Mevlâ: Sahip, Rab, Allah, efendi, köleyi âzâd eden; şanlı, şerefli, mâlik, yardımcı, koruyucu anlamlarına gelir. Kur’ân-ı Kerim’de Mevlâ, Allah Teâlâ için kullanılır: “…Sen bizim mevlâmızsın. Kâfirler topluluğuna karşı bize yardım et.” (2/Bakara, 186). Bakara sûresinin son âyetinin son kelimeleri olan bu ifâdede “Mevlânâ” (bizim mevlâmız) ifadesi kullanılır. Mevlânâ: Efendimiz, mevlâmız anlamındadır. Mevlânâ kelimesi, tarihsel süreç içinde hürmeten büyük kimselere söylenmiş, hazret mânâsında da kullanılmıştır. Kur’an, bu ifâdeyi Allah için kullanmaktadır. Esas anlamı bizim Rabbimiz, terbiye edenimiz, yardım edenimiz, dostumuz demektir. Allah için kullanılan bu sıfatı, hem de bir isim olarak ve yüceltilen bir insana verilmesi düşündürücüdür.