[1] Çünkü bunlar da birer Kur'ân gerçeğidir. Allah Teâlâ: “Gökleri ve yeri yarattığı günden beri Allah katında ayların sayısı onikidir.” (Tevbe: 9/36) buyuruyor. Şu halde bir kimse, yılın, aylarının bu sayıdan daha az veya daha çok olduğunu ileri sürecek olsa kafir olur. Keza Allah Teâlâ: “Güneş kendi konumunda hareket edip dur­makta­dır.” (Yasin: 36/38)  buyuruyor. Şu halde bir kimse eğer güne­şin hare­ketsiz olduğunu ileri sürecek olursa İslam dininden çıkar.

Yine Allah Teâlâ: “Biz rüzgarı döl aşılayıcı olarak gönderdik.” (Hicr: 15/22) buyu­ruyor. Bu Ayet-i Kerime çok yönlü anlam­lar içermektedir. Nitekim rüzgar­ların, su buharın­dan oluşan bulutları çarpıştırarak bu çarpışmadan bulutlarda artı-eksi elektrik yüklü elek­tron geçişmesini sağladığı; Keza bitkiler üzerinden eserken -türüne göre- gerek ayrı iki çiçek­teki, gerekse aynı çiçekteki anterozoit ile cosfer­'in birleşme­sini temin ettiği anla­şılmakta­dır. Öyle ise bu kadar ayrıntılı olmasa bile hiç değilse rüzgarın, döl aşıla­yıcı oldu­ğunu kabul etmeyen insan, İslam Dini'nden çıkmış olur.

Bilindiği üzere vahiyden başka İslam'ın diğer bütün kaynakları Hz. peygamber (sav)'in vefatından yaklaşık yüz yıl sonra oluşmaya başlamıştır. Onun için kelâm ve akâid ilim­le­rinde eser veren ilk şahsiyet­ler, Hz. Peygamberle birlikte yaşamış yüce sahabiler kadar ge­niş ufuklara sahip olamazlardı. Dolayısıyla daha çok sebep-sonuç ilişkisin­den hare­ket ede­rek mantıksal kuramlarla uğraşmalarına rağmen bu alimler bile ne il­ginçtir ki dün­yaya, ha­yat ve maddeye hep ruhanî bir açıdan bak­mışlardır. Binaenaleyh aynen tefsir alimleri gibi akaid alimleri de Kur'ân-ı Kerim'in, madde ve hayatı işleyen ayetleri üze­rinde ciddiyetle durmamışlardır. Onun içindir ki örneğin, Kur'ân-ı Kerim'in fizik, ma­te­matik, astronomi, tıb ve benzeri pozitif ilimlere konu oluşturan ger­çeklerinden birini red ve inkar eden kimsenin kafir olacağını hiç bir yerde sözkonusu etmemişlerdir. Dünyaya ilim ve irfanlarıyla ışık tu­tan müslümanlar, ne ya­zık ki, bu konuda, arkalarında çok bü­yük bir boş­luk bırakmışlardır! Çünkü din denilince akıllara genellikle namaz, oruç, dua ve zikir gibi şeyler gelmiş, dinin en büyük konusu­nun, ya­şam, ahlak ve ilim olduğu unutulmuş­tur. Laboratuarda, fabrikada, tar­lada, dü­ğünde kavgada ve siyasette değil, dua ve ibadet sırasında ancak Allah'ın hatırlan­dığı bir din imajı bu suretle müslümanlarda oluşmuş, ta ki zaman gelip müslümanımsı top­lum­lar hayat ve düşüncenin rû­hânî ve seküler olmak üzere iki türlü olabileceğine inan­maya baş­lamış­lardır. Oysa Allah Teâlâ, Kur'ân-ı Kerim'in birçok yerinde “hiç akıl et­mez misiniz ?!” “Hiç düşünmez misiniz ?!” diye insanı uyarıp buna bağlı olarak man­tıksal düşüncenin ne bü­yük bir nimet olduğuna işaret buyurur­ken (2/44, 21/10-67, 6/50-80, 32/4) akılla ve akılcı yol­larla disip­line alınabilen seküler hayatın önemini de bu su­retle hatırlatmıştır.

Şu halde Kur’an-ı Kerim –aklın sınırları içinde- pozitif ilimlerin kesin olarak kanıtladığı gerçekleri doğrulamaktadır. Örneğin Kur’an’da: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9… sayıları –karşılaştırmalı olarak- geçmektedir. (2/61, 6/143, 24/58, 2/226, 18/22, 7/54, 18/22, 6/143, 17/101) Bundan şu sonuçları çıkarmak mümkündür:

İki, birden büyük, üçten ise küçüktür. Bu ifade matematiğin ve mantığın ortaya koyduğu aynı zamanda Kur’an-ı Kerim’in ilgiyle doğruladığı kesin bir gerçektir. Şu halde bir kimse eğer ciddi ve kasıtlı olarak örneğin altının, yediden büyük, ya da beşten küçük olduğunu ileri sürmeye kalkışırsa bu insan tıpkı “Ateş yakmaz” “Ses hızı, ışık hızından daha büyüktür” “İnsan maymun soyundan gelmiştir” “Kadınla erkek eşittir” veya “Din işleri devlet işlerinden ayrılabilir” demiş gibi aklı, mantığı ve bilimi bir çırpıda yalanlamış olur ki bu olay, genişletilecek olursa, başlangıçta sanıldığı kadar pek de basit bir meseleden ibaret bulunmadığı anlaşılacaktır!

Mantıksızlığın klasik yargıyla büyük bir sorun olmadığı ve yalnızca böyle düşüneni ilgilendirdiği sanılır. Oyza bu çok yanlıştır. Genellikle bütün ahlaksızlıkların hatta işlenen cinayetlerin temelinde esasen mantıksızlık yatar. Örneğin bir insanın parasına göz dikerek onu öldüren hırsız veya soyguncu, henüz hırsız niteliğini almadan önce mantıksızdır. Çünkü bu kimse, her şeyden önce bir insanın, bu kadar haksızca ve böyle vahşice öldürülemeyeceğini, böyle bir cinayet işleyenin ise er veya geç yakalanıp en ağır cezalara çarptırılacağını düşünemeyecek kadar mantıksızdır, zavallıdır.

Şu halde sonuç olarak bir insan, eğer bilinçle en azından ikinin, üçten büyük ya da birden küçük olduğunu ileri sürmek gibi bir çelişkiye düşecek olursa bunu, basit ve üzerinde durulmaya değmeyen bir saçmalık, bir sayıklama ve hezeyan olarak görmek aynı derecede ikinci bir mantıksızlıktır. Dolayısıyla eğer espiri ya da mecazi kullanım gibi bir amaç sözkonusu değilse şuna büyük bir ihtimal vermek gerekir ki bu düzeylerde gösterilen fahiş mantık dışı söz, hareket ve tavırların tümü, Kur’an’ın evrensel gerçeklerini ve Allah’ın (c.c.) yüce fıtrat ve tabiat kanunlarını red ve inkara varan ağır suçlardır.

Ferit Aydın, İslam’da İnanç Sistemi, Kahraman Yayınları: 107-109.