Kaynak

1-Kişi kendi sıfatının Allah’ın sıfatı olduğunu görecektir iftirası.(S. 31)

Bu anlatılan hakiki hâle vâsıl olan birini düşün. Vasıl olduğu anda, kendi sıfatının ancak Hazret-i Allah'ın sıfatı olduğunu görecektir Zâtı da böyledir. Hakk'a vasıl olan kimse fenâfillâhta fâni olmuş, beka, billâhta beka bulmuş da değildir. O anda kendisinin hiç olucu birsey olmadığını görecektir. Yani vücud diye birşey de yok, ancak Onun vücud varlığı vardır.

Hazret-i Allah bilinen ve görünen bir varlıktır Her şey Onun ve Ondan... Eseri ile görünüyor ve biliniyor.

Hazret-i Allah'ın Habibi (s.a.) ise bilinmeyen ve görünmeyen bir varlıktır. Herkes anlayamaz. Ancak duyan kulak ve öz akıl sahipleri anlar.

(Muhammed'ür-rasûlullah) Cenâb-ı Hakk kendi nurundan Habibini yarattı ve bütün mükevvenâtı Onun nuruyla donattı. Yani mevcudat demek O demek. Çünkü bütün varlıklar Habibinin nurundan husule geldi.

(Seni yaratmayacak olsaydım, mükevvenâtı yaratmazdım.) buyuruyor. Habibinin nuru kendi nurundan olduğu için, bütün mükevvenâtı o nurla donattı. Nereye bakarsan hep o nur.

Câbir (r.a.) Hazretleri «Yâ Resûlellah! Hazret-i Allah en evvelâ neyi halketti?» diye sorduğunda, Cenâb-ı Fahr-i Kâinat (s.a.) Efendimiz buyurdularki :

«Senin peygamberinin nurunu Kendi nûrundan yarattı.O nur, Allah'ın izniyle dilediği yerde dolaşırdı. O zaman Levh, Kalem, Cennet, Cehennem, yerler gökler, insanlar ve cinler daha yaratılmamıştı.

Cenâb-ı Hakk âlemleri yaratmayı murad edince, o nuru dört parçaya ayırdı.

Birinci parçadan kalemi, ikincisinden Levh-i mahfûzu, üçüncüsünden Arş-ı Rahmanı halketti.

Dördüncü parçayı tekrar dörde böldü. Birinci parçasından arşı taşıyan melekleri, ikincisinden Kürsîyi, üçüncüsünden diğer melekleri yarattı.

Diğer parçayı da yine dörde böldü, gökleri, yerleri, cennet ve cehennemi yarattı. Kalan parçayı da dörde böldü. Ondan da mü’minlerin göz nurunu kalpteki tevhid nurunu halketti…”

7-Ruh yükselince ruhani nurdur. Sonra sultani ve kudsi ruh olur, iftirası.(S.39)

Peygamber vekili olan bir mürşid merdiven gibidir. Cenâb-ı Hakk'ın ilm-i ezelîsinde hidâyet nasib ettiği kulları tasarrufu ile o ulvî âlemlerin yüksek makamlarına tekrar ulaştırır. Nefis de ruha tabi olarak o makamlara çıkar. Tarikat-ı Nakşibendiyenin bir hususiyeti de budur. Mürşid, muhabbet ve teslimiyet nisbetinde tasarrufunu kullanır. Günâ gün nasibini vererek sınıflarını geçirir, mekteplerini değiştirir. Böylece ruh tekâmül edip yükselmeye başlar. Melekût âlemine çıktığında ruhanî ruh olur. Ceberut âlemine çıkabilirse sultanî ruh ve nihayet lâhut âlemine yükseldiği zaman kudsi ruh olmuş olur. Burası nebilerin velilerin makamıdır. «İnsan benim sırrımdır, ben de insanın sırrıyım.» Hadis-i Kudsî'si bu ruhu tavsif eder.

8-Kudsi ruh insanları irşad için beşeriyet kisvesine bürünmüştür. Yeryüzünde tasarruf eder yalanı.(S.39-40)

Hazret-i Allah kudsî ruhla desteklediği ve lâhut âlemine kadar çıkmaya fırsat verdiği bu kullarından dilediklerini orda tutar, dilediklerini de irşad için tekrar insanların arasına geri gönderir. O her ân Allah iledir. Kendisi istemediği halde emir tahtında döndürülmüştür, insanları irşad için beşeriyet kisvesine ürünmüştür. Görünüşte halk ile, fakat bâtını Hakk ile meşguldür. Yeryüzünde Cenâb-ı Hakk'ın emriyle tasarruf eder. Fâil-i mutlak'ın fiillerini görür, bir yaprağın tutunduğu kadara bile tutunacak varlığı yoktur. Bir çöp kadara kıymeti olmadığını bilir, kendisini bir resimden hiç farkedemez. Çünkü Fâil-i mutlak o resimde tecellî ediyor. Fakat bu bilinmediği için herkes resmi görür.

