Bu bölümde, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'e verilip de diğer peygamberlere verilmemiş olan, Peygamberimiz1 in afdaliyetini bildiren bazı büyük özellikleri anlatılacaktır. Bunların sayısı hakkında bir fikir veren Ebû Sâid el-Nisâburi, Şerefü'l-Mustafa adlı kitabında şöyle demektedir: "Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in diğer peygamberlere karşı üstünlüğünü ifade eden özellikleri, sayı itibariyle altmış kadardır." işte o, böyle demektedir. Ben de diyorum ki: "Sevgili Peygamberimiz'in bu sayıdaki özelliklerini, birden altmışa kadar saymış ve bunu yazıya almış bir alim bilmiyorum. Benim naçizane araştırmalarıma göre ise, aslında bu sayı daha da büyüktür. Yâni Peygamber Efendimiz'in özellikleri; bu husustaki hadislerin ve eserlerin tamamını gözden geçirdiğimiz zaman, bunların; yukarıda bildirilen sayının üç katma çıktığı görülür. Ben bunları inceledim ve aynı zamanda dört kısma ayrılmış olduğunu gördüm. (Yâni tamamını, dört bölümde mütalaa ettim). Şöyle ki: Sevgili ve büyük Pey-gamberimizm bu büyük özelliklerinin birinci kısmı: O'nun zatına ait olup dünyada kendisine verilmiş bulunanlar, ikincisi: Yine O'nun zatına ait olup ahirette kendisine verilmiş (verilecek) olanlar. Üçüncüsü: O'nun ümmetine ait olup dünyada verilmiş bulunanlar. Dördüncüsü: Yine O'nun ümmetine ait olup ahirette verilecek olanlar. Şimdi böylece dört kısma ayırdığımız bu özellikleri, geniş bir şekilde ve ayrı ayrı bölümler halinde anlatalım.[1]

Peygamberimizin Diğer Peygamberlerden Önce Yaratılmış Olması Ve Onlardan Önce Peygamber Olması.

Evet, Peygamber (e.a.v.) Efendimiz, daha Adem (a.s.) yaratılışına maya teşkil eden çamurun içinde iken, yaratılmış ve peygamber kılınmış idi. [2]

Bundan önce de geçtiği gibi, Peygamberimiz hakkında diğer peygamberlerden söz alınmıştır. Aynı zamanda peygamberimiz, "elestü bi-rabbiküm?" hitabına da, herkesten ve bütün peygamberlerden önce cevap verip: "Evet, Rabbimiz'sin!" demiştir. [3]

Burada şunu da zikredenin ki: Gerek Adem (a.s.), gerek diğer peygamberler ve bütün yaratıklar sadece O'nun hürmetine yaratılmışlardır. [4]

O'nun mübarek adı, günün beş vaktinde okunan ezanlarda söylenip durduğu gibi; bunun Adem (a.s.) zamanında ve melekût-ı alâ'da da söylendiğim hatırlamış olalım. Ayrıca meleklerin de O'nu her zaman ve saatte zikrettiklerini söyliyelim. [5]

Gerek Adem (a.s.)'dan, gerek diğer bütün peygamberlerden, peygamber efendimiz'in sağlığına yetiştikleri taktirde O'na iman edecekleri, O'na yardımcı olup destekleyecekleri hakkında kendilerinden Mîsâk, yani ilahi bir ahid ve söz alınmış olması da; sevgili Peygamberimiz'in büyük bir özelliğidir! [6]

Önceki nazil olan semavi kitaplarda, gerek Peygamberimiz'in geleceği, gerekse O'nun ümmetinin, ashabının ve halifelerinin bazı özellikleri de bildirilmiş ve müjdelenmiş tir.

Peygamberimiz'in doğumu sebebiyle de şeytanlar göklerden kovulmuş, tard edilip uzaklaştırılmıştır. [7]

Peygamberimiz'in kalbinin, bütün ilâhi vahiy ve ilhamlara isti-dadlı olması için kalbi Cebrail tarafından yarılıp ameliyat edilmiş; nûr ve hikmetle doldurulmuştur.

Sırtında, tam kalbinin hizasına düşecek yerde de Hâtemü'n-Nübüvvet yaratılmış; O'nun mübarek kalbi bu tarafından da şeytanın vesveselerine kapalı kılınmıştır.

O, sefer halinde iken, melekler kendine gölge edip onu sıcaktan korumuşlardır. [8]

Ve O, bütün insanların en akıllısı olarak yaratılmıştır! [9]

Kendisine verilmiş bulunan güzellik de, O'nun özelliklerinden biridir. Öyle ki, O'na verilmiş bulunan güzelliğin ancak yansı kadarı Yusuf (a.s.)'a verilmiş idi.

Peygamberimiz'in vahiy geldiği zaman şiddetle sarsılıp kendinden geçer gibi olması ve bu sırada harıldaması da, kendisine vahiy halindeyken verilmiş bulunan bir özellik idi. Aynı zamanda o, kendisine vahiy getiren Cebrail (a.s.)'ı da yaratıldığı şekilde iki defa görmüştür. Bu da O'na verilen bir özelliktir. [10]

Kendisine peygamberlik verilmesinden itibaren, kahinlerin kehaneti, şeytanların kulak hırsızlığı yaparak ilâhi vahiyden çalıntılar yapması da sona erdirilmiş, semalar onlardan korunmuştur. Buna yeltenenler de akıcı ve yakıcı alevlerle tard edilmiştir.

O'nun şefaati ile kafirlerin azabının hafiflemesi de, O'nun özelliklerinden biridir. Nitekim Ebû Talib'in kıssasından da bu husus anlaşılmaktadır.

Allah, düşmanlarından koruyacağına dâir, kendisine ilâhî bir va'd de bulunmuştur.

Hele Isrâ ve Mirâc mucizesi, bu mucizenin şümulüne giren husustur ki, yedi kat gökler ve daha yüceleri kendisi için açılmış ve bir yol olmuştur. O bu gecede, "Kabe kavseyn" makamına yükselmiştir. Hiç bir meleğin ve peygamberin ayak basmadığı âlemlere ayak basmıştır.

O gece peygamberler kendisi için diriltilmiş, kendisinin arkasında durmuşlar, O da onlara namaz kıldırmıştır. O gece O'na, hattâ mekekler bile cemâat olmuşlardır. [11]

Beyhakfnin anlattığına göre, o gece cennet ve cehennemi de görmüştür ve daha nice büyük İlâhî âyetlerin tecellîsine mazhar olmuştur. Gördüklerini hıfzetmiş, gözü başka noktaya kaymamıştır. Rabbini de iki defa görmüştür... Melekler onunla birlikte savaşmıştır, işte bunlar; daha önce geçen hadîslerle anlatılan O'nun kırk kadar özelliğidir. [12]

Peygamberimize İndirilen Kitabın Muciz O-Luşu, Kıyamete Kadar Tebdil Ve Tahriften Mahfuz Oluşu, Her Şeyin Esasını Cami' Oluşu Ve Başka Bir Kitaba İhtiyaç Bırakmaması, Önceki Kitapların İçine Aldıkları Bütün Mevzuları Fazlası İle İçine Alışı, Ezberlenmesinin Kolay Oluşu, Parça Parça İnişi, Yedi Bölüm Ve Yedi Harf Üzerine İnişi Ve Her Lügati İhtiva Edişi De O'nun Büyük Özelliğidir.

Nitekim bu hususların te'yîdi mâhiyetine, O'nun en büyük mucizesi ve özelliği bulunan Kur'an-ı Kerim'de bir çok âyetler vardır. Şimdi bunlardan bâzılarının meallerini görelim. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır:

"De ki: "Andolsun, eğer insanlar ve cinler şu Kur'ân'm bir benzerini getirmek üzere toplansalar, yine onun benzerini getiremezler. Birbirlerine arka olup yardım etseler de bunu yapamazlar!" [13]

"O zikri (Kur'ân'ı) biz indirdik biz; O'nun koruyucusu da elbet biziz!" [14]

"O yanlış yola sapanlar, kendilerine gelen Kur'ân'ı inkâr ettiler. Halbuki o, Öyle eşsiz bir kitaptır!" [15]

"Öyle bir kitap ki, ne önünden, ne ardından ona bâtıl gelmez! O, hikmetli, çok övülen Allah tarafından indirilmiştir!" [16]

"...Sana bu kitab'ı, her şeyi açıklayan ve müslümanlara yol gösteren, rahmet ve müjde dolu bir kitap olarak gönderdik!" [17]

"Bu Kur'ân, Isrâîl Oğullarına, kendilerinin ayrılığa düştükleri şeylerin birçoğunu anlatıyor." [18]

"Andolsun biz, Kur'ân'ı öğüt almak için kolaylaştırdık! Öğüt alan yok mudur?" [19]

"Onu, bir Kur'ân olarak (âyet âyet) ayırdık. Ki Onu insanlara dura dura okuyasın! Ve biz onu parça parça indirdik." [20]

"İnkar edenler: "Kur'ân, O'na bir defada indirilmeli değil miydi?" dediler. Biz onunla senin kalbini sağlamlaştırmak için onu böyle parça parça indirdik ve onu ağır ağır okuduk." [21]

"Onların sana getirdikleri her misâle (bâtıl soruya) karşı mutlaka biz sana, o bâtılı yok edecek bir gerçeği ve en güzel açıklamayı getiririz!" [22]

Buharî Ebû Hüreyre'den rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu nakleder: "Benden önce gönderilmiş hiçbir peygamber yoktur ki, kendisine beşerin inanacağı mü'menün bih olan (îmân prensiplerini ihtiva eden) bir şey verilmemiş olsun! Bana gelince; Allah bana herşeyin esâsını ihtiva eden îlâhî vahyini gönderdi. Umîdim odur ki, ümmeti en çok olan, ben olacağım!"

Beyhakî, "O öyle bir kitaptır ki, ne önünden, ne de ardından ona bâtıl gelmez!" mealindeki âyeti kerîme üzerinde, Hasanü'l-Basrfnin şöyle dediğini nakleder: "Yâni, Allah Kur'ân'ı şeytanın ona bir zarar vermesinden korumuştur! Şeytan ona hiçbir yönden yanaşamaz! Ona herhangi bir bâtılı sokamaz, ondaki îlâhî hakikat ve hikmetlerden de hiç bir şeyi eksütemez.,."

Yine Beyhakî, Yahya bin Eksem'den şöyle bir haber nakleder: Bir gün Halîfe Me'mûn'un yanma bir yahûdî girdi. Onunla konuştu. Fakat çok güzel konuştu. Ne derece bilgili ve kültürlü olduğu, konuşmasından anlaşılıyordu. Buna bakarak halîfe kendisini îslâm'a davet etti. Yahûdî onun bu teklifini kabul etmedi, izin alıp giden bu yahûdî, bir sene sonra yine halîfe ile görüşmek istedi. îzin verilince içeri girdi. Bu sefer, müs-lümanlığı kabul ederek gelmişti... Yine çok güzel konuşuyordu. Halîfe kendisine: "Müslümanlığı kabul edişinizin sebebi nedir?" diye sordu. O şu karşlığı verdi:

"Ben sizin huzurunuzdan ayrılıp gittikten sonra, bütün dinleri (şu üç büyük dîni), bir defa daha gözden geçirmek istedim... Bu maksatla Tevrat'ı ele aldığımda, onun gerçekten tahrif edilmiş olduğu kanâatine vardım ve Tevrat ehlini bu hususta imtihan etmek istedim. Üç nüsha (aded) Tevrat yazdım. Her bir nüshasında bâzı ilâve ve çıkarmalar yaptım. Sonra bunları yahüdüerin havrasına götürüp satmak istediğimi söyledim ve derhal alıcı buldum ve sattım. Sonra İncil'i ele alıp ondan da üç nüsha yazdım. Her bir nüshasına ilâveler yaptım, bâzı çıkarmalarda bulundum. Götürüp hristiyanlarm kilisesinde müşteri aradım. Çok geçmeden her üç nüshaya da alıcı buldum ve sattım. Sonra Kur'ân'ı ele aldım. Ondan da üç nüsha yazdım ve her bir nüshasında ilâveler ve çıkartmalar yaptım. Götürüp mushaf-ı şeriflerin satıldığı yerde müşteri aradım. Fakat müslümanlarm kitapçıları, ellerine aldıkları bu mushaf nüshalarını tetkik etmeye başladılar. Tashîhsiz ve tasdiksiz olduğunu derhal farkettiler. Bana, "sen bunları nereden aldın?" diye çıkıştılar. Ben de ellerindeki nüshaları alıp durumu kendilerine sezdirmeden oradan kayboldum... Ve böyle bir mushafm müslümanlara kabul ettirilemiye-ceğini anladım... Dolâyısıyle, Kur'ân'm Allah'ın Kitabı bulunduğuna ve Onun İlâhî koruması altında bulunduğuna kanâat getirdim ve müslü-manlığı kabule karar verdim, işte müslüman oluşumun sebebi ve hikâyesi bundan ibarettir."

Yahya bin Eksem [23] der ki: Aynı sene ben hacca gitmiştim. Bu olayı orada karşılaştığım Süfyân bin Uyeyne'ye naklettim. O da bunun üzerine dedi ki: "Bunu doğrulayıcı olarak Allah'ın Kitabında âyet vardır. Hangi âyet olduğunu biliyor musun?" Ben de hangi âyeti kasdettiğinin kendisi tarafından söylenmesini rica ettim. Benim ricam üzerine o da dedi ki: "Malûm olduğu veçhile yüce Allah, Tevrat ve İncil hakkındaki bir âyet-i celîlesinde şöyle buyurmuştur: "Kendilerini Allah'a vermiş bulunan yahûdî zâhidleri ve âlimleri, Tevrat'ı korumakla görevli ve yükümlü idiler..." [24] işte bu âyetten de anlaşıldığı gibi, Tevrat'ın korunması onlara (kullara) kalmıştı... Halbuki yüce Allah, Kur'ân ile ilgili bir âyetinde meâlen şöyle buyurmaktadır: "O zikri (Kur'ân'ı), biz indirdik biz; ve onun koruyucusu da elbette biziz!" [25] işte bu âyetten anlaşılan da, yüce Allah Kur'ân'ı (şu veya bu sebeple) koruyacağını bildirmiş bulunmaktadır. Demek ki Kur'ân, bizzat Allah'ın koruması altındadır, asla onu zâyî etmeyecektir!" [26]

Beyhakî, îmânın Şubeleri adlı kitabında, Hasan-ı Bâsri hazretlerinden nakleder. Buna göre o demiştir ki: "Yüce Allah, yüz dört kitâb inzal buyurmuştur! Bu yüz dört kitabın ilim ve hikmetlerini, dört büyük kitapta toplamıştır. Bu dört büyük kitab da malûm: Tevrat, incil, Zebur ve Fürkân (Kur'ân) dır. Sonra yüce Allah; Tevrat, Incîl ve Zebur'daki bütün ilâhi hikmet ve ilimleri de Fürkân'da (Kur'an'da) toplamıştır [27])._____________________

Sâid bin Mansûr, îbni Mes'ûd'un şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Her kim ilimde kemâle ermek isterse, Kur'ân üzerinde çalışmalıdır. Zira evvelkilerin de, sonrakilerin de haberi ve bilgisi Kur'an'dadır!" [28]

îbni Cerîr ile îbni Ebû Hatim de yine îbni Mes'ud'dan şöyle rivayet ederler: "Yüce Allah, şu Kur'an'da ilmin tamamını indirmiş ve bizlere a-çıklamıştır! Bunda asla şüphe yoktur. Şu kadar var ki, biz kulların a-kılları ilmin tamamını Kur'an'dan almaya, Onu hakkıyla anlamaya yetmemektedir."

Ebû Şeyh, Kitabu'l-Azamet adlı eserinde Ebû Hüreyre'nin şöyle dediğini nakleder: "Peygamber (s.a.v.), bir defasında kitabımız Kur'an hakkında şöyle buyurmuştur: "Eğer yüce Allah, bazı şeyleri kitabında zikretmeyi bırakmış olsaydı, zerreyi, hardal tohumunu, sivrisineği zikretmeyi bırakmış olurdu!"

Hâkim ve Beyhaki îbni Mes'ud'dan naklederler, O şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Önceki kitablar, bir bölümden ve bir harf üzerine nazil olurdu. Kur'an ise, yedi bölüm ve yedi harf üzerine nazil olmuştur. Kur'an; emreder, nehyeder, haramı ve helali bildirir. Muhkemi, müteşabihi ve emsali (darb-ı meselleri) vardır."[29]

Buharı ve Müslim'de de îbni Abbas'tan rivayet edilen şu hadis-i şerif bulunmaktadır:

"Cebrail bana, Kur'an ayetlerini bir harf (bir okuyuş) üzere okuyordu. Ben kendisine müracat edip daha fazla okuyuş ile okunmasını (ve böylece O'nun okunmasında çeşitli kabilelere mensub insanlar için bir kolaylık sağlanmasını) istedim. O da bunu biraz artırdı. Ben daha fazlasını istedim, o da bunu artırdı ve sonunda yedi harf (okuyuş) üzere bana okudu."

Müslim tek başına Übeyy bin Kab'tan şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Rabbim Kur'an ı bana, bir harf üzere okunacak şekilde gönderdi. Ben ona müracaat ederek ümmetim için bunun kolaylaştırılmasını istedim. Rabbim de bunu kabul buyurup iki harf üzere o-kunmasına izin verdi. Ben yine müracatta bulunarak bunun artırılmasını istedim. Rabbim de benim bu müracatımı kabul buyurarak Kur'an'm yedi harf (okunuş) ile okunmasına müsaade etti." [30]

İbni Ebû Şeybe, el-Musannef adlı eserinde ve İbni Cerir, Ebû Mey-sere'den şu haberi çıkarmıştır. Ebû Meysere demiştir ki: "Kur'an her lisan ile inmiştir (yani onda her lisandan bazı kelimeler vardır.)"

(İbni Ebû Şeybe, bunun benzeri bir haberi de el-Dahhak'tan rivayet etmiştir.)

îmam Fahrüddin-i Râzi der ki: "Kur'an'm, diğer semavi kitablara tam otuz hasletle üstünlüğü vardır. Ki bu hususiyetler (özellikler) diğer semavi kitablarm hiç birinde bulunmamaktadır."

îbn Münzir Tefsirinde Vehb bin Münebbih'in şöyle dediğini haber vermiştir: "Çeşitli milletlerin konuştuğu dillerden hiç biri yoktur ki, Kur'ân'da onların dilinden bir şey bulunmamış olsun." Vehb bin Mü-nebbih böyle konuştuğu zaman kendisine: "Peki Kur'ân'da Rumca'dan hangi kelime vardır?" diye sormuşlar... O da şu cevabı vermiştir: "Bakara süresindeki: "Fesurhünne" kelimesi Rumîcedir ki, "Onları kendine çek ve kes" anlamındadır."[31]

Peygamberimizin Bir Büyük Özelliği De, O'nun Mucizesinin Kıyamete Kadar Baki Oluşudur

Peygamberimiz (s.a.v.); mucizesinin kıyamete kadar baki oluşu gibi, bir büyük özelliğe de sahip bulunmaktadır. Kıyamete kadar bakî olan bu mucize ise, hiç şüphesiz Kur'ân-ı Kerîm'dir! Diğer peygamberlerin mucizeleri ise, kendi zamanları ile kayıtlı ve geçici idi. Peygambe-rimiz'in bir özeliği de, peygamberler içinde en çok mucizeye sahip olmasıdır. Onun bu mucizelerinin sayısı üzerinde beyânda bulunan bazı âlimler: "Bunlar sayıca bine varmaktadır" demiştir. Bâzıları ise, bunların üç bin kadar olduğunu söylemiştir. Nitekim, Beyhakî de böyle demiştir. Bu hususta Allâme el-Huleymî de şöyle der: "Peygamber Efendimiz, mucizelerin sayısı bakımından bütün peygamberlerden önde olduğu gibi, mucizelerinin keyfiyeti bakımından da bir üstünlüğe sahiptir. Zîra diğer peygamberlerin mucizeleri arasında, cisimlerin yarılması şeklinde (meselâ Ay'ın yarılıp ikiye bölünmesi gibi) bir mucize bulunmamaktadır. Bu mânâ ve mâhiyet de, Peygamberimize verilmiş bulunan bir özelliktir."

Bu hususta ben de derim ki: Peygamberimizin büyük özellikleri arasında; daha önceki peygamberlere verilmiş bulunan bütün mucizelerin kendisine verilmiş olması da vardır. Zîrâ daha önceki peygamberlerden herhangi birine, sadece bir nevî mucize verilmiştir. Onlardan hiç birine her nevî mucize verilmiş değildir. Bizim Peygamberimiz'e ise, hem her nevî mucize, hem de her nevî fazîlet ve üstünlük dahî verilmiş durumdadır. [32]

îzzüddîn Ibni Abdüsselâm da der ki: Peygamber'e (s.a.v.) taşın selâm vermesi, O'ndan ayrılması sebebiyle kuru kütüğün inlemesi, parmaklan arasından su fışkırması gibi mucizeler de, O'nun özellikleri a-rasındadır. Zira bu gibi mucizeler başka peygamberlerden hiç birisine olmamıştır. Keza inşikâk-ı kamer (ay'm yarılması) mucizesi de O'nun bir özelliğidir."[33]

Peygamberimizin; Peygamber Olarak En Son Gönderilişi, Son Peygamber Oluşu,Getirdiği Şeriatın Kıyamete Kadar Baki Oluşu, Diğer Şeriatleri Nesh Edişi, Peygamberlerden Otvun Zamanına Ulaştıkları Takdirde O'na Tabi Olacaklarına Dair Söz Alınışı Gibi Özellikleri De Vardır.

Nitekim Yüce Allah ilgili bazı âyetlerinde şöyle buyurmaktadır:

"Muhammed, sizin erkeklerinizden birinin babası değil, fakat Allah'ın resulü ve peygamberlerin sonuncusudur. Allah, her şeyi bilendir." [34]

"Sana da, kendinden Önceki kitapları doğrulayıcı ve onları kollayıp koruyucu olarak bu kitabı gerçekle indirdik..." [35]

"O, Resulünü hidâyetle ve hak dinle gönderdi ki, Allah'a ortak koşanlar hoşlanmasa da o hak dîni, bütün dinlerin üstüne çıkarsın..." [36]

Bu konuda fikir beyân eden âlimlerden Ibni Seb, şu son iki âyeti Peygamberimiz'in getirdiği şeriatın, kendinden önceki şerîatleri nes-hettiğine dâir, birer delil olarak zikretmiştir.

Ebû Nuaym, Ömer bin Hattâb'ın aşağıdaki hadisi naklettiğini kaydetmiştir. Bu kayda göre Ömer şöyle demiştir: "Ben, Peygamber (s.a.v.)'e gitmiştim. Yanımda da, ehl-i kitâbtan bâzı dostlarımdan not ettiğim yazılar vardı. Bunları Hz. Peygambere okumak istemiştim. O, buna kızarak buyurdu ki: "Varlığım elinde olan Allah'a yemin ederim ki, eğer Mûsâ (a.s.) bugün sağ olup aramızda bulunasaydı, ona, bana tâbi olmaktan başka bir şey düşmezdi!" [37]

Peygamberimizin Özelliklerinden Biri De, Otna İndirilen Kitapta Nasih Ve Mensüh Bulunmasıdır.

