:
Cenâb-ı Hak sizleri güzel bir şekilde öğüt alan ve hakka bağlılık hususunda kalbi yumuşayan kimselerden kılsın.
imam Gazâlî hazretlerinin tekrar medrşsede öğretime döndüğü yıl 499 (1105-1106) yılıdır. Memleketine dönen imam Gazâlî'yi, Nizâmülmülk'ün oğlu vezir Fahrülmülk ikna ederek Nîşâbur'daki Nizamiye Medresesi'nde tekrar öğretim faaliyetlerine başlamasını sağladı. Ancak bu öğretim faaliyeti çok sürmedi, vezirin öldürülmesinden sonra imam Gazâlî bir yıl kadar süren ikinci öğretim dönemini de böylece kapatmış oldu. Buradan tekrar memleketi olan Tûs şehrine döndü. 505 (1111) yılında vefatına kadar burada yaşadı.
27
Şunu iyi bilmek gerekir ki, insanların farklı dinlere ve inanışlara sahip olması, buna ilâve olarak sayısız görüş ve yollara ayrılmış olan mezhep önderlerinin ihtilâfları, pek çoğunun içinde boğulduğu derin bir ummandır. Burada boğulmaktan kurtulanların sayısı yok denecek kadar azdır.
Her fırka ve görüş sahibi, kendilerinin kurtuluşa erdiklerine inanmaktadır:
"Her hizip (grup), sahip olduğu (inanç) ile sevinmektedir." *
Zaten bu durum, Resûl-i Ekrem'in (s.a.v), gerçekleşeceğini önceden bize bildirmiş olduğu bir durumdur. O, doğru sözlülerin en doğru söyleyeni olup şöyle buyurmuştur:
"Ümmetim yetmiş üç fırkaya ayrılacaktır; onlardan kurtuluşa eren sadece biri olacaktır. "3
2 Rûm 30/32.
3 Ebû Dâvûd, Sünnet, 1; ibn Mâce, Fiten, 17; Tirmizî, imân, 18; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/332.
28
Gerçekten de durum Resûlullah'ın (s.a.v) bu hadis-i şerifte belirttiği gibi olmuştur.
Gençliğimin baharından itibaren, yani bulûğa erip henüz yirmi yaşına basmadan elli yaşımı aştığım bu ana gelinceye kadar, bu engin denizlerin derinliklerine dalmaktan geri durmadım.
•O coşkulu denizlere çekingen korkaklar gibi değil, cesur kimselerin dalışı gibi daldım. Her karanlığa korkusuzca daldım, gördüğüm her meselenin üzerine atladım. Her zorluğun içine apansız girdim.
Her fırkanın inanış ve düşüncelerini inceliyor, her grubun tuttuğu yolun inceliklerini ortaya çıkarmaya çalışıyordum. Araştırdığım fırkaların hak veya bâtıl, sünnete uygun veya bid'at sahibi olmaları konusunda bir ayırım yapmıyordum.
Bâtınîlik yolunu tutmuş her fırkanın, Bâtınîlik ile neyi hedeflediklerini öğrenmeye çalıştım.
29
Zâhirîlik yolunu tutmuş olanların, bununla neler elde ettiklerini ortaya çıkarmaya gayret ettim. Felsefe yolunu tutmuş her kesimin, sahip oldukları felsefeyi bütün esaslarıyla öğrenmeye özen gösterdim.
Hiçbir kelâm âlimini dışarıda bırakmadan kelâmdaki yöntemini ve mücadelesinin gayesini öğrenmeye çaba gösterdim. Bütün gücümle, ne kadar sûfî var ise onun sûfîliğindeki sırları öğrenmeye, ne kadar âbid var ise bu ibadetleriyle neler kazandığını araştırmaya çalıştım.
Bütün zındıkların (dinsizlerin), Allah'ın varlığını ve sıfatlarını kabul etmeyenlerin (muattılanın ve Mu'tezile'nin), bu inanış veya inkârlarının arkasında yatan sebepleri titizlikle araştırdım.
Her şeyin hakikatini öğrenmeye karşı duyduğum susamışlık; baştan ve gençliğimden beri tuttuğum yol ve benim bir hasletim olmuştur. Bu hasletler, Allah Teâlâ tarafından benim yaratılışıma ve hamuruma katılmış özelliklerdir; benim seçimim ve tercihim değildir.
Bunun sonucunda çocukluğumun coşkulu çağlarından itibaren taklit bağlarından sıyrıldım ve büyüklerimizden miras kalan sırf taklide dayalı inanç esaslarından koptum.
Çünkü hıristiyan çocuklarının hep Hıristiyanlık üzere yetiştiklerini, yahudi çocuklarının sürekli Yahudilik esaslarına göre büyüdüklerini, müslüman çocukların da istisnasız İslâm dini üzere yetişmekte olduklarını görmekteydim.
Nitekim bu hususta Resûlullah'ın (s.a.v) şöyle buyurduğunu işitmiştim:
"Her doğan kişi fıtrat üzere doğar. (Daha sonra) anası ve babası onu yahudi, hıristiyan veya Mecûsî yapar."4
4 Buhârî, Cenâiz, 80; Müslim, Kader, 25, Ebû Dâvûd, Sünnet, 17; Tirmizî, Kader, 30
Resûl-i Ekrem'in (s.a.v) hadis-i şerifte ifade buyurduğu bu durum; yaratılıştan gelen aslî hakikati ve ana baba ile hocalar aracılığıyla kazanılan sonraki inanç esasları ve taklit unsurlarının hakikatini öğrenme konusunda içimde büyük bir arzu doğmasına sebep oldu.
Taklit, başlangıçta birtakım telkinlere dayanmaktaydı. Bunların da hangilerinin hak (doğru) ve hangilerinin bâtıl (yanlış) olduğu hususunda görüş ayrılıkları bulunmaktaydı.
Kendi kendime şöyle dedim: Benim istediğim, her şeyin gerçek yüzünü öğrenmektir. Öyleyse önce bilginin gerçek yüzünün ne olduğunu öğrenmekle işe başlamam gerekir. Acaba gerçek bilgi nedir?
Bunun sonucunda şunu anladım: Kesin bilgi (ilme'l-yakîn), bilinen hakkında hiçbir kuşku bırakmayacak şekilde kişinin içinde bilginin be-lirmesidir. Bu bilginin belirmesi ile yanılma ve vehim ortadan kalkar. Hatta kalbe bu yönde
32
herhangi bir düşünce dahi gelmez. Tam tersine, yanılgıdan uzak olmak kesin bilginin ayrılmaz bir parçası olmalıdır.
Bu kesinlik öylesine sağlam ve güçlü olmalı ki, taşı altına veya bir bastonu yılana çeviren kimsenin, kendisinde oluşmuş kesin bilginin geçersiz olduğunu iddia etmesi bile, asla herhangi bir kuşku ve olumsuz bir düşünce oluşmasına yol açmamalıdır.
Eğer ben, on sayısının üç sayısından daha büyük olduğunu bilirsem, biri çıkıp da bana şöyle dese:
"Hayır, tersine üç ondan büyüktür. Delilim de şudur: Ben şu bastonu yılana çevirebilirim."
Sonra gerçekten de gözlerimin önünde bastonu yılana çevirse bile, onun bu yaptıkları benim sayılar hakkında sahip olduğum bilgi üzerinde en küçük bir kuşku doğmasına yol aç-
33

'*"•* r•*"-?:
maz. Onun yaptığı bu iş, sadece bunu nasıl olup da becerdiği hakkında hayret etmemi sağlar. Bunun dışında herhangi bir etki yapamaz.
Sonra, bu biçimde bilmediğim ve anlattığım şekilde kesinliğinden emin olmadığım bilginin güvenilecek ve doğruluğundan emin olunacak bilgi olmadığını anladım. Doğruluğundan kesin olarak emin olunmayan bilgi de kesin bilgi (il-me'l-yakîn) olamaz.

Şüphe Yolu ve İlimleri İnkâr
Doğruluğundan emin olunmayan bilginin kesin bilgi olmadığı kanaatine vardıktan sonra bütün bilgilerimi inceden inceye gözden geçir-
5 Burada "şüphecilik" olarak aldığımız "safsata" kelimesi felsefî düşüncelerden "sofizm" ve "septisizm" doktrinlerine uygun düşmekledir. Ancak biz imam Gazâlî'nin yaşadığı durumu "şüphecilik" anlamına gelen septisizm ile ifade etmeyi uygun bulduk.
Septisizm (şüphecilik): insanın kesin olarak bilgi sahibi olabileceğini ileri süren dogmatizme (nasçılığa) zıt olarak ortaya çıkmıştır. Bu düşünce sistemi, hiçbir bilginin kesin olamayacağını, aksine daima şüpheli olduğunu, aklın asla tereddütten
34
dim. Sonuç olarak hissî, yani duyu organları ile elde edilen bilgilerle, zorunlu akıl prensipleri dışında kalan bilgilerin bu niteliği taşımadığını anladım.
Bu sonuca varınca, ümitsizliğe kapılarak kendi kendime şöyle dedim:
"Artık elimde, problemleri çözmek için duyu organlarına dayalı veriler ve zorunlu
kurtulamayacağını, bu yüzden de asla kesin bilgiye ulaşamayacağını ileri sürer. Buna göre hiçbir şeyi hakikatiyle bilemeyiz. Bilgi kişilere, hislere, zaman ve mekâna, örf ve terbiyeye göre değişir.
Aslında şüphecilik, bir felsefî düşünce olmaktan çok felsefî bir tutum, ruhî bir tavır, ruhun buhran halini ve bir inançsızlık zihniyetini ifade eder. imam Gazâlî'nin yaşadığı şüphecilik ise, şüpheyi gaye edinen bir anlayış değil, kesin bilgiye ulaşmak için bir vasıta kabul eden anlayıştır. Felsefî açıdan ifade etmek gerekirse, onun şüpheciliği Descartes'ınkine benzer, imam Gazâlî önce başkasından edindiği bilgilerden şüphe edip duyulara dayanır. Sonra duyulara olan güveni sarsılır, akla dayanır; daha sonra akla olan güveni de sarsılarak sezgiye (keşfe) dayanan bilginin gerçek ve kesin bilgi olduğuna kanaat getirir. Eşyanın özüne ancak bu doğrudan bilgi ile ulaşılabileceğine inanarak bu yola girer (bk. Süleyman Hayri Bo-lay, Felsefi Doktrinler Sözlüğü, s. 244-246).
35
, S-
4!
akıl prensiplerini oluşturan apaçık bilgiler dışında bir umut ışığı kalmadı. Öyleyse, bunlara güvenebilmem için öncelikle bu bilgilerin doğruluklarını değerlendirmem gerekir.
Acaba, duyu organlarına dayalı bilgilere duyduğum güven ve zorunlu bilgilerin hatadan uzak olduğu yönündeki düşüncem de, daha önce benim ve halkın büyük çoğunluğunun doğruluğuna inandıkları taklide dayalı ve nazarî bilgilerin6 doğruluğuna duyulan güvene benzer bir güven miydi? Yoksa bunlara duyulan güven, aldanma ve gafletten uzak olan gerçek bir güven miydi?"
Bu düşünceler ile, bütün gücümle duyu organlarına dayalı verileri ve zorunlu akıl prensipleri üzerinde düşünmeye koyuldum. "Acaba bunlara karşı da içimde kuşku duyabilir miyim?" diye düşündüm.
Nazarî bilgi: Bir öncül ile elde edilen, yani düşünme ve fikir yürütme ile elde edilen bilgidir. Yaratıcının varlığını ve arazla-rın sonradan meydana geldiğini bilmek gibi.
36
Uzun süren bir tereddüt döneminden sonra, duyu organlarına dayalı bilgilerin doğruluğuna güvenmeye de gönlüm (vicdanım) izin vermedi. Vicdanımda duyduğum bu şüphe gittikçe arttı; vicdanım bana şöyle sesleniyordu:
"Duyu organları ile elde edilen bilgilere nasıl güvenebilirsin? Duyu organlarının en güçlü olanı görme duyusu (göz) değil mi-* dir? Göz gölgeye bakar, onun durgun ve hareketsiz olduğunu görür. Sonra gölgenin hareketsiz olduğu hükmüne varır."
Daha sonra belli bir sürenin geçmesi ile tecrübe ve gözlem sonucunda gölgenin hareketli olduğunu anlar. Ancak gölgenin hareketi bir defada ve birden bire oluşmaz; yavaş yavaş ve milim milim meydana gelir. Bu hareket öylesine devamlıdır ki, gölgenin durgun olduğu bir an bile bulunmaz.
Yine aynı göz yıldızlara bakar ve onların sadece küçük bir altın lira büyüklüğünde oldukla-
37

.¦m
rını görür. Daha sonra, astronomi ilminin delilleri, o yıldızların dünyadan kat kat daha büyük olduklarını ortaya koyar.
İşte, duyu organlarından biri buradakine benzer bir hükme varıyor. Daha sonra akıl hakemi ortaya çıkarak, duyu organının verdiği hükmün savunulamayacak şekilde yanlışlığını ortaya koyuyor ve onu ihanet ile suçluyor.
O zaman şöyle dedim:
"Öyleyse duyu organlarının verdikleri bilgilere duyulan güven de kayboldu. Galiba evveliyyât7 denilen aklî bilgilerden başka güvenilecek bir şey kalmadı. Şu sözleri örnek olarak verebiliriz:
On sayısı üç sayısından daha büyüktür.
7 Mantık ilmine göre evveliyyât, tasdik türlerinden olan bedîhî (apaçık) önermelerin bir bölümünü oluşturur. Evveliyyât: Bu önermeler, zihnin hiçbir vasıtaya başvurmadan doğrudan doğruya kabul ettiği önermelerdir. "Bütün, parçadan büyüktür, gece gündüz değildir" misallerinde olduğu gibi (bk. Necati Öner, Klasik Mantık, s. 184).
38
Bir şey aynı anda hem ispat ve hem inkâr edilemez.
Bir şeyin hem hadis (sonradan yaratılmış) olduğu ve hem de kadîm olduğu (başlangıcının bulunmadığı) söylenemez; hem var ve hem yok olduğu söylenemez; hem varlığı zorunlu (vacip) ve hem varlığı imkânsız (muhal) olduğu söylenemez." Böyle düşünmeye başlayınca duyu organlarım bana şu sözlerle karşı çıktılar:
"Aklınla elde ettiği bilgilere karşı duyduğun bu güvenin, daha önce duyu organlarınla elde ettiğin bilgilere karşı duyduğun o güven gibi olmadığından (bunun daha güvenilir olduğundan) nasıl emin olabilirsin? Nitekim, daha önce benim sağladığım bilgilere de güvenmekteydin. Fakat akıl hakemi ortaya çıktı ve benim verdiğim bilgilerin yanlışlığını sana gösterdi. Şayet akıl hakemi olmasaydı, sen benim doğruluğumu kabul etmeye devam edecektin.
39
Öyleyse, akıl hakemi ortaya çıkarak duyu organlarının verdiği bilgilerin yanlışlığına nasıl hükmettiyse, akıl idrakinin ötesinde başka bir hakem doğabilir ve onun sağladığı bilgilerin yanlış olduğuna hükmedebilir.
Böyle bir idrakin şu anda bulunmaması, bunun imkânsız olduğu anlamına gelmez."
Bu itiraz karşısında vicdanım biraz bocaladı. Ancak duyu organlarım, uykuyu örnek vererek şu sözlerle itirazlarını desteklemeye devam etti:
"Baksana, rüyada nice işler görüyor, pek çok hayal kuruyorsun. Rüyada iken bunların gerçek ve sürekli olduğunu düşünüyor ve uyanıncaya kadar bunlar hakkında herhangi bir kuşku taşımıyorsun.
Ancak bir süre sonra uyanıyor, rüyada gördüğün hiçbir şeyin aslı ve temeli bulunmadığını anlayıveriyorsun.
Bunların doğru olduğundan nasıl emin olabiliyorsun? Belki de, uyanık durumda iken
40
akıl ve duyu organları ile elde edip doğru olduğuna inandığın bilgiler, sadece içinde bulunduğun duruma bağlı bir gerçekliği olan bilgilerdir!...
Çünkü, sen öyle bir hale gelebilirsin ki, o halin uyanıklığa göre durumu, senin uykudaki durumunun uyanıklığa nisbeti gibi olur. Başka bir ifade ile, uyanıklığının durumu o hale göre uykudaki halin gibi olur.
İşte böyle bir hale geçince, akıl yoluyla vehmettiğin bütün hayallerinin hiçbir değeri kalmadığını kesin olarak anlarsın."
Belki de bu hal, sûfîlerin içinde bulunduklarını iddia ettikleri haldir. Çünkü sûfîler, sözünü ettikleri hallere dalıp duyu organlarının etkilerinden kurtulduklarında, aklın verilerine uygun düşmeyen haller müşahede ettiklerini ileri sürüyorlar.
Belki de söz konusu bu hal ile kastedilen ölüm halidir. Zira Resûl-i Ekrem (s.a.v) şöyle buyurmaktadır:
41
"İnsanlar hep uykudadır, öldükleri vakit uyanırlar."*
Buna göre, belki de dünya hayatı âhiret hayatına nisbetle uyku yerindedir. İnsan ölünce, eşya hakkında bu dünyada gördüklerine ters gelecek şeyler müşahede edecektir. O zaman kendisine şu âyet-i kerimedeki gibi seslenilecektir:
"Şimdi senin perdeni kaldırdık; artık bugün senin görüşün (bakışın) çok keskindir." 9 Kâf 50/22.
Bu tehlikeli düşünceler içime doğup vicdanımı yaralamaya başlayınca bunları tedavi etmek istedim, ama başarılı olamadım. Çünkü bu şüphelerden ancak delil ile kurtulmak mümkün olabilirdi.
Delil getirmek için de, "evveliyyât" adı verilen zorunlu bilgileri kullanmak gerekmekteydi.
42
Ancak bunlar da benim tarafımdan kuşkulu görüldüklerinden, delil ortaya koymak mümkün olmamaktaydı.
Bu hastalık amansız bir hale geldi ve yaklaşık olarak iki ay sürdü. Bu iki aylık süre içinde ben fiilen "safsatacı" (her şeyden şüphe eden) bir hal üzereydim. Ancak içinde bulunduğum bu durumu kimseye söylemiyor, sözlü olarak ifade etmiyordum.
Nihayet Cenâb-ı Hak beni bu amansız hastalıktan kurtardı. Vicdanım tekrar eski sağlıklı haline kavuştu. Artık vicdanım zorunlu aklî bilgileri makbul ve geçerli görmeye, onlara güvenmeye ve doğruluklarını kabul etmeye başladı.
Bu bunalımdan, peş peşe deliller getirmek veya güzel sözleri ardı ardına sıralamak yoluyla kurtulmuş değildim. Bu hastalıktan sadece Cenâb-ı Hakk'ın gönlüme akıtmış olduğu bir nur sayesinde kurtulabilmiştim.
43
İşte bu nur, pek çok marifetin anahtarı niteliğindedir. Kim gerçeği keşfetmenin, sadece bağımsız deliller getirmekle gerçekleştiğini zannederse, Allah Teâlâ'nın çok geniş olan rahmetini daraltmış ve sınırlandırmış olur.
Nitekim, "Allah, kimi hidayete erdirmek isterse onun gönlünü İslâm'a açar"(tm) mealindeki âyet-i kerimede geçen "gönlünü açmak" ifadesinin mânası Resûl-i Ekrem'e (s.a.v) sorulmuş, Peygamber Efendimiz de şöyle buyurmuştur:
"O, Allah Teâlâ'nın kalbe akıtmış olduğu bir nurdur."Sahâbe-i kiram,
"Peki bunun alâmeti nedir?" diye sordular. Buyurdular ki:
"Aldanma yurdundan (dünyadan) sakınarak ebediyet yurduna (âhirete) yönelmektir."11
10 En'âm 6/125.
11 Hâkim, el-Müstedrek, 4/311; Beyhakî, ez-Zühd, nr. 974; Sü-yûtî, ed-Dürrü'l-Mensûr, 7/219.
44
Resûlullah'ın (s.a.v) şu hadis-i şerifi de bu nura işaret etmektedir:
"Allah Teâlâ bütün mahlûkatı karanlık içinde yarattı, sonra onların üzerine kendi nurundan serpti."^2
Hakikati keşf işte bu nurdan beklenmelidir. Bu nur, ilâhî cömertliğin eseri olarak bazı zamanlar gürül gürül kaynayarak taşar. Rahmetin coşkun olarak aktığı o anları gözlemek gerekir. Hz. Peygamber'in şu hadis-i şerifinde buyurduğu gibi:
"Yaşamakta olduğunuz hayatın bazı demlerinde rabbinizin rahmet meltemleri eser. Dikkatli olun ve bu rahmetten yararlanmaya bakın. "^
12 Tirmizî, imân, 18; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/186,197; Hâkim, el-Müstedrek, 1/30.
13 Beyhakî, Şuabü'l-İmân, nr. 1123; ibn Ebü'd-Dünyâ, el-Ferec, nr. 27; Süyûtî, el-Câmiu's-Sagîr, nr. 1108. Ebû Nuaym, Hilye, 3/90.
45
Bütün bunları anlatmaktaki maksadım, hakikati irdelerken bir ciddiyetle hareket etmek gerektiğini vurgulamaktır. Gereken titizlik gösterildiği takdirde, irdelenmesi gerekmeyen konuları irdelemeye uğraşmak gayretkeşliğine düşülmez.
Meselâ, evveliyyât denilen zorunlu aklî prensiplerin doğruluğu, araştırma konusu yapılmamalıdır. Çünkü bunlar, doğrulukları kabul edilen ve kullanıma hazır esaslardır. Böyle apaçık şeyler irdelenmeye kalkışıldıgı zaman kaybolur ve saklanıverirler.
Diğer taraftan, irdelenmesi gerekmeyen hususlarla uğraşan kimse, asıl uğraşılması gereken konularda kusurlu davranma suçlaması ile karşı karşıya kalır.

Gerçeği Arayanların Sınıfları
Cenâb-ı Hak, lutfu ve engin cömertliği ile içinde bulunduğum bunalımdan beni kurtarınca, hakikati arayan kimselerin dört bölüme ay-
rılmış olduklarını tesbit ettim. Bu dört kesim şunlardır:
1. Kelâmcılar: Bunlar, görüş ve düşünce sahibi olduklarını ileri sürerler.
2. Bâtınîler: Bunlar tâlim ehli olduklarını ve masum (yanılmaz) imam sayesinde yalnız kendilerinin hakikati öğrendiklerini iddia ederler.
3. Felsefeciler: Bunlar ise, mantığa ve kesin delile (burhana) dayandıklarını ileri sürerler.
4. Sûfîler: Bunlar da kendilerinin sürekli olarak huzur halinde (Cenâb-ı Hak'tan gafil olmayan), müşahede ve mükâşefe ehli kimseler olduklarını söylerler.
Bunun üzerine kendi kendime şöyle dedim:
"Aradığım gerçek bu dört sınıf insanın dışında olamaz. Çünkü hakikati arama yoluna koyulanların tamamı bunlardan ibarettir. Eğer hakikat bunların yolunun dışında ise, artık hakikati bulma ümidi kalmaz."
46
47
Zira taklit yolunu bıraktığıma göre, artık ona geri dönme ümidim de kalmamıştı. Çünkü, taklit yolunu benimseyen kimsenin bunu devam ettirebilmesi için, kendisinin taklitçi olduğunu bilmemesi gerekir.
Eğer taklitçi olduğunun farkına varırsa, elindeki taklit kristalini kırmış olur. Taklit kristalinden geriye, dağılmış ve saçılmış işe yaramaz cam parçaları kalır. Bu durumda, ancak ateşte eritilerek yeni bir kalıba döküldükten sonra parçaların birleşmesi ve kaynaşması mümkün olabilir.
Bu anlayış ile hakikati arayanların yollarını araştırmaya ve her bir kesimin görüşlerini bütün ayrıntıları ile ortaya çıkarmaya koyuldum.
İlk olarak kelâmcıların yolunu, ikinci olarak felsefecilerin yolunu, üçüncü olarak Bâtınîler'in Ta'lîmiyye yolunu ve dördüncü olarak da sûfî-lerin yolunu incelemeye aldım.
48

1. KELÂM İLMİ
Maksadı ve Kazandırdıkları
Hakikati araştırma işine kelâm ilmi ile başladım. Araştırma için öncelikle bu ilim dalını öğrendim ve iyi bir şekilde anladım. Kelâm konusunda yazılmış muhakkik (konuyu en güzel şekilde inceleyen) âlimlerin kitaplarını inceleyip değerlendirdim.
Benim de kelâm ilmi konusunda yazmak istediğim eserler vardı, onları yazdım. Bunun sonucunda anladım ki, kelâm ilmi, kendi maksadı açısından yeterli, ancak benim maksadım açısından yetersiz bir ilimdir.
49

Kelâm ilminin temel gayesi, Ehl-i sünnet inancını bid'atçıların bozup karıştırmasından korumak ve bunun bekçiliğini yapmaktır. Allah Teâlâ Resûlullah'ın (s.a.v) dili ile insanlara bir inanç sistemi sunmuştur. Efendimiz vasıtısıyla Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şeriflerin de haber verdiğine göre bu akide, hakikati ifade etmekte olup kulların hem dinlerinin hem de dünyalarının maslahatını sağlamaktadır.
Daha sonra şeytan, sünnete aykırı birtakım vesveseleri bid'atçıların işleri arasına karıştırmış ve bunu bid'atçıların şevkle yaptığı bir. alışkanlık haline getirmişti. Bid'atçılar, bu vesvese ve kuruntuları ile Ehl-i sünnet inancına sahip kimselerin kafalarını karıştırmayı başarmışlardı.
Bu sırada Cenâb-ı Hak, kelâm âlimlerini ortaya çıkardı. Bu ilmin sözcüleri, kelâm ilmine özgü düzenli ifadelerle sünneti (Ehl-i sünnet inancını) savundular. Ayrıca Ehl-i sünnet inancına aykırı, insanların zihnini bulandırmak
50

amacıyla bid'atçıların sonradan dine soktukları görüşleri bir bir ortaya çıkardılar.
İşte kelâm ilmi ve kelâmcılar böyle bir ihtiyaçtan doğmuş idi. Kelâmcıların bir bölümp, Cenâb-ı Hakk'ın kendilerine yüklediği bu görevi hakkıyla yerine getirdiler. Güzel bir şekilde sünneti savundular; nebevî kaynaktan gelen sağlam inanç esaslarının kabul edilmesi için en güzel şekilde mücadele ettiler. Bid'atçıların, bu esasları değiştirmesini ve dine herhangi bir bid'at sokulmasını engellediler.
Ancak kelâmcılar, Ehl-i sünnet akidesini savunma görevini yaparken, hasımlarının kullandıkları metodu kullandılar. Onların ileri sürdükleri öncülleri (delilleri) kendileri de aynen aldılar ve onlara karşı kullandılar.
Kelâmcıları bu delilleri kullanmaya iten etken, ya taklit ya ümmetin icmaı yahut da Kur'ân-ı Kerîm ve hadisleri doğrudan kabul etmeleri idi.