9- Bir insanda zahir ve batın ilimleri cem olursa lahut alemine çıkar. Kudsi ruhla desteklenir. (S.43)

Zahir ve bâtın ilimleri bir insanda cem olursa, o zaman hakikat ilmi doğar. Bu gibi kimseleri Hazret-i Allah, hiç kimseye verilmeyen Kudsî ruhla destekler ve lâhut âlemine kadara çıkmaya fırsat verir. Dilerse orda tutar, dilerse insanları irşâd için geriye gönderir.

Bu tecellileri belki çok seneler sonra anlayabilirsiniz.

İlmi böylece; Zahirî ilim, tarikat ilmi yani bâtınî ilim, marifet ilmi ve hakikat ilmi diye dört kısımda değerlendirmiş olduk. Bir insan bu hakikatlerin içyüzünü bilmedikçe ilim birdir zanneder.

Nerde kaldıki manevî ehil daima iflâs halindedir Meselâ Rabia-i Adeviye Hazretlerinin çok güzel bir niyazı var. «Allah'ım bana dünyalık nasip ayırmıssan, onu kâfirlere dağıt. Ahiretten nasibim varsa, onu da mü'min kullarına dağıt. Dünyâda muradım senin zikrinle olmak, âhiretteki dileğim de cemâlini görmektir.»'buyurdular.,

11- Tasavvufta ayan-ı sabite yalanı (S.51)

Hazret-i Allah'ın indinde her insanın bir hakikati yani özü vardır. Dünyaya gönderilmeden evvel şekil almamışlardı.Daha doğrusu çekirdek halinde idiler. Bunalra tasavvuf dilinde (Ayan-ı sâbite) denir.Her â yân-ı sabitenin kendine göre bir istidat ve kabiliyeti vardır

Bu âyân-ı sabiteler, Hazret-i Allah'tan kendi istidat ve kabiliyetlerine göre meydana çıkmayı istediler. «Yâ Rabbi, sen bizi meydana çıkar, icraatlarımızı görelim.» Cenâb-ı Hakk da bu isteklerini kabul etti, onları zaman ve mekâna göre bu âleme şevketti. Ayân-ı sabiteler kendileri istemişlerdi.

Batını göz (Fuad)tır, fuadın özü (sır)dır.sırrın özü ise bizzat (Sultani Ruh)tur. Enbiyâya verilen bu hassanın insanda da zerresi vardır, iman tekâmül ettikçe artar. Bu da tasavvuf yoluyla, imanın tekâmülü ile bilinir fazlalaşır.

Fuad'ın özü sırdır. O sır ise bizzat Sultanî ruhtur Cenab-ı Hakk Hadis-i Kudside «Ben gizli bir hazine i-dim, bilinmek istedim. Beni bilsinler diye halkı yarattım.» buyuruyor. Size bunun temsilini arzedelim. Vücud ev, kalp misafirhanedir. Fakat O tecelli ettiği zaman ne ev kalır ne de misafirhane! O kalır. (La mevcude illallah) sırrı burada tecelli eder. Hazret-i Allah ayet-i kerimede «Biz size şah damarınızdan daha yakınız.» buyuruyor. Bu yaklaşma şöyledirki : insan kendi varlığını yok ederse Hazret-i Allah'a ulaşır. Yâni kişi kendini yok etmekle, zaten içinde var olan Hazret-i Allah ortaya çıkmış olur. Sen varsın O yok, O var sen yoksun. Misafirin gelmesi kalp sarayının temizlenmesine bağlıdır. Fuad gözü yani kalp kapısı aralanırsa bazı sırlar tecelli eder.

Allah ehli hep Allah'dan bahseder. Burada size gizli iki noktayı şöyle ifşa edelim: Efendi Hazretlerinin huzur-u saadetine ilk vardığımızda, çok çabuk ve sert bir şekilde «Allah.. Allah.. Allah..» buyurdular. Adeta motor döner gibi, o kadara heybetli buyurdular ki, bize bir şaşkınlık geldi. Bu esnada kalpten ne aldılar ne verdiler bilmiyoruz. Dakikaların içinde hâlimizde öyle bir değişme olduki, 19-20 yaşlarında girdik, 60 yasında olarak çıktık.

