SÂD SURESİ
(1) Sâd. Şerefli/zikir sahibi olan Kur’an’a yemin olsun ki,
(2) Kafir olanlar kibir ve ayrılık içindedirler.
(3) Onlardan önceki nesillerden nicelerini helak ettik. Feryat ettiler ama kurtuluş/kaçış vakti geçmişti.
(4) Aralarından bir uyarıcının gelmesine şaşırdılar. Kafirler dedi ki: -Bu, yalancı bir sihirbaz!
(5) İlahları tek bir ilah mı yaptı? Bu, hayret edilecek bir şeydir.
(6) Onların ileri gelenleri: -Yürüyün, ilahlarınıza bağlılıkta sebat gösterin, sizden istenen şey budur diye yola çıktılar.
(7) Bunu diğer dinlerde de işitmedik, bu sadece bir uydurmadır!
(8) Kur’an, aramızdan ona mı indirilmiş? Hayır, onlar zikrimden şüphe ediyorlar. Çünkü henüz azabımı tatmadılar!
(9) Yoksa güçlü ve bol bol veren Rabbi’nin rahmet hazineleri onların yanında mı?
(10) Yoksa, göklerin, yerin ve arasındakilerin hakimiyeti onlara mı ait? Öyleyse sebeplerle (bir imkan ve güç bularak göğe) yükselsinler.
(11) Değişik gruplardan meydana gelmiş ordu, işte şurada bozguna uğratılacaktır.
(12) Onlardan önce Nuh, Âd ve piramit sahibi Firavun kavmi de yalanlamıştı.
(13) Semud ve Lut’un kavmi de... Eyke halkı da, işte onlar da birer grup idiler!
(14) Hemen hepsi de elçileri yalanladılar da azabımı hak ettiler.
(15) Bir an bile gecikmesi olmayan tek bir korkunç sesten başka bir şey beklemiyorlar.
(16) Ve diyorlardı ki: -Rabb’imiz, bize düşeni hesap gününden önce acele ver!..
(17) Onların söylediklerine sabırlı ol ve bize yönelmiş olan güçlü kulumuz Davud’u hatırla!
(18) Biz, dağları ona boyun eğdirmiştik. Akşam sabah onunla tesbih ederlerdi.
(19) Bütün kuşları da... Hepsi de ona hizmet ediyorlardı.
(20) Onun iktidarını güçlendirmiş, ona hikmet ve açık sözlülük vermiştik.
(21) Sana o davacıların haberi gelmedi mi? Hani duvara tırmanmışlar.
(22) Davud’un yanına girmişlerdi. Davut da onlardan korkmuştu. -Korkma, dediler. Birbirinin hakkını yemiş iki davacıyız. Aramızda hakkıyla hüküm ver. Hak’tan ayrılma. Bize orta yolu buldur.
(23) -Bu benim kardeşimdir, O’nun doksan dokuz koyunu, benim ise tek bir koyunum var. “Onu da bana ver” dedi ve konuşmada bana üstün geldi.
(24) Davut: -Koyununu kendi koyunları arasına katmak istemekle sana haksızlık etmiş. Zaten ortakların çoğu, birbirinin hakkına tecavüz eder. Ancak iman eden ve doğruları yapanlar hariç... Bunlarda ne kadar az! Davut, kendisini imtihan ettiğimizi anlamış ve Rabbi’nden bağışlanma dileyerek secdeye kapanmış ve O’na yönelmişti.
(25) İşte böylece biz onu bağışlamıştık. Katımızda onun için bir yakınlık ve güzel bir gelecek hazırlamıştık.
(26) -Ey Davud, seni yeryüzünde bir halife kıldık. O halde insanlar arasında adaletle hüküm ver. Keyfine tabi olma, yoksa seni Allah’ın yolundan saptırır. Allah’ın yolundan sapanlara ise hesap gününü unuttukları için şiddetli bir azap vardır.
(27) Göğü, yeri ve ikisi arasındakileri boş yere yaratmadık. Bu, inkar edenlerin zannıdır. Ateşe atılacak inkarcıların vay haline...
(28) Yoksa, iman edip, doğruları yapanları, yeryüzünde bozgunculuk yapanlarla bir mi tutacağız? Yoksa, korunanları, günahkarlar denk mi tutacağız?
(29) Akıl sahiplerinin, ayetlerini düşünmeleri ve öğüt almaları için sana indirdiğimiz mübarek bir kitaptır .
(30) Davud’a Süleyman’ı bağışlamıştık. O, ne güzel bir kuldu. O, Allah’a yönelen biriydi.
(31) Bir akşam üzeri ona safkan koşu atları sunulmuştu.
(32) O da şöyle demişti: -Ben, malı, Rabbimin zikrine vesile olduğu için seviyorum. Sonunda atlar toz perdesinin arkasında kaybolmuştu.
(33) Onları bana getirin, demiş, getirilince de ayaklarını ve boyunlarını okşamıştı.
(34) Süleyman’ı bir imtihana tâbi tutmuştuk. Tahtının üzerinde ceset haline getirmiştik. Sonra da eski haline dönmüştü.
(35) -Rabbim, beni bağışla ve bana, benden sonra hiç kimseye nasip olmayacak bir hükümranlık ver. Bol bol bağışta bulunan şüphesiz sensin!