51
Kelâmcıların en çok kullandıkları delil, hasımlarının çelişkilerini bulup ortaya çıkarmaktı. Ayrıca muarızlarının kabul ettiği ölçüler (mü-seliemat) ile onları kıstırmak da kullandıkları yollar arasındaydı.
Fakat kelâmcıların kullandığı bu usul, aklın zorunlu prensiplerinden (zarûriyyâttan)14 başka bir şey kabul etmeyenler için pek fazla yarar sağlayacak nitelikte değildi. Bu yüzden kelâm ilmi benim için yeterli olamamış, içine düştüğüm ve kurtulmak için kıvrandığım bunalımdan kurtulmamı sağlayamamıştı.
Evet, kelâm ilmi bir ilim dalı olarak doğdu. Bu ilim dalı ile uğraşanların sayısının artması ve aradan uzun bir süre geçmesi sonucunda, Ehl-i sünnet'e yönelik saldırıları engellemek için işlerin hakikatini araştırma yoluna gittiler.
Bu maksatla cevher, araz15 gibi konuları ve bunlarla ilgili hükümleri araştırmaya koyuldular.
Ancak bu hususlar onların ilimlerinin asıl maksadı olmadığı için, bu konularda nihaî noktaya varamadılar. Böyle olunca da, halkı şaşkınlık içinde bırakan ihtilâfları kökünden kazıyıp yok etme başarısını sağlayamadılar.
. Fakat benim dışımdakiler için bunu sağlamış olmaları mümkündür, yani diğer kimseler için bunu sağlamış olabilirler. Hatta, bazıları için kesin olarak bunu sağladıklarına inanıyorum. Ne var ki onların sağladığı bu başarı, bana göre aklın zorunlu prensipleri (evveliyyât) dışında kalan bazı konularda taklit şaibesi taşımaktaydı.
14 Zarûriyyât: İnanılması zorunlu ve araştırmaya gerek duyulmayacak kadar açık olan bilgidir.
15 Cevher: Zâtı, varlık bakımından ona eşit bir başka zâta muhtaç olmayan varlıktır. Bunlar da heyûlâ, suret, cisim, nefis ve akıldır.
Araz: Varlığı bir yere muhtaç olan mevcuttur. Yani var olabilmek için girebileceği bir cisme muhtaçtır. Cisimlerin renkleri, hareketleri birer arazdır.
53
Her neyse; benim şu andaki asıl maksadım, kelâm ilmi sayesinde sıkıntılarına çare bulmuş olanları inkâr etmek veya kınamak değil, kendi durumumu anlatmaktır. Çünkü hastalıklar değiştikçe, bunlar için kullanılacak ilâçlar da değişiklik gösterir. Nice ilâç vardır ki, birine yararlı olurken başka birine zarar verir.
54

2. FELSEFE
Bu bölümde şu konuları inceledim:
Felsefenin elde ettiği sonuçlar, Felsefenin kınanan ve kınanmayan yönleri,
Felsefenin hangi görüşlerini benimseyenlerin tekfir edilip hangi görüşlerini benimseyenlerin tekfir edilmeyeceği,
Hangi görüşleri savunanların bid'at ehli olacağı ve hangi görüş sahiplerinin bid'at ehli sayılmayacağı,
Felsefecilerin, ehl-i haktan aşırdığı sözlerin açıklanması,
Felsefecilerin, insanları kendi bâtıl görüşlerine ilgilerini çekmek, rağbet etmelerini sağlamak için, hak ehlinin sözlerini kendi
55
sözleri arasına nasıl karıştırdıklarının ortaya konulması,
İnsan fıtratının böylesi aşırmalar sonucunda ortaya konulanı kabul etmemesi ve bâtıl ile karıştırılmış olan bu hakikatlerden vicdanların nasıl nefret ettiğinin açıklanması,
Mutlak hakikatin ya da hakikatin, felsefecilerin ona bulaştırmış oldukları sahte ve yalan sözlerden ayrıştırılarak nasıl saf hale geleceğinin açıklanması.
Kelâm ilmi üzerindeki araştırmalarım biter bitmez felsefe ilmini ele aldım. Bu incelemem sonucunda şunu kesin olarak anladım: İnsan, bir ilmi bütün ayrıntıları ve özellikleri ile öğrenmedikçe, o ilim dalının saçtığı fesat tohumlarının farkına varamaz. Öyleki, o ilim hakkındaki bilgisi, o ilmin âlimleriyle aynı seviyede olmalıdır.
Sonra bununla yetinmemeli, o âlimin bulunduğu dereceyi aşmalı ve onu geride bırakmalıdır. Böylece meselenin kökenine inilerek o ilmin
56
tabileri tarafından farkına varılmayan asıl tehlikesi ortaya çıkartılmalıdır. Bir ilim dalı üzerinde bu derece bilgi sahibi olan kişilerin, o ilmin bozuk yönleri hakkında ileri sürdükleri görüşler gerçekçi olur. Hiçbir İslâm âliminin çaba ve gayretini bu maksat için sarfetmiş olduğunu görmüş değilim.
Kelâm kitaplarında felsefecilere reddiye niteliğinde yer alan ifadeler; anlaşılmaz, dağınık, açık çelişkilerle ve bozuk ifadelerle dolu sözlerden ibarettir. Bu sözlerin, ilimlerin inceliklerini araştıran bilgili insanlar bir yana, avamdan olanları bile tatmin etmesi beklenemez.
Anladım ki, bir düşünceyi anlamadan ve özünü kavramadan reddetmek karanlığa taş atmak gibidir ve hedefi vurma imkânı yoktur. Bu düşünce ile işe koyuldum. Büyük bir ciddiyetle kolları sıvadım.
Felsefe ilmini tam olarak öğrenmek için bu konuda yazılmış kitapları incelemeye ve irdele-
57

meye başladım. Bunun için herhangi bir hocadan yardım almadım. Kitap yazma ve şer'î ilimleri öğretmek için ders verme işinden geriye kalan bütün boş zamanlarımı bu işe ayırdım. Bu esnada, Bağdat'ta 300 talebeye ders verme yükü üzerimdeydi.
Allah Sübhânehu ve Teâlâ'nın lütuf ve ihsanı ile, sırf görevlerimden geriye kalan zamanlarda felsefe ilminin bütün inceliklerini öğrendim. Bunları öğrenmek benim için iki seneden az bir süre aldı.
Felsefe ilmini öğrenip iyice kavradıktan sonra, yaklaşık bir sene kadar bu öğrendiklerim üzerinde tefekkür ettim. Bu bir yıl içerisinde, öğrendiklerimi tekrar ediyor, evirip çeviriyor, felsefenin gizli tehlikelerini ve bütün inceliklerini ortaya çıkarmaya çalışıyordum.
Bu gayretimin sonucunda, felsefe ilminin ihtiva ettiği aldatmaca ve sahtekârlıkları, gerçek
ve hayalî unsurları hiçbir şüpheye yer bırakmayacak biçimde öğrenmiş oldum.
Şimdi, felsefe ilminin gerçek hikâyesini ve felsefecilerin ulaştıkları sonuçların mahiyetini benden dinleyebilirsin. Felsefecilerin çeşitli gruplara ayrıldığını, görüşlerinin de farklı anlayışlara dağılmış olduğunu tesbit ettim.
Ancak bütün bu farklılıklarla rağmen hemen hemen hepsi de küfür ve dinsizlik içeren unsurları taşıma noktasında ortaktırlar. Her ne kadar felsefenin öncüleri ile ilk temsilcileri, yani sonradan gelenler ile öncekiler arasında, hakka uzaklık ve yakınlık açısından bazı görüş ayrılıkları olsa da, belirtmiş olduğum küfür ve dinsizlik ortak noktasında birleşmektedirler.

A) Felsefecilerin Sınıfları ve Küfür İçeren Yönleri
Şunu bilmek gerekir ki, felsefeciler çok farklı görüşlere ayrılmakla birlikte bunları üç ana
58
59

başlık altında toplayabiliriz. Bunlar, dehrîler,1^ tabiatçılar^ ve ilâhiyatçılardır.

1. Dehrîler: Ateistler, Tanrı Tanımazlar
Felsefecilerin birinci kısmını dehrîler oluşturur. Bunlar ilk felsefeciler içerisinde bir gruptur. Bu anlayışa sahip kimseler; her şeyi düzenle-
16 Dehriyye (ateizm, tanrı tanımazlık): Allah'ın varlığını yani âlemde derûnî, haricî ve üstün bir varlığı inkâr eden felsefî görüştür. Allah'ı, ruhu, hayatı inkâr ederken, âlemin tesadüfün birtakım kombinezonları ile meydana geldiğini kabul ve iddia eder. Tabiat olaylarının izahında hiçbir sebep tanımaz. Ateizmin mücadelesi dine, dindara, yüksek inançlara karşıdır (daha geniş bilgi için bk. Süleyman Hayri Bolay, Felsefi Doktrinler Sözlüğü, s. 38-39).
17 Tabiatçılar (natüralizm): Tabiattan başka hiçbir realite ve değer kabul etmeyenlerin doktrini. Felsefe tarihinde müstakil bir meslek ve doktrin olarak görülmeyen natüralizm, daha çok materyalizm ile beraber bulunur veya materyalizm yerine kullanılır. Çünkü daha çok varlıkların sebepleri iie uğraşan ve tabiattan başka sebep ve müessir (etken) kabul etmeyen natüralizm, varlıkların esasıyla meşgul olarak ruhî ve manevî müstakil bir cevherin mevcudiyetini inkâr eden materyalizm ile esasta mutabıktır (daha geniş bilgi için bk. Süleyman Hayri Bolay, Felsefi Doktrinler Sözlüğü, s. 197-199).
60
yen, takdir eden, bilgili ve kudretli bir yaratıcının varlığını inkâr ederler.
Onların iddiasına göre âlem, bir yaratıcı tarafından değil, eskiden beri geçirdiği bir devrimle kendi kendine var idi ve hâlâ öyle devam etmektedir. Yine onlara göre canlılar, nutfeden ve nutfe de canlılardan meydana gelmekteydi, yine öyle olmakta ve sonsuza kadar böyle olmayı sürdürecektir.
Felsefecilerden bu gruba girenlerin hepsi de dinsizdir.

2. Tabiatçılık: Natüralizm
Felsefeciler içinde ikinci grubu tabiatçılar oluşturur. Bunlar araştırmalarını daha çok tabiattaki varlıklar üzerine, hayvanların ve bitiklerin ilginç özelliklerini tesbit üzerine yoğunlaştırmışlardır.
Canlıların organlarının anatomik (yapısal) özellikleri üzerinde fazlasıyla çalışmalar yap-
61

mışlardır. Bu araştırmaları sonucunda, Allah Teâlâ'nm yaratışındaki hayret verici özellikleri ve eşsiz hikmetlerini müşahede etmişlerdir.
Görmüş oldukları bu hakikatler de onları, her şeye gücü yeten (kadir), hikmet sahibi (ha-kîm), her şeyi en ince ayrıntısına kadar bilen (alîm) ve kâinatı niçin yaratmış olduğundan haberdar olan bir yaratıcının varlığını kabul etmek zorunda bırakmıştır.
Gerçekten de, anatomi (teşrih) konusunu ve canlılardaki organların hayret verici faydalarını inceleyen herkes, mutlaka yukarıdaki zorunlu bilgiye sahip olur ve canlıların bedenlerinin, özellikle de insan bedenin, yaratıcı tarafından mükemmel şekilde tasarlandığını kabul eder.
Ancak tabiat bilimciler, araştırmalarını tabiattaki varlıklar üzerinde yoğunlaştırdıkları için "mizaç dengesi"nin, canlılardaki güç birimlerinin kıvamı üzerinde büyük etkisi olduğu sonucuna varmışlardır.
Yine buradan hareketle, insanlardaki akledi-ci gücün bu mizaca bağlı olduğunu zannetmişlerdir. Onlara göre, mizaçtaki denge bozulduğu zaman akletme gücü de bozulur ve yok olur. Mizaçtaki bu denge yok olunca, bunun nasıl geri getirileceğinin bilinemeyeceğini iddia ederler.
Bu düşünce sahipleri, ruhun öleceğine ve tekrar geri dirilmeyeceğine hükmetmişlerdir. Bunlar âhireti kabul etmemiş; cenneti, cehennemi, haşredilmeyi, yeniden dirilmeyi, kıyameti ve hesap gününü de inkâr etmişlerdir.
Bu kanaate sahip oldukları için onlar, ibadetlere karşılık herhangi.bir sevap ve günahlara karşılık hiçbir ceza olmadığını ileri sürmüşlerdir. Bu anlayış da onların gemlerinden boşalmalarına, tıpkı hayvanlar gibi arzularının esiri olmalarına yol açmıştır.

Bu inanışta olanlar da, tıpkı yukarıdakiler (ateistler) gibi dinsizdirler. Çünkü imanın temeli, Allah'a ve âhiret gününe iman etmektir. Oysa bu tabiatçılar, Allah'ın varlığına ve sıfatları-
62
63

na iman etseler bile, âhiret gününü inkâr etmektedirler.

3. İlâhiyatçılar
Felsefecilerin üçüncü kısmında bulunanlar ilâhiyatçılardır. Bunlar Eflatun'un18 hocası Sok-rat19 ve Aristo'nun20 hocası Eflatun gibi sonraki
18 Eflatun (Platon): Atinalı soylu bir ailenin çocuğu olup milâttan önce 428 yılında doğmuş, 347 yılında burada ölmüştür. Önce Pisagorcular'dan ders almış, daha sonra Sokrat ile tanışarak ölünceye kadar onun derslerine devam etmiştir. Onun idealar görüşü bazı kesimler tarafından kabul görmüştür.
19 Sokrat (Sokrates): Yunan felsefesinin sistemli devrinin hazırlanmasını sağlayan ünlü Yunan filozofudur. Milâttan önce 469-399 yılları arasında yaşamıştır. Halkın inançlarına karşı çıktığı ve Yunan tanrılarıyla alay ettiği için ölüme mahkûm edilmiştir. En önemli eseri öğrencisi Eflatun'dur.
20 Aristo (Aristoteles): Milâttan önce 384-322 yılları arasında yaşamıştır. Yunan felsefesinin en önemli filozoflarından bindir. Eserleri iki bin yıla yakın bir süre gerek Batı'da gerek Do-ğu'da yegâne kaynak olarak okutulmuştur. Ünü İslâm dünyasında da yayılmış, 8. asırdan itibaren eserleri Arapça'ya çevrilmeye başlanmıştır. İslâm düşünürleri arasında Kindî, Fârâ-bî, İbn Sînâ ve ibn Rüşd, Aristocu ekolün önde gelen isimle-rindendir.
64
dönemlerde gelen (müteahhirîn) felsefecilerden oluşur.
Aristo ise, felsefeciler için ilk defa mantık ilmini bir disipline sokmuş, ilimleri buna göre düzenlemiş ve daha önce hiç yazılmamış konuları ilk defa o yazıya geçirmiştir. Felsefe hakkında daha önce dağınık ve bölük pörçük olan bilgileri olgunlaştırarak onlara sunmuştur.
Bu ilâhiyatçı felsefeciler, kendilerinden önceki iki grubu oluşturan ateistler ve tabiatçıların görüşlerini tamamen ve kökünden reddettiler. Onların kusurlarını ve kirli çamaşırlarını tutunacakları bir delil bırakmayacak şekilde ortaya serdiler. Böylece, onlarla yapılacak mücadele hususunda Cenâb-ı Hakk'ın şu âyetinin mânası da gerçekleşmiş oldu:
"Allah savaşta müminlere yeter." 21
21 Ahzâb 33/25.
65

Daha sonra Aristo, kendisinden önce gelen Sokrat, Eflatun ve diğer bütün ilâhiyatçı felsefecilerin görüşlerini öylesine kesin bir dille reddetti ki, onlarla ilgisini tamamen koparmış oldu. Ancak buna rağmen Aristo, bu ilâhiyatçı felsefecilerin küfür ve bid'at ihtiva eden pek çok rezaletini olduğu gibi bırakmış, bunları kökünden kazıma başarısını gösterememiştir.
Bu durumda, gerek Aristo'nun ve gerek onun peşinden giden İbn Sînâ22, Fârâbî23 ve benzeri İslâm felsefecilerinin de sahip oldukla-
22 ibn Sînâ: Türkistan'ın Buhara yakınlarında 370 (980) yılında doğmuştur. Babası Sâmânoğulları Devleti'nde yüksek derecede görevli biriydi. Horasan, Cürcân, Rey, Kazvin, Hemedan şehirlerinde bulundu. İslâm Meşşâî felsefesinin önde gelen temsilcilerindendir. Felsefenin yanında tıp alanında da büyük bir şöhret olmuştur. Felsefe ve tıp alanında yazdığı eserleri Batı dillerine çevrilerek uzun yıllar ders kitabı olarak okutul-muştur. 428 (1037) yılında elli yedi yaşında vefat etmiştir. 23 Fârâbî: Türkistan'da dünyaya gelmiş Türk asıllı filozoftur. Hayatı hakkında ayrıntılı bilgi yoktur. 258 (871) yılında doğmuş ve 339 (950) yılında Şam'da vefat etmiştir.
66
rı görüşleri sebebiyle küfre düşmüş olduklarını belirtmek gerekir.
Ancak şu gerçeği de teslim etmek gerekir ki, hiçbir İslâm felsefecisi Aristo'nun felsefî görüşlerini İbn Sînâ ve Fârâbî kadar doğru ve başarılı bir şekilde İslâm dünyasına aktarmayı başaramamıştır. Bu ikisinin dışındakiler tarafından yapılan nakiller, okuyucuların kafasını karıştıran çarpıtmalar ve karışıklıklardan uzak değildir. Böyle olduğu için, söz konusu aktarmalar anlaşılmaz duruma düşmüştür. Anlaşılmayan bir konu nasıl ret veya kabul edilebilir? İbn Sînâ ve Fârâbî tarafından yapılan nakillerden çıkan sonuca göre, Aristo'nun felsefî görüşlerini üç kısma ayırmak mümkündür:
1. Küfre düşmesini gerektiren görüşler,
2. Bid'ata düşmesine sebep olan görüşler,
3. Temel olarak inkâr edilmesi gerekmeyen görüşler.
67

B) Felsefî İlimlerin Tehlikeleri
Bilmelisin ki, bizim peşinde olduğumuz maksat yönünden felsefe ilimleri altı kısımdır. Bunlar matematik, mantık, tabiat bilimleri, ilahiyat, siyaset ve ahlâktır.

1. Matematik İlminin Tehlikesi
Bu ilim dalı aritmetik, geometri ve astronomi ilimleriyle ilgilidir. Bunlar içinde, doğrudan dinin bir hükmünü veya rüknünü ret ya da kabulünü gerektiren herhangi bir şey yoktur. Tam tersine, bu ilimlerin verileri, konuları iyice bilinip anlaşıldıktan sonra inkâr edilmeyecek derecede kesin delillere dayalıdır. Fakat bu durum şu iki tehlikeyi doğurmuştur:
Birinci Tehlike:
Matematik ilimlerine bakıp onları inceleyen kişi, orada gördüğü incelikler ve delillerin kesinliği karşısında hayrete düşer. Bu sebeple
felsefecilere karşı güzel kanaatler beslemeye başlar. Felsefecilerin sahip olduğu bilgilerin bütününün açıklık ve kesin delile dayanma bakımından tıpkı matematik gibi olduğunu düşünmeye başlar.
Sonra bu kimse, felsefecilerden birinin küfür yolunu tuttuğunu ya da Allah'ın sıfatlarını inkâr ettiğini veya ağza alınmayacak laflarla dinî hafife aldıklarını işitebilir. Bu durumda şöyle düşünmesi de beklenebilir:
"Eğer dinin gerçek bir yönü olsaydı, böylesine bilgi ve araştırma sahibi olan felsefecilere bu gerçek gizli kalmazdı."
Bu düşüncelerle körü kürüne onları taklit eder ve kendisi de küfür yolunu tutar. Kulaktan kulağa gelen bilgilerle onların küfür ve inkâr yolunu tuttuklarını öğrenince, doğru yolun dinî reddetmek ve inkâr etmekten geçtiğine hükmeder.
68
69

Sadece kulaktan duyma bilgilerin peşinde gitmiş, hiçbir delile dayanmaksızın yoldan sapmış nice kişiler gördüm.
Halbuki bu kimselerin şu gerçekler üzerinde düşünmeleri gerekir:
"Bir sanat dalında ya da bir meslekte uzmanlaşmış olan kişinin, bütün sanat dallarında uzman olması gerekmez. Meselâ fıkıh ve kelâm alanında uzmanlaşmış olan birinin tıp alanında da uzman olması gerekmez. Diğer taraftan aklî ilimlerde bilgisiz olan birinin, dil alanında da cahil olması icap etmez. Tersine her ilim dalında ve meslek alanında, başkalarını geride bırakarak ön sıralara geçmiş ve zirveye ulaşmış kişiler bulunur. Halbuki bu kimseler diğer ilim dalları ve mesleklerde kafaları çalışmaz birer ahmak ve cahil kimseler gibidirler."
Tıpkı bunun gibi, ilk felsefecilerin matematik hakkında söyledikleri kesin delillere dayandığı
70
halde, ilahiyat sahasında söyledikleri tahmine dayanmaktaydı. Bu gerçekleri ancak bu konularda araştırma yapan ve dirsek çürüten kimseler tesbit edebilir.
Bu gerçekler, körü körüne taklide saplanmış kimselere anlatılsa bile, kulaklarına girmez ve kabul etmeye yanaşmaz. Tersine, nefsinin arzuları, tembellik ve bilgiç görünme isteği onu, felsefecilerin bütün bilgilerini tasdik konusunda ısrar etmeye zorlar.
Gerçekten bu durum büyük bir felâkettir. Bu sebeple, bu ilimlere fazlasıyla dalanların bundan alıkonulmaları gerekir. Her ne kadar matematik ilimleri doğrudan dinî konularla ilgili olmasa da, felsefecilerin bilgilerinin temelini oluşturması, onların şerrini ve uğursuzluğunu da ona bulaştırmalarına sebep olur. Böyle olduğu için, bu ilme kendisini iyice kaptırıp da dinden ve takva bağından sıyrılmamış kimse çok azdır.
71

İkinci Tehlike:
İkinci tehlike, İslâm'a hizmet etmek isteyen cahil kimselerden kaynaklanmaktadır. Bu kimseler, felsefecilerin bütün görüşlerini inkâr etmenin dine destek olmak ve dine sahip çıkmak olduğunu zannetmektedirler.
Bu sebeple, onlar felsefecilerin bütün bilgilerini reddetmiş ve onların o konularda bilgisiz olduklarını iddia etmişlerdir. Bu cahil kimseler öylesine ileri gitmişlerdir ki, felsefecilerin güneş ve ay tutulması ile ilgili sözlerini bile reddetmişler, bu sözlerin şeriata aykırı olduğunu ileri sürmüşlerdir.
Güneş ve ay tutulmasının gerçek olduğunu kesin delillerle bilen kimseler, cahil müslüman-lar, bu asılsız iddialarını işittikleri zaman; kendilerinin kesin delillerle bildiği konuda bir şüpheye düşmemiş; ancak İslâm'ın cehalet ve kesin bilgileri inkâr temeli üzerine kurulduğunu düşünmeye başlamıştır.
72
Bu da sonuç olarak, insanların felsefeye karşı sevgi ve bağlılığının artmasına, İslâm'dan soğumasına ve uzaklaşmasına yol açmıştır.
Dini desteklemek için felsefecilerin bilgilerini temelinden inkâr etmek gerektiğini düşünen kimselerin yaptığı bu iş, dine karşı işlenmiş büyük bir cinayettir.
Halbuki dinin bu tür bilgilere karşı olumlu ya da olumsuz bir tavrı olmadığı gibi, bu tür bilgiler dinî konularla da herhangi bir çelişki oluşturmamaktadır. Nitekim Resûlullah (s.a.v) şöyle buyurur:
"Güneş ve ay Allah Teâlâ'nın delilleri arasından iki delildir. Bunlar herhangi bir kimsenin ölmesi veya doğması sebebiyle tutulmazlar. Bunların tutulduklarını gördüğünüzde hemen Allah Teâlâ'yı zikretmeye ve namaza koşun (sığının)."24
24 Buhârî, Küsûf, 1, 2, 4, 5, 9,13,17, Nikâh, 13; Müslim, Küsûf, 1, 3, 9, 28; Nesâî, Küsûf, 3,12,16, 28; İbn Mâce, ikâme, 52; Mâlik, el-Muvatta', Küsûf, 1, 2; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1/459; 2/109; 6/6, 76, 87,168, 354.
73

Görüldüğü gibi bu hadis-i şerifte, belli birtakım hesaplamalara dayanan astronomi ilmini inkâr etmeyi gerektirecek bir hüküm yoktur. Bu ; ilmin hesaplarına göre güneş ve ay hareketlen sırasında belli şekillerde yan yana veya karşı karşıya gelebilmektedir.