Sonra Cenâb-ı Hakk'ın lütuf yolunda yürüttüler ve âhirete intikâl ettiler. Hemen birkaç gün sonra bir mânâ zuhur etti. Büyük câmi'in çarşı kapısından çıkıyoruz, tahminn 7-8 metre ötede Efendi Hazretleri bulunuyor. Ellerinde bir bohça vardı. Yaşlı oldukları için, zahmet olmasın diye ellerinden aldık. Meğer öyle ağırmış öyle ağırmış ki, nasıl taşıdıklarına hayret ettik. Çok cezbeli bir halde idiler. Bu cezbe içinde «Allah öyle bir Allah.. Öyle bir Allah.. Öyle bir Allah..» buyuruyorlardı ve adetâ elektrikli bir halde dönüyorlardı. Bu hâl epey devam etti. Sonra bir yolda peşlerinden yürüdük. Aman kaybetmiyelim derken birden kayboldular. O hâl ile Hazret-i Allah'ı bize bildirmeyi arzu etmişlerdi.

Burada iki nokta tarif ediliyor, ilk girerken «Allah»buyurdular, son giderken yine «Allah» buyurdular. Giderken Allah, giderken Allah... Ötesinde zaten bir şey yok. Ne varsa O'nundur. Nimet O'nun, hayat O'nun, herşey O'nundur. Şu halde bize ait ne var? işte bunu bilmek için bu mevzuları açıyoruz. Bunları bildikten sonra O'nu bilmek için...»

Farz-ı mahal bir kumandan harbeder ve harbi kazanır. Halbuki onun harbi kazanmasına vesile olan seccadededir. Harbi o kazanmıştır. Onun yüzü suyu hürmetine olmuştur. Onu kimse görmez ve bilmez, kumandanı görür. Onun da hükmü yoktur, onda tecelli edende hüküm vardır. Akşemseddin (k.s) Hazretleri- ne Istanbulun manevi fâtihi denilmesi bu sebepledir. "Hazret-i Allah onu çok sevdiği için ona vermiştir. O da başkasına vermiştir. Ona vermeseydi onda da hiç hüküm yoktu. Bu böyle oluyor. Bunu böyle bilin. Bu üç noktayı kavrarsanız çok şeyleri çözersiniz.

16- “O anda anlımızdaki yazıyı değiştiren kalemin sesini kulaklarımızla eşittik.” Yalanı (S.94)

Öyle bir ibtilâ ki, daha büyüğüne sâhid olmamıştık, son zirvesinde iken, birgün o ibtilânın tekrar geldi
ğini ayn-el yakîn gösterdiler. «Allah'ım sen hep murad ettiğin gibi yaparsın. Nasıl murad edersen öyle yap.» deyip boyun büktük. O boyun büküşümüz indi ilâhide hoş görülmüş olacak ki, o anda alnımızdaki yazıyı değiştiren kalemin sesini kulaklarımızla işittik. Ne yazıldığını bilmiyoruz. Mutlaka gelecek olan o ibtilâyı başka yönden getirdi ve savdı. Meselâ şu masanın üstüne gelecekti, geldi, masanın altından geçti gitti. Takdirmiş gelmesi, fakat bize uğramadı. Bunu zamanla anladık.

17- “Cenabı Hakk ettiği zaman gelecek belaları bize gösterir.” Yalanı (S.95)

Cenâb-ı Hakk murad ettiği zaman gelecek ibtilâ-ları bize gösterir. Geçenlerde baktık ki, eski evlerdeki tavana yakın raflar gibi ibtilâlar sıralanmış. Çok şiddetli olduğu için «Koyalım mı koymayalım mı?» diye sordular. O âna kadar hep insin insin derdik. Fakat vakti gelmedikçe iner mi? O zaman şöyle niyaz ettik. «Allah'ım ister koy, ister at. Senin her takdirin yerindedir. Sen hep güzel yaparsın.» Bu noktaya eriştirdiğinden dolayı da Cenâb-ı Allah'a ayrıca çok şükrettik. Çünkü daha evvel diyemiyorduk. Bir gün sonra bir yere gitmek nasib oldu ve bazı durumlar husule geldi. Akabinde takdir edilmiş olan o büyük ibtilânın düştüğünü de gördük. Amma düşsün demedik.

Not halden ibarettir. Okuyan kâlini okur. Hazret-i - Allah yaşatmadığı hali fakire söyletmemiştir. Yaşatmıştır sonra söyletmiştir. Kal hâli anlamaz. Hâlin ya-şanması lâzim ki kal ile anlaşılsın. Herkes okuyorsun-kat o hale gelmediği için anlayamıyor. Hâl ile söy-lendiği için kal ifade edemiyor. Çünkü anlatılan şeylerle irfan husule gelmez.

Hakk'ta fânî olmak ne demek? Meselâ bir kardan-adam yapılmış, duruyor. Güneş çıktı ve eridi. Artık kardan adam var denir mi? Vardı amma eridi.

Hazret-i Allah lütfeder de bir mahlukunu kendisinde ifna ederse, o tıpkı kardanadam gibi erir gider. Varlığından zerre bile kalmaz.

