İsmi, İsa'dır. Lakabı ise Mesih'tir.[2]Annesi Hz. Meryem'e nispetten dolayı "İbn Meryem" (Meryem oğlu)" diye künyelenmiştir. Çünkü babasız olarak doğmuştur.[3] Hz. İsa, İbranice'de, "Yeşû' " diye bilinir. Manası ise "Kurtuluş" (veya arı, duru) demektir. İncil'de ise -noktalı Şın harfinin yerine noktasız "Sin" harfi ile- "Yesû"' diye geçer.

Hz. İsa (a.s), Allah'ın kulu ve peygamberi olup temiz, iffetli, kötülüklerden uzak, Aîlah'a gönül veren bakire Meryem'e Allah'ın attığı bir kelimesidir.

Nitekim Yüce Allah, Hz. Meryem ile ilgili bu özellikleri şöyle anlatmaktadır:

"(Yine Allah, müminlere) îmrân 'in kız\ Meryem 'i de örnek verdi ki o, "ırzım korudu." Bizde, o(nun rahmin)e, ruhumuzdan üfledik. O, Rabbinin sözlerini ve kitaplarını tasdik etti ve gönülden (Allah 'a) itaat edenlerden oldu."[4]

Hz. Muhammed (s.a.v) bütün peygamberlerin sonuncusu olduğu gibi, Hz. İsa (a.s)'da İsrailoğullan içerisindeki peygamberlerin sonuncusudur. Çünkü Hz. Muhammed (s.a.v.), hem nebilerin ve hem de resullerin sonuncusudur.[5] Allah'ın salât ve selâmı onların hepsinin üzerine olsun. [6]

Hz. İsa (a.s)'ın, İncil'de Belirtilen Soyu:

Hz. İsa b. Meryem (a.s)'in soyu daha önce nakledilmiştir. Fakat Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)'ı kendilerinin yanında Yesû' b. Yûsuf en-Neccâr (Yûsuf en- Neccar'm oğlu Yesû') diye adlandırdıklarından dolayı onun soyunu, Yûsuf en-Neccâr'a dayandığını iddia ederler. İşte bunun sebebi ise; Hz. Meryem'in, Hz. İsa (a.s)'a hamile kalmazdan önce Yûsuf en-Neccâr'ın, Hz. Meryem'i (evlilik için) istemesidir.

Hz. Meryem hamile kalınca, Yûsuf en-Neccâr'a rüyasında -Hz. Meryem'in her türlü kötülüklerden uzak olması gerektiğinden dolayı onunla evlenmesi, ona bir iftira ve şüphe atılması ihtimali olması itibariyle- (onunla evlenmek için) onu isteyeceğini etrafına yayması ve ondan vazgeçmesi gerektiği emredildi.

Matta İncil'inin 1-20 bölümü arasında, Hz. Meryem'in bu özellikleri anlatılmıştır. Yûsuf en-Neccârda, İsrailoğulları gençlerinden olup salih bir kimseydi. Yûsuf en-Neccâr'm temiz ve iffetli bir yaşayışı vardı. Daha sonra Hz. Meryem'in iffetini, temiz bir kimse olduğunu vb Özelliklerini görünce onu (evlilik için) istedi. Fakat ikisi arasında evlilik veya cinsel ilişki (yahut flört) meydana gelmemişti. Yûsuf en-Neccâr'ın, Hz. Meryem'i evlilik için istemesi; evlilik öncesi birleşme olmaksızın (flört hayatı yaşamaktan uzak) sadece normal bir evlilik istemesi şeklinde idi.

Barnaba İncil'in de anlatıldığına göre; Yûsuf en-Neccâr, Hz. Meryem'de iffctlilik, dine bağlılık vb. özellikler görünce, onun, kendisiyle evlenmesini arzuladı. Dolaylı yollarla (veya direkt olarak) ona evlenme teklifinde bulundu. Zira Yûsuf en-Neccâr; salih, nefsine boyun eğdiren ve takva sahibi önemli kimselerin içerisinde yer almaktaydı. Hem kendisinde ve hem de Hz. Meryem'de bulunan bu güzel özelliklerden dolayı Hz.

Meryem'e evlenme teklifini arzu etmesinin sebebi işte bundan[7] dolayı idi.

Harız îbn Kesîr'in; Yûsuf en-Neccâr'm Hz Meryem'e olaylı yollarla evlenme teklifinde bulunduğuna daiSede ite Hz. Meryem'm Hz. Isa (a.s)'a hamile kalmasından sonra ıkısı arasında geçen konuşmaya dair naklettiği rivayetleri[8] inşallah ilen ki sahifelerde anlatacağız. [9]

Hz. Isa (a.s)'in, İndilerde Geçen Soyu:

Hz. İsa (a.s)'ın soyu sadece Matta ve Luka İndilerinde geçmektedir. O kadar İncil'in içerisinde sadece bu ikisinin Hz. İsa (a.s)'m soyu ile ilgili bilgi vermesi sebebiyle bu iki İncîl, bu yönüyle diğerlerinden ayrılmaktadır. Fakat ne gariptir ki, bu iki İncîl arasında da; Hz. İsa (a.s)'ın soyunu anlatma bakımından çok farklılıklar ve birleştirilmesi mümkün olmayan açık çelişkiler bulmaktayız. Buradan şunu anlıyoruz ki, Kitap Ehli; kendi İndilerin Önüne geleni araştırmadan ve tahkik etmeden yazmış, doğru bilgileri kesin olarak tespit etmeden onlara inanmış," din adamlarının ileri sürdüklerini ve İndilere karıştırdıklarının hepsini düşünmeden tasdik etmişlerdir. Kısacası; Kur'ân-ı Kerîm'in de belirttiği gibi,[10] Tevrat ve İncîl kesinlikle tahrif edilip değiştirilmiştir.

Şimdi de, İndilerin[11] en büyükleri kabul edilen, Hıristiyanlarca da en çok tanınmış ve en meşhur olan Luka ve Matta İndileri arasındaki Hz. İsa (a.s)'ın soyu üe ilgili zıtlığa ve çelişkiye bir göz atalım:

Hz. İsa (a.s)'ın Luka İncîl'indeki Soyu: Yesû' b. Yûsuf en-Neccar b. Hâlî b. Lâvî b. Melkî Yehûzâ b. Ya'kûb b. İshâk b. İbrâhîm (a.s)

Hz. İsa (a.s)'m Matta İncîl'indeki Soyu: Hz. İsa (a.s)'m Matta İncîl'indeki soyu ise şu şekildedir: Yesû' b. Yûsuf en-Neccâr b. Ya'kûb b. Mettân b. Yeâzır. Yehûzâ b. Ya'kûb b. İshâk b. İbrâhîm (a.s) [12]

Hz. İsa (a.s)'m soyunu, başından sonuna kadar dikkatle incelediğimizde iki İncîl arasında şu gibi büyük farklılıkların bulunduğunu görürüz:

1. Luka İncil'i; Hz. İsa (a.s)'m soyunun başlangıcı olarak, "Yûsuf b. Hâlî" diyor.

Matta İncil'i ise; Hz. İsa (a.s)'m soyunun başlangıcı olarak, 'Yûsuf b. YaVûb" diyor.

2. Luka İncil'i; Hz. İsa (a.s)'ın, Nâsân b. Davûd (a.s)'m çocuklarından olduğunu söylüyor.

Matta İncil'i ise; Hz. İsa (a.s)'m, Süleyman b. Davûd (a.s)'m çocuklarından olduğunu söylüyor.

3. Luka Tncîl'i; Hz. İsa (a.s)'m atalarının, hükümdar ve meşhur kimselerden olmadığını söylüyor.

Matta İncil'i ise; Hz. İsa (a.s)'m atalarının, hükümdar ve meşhur kimselerden olduğunu söylüyor.

4. Luka İncil'i; Hz. İsa (a.s) ile Hz. Davûd (a.s) arasında 41 nesil vardır derken,

Matta İncil'i; Hz. İsa (a.s) ile Hz. Davûd (a.s) arasında 16 nesil bulunduğunu söylüyor.[13]

Anlamıyorum, Hz. İsa (a.s)'m soyu hakkında Hıristiyanlarca kabul edilen bu kutsal kitaplarda geçen farklılıklar ile çelişkilerin birleştirilmesi ve açıklanması nasıl mümkün olur? Çünkü bugün Hıristiyanlardan yüz milyonlarca insan, buna inanıyor!!

Ey Allahım! Kur'ân-ı Kerîm'in de belirttiği gibi, bunun, kutsal kitapları değişikliğe uğratan onların din adamlarının değiştirmesinden olmasını diliyorum!![14]

Müslümanlara Göre Hz. Meryem Kimdir?:

Hz. Meryem; Allah'a gönül bağlamış, dosdoğru, tertemiz bir bakire, faziletin (peygamberliğin) kucağında terbiye edilmiş, her türlü kötülüklerden uzak ve temiz bir şekilde hayat yaşamış, Yüce Allah'ın Kur'ân-ı Kerîm'inin çeşitli yerlerinde övmüş olduğu ve Kur'an'da ismi geçen İmrân'm kızı Meryem'dir.

Yüce Allah'ın, Hz. Meryem'i övdüğü ayetlerinden birisi de şudur:

"Mahrem, yerini (veya iffetini) sapasağlam korumuş Imrân km Meryem'i de (Allah örnek vermiştir). Biz, ona, ruhumuzdan (Cebrail, Allah'ın ruhundan onun elbisesinin yakasından rahmine ulaştıracak şekilde) üflemiştir. O, Rabbinin sözlerini ve kitaplarını doğrulamıştı ve gönülden (Allah'a) itaat edenlerden idi."[15]

Hz. Meryem'in babası İmrân, İsrailoğulları alimlerinden büyük bir alim ve büyük bir zat idi.

İbn îshâk'm da naklettiğine göre; İmrân'm hanımının yani Hz. Meryem'in annesinin[16] çocuğu olmuyordu. Bu nedenle İnırân'ın hanımı, bir gün "Eğer hamile kalırsam doğacak çocuğumu Allah'ın azatlısı olarak Beytü'l-Makdis'in (Mescid-i Aksa) hizmetine vereceğim" diye adakta bulundu. Yüce Allah'ta onun bu duasını kabul etti. Kadında Hz. Meryem'e hamile kaldı. Ne zamanki, kadın doğum yapınca çocuğun kız olduğu ortaya çıktı. Halbuki îmrân'ın hanımı, doğacak çocuğun Beytü'l-Makdis'te hizmet etmesi için onun erkek olmasını istiyordu. Bunun üzerine mazeretli ve üzgün bir kimse gibi, Yüce Allah'a şöyle yalvarmaya başladı:

"(îmrân'ın karısı) Meryem'i doğurunca -Allah onun ne doğurduğunu bilirken- o yine de: 'Ey Rabbim! Onu (sana adakta bulunduğumu) kız doğurdum. Erkek kız gibi değildir.

Ona, Meryem adını verdim. 'Onu' ve 'soyunu' kovulmuş şeytanın şerrinden sana sığındırıyorum' dedi."[17]

İmrân'm hanımı üzgün bir şekildeki duasının aksine Yüce Allah', bu kız çocuğunu güzel bir biçimde kabul buyurdu. O-nu, iyi bir şekilde yetiştirdi. Onu ve oğlu Hz. İsa (a.s)'ı, kovulmuş şeytanın şerrinden korudu. [18]

Hz. Zekeriyyâ (a.s)'ın, Hz. Meryem'i Koruması Altına Alması:

Hz. Meryem çok küçük yaşta iken İmrân öldü. Hz. Meryem'in, kendisini koruması altına alacak ve işlerini yürütecek birisine ihtiyacı vardı. Bu sebeple İmrân'm hanımı, kızı Hz. Meryem'i alıp Beytü'l-Makdis'e (Mescid-i Aksa) götürdü ve orada devamlı olarak ikamet etmekte olan "Abid Kimselere" teslim etti. Çünkü kızı, onların imamlarının ve liderlerinin kızıydı. Bu nedenle de onlar, "Hz. Meryem'i kim koruması altına alacak ve işlerini kim yürütecek?" diye birbirleriyle mün a-kaşa edip ihtilafa düştüler.

Hz. Zekeriyyâ (a.s), o asırda İsrail oğullarının peygamberi idi.

Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem'i koruması altına almayı istiyordu. Çünkü kendisi, Hz. Meryem'in teyzesinin kocası (yani eniştesi) idi. Bir rivayete göre ise; teyzesinin kocası idi. Bundan dolayı Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem'i koruması altına almaya diğerlerine göre daha hak sahibi idi. Fakat Hz. Zekeriyyâ (a.s) yine de aralarındaki münakaşayı ve ihtilafı kaldırmak için onlarla birlikte kura çekimine katılmayı kabul etti. Kura, kendisine çıktı. Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem'i böylece koruması altına aldı.

Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem'i koruması altına aldıktan sonra onun için Mescid'de, ondan başka bir kimsenin g i-remeyeceği güzel bir yer ayırdı. Hz. Meryem, kendisi için ayrılan yerde Allah'a gece-gündüz ibadet ediyor ve Mescid'in hizmetiyle ilgili üzerine düşen görevi yapıyordu. Hatta güzel hal ve takvada o kadar ileri gitmişti ki, İsrail oğullan içerisinde örnek bir kimse olarak anlatılır oldu. Zira Hz. Meryem gösterdiği güzel davranışları, üstün ahlakı ve şerefli vasıfları sebebiyle İsrail oğulları arasında şöhret bulmuştu.

Hz. Meryem, Hz. Zekeriyyâ (a.s)'ın gözetimi altındayken Hz. Zekeriyyâ (a.s) onda acayip işlerle karşılaşırdı. Hz. Zekeriyyâ (a.s), Hz. Meryem'in yanma girdiği zaman çarşıda bulunmayan ve o zamanda var olmayan yiyecekler ile meyveleri onun yanında buluyordu; kışın yaz meyvesini, yazın ise kış meyvesini buluyordu. Dehşet ve şaşkınlık içerisinde Hz. Meryem'e:

- Bu sana nereden geliyor?' diye sorardı. Hz. Meryem'de, ona:

- Bu, Allah tarafından gelen bir rızıktır' diye cevap verirdi.

Nitekim Yüce Allah, Hz. Meryem ile Hz. Zekeriyyâ (a.s) arasında geçenleri şöyle anlatmaktadır:

"Zekeriyyâ 'yi da, Meryem 'i Zekeriyyâ 'nın koruması altına verdi. Zekeriyyâ, her ne zaman (Meryem'in bulunduğu) yere girse onun yanında bir yiyecek bulurdu. (Şaşkınlık içerisinde ona:) 'Ey Meryem! Bu sana nereden geliyor?' derdi. (O da:) 'Bu, Allah tarafından (gelen bir yiyecektir)' derdi. Çünkü Al-toh, dilediği (kimseye) hesapsızca rızık verir."[19]

Hz, Meryem'in, Yüce Allah'a Gönül Vererek Yetişmesi:

Hz. Meryem, günahlardan ve haramlardan uzak olarak güzel ve iffetli bir şekilde yetişti. Beytü'l-Makdis'in etrafında Allah'ın himayesi ve gözetimi altında O'nun inayetiyle (kötülüklerden) korunmuş olarak yaşadı.

Melekler, Hz. Meryem'e gelip ona Allah katındaki üstün ve yüce makamını haber verirlerdi. Kendisini, Yüce Allah'ın diğer kadınlar[20] arasından seçtiğini, her türlü pisliklerden ve kötülüklerden temizlediğini müjdelerlerdi. Kendisinden; dünyada ve ahirette şanı yüce olacak, beşikte ve yetişkinlik çağma girdiğinde insanlarla konuşup onlara Allah'ın dinini tebliğ edecek ve salih kimselerden olacak bir çocuğu müjdelerlerdi. Ayrıca onu, ibadet konusunda gayretli olmaya ve Allah'a huşu' ile itaat etmeye teşvik ederlerdi. İşte Hz. Meryem; çirkin ve pis işlerden uzak, temiz ve ibadet üzere böyle yetişmişti.