Ancak yukarıdaki hadis-i şerifin devamı olduğu ileri sürülen, "... Ancak Allah Teâlâ bir şeye tecelli edince o şey kendisine boyun eğer" kısmı, hiçbir sahih hadis kitabında bulunmamaktadır.
Matematik ilimleri ile ilgili hükümler ve tehlikeleri hakkında söylenecek olanlar bunlardan ibarettir.

2. Mantık İlminin Tehlikesi
Mantık ilminin ihtiva ettiği bilgilerin din ile olumlu veya olumsuz bir ilişkisi yoktur. Mantık ilmi şu konularla ilgilenir:
Delil getirmenin yolları, Kıyas çeşitleri,
Burhanın (kesin delilin) öncüllerinin şartları ve bunların nasıl oluşturulacağı, Geçerli haddin25 şartları ve nasıl düzenleneceği vb. konular.
Mantık ilmine göre ilim, "tasavvur"26 ve "tasdik"27 olmak üzere ikiye ayrılır. Tasavvur "had" vasıtasıyla, tasdik ise "burhan"28 vasıtasıyla bilinir.
25 Had (tarif): Bir şeyin özüne delâlet eden sözdür. Yani, iki şey arasında müşterek olan manayı, arasına sınır çizerek birbirinden ayırmak demektir.
26 Tasavvur: İnsanın sahip olduğu her bilgi ya tasavvurdur ya da tasdiktir. Bir şey hakkında olumlu ya da olumsuz bir hükme varmadan mahiyetini idrak etmeye tasavvur denir, insanın mahiyetini tasavvur etmek gibi.
27 Tasdik: Bir tasavvur hakkında olumlu ya da olumsuz bir hüküm bildirmektir. Bu da bir konuyu diğer konuyla ilişki kurarak kabul ya da ret yönünde görüş belirtmektir.
28 Burhan: Öncülleri kesin bilgi olan kıyastır. Gayesi kesin bilgi elde etmektir. Bilgi ya başlangıçta kesin olur ki, buna zarûriy-yât denir. Ya da vasıta ile kesin olur ki, buna da nazariyyât denir.
74
75
Bu bilgilerin din açısından inkâr edilecek bir tarafı bulunmamaktadır. Hatta bu bilgiler, ke-lâmcıların ve delil getirme konusunda kafa yoran kimselerin dile getirdikleri konularla benzerlik göstermektedir.
Mantıkçılar ile kelâmcılar arasındaki fark, taraflardan her birinin farklı terimler ve tabirler kullanmaları, mantıkçıların son derece ayrıntılı tarifler ve sınıflandırmalar yapmalarından ibarettir.
Burada mantık ilmine bir örnek verelim: Mantıkçılar derler ki:
Her (a) (b) ise, bazı (b)'ler (a)'dır. Diğer bir örnek:
Bütün insanlar canlı ise, bazı canlılar insandır.
Mantık ilminde bu konu şöyle tarif edilir:
"Bütün hakkında geçerli olan bir hüküm, tersinden ifade edildiğinde bir kısmı için geçerli olur."
76
Bu anlattığımız hususların dinin hangi konularıyla ilgisi vardır ki, bunları inkâr veya reddediyorlar? Bir kimse bu mantık bilgilerini reddettiği takdirde, bundan doğacak olan sonuç sadece reddedenlerin aleyhine olur. Çünkü mantık bilginleri, bu bilgileri reddeden kimselerin aklından bu bilgileri inkâr etme temeline dayandığı ileri sürülen dinlerinden kuşku duymaya başlarlar.
Evet, felsefecilerin bu ilim dalında bir tür zulüm ve haksızlık irtikâp ettikleri doğrudur. Onlar, bir taraftan burhan (kesin delil) için şartlar ileri sürüyorlar; kesin bilginin ancak belli şartlar yerine getirildiği takdirde ortaya çıkabileceğini söylüyorlar, diğer taraftan, dinî konularda konuşmaya gelince, kendileri tarafından konulmuş bu şartlara bağlı kalmaya gerek duymuyorlar. Din alanında konuştuklarında bu şartları olabildiğince gevşek tutuyorlar.
Bu durumda, mantık ilmini inceleyen, bu ilmi beğenen, gayet açık delillere dayandığını gö-
77
if
ren bazı kimseler; felsefecilerden nakledilen ve onların küfre girmesine sebep olan bazı görüşlerin de mantık ilminde dile getirdikleri burhan ile desteklendiğini zannederler.
Böylece bu felsefecilerin ilahiyat sahasında söylediklerinin doğruluğunu ve yanlışlığını araştırmadan hemen onlara inanmak suretiyle küfre girerler.
Mantık konusunda belirtmiş olduğumuz durum da felsefecilerin yol açabileceği tehlikelerden biridir.

3. Tabiat İlimleri
Tabiat ilimleri, gökyüzündeki âlemi, orada bulunan yıldızları; yeryüzünde yalın (basit) halde bulunan su, hava, toprak, ateş gibi maddeleri ve bileşik (terkip) halinde bulunan hayvan, bitki ve maden gibi varlıkları inceler. Bunların değişim (tagayyür), dönüşüm (istihale) ve karışım (imtizaç) sebeplerini araştırır.
78
Tabiat ilimleri bu hali ile, insan vücudunu, insanda bulunan ve ona hizmet eden başlıca organları ve bunların yapısal değişimlerinin sebeplerini inceleyen tıp ilmine benzer.
Tıp ilmini reddetmek, dinin mutlaka yerine getirilmesi gereken temel bir esası olmadığı gibi, tabiat ilimlerini inkâr etmek de dinin şartları arasında yer almaz.
Ancak, bizim Tehâfütü'l-Felâsife isimli eserimizde açıklamış olduğumuz belli konular bunun dışındadır. Bu kitabımızda ele aldığımız diğer bazı konular üzerinde düşünüldüğünde, bunlara da karşı çıkılması gerekir. Yani onların da karşı çıkılması gereken görüşler kapsamına girdiği görülür.
Özetle bu konudaki temel ölçü şudur: Tabiatın, Allah Teâlâ'nın emrine bağlı olduğu bilinmelidir. Orada hiçbir şey kendi kendine hareket etmez.
79
! I
Kâinatta bulunan her şey, yaratıcısı tarafından (bir maksada göre) kullanılmakta, hareket etmektedir. Güneş, ay, yıldızlar ve tabiatta bulunan cisimlerin hepsi Allah Teâlâ'nın emrine bağlı olarak hareket etmektedirler. Bunların hiçbiri kendi başlarına hareket edemez, hiçbir şey yapamazlar.

4. İlahiyat
Felsefecilerin hatalarının çoğu ilahiyat konusunda ortaya çıkar. Onlar, mantık ilminde kesin bir delilde (burhanda) bulunması gereken ve kendileri tarafından ileri sürülen şartlara ilahiyat sahasında sadakat göstermeyi başaramamışlardır.
Bu yüzden felsefeciler arasında, ilahiyat alanında çok fazla görüş ayrılıkları ortaya çıkmıştır.
80
Fârâbî ve İbn Sînâ'nın naklettiğine göre; Aristo ekolü, ilahiyat konusundaki görüşleri ile İslâm felsefesine yaklaşmıştır.
Felsefecilerin Yanıldıkları Konular
Felsefecilerin yanılgıya düştükleri konular, yirmi ana başlıkta toplanır. Bunların üçü küfre düşmelerini, diğer on yedi meselede de bid'ata girmelerine sebep olur.
Felsefecilerin bu yirmi meselede yanıldıklarını ortaya koymak için Tehâfütü'l-Felâsife isimli kitabı kaleme aldık.
Bütün müslümanlara aykırı bir yol tutmuş olan bu üç mesele şunlardır:
1. Bedenlerin Haşri. Felsefecilere göre bedenler haşredilmeyecektir; mükâfat ya da ceza görecek olan sadece ruhtur. Yani ceza ve mükâfat bedenlere değil ruhlara verilecektir.
81
"iv-

Gerçi onlar cezanın ve mükâfatın ruha verileceğini söylerken doğru söylemişlerdir. Zira verilecek olan cezaya ve mükâfata ruh da ortaktır. Ancak bu ceza ve mükâfatın cismanî olmadığını söyleyen felsefeciler yanılmıştır.
Bu sözlerinden dolayı, cezanın ve mükâfatın hem ruh hem beden tarafından çekileceğini bildiren islâm'ın hükümlerine inkâr etmeleri sebebiyle küfre düşmüşlerdir.
2. Allah'ın İlmi. Yine onlara göre, Allah Teâlâ konuları küllî ve genel olarak bilir, cüz'iyyâtı ve ayrıntıları bilmez. Bu iddia da aynı şekilde apaçık küfürdür. Bu konudaki doğru hüküm Cenâb-ı Hakk'ın şu âyet-i kerimedeki buyruğudur:
"Göklerde ve yerde zerre ağırlığınca bir şey O'ndan gizli kalmaz."2S
3. Âlemin Ezelî ve Ebedî Oluşu. Yine bu felsefecilere göre, bu âlem kadîm ve ezelîdir, yani başlangıcı yoktur.
29 Yûnus 10/61.
82

Müslümanlardan hiç kimse saymış olduğumuz bu üç meselenin hiçbirinde onların görüşü doğrultusunda fikir belirtmemiş, onların görüşlerini paylaşmamıştır.
Bu üç meselenin dışında kalan on yedi meselede ise durum farklıdır. Meselâ onlar, Allah Teâlâ'nın zatının dışında bir ilim sıfatı olduğunu reddederler ve, "Allah Teâlâ, zatından hariç bir ilim sıfatı ile değil, zatıyla bilir" derler.
Felsefecilerin bu ve buna benzer görüşleri, Mu'tezile mezhebinin görüşüne yakınlık arze-der. Bu konudaki benzeri görüşlerinden dolayı Mu'tezile mezhebinde olanların kâfir olduklarını söylemek gerekmez.
Biz, Faysalü't-Tefhka Beyne'l-İslâm ve'z-Zendeka adlı eserimizde, kendi görüşüne aykırı görüş benimseyenleri hemen kâfir olmakla suçlamanın yanlış olduğunu açık bir şekilde ortaya koyduk.
83

5. Siyasî İlimler
Felsefecilerin bu konuda söyledikleri sözlerin hepsi, sonuç olarak insanların yararını gözeten hikmetli sözlerden oluşur. Bunlar, dünya işlerinin yürütülmesi ve idarî işlerle ilgili bilgilerdir.
Felsefeciler de bu sözleri, peygamberlere indirilmiş olan kitaplardan ve daha önce gelmiş olan peygamberlerden nakledilen sözlerden almışlardır.

6. Ahlâkî İlimler
Felsefecilerin ahlâk konusundaki sözleri, nefsin sıfat ve huylarının çerçevesini çizmek, bunların çeşitlerini ve türlerini ortaya koymak; bunların nasıl tedavi edileceğini ve bunlarla nasıl mücadele edileceğini açıklamaktan ibarettir. Onların bu konudaki sözlerinin kaynakları da sûfîlerdir. Sûfîler, Allah Teâlâ'nın zikri, nefsin arzularıyla mücadele, Allah Teâlâ'ya giden yol-
84
da ilerleme (seyrü sülük) gibi konulara aşinadırlar ve buna sabırla devam eden kimselerdir.
Sûfîler dünya lezzetlerinden yüz çevirmiş, nefislerine karşı yaptıkları mücahedenin sonucunda, nefsin ahlâkî özelliklerini öğrenmişlerdir. Bunun yanında nefsin kusurları, âfetleri ve amellerine muttali olmuşlar, bunları açık bir şekilde dile getirmişlerdir.
Felsefeciler, insanları kendi bâtıl görüşlerine cezbetmek için, sûfîlerin ahlâk konusundaki bu tesbitlerini almışlar ve kendi görüşleriyle karıştırarak sunmuşlardır.
Bu felsefecilerin yaşadığı çağda ve sonraki asırlarda yukarıda özelliklerini saydığımız sûfîlerin varlığı bilinmektedir. Allah Teâlâ yeryüzünü bunlardan yoksun bırakmamıştır. Zira onlar, yeryüzünü ayakta tutan direklerdir. Resûlul-lah'ın (s.a.v) şu hadis-i şerifinde buyurduğu gibi, rahmet onların bereketiyle yeryüzüne, yeryüzünde bulunanların üzerine yağar:
85
İÜ"

"I
"Onların hürmetine sizlere yağmur yağdırılır, onların hürmetine sizlere rızık verilir; As-hâb-ı Kehfde onlardan idi."(tm)
Kur'ân-ı Kerîm'in belirttiğine göre sûfîler, çok eski zamanlardan beri bulunmaktadır. Nübüvvet ve sûfî kaynaklı ahlâkla ilgili sözlere, felsefecilerin kendi sözlerini karıştırmaları ve bu sözleri kitaplarına almaları iki büyük tehlikeyi doğurmuştur.
Bu tehlikelerin ilki, felsefecilerin bu görüşlerini reddetmekle ilgili, ikincisi ise kabul etmekle ilgilidir.

a) Reddetmenin Tehlikesi
Felsefecilerin ahlâk hakkındaki görüşlerini reddetmenin tehlikesi gerçekten çok büyüktür. Çünkü bazı zayıf akıllı kimselere göre, bu ahlâ-
30 Bk. Ebû Nuaym, Hilye, 1/8-9; Süyûtî, el-Hâvî li'l-Fetâvî, 2/455-473; Heysemî, Mecmau'z-Zevâid, 10/62-63 (son kısmı hariç).
86
kî görüşler felsefecilerin kitaplarına geçtiği ve onların bâtıl görüşlerine karıştığı için bütünüyle terkedilmeli ve ağza alınmamalıdır. Hatta bu kimseler, felsefecilerin bu sözlerini dile getiren herkesi reddederler.
Zira bu zayıf akıllı kimseler şu hükme varmışlardır:
"Mademki bu sözleri ilk defa felsefeciler dile getirmiştir, o halde hepsi de bâtıldır. Çünkü bunları söyleyenler bâtıldır."
Onların bu hükmü, hıristiyan birinin,
"Allah'tan başka ilâh yoktur, isa (a.s) Ru-hullah'tır" şeklindeki sözünü duyunca, şu sözlerle onu reddetmesine benzer:
"Bu, hıristiyanlara ait bir sözdür."
Bu sözü inkâr eden kişi, söylenen söz üzerinde birazcık durup düşünme zahmetine katlanmaz.
87

Zayıf akıllı kimseler, hıristiyanlarm, "Allah'tan başka ilâh yoktur, İsa (a.s) Ruhullah'tır" sözünü söyledikleri için mi, yoksa Hz. Muham-med'in (s.a.v) peygamberliğini inkâr ettikleri için mi küfre girdiklerini düşünmez, bu konu üzerinde kafa yormazlar.
Elbette ki hıristiyanlarm küfre girmelerinin sebebi Resûlullah'ın (s.a.v) peygamberliğini inkâr etmeleridir. Öyleyse, hıristiyanlarm küfrünü gerektirmeyen ve kendine göre de hakkı ifade ettikleri konularda, sırf bunu hıristiyanlar söylüyor diye onlara muhalefet etmek gerekmez. Böyle davranmak zayıf akıllı kimselerin tuttuğu yoldur.
Bu zavallılar, bir kimsenin doğruluğunu söylediği söze göre değerlendirmek yerine, sözün doğrulunu söyleyen kişiye göre belirlerler.
Sağlam akıllı kimseler ise, müslümanların halifesi Hz. Ali'nin (r.a) şu sözüne uyarlar:
"Bir sözün hak olup olmadığını, söyleyen kişiye göre değerlendirmekten sakın! Sen önce hakkın ne olduğunu tanı, sonra hakka uyanların- kimler olduğunu zaten ayırt edersin!"
Akıllı kişi önce hakkı tanır, sonra söylenen söze bakar; söylenen söz hakka uygun ise onu kabul eder. Hak sözü söyleyen kişinin, hak veya bâtıl yanlısı olması onun yanında eşittir, eşit olmalıdır.
Hatta daha da öteye giderek, sapıklık yolunu tutmuş olanların sözleri arasındaki hak sözleri bulup ortaya çıkarma hususunda özel gayret gösterir, göstermelidir. Çünkü altın madeninin toprak ile karışık vaziyette bulunduğunu bilir.
Sahte para ile gerçeğini birbirinden ayırma yeteneğine sahip bir sarraf, karşısındaki ne kadar usta bir kalpazan olursa olsun elini kalpazanın kesesine daldırmaktan çekinmez. Zira o,
89
halis altın ile sahtesini birbirinden rahatlıkla ayırabilecek bir bilgiye sahiptir.
Tecrübeli sarrafın kalpazanla alışveriş yapmasını engellemeye gerek yok. Kalpazanlarla alışveriş yapılması engellenecek kişiler, bu konuda bilgisi olmayan kimselerdir. Deniz sahilinde dolaşmanın usta yüzücüler için bir tehlikesi yoktur, ama yüzme bilmeyenler için büyük bir tehlike oluşturur, onların bu tehlikeden uzak tutulmaları gerekir. Aynı şekilde, çocukların yılanlara dokunmasına engel olunur, fakat tılsım sahibi usta kimseler rahatlıkla onlara dokunabilirler.

b) Halkın Tutması Gereken Yol
Yemin ederek söylüyorum ki; müslüman halkın çoğu kendilerini hakkı bâtıldan, hidayeti dalâletten ayırma konusunda kâmil bir akla, yeterli uzmanlığa ve gerekli tüm donanıma sa-
90
hip zannettikleri için, halkın bütününü sapıkların kitabını okumaktan menetmek lâzımdır. Hiç olmazsa bu kapının mümkün olduğunca kapalı tutulması gerekir.
Çünkü halk, burada açıklamış olduğumuz tehlikeden kendilerini kurtarabilse bile, biraz sonra açıklayacağımız ikinci tehlikeden kurtulmaları mümkün olmaz.
Bazı kimseler, eserlerimizin bir kısmında yapmış olduğumuz din ilimlerinin sırlarına ilişkin bazı açıklamalarımıza itiraz etmişlerdir. Bunlar, ilimler ve sırları hakkında köklü bir eğitim almamış ve mezheplerin gayeleri hakkında yeterince basiretleri açılmamış kimselerdir.
Bizim bu sözlerimizin ilk devir felsefecilerine ait olduğunu ve onlardan alındığını ileri sürmüşlerdir. Bu sözde doğruluk payı bulunduğunu biz de kabul ediyoruz. Ancak bir kısmını da, "Arkadan
91
gelenler öncekilerin izlerine basar" özdeyişinin mânasından uzak tutmamak gerekir.
Bu sözlerden bazıları şeriat kitaplarında bulunmakla birlikte çoğunun manası tasavvuf kitaplarında yer almaktadır.
Diyelim ki bu sözler sadece felsefecilerin kitaplarında yer almaktadır... Şayet bu sözler gerçekten makul ise, kesin delil ile desteklenmiş; Kitap ve Sünnet'e de aykırı değil ise; bu -sözleri terk veya inkâr etmek neden gerekli olsun ki!
Eğer böyle bir kapıyı açar, bâtıl ehlinin söylediği her hakikati reddetme gibi bir yol tutarsak; o zaman hakikatlerin büyük bir kısmını reddetmemiz gerekir.
31 Yani sonradan gelenler, öncekilerden bağımsız olarak daha önce dile getirilmiş bazı hakikatleri kendi başlarına bularak dile getirebilirler.
Yine bunun sonucu olarak Kur'ân-ı Kerîm'in pek çok âyetini, Resûlullah'ın (s.a.v) hadis-i şeriflerinin
92
büyük bir kısmını, selefin menkıbelerini, hikmet sahibi kimselerin ve sûfîlerin sözlerini terketmemiz gerekir.
Çünkü İhvânü's-Safâ isimli kitabın yazarı, yukarıda saydığımız hususlardan pek çoğunu kendi görüşünü desteklemek için kitabında nakletmiş; bunlara dayanarak aklı kıt kimselerin kalbini kendi bâtıl görüşüne çekmeyi hedeflemiştir. Böyle bir tutum içine girmemiz; bâtıl görüş sahibi kimselerin, hak sözleri kendi kitaplarına koymak suretiyle, bu hakikatlerin bizim elimizden alınması sonucunu doğurur.
Bir müslümanda, âlim kişiyi kara cahilden ayıracak olan en azından şu özellik bulunmalıdır: Âlim kişi, balın hacamatçının kabına konmuş olduğunu görse bile ondan tiksinmemelidir. Çünkü âlim kişi, bir kap hacamatçının kabı olsa bile o kabın balın özelliğini değiştirmeyeceğini bilir.
93
Kara cahil birinin hacamat kabındaki baldan iğrenmesinin sebebi bir saplantıdır. Bu kişide, "Hacamat kabı sırf pis kan için yapılmıştır" şeklinde bir saplantı vardır. Bu kara cahil, kanın bu kabın içine konulduğu için pis olduğunu, kanı pisletenin bu kap olduğunu zanneder.
Bu zavallı cahil, pisliğin sebebinin kanda bizzat bulunduğunu bilemez. Dolayısıyla balda pislik vasfı bulunmadığından hacamat kabına konulmakla pis olmayacağını, yani balın o kaba konulmakla kirli kanın vasfına bürünmeyeceğini idrak edemez.
Bu bâtıl bir saplantıdır ve halkın çoğunu egemenliği altına almıştır. Bir sözü, halkın sevdiği veya sempati duyduğu kimselere nisbet ettiğin zaman, söylenen sözü bâtıl da olsa kabul ederler. Fakat herhangi bir sözü, onların kötü bildikleri ve sevmedikleri birine nisbet ettiğinde, söylenen sözü hak olsa bile reddederler. Bundan dolayı bu kimseler hiçbir zaman insanları
94
hakka göre değerlendiremezler. Bu tutum da sapıklığın son noktasıdır.
Buraya kadar söylediklerimiz, felsefecilerin ahlâk hakkında söylediklerini reddetmekten doğan tehlikeler idi.

