Vedîa; Terkedilmiş şey demektir. Bir kimsenin bir veya daha fazla kişinin yanında korumaları için bırakmış olduğu mal veya böyle bir akit manasında kullanılan bir İslâm hukuku terimi. Mecelle vedîayı; "Hıfz için bir kimseye verilen maldır" diye tarif etmiştir (Mecelle, Madde, 763). Terim manası ile sözlük manası arasındaki ilgi, malın sahibi tarafından vedî'ın yanına terkedilmiş olmasıdır (İbn Kudâme, el-Muğnî, VII, 280; Ö. Nasuhi Bilmen, Hukuk-ı İslâmiyye ve Istılahat-ı Fıkhiyye Kamusu, IV,144; Ali Hafif Ahkâmu'l Muâmelâtu'ş-Şer'iyye, 432).
Vedîa verme olayına îdâ, vedîa verene mûdi', kendisine vedîa bırakan kişi veya kuruma mûda' vedî' denilir. Kendisine emânet mal bırakılmak istenilen kişi, bu malı koruyabileceğini biliyorsa emâneti kabul etmesi müstehaptır.