Yüce Allah bir âyet-i celîlesinde şöyle buyurur: "Biz, daha iyisini veya benzerini getirmedikçe bir âyetin hükmünü yürürlükten kaldırmaz veya onu unutturmayız..." [38]

Bu âyet-i kerime, Kur"ân'da nâsih ve mensûh bulunduğunu açıkça haber vermektedir. Fakat bu, daha önceki kitaplarda bulunmamakta idi. işte bu sebepledir ki yahûdîler neshi inkâr etmişler, bunu havsalalarına sığdıramamışlardır. Bunun sırrı ise şu idi: Daha önceki kitaplar toplu olarak bir defa inerdi. Bunun için o kitaplarda hem nesneden, hem de neshe uğrayan âyetlerin bulunması imkansızdı. Zira nesheden (yürürlükten kaldırılan) bir âyetin bulunmasının şartı, neshettiği âyetten sonra inmiş olmasıdır. Şüphesiz bu ise, bütün âyetleri aynı anda ve bir defada inmiş bulunan bir kitapta mümkün olamazdı. Bu itibarla yahûdüerin kitaplarında da böyle bir durum yoktu. İşte bu sebepten neshi inkâra düştüler. [39]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Kendisine Arş Hazinesinden Ayetler Verilmesidir

Evet, Peygamber Efendimiz'in özelliklerinden biri de budur. Nitekim sahih bir hadîste şöyle buyurmuştur: "Bakara Sûresi'nin sonundaki âyetler bana, Arş'm altındaki hazîneden verilmiştir!"[40]

O Tüm İnsanlara Gönderildiği Gibi Tümin-Sanları Davet Etmiş, Davetine İcabet Eden Ümmetinin Sayısı Da Diğer Ümmetlerden Çok Olmuş Aynı Zamanda O, İns Ve Cinne Gönderilmiştir! Hatta Bir Kavle Göre Meleklere De Peygamber Olarak Gönderilmiştir! Kendisine, Hiç Okuyup Yazmadığı Halde Kur'an Gibi Bir Kitap Verilmiştir

Yüce Allah, Kerîm Kitâbı'nda buyurur ki: "Biz seni ancak bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik; fakat insanların çoğu bilmezler!" [41]

Yüce Allah bir âyetinde de şöyle buyurur; "Alemlere uyarıcı olsun diye kulu Muhammed'e Furkân'ı (hakkı bâtıldan ayırma ölçüsü olan Kur'ân'ı) indiren hayır ve bereketi pek çoktur!" [42]

Bu konuda Buhârî ve Müslim Câbir'den şu hadîsi rivayet ederler: "Benden önceki peygamberlerden hiç birine verilmemiş bulunan beş şey, sâdece bana verilmiş bulunmaktadır: Ben, bir ayhk mesafeye korku salan bir peygamberim, yeryüzü bana mescid ve toprağından teyemmüm etmek üzere temiz kılınmıştır. Ümmetimden herhangi biri, namaz vaktine nerede ulaşmış olursa namazını orada kılsın! Sonra bana harplerde alman ganimetler helâl kılınmıştır, halbuki bu, daha önce hiçbir peygambere helâl kılmmış değildi. Bana şefaat verildi, bir de daha önceki peygamberler sâdece kendi kavimlerine gönderilirken, ben bütün insanlara peygamber olarak gönderilmiş bulunuyorum."

Bezzâr, Beyhakî, Ebû Nuaym'in ve Târih'inde Buhart'nin îbni Ab-bas'tan olan rivayetleri ise şöyledir: "Bana beş şey verildi ki, benden önceki peygamberlere bunlar verilmemişti: Arz benim için mescid ve tahûr kılındı; Önceki peygamberler ibâdet yerlerine varmadan namazlarını kılamazlardı. (Ben ve ümmetim ise nerede vakit olursa orada namazımızı kılarız), benden bir aylık mesafede bulunan müşriklerin kalbine Allah benim korkumu salmıştır; önceki peygamberler sâdece kendi kavimlerine gönderilirdi, ben ise ins ve cinne gönderilmiş bulunuyorum; önceki peygamberler elde ettikleri harb ganimetlerinin beşte birini ayırır, ateş gelip onu yakardı... Ben ise ümmetimin fakirlerine dağıtırım! Önceki peygamberlerden her biri duasını yaptı ve duası kabul edildi. Ben ise duamı, âhiret günü ümmetime şefaat olmak üzere saklamış bulunuyorum!"

îbni Ebû Hatim ve Kitâbü'r-Red ale'l-Cehmiye adlı eserinde Dârimî, Ubâde bin Samiften şöyle naklederler. O demiştir ki: "Bir defasında peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Cebrail bana gelip: "Yâ Mu-hammed, çık ve Rabbi'nin sana olan nimetlerini Onun kullarına anlat!" dedi ve bana, insanlara anlatmak üzere on iki şeyi müjde etti ve bunların daha önce hiç bir peygambere verilmediğini bildirdi! Bu oniki şey ise şunlardı:

1- Allah'ın beni bütün insanlara göndermiş olması, cinleri dahi u-yarmakla me'mûr oluşum,

2- Hiç okur-yazar olmadığım halde bana kitabını indirmiş olması ve Cebrail vasıtasıyla bildirmiş olması,

3- Gelmiş geçmiş bütün günahımın bağışlanmış olması,

4- Bana Kevser verilmesi,

5- Melekleriyle beni te'yid buyurmuş olması,

6- Savaşlarda bana zafer vermesi,

7- Önümüzdeki bir aylık mesafede bulunan düşmanlara benim korkumun salınmış olması,

8- En büyük havzm bana verilmiş olması,

9- Okunan ezanlar vasıtasıyla adımın yükseltilmiş bulunması,

10- Kıyamet günü Makâm-ı Mahmûd'un bana verilmesi,

11- Kabrinden ilk kalkacak olanın ben olmam,

12- Cennete benim şefaatimle yetmiş bin kişinin sevkedilecek olması ki bunlar, hiç hesaba çekilmeden doğruca cennete girecek olanlarıdır. Ve ben cennete girdiğim zaman Rabbim beni cennetin en yüksek makamına çıkaracaktır! Benim makamımdan daha yüksekte, sâdece Arş'ı yüklenen melekler bulunacaktır... Bu meyanda (bana verilen bu on şey arasında) bana sultanlığın verilmiş olması ve ganimetlerin helâl kılınması da vardır. Halbuki bu, bizden evvel hiç bir kimseye verilmiş değildir." [43]

Ebâ Yâlâ, Taberânî ve Beyhakî îbni Abbas'tan rivayet ederler. O demiştir ki: "Allah, Muhammed (a.s.)'ı bütün gök ehli ve peygamberler üzerine üstün kılmıştır." Bunun üzerine bâzıları da: "Ey Ibni Abbas, Peygamberimiz'in gök ehli üzerine olan üstünlüğü nedir?" diye sormuş. Cevabında da tbni Abbas şöyle demiştir: 'Yüce Allah, gök ehli hakkında: "Onlardan (yâni meleklerden) her kim: "Ben, O'ndan başka bir tanrıyım!" derse onu cehennemle cezalandırırız!" buyurmuştur. [44] Peygamberimiz Muhammed (a.s.) için ise: "Habîbim, biz sana apaçık bir fetih verdik. Ta ki Allah senin günahından geçmiş ve gelecek olanı bağışlasın! Bütün tasalarını gidersin ve sana olan nimetini tamamlasın ve seni doğru bir yola iletsin" buyurmuştur. [45]

Ibni Abbas'ın bu konuşmasından sonra, oradakilerden biri: "Peki, peygamberimiz'in diğer peygamberler üzerine olan üstünlüğünü nasıl i-fade edersin?" dedi. O da şu cevâbı verdi: "Yüce Allah, peygamberler hakkında şöyle buyurmaktadır: "Biz her bir peygamberi ancak kendi kavminin lisanı ile gönderdik." [46]Bizim Peygamberimiz Muhammed (a.s.) için ise şöyle buyurmaktadır: "Yâ Muhammed, biz seni ancak bütün insanlara müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdik, fakat insanların çoğu bilmezler." [47]Evet, yüce Allah, son elçisi Muhammed (a.s.)'ı bütün insanlara ve cinlere peygamber olarak göndermiştir."

îbn Sa'd ise, bu konuda Hasan-i BasrVden rivayette bulunur. Buna göre Hasan demiştir ki: "Peygamber (s.a.v.), hadîslerinin birinde şöyle buyurmuştur:

"Ben, benim zamanımda yaşamakta olan kimselere ve benden sonra doğacak bulunan insanlara peygamber olarak gönderildim!"

Müslim'in Enes'ten bir rivayetine göre de peygamberimiz şöyle buyurmuştur: "Peygamberler içinde ümmeti en çok olan, şüphesiz benim."

Yine bu hususta Ebû Hüreyre'den bir rivayette bulunan Bezzar, onun şöyle dediğini bildirmiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü, benimle beraber ümmetim de gelir. O kadar çok olurlar ki, sanki selin ve gece karanlığının her tarafı kapladığı gibi, her tarafı kaplarlar. Bunun üzerine melekler der ki: "Muhakkak şu günde Muhammed'le beraber gelen ümmeti, diğer bütün peygamberlerden ve onların ümmetlerinden daha çoktur!" [48]

Yine Müslim, Enes'ten rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Hiç bir peygamberi, beni tasdik ettikleri gibi (çok sayıda insan) tasdik etmemiştir! Hattâ ümmetinin tamâmı, bir kişiden ibaret bulunan peygamber dahî vardır." [49]

Peygamberimizin İns Ve Cinne Peygamber Olarak Gönderilmiş Olması

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in bütün ins ve cinne peygamber o-larak gönderilmiş bulunduğunda, icmâ ve ittifak vardır. Meleklere dahî peygamber olarak gönderilmiş olduğu üzerinde ise ihtilâf edilmiştir. Imâm-ı Sübkî'nin tercîh ettiği; meleklere dahî gönderilmiş olmasıdır. Abdürezzak'm tkrime'den rivayeti göz önüne alınarak buna delil getirilmek istenilmiştir. O rivayet ise şöyledir. "Yeryüzündekilerin safları, gökyüzündekilerin safları üzerindedir. Yeryüzünde söylenen bir "Amîn!" gökyüzündekilerin söyledikleri "Amîn!" sözüne rastladığı zaman, biliniz ki Allah kulunu atfetmiştir." [50]

Peygamberimizin Alemlere Rahmet Olarak Gönderilmesi

Peygamberimiz (s.a.v.), bütün âlemlere hattâ kâfirlere bile rahmet olarak gönderilmiş ve gerçekten rahmet olmuştur. Nitekim Peygamberimiz gönderildikten sonra, kâfirlerin bu dünyâdaki azabları da te'hîre uğratılmıştır. Daha önceleri peygamberlerini yalanlıyan kavîmlerin a-zablannm acele verildiği gibi, azabları verilmez olmuştur.

Bu hususta yüce Rabbimiz, Kerîm Kitâbı'nda şöyle buyurmaktadır: "Ey Muhammed, biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik!" [51]Bu âyet-i kerîme ile ilgili olarak Ibni Abbas hazretleri şöyle demiştir: "Her kim Muhammed (a.s.)'a îmân ederse, Muhammed (a.s.)'m onun hakkındaki rahmet oluşu, dünyâda ve âhirette tamamlanmış olur. Eğer îmân etmeyecek olursa, daha önceki ümmetlerin derhal uğradıkları azaptan afiyet bulmuş, dünyâdaki azabı âhirete te'hîr edilmiş olur."

Yüce Allah, bir âyet-i celîlesinde de şöyle buyurmaktadır: "Sen onların içinde bulunduğun müddetçe, Allah onlara azâb edecek değildir." [52]

Ebû Nuaym'in Ebû Umâre'den rivayetine göre, Peygamber (s.a.u.), bir hadîslerinde şöyle buyurmuştur:

"Allah Teâlâ beni, gerçekten bütün âlemlere rahmet ve müttekî kulları için de bir vesîle-i hidâyet olarak göndermiştir!"

(Bu husustaki hadislerin biri de şöyledir: "Ben ancak, bir rahmet ve hidayetim!" Diğer bir rivayet ise şu şekilde gelmiştir: "Allah beni, gerçekten bir rahmet ve hidayet olarak göndermiştir! Bazı insanlar benim sayemde en yüksek derecelere yükselir, bazıları da yine benim sebebimle en aşağı derekelere yuvarlanır.")

Müslim'in Ebû Hüreyre'den rivayeti ise şöyledir: "Ben ancak bir rahmet olarak gönderildim, yoksa azab olarak gönderilmedim!"[53]

Peygamberimizin, Allah'ın Onun Hayatı İle Kasem Etmiş Olması Özelliği:

Yüce Allah, Kerim kitabında buyurur ki: "Ey Resulüm, senin ömrüne andolsun ki, onlar, o sarhoşlukları içinde bocalıyorlardı!" [54]

Ebû Yâlâ, îbni Merdûye, Beyhaki, Ebû Nuaym ve îbni Asakir, îbni Abbas'tan şöyle rivayet ederler: "Yüce Allah, yarattığı kulları ve varlıkları içinde kendisine Muhammed (a.s.)'dan daha sevgili birini yaratmamıştır ve Muhammed (a.s.)'m hayatından başka birinin hayatı üzerine and da vermemiştir. Nitekim ilgili ayetinde Allah şöyle buyurmuştur: "Ey Resulüm, senin hayatına andolsun ki, onlar, o sarhoşlukları içinde bocalıyorlardı!" îşte bu âyet-i celile, sizlere söylediğim hususun delilini teşkil etmektedir."

Ayrıca îbni Merdûye Ebû Hüreyre'den şöyle nakletmiştir: Ebû Hü-reyre bu tesbite göre demiştir ki: "Peygamber (s.a.v.), bu ayet-i celile ü-zerinde konuştu ve buyurdu ki: "Allah, Muhammed'in hayatından başka bir kimsenin hayatı ile and içmemiştir." Peygamberimiz böyle buyurdu, sonra ilgili ayet okudu."[55]

Peygamberimizin; Kendisine Musallat Kılınan Şeytanının Müslüman Oluşu Ve Hanımlarının Da Kendisine Yardımcı Olmaları

Peygamber Efendimiz'in bir özelliği de, şeytanının müslüman oluşu ve hanımlarının da daima kendisine yardımcı olmaları idi. Nitekim bu hususta da Efendimiz'in bazı hadisleri bulunmaktadır.

Bezzâr'm Ebû Hüreyre'den rivayet ettiği hadis şöyledir: "Ben diğer peygamberlere karşı şu iki hasletle de üstün kılınmışımdır: Benim şeytanım kâfir idi. Allah'ın bana olan yardımı ile, benim şeytanım müslüman olmuştur."

Bezzâr'm rivayetine göre, Ebû Hüreyre bu birinci özelliği söyledikten sonra, ikinci özelliği unuttuğunu beyan etmiştir.

Beyhaki ve Ebû Nuaym'ın îbni Ömer'den olan rivayetinde ise her iki haslet beyan edilmiş ve şöyle denilmiştir: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ben Adem'e karşı şu iki hasletle üstün kılındım: Benim şeytanım kafir idi, Allah bana yardım etti de müslüman oldu ve benim hanımlarım, hep bana destek ve yardımcı oldular. Adem'e gelince: Onun şeytanı kafir idi. Hanımı da, cennette irtikab edilen hatada kendisine yardımcı olmuştur."

Müslim'in îbniMes'ud'dan rivayeti ise şöyledir:Peygamber (s.a.v.): "Sizlerden hiçbiriniz müstesna olmamak üzere, her birinizin hem bir şeytanı, hem de kendisinden ayrılmayan bir şeytanı vardır" buyurdu. Bunun üzerine ashab: "Ey Allah'ın elçisi, buna sen de dahil misin?" dediler. Peygamberimiz de verdiği cevabda: "Evet, fakat yüce Allah bana yardım etti de benim şeytanım müslüman oldu, artık bana sadece hayır ve iyilikle emreder" buyurdu. [56]

Allah'ın Peygamberimize Hitap Şeklini Daha Önceki Peygamberlere Hitap Şeklinden Ayırması

Bu konuda Ebû Nuaym der ki: Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in bir özelliği de; Allah'ın diğer peygamberlere hitap şekli ile Peygamberimiz'e olan hitap şeklini ayırmış olmasıdır. Bu suretle yüce Allah, Resûlü'ne verdiği şeref ve kıymeti artırmıştır. Şöyle ki: Önceki ümmetlerde peygamberlerine karşı: "Râinâ, sem'ake! = Bize kulak ver, bizi gözet!" gibi bir hitap şekli vardı. Daha sonraları da yahudiler bunu bir hakaret şekline sokmuşlardı. Allah Teâlâ bunu, bu ümmete yasaklamıştır. Müslümanların bu şekilde peygamberlerine hitab etmeleri yasaklanmıştır. Nitekim bir ayet-i celile, bunu yasaklar ve şu mealdedir: "Ey mü'minler, peygamberinize karşı; "Râinâ, bizi gözet!" demeyiniz! "Un-zurnâ, bize bak" deyiniz ve o'na itaat ediniz! Biliniz ki kafirler için acı bir azâb vardır!" [57]

Yüce Allah'ın Kur'an'da Peygamberimize, Hiç Adıyla Çağırmaması Da O'nun Bir Özelliğidir.

Alimlerimiz bu konuda demişlerdir ki: Yüce Allah'ın Peygamberi-miz'e Kur'an'da hiç adıyla çağırmamış olması da, Peygamber (s.a.v.) E-fendimiz'e ait Özelliklerden birini teşkil eder. Ki, Rabbimiz, O'na Kur'an'da hep lakabı ve sıfatları ile hitap etmiştir. Buna dair ayetler çoktur. Şimdi onlardan bazılarım hatırlatalım: Bir ayet-i celilesînde yüce Allah:

"Yâ eyyühen-nebiyyüj (ey peygamber)" buyurmuş.

Bir ayetinde: "Ey Resul!" diye hitap etmiş, diğer bir ayette: "Ey Müddessir!" demiş, bir diğer ayette de: "Ey Müzzemmil!" diye O'na hitapta bulunmuştur.

Daha Önceki peygamberlere ise isimleri ile hitabda bulunmuştu.

Nitekim Kur'an-ı Kerim'deki; "Yâ Ademü, Yâ Nuhu, Yâ îbrahimü, Yâ Mûsâ, Yâ îsâ, Ya Davûdu" gibi hitablar; açıkça bunu göstermektedir. [58]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ümmetinden Herhangi Birinin Kendisine Adı İle Çağırmasının Haram Kılınmasıdır

Ebû Nuaym, bu konuda der ki: Peygamberin (s.a.v.) özelliklerinden biri de, ümmetinden herhangi birisinin, O'na adı ile çağırmasının haram kılınmış olmasıdır. Fakat bu, daha önceki ümmetlerde böyle değildi. Onlar, peygamberlerini adıyla çağırabiliyorlardı. Allah Teâla öncekilerin durumunu bizlere hikaye eder ve buyurur ki:

"Dediler ki: Ey Mûsâ, bak bunların nasıl tanrıları var, bize de öyle bir tanrı yap! Mûsâ da dedi ki: Siz hakîkaten câhil bir topluluksunuz!" [59]

Diğer bir âyet-i celılesinde de şöyle buyurur; "Havariler demişlerdir ki: Ey Meryem oğlu îsâ..." [60]işte öncekiler için âyetlerin haber verdiği durum böyle...

Yüce Allah'ın bu ümmet için olan emri ise şöyledir: "Peygambere çağırmayı (veya peygamberin çağırmasını) herhangi birinizin çağırılması gibi tutmayınız!..." [61]

Yukarıda geçen âyet-i kerîme ile ilgili olarak Ebû Nuaym Dahhâk tarikıyla îbni Abbas'tan şu rivayette bulunur: îbni Abbas demiş ki: "Müslümanlar Önceleri Peygamberiruiz'e ismiyle hitâb ediyorlar ve: "Ey Muhammed, Ey Ebû'l-Kâsım!" diyorlardı. Allah Teâlâ, bu şekilde peygamberine hitâb edilmesini müslümanlara yasakladı ve bu yasak ile peygamberinin büyüklük ve şerefini artırmış oldu. Bu yasaktan sonra müslümanlar da: "Yâ Nebîyyallah! Yâ Resûlallah!" diye hitâb eder oldular."

Yine yukarıda geçen âyetle ilgili rivayetlerden biri de şudur: Bey-hakî, Alkarna ile El-Esved'ten rivayet ediyor. Onlar şöyle demişler; "Allah bu âyetle müslümanlara: "Ey müslümanlar, sizler peygamberinize "Ey Muhammed" diyerek hitap etmeyiniz, "Yâ Nebiyyallah, Yâ Resûlallah!" diyerek hitap ediniz, diye emretmektedir."

(Ebû Nuaym'm Hasan-ı Basri ile Saidbin Cübeyr'den olan rivayeti de bu mealdedir. Keza Katade'den sevkettiği rivayet de bu merkezdedir. Bunların hepsinin özeti; Peygamber (s.a.v.) ile konuşurken islâmi edebi takınmaktır. Bu da, yukarıdaki ayetin emrini yerine getirmek, aynı zamanda Peygamber'in bedduasından da sakınmaktan ibarettir. Bu da, bu hususta verilen ikinci mananın hükmüne riayetten ibarettir.)"[62]

Peygamberimizin Özelliklerinden Biri De, Kişi Ölüp De Kabrine Konulduğu Zaman, Peygamberden Yana Hesaba Çekilmesidir

îmam-ı Ahmed ve Beyhaki Aişe'den rivayet ederler. O şöyle demiştir: "Peygamber (s.a.v.) bu hususta buyurdu: "Kabir fitnesine gelince: Sizler kabirlerinize konulduğunuzda benden yana imtihana çekilir, bir soru ile karşılaşırsınız. Allah'ın iyi kullarından biri, kabrinde oturtulup da benden yana sorguya çekildiği zaman, şu karşılığı verir: "Evet Mu-hammed (a.s.), Allah'ın bizlere gönderdiği Resûlü'dür!" Melekler de ona, cennetteki yerini gösterirler. (Eğer o kul, mü'min değil de kafir veya münafık ise, benden yana sorguya çekildiği zaman; "Ben aslında bilmiyorum. İnsanlar onun hakkında ne söylemişlerse, ben de onu söylemiştim. Hakikatte Allah'ın elçisi olup olmadığım bilmem" der. Sorucu melekler tarafından bu kula denilir ki: "Evet, hakikati bilmedin ve bilene de uymadın! Şimdi layık olduğun cezanı çek!" Sonra ensesine demirden bir çekiçle ve şiddetle vururlar. O da öylesine bir sayha atar ki, bütün yakınmdakiler duyar. Sadece insanlar ve cinler bunun farkına varamazlar."[63]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Avret Yerinin Başkaları Tarafından Hiç Görülmemiş Olmasıdır,

Evet, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in özelliklerinden birisi de, O'nun avret yerinin başkaları tarafından hiç görülmemiş olmasıdır. Eğer, herhangi bir kimse O'nun avret yerini görmüş olsa idi, muhakkak o kişinin gözleri kör olurdu. Buna dair bir de hadis bulunmaktadır. Biz bu ilgili hadisi, Peygamberimiz1 in vefatına dair olan ve ileride gelecek bulunan bölümde vereceğiz. [64]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ölüm Meleği Azrail'in O'nun Yanına O'ndan İzin Alarak Girmesidir.