Nitekim Yüce Allah, Hz. Meryem ile ilgili bu durumları şöyle anlatmaktadır:

"Hani melekler (Meryem 'e): 'Ey Meryem! Şüphesiz Allah seni (diğer kadınlar arasından) seçip (her türlü kötü ve çirkin şeylerden) temizledi ve seni dünya kadınlarından üstün tuttu. Ey Metyem! Huşu ile secdeye kapan demişlerdi."[21]

Yine Yüce Allah, bununla ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

"Hani melekler (Meryem'e): 'Ey Meryem! Allah (varoluşu) kendinden (olan) bir kelimeyi sana müjdeliyor, ismi, Meryem oğlu İsa Mesih'tir. Dünyada ve ahirette de (onun) şanı yücedir. (Allah katındaki mevkisi sebebiyle) yakın kılınanlardandır. Beşikte ve yetişkinlik halinde de insanlarla konuşacak-tır. Üstelik sâlih kimselerdendir' demişlerdi. "[22]

Hz. Meryem'in Hz. Mesih İsa (as) İle Müjdelenmesi:

Hz. Meryeni, kız çocuklarının ulaştığı ergenlik çağma eriştiğinde 13 yaşında idi.

Günlerden bir gün Mescid'de bulunduğu yerden dışarı çıktı. İstirahat ve dinlenmek için Beytü'l-Makdis'in doğu tarafına doğru yürüdü.[23] Yürürken farkında olmadan ev halkından ve kavminden uzaklaşmıştı. O sırada birdenbire parlak yüzlü güzel ve yakışıklı bir delikanlı yanma çıkageldi. Hz. Meryem, (o gelen adamdan) korktu ve ürperdi. Kendisine bir şey yapacağından endişelendi. Ansızın karşısına çıktığından dolayı ve onun hayal olabileceğini düşündüğünden, onun bu durumu hakkında şüphe duydu. Kendisine yardım edecek ve destek verecek kimsenin bulunmadığı bir yerde, onun, kendisine bir kötülük edeceğinden korkarak ondan uzaklaşmaya başladı ve ona:

"Ben, senden Rahman'a sığınırım. Eğer (Allah'tan) korhıyorsan, (bana dokunma!) dedi." (Meryem: 19/18)

Hz. Meryem, kendisine bulunduğu yerde görünen bu adamı, sıradan normal bir kimse olduğunu zannetmişti. Halbuki bu kimsenin, Allah'ın peygamberlik ve hikmet vereceği, şan ı-nm yüce olacağı ve temiz bir çocuk müjdelemek için gönderdiği bir melek olabileceği aklına hiç gelmemişti. Daha sonra o kimseye bir baktı ki, o, insan şekline girmiş Cebrail (a.s).

Melek, Hz. Meryem'in korkusunu ve ürpertisini giderip ona kalbini rahata kavuşturacak hakikati haber verdi. Daha sonrada gömleğinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde Hz. Meryem'e üfledi. İşte Hz. Meryem, bu üfleme üzerine Hz. İsa (a. s)' a hamile kaldı.

Nitekim Yüce Allah'ta, bu olayı şöyle anlatmaktadır:

"Kitap'ta (Kur'ân-ı Kerîm'de) Meryem (e dair anlattığımız kıssayı da müşriklere) anlat. Hani Meryem, ailesinden ayrılarak (Beytü'l-Makdis'in) doğu yönünde bir yere (ibadet etmek için yalnız başına bir kenara) çekilmişti. Onlardan gizlenmek içinde bir perde germişti. Derken Bizde ona ruhumuzu (Cebrail'i) göndermiştik. (Cebrail) ona tam bir insan şeklinde görünmüştü. (Meryem, onun, birdenbire çıka gelmesine ve o-nun, kendisine bir şey yapacağından korkarak) "Ben senden, rahman (olan Allah)'a sığınırım. Eğer (Allah'tan) korkuyor-san (bana dokunma)" dedi. O da: "Ben, Rabbinin sana (günahlardan arınmış yahut hayr üzere yetişmiş) tertemiz bir oğul vermek için (müjdelemek için) gönderdiği bir elçiden başka bir şey değilim," dedi."[24]

Tefsircilerin naklettiğine göre; Hz. Meryem'in elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde üfleyen ve bu üfleme ile Hz. Meryem'in Hz. İsa (a.s)'a hamile kalmasını sağlayan, R u-hu'1-Emin veya Ruhu'I-Kudüs diye bilinen Hz. Cebrail (a.s)'dir.

Vahyi peygamberlere indirenin ve Hz. Meryem'in hamile kalmasını sağlayanın Hz. Cebrail (a.s) olduğuna, Yüce A1-lah'ın şu ayeti kerimesi delil olarak getirilmiştir:

"(Ey Muhammed) uyarıcılardan olman için kalbine Kuran-, Ruhu'l-Emin (Cebrail) indirdi. " (Şuara: 26/193-194)

Buna göre bütün peygamberlere ve bizim peygamberimize vahyi indiren hiç şüphesiz Hz. Cebrail (a.s)'dır.

Ebu Hayyân, "el-Bahru'1-Muhît" adlı tefsir kitabında Cebrail'in, Hz. Meryem'e, melek şeklinde değil de insan şeklinde görünmesinin nedeni ile ilgili olarak şöyle der:

"Melek, Hz. Meryem'e, kendisine söyleyeceği sözleri bi 1-dirmek ve sözlerinden dolayı kendisinden ürküp kaçmasın diye ona insan şeklinde göründü. Eğer Hz. Meryem'e, melek şeklinde görünseydi, Hz. Meryem, ondan kaçardı. O zaman da meleğin, kendisine söyleyeceği sözleri dinlemeye kadir olamazdı.

Bu olay, Hz. Meryem'in iffetli ve son derece haramdan sakınan bir kadın olduğuna delildir. Zira Hz. Meryem, güzel ve yakışıklı bu delikanlıdan Allah'a sığınmıştı. Cebrail'in Hz. Meryem'e böyle güzel bir şekilde gelmesi, Hz. Meryem'i ve iffetini denemek içindi......"[25]

Hz. Meryem, kendisine böyle tenha bir yerde gelenin, insan değil de bir melek olduğunu anlayınca rahatladı ve sevindi. Fakat meleğin, kendisini bir çocukla müjdelemesi ile ilgii sözüne şaşırdı. Çünkü kendisi, bekardı ve evlenmemişti. Üstelik insanlardan hiçbiri ona yaklaşmamıştı. İffetli ve hiçbir günaha da bulaşmamıştı. Bekarlığı da devam etmekteydi. Kendisine bir erkek yaklaşmadığı halde çocuğunun olması nasıl mümkün olurdu?

Yüce Allah, Hz. Meryem'in bu durumunu kendi dilinden Şöyle haber vermektedir:

"Meryem: 'Bana bir insan yaklaşmamışken ve üstelik ben, kötü bir kadın olmadığım halde nasıl oğlum olur' dedi. " (Meryem: 19/20)

Hz. Meryem'in bu sözü üzerine Cebrail'in ona cevabı şu oldu: "Bu, Allah'ın bir dilemesi ve istemesidir. Şanı Yüce A1lah, hiçbir şeyden aciz değildir. Bir işi yapmak istediğinde o işe sadece "ol" der ve o da anında oluverir.

Nitekim Yüce Allah, Cebrail'in Hz. Meryem'e söylediği bu sözler ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

"Cebrail: 'Bu böyledir. Çünkü Rabbin, 'Bu (işi yapmak) bana kolaydır Onu (senden doğacak çocuğu) insanlar için bir mucize ve katımızdan da bir rahmet kılacağız. Hem bu, önceden kararlaştırılmış bir iştir diyor' dedi, " (Meıyem: 19/21) [26]

Hz. Meryem'in Hamilelik Müddeti:

Hz. Meryem, Hz. İsa'ya, hamile kaldığında 13 yaşındaydı. Fakat alimler, Hz. Meryem'in hamileliğinin ne kadar sürdüğü konusunda ihtilaf etmişlerdir. Alimlerin bu konudaki görüşleri şunlardır:

1. Bir rivayete göre; Hz. Meryem'in hamilelik müddeti, bir saattir.

2. Başka bir rivayete göre; Hz. Meryem'in hamilelik müddeti, dokuz saattir.

3. Başka bir rivayete göre; Hz. Meryem'in hamilelik müddeti, 8 aydır.

Son görüş, Abdullah ibn Abbas (r.a)'dan rivayet edilmiştir.

Sahîh olan görüş ise; Hz. Meryem'in, normal bir kadının hamileliği gibi tabii bir hamilelik müddeti geçirmesi ve normal bir kadının doğum yapması gibi tabii bir doğum yapmış olm a-sidır.

İbn Kesîr, bu görüşlerle ilgili olarak şöyle der:

"Kuvvetli rivayetlere göre; Hz. Meryem, Hz. İsa'yı karnında normal hamile kadınlar gibi 9 ay müddetle taşımıştır. Yine diğer hamile kadınlar gibi zamanı geldiğinde doğum yapmıştır. Eğer bunun aksine bir durum söz konusu olsaydı, bu mutlaka Kur'ân-ı Kerîm'de anlatılırdı. Bazıları, bu iddialarına; Yüce Allah'ın şu ayetini delil göstermişlerdir:

"Meryem, İsa 'ya gebe kaldı. Bu sebeple (çocuk karnında olduğu halde, aile halkından ve insanlardan) uzak bir yere çekildi. Doğum sancıları Meryem 'i, bir hurma ağacının dibine gitmeye mecbur etti... "(Meryem: 19/22-23)

Bu ayeti kerimede ('gebe kaldı' kelimesinin başında) geçen "fe" harfi, atıftır. Bu da, "hamileliğin aşamalı" olduğunu gösterir. Doğrusu her şey kendine özgü durumlara göre "aş a-ma" kaydeder.

Nitekim 'fe' harfinin atıf olup 'aşama' anlamı ifade ettiği durum, Yüce Allah'ın şu ayetinde de apaçık şekilde görülmektedir:

"Sonra nutfeyi (meniyi) kan pıhtısına çevirdik, kan pıhtısını da bir çiğnemlik et yaptık, bir çiğnemlik etten kemikler yarattık, kemiklere de et giydirdik. Sonra onu (eskisinden farklı) bambaşka bir yaratık yaptık. Yaratanların en güzeli olan Allah, ne yücedir." (Mü'minim: 23/14) Bilindiği gibi insanın bu ayeti kerimede bahsedilen "yaratılış aşamaları" arasında 40'ar günlük süre vardır. Nitekim aynı bu husus, sıhhatinde ittifak edilen Sahîh bir hadiste de bu şekilde bildirilmektedir."[27]

Tefsircilerin kaydettiğine göre; Cebrail, Hz. Meryem'in elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde üfürmüştür. Bu üflemeyle Hz. Meryem, normal bir kadının kocasından hamile kaldığı gibi hamile kalmıştır.

İbn Kesîr; Cebrail'in, Hz. Meryem'in elbisesinin yakasından rahmine değil de ağzına üflediği ile ilgili Übey b. Ka'b (r.a)'a nispet edilen bir rivayeti reddederek şöyle der:

"Bu rivayet, Kur'ân-ı Kerîm'de bu kıssanın anlatılması esnasında kullanılan ifadelere aykırı düşmektedir. Zira bu kıssa, Kur'ân-ı Kerîm'de Cebrail'in, Hz. Meryem ile konuşmak üzere onun yanma Allah tarafından gönderildiğine, onun elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde üflediğine ve bu üflemesi de onun rahmine sirayet ederek hamile karmasına yol açtığına delalet etmektedir. Nitekim Yüce Allah, Hz. Meryem'in bu durumu ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır:

"Biz, (Cebrail aracılığıyla) ruhumuzdan, ona, (elbisesinin yakasından rahmine ulaşacak şekilde) üflemiştik." (Fahrim: 66/12)

Bu ayeti kerimede geçen "öna" zamiri, Cebrail'in üflemesinin, onun ağzına değil de rahmine sirayet ettiğini gösterir.[28]

Hz. Meryem'in Suçlanması:

Rivayet edildiğine göre; Hz. Meryem'de hamilelik belirtileri yavaş yavaş fark edilmeye başladığında onun bu durumunu ilk anlayan akrabalarından Yûsuf en-Neccâr denilen kimse oldu.

İbn Kesîr'in kaydettiğine göre; bu adam, salih ve çokça ibadet eden kimselerdendi. Aynı zamanda Hz. Meryem'in dayısınm oğluydu. Hz. Meryem'in dine çok bağlılığını, iffetlili-ğini ve çokça ibadet eden bir kimse olduğunu bildiğinden dolayı ve bunun yanı sıra kocası olmadığı halde yinede hamile kaldığını gördüğünden dolayı ondaki bu hamileliğe çok şaşırmıştı. Günün birinde Hz. Meryem ile konuşurken bu konuyu ona şöyle açmıştı:

- 'Ey Meryem! Tohumsuz ekin hiç olur mu?' diye sordu. Hz. Meryem'de:

- 'Evet! Olur. Yoksa sen, Allah'ın ekini ilk yarattığı gün tohumsuz olarak yarattığını bilmiyor musun?' diye cevap verdi. Yûsuf tekrar:

- 'Su olmadan ağaç hiç yetişir mi?' diye sordu. Hz. Meryem:

- 'Evet! Allah'ın ilk defa ağacı su olmadan yarattığını, a-ğacı ve suyu da ayrı ayrı yarattıktan sonra suyu, ağacın hayatına vesile kıldığını bilmiyor musun?' diye cevap verdi. Yûsuf:

- "Erkek olmadan kadından hiç çocuk doğar mı?' diye sordu. Hz. Meryem:

- 'Evet! Sen, Allah'ın Adem'i erkeksiz ve kadınsız yarattığını bilmiyor musun?' diye cevap verdi. Bunun üzerine Yûsuf, ona:

- 'Öyleyse sen, bana kendi durumunu anlat?' dedi. Hz. Meryem'de:

- 'Doğrusu Allah, bana kendi katından (ismi) İsa (lakabı) Mesih ve (sıfatı) Meryem oğlu olan bir kelimeyi müjdeledi' dedi.[29]

Yûsuf en-Neccâr, Hz. .Meryem'in bu sözlerinden sonra onun her türlü kötülüklerden ve çirkin şeylerden uzak olduğunu ve ondaki hamileliğin hikmet sahibi Allah'ın bir istemesi ve dilemesi olduğunu anladı.

Süddî'nin, sahabelerden sağlam bir senetle rivayet ettiğine göre; Hz. Meryem, günün birinde (aynı zamanda Hz. Zekeriyyâ'nın hanımı olan) teyzesinin yanma girmişti. Teyzesi, ona:

- Duydun mu, ben hamileyim?' dedi. Hz. Meryem'de ona:

- Bende hamileyim, bunu duymuş muydun?' dedi. Böyle deyince teyzesi, Hz. Meryem'le kucaklaşmış ve ona:

- Doğrusu ben, karmmdaki yavrunun senin karnındaki yavruna eğildiğinin (bir çeşit secde ettiğinin)[30] farkına varıyorum' dedi.

İmam Malik bu konu ile ilgili olarak şöyle der: "Bu olay; Hz. İsa (a.s)'m, Hz. Yahya (a.s)'dan daha üstün olduğuna delâlet etmektedir. .

Hz. Meryem'in hamile olduğu haberi İsrailoğulları içerisinde kısa zamanda yayıldı. (Bu olaydan kaynaklanan) üzüntü ve keder, Hz. Zekeriyyâ(as)'ın ev halkına girdiği gibi Hz. Meryem'in de ev halkına girmişti. Çünkü bazı zındıklar; Hz. Meryem'in, Beytü'l-Makdis'te beraber ibadet ettikleri Yûsuf en-Neccâr ile cinsel ilişkide bulunduğu ile ilgili iftirada bulunmuşlardı. Başkaları da; Hz. Meryem'in, Hz. Zekeriyyâ (a.s) ile cinsel ilişkide bulunup ondan hamile kaldığı şeklinde iftirada bulunmuşlardı.