c) Kabul Etmenin Tehlikesi
Şimdi de felsefecilerin ahlâk hakkında söylediklerinin kabul edilmesi halinde doğabilecek tehlikeleri ele alalım. İhvânü's-Safâ ve buna benzer felsefe kitaplarına göz atan kimseler, bu kitaplarda Resûlullah'ın (s.a.v) sözlerinin ve sûfîlere ait hikmetlerin yer aldığını görebilir. Bundan dolayı bu kitaplarda güzel şeyler bulunduğuna inanarak onları beğenebilir ve içindekileri kabul edebilirler.
Bu kitaplarda gördüğü güzel sözlere karşı duyduğu sevgi ve yakınlık sebebiyle, güzel sözlerin arasına yazar tarafından karıştırılmış bâtıl düşünceleri de hemen kabul ediverirler. Bu
95

davranış ise, kişinin farkına varmadan yavaş yavaş bâtılın içine sürüklenmesine sebep olur.

d) Yanlış Görüşler Doğrulara Karıştırılarak Sunulmuş Olabilir
Felsefecilerin kitaplarında aldatıcı ve saptırıcı pek çok fikir bulunmaktadır. Bunların tehlikelerini dikkate alarak, halkı felsefecilerin kitaplarını okumaktan alıkoymak gerekir. Nasıl ki yüzme bilmeyenlerin boğulmalarına engel olmak için, denize düşebilecekleri yerlerden uzak tutmak gerekiyorsa, halkı da hile ve tuzaklarla dolu felsefecilerin kitaplarından uzak tutmak gerekir.
Tıpkı yılanın zararının farkına varmayan çocukların yılana dokunmasına engel olmak gerektiği gibi, (felsefecilerin zararlı görüşlerinin farkında olmayan) halkın dimağını da hak ile bâtılın birbirine karıştırıldığı bu sözlerden ve düşüncelerden korumak gerekir.
Bu durum tıpkı küçük çocuğunun yanında yılana el sürmeyen cambazın durumuna benzer. Çünkü o cambaz, çocuğunun önünde yılanı eline aldığı takdirde, çocuğun da kendisini babasının maharetine sahip olduğunu zannederek yılana dokunmak isteyeceğini bilir. Bu yüzden, kendisi bizzat çocuğun önünde yılanı eline almaktan uzak durmak suretiyle çocuğunu da sakınması ve sakınmayı öğretmesi gerekir.

e) Âlimin Görevi: Halkı Korumak
İşte bilgili ve basiretli âlimin de en az bu derecede dikkatli davranarak örnek olması gerekir. Aynı şekilde âlimin üstüne düşen başka bir' görev de şudur: Maharetli cambaz yılanı eline alarak ondaki zehir ile panzehiri birbirinden ayırabilir; ondaki panzehiri alarak zehri imha eder. Sonra cimrilik gösterip de elde ettiği bu panzehiri muhtaç olanlara vermekten sakınmaz.
97

Âlimin üzerine düşen de böyle bir basiretle hareket etmektir.
Yine bilgili ve basiretli sarraf, elini kalpazanın kesesine sokup içinden saf altını alıp bir kenara ayırır, bozuk ve kalp (sahte) olanları başka bir tarafa atar. Bu sarrafın altın konusun- ; daki bilgisini, bu bilgiye muhtaç olan halktan esirgememesi gerektiği gibi, basiretli âlimin de aynı sorumlulukta davranması gerekir.

f) Halkın Görevi: Âlimlere Uymak
Bunun yanında, panzehire muhtaç bir kimse, panzehirin, zehrin de kaynağı olan yılandan çıkarıldığını biliyor ve bu yüzden panzehirden tiksiniyor ise, ona da panzehiri anlatmak ve tanıtmak gerekir.
Aynı şekilde, kalpazanın kesesinden çıkan saf altını alması gerektiği halde almaktan çekinen darda kalmış bir yoksula durumu anlatmak icap eder. Kalpazanın kesesinden çıkmış bile
98

olsa saf altını kabul etmekten çekinmenin sırf cehalet olduğunu; muhtaç olduğu ve arzuladığı pek çok menfaatten altını reddettiği için mahrum kalacağını ona anlatmak gerekir.
Halis altın ile kalp paranın aynı torbada bulunmasının halis altını kalp para durumuna dönüştürmeyeceği gibi, kalp parayı da aynı torba-dalar diye altın haline getirmeyeceğini açık bir dille ona anlatmak gerekir. Buradan hareketle deriz ki, hak ile birlikte bulunan bâtıl bir söz, hak mevkiine yükselemeyeceği gibi, bâtıl ile birlikte bulunan hak söz de bâtıl durumuna düşmez.
Felsefecilerin tehlikeleri ve kötülükleri hakkında söylemek istediklerimiz bunlardan ibarettir.
99

3. BÂTINÎLİK ve TEHLİKESİ
Felsefe konusundaki araştırma, muhtevasını anlama işlerini bitirdikten ve çürük yönlerini ortaya çıkardıktan sonra, bu ilim dalının da beni hedefime ulaştırma açısından yetersiz olduğunu anladım.
Tek başına aklın, insanın bütün isteklerine ve ihtiyaçlarına cevap veremeyeceğini, bütün zorlukların üstesinden gelemeyeceğini ve hakikatin üstündeki sır perdesini kaldırmaya güç yetiremeyeceğini anlamıştım.
101

1. Bâtınîliği Neden İnceledim?
Bu sırada Bâtınîlik32 (Ta'lîmiyye) mezhebi dikkat çekici bir şekilde ortaya çıkmış ve halkın arasında, "Hakkı ayakta tutan, her şeyin aslı masum imam vasıtasıyla öğrenilebilir" fikri yayılmaya başlamıştı.
Bende de Bâtınîler'in kitaplarını araştırmaya ve kitaplarında neler olduğunu anlamaya dair bir merak doğmuştu. Tam bu sırada, Bâtınîlik mezhebinin iç yüzünü ortaya çıkaracak bir kitap yazma hususunda hilâfet makamından kesin bir emir aldım.
32 Bâtınîlik: Çok çeşitli kolları olmakla birlikte burada söz konusu olan; hakikatin ancak gizli bir imamın (öğretmenin) tâlimiy-le öğrenilebileceğini ileri süren ve bu yüzden "Ta'lîmiyye" adıyla da anılan Bâtınîler'dir. Bunlar, genellikle Ehl-i sünnet'in benimsediği islâm akaidine uymayan inançları telkin ettikleri ve islâm ülkelerinde idareyi hedef alan siyasî faaliyetlerde bulundukları için, daima gizli teşkilâtlar kurarak gayelerine ulaşmaya çalışmışlardır. Nitekim imam Gazâlî'nin yaşadığı dönemde, kurdukları gizli teşkilâtın bir fedaisi tarafından Sultan Melikşah'ın veziri Nizâmülmülk bir suikast sonucu öldürülmüştür.
102
Bu emri geçiştirmem mümkün değildi. Hilâfet makamından gelen bu emir, Bâtınîlik mezhebi üzerinde yapmak istediğim araştırmayı kamçılayıcı güzel bir teşvik unsuru oldu.
Bâtınîlik ile ilgili kitapları ve onlar hakkında yazılanları toplamakla işe başladım. Gerçi Bâtınîlik mezhebi taraftarı çağdaşımız olan bazı kimselerin ortaya attıkları yeni birtakım iddialar duymuştum. Bu iddiaların, önceki Bâtınîlik taraftarlarının usullerine uygun düşmediğini biliyordum.
Bâtınîlik hakkında yazılmış ve söylenmiş olan bu sözleri, üzerinde ilmî inceleme yapılabilecek şekilde güzel bir tertiple düzenleyip sınıflandırdım. Sonra da bunlara tatmin edici cevaplar verdim.
Hak dostu bazı kimseler, bu konuyu incelerken, Bâtınîlik taraftarlarının delillerini en ince ayrıntısına kadar anlattığım için beni yadırgadılar. Bana şöyle dediler:
103

¦<f\
"Senin bu yaptığın Bâtınîler'in maksadına hizmet sayılır. Bâtınîlik hakkında tahkik ve tertip esasına dayalı olan bu incelemen olmasaydı, bu sorular ve şüpheler karşısında onlar kendilerini savunabilecek güçte bulamayacaklardı."
Onların bu yadırgamaları bir bakıma doğrudur. Nitekim Ahmed b. Hanbel (rah) de Haris el-Muhâsibî'nin (rah) Mu'tezile mezhebini reddetmek ve görüşlerini çürütmek için yazdığı eseri yadırgamışti. Haris el-Muhâsibî, bid'ata karşı çıkmanın farz olduğunu söyleyerek kendisini savunmuş, Ahmed b. Hanbel de ona şöyle cevap vermişti:
"Evet, söylediğin doğru! Ancak sen, öncelikle onların şüphelerine ve itirazlarına yer verdin. Sonra bu şüphe ve itirazları cevaplandırdın.
Fakat sen, insanların Mu'tezile'ye verdiğin cevaplara hiç iltifat etmeyerek sadece şüp-
he ve itiraz noktalarını okuyarak akıllarının bunlara takılıp kalmayacağından nasıl emin olabilirsin?... _
Yahut verilen cevaba bakıp bu cevabın mahiyetini anlamayan insanların olabileceğini düşünemedin mi?..."
Ahmed b. Hanbel'in (rah) bu itirazı yerinde ve doğrudur. Ancak bir şartla; şüphe konusu olan hadise insanlar arasında yayılmamış ve genel bir yaygınlık kazanmamış ise.
Eğer bu şüphe ve tereddütler halk arasında yayılmış ise, bu durumda mutlaka cevaplandırılması gerekir. Cevabın doyurucu olabilmesi için de, önce itirazın açık bir biçimde gözler önüne serilmesi icap eder.
Evet, bunu yapan kişinin karşı taraf adına zorluklara ve zahmetlere katlanarak birtakım sorular üretmesi gerekmez. Zaten ben de bu tür zorlamalara gitmedim.
104
105

2. Bâtınîlik Hakkında Öğrendiğim Bilgilerin Kaynağı
Benim Bâtınîlik adına dile getirdiğim şüphe ve itirazlar, Bâtınîler'e iltihak eden ve onların görüşlerini benimsedikten sonra yanıma gelip giden bir dostumdan duyduklarımdır.
Bu dostumun bana anlattığına göre Bâtınî-ler, kendi delillerini karşı tarafın anlamaktan bile âciz olduklarını söyleyerek, mezheplerine reddiye olarak yazılan kitaplarla alay ediyor ve gülüp geçiyorlarmış. Dostum, onların delilini kendi ağızlarından bana anlattı.
Bu durumda, beni de onların asıl delillerinden habersiz ve bilgisiz gibi görmelerini kabullenemedim. Bu yüzden onların ileri sürdükleri delillere de yer verdim.
Yine hakkımda, delillerini görmüş olsam bile bunu anlamadığımı düşünmelerini istemediğim için, onların delillerini ayrıntılı olarak anlattım.
106
Yani şunu söylemek istiyorum: Ben, önce onların itirazlarını mümkün olan bütün çıplaklığıyla ortaya koydum. Ardından da bu itirazların geçersiz ve yersiz olduğunu gayet anlaşılır deliller ile açıkladım.
Sonuç olarak şunu söylemeliyim ki, Bâtınîlik mezhebinin hiçbir kazancı olmadığı gibi ileri sürdükleri görüşlerinin de tutarlı bir yönü bulunmamaktadır.

3. Bâtınîler'le Mücadelede Yapılan Yanlışlar
Bâtınîler'in görüşleri zayıf olmasına rağmen, eğer cahil dostların yanlış destekleri olmasaydı, bu bid'atçıların mezhebi şu anda ulaştığı dereceye erişemezdi.
Fakat aşırı taassup, sözlerinin mukaddimeleri konusunda hak taraftarları ile onları uzun tartışmalara sürüklemiştir. Bu da, onların her söylediklerine karşı mücadele etmelerine yol
107

açmıştır. Nihayetinde, "Öğretmen ve öğretimin gerekli olduğu" ve "Her öğretmenin uygun olamayacağı, mutlaka masum bir öğreticinin gerektiği" konularını da tartışmak (ve bu doğruları reddetmek) durumunda kalmışlardır.
Bu tartışmalar sonucunda, Bâtınîler'in "eğitime ve bir öğreticiye muhtaç bulunduğu" yolundaki görüşleri desteklemek için getirdikleri deliller daha güçlü çıkmıştır. Bunlara karşı çıkanların getirdikleri deliller ise zayıf ve yetersiz kalmıştır.
Halkın bir kesimi bu görüntüye aldanmış; Bâtınîler'in üstünlüklerini onların mezheplerine bağlamış ve diğer mezheplerin Bâtınîlik karşısında zayıf olduğunu zannetmişlerdir.
Ortaya çıkan bu tablonun yanlış olduğunu, bu yanlışlığın sebebinin hak tarafını savunanların zayıflığından ve Bâtınîler ile hangi yolla mücadele edilmesi gerektiğini bilmemelerinden kaynaklandığını anlayamamışlardır.
108

4. Bâtınîler'e Karşı İzlenmesi Gereken Yol
Halbuki Bâtınîler'e karşı şu yolun izlenmesi gerekirdi:
"Bir öğretmene ihtiyaç bulunduğunu kabul ediyoruz ve bu öğretmen mutlaka masum olmalıdır, bunu da kabul ediyoruz. Fakat bizim masum öğretmenimiz Muhammed Mustafa'dır (s.a.v)."
Bu sözlerimize, Resûl-i Ekrem'in (s.a.v) ölmüş olduğunu söyleyerek itiraz edebilirler. Biz de onlara şöyle deriz:
"Sizin öğretmeniniz de gaibdir, ortalıkta yoktur."
Bu sözlerimize de şöyle bir cevap gelebilir:
"Evet, ortalıkta yoktur. Fakat davetçilerini eğitmiş ve onları her tarafa yaymıştır. Fikir ayrılığına düştüklerinde veya çözümü zor bir mesele ile karşılaştıklarında kendisine başvurmalarını beklemektedir."
109

Bu cevaba karşı biz de şöyle deriz:
"Bizim öğretmenimiz de davetçilerini eğitmiş ve onları dört bir yana göndermiştir. Yani bu davetin öğretimi tamamlanmıştır. Nitekim Cenâb-ı Hak şöyle buyurur: 'Bugün sizin dininizi kemale erdirdim ve üzerinize nimetimi tamamladım.'33 Öğretim kemale erdikten sonra öğretmenin ölmesinin bir zararı yoktur. Tıpkı kaybolmasının bir zararı olmadığı gibi."

5. Bâtınîler'in İtirazlarına Cevaplar
Geriye şöyle bir itirazları kalır: "Hükmünü öğretmenden duymadığınız konularda nasıl hüküm vereceksiniz; nassa göre mi, içtihada göre mi? Nassa göre derseniz; bu konuda ondan bir nas işitmiş değilsiniz.
33 Mâide 5/3.
110

İçtihada göre derseniz; bu da görüş ayrılıklarına sebep olur."
Onların bu itirazına şöyle cevap veririz:
"Biz bu konuda Muâz b. Cebel (r.a) nasıl davranmış ise öyle davranırız. Resûlullah (s.a.v) onu Yemen'e gönderirken nasıl hüküm vermesi gerektiğini öğretmiş; karşılaştığı meselelerin cevabını naslarda buluyorsa bunlarla hükmetmesini emretmiş. Burada bir hüküm bulamadığı takdirde içtihadı ile hüküm vermesini ona öğretmişti.
Nitekim sizin davetçileriniz de öğretmenlerinden uzak yerlere gittiklerinde böyle yapmaktadırlar. Sizin davetçilerin ellerinde de her zaman hüküm verecekleri bir nas bulunmaz.
Çünkü eldeki sınırlı sayıdaki naslar, sınır konulamayacak sayıdaki meseleleri cevaplayabilecek nitelikte olamaz. Davetçilerin her mesele için uzak mesafeleri aşarak öğretmenlerinin bulunduğu beldeye varıp
111

geri dönmeleri de mümkün değildir. Uzun sürecek bu yolculuk esnasında soru sahibi ölebilir ve geri döndüğünde cevaptan yararlanmak mümkün olmaz.
Tıpkı, bulunduğu yerde kıblenin hangi yönde olduğunu bilmeyen kişinin yaptığı gibi yapar; kıbleyi kendi içtihadı ile belirler ve namazını kılar. Kıblenin yönünü öğrenmek için öğretmenin yanına gitmeye kalksa, namazın vaktini kaçırmış olur.
Öyleyse kıblenin yönünü bilmeyen kişi, araştırması sonunda kendi kanaatine göre kıbleyi belirleyerek namazını kılabilir. Kendince belirlediği yön kıblenin aksi bir yön olsa bile namazı geçerlidir.
Çünkü hadis-i şerifte, "İçtihadında hata eden müctehide bir sevap, isabet eden müctehide ise iki sevap vardır"34 buyurul-
34 Bu mânadaki hadis-i şerifler için bk. Buhârî, i'tisâm, 21; Müslim, Akzıye, 15; Ebû Dâvûd, Akzıye, 2; ibn Mâce, Ahkâm, 3; Tirmizî, Ahkâm, 2; Nesâî, Âdâbü'l-Kudât, 3; Ahmed b. Han-bel, Müsned, 3/887; 4/198, 204, 205.
112

muştur. Bu kural içtihat yapılan bütün konular için geçerlidir.
Zekât konusu da buna benzer. Bir kişi dış görünüşüne bakarak kendi ictihadınca fakir zannettiği, ama malını gizlediği için gerçekte zengin olan birine zekâtını vermiş olabilir.
Zekât verme konusunda hata etmiş olsa bile bu kişi yaptığından dolayı hesaba çekilmez. Çünkü kişi güçlü olan kanaate göre davranmakla yükümlüdür."
Bâtınîler şu sözlerle karşılık verebilirler:
"Söz konusu kişi ile onun karşısındakinin tahminleri aynı değerdedir."
Biz de buna şöyle cevap veririz:
"Kişi kendi kanaatine göre hareket etmekle yükümlüdür. Tıpkı kıbleyi belirlemş konusunda ictihadda bulunan kişinin, başkalarına ters düşse bile kendi kanaatine ve tahminine göre hareket etmesi gerektiği gibi."
113

Bâtınîler bize şöyle bir soru sorabilir:
"(Müctehid olmayıp) mukallit durumunda olan bir kişi (müctehidlerden) hangisine uysun; İmam Ebû Hanîfe'ye mi, İmam Şafiî'ye mi yoksa başka birine mi?"
Bu soruyu şöyle cevaplandırırız:
"Burada mukallit durumunda olan kişi, tıpkı kıblenin tesbit edilemediği durumda farklı görüşler karşısında nasıl davranıyorsa diğer konular karşısında da öyle davranır."
Verdiğimiz bu cevaba şöyle itiraz edebilirler:
"Ama burada mukallit de, kıbleyi belirleme ve en doğru görüşün hangisi olduğu konusunda bir ictihadda bulunmakta ve bu içtihadına uymaktadır. Mezhep imamlarını taklit konusu da tıpkı böyledir."
Biz de deriz ki:
"Elbette halkın da bu mânada ictihadda bulunması kaçınılmaz bir zorunluluktur. Peygamberler ve âlimler de bilgili olmaları-
114

na rağmen yanılabilirler. Nitekim Resûlul-lah (s.a.v) şöyle buyurur: "Ben, göz önüne serilen delillere göre hü-ı küm veririm; Allah Teâlâ ise gizli sırlan bilir (onlara göre hüküm verir)."35 Bu hadis-i şerif ile Resûlullah Efendimiz (s.a.v) şunu demek istiyordu: "Ben, şahitleri dinledikten sonra bundan elde edilen güçlü kanaate göre hüküm veririm. İfadelere dayalı olarak vermiş olduğum bu hükümde yanılmış da olabilirim."
Bu gibi ictihad konusu olan meselelerde peygamberlerin bile yanılmaları mümkündür. Öyleyse bu konularda yanılmama güvencesi bizler için nasıl mümkün olabilir?"
35 Şevkânî, el-Fevâid, nr. 579. Zahire göre hüküm verme konusunda farklı lafızlarla hadisler için bk. Buhârî, Ahkâm, 20; Müslim, Akzıye, 4; Ebû Dâvûd, Akzıye, 7; Tirmizî, Ahkâm, 11. Geniş açıklama için bk. ibn Hacer, Fethu'l-Bârî, 15/78-84.
115

Bu noktada Bâtınîler iki soru yöneltebilirler. Biri şudur:
"Taklit hakkında söylediklerin, ictihad konularında geçerli olsa bile, akaid ile ilgili alanlara giren meselelerde geçerli olmaz. Çünkü akaid ile ilgili meselelerde, yani inanç konusunda yapılan hatalarda mazeret kabul edilmez. Bu durumda akaid konulan nasıl bilinecektir?"
Bu soruya şöyle cevap veririm:
"Temel inanç esasları Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şeritlerde belirtilmiştir. Bunların dışında kaldığı halde inanç konularından sayılan ayrıntılar üzerindeki anlaşmazlıklara . gelince; bunlardan hangisinin doğru olduğu 'sağlam ölçü' esas alınarak ortaya çıkarılır.
Bu 'sağlam ölçü' ise Cenâb-ı Hakk'ın Kur'ân-ı Kerîm'de açıkladığı esaslardır. Bu ölçülerin sayısı beş tane olup, biz bunları ei-Kıstâsü'l-Müstakîm adlı kitabımızda anlattık."
Bâtınîler şöyle diyebilirler:
"Sana muarız olan kişiler (Bâtınîler), bu söylediğin 'sağlam ölçü' konusunda seninle aynı fikirde olmayabilir?"
Buna da şöyle karşılık veririm:
"Muarızlarımın bu ölçüyü iyi anladıktan sonra bana karşı çıkmaları düşünülemez. Bâtınîler bu ölçülere karşı çıkmazlar. Çünkü ben bu ölçüleri Kur'ân-ı Kerîm'den öğrendim ve ondaki esaslardan çıkardım.
Mantıkçılar da bu konuda bana karşı çıkmaz. Zira bu esaslar, onların mantıkta belirledikleri şartlara uygundur, mantık ilminin şartlarına aykırı değildir. Bu esaslara kelâmcılar da karşı çıkmaz. Çünkü bu ölçüler, kelâmcıların nazarî ilimler hakkında şart koştukları delillerin niteliklerine de uygundur. Hatta kelâm ile ilgili konularda doğruyu bulmak bu ölçüler vasıtasıyla mümkün olur."
116
117

Bâtınîler şöyle bir soru sorabilirler:
"Madem elinde böyle sağlam bir ölçü bulunuyor; o halde neden insanlar arasındaki ihtilâfa bir son vermiyorsun?"
Buna şöyle cevap veririm:
"Eğer insanlar benim söylediklerime kulak verselerdi, aralarındaki ihtilâfı çözerdim. Bu ihtilâfların nasıl çözüleceğini el-Kıstâsü'l-Müstakîm adlı kitabımızda açıkladık. Bu kitap üzerinde iyice düşünerek içindekileri anlarsan sözümün doğruluğunu, kulak verilip dinlenildiği takdirde anlaşmazlıkları kesinlikle ortadan kaldırabileceğini anlarsın.
Ama halkın tamamı anlatılanları dinlemedi. Bir kısmı söylediklerimi dinledi ve ben de onların arasındaki görüş ayrılıklarını giderdim."
Ben de size şunu sorarım:
"Siz Bâtınîler'in imamı da, sözünü dinlemeyenler arasındaki ihtilâfı kaldırmaya ça-
118
lışmasına rağmen, neden şimdiye kadar bunu başaramadı? Hz. Ali (r.a), imamların başı olduğu halde neden bu ihtilâflara bir son veremedi?
Yoksa sizin imamınız, zor kullanarak bütün insanlara sözünü dinleteceğini mi iddia ediyor? Öyleyse şimdiye kadar neden dinletemedi? Acaba bunun vakti ne zaman gelecek?
Acaba sizin imamınızın iddiaları, halkın arasında ihtilâfların çoğalmasından ve muhaliflerin artmasından başka bir işe yaradı mı?
Evet... Daha önceleri, görüş ayrılıklarının insanların kanlarını dökmek, şehirleri tahrip etmek, çocukları yetim bırakmak, yolları kesmek ve malları yağmalamak gibi zararlı sonuçlar doğurmasından korkulurdu.
Ancak şimdi, ihtilâfları giderme adına sizin yaptıklarınızın sonucu, yeryüzünde benzerine hiçbir zaman rastlanmayan hadiseler meydana gelmiştir."
119