Peygamber'in (s.a.v.) bir özelliği de, Ölüm meleği Azrail'in O'nun yanma O'ndan izin alarak girmesidir. Buna dair bazı rivayetleri, ilerdeki "peygamberimizin vefatı" bölümünde kaydedeceğiz. Şahsen ben, el-Berzah adlı kitabımda Azrail (a.s.)'m; izin almaksızın ibrahim (a.s.)'ın, Musa ve Davud (a.s.)'m üzerlerine girdiğim kaydetmiştim." [65]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Kendisinden Sonra Hanımlarından Herhangi Birinin Herhangi Bir Kimse Tarafından Nikah Edilmesinin Haram Oluşudur

Bu hususta Yüce Allah, Kerim Kitabında buyuruyor ki: "Sizin Allah Resûlü'ne eziyet etmeniz ve kendisinden sonra O'nun hanımlarını nikahlamanız, asla olmaz! Çünkü bu, Allah katında büyük bir günahtır!"

Halbuki bu, daha önceki peygamberlerde böyle değildi. Sâre validemizin o zalim hükümdarın yanında geçen kıssası ve ibrahim (a.s.)'m Sâriye hakkındaki; "bu benim kardeşimdir" sözü, aynı zamanda İbrahim'in Sâriye'yi o sırada o Cebbar'ın nikahlaması için boşamak istemesi göz önüne alındığında; diğer peygamberlerden herhangi birinin hanımının başkası tarafından nikahlanmasının haram olmadığına delil sayılabilir." [66]

Hakim ve Beyhaki Huzeyfe'nin, kendi hanımına şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Ey hanımım, eğer sen cennettâ de benim hanımım olmayı arzu edersen, benden sonra başkası ile evlenmemelisin! Zira cennetlik bir kadının cennetteki kocası, dünyada iken en son kocası kim ise odur." [67]

işte Huzeyfe'nin dile getirdiği bu sebebtendir ki, Peygamberimizin hanımlarının, O'ndan sonra bir başkası ile evlenmesi haram kılınmıştır. Zira peygamberimizin hanımları, cennette de peygamberimizin hanımları olacaktır. Sonra peygamberimizin hanımları, bütün mü'minlerin a-nalarıdırlar. Bu bakımdan da onlardan herhangi birinin, bir başkası tarafından nikah edilmesi mümkün değildir. Aksi halde böyle bir şey, Peygamber Efendimiz'in çok yüksek makamına da ters düşerdi. Sonra, Peygamber Efendimiz vefatından sonra da kabrinde diri bulunmaktadır. Bu bakımdan da, böyle bir şey doğru olamazdı. [68] Bu yüzdendir ki el-Mâverdi, Peygamberimiz1 in vefatından sonra hanımlarının dört ay on Ahzab suresi, 53 günlük Ölüm iddetini çekmelerine gerek olmadığına dair bir söz naklet-miştir. Peygamberimizin bayatta iken ayrıldığı hanımı ile bir başkasının nikahlanmasmın haram olup olmadığında ise bir kaç söz vardır. Bunlardan biri: Onun da başkası ile evlenmesinin haram oluşudur. îmam-ı Şâfn bunu savunmaktadır. Ayetin umumuna bakarak el-Ravzâ'da sahih görülen mezheb de budur.

"Peygamberimiz'den sonra" denilince; Peygamberimiz'in vefatından sonra demek değil "Peygamberimiz'in nikahlamasından sonra" demektir. [69] Tabii bunun zıddını söyleyenler de olmuştur. Üçüncü söz: Peygamberimizin hanımlarından Peygamberimizle birleşmesi gerçekleşmiş olanların bir başkası tarafından nikah edilemeyeceği; nikahtan sonra birleşme gerçekleşmeden ayrılanın, bir başkası tarafından nikah edilebileceği merkezindedir. Nitekim el-Şerhu's-Sağir'da bildirildiğine göre, îmam-ı Haremeyn ile îmam-ı Rafii, bu sözü seçmişler ve sahih görmüşlerdir. Buna delilleri de, Eş'aş bin Kays'm, Peygamberimiz'den birleşme gerçekleşmeden ayrılmış bulunan el-Müsteize ile evlenmiş olmasıdır. [70] Eş'aş, bu kadın ile evlendiği zaman; bunu haber alan halife Ömer, Eş'aş'ı recm ettirerek öldürtmek istemişti. Fakat kendisine, bu kadın ile Hz. Peygamber arasında nikahtan sonra birleşme gerçekleşmemiş olduğu haber verilmiş, o da bundan vazgeçmiştir, ihtilâf, Peygamber Efendimiz'in: "Allah ve Resulü ile dünyayı seçmek" arasında kendilerini serbest bıraktığı zaman dünyayı seçerek Peygamberimiz'den ayrılmış olanın üzerinde de vardır. îmam-ı Haremeyn ile îmam-ı Gazali arasında en sahih görülen; böylesinin nikah edilmesinin helâl olduğu şeklindedir. Hatta bazıları buna kesin olarak hükmetmiştir. Zira Peygamber Efendimiz'in onları muhayyer bırakmasının hikmeti ancak bu şekilde anlaşılır, demişlerdir. Onlar da, dünyayı değil de, Allah ve Resûlü'nü seçince, dünyada da, çenette de Resûlüllah Efendimiz'in hanımları olma mükafatını kazanmışlardır."[71]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Savunucusunun Allah Olmasıdır.

Ebû Nuaym demiştir ki: Peygamberimiz'in özelliklerinden biri de, O'nun savunucusunun Allah olmasıdır. Bu, daha önceki peygamberlerde böyle değildi. Peygamber, kavmine karşı kendisim, kendisi savunur, onların inkar ve itirazları karşısında, onlara cevaplar vererek kendini müdafa ederdi. Mesela Nuh (a.s.), kavminin itirazları karşısında kendini savunmuş ve onlara: "Ey kavmim, bende bir sapıklık yok, ben, alemlerin rabbi tarafından gönderilmiş bir elçiyim!" demiştir. [72]

Keza, Hud (a.s.) da, kavminin kendisini beyinsizlikle itham etmeleri karşısında demiştir ki: "Ey kavmim, bende bir beyinsizlik yok. Ben alemlerin rabbi tarafından gönderilmiş bir elçiyim." [73]

Diğer peygamberlerin de, bu şekilde kavimlerine karşı kendilerini savunduklarını görüyoruz. Bizim peygamberimizi ise, kendisinin yerine Allah müdafa etmiştir. Kavminin ve düşmanlarının kendisine yönelttikleri şeylere karşı, bizzat Allah cevab vermiştir. Nitekim bir ayet-i ce-lilesinde şöyle buyurmuştur: Kaleme ve yazdıklarına andolsun! Sen, Rabbinin sana olan nimeti sayesinde, mecnun değilsin!" [74]

Diğer bir ayet-i celilesinde de şöyle buyurmuştur: "Akan yıldıza andolsun ki, arkadaşınız sapmadı, azmadı! O, havadan konuşmaz. O, kendisine vahyedilen bir vahiyden başkası değildir." [75]

Bir ayeti de şu mealdedir: "Biz ona (Muhammed'e) şiir öğretmedik, bu ona yakışmaz da. O'nun size getirdiği, sâdece bir öğüt ve apaçık bir Kur'an'dır!" [76]Bizim bu söylediğimizi teyid eden başka ayetler de vardır. [77]

Yine Ebû Nuaym der ki: Peygamerimiz'in bir özelliği de, yüce Allah'ın O'nun risâleti (elçiliği) üzerine and içmiş olmasıdır. Nitekim Yâsîn Sûresinin baş tarafında şöyle buyurmaktadır: ırYâsîn. Şu hikmetli Kur'an'a andolsun, sen elbette gönderilmiş elçilerdensin!"[78]

Peygamberimizin Özellikleri Arasında, Onun İki Kıbleyi Ve İki Hicreti Cemetmesi, Şeriat İle Hakikat Arasını Da Cemetmesini Söyleyebiliriz.

Evet, Peygamber Efendimiz'in özellikleri arasında, böyle iki kıbleyi ve iki hicreti cemetmiş olmak gibi hasîsalar (Özellikler) bulunmaktadır. [79]

Şeyh îzzüddin bin Abdüsselâm der ki: "Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, Allah Teâlâ'nm; vahiy çeşitlerinden her biri ile O'nunla konuşup kelâm etmiş olmasıdır. Bu vahiy çeşitleri ise üçtür: Birincisi: Sâdık rü'yâ, ikincisi: Vasıtasız kelâm (konuşma), Üçüncüsü de Cebrail vasıtasıyla konuşmadır." [80]

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'in Özelliklerinden bâzıları da şunlardır: Bir aylık mesafeye korku salması ki, bir aylık ön tarafındaki mesafeye, bir aylık da arka tarafındaki mesafeye şâmildir.

Ahmed, İbni Ebâ Şeybe ve Beyhakî Ali'den rivayet ederler. O şöyle demiştir: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Peygamberlerin hiç birine verilmeyen bana verildi: Bir aylık mesafedeki düşmanıma korku salmı-şımdır. Yeryüzünün hazîneleri verilmiş, Ahmet adı verilmiş, toprak temiz kılınmış, ümmetim de en hayırlı ümmet kılınmıştır."

Müslim'in Ebu Hüreyre'den rivayeti ise şöyledir: "Ben, altı şeyle diğer peygamberlere üstün kılınmışımdır: Bana cevâmiu'l-kelinı [81] verilmiş, düşmanıma korku salınmış, ganimet helâl kılınmış, yeryüzü mescid ve temiz kılınmış ve ben bütün halka peygamber olarak gönderilmişim ve peygamberlik benimle son bulmuştur,"

Taberanî de bu hususta Sâib bin Yezîd'den bu mealde bir hadîs rivayet etmiştir. Bunda ise önemli bir fark: "Ve ümmetim için şefaatimi saklamış bulunuyorum" buyurulmuştur. [82]

îmâm-ı Gazali, Peygamber Efendimiz'de gerek peygamberliğin, gerek sultanlığın toplanmış olması hususunda îhya'sında şu beyanda bulunmuştur: "Nübüvvet, mülk ve saltanatın kendisinde birleşmiş olduğu içindir ki, diğer peygamberlerden daha üstün olmuştur. Zira yüce Allah, O'nun bunları kendisinde taşıması sebebiyledir ki, dîni de, dünyâyı da salâha (iyilik ve düzene) kavuşturmuştur."

Beyhakfnin Katâde'den, Peygamber Efendimiz'in Cenâb-ı Hakk'tan "sultan-ı nasır" yâni yardımı dokunan bir güç ve kuvvet, des-tekliyen bir delîl istemesiyle ilgili bulunan âyet hakkında, bir nakilde bulunur. Bu Isrâ Sûresi'nin 80. âyeti olup şu mealdedir:

"De ki: "Rabbim, beni doğruluk girdırişiyle girdir, beni doğruluk çıkarışıyla çıkar. Bana katından bir sultân-ı nasır, yardımı dokunan bir

kuvvet ver!" [83]

îşte Katâde, bu hususta şöyle demektedir: "O, böyle dua etti. Allah da kendisini, doğruluk çıkarışıyla Mekke'den çıkardı ve doğruluk girdi-rişiyle Medine'ye girdirdi. Eğer kendisine lütfettiği bir güç ve kuvvet olmasaydı, O bu şekilde Mekke'den çıkıp selâmetle Medine'ye varamazdı. Aynen bunun gibi O; Allah'ın kitabını tebliğ ve tatbik edebilmek, Kitâbullah'ın emir ve hudutlarını koyabilmek için de Allah'tan sultan-ı nasîr taleb etmiş; Allah da kendisine bu gücü ve desteği vermiştir. Yoksa bunda muvaffak olamazdı. Allah'ın lütfettiği, bu yardımı dokunan bir güç ve kuvvettir ki, aynı zamanda Allah'ın bir rahmeti olarak tecellî etmiştir de, kullar birbirine karşı anlayışlı ve yardımcı olmuşlardır. Yoksa, Allah'ın bu yardımı ve rahmeti bulunmasa; insanların kuvvetlileri zayıflarını yer, insanlık mahvolurdu."

Buharî ve Müslim Ebû Hüreyre'den şöyle rivayet ederler: Peygamber (s.a.v. ) bir hadîslerinde: "Ben etrafıma korku salmakla Allah'ın yardımına mazhar oldum ve bana devamlı kelim verildi. Ben uyurken bana geldiler ve yeryüzünün hazînelerinin anahtarlarını teslim ettiler" diye buyurmuştur! Evet Peygamberimiz böyle buyurmuştu amma, şimdi sizler dünyâ malına ve nimetlerine dalmış bulunuyorsunuz..."

îbni Şihâb der ki: Bana ulaşan bilgiye göre, Peygamber (s.a.v.) E-fendimiz'e verilmiş bulunan "Cevâmiu'l-Kelim" Yüce Allah'ın pek çok şeyi O'nun için cemetmiş olmasıdır ki, bunlar, daha önceleri bir veya birkaç hususta ilâhî vahiyle yazılıp tesbît edilmiş bulunan şeylerdir, işte bunların hepsi, bizim Peygamberimi z'e toplu olarak verilmiş bulunmaktadır.

Güzel bir senedle Taberânl, Beyhakî Îbni Abbas'tan şöyle nakleder: "Resûlüllah (s.a.v.), bir gün Cebrail ile birlikte Safa tepesinde bulunuyordu. Buyurdu ki: "Ey Cebrail, Muhammed'in ev halkı için evlerinde, ne bir avuç un, ne de bir avuç sevîk bulunmaktadır. Onların akşamleyin hiçbir yiyeceği bulunmamaktadır!" Peygamberimiz bunu söyler söylemez, bir duvar yıkılıyormuş gibi semâdan bir ses duyuldu ve derhal Isrâfîl (a.s.) gelip şöyle bir teklifte bulundu: "Allah, senin dediğini duymuş ve beni sana göndermiş bulunuyor! Yeryüzünün bütün hazînelerinin anahtarlarını sana getirmiş bulunuyorum! Eğer sen istersen, bütün Tihama Dağlarım seninle beraber zümrüt, yakut altın ve gümüş olarak taşıyacağım! Dilediğin yerde dilediğin kadar harcarsın... Eğer istersen, hükümdar bir peygamber olursun, istersen kul peygamber olursun! Ben, bunu sana arz etmekle mükellef ve me'mûrum! Dilediğini seç ya Resu-lallah!" Bu sırada Cebrail (a.s.), Peygamber Efendimiz'e, "Tevâzû' gösterip kul peygamber olarak kalmayı tercih etmesi" hakkında işarette bulunur... Peygamber Efendimiz de:

"Bil'akis ben, kul peygamber olmayı seçiyorum!" diye üç defa tekrarlamış, "Kul Peygamber" olmayı tercih buyurmuşlardır."

îbni Sa'd ve Ebâ Nuaynı Ebû Ümâme'den rivayet eder. O şöyle der: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Rabbim bana, Mekke Vadisini altın yapmayı teklif etti de ben: "Hayır Rabbim, ben bunu istemem, bil'akis ben, bir gün doymayı, bir gün de aç kalmayı tercih ederim! Aç kaldığım gün, Sana yalvarıp yakarırım; tok olduğum günde Sana şükür ve hamdede-rim!" dedim."

Îbni Sa'd ve Bey haki Hz. Aişe'den şöyle rivayet eder: Bir gün an-sardan bir kadın, benim odama geldi. Bu sırada Peygamber efendimiz'in yatağına gözü ilişti. Onu, ikiye katlanmış bir aba şeklinde görünce yadırgadı. Kalkıp evine gitti. Bana, içine yün doldurulmuş bir yatak gönderdi. Biraz sonra da Resûlüllah eve geldi ve o kadının gönderdiği yatağı görünce: "Yâ Aişe, bu nedir?" dedi. Ben de durumu kendisine anlattım. Derhal: "Bunu, o kadına iade et" buyurdu. Ben ise, doğrusu bu yatağı göndermek istemediğimden "peki" diyemedim. Çünkü yatak çok hoşuma gitmişti. Fakat, Peygamber Efendimiz: "Aişe, bu yatağı o kadına gönder!" diye tekrarlayınca, göndermeye mecbur kaldım. Üçüncüsünde E-fendimiz: "Aişe, bunu iade et! Vallahi eğer ben istemiş olsaydım, Allah benim yanımda altından ve gümüşten dağlar yürütürdü" buyurmuştu.

Îbni Ebû Şeybe Müsned'inde ve Ebû Yâlâ Ebû Musa'dan naklederler. O demiştir ki: "Resûlüllah Efendimiz bir hadisinde: "Bana kelime ve sözlerin en güzeliyle başlayıp en güzeliyle bitirmek ve en veciz bir şekilde konuşmak hassası verilmiştir" buyurdu.

Ahmed ve sahih bir senedle Taberani Îbni Ömer'in şöyle dediğini naklederler: Peygamber (s.a.v.) bir hadislerinde: "Bana, her şeyin anahtarı ve ilmi verildi. Sâdece beş gayb'm ilmi verilmedi. Bu beş şeyin ilmi-

ne, ne bir melek-i rnukarreb, ne de bir nebiyy-i mürsel vakıf olamaz! Şüphesiz kıyametin ne zaman kopacağına dair bilgi, sadece Allah'a mahsustur!" [84]

(Yine Ahmed ve Ebû Yâlâ'nm tbni Mes'ud'dan olan rivayetleri de, bu meal ve merkezdedir.)

Ahmed, Ebû Said el-Hudri'den şöyle rivayet eder: Peygamber (s,.a.u.) buyurdu: "Önceki peygamberlerden her biri, ümmetini deccâl fitnesinden mutlaka sakındırmış tır! Bana ise bu hususta daha fazla bilgi verilmiştir: Biliniz ki, deccâlin bir gözü kördür. Allah ise körlükten münezzehtir." [85]

Peygamberimizin Diğer Bazı Özellikleri

tbni Seb' demiştir ki: Peygamber'in (s.a.u.) bazı özellikleri de şunlardır: O abdest almak ister fakat su bulamazsa, ellerini uzatır, parmaklarından akan su ile abdestini alırdı. [86] Akşam aç yatar, tok olarak sabahlardı. Hiç kimse O'nu, kuvvetiyle yenemezdi [87]

.O, Allah'ın habibi, haîili ve kelimi olmuştur. Allah O'nunla, hiç bir meleğin ve peygamberin ayak basmadığı yüce bir makamda, Kâbekavseyn makamında kelâm söylemiştir ve yeryüzü kendisi için durulmuştur."

Peygamber'in (s.a.v.) göğsünün açılması, vizrinin (sırtındaki yükünün) indirilmesi, zikrinin yükseltilmesi (adının Allah'ın adıyla birlikte anılması), gelmiş-geçmiş günahlarının bağışlandığına dair söz verilmesi, Allah'ın dostu olması, Adem Oğullarının efendisi ve bütün yaratılmışların en faziletlisi kılınması, bütün peygamberlerden ve meleklerden üstün kılınması, ümmetinin kendisine arzedüerek onların tamâmını görmüş olması, tâ kıyamete kadar ümmetinin içinde meydana gelecek olayların kendisine gösterilmesi, Besmele'nin, Fâtiha'nm, Ayetel Kürsfnin, Bakara Sûresi'nin sonundaki âyetlerin kendisine verilmesi, aynı zamanda âyet sayıları yüzü, iki yüzü geçen uzun ve mufassal Kur'ân sûrelerinin kendisine verilmiş olması gibi hususlarda, O'nun Ö-zellikleri arasında yer alırlar... Nitekim ilgili âyetlerde de buna dâir açık beyânlar bulunmaktadır. îşte inşirah sûresinin ilk âyetleri ki şu mealdedir: "Habîbim, biz senin göğsünü açmadık mı? Ve indirmedik mi senin üzerinden yükünü? Ki o, ağırlığından sırtını çatırdatmıştı. Ve senin şanını yükseltmedik mi?" [88]

Fetih sûresinde de şöyle buyurmaktadır: "Biz sana apaçık bir fetih verdik! Tâ ki Allah senin günâhından, geçmiş ve gelecek olanı bağışlasın, bütün tasalarını giderip sana olan nimetini tamamlasın ve seni doğru bir yola iletsin!" [89]

Bezzâr, güzel bir senedle Ebû Hüreyre'den rivayet eder. O şöyle demiştir: Peygamber Efendimiz buyurdular ki: "Ben, diğer peygamberlere karşı altı şeyle üstün kılındım ki bunlar, başka hiçbir peygambere verilmemiştir. Şöyle ki:

1- Benim geçmiş bütün günahlarım bağışlanmış,

2- Ganimetler helâl kılınmış,

3- Ümmetim en hayırlı ümmet kılınmış, ,

4- Yeryüzü mescid ve tahûr kılınmış

5- Bana Kevser verilmiş,

6- Bir aylık mesafedeki düşmanlarıma korku salınmıştır. Varlığım elinde olana yemin ederim ki, sizin arkadaşınız, kıyamet gününde "Livâü'1-Hamd" adh sancağın sahibidir! Adem'den bu tarafa herkes onun gölgesinde bulunacaktır... [90]

Şeyh îzzüddln bin Asdüs-Selâm der ki: Allah Teâlâ'nın, O'nun gelmiş geçmiş günahlarının bağışlanmış olduğunu haber vermesi; O'nun bir Özelliğidir! Başka bir peygamber için böyle bir şey buyurulmamıştır. Nitekim mahşer yerinde diğer bütün peygamberlerin "nefsî, nefsî..." diye çağıracak olmaları da bunu göstermektedir."

Müfessir îbni Kesir ise, Tefsîr'inde fetih âyetini açıklarken şöyle demektedir: "işte bu, peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden birisidir! O'nun bu özelliğine, diğer peygamberlerden hiç biri ortak değildir."