İbn Cerir et-Taberi bu konu ile ilgili olarak şöyle der: "Zındıklar; Hz. Zekeriyyâ (a.s)'m, Hz. Meryem ile zina edip onu hamile bıraktığı şeklinde iftirada bulundular. Bundan dolayı da Hz. Zekeriyyâ (a.s)'ı öldürmek istediler. Onların bu durumunun farkına varan Hz. Zekeriyyâ (a.s), onlardan kaçıp gitti. Onlarda, Hz. Zekeriyyâ (a.s)'m peşine düştüler. Kaçmakta iken, bir ağaç (Allah'ın izniyle) ikiye yarıldı. Hz. Zekeriyyâ (a.s)'da, onun içine girdi. Ağaçta kapanıverdi. Fakat dışarıda kalan eteğinin ucunu şeytan yakalayiverdi. Sonra onun, o ağacın içine girmiş olduğunu Hz. Zekeriyyâ (a.s)'m kavmine gösterdi. Kavmi, testere getirerek Hz. Zekeriyyâ (a.s).'m içinde bulunduğu ağacı baştan aşağıya biçtiler. Hz. Zekeriyyâ (a.s), kafir Yahudilerin elleriyle işte böyle şehit edilmiştir."[31] Allah'ın saîât ve selâmı onun üzerine olsun. [32]

Hz. İsa (a.s)'ın Doğumu:

Meşhur ve yaygın olan görüşe göre; Hz. İsa (a.s), Beytü'I-Lahm'da doğmuştur.[33] Hz. Meryem, çocuğa Yahudiler tarafından bir kötülük yapılacağından korktuğu için onu hemen alıp Beytü'l-Makdis'e götürmüştür. Kur'ân-ı Kerîm, bize, Meryem Sûresinde; Hz. İsa (as)'ın doğumunu şöyle anlatmıştır.

Bu kıssa, özet olarak şu şekildedir: Hz. Meryem, Beytü'l-Lahm'da iken hamilelik müddeti tamamlanıp doğum sancıları şiddetlendi. Bu sancılar, Hz. Meryem'i kuru bir hurma ağacının gövdesine dayanmaya mecbur etti. Bu kuru hurma ağacının gövdesi, doğum sancılarının şiddetinden sallandı. Nihayet Hz. İsa (a.s) doğdu. Hz. Meryem, kavminin, -babasız olarak doğurduğu bu- çocuğu görünce yadırgayacaklarını ve kendisini suçlayacaklarından korkarak üzüntü içerisinde şöyle der: "Keşke bun (u doğurma) dan önce Öîseydim de unutulup gitmiş olsaydım " (Meryem: 19/23)

Hz. Meryem, ölümü, dini açısından temenni etmişti. Çünkü bu doğumdan dolayı dini inancı hususunda; Yahudilerin kötü düşüneceğinden ve kavmi ile aile halkı arasında ayıplanacağından korkmuştu

Hz. Meryem, çocuğunu doğurduğu sırada meyvesi olmayan hurma ağacının gövdesine dayandığında, doğum sancılarının şiddeti ağacı salladı. Hemen üzerine yaş, olgun ve ballı hurmalar döküldü. Bu taze hurmalardan yiyip etrafta nehir olmadığı halde Allah'ın kendisi için gönderdiği sudan doyasıya içti.

Hz. Meryem'e yapılan bu ikramların hepsi, Allah'a olan imanına ve itaatine karşılık Allah tarafından ona verilmiş bir ikramı ve Allah'ın kulu ile peygamberi olan çocuğu Hz. İsa (a.s)'a bir inayetidir.

Hz. İsa (a.s)'m doğumunu yaptıktan sonra (ilk önce Beytü'l-Makdis'e götürdü ve orada bir müddet kaldıktan sonra) çocuğunu kucağına alarak kavmine getirdi. Kavmi, Hz. İsa (a.s)'ı görünce, bu büyük olay ve durum karşısında hem korktular ve hem de şaşkına döndüler. Bunun üzerine Hz. Meryem hakkında kötü düşünceler beslemeye başladılar. Çünkü evlenmemiş bir kızın nasıl çocuğu olurdu? Üstelik Hz. Meryem'in soyunu ve aile halkının durumunu bildiklerinden dolayı bu konudaki şüpheleri ve korkuları daha artmıştı. Zira Hz. Meryem, onların yanında şerefli ve faziletli bir kadındı. Babası İmrân ise, Yahudilerin ileri gelenlerinden ve eşraftandı. Üstelik bunların yanı sıra Yahudi alimlerinin lideri konumundaydı. Aile halkı ise; faziletli, izzet-i nefısli ve dine bağlı bir aile idi. Buna göre babası ve aile halkı böyle olduğu halde Hz. Meryem bu kötü ve çirkin durumla insanların yanma nasıl gelebilir ve bu kötü işi nasıl işleyebilirdi?!..

Hz. Meryem, Allah'ın emri üzerine bu konuda onlarla ko-nuşmayıp sustu. Soru soranlara da, kendileriyle konuşması için ve kendisine yöneltilen suçlamaları cevaplaması için henüz memedeki yavrusuna işaret ediyordu.

Halbuki Hz. Meryem'in -onlar tarafından da- temiz ve günahsız olduğunun bilinmesine rağmen bunun henüz kundakta olan bir bebeğin konuşmasından ve onların itham ile iftiralarına -annesinin suçsuzluğuna dair- cevap vermesinden daha üstün bir delil olamaz.

Nitekim Yüce Allah, Meryem Sûresinde; Hz. İsa (a.s)'ın doğumunu şöyle anlatmaktadır:

"Nihayet Meryem Isa 'ya gebe kaldı. Bu sebeple onunla (çocuk karnında olduğu halde aile halkından ve insanlardan) uzak bir yer (olan Beytü'l-Lahm'a) çekildi. Doğum sancıları Meryem'i (meyvesi olmayan kuru) bir hurma ağacının dibine gitmeye mecbur etti. (Meıyem, kavminin babasız olarak doğurduğu bu çocuğu görünce yadırgayacaklarını ve kendisini suçlayacaklarım bildiğinden dolayı) : 'Keşke bu (çocuğu do-ğurma)dan önce öleydim de adım sanım unutulsaydı' dedi. (Meryem böyle bir durumdayken) altından ona (Cebrail veya Isa tarafından) şu ses geldi: '(Karşı karşıya kaldığın sıkıntının şiddeti sebebiyle) üzülme sakın! Rabbin, senin ayağının altında bir ırmak (küçük bir su) akıttı. (Meyvesi olmayan kuru) hurma ağacını (n dalını da) kendine doğru (tutup) silkele ki üstüne taze hurma dökülsün! (Hurmalardan) ye! (Ve akan sudan) iç! (Bu sevimli çocuk sebebiyle) gözün aydın olsun. (Eğer Çocuğu kucağına alıp aile halkına ve insanlara doğru giderken) insanlardan birisini görecek olursan (çocuk hakkında sa-na soru sorduklarında ve iftirada bulunduklarında) ben (susmaya) çok esirgeyici Allah'a oruç adadım[34] Bundan dolayı bugün (sizden) hiç kimseyle konuşmayacağım' de! Derken çocuğu (kucağına) alıp kavmine getirdi. (Kavmi onunla birlikte çocuğu gördüklerinde:) 'Ey Meryem! Doğrusu (Şimdiye kadar) görülmedik bir şey yaptın. Ey Harun 'un kız kardeşi,[35] baban kötü birisi değildi. Annende zina eden birisi değildi' dediler. Bunun üzerine (onlara, İsa ile konuşmalarını işaret ederek kundaktaki) çocuğu gösterdi. (Onlar buna hem kızarak v*e hem de hayrete düşerek:) 'Biz kundaktaki çocukla nasıl konuşabiliriz? ' dediler. Bunun üzerine (İsa, Allah tarafından dile gelerek:) 'Şüphesiz ben, Allah'ın kuluyum. (Allah) bana kitabı (olan İncîl 'i) verdi. (Yakın bir gelecekte) beni Peygamber kıldı. Nerede olursam olayım beni mübarek kıldı. Yaşadığım müddetçe (kendisine) namaz kılmamı ve (insanlara) zekat vermemi emretti. Birde, anneme iyi davranmamı öğütledi. Ve beni bedbaht ve bir zorba kılmadı. Doğduğum günde, öleceğim günde ve diri olarak kalacağım günde selam olsun bana' dedi."[36]

Hz. İsa (a.s) ın Hayatı:

Hz. İsa (a.s), doğumunun 8. gününde annesi Hz. Meryem onu alıp Beytü'l-Makdis'e götürerek orada sünnet ettirdi.[37]

Hz. Meryem, Cebrail'in; kendisine, Hz. İsa (a.s)'ı müjdelediği sırada emrettiği gibi onun adını Yesû' (İsa) koydu.

Sünnet olma, peygamberlerin sünnetlerinden[38] ve fıtrattan[39] olan bir şeydir. Üstelik Hz. İbrahim (a.s)'dan itibaren de diğer nebilerin ve resullerin şeriatında da vardır. Barnaba İncil'inde ise; Hz. İsa (a.s)'m sünnet olduğu ile ilgili şöyle bir ibare vardır:

"Rabbin şeriatı gereği (doğumunun) 8 'inci günü dolunca çocuğu altp Mûsâ 'nın kitabında da yazılı olduğu gibi- sünnet ettirmek üzere Mabed (Beytü'l-Makdis)'e götürdüler. Sünnet ettirip adım hamilelikten önce meleğin emrettiği gibi 'Yesu' (İsa) koydular."

Hz. İsa (a.s), Beytü'l-Lahm'dan uzakta düz, yüksek ve suyu bol olan bir yerde annesi Hz. Meryem 'in himayesi altında yetişti... Nitekim Yüce Allah'ta, Hz. İsa (a.s)'in bu yetişmesini şöyle anlatmaktadır:

"Biz, Meryem oğlu İsa 'yi ve annesini, (Bizim her şeyi yaratmaya kadir olduğumuza dair) bir mucize hidık. Üstelik her ikisini de, 'düz ve suyu bol olan yüksek bir yere' yerleştirdik." (Mü'minun: 23/50) [40]

Herodes'un, Hz. İsa (a.s)'ı Öldürmeye Karar Vermesi:

Hz. İsa (a.s)'m doğduğu dönemde orada Kayser Auguste (Oğustos) adına hüküm süren Herodes diye adında zalim bir vali/hükümdar vardı.

"Herodes, bazı kahinlerden; yakında bütün Yahudilerin başına geçecek bir çocuğun doğacağını haber aldı. Bunun üzerine Beytü'1-Lahm'da doğacak bütün çocukların Öldürülmesini emretti."

Bu kıssa, sadece Matta ve Barnaba İndilerinde anlatılmıştır.

Yûsuf en-Neccâr'a, rüyasında, doğan çocuğu ve annesini, bu zorba vali/ hükümdarın kötülüğünden koruması için onları Mısır'a götürmesi emir olunmuştu. Uykudan uyanınca hemen çocuğu ve annesini alıp Mısır'a götürmüş ve orada, Herodes ölünceye kadar kalmışlardı. Herodes ölünce, Yûsuf en-Neccâr'a, rüyasında; tekrar çocuğu ve annesini alıp onlarla birlikte eskiden oturmakta oldukları şehre geri dönmeleri emir olunmuştu. Çünkü orada çocuğu öldürmek isteyen zalim Herodes ölmüştü. Bundan dolayı da Yûsuf en-Neccâr ikisini alıp eskiden oturdukları şehre geri götürmüştü."[41]

Hz. İsa (a.s)'ın, Yahudi Alimleriyle Olan Tartışması:

Hz. İsa (a.s) 7 yaşına ulaştığında, annesi ve Yûsuf en-Neccâr ile birlikte Mısır'dan (Filistin'deki) el-Halîl şehrine gelip "Nasıra" kasabasına yerleşti. Nasıra kasabasına binâen (veya Hz. İsa'ya yardım eden) anlamına gelen Nasıra kelime-sine nispetle Hıristiyanlara "Nasâra" denilmiştir.[42]

Çocukluğu, hikmetler ve nimetler içerisinde Allah'ın ve yakınlarının gözetiminde geçmiştir.

12 yaşma gelince, annesi Hz. Meryem ve Yûsuf en-Neccar ile birlikte -Tevrat'ta yazılı Rabbin emri gereği- Yüce Allah secde etmek için Kudüs'teki Beytü'l-Makdis'e gittiler. İbadetlerin ve duaların bitiminde İsa'yı kaybettiler. Hiçbir yerde bulamadılar. Akrabalarıyla birlikte eve dönmüştür zannederek geri geldiyseler de onu bulamadılar. Annesi Hz. Meryem, amcasının oğlu Yûsuf en-Neccâr ile birlikte akraba ve komşuların arasında aramalarına rağmen İsa'yı bulamadılar. Kayboluşunun 3'üncü gününde onu, Beytü'l-Makdis'te, Yahudi alimlerinin arasında onlarla "Namusu Ekber" konusunda tartışırken buldular. Orada bulunan kimseler, onun soru ve cevaplarına hayret edip:

- Okuma-yazmayı öğrenmemiş olan çocuk, bu kadar ilmi nereden aldı?' diyerek şaşkınlıklarını belirttiler. Annesi, onu görünce:

- Nedir senin bize yaptığın? Üç gündür seni arıyoruz' diyerek onu azarladı. Bunun üzerine annesine:

- Sen! Allah'a hizmetin, anne-babadan önce gelmesinin gerekli olduğunu bilmiyor musun?' diye cevap verdi. Daha sonra onlarla birlikte Nâsıra'ya döndü.[43]

Tarih, Hz. İsa (a.s)'m çocukluk hayatının bu kısmından i-tibaren Peygamber oluşunun başlangıcına kadar geçen bu fetret dönemi hakkında bir şeyler yazmıyor. Buna göre Hz. İsa (a.s)'m geçirmiş olduğu 17 senelik bu müddeti nerede ve nasıl geçirdiği bilinmiyor. [44]

Hz. İsa (a.s)'ın Peygamberliğinin Başlaması:

Hz. İsa (a.s) 30 yaşma gelmişti. Hıristiyanların yanında, Yuhanna el-Ma'medân (Vaftizci Yuhanna) diye bilinen Hz. Yahya (a.s)'m yanına geldi. Hz. Yahya (a.s)'da, onu vaftiz etti.[45] Vaftizden sonra Hz. İsa (a.s)'a, Ruhu'l-Kudüs (Cebrail)" geldi. Bundan sonra Hz. İsa (a.s), (Yahudiye) çölünde bulunan insanların arasında aç ve susuz olmak üzere 40 gün oruç tuttu. Vahiy yoluyla "İncil" diye bilinen Yüce Allah'ın kutsal kitabı Hz. İsa (a.s)'a nazil oldu. Bu andan itibaren Hz. İsa (a.s)'m risâleti başlamış oldu.