Yine Bâtınîler şöyle itiraz edebilir:
"Sen halkın arasındaki ihtilâfları gidereceğini söylüyorsun. Ancak, birbiriyle çelişen mezhepler ve karşılıklı ihtilâflar arasında şaşırmış olan biri, neden senin hasmına değil de sana kulak verip uysun?
Hasımlardan pek çoğu senin görüşlerine karşıdır, seninle onların arasında ne fark vardır?"
İşte bu, Bâtınîler'in yapabilecekleri ikinci itirazlarıdır. Buna şöyle cevap veririm:
"Öncelikle bu soru Bâtınîler'in aleyhinedir ve onlara sorulmalıdır. Siz, bu şaşırmış adamı kendi görüşünüze davet ettiğinizde size şöyle bir soru sorsa:
'İlim sahibi kimselerin çoğu size muhalefet ettiği halde, sizi hasımlarınızdan üstün kılan şey nedir?'
Bu soruya nasıl bir cevap verebileceğinizi bilmek isterdim!...
120

Acaba o kişiye, 'Benim imamım nassa dayanıyor' mu diyeceksin? Senin imamın Resûlullah'tan (s.a.v) nassı işitmediği halde, nassa dayandığı iddianı kim kabul eder acaba? Davet ettiğin kişi bu iddianı hiç duymamıştır. Onun duyduğu tek şey, ilim adamlarının, âlimlerin ortak kanaatlerinden yola çıkarak senin uydurmacı ve yalancı olduğundan ibarettir."
Sonra, karşınızdaki kişinin naslarla ilgili iddianı kabul ettiğini var sayalım. Eğer bu kişi, peygamberlik konusunda kafası karışık biri ise ve sana şöyle bir soru sorsa ne cevap vereceksin?
"Diyelim ki, senin imamın İsa (a.s) gibi bir mucize ortaya koyarak, 'Benim doğruluğumun delili babanı diriltmemdir' dedi ve babamı diriltti...
Dirilen babam da kendisini dirilten imamın haklı olduğunu bana söyledi...
121

Bu durumda ben, o imamın doğruluğunu nereden bilebilirim?"36
Böyle bir itiraz yerindedir; çünkü bu mucizeyi gören insanların hepsi birden Hz. İsa'nın (a.s) peygamberliğini ve doğru sözlü olduğunu itiraf etmemiş, bunu kabul etmeyenler de çıkmıştı.
Hatta bu konuda sorulabilecek daha başka zorlu sorular vardır. Bunlar ancak derin aklî muhakemeler ile cevaplandırılabilir. Halbuki siz (Bâtınîler) aklî muhakemeye güvenilemeyeceğini söylüyorsunuz.
Oysa, büyünün ne olduğu bilinmedikçe, büyü ile mucize arasındaki fark ortaya konulmadıkça ve Allah Teâlâ'nın kullarını şaşırtmayacağı kabul edilmedikçe; mucizenin, onu gösterin kişinin doğruluğunun delili olduğu ortaya
36 Yani, ölünün dirilmesi ile imamın doğru sözlü olması arasında nasıl bir mantıkî ilişki vardır? Onun, ölüyü diriltmesi diğer sözlerinin de doğru olduğunu neden gerektirsin?
122

çıkmaz. Allah Teâlâ'nın kullarını şaşırtıp şaşırtmayacağı hakkındaki soru ile bunu cevaplamanın zorluğu herkesin bildiği bir zorluktur.
Bütün bunlara sen nasıl cevap vereceksin? Senin imamın, kendisine uyulması konusunda hangi sebepten muhaliflerinden daha üstün ve öncelikli olabilir?
Bu sorular karşısında Bâtınîler, aslında inkâr ettikleri ve benimsemedikleri aklî delillere yönelirler. Onların hasımları da onlar gibi aklî delillere başvurur ve onlardan daha açık deliller ortaya koyar.
Böylece karşılarındakini susturmak için sordukları soru kendi aleyhlerine döner; hem de onları darmadağın edecek bir etki ile!...
Bu soruyu cevaplamak için, başlangıcından bugüne dek ne kadar Bâtınî varsa hepsi toplanıp bir araya gelse bile cevaplandıramazlarl...
123

6. Bâtınîler'in Kısmî Başarılarının Sebebi
Bâtınîler'in halkın arasında bu fesadlarının yaygınlık kazanması, bazı grupların tartışma konusunda yetersiz ve eksik oluşundan kaynaklanmaktadır. Bu kimseler, onların sorularını ters çevirip soranların başına yıkacakları yerde bu sorulara cevap vermeye çalışmışlardır.
Tutulan bu yol, sözün uzamasına yol açmış; maksadın anlaşılmasını geciktirdiği gibi Bâtınî-ler'e karşı üstünlük sağlamaya da yetmemiştir.
Şayet biri bana, "Bu senin yaptığın, sana sorulan soruyu karşı tarafın üzerine yıkmaktır; bu sorunun bir cevabı yok mudur?" diye soracak olursa, ona şöyle cevap veririm:
"Evet, bu sorunun cevabı vardır. Şaşırmış olan bir kişi bana, 'Ben görüşler arasında şaşırmış biriyim' der, şaşkınlığına sebep olan konunun ne olduğunu belirtmez ise, ona söylenecek söz şudur:
124

Senin durumun, hastalığının adını ve şikâyetinin neler olduğunu söylemeden, sadece, 'Ben hastayım' diyen kişi gibidir.
Bu şekilde şikâyetçi olan kişiye, 'Yeryüzünde, hastalığın adı ve şikâyetin kaynağı belirtilmeden mutlak manada hastalık için verilebilecek bir ilâç yoktur. Ancak, belirli ağrılar, ishal vb. şekilde yeri ve kaynağı muayyen hastalıklar için ilâçlar vardır' şeklinde cevap verilir.
Hastalık meselesinde olduğu gibi, görüşler arasında şaşırmış birinin de hangi konuda şaşkınlığa düştüğünü belirtmesi gerekir.
Konu belirtildiği takdirde, o konuyla ilgili gerçeği beş sağlam ölçüye göre tartarak anlatırsın. Bu beş ölçü öylesine sağlam ölçülerdir ki, onları iyi anlayan herkes, onların gerçekten hakikatin ölçüleri olduğunu ve bu ölçülere uyan her şeye rahatlıkla güvenilebileceğini kabul eder.
Bunları öğrenen kişi, ölçüyü öğrendiği gibi ölçünün doğruluğunu da öğrenmiş olur. Tıpkı aritmetik öğrencisinin bir taraftan hesap işlerini öğrenirken, diğer taraftan arit-
125

metik öğretmeninin hesap işlerini bildiğini 1 ve söylediklerinin doğru olduğunu öğrenmesi gibi."
Bu esasları el-Kıstâsü'l-Müstakîm adlı yaklaşık kırk sayfalık eserimde açıkladım. Bu konu üzerinde durmak ve iyi anlamak gerekir.

7. Bâtınîler Hakkında Yazdıklarım
Benim şu andaki maksadım Bâtınîlik mezhebinin bozuk yönlerini ortaya koymak değildir. Çünkü onların bozuk yönlerini ilk olarak el-Müstazhirî^ adlı kitapta anlattım.
İkinci olarak Hüccetü'l-Hak(tm) adlı kitabımda açıkladım. Bu kitap, Bâtınîler'in Bağdat'ta bana sordukları bir soruya cevap olarak yazılmıştır.
37 Kitâbü'l-Müstazhirî: Bu kitap imam Gazâlî tarafından Bâtınî-ler'e reddiye olarak yazılmıştır. Muhtemelen bu eser Bağdat'ı terkedişinden (488/1095) önce yazılmıştır. Bu eser Halife el-Müstazhir'e armağan olarak yazıldığından bu adı almıştır. 38 Hüccetü'l-Hak: imam Gazâlî bu eserinde de bir önceki eserde olduğu gibi Bâtınîler'e karşı Ehl-i sünnet akaidini savunmak maksadıyla kaleme almıştır.
126

Üçüncü olarak, on iki fasıldan meydana gelen Mafsalü'l-Hilâf adlı kitapta açıkladım. Bu kitap da Hemedan şehrinde Bâtınîler'in bana sordukları bir soruya cevap olarak kaleme alınmıştı.
Dördüncü olarak kenarları çerçeveli olan ed-Dürc 39 adlı kitapta anlattım. Bu kitap ise, onların Tûs şehrinde bana sordukları en zayıf sorularına cevap olarak yazılmıştı.
Beşinci olarak da, el-Kıstâsü'l-Müstakîm 4° adlı kitapta bu konuyu ele aldım. Bu son eser başlı başına müstakil bir kitaptır. Bu kitabın maksadr; onu iyi kavrayabilenler için ilimlerin sağlam ölçüsünü açıklamak ve insanların masum imama ihtiyaçları olmadığını ortaya koymaktır.
39 Bu eser de Bâtınîliğe reddiye maksadıyla yazılmıştır.
40 imam Gazâlî'nin Bâtınîliğe reddiye şeklinde yazdığı eserler serisinin sonuncusudur.
127

8. Bâtınîlik Hakkında Son Söz
Benim şu andaki maksadım, Bâtınîler'in ellerinde, insanları birbirinden farklı görüşlerin karanlıklarından kurtarabilecek ilâçları bulunmadığını belirtmektir. Tam tersine, onlar kesin bir delile dayanarak masum imamın gerekliliğini ortaya koyamadıkları halde, biz onların söyledikleri şekilde bir öğretmene ve masum imama ihtiyaç bulunduğunu ve bunun da kendilerinin söyledikleri kişi olduğunu kabul ettik diyelim.
Daha sonra, onların istediklerini tasdik etmemize rağmen; kendilerine, bu masum imamdan ne gibi bilgiler öğrendiklerini anlamak için ve cevaplandırılması gereken bazı zor meseleler sorduk. Bu sorularımıza cevap vermek bir yana, onları anlamaktan bile âciz kaldılar. Âciz kalınca da işi gaip imama havale ederek, "Bunların çözümü için mutlaka onun yanına gitmek gerekir" dediler.
128

Doğrusu bu kimselerin, bir ömür boyu masum imamı aramak ve onu bulmuş olmakla övündükleri halde, temelde bundan hiçbir şey öğrenmemiş olmalarına şaşırmak gerekir. Bunların durumu tıpkı, pisliğe bulanmış birinin uzun yorgunluklara katlanarak suyu bulduktan sonra o suyu kullanmayarak hâlâ pislik içinde kalmasına benzer.

9. Bâtınîler'in Bilgilerinin Kaynağı
Bu kimselerden bazıları biraz bilgileri olduğunu söylerler. Oysa ortaya koydukları bilgiler, özü itibariyle Pisagor'un 41 felsefî görüşlerinin zayıf yönlerinden alınmış bilgilerdir. Pisagor klasik Yunan felsefecilerinden biridir. Felsefî görüşü en zayıf olan ekollerden biridir.
41 Pisagor: Klasik Yunan felsefesinin önemli temsilcilerinden biri olan Pisagor milâttan önce 6. ve 5. asırlarda yaşamıştır. Kurduğu felsefî ekol kendisinden sonra matematiğin önemli ölçüde gelişmesini sağlamıştır. Aristo'nun belirttiğine göre Pisagor felsefesinin temelini sayılar üzerine oturtmuştur. Ona göre sayılar bütün varlıkların ilkesini oluşturur.
129

Aristo, onun görüşlerini reddetmiş, hatta bu görüşlerin çok basit olduğunu söyleyerek onu aşağılamıştır. İhvânü's-Safâ42 isimli kitapta anlatılanlar işte bu görüşlerdir. Burada anlatılanlar aslına bakılacak olursa içi boş birtakım felsefe kırıntılarıdır. 42 İhvânü's-Safâ: Hicrî 4. asırda Basra'da faaliyet gösteren gizli bir felsefî ekol. Bunlar Yunan felsefesinin ışığında Kur'ân-ı Kerîm âyetlerini tevil ederek bir felsefî düşünce oluşturmaya çalışmışlardır. Oluşturmaya çalıştıkları felsefî sistemi Resâilü İhvâni's-Safâ adlı eserlerinde anlatmışlardır.
İlim elde etmek için bir ömür boyu yorgunluklara katlanan, sonra böylesine basit ve saçma bilgilerle yetinen; üstelik kendisinin ilimlerin asıl gayesini elde ettiğini sanan kişiye hayret etmek gerekir.
Yani özetleyecek olursak; biz bu Bâtınîler'i denedik, içlerini dışlarını yokladık...
Bunların tek sermayeleri, yanılmaz bir öğretmene ihtiyaç bulunduğunu ileri sürerek halkı
130

ve zayıf akıllı kimseleri kandırmaktan ibarettir. Bunun yanında yaptıkları bir de,-yanılmaz öğretmen ihtiyacına karşı çıkanlarla, muhalif olanlarla giriştikleri etkili ve güçlü delillerle mücadele etmeleridir.
Fakat biri ortaya çıkıp da, onların yanılmaz öğretmen konusundaki iddialarını kabul ederek,
"Şu yanılmaz öğretmenin bilgisini getirin biz de ondan yararlanalım" dese donakalırlar; sonra şöyle deyiverirler:
"Madem sen şu anda benim görüşümü kabul ettin, onu sen ara bul. Benim maksadım sana bunu kabul ettirmekten ibaretti."
Çünkü buradan ileriye attığı ilk adımda rezil olacağını, en basit bir meseleyi bile çözmekten âciz olduğunu; bu meseleye cevap vermek bir yana onu anlamaktan bile âciz olduğunu çok iyi bilir.
131

İşte Bâtınîler'in gerçek yüzlerini gösterdim. Onları tecrübe ettiğin zaman kendilerinden nefret edersin. Biz de onları denedik ve sonuçta kendilerinden elimizi çektik.

4. TASAVVUF YOLU
Yukarıda saymış olduğum ilim dallarını incelemeyi bitirince, bütün gayretimle tasavvuf yolunu incelemeye koyuldum. Tasavvuf ehlinin ' tuttuğu yolun, ancak ilim ve amel ile tamamlanabileceğini anladım.
Tasavvuftaki amellerin özü; nefisten kaynaklanan engelleri aşmak, nefsin kötü ahlâkından ve çirkin sıfatlarından temizlenmektir. Böylece kalp, Allah Teâlâ'nın dışındaki şeylerden temizlenip boşaltılır ve Allah'ın zikri ile süslenmiş olur.
Benim için ilim amelden daha kolay olduğu için, tasavvuf konusundaki bilgileri toplamakla
132

işe başladım. Bu maksatla Ebû Tâlib el-Mek-kî'nin (rah) Kûtü'l-Kulûb'ünü, Haris el-Muhâsi-bî'nin (k.s) kitaplarını; Cüneyd-i Bağdadî (rah), Şiblî (rah), Bâyezîd-i Bistâmî (rah) ve bunlara benzer büyük sûfılerden bize ulaşan tasavvufa dair külliyatı inceledim.
Böylece tasavvuf ehlinin ilmî maksatlarının özünü kavradım. Gerek okumak ve gerekse dinlemek suretiyle tasavvuf yolu hakkında öğrenilmesi mümkün olan her şeyi öğrendim.

1. Tasavvuf Nasıl Bir Yoldur?
Tasavvuf hakkında elde ettiğim bu bilgiler sonucunda, onların en önemli özelliklerini anlamış oldum. Yani onların yolunun öğrenme yolu ile değil; ancak tadarak, hal ile ve (kötü) sıfatları (iyi sıfatlarla) değiştirmek suretiyle elde edilebileceğini öğrendim.
Oysa, sağlıklı olmak ile tok olmanın sınırları, sebep ve şartlarını bilmek ile, bizzat sağlıklı
134

ve tok olmak halleri arasında ne kadar fark vardır!... Yine, sarhoşluğun tarifini bilmek ile doğrudan sarhoş olmak arasında ne kadar fark vardır!... Yani sarhoşluğun, mideden yükselen buharların (alkolün) düşünce merkezini kaplamaktan ibaret olduğunu bilmek ile sarhoş olup o hali yaşamak farklı şeylerdir.
Daha açık olarak söylemek gerekirse, sarhoş olan kimse sarhoşluğun tarifi ve sarhoşluk hakkında hiçbir şey bilmediği halde sarhoştur. Fakat ayık olan kimse sarhoşluğun tarifini ve nasıl meydana geldiğini bildiği halde, sarhoşluk hali ile onun hiçbir ilgisi yoktur. Hastalığa yakalanmış olan bir doktor ise, sağlığın tarifi, sebepleri ve tedavi yollarını bilmekle birlikte sağlını kaybetmiştir.
İşte, zühd hayatının hakikatini, şartlarını ve sebeplerini bilmek ile, nefsi dünya zevklerinden vazgeçirerek zühd hayatını yaşayan bir hal üzere olmak arasındaki fark da böyledir.
135

Bundan sonra kesin olarak şunu anladım: Sûfîler laf cambazları değil hal ehli kimselerdir. Ayrıca tasavvuf hakkında ilim yoluyla elde edilmesi gerekenleri tam olarak elde ettiğimi; geriye sadece dinleme ve öğrenme yoluyla elde edilemeyen, ancak tadarak ve sülük yolu ile elde edilebilecek kısmının kaldığını aynı kesinlikte anladım.
Gerçi o güne kadar elde ettiğim ilimler, tuttuğum yollar; dinî ve aklî ilimleri araştırmada izlediğim metotlar benim için Allah Teâlâ'ya, Peygamberi'ne ve âhiret gününe kesin bir iman ile inanmamı sağlamıştı.
Bu üç iman esasının köklü bir şekilde kalbimde yerleşmesi, tek bir delile bağlı olarak oluşmamış; bilakis, şu anda ayrıntılı biçimde sayılamayacak kadar pek çok sebep, karine, tecrübe vb. sonucunda elde edilmişti.
136

2. İç Muhasebe
Bu incelemem sonucunda artık iyice anlamıştım ki, âhiret saadetini elde etmek, ancak takva ile ve nefsin arzularına engel olmakla sağlanabilir. Bunu elde etmenin başlıca yolu da, aldanma yurdu olan dünyadan yüz çevirerek alâkayı kesmek ve ebediyet yurdu olan âhi-rete dönmek; bütün gayretimle Allah Teâlâ'ya
yönelmekti.
Bunun tam olarak gerçekleşebilmesi için de, makamdan ve maldan yüz çevirmek, insanı alıkoyan meşgale ve alâkalardan kaçınmak gerekiyordu.
Sonra kendi durumum üzerinde şöyle bir düşündüm. Baktım ki, pek çok alâka ve bağımlılığın içine gömülmüşüm, çepeçevre bunlar tarafından kuşatılmış durumdayım. Bunun ardından yaptığım amelleri gözden geçirdim; amellerim içinde en iyileri ders vermek ve ilim öğretmek idi. Bu konuda bile değersiz ve âhiret yo-
137

lunda faydası olmayan ilim dallarına yöneldiğimi anladım.
Daha sonra hangi niyet ile ders verdiğim üzerinde düşündüm. Burada da niyetimin halisane ve sırf Allah rızası olmadığını farkettim. Beni ders vermeye iten temel sebep ve etkenin makam sevgisi ve şöhret tutkusu olduğunu anladım.
Halimin böyle olduğunu görünce, çok tehlikeli bir uçurumun kenarında bulunduğuma kesin olarak inandım. Eğer durumumu hemen düzeltmeye girişmezsem ateşe yuvarlanmak üzereydim.
Bu hal üzere bir süre düşünmeye devam ettim. O zamanlar henüz irademe söz geçirebili-yordum. Bir gün Bağdat'tan ayrılmaya ve bulunduğum hali terketmeye kesin karar veriyor, ertesi gün bu kararımdan geri dönüyordum. Ne zaman bu maksatla ileriye doğru bir adım at-sam, sonra adımımı geri çekiyordum.
138

Hangi gün âhireti arama yönünde içimde bir istek doğsa, mutlaka buna karşı nefsin ihtiras askerleri toplanarak karşı saldırıya geçiyor ve akşama bu isteğimi dağıtıyordu. Dünyevî ihtiraslar beni zincirleri ile kalmaya zorlarken, diğer taraftan iman tellâlı şöyle çağırıyordu:
"Göç yaklaştı! Göç yaklaştı! Ömründen geriye çok az bir şey kaldı. Önünde ise çok uzun bir yolculuk var. Sahip olduğun ilim ve ameller ise gösteriş ve kuruntudan ibaret.
Eğer şu anda âhiret için hazırlık yapmaya başlamaz isen, bu hazırlığı ne zaman yapacaksın...
Bu dünyaya bağlayan bu bağlardan kendini şu anda kurtaramazsan, ya ne zaman kurtaracaksın..."
Bu çağrı karşısında kendime geliyor, içinde bulunduğum durumdan kaçmaya ve uzaklaşmaya tekrar karar veriyordum. Fakat biraz sonra şeytan ortaya çıkıyor ve bana şöyle diyordu:
139

"Bu geçici bir haldir, sakın ona uyma! Çünkü bu arzu çabucak geçiverir. Eğer onu dinler de bu büyük makamı ve hiç kimsenin bozup gölgeleyemeyeceği düzenli hayatı, herkes tarafından kabul görmüş ve karşında hiçbir rakibinin bulunmadığı bu görevi terkedecek olursan, günün birinde geri dönmek istesen bile bunu elde etmen mümkün olmaz!..."
Dünyanın cazibesi ile âhiretin çağrısı arasında bir o yana bir bu yana doğru gidip gelen bu tereddütlü halim, 488 yılının Receb ayından (Temmuz 1095) başlayarak yaklaşık altı ay sürmüştü.
Sonunda iş artık benim iradem dahilinde seyretmekten çıktı ve bir zorunluluk haline dönüştü. Çünkü Allah Teâlâ dilime kilit vurmuş ve ders veremez duruma gelmiştim. Benden ders almaya gelenlerin gönüllerini hoş tutmak için bir gün kendimi ders vermeye zorladım. Fakat
140

dilim tek kelime bile söyleyemedi ve buna asla güç yetiremedi.
Dilime çöreklenen bu tutukluk yüzünden gönlüme büyük bir hüzün çöktü. Bunun verdiği üzüntüden sindirim sistemim bozuldu; yemekten ve içmekten kesildim. Ne boğazımdan bir şey geçiyor, ne de yediğim bir lokmayı sindire-biliyordum. Vücudum her geçen gün gücünü kaybediyordu. Durumum öyle bir hale geldi ki, doktorlar tedavimden ümidi keserek şöyle dediler:
"Bu hastalık önce kalbe yerleşmiş ve oradan da vücudun mizacına sirayet etmiş. Buna sıkıntı veren dert yok edilmedikçe bu hastalık tedavi edilemez."
Bunların ardından, güçsüz kaldığımı ve irademi tamamıyla kaybettiğimi anlayınca; hiçbir çıkar yolu kalmayan dara düşmüş bir kimse gibi Allah Teâlâ'ya sığındım.
141

Kendisine dua eden darda kalmışlara icabet eden yüce Allah, benim duama da icabet etti. Makam, mal, evlât ve dostlardan vazgeçmemi bana kolaylaştırdı.
Kendim Şam'a gitmeyi kararlaştırdığım halde Mekke'ye gideceğimi söyledim. Çünkü, artık Şam'da kalmaya karar verdiğimi öğrenecek olan halife ve bütün dostlarımın bu yolculuğuma engel olmalarından korkuyordum. Bağdat'tan ayrılacağımı ve bir daha asla geri dönmeyeceğimi birtakım kaçamak ve tarizli sözlerle söyledim.
Iraklı önde gelen bütün âlimlerin hedefi haline gelmiştim. Âlimlerden hiçbiri, benim dinî sebeplerden dolayı bulunduğum makamı bıraktığımı düşünmüyorlardı. Onlara göre benim makamım, dinde ulaşılabilecek en yüksek mevki idi. Bu da, ilmî bakımdan onların ulaştıkları dereceyi göstermekteydi.
142

Benim ayrılmam insanların farklı yorumlarına ve söylentilerine neden oldu. Irak'a uzak olanlar, Bağdat'tan ayrılışımın yöneticilerden kaynaklandığını zannettiler. Yönetime yakın olan kimseler ise; ayrılmamam için çok ısrar etmişler, üzerime titremişlerdi. Fakat benim onlara aldırış etmediğimi ve sözlerine değer vermediğimi de gözleriyle görmüşlerdi. Benim Bağdat'tan ayrılmam hakkında şu yorumu yapmışlardı:
"Bu, Allah tarafından başımıza gelen bir musibettir. Bunun tek sebebi de müslü-manlara ve ilim adamlarına göz değmesinden başka bir şey değildir."