Yani sen görünüşte varsın. Seni bir damla kerih sudan yarattı. Sana düşen bunu bilmek, bunu göz önünde bulundurmak.

Şâh-ı Nakşibend (k.s) Hazretlerimiz (Biz nihayet! bidayete yerleştirdik) buyurdular. Yâni diğer yolların nihayetinde elde edilen, Tarikat-ı Nakşibendiye'de başlangıçta elde edilir. Size bu sırrı şöyle arzedelim. Pirân-ı izam, manevî tasarrufları ile müridin ruhunu alıyorlar ve nasibi kadara ona yol veriyorlar. Ruh bir nebze tekâmül edince bırakıyorlar. Çünkü nefisle beraber yürümesi icabediyor. Ruh kuvvet bulunca, nefis ister istemez ruha tâbi olmak mecburiyetinde kalıyor. Ruh kuvvet bulduğu için nefisle mücadele kolaylaşı- yor. Tarikat-ı Nakşibendiye'nin yolu kestirmeden alışı buradan doğuyor. Nefis terbiyesine girmeden önce ruhu yükseltiyorlar. Diğer yolfarda ise evvelâ nefsi tezkiyeden başlanıyor, hayli tezkiyeden sonra ruha geçiliyor. Fakat kuvvet bulmayan bir ruhun yanında nefsi tezkiye etmek çok zordur. Bir ömür bile kâfi değildir. Yâni nefsi tezkiye edeceğim derken kimisi de ömrünü tüketmiş oluyor. Eğer nasibi varsa sonra ruha geçiyor. Tarikat-ı Nakşibendiye'de doğrudan doğruya ruhtan çıkış yapıldığı için, bir mürid onların seneler sonra ulaşacağı menzile bir ânda yetişmiş oluyor. O mesafeyi kestirmeden katediyor. Nefis ve ruh yollarının ayrıldığı nokta burasıdır.

Mürid (Seyr minallah)da Tarikata girer, altı mektepten birincisi burada tamamlanır. Sonra Seyr illallah), (Seyr fillâh), (Seyr Billâh), (Seyr anillâh) gibi Hakk'a tekarrübiyet seyirleri başlar.

Bunu daha güzel anlayabilmeniz için başımızdan geçen bir hâli arzedelim. Tarikat-ı âliyeye alındığımız zaman, bizi almışlar ve icabeden yere kadara çıkarmışlar. Çıkarken görüyorduk da, her çıkışta kendimizin çıktığını zannediyorduk. Bir noktaya kadara çıkardıktan sonra (Yürü) dediler, olduğumuz yere düştük. Yürüdüğümüzü zannederken, yürütüldüğümüzü düşünce gördük. Düşmeseydik, hakikaten kendimizden bilecektik. Fakat o güzel yeri görünce, düşmeyi istemedik. «Mademki istemedin, öyleyse yürü de çık» dediler, yine kendileri yürüttüler.

O bir-iki adımın manevî kuvveti insana bir varlık veriyor. O da «işte ben yürüyorum, yürüdüğümü gözümle de görüyorum.» diye hemen benimseyiveriyor. O yürüyüşün ona ait olmadığını kendisine bildirmek için o ânda bırakıyorlar, insan tekrar düşüyor. Mütemadiyen ilerledikçe bu hal hiç zail olmuyor. O kadara tekerrür ediyor ki , artık ister istemez yürütüldüğünü itiraf ediyor.

İmâm-ı Rabbânî (k.s) Hazretlerimiz de «iyi anlıyorum ki Firenk kâfiri kendimden kat kat daha iyidir.»

Bir Mürşid-i kâmil'e eğer emredilimişse, yerine birveya daha fazla halife bırakabilir ve ilân eder. Herkes nasibini arar. Aksi halde birçok mürşidler yerine vekil bırakmadan gitmişlerdir. Allah ehlini Hazret-i Allah tayin eder. O bir emâne't-i ilâhiyedir, kime murad etmişse ona verir. Bu noktada arzu ile hareket edilmesini hoş görmüyoruz, tasvip de etmiyoruz.

Manevî vazife, miras dışarıya gitmesin diye kızını çok yakınına verdiği gibi verilmez. Ancak emirle olur.

Eğer sana bu vazife verilmişse, kimin malını kime veriyorsun! Verilmemişse kime ne vermeye kalkıyorsun?

Meselâ her an âhirete intikâl etmemiz imkân dahilinde olduğu halde biz hiç kimseyi tayin etmiş değiliz.

Yüksek voltajlı bir ampul düşünün. Ben ampulüm demiyor amma, yandığı zaman ışığı her tarafa yayılıyor. Hakk'ın tayini ile irşad memuru olan bir Mür-şid-i kâmil de böyle bilinir.