Kur'ân-ı Kerîm, Hz. İsa (a.s)'m peygamberliğinin ne zaman başladığına ve bunun nasıl nazil olduğuna dair bir bilgi vermiyor. Fakat İndilerin ifadelerine göre; Hz. İsa (a.s), 30 yaşma girdiği sıralarda peygamberliğinin başladığında ittifak edilmektedir. Tarihçilerin ve bazı tefsircilerinde ifadeleri bu yöndedir:

İslam alimler bu konuyla ilgili olarak şöyle derler:

"Peygamberlik çoğunlukla (peygamberlere) 40 yaşında gelir. Hz. İsa (a.s)'a gelince ise, o, 30 yaşındayken Peygamber olmuştur. Bu durum, sadece Hz. İsa (a.s)'a özgü bir özelliktir. Çünkü Hz. İsa (a.s), 40 yaşma ulaşmadan önce semaya kaldırılmıştır. Bundan dolayı Hz. İsa (a.s)'m peygamberliğine dair delil, Yüce Allah'ın şu ayeti kerimesidir:

"Hani Meryem oğlu İsa: 'Ey İsrail oğulları! Doğrusu ben, benden önce gelmiş olan Tevrat 'ı doğrulayan ve benden sonrada ismi Ahmet olacak bir peygamberi müjdeleyen Allah'ın size gönderdiği 'birpeygamberiyim' demişti." (Saff: 61/6) [46]

Hz. İsa (a.s)'ın Daveti:

Hz. İsa (a.s), Allah'ın kendisine vahyettiği hak dine davet faaliyetini, Yahudi toplumu içerisinde yürüttü. Çünkü Yahudi toplumu, Yüce Allah'ın Hz. Mûsâ (a.s)'a indirdiği Rabbani şeriattan sapmışlar ve azmışlardı. Bu sebeple bu toplumun içerisinde aşırı sapmalar, hurafeler ve bidatler yerleşmişti. İsrail oğullarının üzerinden bu şekilde uzun zaman geçmişti. Bu zaman içerisinde; kalpleri katılaşmış, Allah'ın Hz. Mûsâ (a.s)'a gönderdiği ilahi şeriatı tahrif etmişler, Tevrat'ın nasslarmı o-yuncak haline getirmişler ve kendilerine gönderilen peygamberlerin gösterdiği doğru yoldan sapmışlardı.

Bunun üzerine onları; doğru yol olan Allah'ın dinine çevirmesi ve Allah'ın dini içerisine karıştırdıkları tahrifatı ve hurafeleri düzeltmesi için Yüce Allah, onlara, Hz. İsa (a.s)'ı Peygamber olarak gönderdi.

Hz. İsa (a.s), onlara; Allah'ın emirlerini tebliğ etmeye ve kendisine indirilen yeni dinin teşri kılınmış hükümlerini öğretmeye başladı. Bu hükümlerin bir kısmı; Hz. Mûsâ (a.s)'m şeriatında haram kılınan bazı şeyler, onların azgınlıkları ve sapıklıkları sebebiyle onlara bir ceza olarak helal kılınmış ve bazı helal olan şeylerde haram kılınmıştı. Fakat o sırada Yahudilerin, Hz. Mûsâ (a.s)'dan kalmış kendilerine ait cezai hükümleri vardı.

Nitekim Şanı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'m diliyle bu durumu şöyle anlatmaktadır:

"Benden önce gelen Tevrat'ı (n hükümlerini) tasdik edici olarak (Mûsâ 'nın şeriatında:) 'Size haram kılınan bazı şeyleri helal yapayım' diye (Peygamber olarak gönderildim). Size (söylediklerimin doğruluğuna delâlet eden) bir ayet (veya bir delil) getirdim. Artık (beni yalanlamak ve bana muhalefet etmek konusunda) Allah 'tan korkun. (Size yapmanızı söylediğim emirlerde) bana itaat edin. Şüphe yok ki, Allah benimde Rahbim ve sizinde Rabbinizdir. Öyleyse Allah'a ibadet edin. Dosdoğru yol işte budur. " (Âl-i İmrân: 3/50-51)

Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'m peygamberliğini tasdik etmek ve risaletini teyit etmek için onun elinde apaçık mucizeler meydana getirmiştir... Hz. İsa (a.s)'m göstermiş olduğu bu mucizeleri, inşallah "Mucizeleri" bahsinde açıklayacağız.

Hz. İsa (a.s), daveti sırasında Yahudilerin inatçılıkları ve kibirlenmeleri ile karşılaştı. Bunların yanı sıra alaylı tavırlar, küçük düşürücü sözler ve hareketler ile de karşılaştı. Özellikle de, hahamlarından ve din adamlarından tepki gördü.

Zalim ve günahkar kimselerin tahrif ettiği -kendisinden önce Hz. Mûsâ (a.s)'m getirdiği- Rabbani şeriatın esasları ve dini kavramlar etrafında onlarla zorlu ve yorucu bir mücadeleye girişti. İbadet etmek için Mabed'e çekilmiş zahitler, vaizler ve mabet hizmetçileriyle tartışıyor, onların hepsini keskin ve parlak delillerle susturuyor, onlara gerçek manada Allah'ı anlatıyor, dosdoğru olmayı emrediyor, yollarının ve gidişatlarının yanlışlığım açıklıyor, riyakarlıklarını ve bozukluklarını gözler önüne seriyordu. Nihayet onlar, köşeye sıkışmışlardı. Bunun üzerine ondan kurtulmaya karar verdiler. [47]

Yahudilerin, Hz. İsa (a.s)'a Karşı Hile Kurmaları ve Öldürmeye Teşebbüs Etmeleri:

Yahudilerin ileri gelenleri ile din adamları bir araya gelip toplandılar ve Hz. İsa (a.s)'ın durumu hakkında birbirleriyle istişare ederek:

- 'Doğrusu bu adamın (kendi düşüncemiz doğrultusunda Hz. Mûsâ (a.s)'m getirmiş olduğu ilahi şeriatı tahrif ederek oluşturduğumuz) dinimizi yıkmasından ve insanları (bizim dinimizden kopartarak) kendisine bağlamasından korkuyoruz' dediler. Mabed hizmetçilerinin lideri, diğerlerine:

- 'Bir adamın ölmesi, halkın, onun izinden yürümesinden daha hayırlıdır' dedi. Bunun üzerine Hz. İsa (a.s)'m öldürülmesi fikrinde anlaştılar.

- Roma hükümdarı Kayser adına Yahudileri hükümdarlığı altında bulunduran Romalı Vali Pilatos ekBinti'ye giderek; 'Hz. İsa (a.s)'m, Yahudiler üzerine hükümdar olmayı istediği ve mevcut düzeni devirmek için çalıştığı" şeklinde iddialarda bulunarak valiyi Hz. İsa (a.s)'a karşı kışkırttılar. Üstelik valiye söyledikleri bu sözleri çok süslü bir şekilde süsleyerek söylediler. Sonunda vali, Hz. İsa (a.s)'ı çarmıha germek ve bu şekilde öldürmek suretiyle ondan kurtulmaya karar verdi. O zamanlar, bir kimsenin öldürülmesine karar verildiğinde onu bu şekilde öldürürlerdi.

Fakat Hz. İsa (a.s), kavminin kendisiyle ilgili hilesinin farkına vardı. Bunun üzerine valinin adamlarından gizlendi. Valinin adamlarından hiçbirisi, Hz. İsa (a.s)'i yakalayıp öldürülmek üzere valiye teslim etmek için yerini bulamadılar. Havarilerden birisi, valinin adamlarına:

- 'Mesih İsa, eşeğinin üzerinde, Kudüs'e girdi' diye ihbarda bulundu. Diğer Havariler ise Hz. İsa (a.s)'ı, temiz bir kalp ile karşıladılar. Hz. İsa (as), onlara:

- 'Sizden birisi, hem benimle birlikte yiyip-içiyor ve hem de beni (valinin adamlarına) teslim etmeyi istiyor' dedi. Daha sonrada onlara vasiyet etmeye başlayarak:

- 'İnsan oğlunun[48] babasına[49] döneceği vakit yaklaşmıştır. Ben, sizin benimle gelmeniz mümkün olmayan bir yere gidiyorum. Şu vasiyetimi çok iyi tutun: 'Sizinle birlikte bulunmak üzere Peygamber olarak gönderilecek 'Faraklit[50] diye birisi gelecek. 'Faraklit', size, hakkın ve doğruluğun Özünü getirdiğinde beni de size haber verecektir. Bunları, size, zamanı gelince hatır laya siniz diye söylüyorum. Yine ben size şunu da söylüyorum ki; ben Rabbime döneceğim. (Size uymanızı vasiyet ettiğim) o Peygamber gelecek ve sizi topluca doğru yola sevk edecek. Geçmişe ait haberler verip benden Övgüyle size bahsedecek. Artık kısa bir müddet sonra beni göremeyeceksiniz' dedi. Daha sonrada gözlerini semaya dikerek:

- 'Vakit geldi' dedi. (Sonrada Allah'a hitaben:) 'Ben seni dünyada yücelttim. Bana emretmiş olduğun görevi de tamamladım' dedi.

Hz. İsa (a.s), Havarileri ile birlikte içerisinde kendisinin ve Havarilerin bir araya geldiği yere gittiler. Fakat Havarilerden Yehûza el-Esharyotî denilen hain bir adam vardı. Bu, Hz. İsa (a.s)'ın 'sizden biriniz, hem benimle birlikte yiyip-içiyor ve hem de beni (valinin adamlarına) teslim etmeyi istiyor' diye işaret ettiği Havarilerinden münafık olan birisi idi. Bu adam, Hz. İsa (a.s)'ın saklandığı yeri biliyordu. Hz. İsa (a.s)'ı yakalayıp öldürmek isteyen valinin adamlarını görünce 30 dirhem karşılığında onun saklandığı yeri onlara gösterdi. Hz. Isa (a.s)'m saklandığı yere girdikleri zaman, Allah, bu hain Yehûza el-Esharyotî'yi Hz. İsa (a.s)'m şekline çevirdi. Bunun üzerine valinin adamları, onu, Hz. İsa (a.s) zannettiklerinden dolayı onu yakaladılar ve çarmıha germek suretiyle onu Öldürdüler. Yüce Allah ise Hz. İsa (a.s)'ı kendi katma yükseltti.

Nitekim Yüce Allah bu olayı şöyle anlatmaktadır:

"Oysa onlar, İsa 'yi öldürmediler ve çarmıha geremediler. Fakat (İsa 'nın havarilerinden münafık olan hain birisi) onlara (İsa 'nın) benzer(i olarak) gösterildi. İsa ('nın ölüp-Ölmedigi hakkında) ihtilafa düşenler ondan yana şüphe içindedirler. Bu hususta, onların bilgileri yoktur. Onlar ancak (bu konuda) zanna dayanmaktadırlar. Onu gerçekten öldürememişlerdir. Bilakis Allah, onu, 'kendi katma'yükseltmiştir " (Nisa- 4/157-158)[51]

Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'ı kendi katına yükselttiğinde o 33 yaşındaydı. Buna göre Hz. İsa (a.s)'ın İsrail oğullarını davet ettiği müddet 3 sene idi. Çünkü Hz. İsa (a.s), 30 yaşındayken İsrail oğullarına Peygamber olarak gönderilmişti.[52] Allah'ın salât ve selâmı onun üzerine olsun. [53]

Hz. İsa (a.s)'in Çarmıha Gerilme Meselesi:

Hz. Isa (a.s)'ın çarmıha gerilme meselesindeki biz Müslümanların inancı, önünden ve arkasından hiçbir batılın giremediği Kur'ân-ı Kerîmin haber verdiği en sağlam ve doğru i-nançtır. Bu da şu şekildedir:

"Şanı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'ı Yahudilerin tuzağından kurtarıp ruhu ve bedeni ile birlikte diri olarak[54] kendi katma yükseltmiş, Hz. İsa (a.s)'in saklandığı yeri valinin adamlarına gösteren bu hain münafık Yehûza el-Esharyotî'yi de Hz. İsa (a.s)'ın şekline çevirmiş ve valinin adamları da bu hain münafığı Hz. İsa (a.s) zannederek çarmıha germişlerdir."

Yüce Allah'ın bu hain münafık adamı, Hz. İsa (a.s)'m şekline çevirmesi suretiyle Hz. İsa (a.s)'ın yerine bu adamın çarmıha gerilmesi, Yüce Allah'ın kulu ve resulü olan Hz. İsa (a.s)'a bir ikramıdır.

Görüldüğü üzere Müslümanların Hz. İsa (a.s) hakkındaki inançları, onun çarmıha gerildiğini iddia eden Hıristiyanların inançlarından daha temiz, daha üstün ve daha şereflidir.

Valinin adamları, Hz. İsa (a.s) zannıyla yakaladıkları bu haine her türlü eziyeti ve cefayı yaptılar. Sonrada iki elini ve iki ayağını odun parçalarına germek suretiyle çivileyerek çarmıha gerdiler ve insan oğlunun işlemiş oldukları günahlara kefaret olması için ve insanlığa feda ederek öldürdüler. Yahudiler gibi Havariler de, çarmıha gerilme meselesinde şüpheye ve büyük ihtilafa düştüler. Çünkü çarmıha kim gerilmişti? Hz. İsa (a.s) mı? Yoksa Yehûza el-Esharyotî mi?

İşte bu şüphe ve ihtilafın sebebinin kaynağı şu idi: "Bu hain münafık adam, Hz. İsa (a.s)'in yerini gösterdiğinde onlardan, kendilerinin önünde Hz. İsa (a.s)'m bulunduğu yere girmeyi istedi. Çünkü burada Hz. İsa (a.s)'m dışında kimse yoktu. Bundan dolayı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'ı kendi katına yükseltti ve bu adamı Hz. İsa (a.s)'m şekline çevirdi. Tam bu sırada valinin adamları oraya girdiklerinde, orada Yüce Allah'ın Hz. İsa (a.s)'a benzettiği Yehûza el-Esharyotî'den başka hiçbir kimseyi bulamadılar." İşte bundan dolayı Havariler:

- Eğer bu İsa ise, arkadaşımız Yehûza nerede? Eğer bu Yehûza ise, İsa nerede?' Çünkü valinin adamları, çarmıha germek için onu yakaladıklarında, o, valinin adamlarına:

- Ben Yehûza el-Esharyotî'yim. İsa değilim' diyordu. Valinin adamları ise onun bu sözüne gülerek:

- Sen, İsa değilim demekle bizi yalanlamak mı istiyorsun? Hiç kuşkusuz ki, sen Yesû' (İsa)sın diyorlardı. Bu sırada Havariler, çarmıha gerilme meselesinde ihtilaflara ve münakaşalara devam ederken onu çarmıha gerdiler.

Kur'ân-ı Kerîm ise; Hz. İsa (a.s)'m çarmıha gerildiği yolundaki Yahudi ve Hıristiyanların inançlarını ret ederek Müslümanların kabul ettiği doğru ve sağlam inancı anlatmıştır.

Çarmıha gerilme ve insanlığa feda edilme meselesindeki Yahudilerin ve Hıristiyanların bu inançlarının yanlışlığını Kur'ân-ı Kerîm, açık bir şekilde şöyle ortaya koymaktadır:

"Bir de; küfretmeleri, 'Meryem'e büyük iftirada bulunmalarından ve Allah'ın resulü Meryem oğlu İsa Mesih'i öldürdük' demelerinden ötürüdür. Oysa onlar, İsa'yı öldürmediler ve çarmıha geremediler. Fakat (İsa 'nın Havarilerinden münafık olan hain birisi,) onlara, (Isa 'nın) benzer (i olarak) gösterildi. İsa 'nın (ölüp-ölmediğine, semaya kaldırılıp-kaldırılmadığına, çarmıha gerilip-gerilmediği vb. konularda) ihtilafa düşenler, ondan yana şüphe içindedirler. Bu (Mesih İsa 'nın durumu) hakkında, onların bilgileri yoktur. Onlar ancak (bu konuda) zanna dayanmaktadır. Halbuki onu gerçekten öldürmemişlerdir. Bilakis Allah, onu, "kendi katına yükselmiştir." (Nisa: 4/156-158)

Ne acayiptir ki; Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)'ın, hem çarmıha gerilmek suretiyle öldürüldüğünü kabul ediyorlar ve hem de Hz. İsa (a.s)'ın ilah olduğuna ve Allah'ın oğlu olduğuna inanıyorlar!!.

Şair ne güzel söylemiş:

"Ey İsa'ya tapanlar! İlah (olarak kabul ettiğiniz şahıs) Yahudi bir kimsenin eylemiyle çarmıha geriliyorsa, bu ne biçim ilahtır?" şeklinde size bir sorumuz var. Kafası çalışandan bunun cevabını istiyoruz.