3. Tasavvufî Hayata Giriş
Böylece Bağdat'tan ayrıldım. Kendime ve çoluk çocuğuma yetecek zorunlu ihtiyaçların dışında kalan yanımdaki bütün malımı dağıttım. Bunu, Irak malının (Hz. Ömer (r.a) tarafından fethedildikten sonra) müslümanların maslahatına
143

ayrıldığı ve onlara vakfedildiği gibi yaptım (yani Irak'ta kazandığım malı yine Irak'ta bıraktım). Bir âlimin çoluk çocuğunu geçindirmek için, yeryüzünde Irak malından daha uygun bir mal bulunmadığı kanaatindeyim.
Daha sonra Şam'a vardım ve yaklaşık iki sene kadar orada ikamet ettim. Burada, tasavvuf kitaplarından öğrendiğim bilgileri uygulamaya koydum. Bu bilgiler doğrultusunda bütün vaktimi nefsi tezkiye etmek, ahlâkı güzelleştirmek ve kalbi Allah Teâlâ'nın zikrine uygun hale getirmek maksadıyla uzlet, halvet, riyazet ve mücahede ile geçirdim.
Bir süre Şam'daki Emeviyye Camii'nde itika-fa çekildim. Her gün caminin minaresine çıkar ve kapısını üzerime kilitlerdim.
Daha sonra Şam'dan ayrılarak Kudüs'e geçtim. Orada da her gün Kubbetü's-sahre içine giriyor ve kapısını üzerime kilitliyordum. Hz. İbrahim'in (a.s) makamını ziyaret ettikten sonra içime, hac farizasını yerine getirmek, Mekke
144

ve Medine'nin bereketinden istifade etmek ve Resûlullah'ı (s.a.v) ziyaret etmek arzusu düştü. Bundan dolayı Hicaz'a vardım.
Bunların ardından birtakım üzüntüler ve çoluk çocuğun ısrarlı davetleri beni asıl vatanıma çekti. Böylece, vatanından ayrıldıktan sonra insanlar arasında oraya dönmesi en uzak ihtimal olan ben vatanıma dönmüş oluyordum. Vatanımda da, halvet arzusu ve zikir için kalbi tasfiye (saflaştırma) maksadıyla uzleti tercih ettim.
Zamanın akışı içinde gelişen hadiseler, çoluk çocuğun işleri ve geçim derdinden kaynaklanan zorluklar; benim asıl maksadımdan zaman zaman uzaklaşmama ve halvetteki huzurumun bozulmasına sebep oluyordu. Bundan dolayı ancak belli vakitlerde tam huzur43 halini yaşayabiliyordum.
43 Huzur: Hakk'ı sürekli olarak kalpte tutmak ve mâsivâdan yüz çevirmek. Bu durumda kalbini hazır hale getirmek ve kendisini, rabbinin huzurunda duruyor gibi düşünmek.
145

Bununla birlikte aradığım huzuru bulma ümidini hiç kaybetmedim. Önüme çıkan engeller beni hedefimden alıkoymaya çalışıyor, fakat ben tekrar hedefime yöneliyordum. Ömrümün yaklaşık on yılını böyle geçirdim. Yalnızlık içinde geçirdiğim bu süre içinde, bana öyle işler açılıverdi (haller keşfedildi) ki bunların ne sayısını ne de vasfını dile getirmek mümkün olur.

4. Yolların En Güzeli
Yalnız, okuyucuların da yararlanması için şu kadarını zikretmem gerekir. Bu tecrübelerim sonucunda kesin olarak anladım ki, Allah'a giden yolda en önde olanlar özellikle sûfîlerdir. Gidişatı en güzel olan onlar, yolları en doğru olan yine onlardır. Ahlâkları da en güzel ahlâktır.
Hatta denilebilir ki, onların yaşayış ve ahlâkını değiştirmek ve daha iyisine dönüştürmek için akıllıların akılları, hikmet sahiplerinin hikmetleri ve şeriat ilimlerinin sırlarına aşina âlimlerin
146

ilimleri bir araya getirilse, yine de bunu başaramazlar.
Çünkü onların zahirî ve batım (dış ve iç) hareket ve sükûnetleri (durgunlukları) tümüyle nübüvvet kandilinin nurundan alınmıştır. Yeryüzünde nübüvvet nurunun ötesinde daha güçlü bir aydınlık kaynağı da yoktur.
Sözün özü, insanlar onların yolunun temizliği hakkında ne diyebilir ki! Tasavvuf yolunun temizliği ve ilk şartı, kalbi Allah Teâlâ'nın dışındaki her şeyden (mâsivâdan) temizlemektir.
Tasavvufun iftitah tekbiri yerine geçen anahtarı ise, bütünüyle Allah'ın zikri içine gömülmektir. Bu yolun sonu da, her şeyi ile Allah Teâlâ'da fâni (fena fillâh) olmaktır.44
44 imam Gazâlî hazretleri, tasavvuf yolunun şartlarını namazın şartlarına benzeterek örnek vermiştir. Namazın ilk şartı olan taharet, yani beden ve elbisenin maddi kirlerden arındırılması şartı, tasavvufun ilk şartı olan kalbi mâsivâdan temizlemeye karşılık gelmektedir. Namaza başlangıç yerine geçen iftitah tekbiri de, tasavvufta zikrullah içinde istiğraka tekabül etmektedir.
147

Buradan sonrası ise yolun başı gibi olmadığından, yani neredeyse irade ve çalışmaya bağlı görülmediğinden, fena fillâh makamına yolun sonu denilmiştir.45

Gerçekte ise fena fillâh yolun ilk basamağıdır. Buradan öncekiler ise, sûfinin girmesi gereken asıl kapı ile dış kapı arasındaki avlu gibidir.

5. Tasavvuf Yaşayarak Bilmektir
Bu yolun başında müşahede ve keşifler (manevî âlemden lütfedilen ilâhî bağışlar) görülmeye başlar. Hatta tasavvuf ehli kimseler uyanık oldukları halde melekleri ve peygamberlerin ruhlarını müşahede ederler. Onların seslerini işitirler ve onlardan pek çok fayda elde ederler.
Sonra öylesine ilerleme kaydederler ki, suret ve misalleri müşahede halinden, sözle ifade
45 Yani fena fillâh, irade ve çalışma ile elde edilebilecek derecelerin son noktasıdır. Bundan sonrası Cenâb-ı Hakk'ın lutfu ve ikramı ile olur.
148

edilemeyecek derecelere ulaşırlar. Bunları ifade için söylenecek her söz, kaçınılması mümkün olmayan apaçık bir hatadan ibaret olacaktır.
Sözün özü, Allah'a yakın olma hali (kurb) o dereceye varır ki, tasavvuf ehlinden bazıları bunu hulul46, bazıları ittihad47 ve bazıları da vü-sûl48 olarak hayal ederler. Bunların hepsi de birer yanılgıdan ibarettir.
Bu konuda nerelerde yanılgıya düşüldüğü-' nü el-Maksadü'l-Esnâ adlı kitabımızda açıkladık. Yukarıda sayılan hallerin kuşatması altında bulunan kişilerin, şu şiirde ifade edilenden fazlasını söylememesi gerekir:
Olan oldu, ama neler olduğunu hatırlamıyorum.
Olanlar hakkında hayır düşün ve bir şey sorma.
46 Hulul: Allah Teâlâ'nın kendi bedenine girdiğini sanmak.
47 ittihad: Allah Teâlâ ile birleştiğini sanmak.
48 Vüsûl: Allah Teâlâ'ya kavuşmak.
149

Sözün kısası, bir kimse bu yola girip tadarak bir pay almamış ise, asla nübüvvetin hakikatini anlayamaz. Onun anladığı, sadece nübüvvetin isminden ibarettir. Velîlerin kerametleri de, gerçekte peygamberlerin başlangıçtaki halleri gibidir. Nitekim Hz. Peygamberin (s.a.v) ilk halleri de böyle idi. Yani Resûlullah (s.a.v) Hira dağına yöneldiğinde kendisini tamamen ibadete veriyor, orada rabbi ile yalnız halde kalıyor ve O'na ibadet ile meşgul oluyordu. Peygamber Efendimiz'in ibadete düşkünlüğü o dereceye varmıştı ki, Araplar, "Muhammed (s.a.v) rabbi-ne âşık oldu" diyorlardı.
Bu anlattığımız öylesine bir haldir ki, ancak bu yola girip tatmak suretiyle gerçek anlamına ulaşılabilir. Bunları tadarak yaşama imkânı bulunmayanlar; b'ünu yaşayan sûfîler ile dostluk ve sohbeti artırdıklarında, görme ve onlardan dinleme gibi karinelerle hallerinin doğruluğunu kesin biçimde anlarlar.
Sûfîlerie oturup kalkanlar, onların sahip olduğu imandan istifade eder. Onlar öyle bir topluluktur ki,
150

onların meclisinde bulunanlar asla bedbaht (ilâhî rahmetten mahrum) olmaz. Sûfîlerie oturup kalkma nimetine erişememiş kimseler, İhyâü Ulûmi'd-Dîn isimli kitabımızın "Acâİbü'l-Kalb" bölümünü okuduklarında, bu anlattıklarımızın kesin deliller ile mümkün olduğunu anlayabilirler.

6. İlim, Zevk ve İman
Kesin deliller ile bu halin gerçek olduğunu öğrenmek "ilim'dir. Doğrudan doğruya bu hali yaşamaya ise "zevk" (tatma) denir. İşiterek ve deneyerek öğrendiklerini hüsnüzan ile kabul etmek de "iman"dır.
Anlatılanlar karşısında tutulacak yolun üç derecesi işte bunlardır.
"Allah sizden iman edenleri ve kendilerine ilim verilmiş olanları derecelerle yükseltir." 49 Mücâdile 58/11.
Bu üç derecenin ötesinde cahil bir topluluk daha var; onlar bu anlattıklarımızı kökten inkâr
151

ederler. Söylenen bu sözler karşısında şaşkınlığa düşerler. Anlatılanları dinlerler, sonra alay ederek, "Şaşmak gerekir doğrusu, bunlar ne biçim söz, saçmalıyorlar bunlar!" derler. Böyleleri hakkında Cenâb-ı Hak şöyle buyurur".
"Onların arasında, seni dinleyenler vardır. Fakat senin yanından ayrıldıklarında kendilerine bilgi verilmiş olanlara, 'Biraz önce o ne demişti?' dîye sorarlar. Bunlar, Allah tarafından kalpleri mühürlenmiş ve hevâ ve heveslerine uyan kimselerdir." ^
Bu yüzden Allah Teâlâ kulaklarını sağır ve gözlerini kör etmiştir.
Tasavvuf yoluna girmemin zorunlu bir sonucu olarak, nübüvvetin hakikati ve özelliklerini açıkça kavrama imkânı buldum. Bunun özünü bilmeye şiddetle ihtiyaç bulunduğundan, nübüvvet konusuna dikkat çekmek çok gerekli bir hal aldı.
50 Muhammed 47/16.
152

5. NÜBÜVVET NEDİR, NÜBÜVVETE İHTİYAÇ VAR MIDIR?
Şunu iyi bilmek gerekir ki, insan yaratıldığı zaman özü (cevheri) itibariyle boş ve saf haldedir; Allah Teâlâ'nın yarattığı âlemler (varlıklar dünyası) hakkında bir bilgisi yoktur. Varlıklar âlemi ise, sayısını Allah Teâlâ'dan başka hiç kimsenin bilemeyeceği kadar çoktur. Nitekim Cenâb-ı Hak şöyle buyurur:
"Rabbinin ordularını, kendisinden başkası bilmez." 51 Müddessir 74/31.
İnsan, bu âlemler hakkında ancak idrak (algılama) ile bilgi sahibi olabilir. Her idrak çeşidi,
153

varlıklar âlemi hakkında insanın bilgi sahibi olabilmesi için yaratılmıştır. Burada âlem sözcüğü ile, çeşitli varlık cinslerini (kesimlerini) kastediyoruz.
İnsanda ilk yaratılan algı "dokunma duyu-su"dur. İnsan bu duyu ile sıcaklık, soğukluk, ıslaklık, kuruluk, yumuşaklık, sertlik ... vb. Varlıkların şeklini ve niteliğini idrak eder. Dokunma duyusu renkleri ve sesleri kesinlikle anlayamaz. Hatta dokunma duyusuna göre bunlar yok gibidir.
Bundan sonra insanda "görme duyusu" yaratılır. İnsan bu duyu ile renkleri, şekilleri idrak eder. Duyularla algılanabilen kesimler içinde en geniş olanı görme duyusu alanına girenlerdir.
Daha sonra insana "işitme duyusu" bahşedilir. Bu duyu sayesinde insan sesleri ve nağmeleri işitir ve idrak eder. Bunun ardından da "tatma duyusu" yaratılır.
154

Böylece insan duyular safhasını aşar. Yaklaşık yedi yaşları civarında kendisine "temyiz yeteneği" ihsan edilir. 52 Temyiz yeteneği, iyiyi kötüden, doğruyu yanlıştan, güzeli çirkinden ayırma yeteneğidir.
Bu, insanın varlık serüveninde farklı bir evredir. Bu safhada, duyular âlemi ile elde edilemeyenlere ilâve olarak değişik konuları idrak edebilir.
İnsan gelişmeye devam eder ve bir üst safhaya geçer; burada kendisine "akıl" nimeti verilir. Akıl vasıtasıyla varlığı zorunlu olanları, varlığı ile yokluğu aynı derecede yani mümkün olanları, varlığı imkânsız olanları ve daha önceki safhalarda bulunmayan konuları idrak eder.
Akıl evresinin ardından başka bir evre gelir. Burada kişiye başka bir göz daha bahşedilir. Bu göz nübüvvet gözüdür. İnsan bu göz ile gaybı, ileride olacakları ve aklın kavramaktan uzak olduğu diğer şeyleri görür.
Aklın bunları kavramaktan âciz oluşu; tıpkı temyiz yeteneğinin akılla kavrananları idrak
155

edememesi ve yine tıpkı duyuların temyiz yeteneği ile kavrananları idrakten uzak olması gibidir. Yine aynı şekilde, temyiz yeteneğine sahip bir çocuğa, akılla kavranabilen bir şey söylendiğinde, çocuk bunu kabul etmez ve olamayacağını söyler.
Diğer taraftan, akıl sahibi kimselerden bazıları da yine aynı şekilde, nübüvvet ile idrak edilen konuları kabul etmez ve bunları imkânsız görür. Bu tutum cehaletin ta kendisidir. Çünkü onlar tek dayanak olarak, nübüvvetin ulaşamadıkları safha ve bunun kendilerinde bulunmayışını ileri sürerler. Kendilerinde bulunmadığı için de, aslında nübüvvetin bulunmadığını zannederler.
Yine doğuştan gözleri görmeyen biri, tevatür 53 veya başkalarından dinlemek yoluyla renkleri ve şekilleri tanımamış olsa; kendisine
53 Tevatür: Yalan üzerine birleşmeleri mümkün olmayacak sayıdaki topluluk tarafından bildirilen haberlere denir. Tevatür yoluyla gelen ve nakledilen bilgiler kesinlik bildirir.
156

ilk olarak anlatıldığında bunları kavrayamaz ve kabul etmez.

1. Nübüvvet Aklen Mümkün mü?
Bu yüzden Allah Teâlâ, nübüvvetin özelliklerini kulların anlayışlarına yaklaştırmak için bir örnek sunmuştur. Sunulan bu örnek uykudur. Çünkü insanlar uyku yoluyla, ya doğrudan ya da yoruma dayalı (misale bağlı) olarak gayb hakkında ve ileride olacak olaylar hakkındaki bilgileri alabilmektedir. Bu çok önemli bir hadisedir. Şayet insan bunu doğrudan doğruya kendi hayatında yaşamamış olsa ve biri ona şöyle söylese:
"İnsanların içinde öyle kimseler var ki, ölmüş kimseler gibi baygın olarak yere düşüyor; duyularını, işitme ve görme yeteneğini kaybediyor ve bu halde iken gaybden haber veriyor!"
157

İşitir işitmez hemen bu sözün sahibini reddeder. Böyle bir şeyin imkânsız olduğunu ortaya koymak için kesin deliller getirir. Ardından da şunu ilâve eder:
"Duyu almayı sağlayan güçler, insanın idrak etmesini ve algılamasını sağlayan yeteneklerdir. Duyu organlarının açık ve algılamaya hazır olduğu anda idrak edemediği şeyleri, bu organların işlevsiz olduğu anda idrak edememesi daha kesin ve öncelikli olur."
Halbuki ileri sürülen bu sözler kıyas açısından yanlıştır. Bu sözlerin yanlışlığını, gözler önünde açıkça mevcut olan durumlar ve gözlemler (müşahede) ortaya koymaktadır.
İnsanın geçirdiği aşamalarda nasıl ki akıl farklı bir yer tutuyor ve insan için bu aşamada akıl ile kavranabilecek konuları algılayabileceği ve duyu organlarının kavramaktan âciz kaldığı
158

yeni bir göz (idrak) açılıyor ise, işte nübüvvet de insan için yepyeni bir göz, bir safhadır.
Bu safhaya eriştirilen insanda yeni bir göz açılır. Bu gözde öyle bir nur vardır ki, o nurda gayb haberleri ve aklın idrak edemeyeceği konular tezahür eder.

2. Nübüvvet Hakkındaki Şüpheler
Nübüvvet hakkındaki şüpheler şu üç noktada toplanır:
1. Nübüvvetin mümkün olup olmadığı hakkındaki şüphe.
2. Nübüvvetin varlığı ve geçekleşip gerçekleşmediği hakkında şüphe.
3. Belli bir şahsın peygamber olarak gönderilip gönderilmediği hakkındaki şüphe.
Nübüvvetin mümkün olduğunun delili, onun varlığıdır. Varlığının delili ise, yeryüzünde akıl yoluyla elde edilemeyecek bazı tıp ve astrono-
159

mi bilimleriyle ilgili bilgilerin (marifetlerin) varlığıdır.
Bu bilgileri inceleyen kişi, zorunlu olarak bu bilgilerin ancak ilham veya Allah Teâlâ'nın ihsanı ile idrak edilebilecek bilgiler olduğunu kavrar. Bunların deney ve tecrübe yoluyla kazanılması için bir yol yoktur.
Çünkü astronomi bilimine giren konular arasında öyleleri vardır ki, ancak bin yılda bir gerçekleşir. Bin yılda bir gerçekleşen bir hadisenin bilgisi deney ile elde edilebilir mi? Bazı ilâçların özellikleri ve etkisi hakkında da aynı şeyi söylemek mümkündür.
Bu açıklamamızdan kesin olarak şu husus anlaşılmış oldu: Akıl ile idrak edilmesi mümkün olmayan bu ve benzeri hadiselerin anlaşılması için, deney ve gözlemden başka bir yolun bulunması mümkündür. Zaten nübüvvetten de kastedilen budur. Fakat nübüvvetin yalnızca bundan ibaret olduğunu söylemek istemiyorum.
160

Kısacası, aklın algılama alanı dışında olan bu ve benzeri konuların idrak edilmesinin, nübüvvetin özelliklerinden biri olduğunu söylemek istiyorum. Bu özelliğin dışında nübüvvetin daha pek çok özelliği bulunmaktadır. Nübüvvetin özellikleri dikkate alındığında, bizim burada sözünü ettiğimiz kısmı okyanusun yanında bir damla gibidir.
Burada sana anlattığımız haller, sende örneği bulunan hallerdendir. Sen uykuda (rüyada gördüklerinle) bunun bir örneğini yaşıyorsun. Tıp ve astronomi dallarında da benzer bilgilere sahipsin. Bütün bunlar, peygamberlerin mucizeleri kabilinden olup akıllı kimselerin akıl sermayesi ile elde edebilecekleri konulardan değildir.

3. Nübüvveti Tam Olarak Tanıma Yolu
Nübüvvetin bunun dışında kalan özellikleri ise, ancak tasavvuf yoluna girildikten sonra tadarak idrak edilebilir. Zira bu anlattığımız özel-
161

ligi de Cenâb-ı Hakk'ın sana lütfettiği bir örnek ile idrak edebildin. Bu örnek, daha önce de belirttiğimiz gibi uykudur. Şayet bu örnek olmasaydı, nübüvvetin anlattığımız o özelliğini de kabul etmeyecektin.
Eğer peygamberlerde, sende bir örneği bulunmayan bir özellik bulunsa, sen onu asla kavrayamazsın. Peki kavrayamadığın bir şeyi nasıl tasdik edebilirsin? Tasdik etmek doğrulamak olduğuna göre bunun için önce anlamak gerekmez mi?
Sözünü ettiğimiz bu örnekler, tasavvuf yolunun ilk basamaklarında gerçekleşir. Böylece, yaşadığın örnekler nisbetince nübüvvetin özelliklerini tadarak (zevk ile) elde edebilirsin. Yine bu yolla, örneklerini elde edemediğin konular hakkında da bir tür tasdik hali kazanırsın. Bu yolla elde ettiğin bir tek özellik bile, zaten nübüvvetin aslına iman etmen için yeterli olur.
162

4. Peygamberler Nasıl Tanınabilir?
Eğer belli bir şahsın peygamberliği konusunda sende bir tereddüt var ise, bu şüpheden kurtulup kesin bilgi sahibi olmanın yolu ancak şu şekilde mümkün olur: Söz konusu kişinin bütün bilgilerini, hal ve tavırlarını öğrenmek gerekir. Bunu öğrenmek de, ya bizzat o şahsı görerek (müşahedeyle) yahut o kişi hakkında tevatür yoluyla gelen bilgileri elde etmek suretiyle sağlanabilir.
Nitekim eğer sen tıp ve fıkıh ilmi hakkında bilgi sahibi olursan; tıp doktorları ve fıkıh âlimlerinin hallerini bizzat gözlemleyerek yahut bizzat gözlemleme imkânın yok ise sözlerini öğrenerek onların doktor ve fıkıh âlimi olduklarını anlama imkânı bulursun.
Aynı şekilde İmam Şafiî'nin (rah) büyük bir fıkıh bilgini olduğunu ve Galinos'un da tıp uzmanı olduğunu bilme imkânını kazanırsın. Bu
163

tesbiti, başkalarını taklit ederek değil de gerçek bir biçimde yapabilmen mümkündür.
Bunun için bir miktar fıkıh ve tıp ilmi tahsil eder, sonra elde ettiğin bu bilgileri söz konusu kişilerin eserleri ve kitapları ile karşılaştırırsın. Bu karşılaştırma sonucunda söz konusu kişilerin durumu hakkındaki bilgi zorunlu olarak senin karşına çıkar.
İşte nübüvvet konusu da tıpkı bunun gibidir. Sen, nübüvvetin mânasını tam olarak kavradıktan sonra Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şerifler üzerinde iyice düşündüğün takdirde, Resûlullah'ın (s.a.v) nübüvvet derecelerinin zirvesinde olduğu konusunda kesin bir bilgiye kavuşursun.
Bu kesin bilgiyi, Hz. Peygamberin (s.a.v) ibadetler hakkında söylediklerini deneyerek ve bunların kalbin tasfiyesindeki (arındırılmasın-daki) etkisini de gözlemleyerek pekiştirmek mümkündür.
164

Aynı şekilde bunları tecrübe eden kişiler, Resûlullah'ın (s.a.v) şu hadis-i şeriflerindeki doğruluğu bizzat yaşarlar:
"Kim bildikleri ile amel ederse, Allah Teâlâ ona bilmediklerini öğretir."54
"Kim bir zalime yardım ederse, Allah Teâlâ onu kendisine musallat eder." 55
"Kim bütün endişelerini tek nokta üzerine, yani takva üzerine yoğunlaştırarak sabahlarsa, Allah Teâlâ onu dünya ve âhiretin bütün endişelerinden kurtarır." ™

5. Mucize Herkes İçin Kesin Delil midir?
Bu hadis-i şeriflerde anlatılanları binlerce defa denesen bile, bunların doğruluğu hakkında sende herhangi bir kuşkuya yer vermeyecek derecede kesin bir bilgi sağlar.
54 Ebû Nuaym, Hilye, 10/15; Hakîm et-Tirmizî, Beyânü'l-Fark, s. 50.
55 Müttakî el-Hindî, Kenzü'l-Ummâl, nr. 7593; ibn Asâkir, Târihu Dımaşk, 34/4; Süyûtî, el-Câmiu's-Sagîr, nr. 8472.
56 ibn Mâce, Mukaddime, 23; Zühd, 2.
165

Nübüvvetin mahiyeti hakkındaki kesin bilgiyi sen de bu yolla ara. Nübüvvet hakkındaki bilgileri asayı yılana dönüştürmek, ayı ikiye bölmek gibi mucizelerde arama. Çünkü bu mucizelere, onu destekleyen sayısız miktardaki diğer dış etkenlerden bağımsız olarak baktığın takdirde, bunların bir sihir veya hayal olduğunu zannedebilirsin. Nitekim bu da Allah Teâlâ tarafından bir saptırma ve şaşırtmadır. Cenâb-ı Hak buyurur ki:
"Allah dilediğini sapıklığa yöneltir, dilediğini doğru yola iletir."57