Taberânl, Beyhakı ve Ebû Nuaym îbni Abbas'tan şöyle rivayet e-derler: Peygamberimiz bir defasında buyurdular ki: "Ben, Rabbime mürâcât edip bir şey istedim. Fakat keşke böyle bir istekte bulunmamış olsaydım, diyordum... Dedim ki: "Ey Rabbim, benden önce gönderdiğin peygamberlerden öyleleri var ki, ölüyü diriltmiş... Bâzısına rüzgarı müsahhar kılmışsın (emrine vermişsin...)" Rabbim bana buyurdu ki: "Habîbim, seni yetim olarak bulup da barındırmadık mı? Seni yolunu şaşırmış bulub da yola kılavuzlamadık mı? Fakirdin de zengin kılmadık mı? Sırtını çökerten yükünü sırtından indirmedik mi? Zikir ve sânını çok yüce kılmadık mı?" Ben de Rabbim'e cevaben: "Evet, yâ Rabbi!" dedim." [91]

îbni Sa'd, Mücemmi' bin Cariyeden nakleder. O şöyle der: Bizler, Hudeybiye'den dönüp Medineye doğru giderken Dacnân denilen bir yere geldiğimizde, bir çok kimselerin atlarım hızla sürerek Resûlüllah Efen-dimiz'e doğru ilerlediklerini ve ilerlerken de "Resûlüllah'a bâzı âyetler inmiş, onları dinleyip belleyelim!" dediklerini duydum... Tabu ben de a-tımı hızla sürerek Resûlüllah'ın yakınına vardım... Bir de ne görelim, Resûlüllah Efendimiz: "Biz sana, gerçekten açık ve büyük bir fetih verdik..." mealindeki âyeti okumaktadır. Cebrail (a.s.), bu âyeti indirdiği zaman peygamberimizin fethini tebrik etmiş... Bizler de Peygamberi-miz'e tebriklerimizi sunduk..." [92]

îbni Cerır, îbni Ebû Hatim, Ebû Yâlâ, îbni Hıbbân ve Ebu Nuaym Ebû Saîd el-Hudrî'den rivayet ederler. O da Resûlüllah'tan rivayet eder: "Cebrail bana, Kur'ân'daki: "Biz, senin sânım yükseltmedik mi?" âyetiyle ilgili olarak geldi ve yüce Allah'ın: "Habîbim, ben zikredildiğim zaman sen dahi zikredilirsin" buyurduğunu tebliğ etti..."

îbni Ebû Hatim, Katâde'den yine bu âyetle ilgili olarak şöyle nakleder: Yüce Allah, O'nun adını ve şanını dünyâda ve âhirette yükseltmiştir. Hiç bir hutbe okuyan, şehâdet getiren, ezan okuyan veya namaz kılan yoktur ki, "eşhedü enlâ ilahe illallah" dedikten sonra, "eşhedü enne Muhammeden resûlüllah!" diyerek O'nun adını anmamış ve yükseltmemiş olsun!"

Ebû Nuaym de, Enes'ten şöyle nakletmiştir: ResûlütlahHs.a.v.) buyurdu: "Ben, Yüce Allah'ın samâvât (tsrâ ve Mîrâc) ile olan emrini yerine getirdikten sonra şöyle bir münâcatta bulundum: "Ey Rabbim, benden Önceki peygamberlerine birtakım ikramlarda bulundun: îbrahîm'i Halil, Musa'yı Kelîm kıldın. Davud'a dağları müsahhar eyledin... Rüzgarı ve cinleri Süleyman'ın emrine verdin... Isâ için Ölüleri diriltiverdin... Bana olan ikramın nedir?" Rabbim bana hitaben buyurdu ki: "Habîbim, ben sana bütün bunlardan daha faziletli olanı vermedim mi? Ben anıldım mı, mutlaka sen de anılırsın! Sonra senin ümmetinin kalblerini Kur'ân'm hazînesi kılmadım mı? Baksana onlar, Kur'ân'ı ezberlerinden okumaktalar... Böyle bir ikram, daha Önceki ümmetlere nasîb olmuş değildir. Ayrıca sana, Arş'ımm hazînelerinden bir cümle lütfettim ki, siz o cümle ile Bana en güzel şekilde sığınır, Ben'den güç ve kuvvet istersiniz: "Lâ havle velâ kuvvete illâ billah!" dersiniz. (Allah'ım, senin bize vereceğin güç ve kuvvetten başka, güç ve kuvvet yoktur! Bize güç ve kuvvet ver, bizleri destekle) diyerek Bana sığınır, bu şekilde îmân ve güveninizi tazelersiniz..."

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, yine bir hadîslerinde kendisine verilmiş bulunan altı Özellikten bahisle, bunun sonunda da: "...Ve aynı zamanda ümmetimin tamâmı bana arzedilmiştir. Ümmetimin âlimi ve câhili, hep bana gösterildi de ben onların hepsini tanıdım" buyurmuştur.

Taberâni Huzeyfe bin Esîd'den nakleder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Dün akşam ümmetim bana arz olundu. Başından sonuna kadar bana gösterildi." Ben dedim ki: "Ey Allah'ın elçisi, şimdi yaratılmamış olanlar nasıl gösterildi?" Cevaben şöyle buyurdu: "Halen yaratılmamış olanlar dahi Öyle gösterildi ki, sizden birinizin arkadaşını tanıdığı gibi, onların her birini tanımış bulunuyorum." [93]

Dârekutnî ve Taberâni Büreyde'den rivayet ederler: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Bana Öyle bir âyet indirildi ki, Süleyman (a.s.)'dan başka bir peygambere indirilmiş değildir. Bu âyet: "Bis-millâhirrahmânirrahîm!" âyetidir."

(tbni Merdûye de îbni Abbas'ın şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Kur'ân'da bir âyet var, pek çok kimseler o âyetin Peygamberimiz'den bir de Süleyman peygamberden başkasına indirilmemiş olduğunu bilmezler, îşte bu âyet: "Bismillâhirrahmânirrahîm!" âyetidir." [94]

Ebu Ubeyd ve tbni Durays, Kur'ân'm faziletlerine dâir yazdıkları kitablannda Ali bin Ebû Tâlib'in şöyle dediğini kaydetmişlerdir: "Aye-tel-Kürsî, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz'e Arş'm altındaki hazîneden verilmiş bir âyettir! Bu âyet, sizin peygamberinizden önce herhangi bir peygambere verilmiş değildir." [95]

Ahmed, Taberâni ve Beyhakî'nin rivayetlerine göre ki bunu Huzeyfe rivayet etmektedir; Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Bakara Sûresi'nin sonundaki şu âyetler bana, Arş'm altındaki hazîneden verilmiştir ve bunlar, benden önce hiç bir peygambere verilmemiştir."

(Imâm-ı Ahmed, benzeri bir rivayeti, Ebû Zerr'den nakletmiştir). [96]

Taberâni Ukbe bin Âmir'den rivayet eder. O şöyle der: "Bakara Sûresi'nin sonundaki "Amenerasûlü..." diye başlıyan iki âyeti çok okumaya (ve mânâsı üzerinde düşünüp onlardaki hakikatleri anlamaya) bakınız! Zira yüce Allah; Peygamber Efendimizi, kendisine bu âyetleri vermekle seçkin kılmıştır!"

Hâkim, Mâkil bin Yesâr'dan rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu nakleder: "Bana Fatiha Sûresi ve Bakara Sûresi'nin sonundaki âyetler, arş'ın altında verilmiştir. Fazladan olarak da Mufassal verilmiştir."

Müslim îbni Abbas'tan rivayet eder. O demiştir ki: Peygamber'e (s.a.v.) bir melek gelip: "Yâ Muhammed, sana iki büyük nuru müjdelemek için geldim, bunlar senden önce hiç bir peygambere verilmiş değildir! îşte bu iki nûr: Fatiha Süresiyle, Bakara Sûresi'nin sonundaki âyetlerdir!" demiştir.

Beyhakî de Vasile bin el-Eska'dan şöyle rivayet eder, O demiştir ki: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Bana, Tevrat yerine yedi uzun sûre, Zebur yerine âyet sayıları yüz civarında olan sûreler, incil yerine de el-Mesânî verilmiştir. Fazladan olarak da el-Mufassal verilmiş bulunmaktadır!"

(îbni Cerır ile îbni Merdûye'nin îbni Abbas'tan olan rivayetleri ise şöyledir: "Kur'ân-ı Kerîm'deki: "Andolsun ki Sana, ikişerlerden yedi, bir de bu büyük Kur'ân'ı verdik!" [97] mealindeki âyetle ilgili olarak îbni Abbas; "Bu ikişerli yedi'den murâd, "Sebû'd-Tıvâl" denilen yedi uzun sûredir! Bunlar daha önce hiç bir peygambere verilmiş değildir. Sâdece Mûsâ (a.s.)'a, altısı verilmişti..."

(îbni Merdûye'nin naklettiği bir haberde ise, îbni Abbas'ın şöyle dediği kaydedilmiş bulunmaktadır: "Peygamberimiz'e yedi uzun sûre verilmiş bulunmaktadır. Bunlardan sâdece altısı, yalnız Mûsâ (a.s.)'a verilmiş idi. O ise, kendisine verilen levhaları yere koyduğu zaman, bunlardan ikisi gitmiş, dördü kalmıştır. [98]

Ebû Nuaym, el-Mârife adlı kitabında Abdurrahmân bin Ğa-nem'den şöyle nakleder: "Bizler, Peygamberin (s.a.v.) yanında oturuyorduk. O sırada biz, Mescid'de idik. Ansızın bir bulut meydana geldi ve Resûlüllah Efendimiz buyurdular ki: "Az önce bana bir melek inip dedi ki: "Ey Allah'ın elçisi, ne zamandan beri sana gelmek için Rabbim'den izin istiyordum. Nasîb şimdi imiş ve sana gelmiş bulunuyorum. Geliş sebebim ise, "Yüce Allah indinde, senden daha keremli ve daha şerefli bir kul olmadığını sana müjde etmektir!"[99]

Beyhakî 'nin rivayetine göre îbni Mes 'ûd şöyle demiştir: "Gerçekten Muhammed (a.s.), kıyamet gününde Allah'a karşı bütün yaratılmışların

en keremlisidir!"

Yine Beyhakl 'nin naklettiği bir habere göre, Abdullah bin Selâm da şöyle demiştir: "Allah indinde yaratılmışların en keremlisi, hiç şüphesiz Muhammed (a.s.)' dır!"[100]

Peygamberimizin Bir Diğer Özelliği Daha

Peygamber'in (s.a.v.) bir diğer özelliği ise, kendisine ve diğer peygamberlere olan ilâhî hitaptaki farktır. Bunu, bâzı âyetlerle misallendi-rebiliriz. Meselâ Dâvud (a.s.) ile ilgili bir âyet-i celile şu mealdedir: "Sakın hevâye uyma, aksi halde seni Allah'ın yolundan sapıtır." [101] Halbuki peygamberimiz hakkında: "O, hevâdan konuşmaz!" buyurul-muştur. [102] Böylece hevâsına uymaktan ve hevâdan konuşmaktan tenzih edilmiştir. Keza Musa (a.s.) ile ilgili bir âyette: "Bana bir kötülük yaparsınız diye korkup sizden kaçtım..." buyurulmuştur. [103]Peygamber Efendimiz hakkında ise: "Kâfirler senin için tuzak kurdukları zaman..." denilmiş ve O'nun Mekke'den çıkışı ve hicreti en güzel bir tabirle belirtilmiştir. [104] Keza Peygamberimizin Mekke'den çıkarılışı da, O'nun düşmanlarına nisbet edilmiş ve Peygamberimiz için "firar" kelimesi asla kullanılmamıştır. Ki elbette "firar" kelimesinin kullanılmasında, bir nevî eksiklik söz konusudur." [105]

Peygamberimizin Bir Özelliği Daha

Peygamberimiz'in Özelliklerinden biri de, Onunla gizli konuşup fısıldaşmak isteyen birisinin, bu şekilde konuşmasını yapabilmesinin bir şarta bağlanmış olmasıydı. Bu ise, önce sadaka vermekten ibaretti. Fakat böyle bir şey önceki peygamberlerde görülmüş değildi. Nitekim ilgili âyette meâlen şöyle buyurulmuştur: "Ey mü'minler, siz, peygamberle gizli konuşup fısıldaşacağınız zaman, önce bir sadaka veriniz! Bu, sizin için daha hayırlı ve daha temizdir. Şayet buna imkân bulamazsanız, Allah, bağışlayan ve esirgeyendir." [106]

îbniEbû Hâtim'in rivayetine göre, îbniAbbas, bu âyetle ilgili olarak şöyle demiştir: Müslümanlar, Peygamberimiz'e fısıldayarak pek çok şey soruyorlardı. Bu da Peygamberimiz'e ağır geliyordu. Yüce Allah, bunu şarta bağlamakla, Peygamberimizin sıkıntısını hafifletmek istiyordu. Bu âyet-i kerîme nazil oldu ve müslümanların pek çokları sorularını azalttılar... Hâttâ çekinip sormaz oldular. Cenâb-ı Hakk da bunun üzerine aşağıdaki âyetini inzal buyurdu: "Sadaka vermekten korktunuz mu? Çünkü yapmadınız. Allah da sizi bundan affetti. (Sadaka vermeden konuşabilirsiniz). Artık namaz kılın, zekât verin, Allah'a ve Resûlü'ne itaat edin! Allah, yaptıklarınızı bilendir!" [107] İşte bu âyetin inmesinden sonra, müslümanlara olan darlığı kaldırmış, genişlik lütfetmiştir.

Saîd bin Mensur da, Mücâhid'in şöyle dediğini nakletmiştir: "Her kim Peygamber Efendimizle gizli konuşup fısıldaşacak olursa, bir dinar sadaka verirdi. Bunu ilk tatbik eden de Ali bin Ebû Tâlib olmuştur. Sonra bu husustaki ruhsat, yâni kolaylıkla ilgili âyet nazil olmuştur." [108]

Peygamberimizin Bir Özelliği Daha

Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, O'na itaat edilmesini kesin ve mutlak bir farz olarak Yüce Allah'ın herkese farz kılmış olmasıdır. Allah bunu, hiçbir şarta bağlamamış ve hiç bir istisna da koymamıştır. Nitekim ilgili bir âyetinde şöyle buyurmuştur: "...Peygamber size ne verdiyse (neyi getirip emretti ise), onu olduğu gibi alınız! Size neyi de yasakladı ise, ondan kaçınınız! Allah'tan korkunuz! Çünkü Allah'ın azabı şiddetlidir." [109]

Diğer ilgili bir âyetinde de şöyle buyurmaktadır: "Her kim Resûl'e itaat ederse, şüphesiz Allah'a itaat etmiş olur..." [110] îşte, ilgili âyetlerden de anlaşıldığı gibi, Yüce Allah, herkese O'nu örnek edinmesini kesinlikle farz kılmış; gerek işde, gerek sözde O'na uymalarını emretmiştir. Bunu, mutlak bir şekilde emredip hiç bir istisna ve şart koymamıştır. O'nun, mutlak bir şekilde örnek alınması hususunda bir âyetinde şöyle buyurmaktadır: "Andolsun, Allah'ın elçisinde sizin için uyulacak en güzel bir örnek vardır." [111] Halbuki Halîli İbrahim (a.s.)'m örnek alınmasında şöyle buyurmuştur: "ibrahim'de ve onunla beraber bulunanlarda sizin için güzel bir misâl vardır." Sonra bu âyetin sonuna doğru: "Yalnız ibrahim'in babasına: "Senin için mağrifet dileyeceğim, fakat senin için Allah'tan bir şeye gücüm de yetmez" demesi hâriç. (Bu size misâl değildir.) [112] işte âyetin bu kısmında bir istisna yapılmıştır. Fakat peygamberimizle ilgili, bir istisna dahî söz konusu değil..." [113]

Peygamberimizin Bir Özelliği Daha

Peygamber'in (s.a.v.) bir diğer özelliği de, Yüce Allah'ın Kendi Zâtı'na itaat edilmesini, yasakladığı şeylerden sakımlmasını, hükümleri ve farzları, va'dini ve veîdini zikrettiği yerlerde; Peygamber Efendimizi de zikretmiş olmasıdır. Bu gerçekten böyledir. Bu suretle Yüce Allah, Habîbi'nin şerefini ve büyüklüğünü artırmıştır. Buna dâir Kur'ân'dan pek çok misâller vermek mümkündür... Biz burada bâzılarım zikredelim: Önce itaat konusundaki misallerden bâzılarını-görelim:

"Ve Allah'a ve Resule itaat ediniz!" [114]

"Eğer müminler iseniz, Allah'a ve O'nun Resûlü'ne itaat ediniz!" [115]

"Onlar Allah'a ve Resûlü'ne itaat ederler." [116]

Şimdi de îmân veya tekzîb bakımından olan misalleri görelim:

"Mü'minler ancak o kimselerdir ki, onlar Allah'a ve Resûlü'ne i-nandılar, sonra da şüphe etmediler..." [117]

"Allah'tan ve O'nun Resûlü'nden andlaşma yaptığınız müşriklere bir ihtardır!... "[118]

".. .Ve oturup kaldı o Allah ve Resûlü'ne karşı yalan söyleyenler,.."[119]

Şimdi de itaat etmeyip karşı çıkanlarla ilgili âyetlerde Yüce Allah'ın Kendi adını zikrederken, Resûlü'nün adını da nasıl zikretmiş olduğunun bir kaç misâlini görelim:

"...Kim Allah'a ve Resûlü'ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur!" [120]

"...Kim Allah ve Resûlü'ne karşı gelirse, şüphesiz Allah'ın cezası çetin olur." [121]

"Onlar bilmediler mi ki, kim Allah ve Resûlü'ne karşı koymaya kalkarsa, onun için ebedî kalmak üzere cehennem ateşi vardır. İşte büyük rezillik budur!"[122]

Bu husustaki âyetler pek çoktur. Burada misâl olarak verdiğimiz mealler, bu konuda yeteri kadar bilgi vermiş olacaktır ve bu misâllerden açıkça görüldüğü gibi, Yüce Allah, Zâtı'nm adını zikrettiği yerlerde Resûlü'nü de zikretmiş ve bu suretle O'nun büyüklüğünü ve şerefini artırmış bulunmaktadır. Bu da O'nun Resûlü'nün üstünlüğünü ifâde eden bir özellik mâhiyetini taşımaktadır. [123]

Onun Özelliklerinden Biri De, Dört Vezir İle Teyid Edilmiş Olmasıdır

Bu hususta Bezzâr ve Taberânl'nin îbni Abbas'tan olan rivayetlerini burada kaydedelim. îbni Abbas demiştir ki: "Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Allah Teâlâ beni, dört vezîr ile te'yîd etmiş bulunuyor! Bunlardan ikisi ehl-i semâdan olan Cibril ile Mîkâîl'dir. Diğer i-kisi de ehl-i arzdan olan Ebû Bekir ile Ömer'dir!" [124]

îbni Mâce ile Ebu Nuaym'in Câbir bin Abdullah'tan olan rivayetleri ise şöyledir: "Peygamber (s.a.v.) yürüdüğü zaman, ashabı O'nun Önünde yürürler ve arka tarafını meleklere bırakırlardı..."

Hâkim, îbni Asakir de Ali'den şu haberi naklederler: "Bir defasında Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Her peygambere yedi adet yakın arkadaş verilmiştir. Bana ise on dört yakın arkadaş verilmiş bulunmaktadır." Ali, bu haberi duyurduğu zaman, kendisine: "Bu on dört yakın arkadaşın kimler olduğunu bize söyler misin?" dediler. O da onlara cevap olmak üzere: "Ben, Hamza, iki oğlum Hasan ve Hüseyin, Cafer, Akıl, Ebû Bekir, Ömer, Osman, Mikdâd, Selmân, Ammâr, Talha ve Zü-beyr'dir'" dedi." [125]

Dârekutnî el-Mü'telef adındaki kitabında Cafer bin Muham-med'den şu haberi nakletmiştir: "Hiç bir peygamber yoktur ki, arkasında duası müstecâb olan bir ehl-i beytini bırakmamış olsun... Bizim Peygamberimiz de bizim ehl-i beytimiz'de İki kabule şâyân dua örneği bırakmıştır! Bu makbul iki duanın biri, şiddet ve musibetlerle ilgili, diğeri ise ihtiyaçlarımızın te'miniyle ilgili bulunmaktadır. Bize isabet edecek olan şiddet ve musibetlerle ilgili bırakılan dua şudur:

"Ey varlığı dâima ezelî ve edebî olan! Ey benim ve babalarımın ilâhı olan rabbim! Ey hayyü kayyûm olan Allah..."

ihtiyâçlarımı zın te'miniyle ilgili bırakılan dua da şudur:

"Ey herşeye kâfi olan ve hiç bir şeyin kendisinin vereceğini veremeyen rabbim! Ey Allah!... Ey, Muhammed'in Rabbi! Borcumu ödemem (ve ihtiyaçlarıma kavuşmam) için bana yardım et..." [126]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, O'nun Künyesi İle Künyelenmenin Haram Oluşudur!

Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, O'nun künyesi ile künyelenmenin haram oluşudur. Bâzıları, O'nun ismiyle ad koymanın da haram olduğunu söylemişlerdir. Böyle bir haramlık, önceki peygamberlerin hiç biri için yoktu... Bu konuda Hâkim'in Ebû Hüreyre'den bir rivayeti var. Buna göre Ebû Hüreyre demiştir ki:

"Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Sakın, benim adımla künyemi ikisi bir arada bir şahsa koymayınız! Ben, Ebul-Kâsım'ım! Allah verir, ben de taksim ederim!"

(Imam-ı Ahmed'in, Ensârlı Abdurrahmân bin Ebû Amra'dan naklettiği rivayet de bu mealdedir.) [127]

Enes'ten gelen bir rivayete göre, o şöyle demiştir: "Bir gün Peygamber (s.a.v.) Medine kabristanında idi. Bu sırada adamın biri: "Ey Ebul-Kâsım!" diye nida etti. Peygamberimiz de kendisine çağrıldığını zannederek o tarafa doğru baktı... Nida eden adam, Peygamberimiz'in kendisine doğru baktığını görünce: "Ben sana çağırmadım, ey Allah'ın Resulü!" dedi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz: "Sizler, benim adımı veriniz, fakat künyemi vermeyiniz" buyurdu.

Hâkim'in Câbir'den naklettiği rivayet ise şöyledir: Ensârdan birinin oğlu dünyâya geldi ve o, ona "Muhammed" adını verdi. Ensâr buna kızdı ve dediler ki: "Peygamberimiz'e sorulmadan, nasıl bu adı verebilirsin?" Sonra soruldu. Peygamberimiz de: "Ensâr iyi etmiştir. Sizler benim adımı veriniz, fakat künyemi vermeyiniz! Ben Ebul-Kâsım'ım! Aranızda Allah'ın izni ve emri veçhile taksimde bulunurum!" buyurdu,

îmâm-ı Şafiî der ki: "Herhangi bir kimseye, ister Muhammed adı verilmiş olsun, ister başka bir ad verilmiş olsun, Ebû'l-Kâsım künyesinin verilmesi asla caiz olmaz!"