Yüce Allah ise kendisi hakkında şunları söylemektedir:

"Allah, (zalimlerin) söyledikleri şeylerden çok yüce ve münezzehtir." (İsra: 17/43) [55]

Hz. İsa (a.s)'ın Kendisini İnsanlığa Feda Etme Meselesi:

Hıristiyanlar: "Hz. Mesih İsa (a.s), adem oğullarının işlemiş olduğu günahlarından ve hatalarından kurtarmak için çarmıha gerilmiştir" derler!!!

Bu görüş, doğru olabilir mi? İlahi adalete ve aklı selime uyar mı? Hz. İsa (a.s)'ın suçu neydi ki, yaratıkların günahlarına kefaret olması için çarmıha gerilmiş olsun? Bir insanı, başkasının yerine cezalandırmamız adalet midir? Örneğin; senin kardeşin adam öldürme veya zina etme suçunu işlese, senin suçun ne ki onun işlediği suçun ve günahın cezasını çekesin? Çünkü Rabbani hüküm, "Kendi (günah) yükünü taşıyan hiç kimse bir başkasının (işlediği günahın) yükünü taşımaz." (En'am: 6/164) ve "Her insan kazandığıyla (Allah katında) rehin alınmıştır." (Müddessir: 74/38) şeklinde ortaya çıkmaktadır. İlahi adalet ise "Kim iyi bir iş yaparsa, faydası kendisi-nedir. Kim de kötülük yaparsa, zararı kedisinedir." (Fussilet: 41/46) şeklinde tecelli etmiştir.

Zaten sağlam düşünce de, cezanın yalnızca suçu işleyen kimseye verileceğine hükmeder. Fakat kilise adamlarının, gafil zihinlere soktukları hasta düşüncelere ve kör taassuba ne diyelim!

Reşid Rızâ, "Tefsirü'l-Menâr" adlı tefsirinde bu konuyla ilgili olarak şöyle der:

"Hıristiyanlara gelince; onlar da, Hz. İsa (a.s)'ın sonunun böyle kötü ve çirkin bir şekilde olduğunu kabul ettiler. Üstelik bunu, dinlerinin esası ve inançlarının temel direklerinden saydılar. Öyle ki Hz. İsa (a.s)'m çarmıha gerildiğine inanmayanı mümin kabul etmezler. Böyle birisinin salih amelleri, ibadetlefi ve iyilikleri Hz. İsa (a.s)'m çarmıha gerildiğine inanmadıkça kendisine fayda sağlamaz.

Bu inanca Ahdi Kadim'de de (Tevrat'ta) bir esas buldular, gu esasın üzerine de, Hz. İsa (a.s)'ın çarmıha gerilmesi meselesinin oturtup:

- 'Hz. Adem (a.s), bütün insanlığın ilkidir. Allah'ın kendisine yemesini yasak ettiği ağaçtan yemek suretiyle Allah'a isyan etmişti. Bundan dolayı günahkar olmuş ve onun soyundan gelecek bütün insanlarda -onun işlemiş olduğu bu günahtan dolayı- günahkar olarak ahirette ebediyen helak, olmak suretiyle cezaya müstahak olmuşlardır.' Böylece Adem oğullarının hepsi -veraset yoluyla- günahkar olarak dünyaya germektedir. Böylece hem kendilerinin işlemiş oldukları günahlarının yükünü ve hem de babalarının günahının yükünü taşıyorlardı. Allah'ın adalet ve rahmet sıfatları bulunduğundan dolayı bu suçu ve günahı cezasız bırakması O'nun adaletine yakışmaz. Eğer bunu yerine getirmezse adil olmaz. Bundan dolayı kendinden olan 'oğlunun ruhunu' hem orada olup ceset olsun -bundan dolayı da "bu kadının (Meryem'in) oğlu" olmakla mükemmel bir insan ve "Allah'ın oğlu" olmakla mükemmel bir "ilah" olarak- ve hem de bütün günahlardan masum olsun, sonrada insanlar gibi yaşasın, onlar gibi yiyip-içsin, onlar gibi acı duysun, Allah'ın ve O'nun -şeriatının düşmanları gelip çirkin ve kötü bir şekilde onu öldürsünler, iki elini ve iki ayağını odun parçalarına germek suretiyle çivileyerek çarmıha gersinler ve yüzüne vurmalarından, alay etmelerinden sonra öldürsünler diye Adem'in soyundan bir kadının (Meryem'in) rahmine bırakmıştır.

İşte bunların hepsi, ne kendisinin ve ne de diğer insanların elemediği bir günahtan (Hz. Adem'in işlediği günahtan) dolayı, onun insanlığa feda edilmesi içindir..."[56]

Derim ki: Bu sözlerin aslı astan olmayıp saçma sapan sözlerdir. Çünkü söyledikleri gibi olsa o zaman Allah'ın adalet ve rahmet sıfatları gerçekleşmiş olmaz. Zira günahsız bir kimseye başkasının işlediği suçun cezasını çektirmek ve suçsuz bir kimseye de başkasının işlediği günahın cezasını vermek adalet değildir. Sonra bu inanç, aslında onların elindeki kutsal kitaba ters düşmektedir. Çünkü Tesniye kitabında:

- "Babalar çocuklarının yerine, çocuklarda babalarının yerine öldürülemez. Doğrusu her insan, günahı (veya hatası) karşılığında dürülür" denmektedir. [57]

Havariler Kimlerdir?:

Hz. İsa (a.s)'ın, "Havariler" diye adlandırılan arkadaşları ve öğrencileri vardı. Bunlara, kalplerinin temizliği ve sır saklamalarının (veya gidişatlarının) düzgünlüğü sebebiyle "Havariler" denilmiştir. Üstelik bunlar, Hz. İsa (a.s)'m "Ensâr" (yardımcılar) mdandır. Bunlar tıpkı, Resulullah (s.a.v.)'e Medine'de "yardım eden sahabelerine" benzerler.

Nitekim Yüce Allah, Havarileri anlatmış ve onları şöyle övmüştür:

"İsa, onların (Yahudilerin) kafirliklerini (kesin bir şekilde) anlayınca; 'Allah uğrunda benim 'yardımcılarım' kimlerdir?' dedi. Havariler de: 'Biz, Allah (yolunun) yardımcılarıyız, Allah'a inandık ve O'na teslim olduğumuza (sende) şahit ol (Bunları İsa'ya söyledikten sonra Yüce Allah'a:) 'Ey Rabbimizl İndirdiğin (İncil'e ve ondan önceki kitaplara) iman ettik ve peygamberin (olan İsa 'nın) ardınca gittik. Bizi, şahit olanlarla beraber yaz' dediler."[58]

Yüce Allah, her peygambere, "yardımcılar" (Ensâr) ve "Havariler" nasip etmiştir. Nitekim Resulullah (s.a.v.) bu konuda şöyle buyurmaktadır:

"Benden önce Allah, bir ümmete Peygamber gönderdiğinde, mutlaka ona, ümmetinden, 'yardımcılar' ve 'Havariler' vermiştir."[59]

Hz. İsa (a.s)'ın Havarileri 12 tanedir. Bunların isimleri şöyledir:

1. Simotin. (Ona, Petros'da denilir.)

2. Endrâvus. (Sem'an'm kardeşi)

3. Ya'k'ûb (b. Zebdî)

4. Yuhanna (b. Zebdî. YaVûb'un kardeşi)

5. Bersolmâvus

6. Filips

7. Matta (el-Aşşâr)

8. Tomas.

9. Ya'k'ûb (b. Halefi).

10. Lebavus

11. Simoun (el-Kanunî)

12. Yehûza (el-Esharyotî)[60]

Sonuncu sırada yer alan Yehûza el-Esharyoti -daha Öncede anlatıldığı gibi- Havarilikten dönmüş, Hz. İsa (a.s)'a hainlik etmiş ve valinin adamlarına Hz. İsa (a.s)'ın yerini göstermişti.

Bu isimler, Matta İncil'inde anlatıldığı üzere, Havarilere aittir.

Bunlardan başka Barnaba ve Tedavus diye iki talebesi daha vardır. Fakat bunlar, Hz. İsa (a.s)'a ilah demediklerinden dolayı kilise onları Havarilerden saymamıştır.

Barnaba'nm. "Barnaba İncili" diye bilinen bir İncil'i vardı. Bu İncil'in içerisinde, kilisenin inançlarına uymayan şeyler ve Hz. İsa (a.s)'m geleceğini müjdelediği "Ümmi peygamberin (Hz. Muhammed'in) vasıflan bulunduğundan dolayı, kilise, bu İncîl'i bugün muteber saymamaktadır.

Nitekim Yüce Allah, bir ümmi peygamberin geleceğinin, Ehli-i Kitabın kitaplarında bulunduğuna dair şöyle buyurmaktadır:

"Yanlarındaki 'Tevrat ve İncil'de yazılı' buldukları o Resule, o ümmi Peygambere uyanlar (var ya!) İşte o Peygamber, onlara, iyiliği emreder, kötülükten men eder, temiz (ve güzel) olan şeyleri helâl ve pis (ve zararlı) olan şeyleri de haram kilar."[61]

Hıristiyanlarca Kabul Edilen İnciller:

İncîl: Dört semavi kitaptan biridir. Yüce Allah, bu dört semavi kitabı peygamberlerine indirmiştir. Bu dört kitabında, Allah tarafından indirilmiş olduğuna iman etmek ve içerisindeki hükümleri tasdik etmek her mümin için farzdır. Bunlar:

1. Tevrat[62]

2. İncîl[63]

3. Zebur[64]

4. Kur'ân-ı Kerîm.[65]

Tevrat, Hz. Mûsâ (a.s)'a indirilmiştir. İncîl, Hz. İsa (a.s)'a indirilmiştir. Zebur, Hz. Davûd (a.s)'a indirilmiştir.

Kur'ân-ı Kerîm ise efendimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)'e indirilmiştir.[66]

"İncîl" kelimesi, Arapça olmayıp İbranice'dir. "Müjdeleme" manasındadır.

Bugün Hıristiyanlarca muteber olan dört İncîl bulunmaktadır. Bunlar:

1. Matta İncili

2. Yuhanna İncili

3. Luka İncili

4. Markos İncili.[67]

Barnaba İncili diye bilinen bir başka İncîl daha vardır. Fakat kilise bugün bu İncili muteber saymamaktadır. Halbuki Hakka ve doğruya en yakın olanı da bu İncil'dir.[68]

Bu İncilerin Doğruluk Payı Var mıdır?:

Şurası kesindir ki, bugün Hıristiyanların ellerinde mevcut İndilerden hiçbirisi Yüce Allah'ın kulu ve peygamberi olan Hz. İsa (a.s)'a indirmiş olduğu asıl Rabbani İncîl değildir.

Kur'ân-ı Kerîm'inde ifade ettiği gibi, bu İncillerin hepsinin içerisine tahrifat ve değiştirmeler girmiştir. Çünkü bu İncillerin hepsinin arasında açık bir şekilde zıtlık ve çelişki vardır. Üstelik: Şanı Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)'a, bir tek İncîl indirmiştir. Buna göre 4 (veya daha çok) încîl nasıl olabilir?

Üstad en-Neccâr, "Kasasü'I-Enbiyâ" adlı kitabında konuyla ilgili olarak şöyle der:

"Kur'ân-ı Kerîmin bahsettiği, Hz. İsa (a.s)'a indirilen İncil'in aslı bugün nerede? Bugün Hz. İsa (a.s)'ın getirdiği ve müjdeleme görevini yerine getirdiği İncîl, hiçbir yerde mevcut değildir. Fakat şu anda Hıristiyanların ellerinde bulunan İncillerin hepsi, Hz. İsa (a.s)'ın talebeleri veya başkaları tarafından birtakım ilaveler, eksiltmeler, değiştirmeler ve tahriflerle yazılmış hikayelerdir!

Halbuki Hz. Mesih İsa (a.s), Havarilerine İncil'i getirmişti. Fakat zamanla insanlar, bu asıl İncil'i terk etmişler. Bu da, asıl İncil'in kaybolmasını beraberinde getirmiştir. Bundan dolayı da asıl İncil'e değil de, Hz. İsa (a.s)'m talebelerinden bazılarının veya talebelerinin talebesinin yahut ta daha sonra gelen kimselerin yazdığı kitaplara sarılmışlar. Zamanla da İnciller feci bir şekilde o kadar çoğaldı ki sayıları 100'ü aşmıştır.

Bilinen şu ki; kilise bugün, kendi düşünce yapısına ters o-lan İndileri atmış ve bugün bilinen dört İncil'i kabul etmiştir. Çünkü bu terk edilen İncillerin, nereden ve ne yolla geldiği, hakiki yazarlarının tam olarak kimler olduğu, tercüme edenler ile ravilerinin ne derece güvenilir oldukları, dine bağlılıkları ve dürüstlükleri kesin olarak bilinmiyor. Üstelik bu İncillerin arasında gerçek anlamda korkunç ihtilaflar ve çelişkiler var. Çünkü birinin doğru dediğine, diğeri yanlış diyor. Buna göre sözlerinin biri doğru ise diğerleri yanlış oluyor demektir..."[69]

Bugün Hıristiyanların ellerinde mevcut olan İndiler, Hz. Meryem ile oğlu Hz. İsa (a.s) ve onun doğumundan yeryüzündeki hayatının sonuna kadar geçen olaylara ait Hıristiyan inancına uygun olarak düzenlenmiş tarihi kıssalardan ibarettir. Nitekim bu İnciller, vaftizci Yuhanna (Hz. Yahya) ile ilgili haberleri de aynı şekilde anlatmaktadır.

Bu İndilerden hiçbirisi, Hz. İsa (a.s) hayatta iken yazılmamış olup onun semaya kaldırılışından sonra yazılmıştır.

Bugün Hıristiyanlarca kabul edilen 4 İncil'i birazda olsa anlatmakta fayda olacaktır. Zira okuyucu, bu İnciller hakkında bilgi aldığında, bu İncillerin tamamen ilahi kaynaklı olmadığını anlayacaktır:

1. Matta İncili: Bu İncîl, bugün Hıristiyanların ellerinde bulunan İncillerin en eskisi ve Hz. İsa (a.s)'ın semaya kaldırılışından 4 sene sonra İbranice olarak yazılmış ilk İncil'dir. Bugün Hıristiyanların ellerinde mevcut olanı, bunun tercüme e-dilmiş şeklidir. Fakat bunu kim tercüme etmiştir? Tercüme edilmiş aslı nerededir ki, asit ile tercümesi arasında bir bağlantı tamamlanabilsin? İşte bu vb soruların hiçbirisinin, Hıristiyanların yanında cevabı yoktur.

Öyleyse bu İncil'i tercüme edenin kim olduğu bilinmeyen ve tercümesi yapılan, fakat asıl nüshası mevcut olmayan bir vesikanın ilmî değeri ne olabilir? Üstelik bu İncil'in, Hz. İsa (a.s)'a veya talebelerine ulaşan bir senedi bile mevcut değildir!!

2. Markos İncili: Bu İncîl, Hz. İsa (a.s)'m semaya kaldırılışından 23 sene sonra Yunanca olarak yazılmıştır. Yalnız Hıristiyanlar, bu İncil'in yazıldığı tarih hususunda ihtilaf etmişlerdir.

Bir grup; bu İncil'i, Havarilerin reisi Petros (Simoun)'un yazdığını söylerler. Diğer bir grup ise; bu İncil'i, Markos'un, Pavlos ve Petros'un ölümlerinden sonra yazdığını söylerler.

"Mürşidü't-Tâlibîn" adlı kitapta geçtiği üzere; "Markos İncil'i, M.S. 61 'de Petros'un Hıristiyanlığa hizmet edenlere faydalı olması için yazdığı bir kitaptır.

Bu İncil'in önemli olan bir noktası da; Hz. İsa (a.s)'m ilah oluşunu kabul etmemesidir.