(36) Rüzgarı ona boyun eğdirmiştik. Emri ile dilediği yere yumuşak bir şekilde eserdi.
(37) Her biri yapıcı ve dalgıç olan şeytanları...
(38) Zincire vurulmuş diğerlerini de...
(39) Bu, bizim hesapsız bağışımızdır. İster ver, ister tut.
(40) Şüphesiz onun, bizim katımızda bir yakınlığı ve iyi bir geleceği vardır.
(41) Kulumuz Eyyub’u da an. Hani Rabbine: “Şeytan bana bir yorgunluk ve azap verdi. diye seslenmişti.
(42) -Ayağınla yere vur. İşte yıkanacak ve içilecek soğuk bir su! demiştik.
(43) Ona ailesini de bağışlamıştık. Onlarla birlikte bizden bir rahmet ve sağduyu sahiplerine de bir öğüt olması için bir mislini daha bağışlamıştık.
(44) -Eline bir demet sap alıp, onunlar vur, yeminini bozma! Biz onu sabırlı bulduk. O, Allah’a yönelen ne güzel bir kuldu!
(45) Güç (aksiyon) ve basiret (fikir) sahibi kullarımız İbrahim, İshak ve Yakub’u da hatırla.
(46) Biz onları gerçek yurdu düşünen, tam olarak arınmış, ihlaslı kimseler kılmıştık.
(47) Çünkü onlar, katımızda seçilmiş ve hayırlı kimselerden idiler.
(48) İsamil’i, Elyasa’yı ve Zülkifl’i de hatırla. Hepsi de hayırlı kimselerden idiler.
(49) Bu bir hatırlatmadır. Allah korkanlar için elbette güzel bir gelecek vardır.
(50) Kapıları kendilerine açılmış Adn Cennetleri...
(51) Orada koltuklarına kurulmuşlar bir çok meyve ve içecek isterler.
(52) Yanlarında da gözlerini kendilerine dikmiş onlara denk güzeller vardır.
(53) Bu, hesap günü size vaat olunanlardır.
(54) İşte bu hiç tükenmeyecek rızıklarımızdır.
(55) İşte şu da azgınlar için kötü bir gelecek...
(56) Cehennem! Oraya atılacaklar. Ne kötü daraltılmıştır.
(57) İşte bu azap! tatsınlar onu, kaynar su ve irin!
(58) Ve buna benzer başka cinsten azap...
(59) -Bu, sizinle birlikte girecek bir grup, rahat yüzü görmeyecekler çünkü ateşe atılacaklar.
(60) Orada, birbirleriyle tartışacaklar, kendilerinin cehennemlik olmalarına sebep olan kimselere lanetler yağdıracaklar. -Hayır, siz rahat yüzü görmeyin. Onu siz bizim önümüze getirdiniz derler. Ne kötü karar.
(61) -Rabb’imiz, derler. Bunu kim bizim önümüze getirdiyse, onun azabını ateşte kat kat artır.
(62) -Bize ne oldu da kötü saydığımız adamları burada göremiyoruz? derler.
(63) Onlarla alay ederdik. Yoksa şimdi gözler mi onları görmek istemiyor?
(64) İşte cehennem ehlinin tartışmaları böyle gerçekleşecektir.
(65) De ki: -Ben sadece bir uyarıcıyım! Tek ve kahredici olan Allah’tan başka bir ilah yoktur.
(66) O, göklerin, yerin ve arasındakilerin Rabb’i, güç ve bağış sahibidir.
(67) De ki: -O, büyük bir mesajdır.
(68) Siz ise ondan yüz çeviriyorsunuz.
(69) Benim yüce alem (mele-i âla) hakkında hiç bir bilgim yoktur.
(70) Bana, apaçık bir uyarıcı olmamdan başka bir şey vahyolunmuyor.
(71) Rabbin meleklere: -Ben, çamurdan bir insan yaratacağım, demişti.
(72) Onu düzenlediğim ve ona can verdiğim zaman hemen onun için secdeye kapanın.
(73) Meleklerin hepsi topluca secde etmişti.
(74) İblis müstesna. O, büyüklük tasladı ve kafirlerden oldu.
(75) Allah: -Ey İblis, seni, elimle yarattığıma secde etmekten alıkoyan nedir? dedi. Büyüklük mü taslıyorsun, yoksa yücelerden misin?
(76) -Ben, ondan hayırlıyım, dedi. Beni ateşten, onu çamurdan yarattın.
(77) -Oradan çık, dedi. Sen artık kovulmuş birisin.
(78) Lanetim hesap gününe kadar senin üzerinedir.
(79) -Rabbim, dedi. Tekrar dirilecekleri güne kadar bana süre tanı.
(80) -Sen, süre verilenlerdensin, dedi.
(81) Hem de belli bir vakte kadar...
(82) -Senin şerefin için yemin ederim ki, onların hepsini azdıracağım! dedi.
(83) Ancak onlardan arınmış kulların hariç.
(84) -Gerçek şu ki dedi. Ben hakkı söylüyorum.
(85) Cehennemi tamamen senden olanlar ve sana uyanlarla dolduracağım..
(86) De ki: -Ben sizden bir ücret istemiyorum. Kendiliğimden bir şey de uydurmuyorum
(87) Bu (Kur’an) ancak, alemler için bir hatırlatmadır.
(88) Onun haberini bir süre sonra öğreneceksiniz.