îmâm-ı Rafit de bu konuda şöyle der: "Alimlerden bazıları, sâdece isim ve künyenin birlikte verilmesine karşı çıkmıştır, ikisinden birini vermeyi ise caiz görmüştür... îmâm-ı Mâlik ise, Peygamberimiz'in vefatından sonra, O'nun künyesi ile künyelenmeyi caiz görmüş ve: "O'nun vefatından sonra, birisi: "Ey Ebûl-Kâsım!" diye çağırdığı zaman, kimi çağırdığı belli olmama gibi bir durum söz konusu değildir ve peygamberimize ezâ vermiş olmak da mümkin değildir. Bu bakımdan, O'ndan sonra caiz olur" demiştir. [128]

Taberânl'nin îbni Abbas 'tan rivayeti ise şöyledir: "Bir kimsenin üç oğlan çocuğu olur da bunlann birine olsun benim adımı vermezse, işte o kimse cahillik etmiş olur..." [129]

îbni Ebû Asım, îbni Ebû Füdeyk kanalıyla Cehm bin Osman'dan, o da îbni Cüşeyb'teri, o da babasından naklen Hz. Peygamber'in şöyle dediğini rivayet eder: "Benim ismimi alan bir müslüman, bana verilmiş bulunan bereketten nasîbdâr olmayı umar ve gerçekten bu berekete erer ve kıyamete kadar da bu bereket içinde bulunur..."[130]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Kendisiyle İksam Alellah’ın Caiz Oluşudur

Evet, Peygamber Efendimiz'in özellikledinden biri de, O'nunla İksâm Alellah'ın caiz oluşudur. Yâni Yüce Allah'a dua ederken; "Ey Allah'ım, Muhammed hakkîçün..." diyerek niyazda bulunmak... Bu, O'ndan başkasına verilmemiştir. Yalnız O'na mahsûs olduğu içindir ki, O'nun özellikleri arasında bundan da söz edilmiştir.

(Nitekim, Şeyh îzzüddîn bin Abdüsselâm bu görüştedir.) [131]

Buhârî Tarih'inde, Beyhâkî sahihtir kaydiyle, Ebû Osman el-Mârife adlı eserinde Osman bin Hanîften şöyle rivayet ederler: Gözleri âmâ olan birisi Peygamber e (s.a.v.) gerelek: "Ey Allah'ın elçisi, dua edi-veriniz de Yüce Allah bana şifâ ve afiyet versin!" diyerek ricada bulundu. Peygamber Efendimiz'de: "istersen, senin için bu dua işini tehîr edelim, bu senin için daha hayırlıdır" buyurdu, Amâ: "Hayır yâ Resûlallah, dua ediveriniz!" dedi. Peygamberimiz de bunun üzerine o âmâya; önce güzel bir abdest almasını, sonra iki rek'at namaz kılmasını ve şu şekilde dua etmesini'emretti:

"Allah'ım, ben senden istiyorum ve peygamberin Muhammed (s.a.v.) ile sana yöneliyorum! O, âlemlere rahmet peygamberi olarak gönderilmiştir. Ey Muhammad, ben seninle Rabbim'e yöneliyorum, şu hacetimin Rabbim tarafından görülmesini istiyorum! Allah'ım, ben bu şekilde peygamberini şefaatçi kıldım, O'nun benim hakkımdaki şefaatini kabul eyle!"

O âmâ adam da, Peygamberimiz'in kendisine Öğrettiği şekilde duasını yaptı. Duadan sonra, oturduğu yerden kalktığı zaman, gözlerinin âmâlığı gitmiş, derdine derman bulmuştu..." [132]

Beyhakî ve Ebu Nuaym, Ebû Ümâme'den rivayet eder. O şöyle demiştir: Adamın biri, bir ihtiyâcının görülmesi için Osman bin Affan'a gider gelirdi. Osman, o adamın ihtiyâcını görmez, kendisine de iltifat etmezdi. Bu adanı, bir gün Osman bin Hanîf le karşılaştı ve derdini ona açtı... O da kendisine: "Haydi bir güzel abdest al, sonra mescide gidip iki rek'ât namaz kıl. Sonra şu şekilde dua eyle:

"Allah'ım, ben senden istiyor ve peygamberin Muhammed ile sana yöneliyorum! O, şüphesiz bir rahmet peygamberidir! Ey Muhammed, ben seninle Rabbim'e yöneliyor ve Rabbim'in hacetimi bitirmesini O'ndan istiyorum!" îşte böyle dersin ve hacetinin ne olduğunu da bu sırada zikredersin... Sonra kalkar Osman'a gidersin!"

Adam, Osman bin Hanîf in dediğini yaptı, sonra kalkıp Osman'ın kapısına gitti. Kapıcı dışarı çıkıp o adamın elinden tutarak içeri aldı ve Osman'ın huzuruna çıkardı. O da o adamı yanma aldı ve üzerine oturmakta olduğu yaygının üzerine oturttu. Adama hitaben: "Bir ihtiyâcın varsa, bize söyle" dedi. Adam, Osman'ın yanından çıktıktan sonra, yine Osman bin Hanîf ile karşılaştı ve ona: "Allah seni yaptığından dolayı mükâfatlandırsın, eğer sen benim hakkımda Osman ile konuşmasaydm, onun beni göreceği ve bana yüz vereceği yoktu." dedi. Osman bin Hanîf de o adama: "Ben onunla konuşmuş falan değilim. Ben sâdece sana, Peygamber Efendimiz'in âmâya öğrettiği duayı öğrettim. O kadar" dedi ve ama ile ilgili hadîsi de başından sonuna kadar bu vesile ile tekrarlayıp anlattı."[133]

Peygamberimizin Bîr Özelliği De Kadınlarının Ve Kızlarının Bütün Kadınlardan Daha Üstün Oluşudur.

Peygamber'in (s.a.v.) bir özelliği de, kadınlarının ve kızlarının, bütün kadınlardan daha faziletli oluşudur. Aynı zamanda Peygamberimizin zevcelerinin sevabı da, ıkâbı da başkalarına kıyasla iki kattır... Bu hususla ilgili bâzı âyetler ve rivayet edilmiş haberler bulunmaktadır... Önce ilgili âyetleri görelim. Bu âyetler, şu mealdedir:

"Ey peygamber kadınları, sizler kadınlardan herhangi biri gibi değilsiniz..." [134]

"Ey peygamberlerin kadınları! Sizden kim açık bir çirkinlikte bulunursa, onun için azabın iki katı vardır! Ve bu, Allah'a göre kolaydır." [135]

"Fakat sizden kim Allah'a ve Resûlü'ne itaate devam eder, yararlı iş ve amellerde bulunursa onun da mükâfatını iki kat veririz! Ve cennette onun için bol bir nzık hazırlanmıştır." [136]

Bu konudaki ilgili rivayetlere gelince: Önce Tirmizî'nin Ali'den rivayetini görelim: Buna göre o şöyle demiştir: "Bir defasında Peygamber (s.a.v.) buyurdu ki; "Kendi zamanının en hayırlı kadım, Meryem idi. Şimdi de kendi zamanının en hayırlı kadını Fâtımadır!"

Haris bin Ebû Üsâme'nin Urve'den naklettiği haber de şöyledir: Resûlüllah buyurdu: "Aleminin en hayırlı kadını Meryem'dir. Kendi âleminin en hayırlı kadını da Fâtuna'dır!"

Ebû Nuaym, Ebû Sâid el-Hudrî'den rivayet eder. O şöyle demiştir: Bir defasında Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Fâtıma; cennet ehlinin en üstün kadınıdır. Ancak Meryem binti îmrân için olan başka..." [137]

Yine Ebû Nuaym, Ali'den şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ey Fâtıma, Allah senin için buğzeder, senin için razı olur! Senin Allah yanındaki derecen bu kadar üstündür..." [138]

îbn Cerîr, bu konuda şöyle der: "Peygamberin (s.a.v.) kızlarının kadınlarından daha üstün olduğu konusunda, Ebu Yalâ'mn Ibni Ömer'den olan rivayeti delil kabul edilir. Bu rivayet ise şöyledir: Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Hafsa, Osman'dan daha hayırlısı ile evlendi. Osman da, Hafsa'dan daha hayırlısı (Peygamber'in kızı) ile evlendi."

Taberâni Ebu Ümâme'den şöyle nakleder: Bir defasında Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Dört sınıf insan vardır. Bunların sevâblan iki defa (iki kat olarak) verilecektir. Bunlardan biri de, Peygamberin zevceleridir..."

Alimlerimiz demişlerdir ki: İlgili hadîsde belirtilen "iki defa" ücret; âhirette o kişiye verilecek olan iki kat sevaptır., bâzıları da bu konuda farklı mütâlâada bulunmuş ve: "Bu iki kere verilecek olan sevaptan biri, bu dünyâda verilecek olanı; diğeri de öbür dünyâda verilecek olanıdır" demiştir.

"Azabın iki kat" olmasında da bu şekilde farklı mütâlâalar bulunmaktadır. Bâzıları: "Biri dünyada, diğeri de âhirette olmak üzere iki azâbtır. Çünkü diğerleri, dünyâda azâb olunduğu zaman, ahiret azabı ondan kaldırılır" demişlerdir. Bâzıları da: "Hayır, bunun mânâsı, başkalarına verilen cezanın, iki katının dünyâda verilmesidir" demiştir. Bu şekilde anlamış olan; Mükâtil'dir. Alimlerimizden Saîd bin Cübeyr de bunu kabul etmiş ve: "Keza onlardan birine iftira edene de iki kat iftira cezası verilir" demiştir.

Kâdî lyâd'ın Şifâ adlı kitabında da şöyle bir mütâlâa bulunmaktadır: "Bazı âlimlerin bu söylediği, Aîşe validemizden başkasıyla ilgilidir. Zira Aişe validemize iftirada bulunana verilecek olan ceza; Ölüm cezasıdır. Zira Aişe validemizin öyle bir çirkinlikten uzak oluşu; Allah'ın âyetleriyle sabittir. Buna rağmen Aişe validemize iftirada bulunan kişi, Allah'ı ve O'nun bu âyetlerini inkâr etmiş olur ve kendisine ölüm cezası verilir..."

Bâzı âlimler ise, "Aişe validemize iftira edene verilecek ceza ile, Peygamberimiz'in zevcelerinden diğer birine iftira edene verilecek ceza aynıdır. Ona dahî, ölüm cezası verilir" demişlerdir.

Cezanın farklılığına bir işaret olmak üzere, Telhis adındaki kitabın sahibi, aşağıdaki âyetleri zikretmiştir:

"Sana ve senden öncekilere şöyle vahyedüdi: "Andolsun, eğer Allah'a şirk koşarsan amelin boşa çıkar ve ziyana uğrayanlardan olursun!" [139]

"Eğer Biz seni sağlamlaştırıp sabit kılmış olmasaydık, onlara bir parça meyledecektin!" [140]

"Ve o takdirde sana hayâtın da, ölümün de kat kat azabını taddı-rırdık! Sonra Bize karşı bir yardımcı da bulamazdın." [141]

Telhis'in yazarı, bu âyetleri zikrettikten sonra, "halbuki başkaları, şirk üzerine öldüğü takdirde bütün amelleri boşa çıkmaktadır" der."[142]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Onun Ashabının, Peygamberler Dışında Bütün İnsanlardan Üstün Kılınmasıdır

İbni Cerîr, Kitâbü's-Sünne adlı eserinde Câbir bin Abdullah'tan ş?,yle rivayet eder: Resulullah (s.a.v.) buyurdu: "Gerçekten yüce Allah benim ashabımı, nebiler ve resuller hâriç, diğer bütün insanlardan üstün kılmıştır! Ashabımdan da dördünü seçip diğerlerinden üstün kılmıştır. Bunlar, sırasıyla Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Ali'dir ve diğer sahabelerimden daha faziletlidirler... Aslında ashabımın hepsi, hayırlı ve faziletlidir Topyekün ümmetimi de diğer ümmetlerden üstün kılmıştır. Ümmetimin ilk dört asrı diğer asırlardan daha üstündür... Birinci, ikinci ve üçüncü asırlar birbirinin peşinden gelir. Dördüncü asır ise ayrıdır." [143]

Bu konuda âlimlerin çoğunluğu demişlerdir ki: "Ashâb-ı kirâm'm hepsi, daha sonrakilerin hepsinden afdaldır. Daha sonrakilerin içinde i-limde ve amelde pek yüksek derecelere ermiş kişiler bulunsa dahî, bu böyledir..."[144]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Her İki Şehrinin Diğer Beldelere Üstün Kılınmasıdır

Peygamberimizin özelliklerinden biri de, her iki şehrinin (Mekke ile Medine'nin) diğer bütün beldelerden üstün kılınmış olmasıdır. Bu fazilet ve özelliklerinden dolayıdır ki, Mekke ile Medine'ye Deccâl de gi-remiyecektir. Tâûn hastalığı da... Keza Peygamber Efendimiz'in mescidinin diğer mescidlerden üstün oluşu da, O'nun bir özelliğidir. Vefatından sonra defnedildikleri toprak parçası ise, Kabe'den ve hattâ Arş'dan bile afdaldır. Bu husus dahî Peygamberimizin bir Özelliğidir.

Ahmed, Abdullah bin Zübeyr'den şöyle rivayet etmiştir: "Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu:

"Benim şu mescidimde namaz kılmak; Mescid-i Haram müstesna, diğer mescidlerde kılınacak olan bin namazdan daha faziletlidir. Mescid-i Haram'da kılınan bir namaz ise, benim şu mescidimde kılınan yüz namazdan daha faziletlidir!" [145]

Tirmizî Abdullah bin Adiyy'den rivayet eder. Resûlüllah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Ey Mekke, vallahi sen yeryüzünde en hayırlı, Allah'a en sevgili yersin!"

Hâkim 'in Ebû Hüreyre'den rivayetine göre ise, peygamberimiz şöyle buyurmuştur: "Allah'ım, beni yeryüzünün bana en sevgili olan yerinden çıkardmî'O halde beni, Sana en sevgili olan yerde sakîn kıl!"

Ahmed de Ebû Hüreyre'den şöyle nakletmiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Medine ve Mekke'nin giriş-çıkış yerleri, meleklerle korunmuştur! Bu iki mübarek beldeye, tâûn ve deccâl girmez..."[146]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, O'nun Şeriatinde Ganimetlerin Helal, Yeryüzünün Mescid, Teyemmüm'ün Meşru Kılınmasıdır

Bu hususta, bundan önceki bölümlerde ve O'nun ümmetinin Tevrat ve incil'de nasıl anlatıldığına daîr olan kısımda, bâzı hadîsler ve eserler geçmiştir. Burada abdest ve teyemmümle ilgili bâzı haberlere gelince: Taberânî'nin Ebud-Derdâ'dan rivayeti şöyledir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu:

1- Ben, bana verilen dört özellik ile üstün kılınmış bulunuyorum.

2- Ben ve ümmetim, namaz kılarken meleklerin saf bağladıkları gibi saf bağlarız...

3- Ben, toprakla teyemmüm ederim, yeryüzünün her tarafı bana mescid kılınmıştır.

4- Ve ganimetler bana helâl kılınmıştır..."

Huleymî şöyle demiştir: "Abdest'in, bu ümmetin özelliklerinden biri olduğu hususunda, Buhâri ve Müslim'in rivayet ettikleri hadîs ile delil getirilir. Zira bu hadîsde şöyle buyurulmuştur: "Ümmetim kıyamet gününde, aldığı abdestin eseri olarak abdest azaları nûr gibi parlar bir şekilde davet olunacaktır!"

Huleymfnin bu sözüne ise, şu şekilde karşı çıkılmıştır: "Bu ümmete mahsûs olan, abdestin kendisi ve aslı değil, abdestin eseri olan parlaklık ve nurdur. Zira bir hadîsde de şöyle buyurulmuştur: "işte bu, benim ve benden önceki peygamberlerin abdestidir!" Bu durumda abdestin aslının bu ümmete hâs olduğu, nasıl iddia edilebilir?"

îbni Hacer de bu mevzuda şöyle demektedir: "Buna verilecek cevâb şudur: Bu hadîs, zayıftır. Yukarıdaki sahih hadisle çatışamaz... Eğer bu hadisin sabit olduğu kabul edilecek olursa, bu takdirde de şöyle deriz: Demek ki abdest, önceki peygamberlerin bir özelliği idi. Fakat onların ümmetlerinde yoktu. Ümmet olarak abdest almak, sâdece bu ümmete mahsûstur..."

Ben de derim ki: îbni Hacer'in ileri sürdüğü bu hususu te'yîd eden bir rivayet de vardır. Nitekim bu rivayet, önceki bahislerden "Peygam-berimiz'in ümmetinin Tevrat ve İncil'deki sıfatı" bölümünde zikredilmiştir. Orada: "Bazı uzuvlarını yıkayarak abdest alırlar..." diye bir ifâde bulunmakta idi. işte bu ifâde de, îbni Hacer'i destekler mâhiyettedir. Bu rivayetteki Ebû Nuaym, îbni Mes'ûd'dan, Dârimî de Ka'bül-Ahbâr'dan nakletmişlerdi."[147]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Beş Vakit Namazın Topluca Kendisine Verilmesidir

Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, beş vakit namazın topluca kendisine verilmiş olmasıdır. Daha önce hiçbir peygambere bu verilmiş değildi. Keza yatsı namazım ilk kılanın Peygamberimiz olması da O'nun bir özelliğidir. Zira daha önceleri bunu başka bir peygamber kılmamıştır. Buhârî, Ebû Musa'dan rivayet eder. O demiştir ki: "Bir gün peygamber (s.a.v.) yatsı namazı için hazırlığını yaptı ve gece yarısına kadar bekledi. Sonra kalkıp namazı kıldırdı. Namazdan sonra buyurdu ki: "Ashabım, sizlere müjdeler olsun! Muhakkak şu namazı sizden başka kılanın olmayışı, yüce Allah'ın ancak sizlere nâbîb buyurduğu büyük bir nimetidir..."

Ahmed ve Nesaî, îbni Mes'ûd'un şöyle dediğini rivayet etmişlerdir: "Bir gün Peygamber (s.a.v.), yatsı namazına bir müddet çıkmadı. Sonra çıkıp Mescid'e girdi. Gördü ki ashâb toplanmış namazı beklemekteler... Onlara hitaben buyurdu ki: "Ashabım, şu dinlerin mensûblarından, şu saatte Allah'ı zikreden (şu yatsı namazını kılan) hiçbir topluluk yoktur! Allah'ın size olan bu nimeti ile sevininiz!"

Ebû Dâvûd ve îbni Ebu Şeybe ve Beyhakî Muaz bin Cebelden şöyle rivayet ederler: "Peygamber (s.a.v.), yatsı namazını hayli geciktirmişti. Toplanan cemâat, Peygamber Efendimiz'in namazını kıldığını zannetti. Sonra Peygamberimiz Mescid'e çıkıp: "Ey ashabım, şu yatsı namazım, gecenin üçte biri geçinceye kadar te'hîr ediniz! Ve biliniz ki, sizler bu yatsı namazı ile diğer ümmetlerden faziletli kılındınız! Sizden önceki ümmetlerden bunu kılan olmamıştır..."[148]

Peygamberırımızın Bir Özelliği De, Cum'a Namazı, "Amîn" Denilmesi, Kıbleye Dönülmesi, Meleklerin Saf Bağladıkları Gibi Saf Bağlanılması Ve Tahıyyetü's-Selam

Bu konuda Müslim, Huzeyfe ve Ebû Hüreyre'den şu hadîsi rivayet eder: "Allah, bizden öncekilere Cum'â'yı nasîb kılmadı! Onlar çok istediler ve aradılar amma, bir türlü bulamadılar... Yahudiler için Cumartesi, Nasrânîler için de Pazar günü oldu. Sonra biz devreye girdik ve yüce Allah, bizlere Cum'â gününü lütfetti. Böylece bizleri öne geçirdi. Önce bizim günümüz olan Cum'a günleri, sonra Cumartesi, daha sonra da Pazar günü gelmektedir. Onlar, kıyamet gününde de böylece bize tabî olacaklar, bizden sonra geleceklerdir. Dünyâda sonra gelenleriz, fakat öne geçip âhirette ilk gelenler de biziz! Bütün ümmetlerden Önce hesabımız görülecek, herkesten evvel cennete gireceğiz..."

îbni Asâklr'in RubeyyV bin Enes tarikiyle rivayeti de şöyledir: "Bize, Peygamberimiz'in ashabının bâzılarından intikâl eden habere ve onların bâzı Isrâîl oğulları âlimlerinden işittiklerine göre; Zekeriya (a.s.)'m oğlu Yahya (a.s.), Allah tarafından beş kelimeyi (beş esâsı) tebliğe me'mûr kılınmıştır. Aynı zamanda bu beş şey ile güzelce amel ederek vefat eden kişilerin, hesaba çekilmeksizin cennete girecekleri de müjde edilmiştir. Bu beş şey (esas) da şunlar imiş:

"Asla Allah'a şirk koşmayacaklar, sâdece Allah'a ibâdet edecekler,

Namaz kılacaklar,

Oruç tutacaklar,

Sadaka (yani zekât) verecekler,

Allah'ı zikredip asla unutmayacaklar..."[149]

îşte Yüce Allah, Muhammed'e ve O'nun ümmetine bu beş şeyi vermiş, bunlara ilâveten beş şey daha vermiştir. Bunlar da: "Cum'â, söz dinlemek itaat etmek, Allah ve dini uğruna hicret etmek ve cihâd etmektir." [150]

Ahmed ve Bey haki Aişe'den şöyle rivayet ederler: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Onlar bize karşı, Allah'ın bize lütfettiği Cum'a gününe hased ettikleri kadar hiçbir şeye hased' etmemektedirler! Onlar bunu kaybetmişlerdir. Bir de son derece hased ettikleri bir şey, bizim kıblemizdir! Onlar bunu da kaybetmişlerdir. Sonra bizim namaz kılarken imamın arkasında (ve fatiha'nm sonunda) Amin! dememiz var ya, işte buna da son derece hased ederler."

îbni Mace îbni Abbas'ın şu rivayetini verir: "Resülüllah (s.a.v.) buyurdu: "Yahudiler, size karşı "selâm vermeniz" ve bir de imamın arkasında, "amin!" demenize hased ettikleri kadar hiçbir şeye hased etmiş değillerdir!"

Taberani de Mûaz bin Cebelden şöyle rivayet etmiştir: "Peygam-ber'e (s.a.u.), bir defasında da: "Biliniz ki, yahudiler müslümanlan şu üç şeyden daha faziletli bir şey sebebiyle kıskanmış değillerdir: Selamlaşmak, namazdaki safları ikâme etmek ve farz namazlarda imamın arkasında "amin!" demek" buyurdu.

Haris bin Ebû Üsame'nin Enes'ten rivayeti ise şöyledir: "Bir defasında Resülüllah Efendimiz: "Bana şu üç şey verilmiştir: Namaz kılarken safları ikâme etmek, selâmlaşmak (ki cennet ehlinin selâmı da budur), bir de imamın arkasında "amin!" demek. Bunlar sizden önceki ümmetlere verilmiş değildir. Ancak Harun (a.s.)'ın Mûsâ (a.s.)'m duasına "amin!" demesi hariç." [151]

îbni Ebâ Şeybe, Beyhaki ve Ebû Nuaym, Huzeyfe'den rivayet ederler. O, şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ben, şu üç şeyle insanlara üstün kılınmışımdır! Yeryüzünün her tarafı bize mescid kılınmıştır, toprağı da abdestlenmemiz için teiniz kılınmıştır (ki biz onunla teyemmüm ederek abdestleniriz), namazdaki saflarımız da meleklerin safları gibidir ve bana Bakara sûresinin sonundaki ayetler Arş'in altındaki hazineden verilmiştir. Bunlar ancak bana verilmiş olup, benden Önce kimseye verilmiş değildir."[152]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Kendisine Ezan Ve İkametin Verilmesidir.