Görüldüğü üzere; bu İncil'i kesin şekliyle yazanın kim olduğu hususunda Hıristiyan tarihçileri arasında ihtilaf ve şüphe vardır. Nitekim Hz. İsa (a.s)'ın da bu İncil'i yazmadığı ve yazdırmadığı da aynı şekilde sabit olmaktadır. Buna göre insan, nasıl olurda bu İncil'e güvenebilir?!

3. Luka İncili: Bu İncil'in, Hz. İsa (a.s)'ın semaya kaldırılışından 20 sene sonra yazıldığı hususunda Hıristiyan tarihçileri ittifak etmişlerdir.

Luka'nm, Hz. İsa (a.s)vın talebesi veya talebesinin talebesi olmadığında Hıristiyan tarihçileri tarafından ittifak edilmiştir. Luka, hayatında Hz. İsa (a.s)'ı hiç görmemiş olan ve İseviliği kuran mutaassıp bir Yahudi olan Pavlos'un talebesidir.

Pavlos, Hıristiyanlara açık bir şekilde kötülük eden birisi idi. Luka, Pavlos'un Hıristiyanlara acımasızca yaptığı kötülükleri görünce onun hileli yolundan çıkıp Hıristiyanlığa girdi ve Hz. İsa (a.s)'a iman ettiğini açıkladı. Daha sonrada Pavlos'un sara hastalığına tutulduğunu, bu haldeyken Hz. İsa (a.s)'m ona mesh ettiğini, Hz. İsa (a.s)'m kendisine tabi olanlara eziyet etmekten onu menettiğini, bundan sonrada Hz. İsa (a.s)'m kendisine güvence verip İncil'i okutmakla görevlendirdiği ve Pavlos'un hilelerinin böylece kiliseye de girdiği şeklinde iddiada bulundu. Üstelik insanlara ölü hayvan etini yemeyi ve içki içmeyi mubah kılmıştı. ı

Luka, kendi İncil'ine, Matta ve Markos İncillerinde olmayan, okuyucuyu açık bir şekilde şüpheye düşüren çok sayıda ilaveler katmıştır."[70]

Yine ilim, Luka'ya şüpheyle ve üstadı Pavlos'a ise, Hıristiyanlığın temel inançlarını tahrif etme suçlamasıyla bakıyor. Luka İncil'ine ise, Hz. İsa (a.s)'m onu ne imla ettirdiği ve ne de kitabet yönüyle bir ilgisinin bulunmadığını tespit ediyor.

4. Yuhanna İncili: Bu İncîl ise, Hz. İsa (a.s)'ın semaya kaldırılışından 32 şene sonra yazılmıştır.

Kilise, bu İncil'in, Hz. İsa (a.s)'m talebelerinden biri olan Yuhanna el-Zebdfnin yazması olduğunu iddia etmektedir. Fakat büyük Hıristiyan tahkik çilerinin çoğu, bu İncil'in, bu havariye nispet edilmesini kabul etmeyerek Miladi 2. asırda İskenderiye Medresesi talebelerinden birisi tararından bu İncil'in tasnif edildiğini açıklamaktadırlar.

Yazınıma 500 Hıristiyan ilim adamının katıldığı Britanica Ansiklopedisinde, bu İncîl hakkında şu ifadeler kullanılmıştır:

"Şek ve şüphe yok ki, Yuhanna İncil'i, uydurma bir kitaptır. Çünkü bu İncil'i yazan kimse, bununla, havarilerden iki aziz olan Yuhanna ile Matta'yı birbirine zıt göstermek istemiştir. Üstelik bu yalancı yazar, kitabın metinlerinde, Hz. İsa (a.s)'m sevdiği havarinin kendisi olduğunu iddia etmiştir."

Bu İncil'in önemli olan bir noktası ise; Hz. İsa (a.s)'ın i-lahlığma delalet eden ifadelerin yalnızca bu İncil'de mevcut olmasıdır.

Fakat ne acayiptir ki, kilise, bu İncil'in, Yüce Allah'ın Hz. İsa (a.s)'a indirdiği dini esaslara ters olduğunu ve Hz. İsa (a.s)'m havarilerinden olan Yuhanna'ya nispetinin Sahih olmadığını yakinen bildiği halde itikadi konularda bu İncîl'e itimat ediyor!

Üstad en-Neccâr, "Kasasu'l-Enbiyâ" adlı kitabında, bugünkü Hıristiyanların ellerinde bulunan İncülerin birbirleriyle olan zıtlıklarından, çelişkilerinden, ihtilaflarından ve insanın onlarda yazılı olanların sağlam olmadığını kolayca anlayacağı şekilde anlatır. Bu konuda geniş bilgi için oraya başvurabilir.

Sonuç olarak; bugün Hıristiyanların ellerinde mevcut olan bu İndilerin, Yüce Allah'ın, Hz. İsa (a.s)'a indirdiği İncil'den tamamen başka olduğunu, tahrif edildiğini, senet zincirlerinde ilk kaynakla irtibatlarının kopuk olduğunu ve metinlerde çelişkilerin olduğunu daha iyi anlıyoruz. Bu da, onlardaki haberlerin ve hükümlerin güvenirliliğinin ve sağlamlılığının olmadığına yeterlidir! [71]

Hıristiyanların, Hz. îsa (a.s) Hakkındaki İnançları:

İnsanlardan hiçbiri, Hıristiyanların, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkında ihtilaf ettikleri kadar peygamberlerden hiçbirinin meselesi hakkında ihtilaf etmemişlerdir. Yine Hz. İsa (a.s)'m peygamberliği etrafında yapılan münakaşalar kadar diğer peygamberlerden hiçbirinin peygamberliği etrafında münakaşalar meydana gelmemiştir.

Ne gariptir ki; Yahudiler ve Hıristiyanlar, Hz. îsa (a.s) meselesi hakkında münakaşaya dalıp hiçbiri hakkı bulamamış ve ifrat ile tefrite düşmüşlerdir. Çünkü Yahudilere göre; Hz. İsa (a.s), "zina çocuğu" dur. Zira normalde her çocuğun bir babasının olması gerekmektedir. Halbuki Hz. İsa'nın bir babası yoktur. Buna göre İsa'nın bir babası olmadığına göre, onun, "zina çocuğu olması lazımdır" şeklinde iddiada bulunmuşlardır. Hıristiyanlara göre ise; Hz. İsa (a.s), "Allah'ın ©ğlu"dur. Çünkü Hz. İsa (a.s), Allah'ın ruhundan yaratılmıştır. Allah'ın ruhu ise, kendisinden bir parçadır. Buna göre Hz. İsa (a.s)'m "Allah'ın oğlu olması gerekir" şeklinde iddiada bulunmuşlardır.

Aslında her iki grupta, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkında aşırıya kaçmışlardır. Zira bir kısmı; Hz. İsa (a.s)'m, "Allah'ın oğlu" olduğunu söylüyor. Diğer kısmı ise; Hz. İsa (a.s)'ın, "zina çocuğu" olduğunu söylüyor. Doğru olan ise Kur'ân-ı Ke-nm'in bildirdiği olup o da şudur:

Hz. İsa (a.s), Yüce Allah'ın peygamberlerinden bir peygamberdir. Yüce Allah, onu, doğru yolu göstermekle ve apaçık mücizelerle İsrail oğullarına Peygamber olarak göndermiştir. Annesi Hz. Meryem ise; iffetli, dosdoğru, tertemiz, gönlünü Allah'a bağlayan, ırzını koruyup herhangi bir erkekle yakınlığı olmayan ve samimiyetle Allah'a kulluk eden bir kadındır.

Nitekim Yüce Allah, Hıristiyanların ve Yahudilerin bu görüşlerinin aksine Hz. İsa (a.s) ile annesi Hz. Meryem hakkında şu şahane ifadeleri kullanmıştır:

"Meryem oğlu İsa, bir peygamberden başka bir şey değildir. Ondan öncede nice peygamberler gelip geçmiştir. Annesi (Meryem) de, dosdoğru (bir kadın) dır. İkisi de (diğer insanlar gibi) yemek yerlerdi. (Buna göre yaşamak için yemeğe muhtaç olan bir insan nasıl ilah veya Allah 'in oğlu olabilir?) Bir de, Bizim, ayetleri onlara nasıl açıkladığımıza bir bak! Sonrada onların, (söylediklerinin batıl olduğunu açıkça kanıtlayan belgeleri açıkladığımızda) nasıl yüz çevirdiklerine bir bak!"[72]

Bu ayeti kerime; Hıristiyanların, Hz. İsa (a.s)'m, "Allah'ın oğlu" ve Yahudilerin ise, Hz. İsa (a.s)'ın, "Zina çocuğu" olduğu şeklindeki iddialarını, "Hz. İsa (a.s)'m sadece bir Peygamber ve annesi Hz. Meryem'inde dosdoğru bir kadın olduğu" biçiminde reddetmektedir. Ayrıca ayeti kerimedeki şu yüce edebe bakınız ki, Hz. Meryem ve oğlu Hz. İsa (a.s)'ın normal birer insan gibi yemek yedikleri şöyle ifade edilmektedir: "İ-kisi de yemek yerlerdi" Ayeti kerime bu ifadeyle, Hz. İsa (a.s)'m normal bir şekilde diğer insanlar gibi yemek yemeğe ve bir şeyler içmeye ihtiyacının olduğuna işaret ediyor. Yüce Allah'ın ise hiçbir şeye muhtaç olmadığını güzel bir şekilde anlatmış oluyor. Zira yemek yiyen kimsenin, fazlasını çıkarmaya ve dolayısıyla büyük abdestini yapmaya ve tuvalete gitmeye ihtiyacı vardır. Buna göre mahlukat üzerinde tasarruf sahibi olan bir ilahın veya oğlu olacak kimsenin, böyle bir ihtiyacının olması ona nasıl layık olur?!

Kur'ân-ı Kerîm, Hıristiyanların "inanç" bakımından 3 fırkaya ayrıldıklarım detaylı bir şekilde açıklamıştır. Şöyle ki:

1. Bir firka; Hz. İsa (a.s)'m, Allah'ın ruhundan yaratılması itibariyle onun bizzat "Allah'ın oğlu" olduğuna inanmaktadırlar.

2. Bir fırkada; Hz. İsa (a.s)'ın, bizzat kendisinin "Allah" olduğuna inanmaktadırlar. Bunlara göre Allah, Hz. İsa (a.s)'ın şekline girerek insanları, işlemiş oldukları günahlardan kurtarmak için tekrar yeryüzüne inecektir.

3. Bir fırka ise; Teslis akidesine (Ekânim-i Selâse'ye) yani Üç esastan oluşan "bir"e inanmaktadırlar, Bu üç esas ise şunlardır: "Baba" (haşa Allah) "oğul" (İsa) ve Ruhu'l-Kudüs. Bunlara göre bu üç esas, bir tek ilahtır. Bir olan da, üç ilahtır.

Üstad en-Neccâr, "Kasasu'l-Enbiyâ" adlı kitabında konuyla ilgili olarak şöyle der:

"Hıristiyanlar; baba, oğul ve Ruhu'l-Kudüs diye üç esastan oluşmuş bir "Allah" inancını meydana getirmişlerdir. Bunlara göre bu üç esas, bir ilahtır. Buna göre Allah, -onların gö-rüşlerindeki farklılığa göre- baba veya oğuldur. Bu babada, Hz. Meryem'e hulul etmiş ve daha sonrada (Hz. Meryem'in rahminde bir müddet kaldıktan sonra) insan şekline gelip Hz. İsa (a.s) olarak doğmuştur.

Aslında Hz. İsa (a.s), bu inancı onlara ne söylemiş ve ne de öğretmiştir. Fakat Hıristiyanlar, dinlerini putperestler arasında yaymaya başladıklarında putperestler ilahlarının birtakım şekillere girerek çarmıha gerildiği ve kendilerini insanlığı kurtarmak için feda ettikleri şeklinde bazı temel esaslara inanıyorlardı. İşte bu putperestler, beraberlerinde getirdikleri bu inançları da Hıristiyanlığa getirerek bu inançlar doğrultusunda oluşturdukları din ile bu yeni dinin arasını uzlaştırmak istediler. Daha sonrada Hz. İsa (a.s)'ı ilah edinip:

- 'Baba; Ruhu'l-Kudüs'ü şekillendirip birleşmiş, Hz. Meryem'in rahminde ceset bulmuş ve insanlardan bir ilah olarak ortaya çıkmıştı. Böylece Allah, oğul esasına göre indirgemiştır."[73]

İnsan ister istemez; "Hz. İsa (a.s), diğer insanlar gibi bir kadının rahminden çıktığı ve doğduğu halde nasıl ilah olabilir? Veya yiyen, içen, uyuyan, yorulan, üzülen ve hamama gitmeye ihtiyacı olan bir kimse nasıl ilah olabilir?" diye sorular sorabiliyor. Halbuki tek ilah olan Allah, Hıristiyanların söylediklerinin aksine kendisi hakkında şunları söylemektedir:

"Allah, (zalim kimselerin) söyledikleri şeylerden çok yüce ve münezzehtir."[74]

Kur'ân-ı Kerîm, Hıristiyanların bu batıl ve sapık görüşlerini reddetmiştir. Bunun yanı sıra onların, Hz. İsa (a.s) meselesi hakkındaki yalan, iftira ve sapıklıklarım ortaya koyarak kütur-lerini ve inatçılıklarını şöyle anlatmıştır:

"Ey Ehli-i Kitap! Dininizde taşkınlık ettneyin. Allah hakkında ancak (O'na yakışan) gerçeği söyleyin. Meryem oğlu Mesih isa'da, (sizin söylediklerinizin aksine) Allah'ın bir peygamberi, Allah'ın Meryem'e (Cebrail vasıtasıyla) ulaştırdığı kelimesi ve (kaynağı) kendisinden olan bir ruhtur. Artık Al-lah'd ve peygamberlerine iman edin. (Kendi teslis inancınıza göre) Allah üçtür demeyin. Kendi yararınıza olarak bu (teslis inancı) ndan vazgeçin. (Sizin iddia ettiğinizin aksine) Allah, sadece bir tek ilahtır. Çocuk (sahibi) olmaktan münezzehtir. Göklerde olanlar ve yerde olanlar O'nundur. (Hiçbir kimseye muhtaç olmayan) Allah, vekil olarak yeter."[75]

Şanı Yüce Allah, Hıristiyanların bu sapık inancı hakkındaki küfürlerini doğrulayıcı mahiyette Maide Sûresinde şöyle buyurmaktadır:

"Meryem oğlu Mesih, (gerçekten) 'Allah'ın (bizzat) kendisidir' diyenler, andolsun ki kafir olmuşlardır. Halbuki Mesih, (onlara): 'Ey israil oğulları! Benim de Rabbim ve sizin de Rabbiniz olan Allah'a ibadet edin. Zira her kim (Allah'tan başkasına ibadet etmek suretiyle) Allah'a şirk koşarsa, muhakkak Allah ona (muvakkitlerin yurdu olan) cenneti haram. kılar. Onun varacağı yer, ateştir. Zalimlerin hiçbir yardımcıları yoktur. 'Allah (gerçekten) üçün üçüncüsüdür' diyenler de, andolsun ki kafir olmuşlardır. Halbuki (vahdaniyet sıfatına sahip) bir tek ilahtan başka (ikinci) bir ilah yoktur. (İsa hakkında) söylediklerinden vazgeçmezlerse, onlardan kafir olanlara açıklı bir azab dokunacaktır. Hâlâ Allah'a tevbe edip O'ndan mağfiret dilemezler mi? Halbuki Allah, bağışlayıcıdır ve merhamet sahibidir. Meryem oğlu İsa, bir peygamberden başka bir şey değildir. Ondan öncede nice peygamberler gelip geçmiştir. Annesi de, dosdoğru (bir kadın) dır. İkisi de (diğer insanlar gibi) yemek yerlerdi. (Buna göre yaşamak için yemeğe muhtaç olan bir insan, nasıl 'ilah' veya 'Allah 'in oğlu' olabilir?) Birde, Bizim ayetleri onlara nasıl açıkladığımıza bir bak! Sonrada onların, (söylediklerinin batıl olduğunu açıkça kanıtlayan belgeleri açıkladığımızda) nasıl yüz çevirdiklerine bir bak!"[76]

Yahudiler ve Hıristiyanlar, Hz. İsa (a.s)'ın babasız olarak doğmasına hayret ediyorlar. Halbuki Hz. Adem (a.s)'ın durumu, Hz. İsa (a.s)'m durumuna göre daha hayret vericidir. Çünkü Hz. Adem (a.s), hem babasız ve hem de annesiz olarak doğmuştur. Buna göre Hz. Adem (a.s)'ı topraktan yaratıp sonrada ona "ol" demekle olu verdiren Allah, Hz. İsa (a.s)'ı da babasız olarak yaratmıştır. Zira Şanı Yüce Allah, her şeyi yapmaya gücü yetendir. Çünkü o bir şey yapmak istediğinde yerde ve gökte bulunan hiçbir şey O'nu yapmaktan aciz bırakamaz. İşte bundan dolayı Kur'ân-ı Kerîm, Hz. İsa (a.s)'m bu durumunu, Hz. Adem (a.s)'m şu duruma benzetmiştir:

"Doğrusu Allah katında İsa'nın durumu, Adem'in durumu gibidir. Çünkü Allah onu, topraktan yarattı. Sonrada ona 'ol' dedi. O da (anında insan) oluverdi."[77]

Hz. İsa (a.s)'ın Mucizeleri:

Hz. İsa (a.s)'ın mucizeleri pek çoktur. Bunlardan bazılarını, Kur'ân-ı Kerîm haber vermiştir. Bu mucizeler diğer peygamberlerin mucizeleri gibi (Hıristiyanların iddia ettikleri üzere) Hz. İsa (a.s)'m ilah oluşuna değil de peygamberliğinin doğruluğuna delâlet etmektedir.