6. Güçlü İmanın Kaynağı Nedir?
Mucizeler hakkında karşına bazı sorular çıkabilir. Eğer, mucizenin nübüvvet için delil olduğu konusundaki imanın, mantık açısından tutarlı sözlere dayanmakta ise, buna karşılık
57 Fâtır 35/8.
166

aksi yönde getirilen tutarlı sözler ile imanın sarsılabilir ve kuşkuya düşebilirsin.
Öyleyse bu harikulade olaylar (mucizeler) hakkındaki delil ve karinelerden biri öyle olmalı ki, bu delil senin nazarında kaynağını isim vererek belirtmeyeceğin zorunlu bir bilgi sağlamalı. Tıpkı büyük bir topluluğun tevatür yoluyla birine bildirdiği haber gibi. Tevatür yoluyla bilgiyi alan kişi, bu bilginin belli bir isim vererek sadece o kişiye dayandığını söyleyemez. Daha doğrusu isim olarak kimden aldığını bilemez. Diğer taraftan bu haberin kaynağı, onu getiren topluluğun dışında da olamaz ve bunların toplamını da tek tek belirleyemez. İşte güçlü ve ilme dayalı olan iman budur.
Nübüvvetin varlığını tadarak (zevk ile) yaşamaya gelince, âdeta gözle görmek (müşahede) ve elle tutmak gibidir. Bu da ancak tasavvuf yolunda bulunur.
167

Nübüvvetin mahiyeti hakkında yaptığımız bu küçük açıklama şimdilik maksadımızı ifade açısından yeterlidir. Nübüvvetin ne bakımdan ihtiyaç olduğunu inşallah ileride açıklayacağız.
168

6. TEKRAR HOCALIĞA DÖNÜŞ
1. Uzlet Hayatında Öğrendiklerim
Yaklaşık on yıl süreyle insanlardan ayrı uzlet ve halvet hayatı yaşadım. Bu on yıllık süre içinde, burada sayamayacağım pek çok sebeple; kimi zaman bizzat tadarak, kimi zaman kesin bilgi ile, kimi zaman da imana dayalı bir kabul ile şunu kesin olarak anladım: İnsan, beden ve kalp diye iki temel unsurdan yaratılmıştır.
Kalp derken, ölülerde ve hayvanlarda da bulunan et ve kandan oluşan organdan değil, mârifetullahın (Allah'ı tanımanın) yeri olan ve ruhun özünü oluşturan kalpten bahsediyorum.
169

Bedenin bir sağlıklı hali, bir de hastalıklı hali vardır. Mutluluk ve afiyeti sağlıklı haline, sıkıntı ve helaki de hastalıklı haline bağlıdır. İşte kalbin durumu da tıpkı beden gibidir. Kalbin de sağlık ve selâmet içinde bulunduğu bir durum vardır. Bu durumda kurtuluş âyet-i kerimede belirtildiği gibi, "... ancak selim (sağlıklı) bir kalple gelenler..." ss için söz konusu olabilir.
Bunun yanında kalbin bir de hastalıklı hali vardır. Şu âyet-i kerimede buyurulduğu gibi kişinin âhiretteki ebedî helaki de buna bağlıdır:
"Onların kalplerinde bir hastalık vardır. Allah da onların hastalığını çoğaltmıştır. Söylemekte oldukları yalanlar sebebiyle de onlar için acı bir azap vardır."59
Allah Teâlâ'yı tanımadan ve O'nun varlığından habersiz yaşamak, öldürücü bir zehirdir.
58 Şuarâ 26/89.
59 Bakara 2/10. Bu mealdeki âyet-i kerimeler için ayrıca bk. Mâ-ide 5/52; Enfâl 8/49; Tevbe 9/125; Hac 22/53; Ahzâb 33/12, 60; Muhammed 47/29, 30; Müddessir 74/31.
170

Nefsin arzularının peşinde koşarak Allah Te-âlâ'ya isyan etmek, kalp için ölümcül bir hastalıktır.
Kalbin hayat kaynağı ise mârifetullah, yani Allah'ı tanımaktır. Nefsin arzularına karşı gelerek Allah'a ibadet etmek de, kalpteki hastalıklara karşı şifa kaynağıdır.
Kalpteki hastalıkları tedavi ederek gidermek ve onu sağlıklı haline kavuşturmak için, mutlaka ona özel olarak hazırlanmış ilâçları kullanmak gerekir. Tıpkı beden hastalandığı vakit, onun için hazırlanmış ilâçları kullanmak gerektiği gibi.
Bilindiği gibi, vücudu tedavi etmek maksadıyla kullanılan ilâçlar, bu ilâçlarda bulunan özellikler sayesinde bedenin sağlığına kavuşmasında etkili olmaktadır.
Fakat akıl sahibi kimseler sırf akıl sermayesi ile bunu tam olarak anlayamaz ve bu konuda nübüvvetin sırları sayesinde eşyaların haki-
171

katini60 bilen peygamberlerden bilgi alan tıp doktorlarına uymaları gerekir.
Tıpkı bunun gibi ben de kesin olarak anladım ki, (kalp hastalıklarına) ilâç olarak peygamberler tarafından sınırları ve çerçevesi çizilen ibadetlerin, kalp hastalıkları üzerinde nasıl bir etkiye sahip oldukları akıl sermayesi ile kav-ranamaz.

2. İbadetlerdeki Hikmetler
Burada yapılması gereken, bu konuda sözü edilen ibadetlerin kalp hastalıkları üzerindeki etkilerini bilen peygamberlere uymaktan ibarettir. Peygamberler, ibadetlerin bu etkilerini akıl sermayesi ile değil nübüvvet nuru ile bilirler.
Yine bilinmektedir ki, ilâçlar, farklı maddelerin karışımından oluşur. Karışımdaki maddelerden bazısı ağırlık yönünden daha az, bazısı da
60 Yani hangi maddelerin hangi hastalıklar için şifalı olduğunu bilen peygamberlerin verdiği bilgiler.
172

daha fazla miktarda olur. Hazırlanan ilâcın etkin olmasının sırrı, karışımda kullanılan bu ölçülerin farklı olmasında yatar.
İşte kalp hastalığının ilâcı olan ibadetler de böyledir. Bu ibadetler de tür ve miktar olarak farklı fiillerden meydana gelir. Meselâ, namaz içindeki secdeler rükû sayısının iki katıdır; sabah namazı miktar olarak ikindi namazının yarısı kadardır. Bütün bunlarda sırlar ve hikmetler vardır. Bu sırlar da, ancak nübüvvet nuru ile bilinebilecek sırlardır.

3. İbadetlerin Kalbe Etkisi
Emredilen ibadetlerin, ilâhî sırrın gereği ya da bir özelliği olarak değerlendirmeyip; bunlardaki hikmeti akıl ile bulmaya çalışan veya bu ibadetlerin cins ve miktarlarının rastgele olduğunu ileri süren kimseler gerçekten çok cahil ve ahmak kimselerdir.
173

İlâçların yapımında bir temel maddeler, bir de tamamlayıcı nitelikte ek maddeler bulunur. İlâcın etkisini göstermesinde, bu maddelerden her birinin ayrı bir katkısı vardır. İbadetler de . tıpkı buna benzer. İbadetler arasında bulunan nafile ve sünnetlerin de, ibadetlerin kalp hastalıklarına etkili olmasındaki katkısı büyüktür.
Konunun özü şudur: Peygamberler, kalp hastalıklarının tabipleridir. Bu hususta aklın faydası ve katkısı, bu gerçeği anlamamızı sağlamaktır. Yani bu durumda yapılması gereken, nübüvvetin doğruluğunu kabul etmek ve nü-• büvvet gözüyle anlaşılabilecek olanları anlamaktan âciz olduğunu itiraf etmektir.
Aklın Görevi Nereye Kadar?
Bundan sonra tıpkı gözleri görmeyen bir kimsenin kendisine yol gösteren rehbere teslim olması gibi ve yine ne yapacağını bilmeyen şaşkın hastaların şefkatli doktorlara teslim ol-
174

maları gibi, aklımızın yapacağı tek iş bizim elimizden tutarak peygamberlerin yoluna teslim etmektir.
Aklın etki alanı ve varabileceği son nokta işte buraya kadardır. Buradan sonra, doktorunun kendisine sunduğunu anlamak dışında aklın hiçbir etkisi ve işlevi yoktur.

4. İman ve Ameldeki Gevşeklik
Buraya kadar anlatmış olduğum hususlar, insanlardan uzakta uzlet hayatına çekildiğim zaman zarfında, kesin olarak öğrendiğim ve gözümle görmüş gibi (müşahede yoluyla) öğrendiğim gerçeklerdir.
Bundan sonra, öncelikle nübüvvetin aslına olan inanç noktasında, sonra nübüvvetin özü üzerinde, sonra da nübüvvetin getirdiği emirleri yerine getirme konusunda insanlarda bir gevşemenin bulunduğunu gördüm. Bu hastalık halk arasında oldukça yaygın bir hale gelmişti.
175

İnsanlardaki bu gevşekliğin ve imanlarında-ki zayıflığın sebeplerinin neler olduğuna baktığımda, şu dört sebebe dayandığını anladım:
1. Felsefecilerin yoluna dalanların etkisi,
2. Tasavvuf yolunu tutanların etkisi,
3. Bâtınîlik yoluna girenlerin etkisi,
4. Âlim kılığında gezenlerin yaptığı yanlış uygulamaların etkisi.

5. Gevşekliğin Mazeretleri
Bundan sonra bir süre, toplumu oluşturan fertleri tek tek inceledim. Şeriatın emirlerini yerine getirme konusunda ihmalkâr davranan kimselere, şüphelerinin kaynağını sordum. Onların inancının altında yatan sorunları ortaya çıkarmaya çalıştım. Böyle birine şu soruyu sordum:
"Neden elinin emirlerini yerine getirme konusunda gevşek davranıyorsun?
Eğer âhirete iman ediyor ve onun için bir hazırlık yapmayarak dünya karşılığında
176

âhiretini satıyorsan, bu açıkça ahmaklıktır. Sen şu dünyada iki liralık bir malı bir liralık mal karşılığında vermiyorsun, ama sonsuz olan âhiret hayatını sayılı günlerden ibaret olan dünya hayatı karşılığında nasıl için sızlamadan veriyorsun? ^
Şayet âhirete iman etmiyorsan, demek ki sen kâfirsin. Bu durumda imanı elde etmenin yollarını araştırmalısın. Küfre düşmene sebep olan iç dünyanda tuttuğun yolun sebebinin ne olduğunu iyi tanı.
Çünkü bunlar, eğer mümin geçinerek güzel görünmek ve şeriatın ismi ile şereflenmek maksadıyla küfrünü gizleme gibi bir durum söz konusu değil ise, sergileme cüretini gösterdiğin davranışların, yani mevcut durumunun sebebini oluşturmaktadır..."
Bu soruyu yönelttiğim kişilerden biri şöyle cevap verdi:
"Dinin emirlerine uymak, yerine getirilmesi gereken önemli bir iş olsaydı, bunu öncelikle âlimlerin yerine getirmesi gerekirdi.
177

Meselâ, insanlar arasında ilmi ile tanınmış falanca kişi namaz kılmaz... falanca içki içer... falanca vakıf ve yetim malı yer... falanca kişi sultanın (devlet yöneticilerinin) kabını yalamaktan ve haram yemekten sakınmaz... falanca kişi hüküm vermek ve şahitlikte bulunmak için rüşvet alır... Bu örnekler daha da çoğaltılabilir." Benim sözlerime, tasavvuf yolunu tuttuğunu ileri sürenlerden bir başka kişi şöyle cevap verdi: "Ben tuttuğum yol sayesinde öyle bir dereceye ulaştım ki, artık ibadet etmeme gerek kalmadı."
Başka bir kişi de, her şeyi mubah sayanların kafasında oluşturduğu şüphelerinden birini gerekçe göstererek soruma cevap vermişti. Bunların ikisi de tasavvuf yolundan kaçmış kimselerdir.
Bâtınîler ile karşılaşmış ve onların etkisi altında kalmış bir başkası ise şöyle dedi:
178

"Hakkı bulmak zor iştir. Onun önündeki yollar kapalı ve insanlar arasında bu konuda görüş ayrılığı bulunmaktadır. Bu konudaki yollardan biri diğerinden üstün olamaz. Akla dayalı olarak getirilen deliller de birbiriyle çelişmektedir. Bu konuda kişisel görüşlere uymak da doğru olmaz. Bâtınîler'in inanmaya çağırdıkları konu ise, delilsiz bir iddiadan ibarettir. Bu durumda, şüpheye dayanarak kesin olanı nasıl terkedebilirim?" Bir başka kişi de şunları söyledi: "Ben, başkalarını taklit ederek böyle davranıyor değilim. Ben felsefe ilmini okumuş ve nübüvvetin özünü kavramış biriyim. Nübüvvetin getirmiş olduğu şeyler birtakım maslahatlar (kamu yararı) ve hikmetlerden ibarettir. Bunların getirdiği ibadetlerin maksadı; sıradan cahil halkı denetim altına almak, birbirlerinin canına kıymalarını ve aralarındaki anlaşmazlıkları önlemek, onları nefislerinin ihtiraslarına uymaktan alıkoymaktır.
179

Halbuki ben, bu sayılan yükümlülükler altına girmesi gereken sıradan cahil biri değilim. Ben hikmet sahibi biriyim ve hikmetin gereği neyse ona uyarım. Ayrıca hikmetin ne olduğunu belirleme konusunda başkalarını taklit etmeden kendi kendime hikmeti bulabilecek düzeydeyim..."
Bu son anlayış, ilâhiyatçı felsefecilerin düşüncelerinin özünü oluşturur. Bunu dillendiren-ler, İbn Sînâ ve Fârâbî'nin eserlerini okuyarak öğrenmişlerdir.
Bu kimseler müslüman görünmeyi de ihmal etmezler. Böyle bir kimseyi, belki Kur'ân-ı Ke-rîm'i okurken yahut cemaatle namaz kılarken görebilirsin. Hatta şeriatın emirlerine saygı ifade eden sözleri de söylerler.
Ancak bunların yanında şarap içmekten, günah ve isyanın her türlüsünü işlemekten de geri kalmazlar. Böyle birine, "Eğer nübüvvetin aslına inanmıyorsan, neden namaz kılıyor-
180

sun?" diye sorduğunda, belki de sana şu cevaplan verecektir:
"Bedenimi ve sağlığımı korumak için... ¦ içinde bulunduğum beldenin âdetlerine uymak ve hor görülmemek için... ailemi ve malımı korumak için!..."
Belki de karşıdaki kişi, şeriatın doğruluğunu ve nübüvvetin hak olduğunu kabul edecektir. Bu durumda kendisine, "Peki, öyleyse neden içki içiyorsun?" diye sorulduğunda şöyle cevap verir:
"İçkinin yasaklanmasının sebebi, insanlar arasında düşmanlık ve nefrete sebep olmasıdır. Ben ise, sahip olduğum hikmet sayesinde kendimi bundan koruyabilirim. Ben, zihnimi güçlendirmek maksadıyla içiyorum."
Hatta İbn Sînâ, kitaplarından birindeki vasiyetnamesinde, neleri yapıp neleri yapmayaca-
181

ğını tek tek sayarak Allah'a karşı söz verirken şöyle der:
"Şeriatın emir ve yasaklarına saygı göstereceğim. Dinin emrettiği ibadetleri yerine getirirken ihmalkâr davranmayacağım. Tedavi ve şifa maksadıyla kullanmak dışında sırf zevk almak için içki içmeyeceğim."
Dikkat edilirse; dinî bakımdan ulaştığı en yüksek noktada, imanın en saf halinde ve ibadetleri yerine getirmeye kesin kararlılıkla sarıldığı anda bile, tedavi maksadıyla içki içmeyi yasak dışında tutmaya çalışmaktadır.
İşte bu kesimden (felsefecilerden) mümin olduğunu iddia edenlerinin imanı böyledir. Halktan bir kesimi de onlara kanmış, bunlara karşı yapılan itirazların zayıflığı da, onlara al-dananların sayısının artmasına sebep olmuştur. Çünkü bu felsefecilere itiraz edenler, kendileri için de zorunlu olan geometri ve mantık ilimlerini inkâr ederek onların karşılarına çık-
182

mışlardır. Bu yaklaşımın yanlış olduğunu, daha önce felsefe konusunu incelerken ortaya koymuştuk.

6. Hocalığa Dönüş Gerekçem
Buraya kadar saymış olduğum sebeplerle, halk kesimlerinin imanlarının bu derece zayıf olduğunu gördüm. Bunun farkına varınca kendimi, bu şüpheleri gidermekle görevli ve bunu yapmanın üzerime bir borç olduğunu anladım.
Kaldı ki, bunları rezil etmek ve ipliğini pazara çıkarmak benim için su içmek kadar kolay bir işti. Çünkü, onların ilimleri ve yolları hakkında fazlasıyla ilgilenmiş ve bilgi edinmiştim.
Onlar derken kastettiğim kimseler; yukarıda belirttiğim dört kesim, yani felsefeciler, tasavvuf yolunda olduklarını söyleyenler, Bâtınîler ve âlim geçinen kimselerdir.
183

Artık, tekrar halkın arasına karışmak ve onlar için bazı işler yapma vaktinin geldiği kanaati içimde iyice yerleşti. İçimden şunları geçirdim:
"Bir kenara çekilip uzlet hayatı yaşamak seni kurtarmaz. Artık hastalık yaygın bir hale geldi, doktorlar bile hastalığa tutuldu; halk bütünüyle helak olmanın eşiğine geldi."
Sonra kendi kendime şöyle dedim:
"Bu kara bulutlan açmakla ve bu karanlıklarla savaşmakla nasıl başa çıkabilirsin? Zaman karışıklık zamanı, devir bâtılın hüküm sürdüğü devirdir. Halkı, tuttukları yoldan çevirip hak yola çağırmaya kalksan, bu devirde yaşayan herkes sana düşman kesilir.
Onların hepsine karşı nasıl direnir, onlarla birlikte yaşamaya nasıl devam edebilirsin? Bu düşüncelerin gerçekleşmesi için, mutlaka güçlü ve otoriter bir hükümdarın destek olması gerekir."
184

Bu düşüncelerle, Allah Teâlâ ile kendi aramda geçen bir değerlendirme yaparak kendimi şimdilik uzlete devam etme konusunda mazeret sahibi (ruhsatlı) gördüm. Bu konudaki gerekçem de, hakkı hâkim kılma gücünden yoksun olmamdı.
Derken tam bu sırada, dışarıdan hiçbir etki olmadan tamamen kendi kendine hareket eden zamanın sultanının gönlünde Cenâb-ı Hak bir arzu uyandırdı. Bu arzuyla hareket eden sultan, yaşanan fitneye son vermek için derhal Nîşâbur'a gelmemi kesin olarak emrediyordu. Gelen emir öylesine kesindi ki, gitmeyip direnmiş olsam, sultanı gücendirmiş olacaktım. Sonra kendi kendime şöyle dedim:
"Bu gelen emir ile, uzlete devam için sığındığım, güçlü bir sultanın desteğinin bulunması yönündeki mazeretim de ortadan kalkmış oldu. Öyleyse halktan uzağa çekilerek uzlette kalmak için; nefsi, tembellikten, rahata düşkünlükten, halkın nefse ve-
185

receği eziyetten koruma düşüncesi bir gerekçe olmamalı.
Halk içine düştüğü bunalımların zorluğuyla kıvranırken, ben kendimi mazur göremezdim. Çünkü Cenâb-ı Hak şöyle buyurmaktaydı:
"Elif. Lâm. Mîm.
İnsanlar, imtihandan geçirilmeden, sadece, 'İman ettik' demeleriyle bırakılıvere-ceklerini mi sandılar? Andolsun ki, biz onlardan öncekileri de imtihandan geçirmişizdir. Elbette Allah, doğruları ortaya çıkaracak, yalancıları da mutlaka ortaya koyacaktır."^ Yine yüce Allah, yarattıklarının en kıymetlisi olan Resûlü'ne hitaben şöyle buyurmaktaydı:
"Andolsun ki senden önceki peygamberler de yalanlanmıştı. Onlar, yalanlanmalarına ve eziyet edilmelerine rağmen sabrettiler,
61 Ankebût 29/1-3.
186

sonunda yardımımız onlara yetişti. Allah'ın kelimelerini (kanunlarını) değiştirebilecek hiçbir kimse yoktur. Muhakkak ki peygamberlerin haberlerinden bazısı sana da ulaştı."*2
Yine yüce rabbimiz şöyle buyuruyordu: ¦Yâsîn.
Hikmet dolu Kur'an hakkı için, sen şüphesiz peygamberlerdensin. Doğru yol üzerindesin. (Bu Kur'an) üstün ve çok merhametli Allah tarafından indirilmiştir. Ataları uyarılmamış, bu yüzden kendileri de gaflet içinde kalmış bir toplumu uyarman için indirilmiştir.
Andolsun ki onların çoğu gafletlerinin cezasını hak etmişlerdir. Çünkü onlar iman etmiyorlar. Biz, onların boyunlarına halkalar geçirdik. O halkalar çenelere kadar dayanmaktadır. Bu yüzden kafaları yukarı kalkıktır. Önlerine bir set ve arkalarına bir
62 En'âm6/34.
187

sef çeW//c de onları kapattık, artık göremezler.
Onları uyarsan da uyarmasan da onlar için birdir, inanmazlar. Sen ancak zikre (Kur'an'a) uyan ve görmeden rahmandan korkan kimseyi uyarabilirsin. İşte böylesini, bir mağfiret ve güzel bir mükâfatla müjdele."™
Daha sonra bu konuyu kalp ve müşahede ehli bir topluluk ile istişare ettim. Hepsi de söz birliği ederek, uzleti terketmem ve bulunduğum tekkeden ayrılmam gerektiğini ifade ettiler.
İstişarelerden çıkan bu tavsiyelere, çok sayıda salih kimselerin tevatüre ulaşabilecek derecedeki rüyaya dayalı işaretler de eklendi. Bana ulaşan bu rüyaların hepsi de; girişmek üzere olduğum bu hayırlı işin, Cenâb-ı Hakk'ın bu yüzyılın başında takdir buyurduğu hayırlı gelişmenin başlangıcı olduğunu belirtiyordu.
63 Yâsîn 36/1-11.
188

Nitekim Cenâb-ı Hak, her yüzyılın başında dinî yeniden canlandıracak birinin geleceğini Resûlü'nün diliyle bildirmiştir.64
Bütün bu gelişmeler ve manevî işaretler umudumu pekiştirdi ve benim üzerimde iyimserliğin ağır basmasını sağladı. Bu çok önemli işi yerine getirme niyetiyle, 499 yılı Zilkade ayında (Temmuz 1106) Nîşâbur'a doğru hareket etmeyi Cenâb-ı Hak nasip etti.
Daha önce Bağdat'tan ayrılışım da, 488 yılının Zilkade ayında (Aralık 1095) gerçekleşmişti. Buna göre, halktan uzakta uzlet içinde geçirmiş olduğum süre on bir yılı doldurmuş oluyordu. Bu yolculuğum da Allah Teâlâ'nın takdirinin bir sonucuydu.
64 İmam Gazâlî, yukarıdaki sözleri ile Hz. Resûlullah'tan (s.a.v) rivayet edilen şu hadis-i şerife işaret etmektedir: "Allah Teâlâ, her yüzyılın başında bu ümmete, dinini yeniden canlandıracak bir önder gönderir" (Ebû Dâvûd, Melâhim, 1; Hâkim, el-Müstedrek, A/522; Süyûtî, el-Câmiu's-Sagîr, nr. 184/5).
189

Cenâb-ı Hakk'ın garip tecellilerindendir ki, uzun süren bu uzletten ayrılmam konusunda kalbimde hiçbir kötü düşünce oluşmadı. Nitekim daha önce, içinde bulunduğum halden sıyrılarak Bağdat'tan ayrılacağım aklımın ucundan bile geçmemişti.
Ancak kalplerde olanları değiştiren ve insanı halden hale koyan yüce Allah'tır. Nitekim Resûlullah da (s.a.v) şöyle buyurur:
"Müminin kalbi, rahmanın iki parmağı arasındadır."65

7. Gerçek İlim
Fakat ben, tekrar ilim öğretmeye başlamakla geriye dönmüş olmadığımı gayet iyi biliyordum. Çünkü geriye dönmek demek, yaşanmış olan bir zaman dilimine aynen dönmek demekti. Oysa ben önceki dönemde, insana makam
65 Müslim, Kader, 17; Tirmizî, Kader, 7, Daavât, 89; Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/68; 6/315.
190

ve mevki kazandıran bir ilmi öğretmekteydim. Sözlerim ve davranışlarımla insanları buna davet ediyordum. Bütün maksadım ve niyetim bundan ibaret idi.
Şimdi ise, insanların makam ve mevkii ter-ketmelerini sağlayan, onun sayesinde makam ve mevkinin değersizliğini anlayacakları bir ilme davet edecektim.
Şu andaki bütün niyetim, maksadım ve arzumun bundan ibaret olduğunu yüce Allah biliyor. Ben, hem kendimi hem de başkalarını ıslah etmek istiyorum. Bu maksadıma erebilir miyim, yoksa (ecelim gelip) hedefime varmaktan mahrum mu kalırım, bilemiyorum.
Ancak şuna kesin bir iman ile ve gözümle görmüş gibi inanıyorum ki, Cenâb-ı Hakk'ın izni ve iradesi olmadan ne bir iş yapabilecek güç ne de hareket edebilecek kuvvet vardır. Ben kendiliğimden harekete geçmedim, beni harekete geçiren O'dur. Ben kendiliğimden bir şey
191

yapmış değilim, bütün bunları yapmamı sağlayan O'dur.
O'nun yüce kapısından, öncelikle beni ıslah etmesini sonra benim vasıtamla başkalarını ıslah etmesini; öncelikle beni doğru yola eriştirmesini sonra benim aracılığımla diğerlerini hidayete eriştirmesini niyaz ediyorum.
Bana hakkı hak olarak gösterip ona uymayı nasip etmesini ve bâtılı da bâtıl olarak gösterip ondan kaçınmayı nasip etmesini Cenâb-ı Hakk'tan diliyorum.