Sâid bin MansurEbû Umeyr bin Enes'ten rivayet eder. O şöyle der: Ensardan olan amcam bana şu şekilde haber verdi: Peygamber (s.a.v.), insanları namaza nasıl davet edeceği hususunda merak etmişti. O bu hususta ashabı ile istişarelerde bulundu. Kendisine denildi ki: "Namaz vakti gelince, etraftan görülecek bir şekilde yüksek bir yere bir sancak çektiriniz!" O, bu fikri beğenmedi. Denildi ki: "Boru çaldırınız!" O bu fikri de beğenmedi ve: "Bu, yahudilerin işidir" diyerek reddetti. O'na denildi ki: "Peki, çan çalınsın!" O, bunu da beğenmedi ve: "Bu da nasranilerin işidir" diyerek reddetti. Bu istişare toplantısında bulunan Abdullah bin Zeyd de, meraklı ve tasalı olarak evine dönmüştü. O gece rü'yasında Ezan'ı gördü." [153]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Namazlarının Rüku İle Ve Cemaatle Kılınmasıdır

Müfessirlerden bir topluluk, yüce Allah'ın kerîm kitabındaki: "...Allah'ın huzuruna durup rükû edenlerle beraber siz de rükû ediniz!" (Bakara, 43.) mealindeki âyeti tefsir ederken şöyle demişlerdir: "Namazda rükû etmenin meşruiyeti, bu ümmete mahsûs birşeydir. Isrâîl Oğullarının kıldığı namazlarda rükû bulunmamakta idi. Bu sebepledir ki, Ümmet-i Muhammedle beraber rükû etmeleri, yüce Allah tarafından kendilerine emredilmiştir."[154]

Ben derim ki: Müfessirlerin bu söylediklerine, Bezzâr ve Taberânfnin Ali'den naklettiği rivayet ile de delîl getirilmiştir. Zira bu rivayete göre Ali demiştir ki: "Bizim edâ ederken kendisine rükû yaptığımız ilk namaz, ikindi namazıdır. Ben, böyle rükû ederek kıldığımız bu ikindi namazından sonra efendimize: "Ey Allah'ın Resulü, bu nedir?" diyerek sormuştum. O da cevaben: "Ben böyle rükû etmekle emrolun-dum" buyurmuştu... [155]

Bununla delîl getirmenin sebebi ve vechi şudur: Peygamberimiz, bu ikindi namazından önce öğle namazını kılmıştı... Ve beş vakit namaz farz kılınmazdan önceleri de, gece namazını ve diğer namazları kılmıştır. Hz. Ali'nin bahsettiği ikindi namazından önce kılman namazların rükû etmeksizin kılınmış olması, daha önceki ümmetlerin namazlarında da rükû olmadığını göstermektedir. îbni Ferişteh de Şerhu'l-Mec'ma' a-dındaki eserinde, Peygamber Efendimiz'in: "Her kim bizim kıldığımız namazı kılar, bizim kıblemize dönerse, o kişi bizdendir!" mealine gelen hadîslerinden bahsettiği yerde, şu açıklamayı yapmıştır: "Sevgili peygamberimiz, burada; "Bizim kıldığımız namazı kılarsa" derken, cemâatle kılman namazı kasdetmiştir. Zira münferiden namaz kılmak, bizden önceki ümmetlerde de vardır."

Onun bu sözünden de anlaşılıyor ki, cemâatle namaz kılmak da Peygamberimiz'in (ve dolayısıyla bu ümmetin) bir özelliğidir." [156]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Namazdaki "Rabbena Lekelhamd" Duasıdır

Beykakî'nin Sünen'inde Aişe'den rivayeti şöyledir: Peygamber (s.a.v.) bir hadîslerinde buyurdu ki: "Yahudiler bizim hakkımızda şu üç şeyi kıskandıkları gibi, başka bir şeyi kıskanmış değillerdir: Selamlaşmak, amîn demek, bir de namazımızdaki "Allahümme Rabbena lekel-hamd!" duamızdır!"[157]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ayaklarında Naleyni İle Namaz Kılmasıdır

Bu hususta da Said bin Mansûr'un Şeddâd bin Evs'ten rivayeti var. O demiştir ki: "Peygamber (s.a.v.) bir hadîslerinde aynen şöyle buyurmuşlardır: "Yâni ayaklarınızda nâleyniniz (ayakkabılarınız) bulunduğu halde namaz kılınız ve bu suretle yahûdîlere muhalefet ediniz!"

Ebû Dâvud ile Beyhakl, bu hadîsi şu lafızla rivayet etmişlerdir: "Yahûdîlere muhalefet ediniz! Zira onlar, mestleri veya ayakkabıları a-yaklarında iken namaz kılmazlar." [158]

Peygamberimizin Özelliklerinden Biri De, O'nun Mihrabda Namaz Kılmayı Kerih Görmesidir.

Peygamber'in (s.a.v.) bir özelliği de, O'nun mihrabda namaz kılmayı kerîh görmüş olmasıdır. Halbuki daha önceleri mihrabda namaz kılmakta idi. Nitekim ilgili bir âyet-i celîlede şöyle buyurulmaktadır: "Zekeriyâ mihrabda durmuş namaz kılarken, melekler kendisine nida ettiler..." [159]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, La Havleyı Okumak, Musibet Anında İstirca'da Bulunmak, Namaza Tekbir İle Başlamaktır

Evet, Peygamberimiz'in özelliklerinden bâzıları da bunlardır: İnşân kendisini daha da güçsüz hissedince veya sırf Allah'ı zikir için "lâ havîe"yi okumak, bir musibet zamanında istirca'da bulunmak ve namaza iftitâh tekbîri ile başlamaktadır. "Lâ Havle..."yi okumak ki, buna kısaca Havkala da denilir, gerçekten bu ümmetin bir özelliği olmuş ve Resûlüllah tarafından: "Bana bu, cennet hazînelerinden bir hâzine olarak verildi" buyurulmuştur. Çok büyük bir zikirdir ve ilâhî bir hazînedir ve tamâmı şöyledir:

"Lâ havle velâ kuvvete illâ billahi'l-aliyyi'l azîm"

"Ben kendisinin vereceği güç ve kuvvet dışında hiçbir güç ve kuvvet bulunmayan, sonsuz güç ve büyüklük sahibi ve çok yüce bulunan Allah'a sığınırım!" demektir. (Ve bu "Lâ Havle..."yi okumaktan maksat da budur. Yoksa, güç ve kuvvetin insana verilmiş bulunanının tamâmım inkâr etmek değildir.) [160]

"Bir cennet hazînesi" bulunan "Lâ Havle..." yi okumakla ilgili bâzı hadîsler, "Peygamberimiz'in Göğsünün Açılması" bölümünde ve duyulacak bir sesle Allah'ı zikretmek kısmında geçmişti... Şimdi isti â ile ilgili hadîsi verelim!

Taberânı'nin Îbni Abbas'tan rivayet ettiği bu hadîs ise aynen şöyledir: "Ümmetime, daha önceki ümmetlerden hiç birine verilmemiş olan bir şey verilmiştir! Bu da, bir musibet zamanında: "Bizler; mülk, mahlûk ve kullar olarak Allah'a âit bulunuyoruz! O, üzerimizde dilediği gibi tasarruf eder! Dilerse tatlı, dilerse acı verir... isterse verir, isterse alır... Biz sonunda O'na dönüp yaptıklarımızdan ve yapmadıklarımızdan mutlaka hesab vereceğiz! O ise, acılara karşı sabredip dayanmayı ve sabırlı olmayı çok sever! Ayrıca bunun da büyük mükâfatını elbette verir!..." diyerek O'na sığınmaktır." [161]

Abdurrezzâk ve Îbni Cerîr Tefsîr'lerinde Saîd bin Cübeyr'in şöyle dediğini rivayet ederler: "Bu ümmetten başkasına, musibet zamanında: "Innâ lillah..." demek verilmemiştir. Baksanıza Yâkûb (a.s.), oğlu Yu-sufu kaybetme musibeti üzerine: "...Yâ esefâ alâ Yûsufa..." diyerek kendini teselliye çalışmıştır." [162]

Yine Abdurrezzâk, Muammer tarikiyle, Ebân'ın şöyle dediği haberini nakletmiştir: "Namaza tekbîrle başlama, sâdece bu ümmete verilmiş bir özelliktir."

îbni Ebû Şeybe de şu haberi nakleder: Ebu'l-Aliye'ye sormuşlar: "Daha önceleri peygamberler, namaza ne ile başlıyorlardı?" O da şu karşılığı vermiştir: "Onlar namaza, tevhîd, tesbîh ve tehlîl ile başlıyorlardı."[163]

Peygamberimizin Ümmetiyle İlgili Bazı Özellikleri

Peygamber Efendimiz'm hususiyetlerinden bâzıları da şunlardır: Ümmetinin istiğfar ile günahlarının bağışlanması, pişman olmalarının tevbe sayılması, kendilerine ve çoluk-çocuklarma harcadıklarının da sadaka sayılması, sevaplarının âhirete saklanmakla beraber dünyada verilmesi, dualarının müstecâb (makbul) olması...

Bu konuyla ilgili pek çok hadîs daha önce ilgili bölümlerde geçmiş olmakla beraber, burada da bâzılarım zikredelim. Bu cümleden olmak üzere, Feryâbî Kaş'tan şu haberi nakleder: O demiştir ki: "Bu ümmete, şu üç haslet verilmiştir ki, bunlar daha önce herhangi bir ümmete verilmiş olmayıp, sâdece peygamberlere verilmiş idi. Bir peygambere: "Sen, açıkça tebliğ et! Üzerine herhangi bir güçlük yoktur. Sen, dua et, duan kabul edilsin. Sen kendi kavminin üzerine şahid de olacaksın!" denilirdi. Bu ümmete ise: "Ve Allah, dinde üzerinize herhangi bir güçlük kılmamıştır!" buyurulmuştur. [164]

Yine buyurulmuştur ki: "Siz, insanlar üzerine şâhidler olasınız diye..." [165]

Bir âyet-i celîlede de şöyle buyurulmuştur: "Siz bana dua ediniz, Ben de sizin duanızı kabul edeyim!" [166]

Nesâî, Hâkim, Beyhakî ve Ebû Nuaym, Ebû Hüreyre'nin, Kur'ân-ı Kerlm'deki: "Musa'ya nida ettiğimiz zaman, Sen Tûr'un yanında değildin..." anlamına gelen âyetiyle [167] ilgili olarak şöyle dediğini naklederler: "Kendilerine nida olunarak denilmiştir ki: "Ey Ümmet-i Muhammed siz Bana dua etmezden Önce duanızı kabul etmişimdir! Siz Benden istemezden önce Ben sizlere vermişimdir!..." [168]

Ebu Nuaym da Amr bin Abese'den nakleder. O der ki: "Ben, yukarıda geçen âyetle ilgili olarak Hz. Peygamber'e sordum ve: "Bu âyette geçen nida ve rahmet nedir?" dedim. O da bana cevaben buyurdu ki: 'Yüce Allah, mahlûkatını yaratmazdan iki bin sene önce bir kitaba yazmış, sonra şöyle nida etmiştir: "Ey Ümmet-i Muhammed, rahmetim ga-dabımı geçmiştir! Ve Ben sizlere istemenizden önce vermişimdir. Bana istiğfar etmenizden Önce, günahlarınızı bağışlamış imdir, içinizden her kim bana, "Allah'tan başka ilâh yoktur, Muhammed (a.s.) da Allah'ın kulu ve resulüdür" demiş ve buna kalbten inanarak şehâdet getirmiş o-larak gelecek olursa, ben onu mutlaka cennete korum!" [169]

Ahmed ve Hâkim, îbni Mes'ûd'tan rivayet ederler. O şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Nedamet etmek, tevbedir!"

Bâzı âlimlerimiz, bu hadîsle ilgili açıklama yaparken; "nadim olmanın, tevbe etmek demek oluşu" bu ümmete mahsûs bir şeydir. Daha önceki ümmetlerde böyle değildi" demişlerdir.[170]

Peygameberîmizin Özelliklerinden Bazıları Da Şunlardır

icabet saati, Kadir gecesi, Ramazan ayı, Ramazan ayındaki beş haslet (ki bunlar, günahların affına vesiledir), kurban bayramı, kurban kesmek, kabirde cenaze için sapma açılması, oruca imsak vakti sahur yemeği yiyerek başlamak, orucu akşam olur-olmaz açmak, şafak vaktine kadar oruç bozan şeylerin serbest olması, arefe günü, arefe gününün o-rucunun iki senelik günâha keffâret oluşu...

Allâme Konavî Şerhu'l-Mühezzeb adlı eserinde şöyle der: "Kadir gecesi, bu ümmete mahsûs bulunan bir fazilettir! Allah Teâlâ, onun şerefini artırsın, çok da şerefli bir gecedir. Bu, bizden önceki ümmetlerde yoktu..."

îmâm Mâlik Muvatta' adlı kitabında şöyle der: Bana ulaşan habere göre, Peygamber'e (s.a.v.) kendinden Önceki ümmetlerin ömürleri gösterilmiş, onların ömürlerinin çok uzun olduğunu görünce kendi ümmetinin kısa olduğuna, ümmetinin önceki ümmetlerin ameline ulaşamıyacakla-rına üzülmüş... Yüce Allah da, O'na ve ümmetine Kadir Gecesini vermiştir ve lütfettiği bu Kadir Gecesinin, "bin aydan hayırlı olduğunu" bildirmiştir."[171]

Bu haberi destekleyen diğer bazı haberlerde bulunmaktadır. Ben bunları, el-Tefsirü'1-Müsned adlı kitabımda açıklamış bulunuyorum.

Deylemî Enes'ten şöyle rivayet eder: Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Allah, ümmetime Leyle-i Kadr'i lütfetti. Bunu daha önceki ümmetlere vermiş değildir." [172]

Îbni Cerîr de Atâ'nın, "Oruç üzerinize yazıldı, sizden Öncekilerin üzerine yazıldığı gibi..." [173] mealindeki âyetle ilgili olarak şöyle dediğini kaydeder: "Yâni üzerinize her ayın üç gününde olmak üzere oruç farz kılınmıştır." Ramazan ayı'nın orucu farz kılınmazdan önce insanların tuttuğu oruç bu idi. Sonra Allah, Ramazan orucunu farz kıldı." [174]

Yine îbni Cerîr el-Süddî'nin, yukarıdaki âyetle ilgili olarak şöyle dediğini nakletmiştir: "Bizden öncekiler, nasrânüerdir. Onların üzerine de Ramazan Orucu farz kılınmıştı. Fakat onların, uyuduktan sonra yemeleri ve içmeleri yasaktı. Sonra Ramazan boyunca hammlarıyla yatmaları da yasaklanmıştı. Bu kendilerine zor geldiği için, toplanıp bir karara vardılar. Bu karara göre, her sene Ramazan Oruçlarını, yılın ilk baharında tutacaklardı ve bu yaptıklarına karşı bir keffâret olmak üzere de, oruca yirmi gün daha ilâve ettiler... Müslümanlar da ilk yıllarında Ramazan oruçlarını, bu şekilde tutuyorlardı. Nihayet Ebû Kays bin Sarma ile Ömer bin el-Hattâb'm olayları meydana geldi. Bundan sonra Yüce Allah, işi kolaylaştırıp hafifletti. Yâni oruç gecelerinde müslü-manlarm, imsak vaktine kadar yeme-içmelerini ve hanımlarına yaklaşmalarını helâl kıldı."

Bizim Ramazan orucumuzun keyfiyeti ve bâzı özellikleri bulunmaktadır. Bunlar da bir rivayete göre beş tanedir. El-Esbahânfnin el-Terğîb adınd ki kitabında bu hususla ilgili Ebû Hüreyre'den rivayeti şöyledir: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ümmetime Ramazan'da beş haslet verilmiştir. Bunlar, daha önceki ümmetlere verilmemiştir. Şöyle ki:

1- Oruç tutanın ağız kokusu, Allah indinde misk kokusundan daha hoştur!

2- Orucun iftar vaktine kadar melekler kendileri için istiğfar e-derler.

3- Şeytanların azgınları hapsedilir de diğer günlerde verdikleri zararı veremez olurlar.

4- Her gün cennetin süslenmesine ve kendisine layık olanlar için hazırlanmasını yüce Allah emreder...

5- Ramazanın son gününde Ümmet-i Muhammed'in günahları bağışlanır."

Peygamberimiz bu müjdeyi verdikleri zaman, ashâb: "Ya Resulal-lah, bu son gün, Kadir Gecesi midir?" diye sordular. Peygamberimiz de: "Hayır. Fakat bilirsiniz ki, bir işi yapan, işi bitirdiği gün onun ecrine nail olur" buyurdular.

Hâkim sahihtir kaydiyle îbni Ömer'den şöyle rivayet eder: "Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ben, Kurban Bayramı ile emrolundum ve Allah bunu, bu ümmete lütfetmiştir." [175]

Müslim'in Amr bin el-As'tan rivayeti de şöyledir: Peygamberimiz (s.a.v.) buyurdu: "Bizim orucumuz ile ehl-î kitabın orucu arasındaki fark, sahur yemeğidir!" [176]

Ebû Dâvûd ve îbni Mâce, Ebu Hüreyre'den rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu:

"Müslümanlar, iftarlarını te'hîr etmedikleri müddetçe, bu dîn zahir (açık ve sâf) olarak devam eder! Biliniz ki yahûdîler ve nasranîler oruçlarım te'hîr ederler..." [177]

Kütübü Sitte'nin (Buharî ile Müslim dışında kalan) dördü, îbni Abbas tarikiyle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu rivayet ederler: "Kabirlerdeki lahd bize, şakk da bizden başkalarına emredilmiştir!" [178]

Ahmed, Cerîr bin Abdullah el-Becelî'den şöyle rivayet etmiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Lahd bizim içindir, şakk da ehl-i kitâb i-çindir."

Müslim de Ebu Katâde'den şöyle rivayet eder: "Bir gün Peygam-ber'e (s.a.v.) Aşûrâ Orucunu sordular. Peygamberimiz de cevâbında: "Geçmiş senenin günahlarına keffârettir" buyurdu. Arefe Gününün o-rucunu da sordular... O da: "Arefe Günü Orucu, hem geçmiş senenin, hem de gelecek senenin günahlarına keffârettir" buyurdu. Alimler derler ki: "Bunun böyle olması, Arefe Gününün (ki Kurban Bayramından bir gün öncesidir), Peygamberimize ait bir gün olmasındandır. Aşûra Günü ise, Mûsâ (a.s.)'ın günüdür... Böyle olunca, Peygamberimizin sünneti, Mûsâ (a.s.)'ın sünnetinden afdal olmuştur. (Hattâ bu Arefe Günü, senenin bütün günlerinden daha faziletli bir gün olmuştur.) [179]

Hâkim'in Selmân'dan olan rivayeti de buna yakın durumdadır. Buna göre Selmân şöyle demiştir: Ben Peygamber'e (s.a.v.) dedim ki: "Ey Allah'ın Resulü, ben Tevrat'ta, yemeğin bereketinin yemekten evvel elleri yıkamak olduğuna dâir bir şey okumuştum?" O da buyurdu ki: "Yemeğin bereketi, yemekten evvel ve sonra elleri güzelce yıkamaktır."

Yine Hâkim, Aişe'den merfûan şöyle rivayet eder: “Yemekten evvel elleri yıkamak, bir hasenedir! Yemekten sonra yıkamak ise, [180]

Peygamberimizin Özelliklerinden Biri De, Namazda Konuşmasının Yasak, Oruçta Serbest Olmasıdır

Peygamberuniz'in bir özelliği olarak bu ümmette, namazda konuşmak haram, oruç iken konuşmak ise serbest kılınmıştır. Önceki ümmetlerde ise bunun tersine idi.

Saîd bin Mansûr Sünen adlı kitabında Muhammed bin Ka'b el-Kurazî'den şöyle rivayet eder: "Peygamber (s.a.v.) Medine'ye hicret ettiği zaman, insanlar namaz kılarken bâzı ihtiyaçları hakkında konuşabiliyorlardı. Nitekim dana Önceki ümmetlerden yahûdîlerde de durum böyle idi. Nihayet, "...Tam bir bağlılık ve saygı ile Allah'ın huzuruna durunuz!" [181] mealindeki âyet indi de namazda konuşmak haram oldu."

îbni Cerîr de Îbni Abbas'ın yine bu âyetle ilgili olarak şöyle dediğini rivayet eder: "Yani ehl-i dînden olan herkes Allah'ın huzuruna durur... Fakat sizler, tam bir huzur ve saygı ile Allah'ın huzuruna durunuz! Onlar gibi namazdayken konuşmayınız!..."

îbni Arabî, Tirmizî'nin Sünen'i üzerine yazdığı şerhde der ki: "Bizden önceki ümmetler; oruç tutarken yemekten ve içmekten sakındıkları gibi, konuşmaktan da sakınırlardı. Bu suretle büyük bir zorluk içinde kalırlardı. Yüce Allah, bu ümmete lütfedip kolaylık ihsanında bulundu. Oruç ibâdetini günün gündüz vaktine tahsis buyurdu, oruçlu iken konuşmayı da serbest kıldı." [182]

Peygamberimizin Bir Özelliği De; Ümmetinin En Son Ve En Hayırlı Ümmet Oluşu, Kitablarını Kolaylıkla Ezberlemeye Muvaffak Kılınışı; İsimlerinin Allah'ın İki İsminden Verilerek Müslim Ve Mü'min Oluşu, Dinlerinin Adının Da İslam Oluşudur

Evet, Peygamberimiz (s.a.v.), ümmetinin bu muvaffakiyet ve mahzariyetleriyle de büyük bir özellik kazanmıştır. O'nun ümmetinden başka ümmetlerde bu mahzariyetler bulunmamaktadır. Bu mahzari-yetler, daha önceki ümmetlerin sâdece peygamberine verilmiştir. Bu hususla ilgili bir âyet-i celîlede şöyle buyurulmaktadır: "Siz, insanlar i-çinden çıkarılmış en hayırlı bir ümmet oldunuz..." [183]

Yine bu hususla ilgili bir âyet-i celîlesinde Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: "Andolsun biz Kur'ân'ı hatırlamak ve öğüt almak için kolaylaştırdık!... [184]

Yüce Allah'ın bir âyet-i celîlesi de şu mealdedir: "Allah; bu Kur'ân'dan önceki kitaplarda da, bu Kur'ân'da da size "müslümanlar" adını vermiştir." [185]

Bu konuda Ahmed'in, hasendir kaydiyle TirmizVnin, İbni Mâce'nin ve Hâkim'in, Muâviye bin Hayda'dan naklettikleri rivayet de şöyledir: Ben, Peygamber'in (s.a.v.), Kur'ân-ı Kerîm'deki: "Siz, insanların hayrı için çıkarılmış en hayırlı ümmet oldunuz" mealindeki âyet-i celîle ile ilgili olarak şöyle dediğini duydum: "Ey benim ümmetim! Sizler, geçmiş ümmetlerin sayısını yetmişe tamamlayan bir ümmetsiniz! Ve bütün bu ümmetlerin Allah yanında en hayırlı ve en sevgili olanı da sizsiniz!" [186]

îbni Ebû Hâtim'in rivayetine göre, Ubeyy bin Ka'b şöyle demiştir: "Allah'ın gönderdiği peygamberi ve o peygamberi ile ulaştırdığı dîni kabul etmekte, en iyi ve en musbet davranan; bizim ümmetimiz olmuştur ve bu ümmet, bu sebeble bütün ümmetlerin en hayırlısı olma şerefine ermiştir."