Hz. İsa (a.s)'ın mucizelerinden bazıları şunlardır: "Hastaları iyileştirme", "körleri iyi etme", "ölüleri diriltme", "gaybtan haber verme", "beşikteyken konuşma." Hz. İsa (as)'ın bunlardan başka daha birçok mucizeleri vardır.

Nitekim Yüce Allah, Hz. İsa (a.s)*m bu mucizelerinden bazılarını şöyle anlatmaktadır:

''Hani Allah (peygamberleri toplayacağı günde): 'Ey Meryem oğlu İsa! Senin ve annenin üzerindeki nimetimi[78] hatırla. Hani seni, (kavmine karşı bir hüccetinin sabit olması i-çin) Ruhu'l-Kudüs (Cebrail) ile desteklemiştim. Beşikte iken (mucize olmak üzere) ve yetişkin iken de (insanlara Allah'ın davetini tebliğ etmek için) insanlarla konuşuyordun. Hani sana kitabı, hihneti, Tevrat'ı ve İncil'i Öğretmiştim. Hani sen, Benim iznimle çamurdan kuşa benzer bir şey yapıyordun da (o yaptığın şeklin) içine üflüyordun ve Benim iznimle kuş oluyordu. Sen, anadan doğma körü, abraşı, Benim iznimle iyi ediyordum. Hani Ölüleri Benim iznimle (kabirden canlı olarak) diriltiyordun. Hani îsrailoğullarım (seni Öldürmek istediklerinde Yahudileri) senden çekmiştim. Kendilerine apaçık "mucizeler" getirdiğin zaman içlerinden küfredenler: 'Bu, apaçık bir sihirden başkası değildir' demişlerdi.[79]

Hz. İsa (a.s) Yeryüzüne İnecek mi?:

Hz. İsa (a.s)'m meselesi bundan sonra da bitmiş kapanmış değildir. Risalet görevini tamamlamak ve davetini insanlara tebliğ etmek için yeryüzüne tekrar inecektir.[80] Şu anda Hz. İsa (a.s), semada dilidir. Yüce Allah, onu, ruhu ve bedeni ile birlikte kendisine kaldırmıştır. Kur'an, onun, Allah katma kaldırılışını haber vermiştir.[81]

Bundan dolayı bizde, Kur'an'rn buna dair verdiği habere ve Resulullah (s.a.v.)'inde buna dair anlattığına inanırız. Zira Resulullah (s.a.v.), Hz. İsa (a.s).'m yeryüzüne ineceğine dair şöyle buyurmuştur:

"Meryem oğlu İsa, muhakkak 'ileri bir zamanda' sizin içinize adaletli bir hakim olarak inecektir. (İndiğinde Hıristiyanlarca kutsal olan) haçı kıracak, domuzu Öldürecek ve cizye vergisini kaldıracak."[82]

Yeryüzüne indiğinde "Kur'an'm Şeriatı" ile hükmedecektir. Bundan dolayı da hiçbir kimseden İslam dininden başka bir dini kabul etmeyecektir. Rabbimin salâtı ve selamı; onun, bizim peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)'in, diğer nebilerin ve resullerin üzerine olsun. [83]

[1] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 444.

[2] Hz. İsa (a.s)'a, "Mesih" denilmesinin bazı sebepleri şunlardır: Yeryüzünde çok seyahat etmesi ve hiçbir yeri vatan edinmemesi, dinini zamanın fitnelerden kurta-ması, Yahudilerin ona ve annesine türlü iftiralar atmaları ve onu yalanlamaları, düz tabanlı olduğu için, herhangi bir hastalık üzerine elini meshedip sürdüğü zaman o kişinin şifa bulması sebebiyle, Ibranice "mübarek" anlamına geldiği için... (ç).

[3] B.k.z: Âî-i îmrân: 3/45 (ç).

[4] Tahrim: 66/12.

[5] Bazı çevreler, Ahzab: 33/40'da geçen ayete dayanarak; Hz. Peygamber (s.a.v.)'den sonra da resulün gelebileceğini iddia etmektedirler. Zira AhzabSûre-sinde Hz. Peygamber (s.a.v.)'in, "nebilerin sonuncusu" olduğu bildirimektedir. Fakat bu kimselerin bu iddiaları birçok yönden çürütülmektedir. Örneğin:

a. Lügat manası itibariyle nübüvvet, risalet kelimesinden daha geneldir. Çünkü resul, verilen haberi götürme manasmdadır. Nebi -ise; haber + yükselme = risalet şeklindedir.

b. Peygamberlerin sayısını bildiren hadisi şerifle; (Müsned, 5/178, Heysemi, Mecmau'z-Zevâhid, 8/210, Beyhâki, Sünen, 9/4) risalet, nebilerin sayısı içerisinde yer almaktadır. Buna göre nübüvvet, risaletten daha geneldir.

c. Hz. Peygamber (s.a.v.)'in birçok hadisi şeriflerinde nübüvvet ve risaletin sona erdiği bildirilmektedir. Bu hadisler için b.k.z; Buharı, Menâkib İ8, Tefsirü Sure-i İsrâ 5; Müslim, Fezâil 22, İman 327; Ebu Davûd, Fiten 1; Tİrmizî, Menâkıb 8, Fiten 43, Kıyamet 10; Dârimi, Mukaddime 8,3; Müsned, 2/398,412,436, 3/79,248, 4/81,84,127,128, 5/278; İbn Mace, İkame 25.

d. Hz. Peygamber (s.a.v.) birçok hadisi şeriflerinde, kendisinden sonra eğer bir nebi ve resul gelseydi bunun, Hz. Ömer ya da Hz. Ebu Bekr olacağı bildirilmektedir. Buna göre bu hadisler, Hz. Peygamber (s.a.v.)'den sonra bir nebinin ve resulün gelmeyeceğini belirtmektedir.

e. Üstelik Hz. Peygamber (s.a.v.), kendi zamanında peygamberliğiniilan eden yalancı Müseylime ile mücadele etmiştir. Daha sonrada Müseylime, Müslümanlar tarafından Öldürülmüştür. Çünkü Müseylime için geçerli olan şey, risaletini ilan eden herkes içinde geçerlidir.

f. Hz. Peygamber (s.a.v.), bazı hadisi şeritlerinde kendisinden sonra birçokyabancı nebi ve resulün çıkacağını belirtmiştir.

g. Üstelik bugün risaletini ilan eden kimseler, böyle yapmakla; Hz. Peygamber (s.a.v.)'in getirmiş olduğu hak dine gölge düşürmektedirler. Bö/\e bir şey, en Ç°k İslam düşmanlarım sevindirir, (ç)

[6] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 444-445.

[7] Matla İncîl'i, 1-20.(ç).

[8] İbn Kesîr, el-Bidaye ve'n-Nihâye, 2/65 (ç).

[9] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 446-447.

[10] Konuyla ilgili ayetler için bkz: Bakara: 2/75; Nisa: 4/46; Maide: 5/3,4 (ç).

[11] “Ahd-i Cedid’i meydana getiren bu kitapların sayası 27'dir. Zaman içinde içinde bu eserler üç kısma ayrılmıştır:

1. Tarihi Kitaplar ki, bunlar dört İncîl ile .

2. Talimi Kitaplar: Pavlos’un mektupları ile “Katolik” diye adlandırılan yedi mektup,

3. Peygamberlik Yuhanna vahyi.

Hz. İsa (a.s) Aramca konuştuğu haide başta İndiler olmak üzere Ahdi Cedid

kitaplarının hepsi Grekçe (Yunanca)'dır. Sadece Matta İncil'inin Aramca olduğu söylentisi varsa da orjinali mevcut değildir.

Ahd-i Cedid'i meydana getiren 27 kitabın metinlerine ait pek çok yazma bı-lumnaktadır. Ve bunların tamamı Grekçe'dir. Ve hiçbiri Ahdi Cedid yazarlarına ait değildir. Orijinal nüshalar, ilk Hıristiyan cemaatler tarafından kutsal metin olarak benimsenmemiştir. 27 kitabın tamamını veya bir kısmını ihtiva eden el yazmaların sayısı 5.000'den fazladır ve her biri diğerinden farklıdır. Ahd-i Cedid;e ait papirüsler üçüncü veya dördüncü asra aittir. Yani Hz. İsa (a.s)'dan 200300 veya 300-400 yıl sonrasından kalmadır. Bu papirüsler ve muhtevaları, birbirinden oldukça farld-dır. Bu el yazmalardan Codex Bezae olarak adlandırılanı altmcı asra yani Hz. I-sa'dan 500-600 yıl sonraya aittir. İndileri, 'Resullerin İşfcri'ni ve oldukça eksik olarak Yuhanna'nm üçüncü mektubunu ihtiva eden Codex Bezae, Latince ve Gnk-çe olarak iki dilde yazılmıştır. Latince metin, Grekçe'nin tercümesi değldir. Ve bu İkİ metin arasında 2000'den fazla fark vardır.

Kutsal metinlerin -belki de fazlaca istinsahından dolayı- nüshalar arasında pek çok değişiklik ve fark gözlenmektedir. Öyle ki Grekçe metnin veya eski tercümelerin tamamıyla aynı olan iki nüshası bile yoktur. NüshaSararası farklılıkların 17. asrın sonuna doğru yaklaşık otuz bin olduğu tahmin edilmektedir. Bugün bu rakam iki yüz elli bine çıkmıştır. Bu kadar varyant ve farklılık arasında asıl metne ulaşırının imkansızlığı ortadadır. Tenkitçiferin ortak kanaatine göre. Ahd-i Cedid'in gerek tamamının ve gerekse içlerinden sadece birinin doğru ve detaylı bir orijinal metnini bize ulaştıran hiçbir belge yoktur.''(Doç. Dr. Abdullah Aydemir, îslami Kaynaklara Göre Peygamberler, s. 251) (ç)

[12] Matta, î/16(ç).

[13] Matta 1/6-7 Aynca diğer çelişkiler ve farklılıklar için b.k.z: Prof. Dr. Mehmet Aydın, Müslümanların Hıristiyanlığa Karşı Yazdığı Reddiyeler ve Tartışma Konı-lan; Doç. Dr. Abdullah Aydemir, İslami Kaynaklara Göre Peygamberler, sh. 235 256; G. Tümer ve A. Küçük, Dinler Tarihî, sh. 154-155; Maurice Bucaille, Müspet Dini Açısından Tevrat, İncîl ve Kur'an (ç).

[14] "Ahd-i Cedîd'i (İncil'i) teşkil eden kitaplar aynı zamanda ortaya çıkmış ve aynı tarihte yazılmış olmayıp Ahd-î Atik (Tevrât)'te de olduğu gibi. uzun süre şifahi (sözlü) olarak nakle-dilmİştir. Hıristiyan inancına göre, bu kitapları Hz. İsa (a.s) ne yazmış ne de yazdırmıştır. O sadece tebliğ etmiştir. Havailer ise bunları uzun süre Şifahi olarak nakletmiş!erdir. Bu sebeple Allah'ın vahyettiği ve Hz. İsa (a.s)'m tebliğde bulunduğu gerek İncîl korunamamıştır. Kitab-ı Mukaddes gerçekte, farklı yazarların, farklı devirlerin ve farklı edebi tarzların kitaplarından meydana gelmş- I tir. Bir yazar ismi altında bazen birçok kişi yazmış ve yazdıklarını tanınrriış bilinin ismine izafe etmişlerdir. Tarihi kitaplar, siyasi ve dini nutuklar, dualar, hikmet kitapları, felsefi konuşmalar ve kanun mecmuaları vardır. Bu ilhamla coşup yazan tarihçi yazdığına "Mûsâ" imzası atmış veya hiç imzalamamış, filozof da "Süleyman" imzası atmıştır. Kitabı Mukaddes yazarları genelde söyleyeceklerişeyin arkasında gölgede kalmışlardır.

Az öncede ifade edildiği gibi Hz. İsa (a.s) yazmaz, devamlı konuşurdu. Vâı-yini yazdırmayan veya tarihi sebeplerle yazdırmak istemeyen Hz. İsa (a,s)'ın Havarileri ve onları izleyenlerden her biri kaybolan veya hayatı -Hıristiyan inancına göre- unutulmaz bir acı ile son bulan rehber için birer hatıra yazmışlardır. İnctller Hz. İsa (a.s)'m söyledikleri veya yaptıklarının karışık ifadeleriyle İncîl yazarlarının başka kaynaklardan da öğrenmiş olduklarının tekrarından ibarettir. Bu haliyle İncîl, ne Kur'an ve ne de hadis gibidir. İncîl bir bakıma bazıları sahabe, bazıları da daha sonraki nesillerce kaleme alman siyer veya Hz. Peygamber'in hayatına ait eserlere benzemektedir. {M. Hamİdullah, Kuran Tarihi, s. 17-19)

Bir yazarın ifade ettiği gibi, Hz. îsa(a.s)'m hayatını ve doktrinini, dört tanesi elde bulunan İndilerden anlayamayız. İnciller, ilmi bir hal tercümesi (biyografi) değil, eski Hıristiyanlığın problemlerine dokunan ve yine Hıristiyanların kullanacağı birer "Manevi Tarih" ve birer "Katekese"den başka bir şey değildirler. İncil'in bugünkü muhteviyatının tarihi bir muamelenin sonucu olarak kabul edilmesi gec-kir. (A. Schimmel, Dinler Tarihine Giriş. sh. 117)

Hz. İsa (a.s)'ı bizzat görüp duyanlar azalıp Hıristiyan cemaatler çoğılınca Mesihi krallık beklentisi zayıflamaya başlayınca, Hz. İsa(a.s)'m sözferinin yazıya aktarılma zarureti ortaya çıkmıştır. Böylece "Havarilerin Hatıratı"da denilen İnciler kaleme alınmıştır. Ancak 3. yüzyılın başında Ahd-i Cedid'e ait liste oluşturmaya başlanmıştır. 4. Yüzyılın ikinci yansmda Grek (Ortodoks) kiliselerinde muhtelif kişiler tarafından liste hazırlanmıştır. Bunlardan bir kısmı ise vahiy kitabını da li-teye eklemiştir. Grek kilisesinde Ahd-i Cedid'in listesi 4. Yüzyılın ikinci yarısında lespit edilmiştir. Vahiy kitabıyla (asıl İncil'le) ilgili tartışmalar ise 7 asır devam etmiştir. Latin (Katolik) kiliselerinde İtalya ve Gaules'ta 5. Asrın balarında Ahd-i Cedid listesi tespit edilmiştir. Sonuç olarak 8 Nisan 1546'da Trenle konsilinde Ahd-i Cedid'e dair liste, bugünkü şekliyle resmen ilan edilmiştir. (Hikmet Tanyu, Ahd-ı Cedid, sh. 501-503) Bu ilanın, Hz. İsa (a.s)'dan 16 asır sonra olduğa gerçeğinin altı çizilmelidir

Kilise 4 asır boyunca bütün Hıristiyanlar tarafından tasvip ve tasdik edilen bir listeden mahrum kalmıştır. 2. Yüzyılın ortalarına kadar hep bir tek İncil'den balse-diimesine rağmen bugün kilisenin benimsediği sayı dörttür. (Doç. Dr. Abdullah Aydemir, a.g.e, s. 252-253) (ç).