8. İmanı Zayıflatan Etkenlerden Kurtuluş Yolları
Şimdi burada, daha önce belirtmiş olduğumuz, imanın zayıflamasına sebep olan etkenlere geri dönmek ve halkın nasıl bu tehlikelerden kurtularak doğru yolu bulacaklarını anlatmak istiyorum.
192

Bâtınîler'in ileri sürdükleri görüşlerin etkisinde kalarak yolunu şaşırmış olanların kurtuluş reçetesi, el-Kıstâsü'l-Müstakîm adlı kitabımızda anlatılmıştır. Orada söylediklerimizi burada tekrarlayarak bu kitabı daha fazla uzatmak istemiyoruz.
Her şeyi mubah gören anlayıştakilerin kuruntularına gelince, bunların şüphe ve tereddütleri yedi başlıkta toplanmaktadır. Bunların cevaplarını da, Kimyâ-yı Saadet adlı kitabımızda açıklayarak verdik.
Felsefecilerin etkisinde kalarak imanlarını ifsat edenlerin ve nübüvvetin aslını inkâra kadar varanların durumuna gelelim.
Yukarıda nübüvvetin mahiyetini incelerken, nübüvvetin hakikatini ve varlığının zorunlu olduğunu ortaya koyduk. Nübüvvetin varlığına delil olarak da; özel etkileri olan birtakım ilâçların, yıldızlar hakkındaki bilgilerin ve benzeri bil-
193

gilerin varlığını gösterdik. Bu girişi de, sözü tekrar aynı noktaya getirmek için yaptık.
Nübüvvetin varlığına tıp ve astronomi ilminden delil getirmemizin sebebi, felsefecilerin bu ilim dallarında bilgi sahibi olmalarıdır. Biz, hangi sahada olursa olsun her ilim adamına, meselâ astronomi, tıp, tabii ilimler, sihir, büyücülük gibi alanlarda bilgi sahibi olanlara, nübüvvet konusunda kendilerine o sahada örnek vererek delil getiriyoruz.
Fakat, şeriatın esasları ile kendi tesbitlerini aynı kefeye koyarak sözde delilleri ile nübüvvetin varlığını ispat eden kişi, gerçekte nübüvveti inkâr etmiş ve küfre düşmüş olur. Bu anlayıştaki kişi, (nübüvvetin hakikatine değil) kendisine özel olarak geliştirdiği bir görüşe iman etmektedir. Bu da, iman eden kişinin iman edilen kişi olmasını gerektirmektedir (yani kişi kendince oluşturduğu düşünceye iman etmiş olmak-
194

tadır). Böyle bir anlayışın da, peygamberliğe iman ile hiçbir ilgisi yoktur.
Halbuki nübüvvete iman için, akıl ötesi bir safhanın varlığını kabul etmek gerekir. Bu safhada insan için farklı bir göz açılır ve bu göz ile değişik özellikleri idrak eder. Tıpkı kulağın renkleri kavrayamadığı, gözün sesleri anlayamadığı ve diğer organların da aklın alanına giren konuları kavrayamadığı gibi, akıl da nübüvvet gözünün kavradığı özellikleri kavramaktan âcizdir.

9. Felsefî Delillerin Çürüklüğü
Eğer felsefeciler bunun mümkün olmadığını düşünüyorsa; biz bunun mümkün olduğunu, hatta varlığı konusunda kesin delili daha önce ortaya koyduk.66
66 Bu konuda ortaya konulan delil için, "Nübüvvetin Mahiyeti" konusuna bakılmalıdır.
195

Şayet bunun mümkün olduğu kabul edilirse; bununla birlikte, aklın köşesinden bile geçmeyen birtakım özel işlerin, hatta neredeyse aklın yalanlayacağı ve imkânsız göreceği bazı işlerin varlığı da kabul edilmiş olur.
Meselâ, çok az miktardaki afyon insan için öldürücü bir zehirdir. Çünkü afyon, aşırı soğukluğu nedeniyle damarlardaki kanın donmasına sebep olur.
Tabii ilimler sahasında bilgi sahibi olduğunu söyleyenler, bileşiklerdeki (terkiplerdeki) soğutucu etkinin toprak ve su unsurlarından oluştuğunu söylerler. Onlara göre toprak ve su soğukluk nedeni olan iki unsurdur. Şurası kesin olarak bilinmektedir ki, onlarca kilo su ve toprak insanın iç organlarının bu derece soğumasını, donmasını sağlayamaz.
Afyon hakkında böyle bir deneyimi olmayan tabiat âlimine bu durum haber verilmiş olsaydı, hiç tereddüt etmeden bunun imkânsız olduğu-
nu söylerdi. Bunun imkânsızlığına delil olarak da, afyonda bulunan hava ve ateş unsurlarının varlığını, bu unsurların da soğukluğu artırmayacağını söylerdi. Daha sonra da şöyle devam ederdi:
"Afyonun bütünüyle su ve toprak unsurundan olduğunu varsaysak bile bu derecede aşırı bir soğutma yapması gerekmez. Halbuki ona hava ve ateş gibi iki sıcak unsur eklendiğine göre, bu durumda soğukluk sağlamaması daha öncelikli olarak gerekli olur."
Bu sözleri yukarıdaki görüşün reddi için kesin delil olarak gösterirdi.
İşte felsefecilerin tabiat ve ilahiyat alanlarında ortaya koydukları deliller bu türdendir. Onlar bütün işleri duyularının tesbit ettiği ve akıllarının alabildiği kadarıyla değerlendirirler. Kendi anlayışıyla bağdaştıramadıklan şeyleri de imkânsız kabul ederler.
196
197

Eğer sadık rüya herkesçe bilinen bir gerçek olmasaydı ve bir kimse, duyu organları işlevsiz durumdayken gaybden haberdar olduğunu ileri sürseydi, yukarıda belirttiğimiz türden akla sahip olanlar bu sözleri kesinlikle reddederlerdi.
Bu anlayıştaki birine şöyle bir soru sorulsa:
"Buğday tanesi büyüklüğünde bir madde herhangi bir beldeye atıldı. Bu atılan şey o beldeyi bütünüyle yiyip bitirdi, sonra da kendisini yiyip bitirdi ve ne şehirden ne de kendisinden geriye bir iz bıraktı. Ne dersin, böyle bir şeyin şu dünyada gerçekleşmesi mümkün müdür?"
Adam bu soruya şöyle cevap verirdi:
"Bu gerçekleşmesi imkânsız bir iş ve hurafeden ibarettir."
Halbuki burada sözünü ettiğimiz buğday tanesi büyüklüğündeki şey ateştir. Ateşin ne olduğunu ve etkisini ömründe hiç görmemiş olan
kişiye bunlar söylendiği zaman, hemen onu reddedecektir.
İşte âhiret âleminin şaşırtıcı halleri karşısında inkarcı bir tutum sergileyenlerin tavırları da tıpkı ateşi hiç görmemiş kimsenin tavrı gibidir.
Biz de tabiat bilimciye deriz ki:
"Sen, dünyada geçerli olan akıl ölçülerine uymayan bir soğutma özelliğinin afyonda bulunduğunu kabul etmek zorunda kaldın.
O halde, şeriatın emrettiği hareketlerin kalbi arıtıp tedavi etme hususunda akıl tarafından kavranamayan, daha doğrusu ancak nübüvvet nuru ile görülebilecek birtakım özellikler bulunduğunu neden kabul etmiyorsun?"
Oysa onlar, bu söylediklerimizden çok daha şaşırtıcı olan özellikleri kabul etmişler ve kitaplarına almışlardır. Bu şaşırtıcı özelliklerden biri, doğumda zorluk çeken kadının kolay doğum
198
199
Sİp:
yapabilmesini sağlamak için gösterdikleri şu iki şekildir:
4 9 2
3 5 7 j
8 1 6 c ı j
Buna göre yukarıdaki iki şekil, su değmemiş iki bez parçasına çizilir. Hamile kadın buna gözlerini dikerek bakar. Sonra bu bez parçası kadının ayakları altına konulur. Bu durumda anne karnındaki çocuk o anda harekete geçer ve doğum çabucak gerçekleşir. Felsefeciler bunun mümkün olduğunu kabul etmiş ve Acâibü'l-Havâs adlı kitaplarında bunu belirtmişlerdir.
Bu şekil dokuz hücreli bir karedir ve her hücrede belli bir rakam vardır. Bu karedeki satırlar ister soldan sağa, ister yukarıdan aşağıya, isterse köşeden köşeye toplansın; her satı-
200

rın toplamı sonuç olarak on beş rakamını vermektedir.
Şuna şaşmamak mümkün değil! Bir kimse bunları tasdik ediyor, fakat aynı kişi, sabah namazının farzının iki rek'at, öğle namazının farzının dört rek'at ve akşamın üç rek'at olmasındaki hikmetin akılla kavranamayacağmı neden anlamıyor?...
Halbuki değişik vakitlerde namaz rek'atları-nın farklı olmasının hikmeti, ancak nübüvvet nuru ile bilinebilecek özelliklerdendir.
Şuna da şaşarım: Değişik vakitlerdeki namazların farklı rek'atlarda olmasıyla ilgili sözlerimizi, müneccimlerin (astrologların) sözleri ile değiştirsek ve onların gerekçelerini kullanarak şöyle bir soru sorsak:
"Güneşin doğuda yahut gökyüzünün ortasında ya da batı yönünde olması, kişinin talihi üzerinde farklı etkiler yapmaz mı?"
201

O zaman farklı vakitlerin değişik hikmetleri olabileceğini akılları kavrar. Hatta o astrologlar daha da ileri giderek, yıldızların hareketlerinin tedavi yöntemlerinde tesiri, insanların ömürleri ve ecelleri üzerinde farklı etkileri olduğunu ileri sürerler.
Halbuki güneşin gökyüzünün ortasında olması ile zeval vaktinde olması arasında, doğuda olması ile batıda olması arasında aslında hiçbir fark yoktur. Öyleyse astrologların sözlerini tasdik etmesi için felsefecilerin bir gerekçeleri olabilir mi?
Onların tek gerekçeleri bunları müneccimlerin söylemiş olmalarıdır. Oysa o müneccimin sözlerinin yalan çıktığını belki de yüzlerce defa tecrübe etmiştir. Ama buna rağmen yine de müneccimin sözlerini onaylamaya devam eder.
Onların sözlerine öylesine bağlıdır ki, o müneccimlerden birinin kendilerine şöyle bir söz söylediğini düşünelim:
"Güneş gökyüzünün ortasında bulunur, falanca gezegen güneşe dönük olur ve senin talihin de falanca burca dönük olursa, bu vakitte yeni bir elbise giyersen onun içinde öldürülürsün."
Bu durumda söylenen o vakitte kesinlikle yeni bir elbise giymez. Belki de o sırada o yeni elbiseyi giymeye fazlasıyla ihtiyaç duyduğu şiddetli soğuğun etkisi altında, belki de bu söz defalarca yalancı çıktığını bildiği bir müneccime aittir.
Ah, keşke şunu anlayabilseydim! Şu tartışılmaz doğruları kabule aklı yatan ve bilinmesi ancak bazı peygamberlerin mucizeleri ile gerçekleşen bu özel bilgileri itiraf etmek zorunda kalan kişi; yine mucizelerle desteklenmiş, doğru sözlü ve asla yalan söylediği görülmemiş bir peygamberin söylediklerini nasıl oluyor da inkâr edebiliyor?...
202
203

Bir felsefeci, namazın rek'atları ve hacda şeytan taşlama sırasındaki taşların sayılarının farklı oluşu, hac ve diğer ibadetlerdeki rükünlerin farklı sayılarda olmasının bir hikmeti bulunduğunu inkâr edecek olursa, biz de ona deriz ki; bunların sayı ve rükünlerinin farklı olmasının hikmeti ile ilâçların ve yıldızların özelliklerinin farklı olması arasında temelde bir fark yoktur. Bu durum karşısında bir felsefeci şöyle diyebilir:
"Yıldızlar ve tıpta kullanılan ilâçlarla ilgili özelliklerden bir kısmını kendim denedim ve bunlardan bazılarının doğru olduklarını tesbit ettim. Bu yüzden içimde bunları kabul etme eğilimi belirdi. Bunların imkânsızlığı ve olumsuzluğu hakkındaki düşünceler zihnimden kayboldu.
Fakat senin şu söylediklerine gelince, ben bunları denemiş değilim. Söylediklerinin mümkün olduğunu kabul etsem bile, bunların varlıklarını ve doğru olduklarını nasıl tesbit edebilirim?..."
204

Bu kimseye şöyle cevap veririz:
"Sen, tasdik edeceğin şeyleri sadece ken- ¦ di deneyiminden geçirmekle sınırlayamaz-sın. Nitekim, deneyim sahibi pek çok kimseden bilgiler duymakta ve onlara uyarak verdikleri bilgileri kabul etmektesin. Öyleyse peygamberin sözlerine de kulak vermelisin. Çünkü o peygamberler, şeri-. atın emrettiği bütün hususlardaki hakikatleri tecrübe ve müşahede ile öğrenmişlerdir. Sen de onların tuttuğu yola koyulur-san, bu hakikatlerden bazılarını sen de müşahede yoluyla idrak edebilirsin."
Ben bu noktada şunu da söylemek isterim:
"Bu hakikatleri her ne kadar kendin tecrübe etmemiş olsan da; aklın, kesin olarak bunları doğrulamanı ve bunlara uymanı gerektirir.
Örnek olarak, ergenlik çağına ulaşmış ve aklı başında bir genci ele alalım. Bu kim-
205

senin başından o zamana kadar hiçbir hastalık tecrübesi geçmemiştir ve günün birinde hastalanır.
Bu delikanlının, çok müşfik ve tıp sahasında uzman bir babası bulunmaktadır. Aklı erdiği andan beri, babasının doktorluktaki uzmanlığını görmekte ve bilmektedir. Babası bu delikanlıya kendi elleriyle bir ilâç hazırlasa ve dese ki:
Bu ilâç senin hastalığın için uygundur, yakalandığın hastalıktan seni kurtarır."
Şimdi bu durumda, o delikanlının aklı nasıl davranmasını gerektirir? Eğer hazırlanan ilâcın tadı acı ve kokusu da tiksindirici ise, bu durumda delikanlı ilâcı kullanmak ister mi? Yoksa doktor babasının söylediklerini yalanlayarak şöyle mi der:
"Ben bu ilâç ile hastalığımdan sağlığıma nasıl kavuşacağımı anlayamıyorum, ben daha önce bunu hiç denemedim."
206

Eğer delikanlı böyle söyleyecek olursa, hiç tereddüt etmeden onun bir aptal olduğunu söylersin. İşte, sen de şayet peygamberlerin verdiği bilgileri tereddütle karşılar ve duraksarsan, tıpkı yukarıdaki örnekte olduğu gibi, basiret sahibi kimseler de senin ahmak olduğuna hükmeder ve bunu tasdik ederler.
Burada şöyle bir soru akla gelebilir:
"Pekâlâ bizler, peygamberlerin müşfik ve manevî hastalıklar alanında uzman olduklarını nereden bileceğiz?"
Buna şöyle cevap veririz:
"Söyle bakalım; babanın sana karşı şefkati duyu organları ile hissedilebilecek bir nesne olmadığı halde, babanın sana karşı şefkatini ne ile biliyorsun?
Sen babanın şefkatini duyu organlarınla değil, sana karşı davranışındaki incelikten öğrendin. Seninle ilgili hareket noktaları ve
207

hedefleri konusundaki tavırlarından sağladığın delillerle, tartışma ve şüphe götürmeyecek zorunlu bir bilgi ile, babanın şefkatli olduğunu anladın.
Bu durumda, Resûlullah Efendimiz'in (s.a.v) mübarek sözlerine bakan, ondan bize ulaşan bilgileri inceleyen kişi; Peygamber Efendimiz'in, insanları doğru yola eriştirmek için gösterdiği ihtimamı; insanların ahlâkını güzelleştirmek ve dargınların arasını düzeltmek için halka karşı sergilediği her türlü yumuşak ve nazik tavırları; kısacası Resûlullah Efendimiz'in, hem dünya hem de âhiret saadetini kazanmanın biricik yolu olarak getirdiği esasları inceleyen kişi, zorunlu olarak şu kesin bilgiyi elde eder: Resûlullah'ın (s.a.v) ümmetine karşı şefkati, nazik bir babanın evlâdına gösterdiği şefkatten kat kat üstündür.
Bunun yanında, yine Peygamber Efendimiz'in şaşırtıcı davranışları; onun diliyle
208

Kur'ân-ı Kerîm'in haber verdiği ve ayrıca kendisinin gelecekle ilgili olarak söyleyip de söylendiği gibi çıkan şaşırtıcı gayb haberlerini inceleyen kimse de, Resûlullah'ın (s.a.v) akıl ötesi bir safhaya ulaştığını zorunlu bir bilgi ile kavrar.
Bu safhada kendisi için başka bir göz açılmıştır. Bu göz ile, ancak Allah'ın seçkin kullarının idrak edebilecekleri gayb bilgilerini ve akıl yoluyla kavranamayan işleri idrak etmiştir, işte bu yol, Resûlullah'ı (s.a.v) tasdik etmekle zorunlu olarak elde edilecek gayb haberlerini öğrenmenin yoludur. Bunları kendi şahsında dene, Kur'ân-ı Kerîm üzerinde iyice düşün, hadis-i şerifleri derinlemesine araştır... Bunların gözle görülebilen gerçekler olduğunu anlarsın."
Felsefecilere özenenler için bu kadar uyarı yeter. Zamanımızda bunların açıklanmasına çok fazla ihtiyaç duyulduğu için anlattım.
209

10. Âlimlerin Kötü Tutumlarını Tedavi Yolu
Şimdi, halk arasında yaygın olan iman zayıflığının sebeplerinden dördüncüsünü ele alalım. Daha önce de belirttiğimiz gibi bu dördüncüsü, âlimlerin kötü tutumlarından kaynaklanmaktaydı. Bu hastalık şu üç yolla tedavi edilebilir:
Birinci Yol:
Kendi yanlış tutumlarına âlimlerin yanlış davranışlarını gerekçe gösterenlere şöyle denilebilir:
"Haram olduğunu bildiği halde haram yediğini ileri sürdüğün âlimin durumu, tıpkı senin içki, domuz eti ve faizin haramlığım bilmen, hatta dedikodu yapmanın, yalan söylemenin ve söz taşımanın da haram olduğunu bilmen gibidir. Sen de bütün bunların haram olduğunu biliyor ve buna rağmen yapıyorsun.
210

Fakat sen bütün bunları günah olduğuna inanmadığın, için değil, nefsinin arzularına yenik düştüğün için işliyorsun. Senin nefsinin arzuları olduğu gibi onların da nefislerinin arzuları var, sen nefsine yenik düştüğün gibi onlar da nefislerine yenik düşebilir.
Onların senden farkı, bunların ötesinde daha başka bazı konuları bilmeleridir. Belli bir günahtan dolayı onları fazlasıyla ayıplamak uygun düşmez. Çünkü tıp ilminin doğru ve yararlı olduğuna inanan çoğu kimse, doktorun kendilerine yasaklamasına rağmen meyve ve soğuk suya karşı sabır gösteremez.
Bu durum, yaptıklarının kendilerine zarar vermediği anlamına gelmez. Yahut tıp ilminin verdiği bilgilere inanmadıklarına işaret etmez. İşte, bildikleri ile ters düşecek şekilde uygunsuz davranış sergileyen âlimlerin davranışlarının izahı budur."
211

İkinci Yol:
İlimden yoksun olup halkın içindeki sıradan kişiye şöyle denilebilir:
"Senin şunu bilmen gerekir; âlim olan kişi ilmini, kendisi için âhiret sermayesi kabul etmektedir. Sahip olduğu ilmin âhirette kendisini kurtaracağını, kendisine şefaatçi olacağını ve ilminin fazileti ile ameldeki eksikliklerine karşı müsamaha ile yumuşak davranılacağını düşünmektedir.
Gerçi ilmin, kendisinin aleyhine daha güçlü bir delil olduğu söylenebileceği gibi, derecesinin yükselmesini sağlayacak bir delil olduğu da söylenebilir. Bunların her ikisini de söylemek mümkün.
Âlim ameli terkettiği takdirde, ortaya sürebileceği bir ilmi vardır. Fakat sana gelince, ey bilgisiz kişi, sen âlime bakarak ilimden bir nasibin bulunmadığı halde ameli terke-dersen, kötü davranışların sebebiyle helak olursun ve kendine bir şefaatçi de bulamazsın..."
Üçüncü Yol:
Bu hastalığı gidermenin gerçek yolu bu üçüncü yoldur.
Gerçek âlimler ancak hata ve yanılma ile günah işlerler. Günahları işlemekte asla ısrar etmezler. Çünkü gerçek ilim, günahın kişi için öldürücü bir zehir olduğunu ve âhiretin dünyadan daha hayırlı olduğunu öğretir. Bu gerçeği öğrenen kişi, daha hayırlı olanı (âhireti) ondan değersiz olan (dünya) karşısında satmaz. Fakat bu ilim, çoğu insanların yaptığı gibi çeşitli ilimlerle meşgul olmakla elde edilmez. Zira bu şekilde elde edilen ilim, onların Allah'a karşı günah işleme hususunda cüretini artırmaktan başka bir işe yaramaz.
Halbuki gerçek ilim, kişinin Allah'a karşı saygısını, korkusunu ve ümidini artırır. O zaman bu bilgi, kişi ile günahları arasında bir engel ve perde oluşturur.
212

Fakat insanoğlunun yakasını kurtarması mümkün olmayan günahlarla, zaman zaman ayak sürçmesi sonucu işlenen günahları bunun dışında tutmak gerekir. Bu durumda işlenen günahlar imanın zayıflığını gösteren bir delil olmaz.
Yani mümin kişi, çeşitli belâlarla sınavlardan geçen ve tövbe eden kişidir. Mümin, günahlarda ısrar etmekten ve kendini sürekli günah içinde yüzmekten uzak tutar.
Felsefe ve Bâtınîlik yolunun kötülüğü ve tehlikeleri ile bunları reddetme konusunda yanlış yol tutarak karşı çıkanların tehlikeleri hakkında söylemek istediklerim bunlardan ibarettir.
Ey yüce Allahım! Senden şunları niyaz ediyoruz: Bizleri sevdiğin, hak olanı gösterdiğin ve hidayete erdirdiğin kimselerden kıl! Zikrini ilham edip ismini hiç unutturmadığın kimselerden eyle! Bizleri nefislerimizin şerrinden koru! Senin rızan dışında hiçbir şeyi tercih etme fırsatını
213

verme nefsimize! Bizleri, kendin için seçtiğin ve senden başkasına ibadet etmeyen ih-lâslı kullardan eyle! Âmin.
Efendimiz Muhammed Mustafa'ya, ailesine ve ashabına salât ve selâm olsun!
215 son