îbni Râhûye'nin Müsned'inde, îbni Ebû Şeybe'nin de el-Musannefinde Mekhûl'dan naklettikleri bir haber var. Buna göre Mekhûl şöyle demiştir:

"Ömer (r.a.)'in bir yahûdîde alacağı vardı. Birgün bu alacağını istemeye gitti... Adam Ömer'i oyalamak istedi ve ağır davrandı. Ömer: "Muhammed'i bütün kullarından şerefli kılan Allah'a yemîn ederim ki, alacağımı almadan buradan ayrılmam!" diye yemin etti. Yahûdî de şu karşılığı verdi: "Ben de Allah'a yemin ederim ki, Allah Muhammed'i bütün kullarından daha şerefli kılmamıştır!" Buna sinirlenin Ömer yahûdîye bir tokat attı... Yahûdî de, Hz. Peygamberce giderek durumu anlattı ve Ömer'i şikayet etti. Peygamberimiz de Ömer'e hitaben: "Sen bu adamın gönlünü alıp kendini ona bağışlatın alısın, yâ Ömer" buyurdu. Yahûdîye hitaben de:

"Bilesin ki, Adem Safiyyullah'tır, îbrâhîm Halîlüllah'tır, Mûsâ Neciyyullah'tır, Isâ da Rûhullah'tır!... Ben ise, Habıbullah'ım! Ey Yahûdî, unutma ki, Allah; kendi isimlerinden iki isimle de benim ümmetimi isimlendirmiş ve onlara "müslümanlar" ve "mü'minler" demiştir. Ey Yahûdî, hatırla ki, siz çok faziletli bir günü çok aradınız, fakat bulamadınız! O, bizim Cûmâmızdır! Sonra sizin gününüz, sonra nasaranın günü gelmektedir. Evet siz, ümmet olarak bizden Önce gelmişsiniz. Fakat biz sonra gelip öne geçen bir ümmetiz! Bil ki, ben cennete girmeden diğer peygamberler; benim ümmetim cennete girmeden de diğer ümmetler cennete giremeyeceklerdir!" [187]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Sarığına Püskül Yapması Ve Belden Aşağı İzar Giyinmesidir... Ve Bunların Her İkisi De Meleklerin Simasıdır

Peygamber Efendimiz'in Özelliklerinden biri de, sarığına püskül yaparak sarkıtması ve belden aşağı izâr giyinmesidir. Bu husustaki haber ve rivayetler, Peygamberimiz'in Tevrat ve İncil'de zikredildiğine dâir haberler meyâmnda geçmiştir ve orada, O'nun ümmetiyle ilgili haberde: "...Ve onlar, bellerinden aşağı izâr giyinirler..." diye zikredilmişti.

Bu şekilde giyinmenin, meleklerin sîmâsı ve kıyafeti olduğuna dâir de bir haber bulunmaktadır. Bu haberi Deylemî Amr bin Şuayb tarikiyle onun babasından, o da onun dedesinden nakleder. O şöyle demiştir: "Resûlüllah (s.a.v.) bir hadîslerinde şöyle buyurdular: "Sizler, belden a-şağıya izâr giyininiz! Ben meleklerin, Rab'lerinin huzurunda bu şekilde giyinmiş olarak saf tuttuklarını gördüm... Ve bu izârı, bacaklarınızın diz kapağı ile topuk kısmının ortasına kadar da uzatınız. Bundan fazla uzun da yapmayınız..."[188]

tbni Asâkîr'in rivayeti de Aişe'den. O şöyle diyor; "Peygamber (s.a.v.), Abdurrahman bin Avf m başına sarığını sarıverdi ve sarığından bir miktarını püskül gibi sarkıttı. Sonra: "Ben melekleri böyle sarıklı gördüm" buyurdu.

Meşkûr îbni Teymiye'nin bu hususta bir tevcihi var... O şöyle der; "Sarığın ucunu püskül yapıp omzundan arkaya doğru sarkıtmanın hikmeti; Peygamber (s.a.v.) (rü'yâsında), yüce Allah'ın tecellîsine mazhar olduğu zaman; "Bu sırada Rabbim, elini iki omzumun arasına koydu" diye ifâde buyurduğu hususu kendince bu şekilde şereflendirmek, ke-remlendirmek istemesidir."

Hafız Irâkî ise, onun bu tevcîhini, "ben, bu hususta bir nass ve nakil görmedim" diyerek red etmek istemiştir." [189]

Peygamberimizin Özelliklerinden Bazıları Da Şunlardır

Peygamberimiz'in Özelliklerinden bâzıları da şunlardır: O'nun ümmetinden, daha önceki ümmetlerin üzerindeki ağır yük kaldırılmış, önceki ümmetlerin pek çok meşakkatli işleri hafifletilmiş, kendilerine dînde herhangi bir güçlük kılınmamıştır. Hatâ, unutkanlık veya zorlama ile yapılan şeylerin mes'ûliyeti üzerinden kaldırılmış, sırf içinden düşünmek sebebiyle günaha girmiş olmak da üzerinden kaldırılmıştır. O'nun ümmetinden her kim, içinden bir günâhı işlemeyi geçirmiş olsa da işlemese, bu kendisine günah olarak yazılmaz, üstelik Allah için vazgeçmiş olursa bir sevap yazılır. Fakat bir iyiliği yapmayı niyet ettiği halde yapmamış olursa, yine kendisine bir sevab yazılır, eğer yapacak olursa en azından on sevap yazılır.

Yine O'nun ümmetinden tevbe etmiş olmak için kendisini Öldürmesi veya pislik bulaşan bir yerini yıkamayıp kesmesi gibi şeyler de kaldırılmıştır. Zekât mükellefiyeti dörtte birden, kırkta bire indirilmiş, duaları müstecâb kılınmıştır. Haksız yere öldürülen kişinin velîlerine, kısas ile diyet arasında seçim yapma hakkı tanınmıştır. Evlenmede dörde kadar izin verilmiş, câriye nikahlamaya da müsâde edilmiştir.

Önceki ümmetlerde, kişi hanımı ay hâlinde olduğu günlerde hanımını tamamen kendisinden tecrid eder, onunla bir sofrada yemek bile yemezdi. Bu ümmette ise, cinsî yakınlık dışındaki yakınlık ve arkadaşlıklara izin verilmiştir... Birlikte aynı odada kalırlar, aynı sofrada yemek yerler... Yine önceki ümmetlerde kişi yatakta, hanımı ile yüzyüze gelmek şartıyla cinsî muamele yapabiliyordu ve buna çok önem veriliyordu. Bu ümmette ise, kişi isterse, hanımı yüzüstü yatar vaziyette iken de cinsî muamele yeri aynı olmak şartıyla, hanımına yaklaşabilmektedir.

Yine O'nun ve ümmetinin bir özelliği olarak, avret yerlerinin açılması, suret ve heykeller yapılması ve sarhoşluk veren şeylerin içilmesi ise haram kılınmıştır. îşte bütün bunlar da, O'nun özellikleri arasında yer almış bulunmaktadır.

Bu hususla ilgili Kur'ân-ı Kerîm'de âyetler de bulunmaktadır. Bunlardan bazılarını burada (meâlen) zikredelim: Yüce Allah, bir âyetinde şöyle buyurmuştur: "Allah, sizin üzerinize dînde bir zorluk kılmamışlar!"[190]

Bir âyetinde de şöyle buyurulmuştur: "Allah sizin için kolaylık murâd eder, güçlük murâd etmez!..." [191]

Yine Yüce Allah bir âyetinde şöyle buyurmaktadır: "Rabbimiz, eğer unutur ya da yanılırsak bizi sorumlu tutma! Rabbimiz, bize bizden öncekilere yüklediğin gibi ağır yük yükleme!..."[192]

Yine Yüce Rabbimiz bir âyetinde de şöyle buyurmaktadır: "...0 peygamber ki, onların üzerindeki ağırlıkları, sırtındaki zincirleri kaldırıp atar..." [193]

Yüce Allah, bu ümmetin dualarının müstecâb oluşuyla ilgili bir âyetinde ise şöyle buyurmaktadır: "...Kullarım, sana Benden sorarlarsa, şöyle söyle: Ben onlara yakınım! Bana dua ettikleri zaman, dua edenin duasını kabul eder, karşılıksız bırakmam..." [194]

Konumuzla ilgili olarak Feryâbt'nin Tefsîr'inde Muhammed bin Ka'b'tan naklettiği bir haber var... O demiştir ki: "Yüce Allah, beşeriyete gönderdiği nebi ve rasûllerden her birine: "İçlerinde olanı ister gizlesinler, ister açığa çıkarsınlar, mutlaka onları bundan dolayı hesaba çekeceğim!" mealinde bir emrî, muhakkak göndermiştir. Önceki ümmetler nebî veya resullerine gelirler; "Bizler, yapmadığımız bir şeyi sırf içimizden geçirmekle mes'ûl mü olacağız?" diyerek mürâcâtta bulunurlar ve bu yüzden küfür ve dalâletlere düşerlerdi. Bu mealdeki âyet Peygam-ber'e (s.a.v.) indiği zaman, bu müslümanlara da güç gelmişti... Onlar da Peygamber Efendimiz'e mürâcât ederek: "Ey Allah'ın Resulü, bizler yapmadığımız bir şeyi, sırf içimizden geçirmek sebebiyle sorumlu mu o-luyoruz?" demişlerdi. Peygamber Efendimiz de kendilerine: "Sizler, söz dinleyiniz, itaat ediniz ve Rabbiniz'e yönelip Û'ndan isteyiniz" buyurdu. Bundan sonra da "Amener Resulü..." [195]âyetleri indi. Böylece Yüce Allah, sırf içinden konuşmak veya geçirmek suretiyle sorumlu olmayı bu ümmetten kaldırdı. Ancak düşündükleri şeyi bilfiil yaparlarsa başka... Bunda sorumluluk olduğu ise kafidir.

Nitekim ilgili âyette gaye açık olarak: "Herkesin kazandığı iyilik kendi yararına, işlediği kötülük de kendi zararmdadır" buyurulmuştur. [196]

(Bu konuda Müslim ve Tirmizî'nin Ibni Abbas'tan rivayetleri de, aşağı yukarı bu merkezdedir.)

Buharî ile Müslim'in Ebû Hüreyre kanalıyla Peygamber'den (s.a.v.) rivayet ettikleri hadîs-i şerîfise şöyledir:

"Gerçekten Allah, benim için ümmetimin içlerinden geçirdiklerini, ağızlarıyla söylemedikçe veya bilfiil onu yapmadıkça onlardan bağışlamıştır!" [197]

Yine bu konuda, Ahmed, Ibni Hibbân, Hâkim ve îbni Mâce'nin de îbni Abbas'dan bir rivayetleri bulunmakta ve şu mealdedir: "Gerçekten Allah; yanılma, unutkanlık veya zorlama neticesi yapılan işlerden sorumlu olmayı benim ümmetimden kaldırmıştır!"

(Keza îbni Mâce'nin Ebû Zerr kanalıyla yaptığı bir rivayet de, a-şağı yukarı bu merkezdedir.)

Ahmed, Ebû Bekir el-Şâfiî, Ebû Nuaym ve îbni Asâkîr Huzeyfe'den şöyle rivayet ederler: "Bir gün Peygamber (s.a.v.) secdeye vardı. Secdede o kadar çok kaldı ki, bizler gerçekten O'nun secdedeyken ruhunu teslim ettiğini zannettik... Sonra başım secdeden kaldırdı ve şunları söyleyip müjde etti:

"Rabbim bana tecellî buyurup sordu ve: "Habîbim, senin ümmetine nasıl bir muamele etmemi istersin?" dedi. Ben de: "Nasıl dilersen Rabbim! Çünkü onlar senin kullanndandır" dedim. Rabbim bunu bana, tam üç defa sordu. Ben de her defasında aynı cevâbı verdim... En sonunda Rabbim bana buyurdu ki: "Bil ki, Ben seni, ümmetinin hakkında asla utandırmayacağım!" îşte Rabbim bana böyle buyurdu ve ayrıca da, ben cennete girerken benimle beraber ümmetimden yetmiş bin kişinin cennete gireceğini ve bunlardan her bin kişilik grubun arkasında bir yetmiş bin kişilik cemâatin bulunacağını ve böylece hiç hesaba çekilmeden cennete gireceğimizi de müjdeledi!... Sonra bana şefaat verildi: "Habîbîm, sen dua edip iste, duan kabul edilecektir! Şefaatte bulunup iste, şefaatin kabul olunacaktır" Duyurulduğunu haber verdi. Sonra bana, gelmişimin ve geçmişimin bağışlanmış bulunduğunu müjdeledi."

"Ashabım, bilirsiniz ki, benim sadrım da şerh edilmiştir! Bana Kevser verilmiştir. Bu Kevser, cennette bir nehir olup oradaki Havzıma akar... Bana Rabbim, aynı zamanda bir aylık mesafedeki düşmanlarımın kalblerine korku salmak, kuvvetli ve başarılı (muzaffer) olmak gibi özellikler de vermiştir. Cennete ilk girme hususiyeti de bana verilmiştir. Ganimetler ümmetime helal kılınmıştır. Önceki ümmetlere zor gelen pek çok şey, bize helâl kılınıp kolaylaştırılmıştır. Üzerimize dînde bir güçlük kılınmamıştır, işte ben, bütün bunları hatırladım da, böyle uzun bir secdeden başka şükrümü ifâde edecek bir şey bulamadım..." [198]

îbn Münzir Tefsîr'inde ve Beyhakl Şuabiı'l-îmân adlı kitabında îbni Mes'ûd'dan rivayet ederler, O şöyle demiştir: "îsrâîl Oğullarından biri bir günâh işlediği zaman, işlediği bu günâhı için ne gibi keffârette bulunacağı, ertesi günün sabahında kapısının eşiğine yazılmış olurdu. O da ona göre hareket ederdi. Sizin günâhlarınızın keffâreti ise, istiğfar ederek afimizi yüce Allah'tan istemenizdir. Böylece günahlarınız bağışlanmış olur. Ben Allah'a yemîn ederek söylüyorum ki, Allah bize Kur'ân'mda bir âyet indirmiştir, işte bu âyet bana, yeryüzünden ve bütün y'eryüzündekilerden daha sevimlidir! Bu âyet, Al-i Imrân Süresindeki şu âyet-i cehledir:

"Ve onlar bir kötülük yaptıkları, ya da nefislerine zulmettikleri zaman, Allah'ı hatırlayarak hemen günahlarına tevbe ederek bağışlanmalarını isterler. Zaten Allah'tan başka günahları da kim bağışlayabilir? Ve onlar, bile bile, yaptıklarında ısrar da etmezler!" [199]

îbni Cerir'in Ebu'l-Aliye den rivayetine göre, adamın biri Peygam-ber'e (s.a.v.) gelip: "Ey Allah'ın Resulü, bizim keffaretlerimiz de israil o-ğullarının keffaretleri gibi olsa nasıl olur?" dedi. Efendimiz de cevaben: "Allah'ın size verdiği, şüphesiz daha hayırlıdır. îsrail oğulları bir hata işledikleri zaman bunu, ertesi günün sabahında kapısının üzerinde yazılı olarak bulurdu. Keffaretini de... Eğer, günahının bildirilen bu keffa-retini yeri e getirirse, dünyada başkalarına rezil olurdu. Eğer yerine getirmezse, âhirette kendisi için bir rezillik olmak üzere te'hir edilmiş olurdu. Elbette Yüce Allah'ın size verdiği, bundan daha hayırlı bir şeydir!" Sevgili peygamberimiz bunu söyledikten sonra şu âyet-i celileyi o-kudular:

"Kim bir kötülük yapar, yahut nefsine zulmeder de sonra Allah'tan mağfiret dilerse, şüphesiz Allah'ı bağışlayıcı ve esirgeyici bulur." [200]

Sevgili Peygamberimiz bu âyeti okuduktan sonra da şöyle buyurdular: "Beş vakit namazlardan her biri diğer namazla kendi arasında işlenilen günahlara keffâret olduğu gibi, bir Cum'a namazı da diğer Cum'â namazı ile kendisi arasında işlenilen günahlara keffârettir."

îbni Ebû Hâtim'in Ali tbn' bû Tâlib'den rivayeti de şöyledir: Ali (r,a.)} İsrail Oğullarından buzağıya tapanlar hakkında demiştir ki: "Onlar Musa'ya gelip: "Bizim tevbemiz nedir?" dediler. Mûsâ da: "Birbirinizi öldürmenizdir" buyurdu. Bunun üzerine birbirlerini öldürmeye başladılar. Öyle ki, kişi kime raslarsa öldürüyordu. Kardeşini, babasını, anasını öldürenler oluyordu. Böylece birbirlerini kırmışlardı."

îbni Mâce Abdurahman bin Hasene'den rivayet eder. Onun nakline göre Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "İsrail oğulları idrar bulaşan yeri, makasla kesmeğe mecbur idiler. İçlerinden biri bunu onlara yasaklamıştı. O da bu yasaklamanın cezası olarak kabirde azaba mâruz kalmıştır."

Yine bu hususta Hâkim, sahihtir kaydiyle Ebû Musa'dan rivayet eder: "Peygamber (s.a.v.), bir hadislerinde buyurdular ki: "Gerçekten İsrail oğulları, üzerlerine bir bevil (insan idrarı) bulaştığı zaman, o bulaşan yeri makasla kesmekle mükellef idiler."

îbni Ebû Şeybe el-Musannefinde Aişe'den şöyle nakleder: Birgün ben, yahudi kadı. arından birinin yanına gitmiştim. O kadın bana, kabir azabının sebebinin, bevil bulaşması (pislik) olduğunu söyledi. Ben de kendisine: "Öyle şey mi olur?" diyerek itiraz etmiştim. Kadın tekrar bana: "Evet, benim dediğim gibidir! İstersen Peygamber'e sor!" dedi. Ben de bunu Hz. Peygamber'e sordum. O da bana: "Evet, yâ Aişe, öyledir" buyurdu.

Ahmed, Müslim, Tirmizi, Nesai ve îbni Mâce'nin Enes'ten rivayetleri de şöyledir: Yahudiler, kadınları ay halini gördükleri zaman, onları esaslı bir şekilde tecrit ederlerdi. Hanımları ile aynı odada kalmazlar, onlarla aynı sofrada yemek bile yemezlerdi. Ashab-ı kiram bunu Pey-gamber'den (s.a.v.) sordular. Bunun üzerine aşağıdaki âyet nazil oldu:

"Habibim sana, kadınların âdet görme meselesini soruyorlar. De ki: "O, eziyettir." Adet halindeki kadınlardan çekilin! Temizleninceye kadar onlara yaklaşmayın. Temizlendikleri zaman, Allah'ın emrettiği yerden onlara varın. Allah, tevbe edenleri sever, temizlenenleri sever." [201]

İşte bu âyet nazil olduktan sonra, Peygamberimiz: "Allah, bu ayet-leriyle, âdet gören kadınla cinsi münasebette bulunmayı yasaklıyor! Bundan maada şeyleri yapabilirsiniz! (Onlarla aynı odada kalıp, onlarla birlikte aynı sofrada yemek yiyebilirsiniz!)" buyurdu.

Yahudiler de bunu duydukları zaman rahatsız olmuşlar ve: "Bu adam, acaba ne istiyor. Neredeyse bize ait olan işlerin tamamında bize aykırı gidecek!" diye söylenmeye koyuldular. Çünkü yahudiler, âdet halini gören kadınları büsbütün kendilerinden uzaklaştırırlardı. Yüce Allah ise, inzal buyurduğu âyetiyle iki haîin ortasını emretti.

îbni Ebû Şeybe el-Musannefinde Kurratul-Hemedâni'den nakleder: O şöyleidemiştir: 'Yahudiler, cinsi münasebet esnasında ailelerini ibrâk etmekten (yani yüzaşağı yatırmaktan) sakınırlar ve bunu çok çirkin bir şey sayarlardı, işte onların bu zihniyetini kaldırmak üzere, Kur'an'ın: "Aileleriniz, sizin harsımzdır tarlanızdır" [202] mealindeki âyeti inmiştir. Bu âyetiyle yüce Allah, müslümanlara, cinsi münasebet esnasında ailelerine diledikleri taraftan yaklaşmalarına izin vermiştir. Tabii Allah'ın emrettiği hars yerine, (aynı cinsi organa) varmak şartıyla..."

Ebû Nuaym de el-Mârife adlı eserinde Enes'ten şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.), Osman bin Maz'ûn'a hitaben buyurdu ki: "Bizim dinimizde üzerimize ruhbaniyet yazılmamıştır! Benim ümmetim (yani bütün müslümanlann) ruhbaniyeti, beş vakit namazların vakitlerini beklemek üzere mescidlere erken gidip beklemek, hacc ve umre ibadetlerini yapmaktır!"

Ahmed ve Ebû Yalanın yine Enes'ten olan rivayetleri ise aynen şöyledir:

"Her peygamber için bir ruhbaniyet vardır. Benim ümmetimin ruhbaniyeti ise, Allah yolunda cihâd etmektir!"[203]

Ebâ Davud Ebû Ümâme'den nakleder. O şöyle der: Adamın biri Peygamber'e (s.a.v.) gelip: "Ey Allah'ın Resulü, Allah rızası için en se-vablı bir ibadet olmak üzere seyahate çıkmak istiyorum. Bana izin veriniz!" dedi. Peygamber Efendimiz de bu adama verdiği cevabta: "Benim ümmetimin seyahati, Allah yolunda cihâddır" buyurdu.

îbni Mübarek de Umâre bin Gazye'den şöyle nakleder: Peygamber Efendimizin yanında seyahatten bahsedilmişti. Bu sebebîe Peygamber Efendimiz: "Allah bunu, bu ümmette, "Allah yolunda cihad" olarak emretmiştir! Ve cihada gidenlerin, her tepeden aşarken getirecekleri tekbir olarak münasib görmüştür!" buyurdu.