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 447-450.

[15] Tahrım: 66/12.

[16] Rivayetlere göre; Hz. Meryem'in annesinin adı, Hanne'dir. (ç).

[17] Al-imrân:3/36.

[18] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 450-452.

[19] Âi-i İmrân: 3/37.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 452-453.

[20] Hadisi şeritlerde geçtiği üzere; diğer seçkin kadınlarda şunlardır: Hz. Hatice, Hz-Fatıma, Firavunun hanımı Asiye ve Hz. Aİşe. Fakat ayetler ile hadislerde geçen ifadelerden kastedilen anlam; onlardan her birinin kendi zamanlarındaki kadınlar3 nispetle olan üstünlük ve efdaliyeileridir, (ç).

[21] Âl-ı İmrân: 3/42-43.

[22] Âl-i İmrân: 3/45-46.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 454-455.

[23] B.k.z: Meryem: 19/16 (ç).

[24] Meryem: 19/16-19.

[25] Ebu Hayyân el-Endelusî, el-Bahru'1-Mubît, 6/180.

[26] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 455-458.

[27] İbn Kesîr, el-Bidâye ve'n-Nibaye, 2/64.

[28] îbn Kesîr, el-Bidâye ve'n-Nihâye,2/65 (ç).

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 458-460.

[29] B.k.z: Al-i İmrân: 3/45; Nisa: 4/157 (ç).

[30] Buradaki secde etmekten maksat, saygı ve ihtiram secdesidir. Bu, selamlaşma anmda yapılan temenna eğilişi gibidir. Nitekim bu, bizden önceki milletlerin serilannda caizdi.

[31] İbn Cerir et-Taberî. Tarihu'r-Rüsul ve'1-Mülük, 2/22.

[32] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 460-463.

[33] Beytü’l-Lahm, Beytü’l-Makdis’in yani Mescid’i Aksanın yanında bulunan bir yerin ismidir. (Yakuti, Mucemu’l-Büldan, 1/521)

Matta (2/1) ve Luka (4/14) göre; Hz İsa (a.s), Beytül lahm’da doğmuşken, Markos ve Yuhanna’da Hz. İsa (a.s)’ın nerede doğduğuna dair kesin bir bilgi yoktur. Bu incillerin birbirleri arasındaki farklılıkların ve değişikliklerin olduğunu gösteren kanıttır. (ç.)

[34] "Bizden önceki milletlerin şeriatlarında konuşmayarak oruç tutmak meşru idi. Fakat bu uygulama bizirn şeriatımızca nesh edilmiştir, (ç).

[35] Burada kastedilen; ibadet hususunda Hz. Hârûn (a.s):a benzeme olabilir ya da Hz. Meryem, Hz. Mûsâ (a.s)'m soyundan geldiğinden dolayı bu isim ona verilmiş olabilir yahut Hz. Meryem'in Hârûn adında bir kardeşi olabilir veya Hz. Maryem'e verilmiş bir lakap vb bir şey olabilir, (ç).

[36] Meryem: 19/22-33.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 463-466.

[37] "Sünnet olma işi, Hz. İbrahim (a.s) ile başlamıştı. Daha sonra bu sünnet olma ışi İsrailoğularma geçmişti, (ç).

[38] Hureyre'den naklen Hz, Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur; "ferahım ' eygamber, 120 yaşındayken keserle sünnet oldu." (Buhârî, Enbiyâ 8, İstİ'zan 51; "slıra, Fezâil 151) Diğer rivayetlerde ise; ilk sünnet olan kimsenin, Hz. îbrâhîm) olduğu belirtilmektedir, (ç).

[39] Hz. Peygamber (s.a.v.), ntrattan oîan şeyleri sayarken, bunların içerisinde; "sifarna"yi da saymıştır. Bununla ilgili hadisler için b.k.z: Buhârî, Libas 63,64, Ed?" 5l' Müs!im> Taharet 9,10; Ebu DavÛd, Taharet 29, Tereccül 16; Tirmizî, 2/270 Nesai> Taharet 9>'°> Zinct 55> İbn Mace> Taharet 8; Müsned 239,283,41O,489, 4/564; Muvatta. Sıfatu'n-Nebi 3. (ç).

[40] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 466-467.

[41] Üstad Neccâr, KısasÜ'l-Enbiyâ, sh. 386.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 467-468.

[42] Zaten Kur'ân-ı Kerîmde ve sünnette, Hıristiyanlar için kullanılan kelime; "Nasara" kelimesidir, (ç).

[43] Hz. Isa (a.s)'ın hayatı ve daveti ile ilgili bu bilgi, Matta ve Barnaba ficîl'inden nmişti.

[44] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 468-469.

[45] Hz. Yahya, Hz. İsa (a.s)'i tevbe guslüyie yıkadı. Buna, Hıristiyanferca vaftiz denir.

[46] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 469-470.

[47] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 470-472.

[48] Bununla kendini kastediyor, (ç).

[49] Bununla ise Allah'ı kastediyor. (Hıristiyanlıkta Allah'tan daha ziyade "baba" ' olarak bahsedilmektedir. Dört İncil'de çeşidi vesilelerle Hz. İsa (a.s)'ın 150 defa baba" kelimesini kullandığı belirtilrrekte, kelimenin Ahd-i Cedid'dc 300 kez geçı görülmektedir.) (ç).

[50] Faraklit, Hz. İsa (a.s)'m müjdelediği peygamberdir. Faraklit, Yüce Alah'm; Benden sonra ismi Ahmed olan bir peygamberin geleceğini müjd;leyen..."(Saif:") ayetinde geçen Ahmed kelimesinin Yunanca'daki karşılığıdır. Bu inüjdefeme, Peygamber efendimizin gönderileceğini kesinleştirmektedir. Hz. İsa (a.s)'ın 'insan oğlunun, babasına döneceği vakit yaklaşmıştır' sözü ise Hıristiyan&nn, Hz. İsa (a.s)'m "Allah'ın oğlu" olduğu iddiasna dayanmaktadır. Halbuki Allah, zalimlerin bu büyük iddialarından uzaktır.

[51] Benzeri bir ayet için b.k.z: Al-i İmrân: 3/54 (ç).

[52] İbn Kesîr, el- Bidaye, 2/95.

[53] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 472-475.

[54] Ya'kubî, Tarih, 1/79.

[55] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 475-477.

[56] Reşid Rıza, Tefsirii'l-Menâr, 6/25.

[57] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 478-480.

[58] Âl-i İmrân: 3/52-53.

[59] Müslim, İmân 80 (50).

[60] Bu isimler için b.k.z: Taberî, Tarih, 2/24; İbn İshâk, es-Siret, 4/255 (ç).

[61] A'raf: 7/157.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 480-482.

[62] Kanun", "talim", "şeriat" anlamında olan Tevrat, Eski Alıid Kitapları arasında yer alan ve Hz. Musa'ya nispet olunan 5 kitaptan birinin adıdır. Bu şekilde "Yahudiler, cüz ile küllü isimlendirmişlerdir. Aslında Yahudiler, Tevrat'ın, 5 kitaptan üçifl" cüsünün adı olduğunu bilirler. Ancak beş kitabın hepsine birden Tevrat ismini «-ririer. Bu beş kitap sırasıyla şunlardır:

1- Tekvin, 2- Huruç, 3-Tevrât (Levilüer), 4- Sayılar, 5- Tesniye (B.k.z: Prof. Dr-Süleyman Toprak, Prof. Dr. Ş. Gölcük, Kelam, sh. 308).

[63] "incîl" kelimesinin aslı Yunanca "Evangelium" olup oradan da Arapça'ya gç-miştir. İncîl kelimesi, "beşaret" ve "talim" manasındadır. (ç).

[64] Zebur kelimesinin çoğulu, "Zubûr"dur. Bu da, "Zuhura" kelimesinden almmş-tır. "'Yazma" manasına gelir. Bugün Hz. Davûd (a.s)'a gönderilen Zebur'un asıl bir nüshası yoktur. Eski Ahid'de yani Tevrat'ta yer alan "Mezâmİr'in" Zebur olabifc-ceği söylenir. Bunlar; şiir şeklinde, manzum ahlakî öğütler ve nasihatlerden ibarettir,(ç).

[65] Kur'an" kelimesi; "kıraat", "tilavet" yani "okumak" anlamındadır, Kur'an fe-iımesi ayrıca "toplama" manasına da gelir. Ayrıca Kur'an'm; Hak, Hüdâ, Tenzil, rurkân, Zikrâ, Nûr, Mübin, Bürhân ve Azîz gibi daha pek çok ismi vardır, (ç).

[66] Bu kitapların ne zaman indirildiğine dair şöyle bir hadisi şerif nakledlmiştir: Fevrât, Musa'ya Ramazan'ın ilk altı gecesinde nazil olmuştur. Zebur Davud'a Kamazamn ilk on iki gecesinde nazil olmuştur. Zebur, Tevrat'ın nazil olmasından °~ sene sonra nazil olmuştur. İncîl, Meryem oğlu İsa'ya, Ramazan ayının ilk on ekiz gecesinde nazil olmuştur. încîl'in nazil olması Zebur'un nazil olmasından "iı/ SCne sonra olmuştur, Furkan (Kur'ârn Kerîm) ise. Muhammed'e, Ramazanın "* yirmi dört gecesinde nazil olmuştur. {Suyuti, CamiuVSağir, H. No:2734) (c).

[67] "İsiama göre Hıristiyanlığın muteber saydığı dört İncil'den hiçbirini Hz. İsa (a.s)'a nispet etmek mümkün değildir. Çünkü bu dört İncîl, ne Hz. İsa (a.s)'a vahy edilen asıl İncil'dir ve ne de onun yaşadığı dönemde kaieme alınmıştır. Mevcut İnciller, Hz. İsa'nın semaya kaldırılmasından çok sonra muhtelif kimseler tarafiı-dan kaleme alınmıştır. Ve ilk dönemlerde (bu İnci İler) "Havarilerin Hatıratı" otrak tavsif edilmiştir. Ancak încilleri Havarilere nisbet etmek de doğru değildir. Her ne kadar kilise, bu İncîl kitaplarının ktfsal kabul edilmesi için Havarilere nisbetini şart koşuyorsa da buna evet demek mümkün değildir." (Doç. Dr. Abdıllab. Aydemir, a.£.e, s. 253) (ç)

[68] Çünkü bu İncîlde, Hz. Peygamber (s.a.v)'in gönderileceğine dair bilgi ile Tevhİd inancı İşlenmektedir, (ç).

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 482-484.

[69] Üstad Abdulvahhab en-Neccar, Kasasu'l-Enbiyâ, s. 391.

[70] Üstad Ahdulvahhab en-Neecar, Kasasul-Enbiyâ. s. 400.

[71] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 484-488.

[72] Maide: 5/75.

[73] Abdulvehhab en-Neccâr, Kasasu'l-Enbiyâ, s. 454.

[74] îsrâ': 17/43.

[75] Nisa: 4/171.

[76] Maide: 5/72-75.

[77] Âl-i İmrân: 3/59.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 489-494.

[78] Burada nimet ile kastedilen; Yüce Allah'ın. Hz. Meryem'i tertemiz klnıası ve onu bütün dünya kadınları arasından seçip üstün duruma getirmesidir, (ç).

[79] Maide: 5/110.

Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 494-495.

[80] Kur'ân-ı Kerîm,Hz. İsa (a.s)'uı öldürüldüğü ve çarmıha gerüdiği tezini reddd-mektedir. O, öldürülmemiş, ve çarmıha gerilmemİştir. Allah, onu, kendi katna yüceltmiş ve yükseltmiştir. (Nisa: 4/157-158) Hz. İsa'ya ait bu yüceltme ve yüc-seltme işinin; beden ile mi, yoksa ruh ile mi; beden ve ruh diri olarak mı, yoksa beden ölü yalnız ruh olarak mı gerçekleştiği hususu kapalıdır. Bu konu, asırlar boyu Kur'an yorumcularını meşgul etmiştir. Bu konuyu aydınlığa kavuşturmaya çalîşan Tarihçi, ve Müfessirler belli ölçüde Yahudi ve Hıristiyan kaynaklarından ve onların sözlü geleneğinden etkilenmişi erdir. Yine Hz. İsa'nın, nüzulü ve kıyametten önce dönüşü konusu da tartışılmaktadır. Hadislerde yer alan Hz. İsa'nın dönüşü konusu, müfessirleri, ayetlerde geçen kelimeleri (Al-i İmrân: 3/55; Nisa: 4/156-159; Maide: 5/117).yoruma zorlamış ve"ahad" olsalar da onları değerlendirmeye almalardır. Yalnız bu hadislerin, akideyi ilgilendirmediğine dikkat edilmesi geıeken bir Konudur. Ayrıca tarih boyunca ümmetin büyük bir bölümü, Mesih düşthcesini; uyuşukluk, pısırıklık, ve tembelliğe bir kalkan olarak kullanılışlardır. Bu konuda geniş bilgi İçin şu eserlere bakılabilir:Doç. Dr. Abdıilah Aydemir, a.g.e, s. 254; Mahmut Şeltut, İsa'nın Refi, Ank. Üniv. İlahiyat Fak. Dergisi, XXIII, 319-324, ğ«k- 1978 (tere. E. Ruhi Ftğlah); E. R. Fığlalı, Kadtyanilik, İzm. 1986. s. 5-15 (ç).

[81] Bk.z:Âl-i İmrân: 3/55 (ç).

[82] Buhârî, Enbiyâ 51 (118); Müslim, İman (155); Ebu Davûd, Melâhim (4324). Hadisin tamamı için b.k.z: İbnü'1-Esîr, Camiu' 1-Usûl, 10/327. (Bu hadiste; Haçın kırılması, Hıristiyanlığın iptaline delildir. Domuzun öldürülmesi ve cizyenin kali-nlması ise, artık İslam'dan başka bütün din sahiplerine tanınan müsamahaların son bulacağını ifade eder. Esasen Hz. İsa (a. s)'m ad aletli bir hakim olarak tekrar dünyaya inmesi meselesi de o büyük peygambere yapılan iftiralannve o yolda meydana getirilen hurafelerin kökü kazınıp 'İslam'ın her yere hakim olması' ve 'bütün haü-katlerin tamamen anlaşılması' manasıyla da tevili mümkündür. Bu konuyla üg<n olarak b.k.z: M. Sofuoğlu, Sahîh-i Buhârî ve Tercümesi 7/3263; A. Davutoğlu, Müslim tercümesi ve şerhi, 1/203-104 (ç).

[83] Muhammed Ali Sâbûnî, Peygamberler Tarihî, Ahsen Yayınları: 495-496.