(îbni Cerir'in Aişe'den naklettiği bir rivayette ise: "Bu ümmetin seyahati, Allah rızâsı için nafile oruç tutmaktır" Duyurulmuştur.) [204]

Buhari'nin rivayetine göre îbni Abbas demiştir ki: "İsrail oğullarında, haksız yere öldürülen bir kişinin davacıları için ancak kısas taleb etmek vardı. Diyet (kan bedeli) taleb etmek hakkı tanınmamıştı. Yüce Allah bu ümmet için ise şöyle buyurmaktadır:

"Ey mü'minler! Öldürmede kısas size farz kılındı. Hür olana karşılık hür, köleye köle, kadına kadın. Fakat kim (herhangi bir katil), kardeşi tarafından affedilirse, o zaman affedene diyeti ödemesi gerekir. Bu, Rabbiniz tarafından bir hafifletme ve bir rahmettir. Kim, bundan sonra da saldırıya kalkarsa, onun için acı bir azab vardır."[205]

işte, bu ayette görüldüğü gibi, bu ümmette (islâm şeriatinde), hem kısas, hem de diyet vardır. Ayette geçen aftan maksat, kısas taleb etmekten vazgeçip, diyet talebinde bulunmaktır. Elbette bu, ilgili ayette açıklandığı veçhile, Allah'tan bir hafifletme ve bir rahmettir. îslâm şeriâtindeki kolaylık ve genişliğe bir örnektir. [206]

(îbni Cerir'in de bu hususta îbni Abbas'tan bir rivayeti bulunmaktadır. Fakat o da aşağı yukarı bu merkezdedir.)

Yine îbni Cer ir, Katade'den şöyle rivayet etmektedir: Tevrat ehline yazılıp farz kılınan, sâdece kısas idi. Onların şeriatinde diyet yoktu. încil ehlinde ise, sâdece affetmek olup, kısas yoktu. îşte onlar bu şekilde em-rolunmuşlardı. Yüce Allah, bu ümmet için ise; hem kısası, hem diyeti, hem de tamamen affetmeyi meşru kılmıştır ki bizim şeriatimizin daha büyük ve daha geniş olduğu, burada da açığa çıkmaktadır. Evet, öldürülenin velileri, isterlerse, aralarında halâ din kardeşliği sona ermemiş bulunan katili, tamamen affedip diyet almaktan da vazgeçebilirler. Böyle bir prensib, daha önceki ümmetlerin ve şeriatlerin hangisinde görülmüştür? Hiç birinde görülmemiştir.

Îbni Ebû Şeybe el-Musannefinde şöyle der: "Bize Veki' rivayet etti. Ona Süfyân söylemiş, ona Leys nakletmiş... Ona da Mücâhid haber vermiş ve şöyle demiştir: "Yüce Allah'ın bu ümmete (müslümanlara) olan kolaylıklarından biri de, ehl-i kitaptan olan bir nasrâniyenin veya bir cariyenin nikâhını helâl kılmış olmasıdır."

(Burada Beyhakî, Vehb bin Münebbih'ten bir rivayette bulunuyorsa da, Ümmet-i Muhammed'in bâzı vasıflarıyla ilgili bölümde bunlar geçmiş olduğundan, burada tekrarına lüzum görülmedi. Nitekim bir kısmı da, içinden geçenlerin günah olup olmadığıyla ilgili hadîsler mey ânına geçmiştir.)[207]

Peygamberimizin Özelliklerinden Bazıları Da Şunlardır

O'nun ümmeti açıktan helak olmaz, gark olmaz; önceki ümmetlerin uğradığı azâblara uğratılmaz. Kendilerinden başka köklerini kazıyacak bir düşmanın tasallutu altında bırakılmaz. Sapıklık üzerine toplanıp ittifak etmez... îşte bundan dolayıdır ki, Ümmet-i Muhammed'in ittifakı kesin bir hüccet ve delîl olmuştur! ittifak edemeyip ihtilâflara düşmeleri de yine onlar için bir kolaylık ve ruhsat olmuştur. Halbuki önceki ümmetlerin ihtilâfı, onların azâb ve helak sebebi idi.

Müslim Sevbân'dan şöyle rivayet etmektedir: Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Yeryüzü benim için dürüldü de ben onun doğusunu ve batısını gördüm. Ümmetimin mülkü de, bana dürülen yerlere kadar uzanacaktır!... Yeryüzünün hazînelerine (altınına ve gümüşüne) vâris olacaktır. Aynı zamanda ben Rabbime dua edip ümmetimi umûmî bir kıtlıkla helak etmemesini istedim! Rabbim de benim bu istek ve duamı kabul buyurdu. Kendilerinden başka kendilerim ezecek düşmanları olmamasını da istedim, bu duam da Rabbim tarafından kabul edildi."

îbni Ebû Şeybe'nin Sa'd'dan olan rivayeti de şöyledir: "Ben Rab-bim'e dua edip ümmetimi umûmî bir kıtlıkla helak etmemesini ve onları gark etmemesini istedim. Rabbim de benim bu isteğimi kabul etti... Yine Rabbim'e dua edip ümmetimin birbirlerine zulmetmemesini, birbirlerinden azâb görmemelerini istedimse de, Rabbim bu duamı kabul etme-di.[208].

Dârimî, îbni Asâkîr, Amr bin Kays'tan şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "...Yüce Allah bana, ümmetimi şu üç şeyden koruyacağını va'd buyurdu: Onlara umûmî bir kıtlık vermeyeğine, düşmanlarının kendilerini yok etmesine fırsat vermeyeceğine, delâlet üzerine birleşmelerine imkân vermeyeceğine..." [209]

Hâkim'in îbni Ömer'den rivayet ettiği hadîs de aynen şöyledir: "Allah, bu ümmeti ebediyen sapıklık üzerinde toplamayacaktır!"

Yine Hâkim'in îbni Abbas'tan bu mealde de bir rivayeti bulunmaktadır. Bir de Şeyh Nasr el-Makdist'nin Kitâbü'l-Hucce adlı eserinde birisinden naklettiği bir rivayet bulunmaktadır. O da şu mealdedir: Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Ümmetimin ihtilâfı rahmettir." [210]

Hafib de Ruvâtü Mâlık'te İsmail bin Ebu'l-Mücâlid'den şöyle nakletmektedir: "Birgün Hârûn el-Râşid, İmâm-ı Mâlik'e hitaben dedi ki: "Yâ imam, senin bu kitaplarını yazdırıp bütün islâm beldelerine dağıttırmak istiyorum! Herkesin senin yazdığın kitaplarla amel etmesini istiyece-ğim!" Imâm'ın ona cevâbı ise şöyle olmuştur: "Yâ emîra'l-mü'minîn, sakın böyle yapmayınız! Zira şu ümmetin âlimlerinin (teferruata âit meselelerde) ihtilâf etmeleri, haddi zâtmda bu ümmet için Allah'ın bir rahmetidir. Herkes kendince sahih ve sabît olana uymaktadır. Hepsi hidâyet üzeredirler. Hepsi de Allah'ın rızâsını aramaktadırlar."[211]

Buhârî, Tirmizî ve Nesâi Ömer bin el-Hattâb'dan şöyle rivayet e-derler: Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Müslümanlardan herhangi bir kimse için dört müslümün hayırla şahitlikte bulunursa, o müslümanı Allah cennete kor!" Bunun üzerine denilmiştir ki: "Ey Allah'ın Resulü, eğer bir kimsenin hayır ve iyiliği için üç kişi şahitlikte bulunursa, o kimse de cennetlik midir?" Peygamberimiz: "Evet" buyurdu. Yine sordular: "Peki iki kişi şahitlikte bulunursa, yine böyle midir?" Peygamberimiz yine "evet" buyurdular. Bunun üzerine biz, "bir kişi şahitlikte bulunsa dahi böyle midir?" diye sormadık." [212].

Taun Hastalığının Öncekilere Bir Azab Oluşuna Karşılık Bu Ümmet İçin Bir Rahmet Ve Şehitlik Vesilesi Oluşu Da Peygamberimizin Bir Özelliğidir

Buhârî ve Müslim Üsâme bin Zeyd kanalıyla rivayet edilen şu hadîsi nakletmiştir: "Tâûn hastalığı, îsrâîl Oğullarına gönderilmiş bir azaptır! Bu sizden öncekilerin hepsine de bir azâb olarak gönderilmiştir."

Buhârî'nin Aişe'den rivayet ettiği hadîs ise şu mealdedir: "Ben, Peygambere (s.a.v.) tâûn hastalığı hakkında sordum. O da bana dedi ki: "Allah'ın dilediği kullarına gönderdiği bir azaptır! Fakat Yüce Allah bunu, bu ümmet için bir râhmat kılmıştır. Kendi beldesinde taun hastalığı çıkan bir kimse, eğer sabreder ve sevabını da Allah'tan umduğu halde beldesinde kalır, sonra bu hastalığa yakalanarak ölürse; muhakkak kendisine, bir şehide verilen sevâb kadar sevab verilir!" [213]

Bu Ümmetten Bir Taifenin Daima Hak Üzere Bulunması, Ümmet İçinde Birtakım Kutublar, Evtad, Nüceba Ve Abdal Denilen Zatların Bulunması, İsa (A.S.) Ve Namaz Kıldıracak Zatın Bu Ümmetten Çıkacak Olması

Bu Ümmette Melekler Gibi Yemek Ve İçmek, Teşbih İle Müstağni Kalan Zatların Bulunması [214]Deccalle Savaşacakların Da Bu Ümmetten Bazı Kimseler Olması

Buhârî ve Müslim (ittifak hâlinde) Muğîre bin Şûbe'den şu hadisi rivayet ederler: "Ümmetimden bir taife, tâ kıyamete kadar hep hak üzere bulunacaktır!"

Ebû Nuaym'in İbni Ömer tarikiyle naklettiği hadîs ise, şu mealdedir: "Her asırda, ümmetimin içinde öne geçen ve mertebeleri çok yüksek olan bâzı zâtlar bulunur."

Ebû Yâlâ'nın Câbir'den rivayetine göre, Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Benim ümmetim, tâ İsa ininceye kadar hak üzere bulunur. Isâ indiği zaman, ümmetimin tamâmı ona der ki: "Buyurun, öne geçip namazı kıldırın!" Isâ ise öne geçmek istemez ve: "Sen buna daha layıksın. Sizin bazılarınız bazılarınıza âmir bulunmaktadır" der. îşte bu, Allah'ınım ümmete büyük keramet olarak verdiği bir özelliktir!"

Bu hadîsi, Müstim de rivayet etmiştir. Yalnız onun ifâdesi biraz farklı olup şöyledir: "Mü'minlerin emîri o zaman İsa'ya: "Haydi buyur, öne geçip namazı kıldır!" der. îsâ da: "Hayır, sizin bâzınız bâzınıza emîr ve imamdır. Bu da size Allah'ın büyük bir ikramıdır!" diyerek karşılık verir."

Buharı Ebû Hüreyre'den rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle dediğini bildirir: "Ey ümmetim siz nasıl olacaksınız o zaman ki, Isâ inmiş olacak ve imamınız da sizden bulunacaktır!'

Ahmed de sahih bir senedle Aişe'den şu rivayeti nakletmektedir: "Bir gün Peygamber (s.a.v.), deccâl ile mücâdele zamanında müslüman-ların uğrayacakları büyük bir sıkıntıdan bahsetti. Ashâb: "O zaman, en hayırlı mal hangisi olacak?" diye sordu. Peygamberimiz de: "Ailesine su getirebilecek bir cğlan çocuğu, her şeyden kıymetli olacaktır! Yiyecek bir şey ise, zâten bulunamayacaktır" buyurdu. Ashab tekrar sordu: "Peki o zamanki müslümanlar ne yiyecekler?" Peygamberimiz de şu karşılığı verdi: "Onların yiyeceği, tesbîh, tekbir ve tehlîl olacaktır!" [215]

Ahmed, bu hadîsin benzerini de, Esma binti Yezid'den rivayet etmiştir. (Yine bu mealdeki bâzı hadîsleri, Taberânî ile Hâkim dahî rivayet etmişlerdir.)[216]

Peygamberimizin Bir Hususiyeti De, Ümmetinin Kur’an’da "Ey İman Edenler"

Diye Çağrılmasıdır. Halbuki Diğer Ümmetler "Ey Miskinler" Diye Çağrılırdı

Yine O'nun bir hususiyeti olarak ümmetinin okuduğu ezanları ve getirdiği telbiyeleri gökte melekler dinler. O'nun ümmeti her hâl ü kârda Allah'a hamdeder. Her tepeyi aşışta "Allahü Ekber" her inişte de "Süb-hanellah" diyerek Allah'ı tekbir ve teşbihte bulunurlar. Bir iş yapacakları zaman "inşâallah" diyerek Allah'ın izin ve iradesine olan bağlılıklarını ifade ederler. Gadablandıkları zaman "lâ ilahe illallah" derler, birbiriyle çekiştiklerinde de "fesübhanâllah!" derler. Mushafları göğüsle- rinede (ezberlerinde) dir. Öne geçenleri, gerçekten de öne geçmiştir! Orta halli olanları kurtulmuş, kendisine yazık edenleri de bağışlanmış bir ümmettir. Bir istisnası olmaksızın, hepsine merhamet edilmiştir. Onlar, aynı zamanda cennet ehlinin elbisesi olan beyaz renkli elbiseleri tercih ederler. Namaz vakti gelmiş midir, diye güneş'e dikkat ederler.

Peygamberleri sayesinde bu ümmet, gerçekten bir "ümmet-i vasat" ve bir "ümmet-i adTdir! Yâni tam merkezde bulunan bir orta ümmettir! Adaleti temsil eden bir ümmettir! Allah'ın tezkiyesi ile, bunun böyle olduğu sabittir. Bu ümmet, düşmanları ile bir savaşa girdikleri zaman, onların bu savaşına melekler de gelip hazır olurlar. (Onlara yardım e-derler.) Kendilerine, peygamberlere farz kılman şeyler farz kılınmıştır. Yâni: Abdest, gusül, hacc ve cihad. Aynı zamanda kendilerine, peygamberlerin nafile ibadetleri de verilmiştir. Bu nafilelere de ehil ve layık kılınmışlardır. (Bunların pek çoğu, Peygamberimiz'in adının Tevrat ve İncil'de geçtiğine dair olan Önceki bölümlerde, bâzı eserlerin zikredil-mesiyle geçmiş bulunmaktadır. O bölümlerde; peygamberimiz'in ve ümmetinin bu özelliklerinden pek çoğu anlatılmış idi.)

Bu bölümde zikri geçen özelliklerden bazılarıyla ilgili rivayetlerden birinde ki, bunu îbni Ebu Hatim, Hayseme'den nakletmiştir, şöyle denilmiştir: "Siz Kur'an'da, kendinize: "Ey mü'minler!" diye hitab edilmekte olduğunu görüyorsunuz! Halbuki Önceki ümmetlere olan hitâblarda: "Ey miskinler!" deniliyordu."

Yine îbni Ebû Hatim, îbni Abbas'tan şöyle nakleder: "Yüce Allah, Kitabında: "Sonra Kitabı kullarımız arasından seçtiklerimize miras verdik" buyuruyor. [217] Bu âyetle bu ümmetin Özelliğini bildiriyor. Allah bu ümmeti, indirdiği her kitaba vâris kılmış, kendilerine yazık e-denleri bağışlamış, orta halli gidenlerin hesablarmı kolay kılmış, öne geçenlere hesaba çekilmeksizin cennetini lütfetmiştir." [218]

Saîd bin Mansûr Ömer Îbnü'l-Hattab'tan naklederek şöyle der: "Ömer, herhangi bir hususta nizâa düşüp de delil getirmek durumunda kaldığı zaman, yukarıda geçen Fatır Sûresinin 32. ayetini okur ve delil getirirdi. Sonra derdi ki: "işte bu âyet gereği, bu ümmetin öne geçenleri doğrudan cennete girecekler, orta halli olanları da yakayı kurtaracaklar, iyi amelle kötü ameli birbirine karıştırıp nefislerine yazık edenler de bağışlanacaklardır! Bizim ümmetimizin üç sınıfının akıbetleri böyle o-lacaktır."

duydum

(Bunu bu şekilde Ömer'den, "ben bunu Peygamber Efendimizden um" diyerek merfuân, îbni Lâl da rivayet etmiştir.)[219]

Peygamberimizin: "Önceki Ümmetlere Nazaran Sizin Nöbet Devreniz, İkindi

Vaktiyle Akşam Arası Gibidir" Hadisiyle İlgili Bir Bölüm

Şeyh Izzüddin bin Abdüsselâm der ki: Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, O'nun ümmetinin amelinin (ve ömrünün) az olmasına karşılık, sevâb ve mükâfatın çok olmasıdır."

Buharî ve Müslim îbni Ömer'den şöyle rivayet ederler: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Önceki ümmetlere nazaran sizin nöbet devreniz (ve zamanınız), tıpkı ikindi vaktiyle akşam arası gibidir. Tevrat ehli, günün ilk saatlerinde (sabahleyin) devreye girdi, öğle vaktine kadar amel etti... Öğle olunca, yorulup işi bıraktılar. Birer kıratlık ücretini alıp devre dışı kaldılar. Sonra încil ehli nöbete girdi. Onlar da ikindi vaktine kadar çalışıp yoruldular ve işi bıraktılar. Birer kıratlık ücretlerini alıp devreden çıktılar. İkindi vakti olunca biz nöbete girdik... Güneş batıncaya kadar amel edip çalıştık... Çalışma süremiz böylesine kısa olduğu halde, bize ikişer kîrât ücret verilmiştir. Hiç bir işinde haksızlık bulunmayan, her hükmü hikmetli ve güzel olan Rabbimiz, böyle hükmedince; diğer kitâb ehli olanlar buna diyeceklerdir ki: "Ey Rabbimiz, Ümmet-i Muham-med'e hep ikişer kıratlık ücret ve sevâb verdin, bizlere ise, çalışma zamanımızın çok olmasına rağmen, birer kîrât verdin. Bunun sebebi ve hikmeti nedir?" Rabbimiz de onlara diyecektir ki: "Ben, sizlerin de Rabbi olarak, sizlere verdiğim ücrette bir haksızlık ve eksiklik yapmış mıyım?" Onlar: "Hayır, bize herhangi bir haksızlık yapmadın" diyecekler. Rabbimiz de: "Bu benim bir lütuf ve fadlımdırl Dilediğim kullarımı, lütuf ve fadlımla mazhar kılarım!" buyurur.[220]

Bu Ümmetin Sevabının Diğer Ümmetlerin Sevabından Çok Oluşu

îmam Fahrüddîn el-Râzî demiştir ki: "Peygamberlerden hangisinin mucizesi daha zahir ise, onun ümmetinin sevabı daha azdır." [221]

Allâme îbni Seken de bu konuda şöyle demiştir: 'Yâni, O peygamberin ümmetinin; peygamberini tasdik bakımından alacağı sevâb daha az olur. Zira inşam tasdîke götüren delil ve mucizenin daha aşikâr olduğu bir sırada tahakkuk eden tasdîk-i kalbî, daha kolay olmuştur. Bu tasdikte, daha az zahmet çekilmiş, daha az fikir sarfedilmiş demektir. Fakat bu söylenen, Önceki ümmetlerin birbirine olan münâsebeti ve kıyâsı itibariyledir. Yoksa bu ümmete, hem mucizeler daha zahir bulunmuş, hem de sevâb ve mükâfatlar daha çok kazanılmıştır. Bu ümmet, Önceki ümmetlere kıyâs edilemez..."[222]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ümmetine Evvelkilerin Ve Sonrakilerin İlimlerinin Verilmiş, İlim Hazinelerinin Kendilerine Açılmasıdır.

Evet, Peygamberimiz'in bir özelliği de, O'nun ümmetine evvelkilerin ve sonrakilerin ilimlerinin verilmiş ve ilim hazînelerinin kendilerine açılmış olmasıdır. Keza bu ümmete İsnâd ilmi, Ensâb İlmi, îrâb ilmi gibi ilimler de verilmiş ve hiç bir ümmette görülmemiş bir şekilde çeşitli konularda ve çok sayıda kitaplar vücûde getirilmiştir. Bu ümmetin âlimleri, "îsrâîl Oğullarının Peygamberleri Gibi" olmuştur. [223]

Peygamber Efendimiz'in Tevrat ve İncil'de adının geçtiğine dâir olan bölümde: "...Öyle bir peygamber ki, O'nun ümmetine, evvelkilerin ve sonrakilerin ilimleri verilmiştir" anlamındaki hadîs zikredilmiştir.

Burada da Ebâ Zür'a'nın Târih'inde Şefi bin Mâti' el-Esbahî'den naklettiği haberi kaydedelim. Şefi demiştir ki: "Bu ümmette her şey keşfedilecektir. Hatta yerin dibindeki hazîneler bile bu ümmete açılacaktır."

îbni Hazm da, bu ümmetin özellikleri beyanında şöyle demektedir: "Aklı, adaleti ve mürüveti yerinde olan sika râvîlerin, yine bu vasıfta olan diğer râvîlerden naklederek Peygamber'in hadislerini koruyup sonraki nesillere aktarması ve bu suretle sünnete hizmet etmeleri; Yüce Allah'ın sırf bu ümmete nasîb buyurduğu büyük bir özelliktir. Geçmiş ümmetlerden hiç birinin, böyle hafızları yoktu..." [224]

îmâm-ı Nevevî de el-Takrîb adlı kitabında şöyle demektedir: "îsnâd, yâni Peygamberimiz'in hadîslerini naklederken senede itibâr ve îtinâ göstermek, bu ümmete mahsûs bir keyfiyettir! Önceki ümmetlerde böyle bir şey yoktu."

Ebâ Ali el-Cübbâi de bu konuda şöyle der: Yüce Allah, bu ümmete üç büyük hususiyet (özellik) vermiştir. Bunlardan biri, Isnâd, biri Ensâb, bir diğeri de Irâb ilmidir."

Mâliki îbni Arabi de Tirmizl'nin Sünen'i üzerine yazdığı şerhde şöyle demektedir: "Bizden önceki ümmetlerin hiç birinde, bu ümmetin âlimlerinde görülen kitâb tasnif etme, yazılan kitapların ve çeşitli ilmî konuların esaslı bir şekilde araştırılıp tahkik ve tedkik edilmesinde a-labildiğine derinleşme ve bu hususlar, asla ve asla mevcûd değildi. Bu, sâdece bu ümmetin âlimlerine verilmiş çok büyük bir özelliktir."[225]

Peygamberimizin Bu Ümmetin İmanı Hakkındaki Hadisleriyle İlgili Bir Bölüm

Abdullah bin Ahmed, Zevâidü'z-Zühd adlı kitabında Mâlik bin Dinar'ın şöyle dediğini nakleder: "Bize ulaşan bir habere göre, bu ümmete verilmiş bulunan îmân, üç defadan fazla yük taşımaz... Yâni onun üzerine üç defadan fazla yük yükletilmez... Sonunda mutlaka bir çıkış yolu ve kurtuluş verilir." [226]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, İlk Kendine Gelip Dirilen Ve Kabrinden İlk Kalkacak Kişi Olmasıdır

Evet, Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, ilk kendine gelip dirilecek ve ilk olarak kabrinden kalkacak kişi olmasıdır. Mahşere giderken yetmiş melek refakatinde gitmesi, O'nun adına Mevkıf ta ezan okunması, Mevkıf ta cennet hüllelerinden iki büyük hülle giydirilmesi ve makamının Arş'in sağ tarafında olması da O'nun bâzı özellikleridir. Bu hususlarla ilgili hadisler vardır. Bunlardan bâzılarını da burada zikredelim:

Müslim, Ebâ Hüreyre'den şöyle rivayet eder:Peygamber (s.a.v.) bir hadîslerinde buyurdu: "Kıyamet günü Adem oğullarının efendisi, kabri ilk yarılacak olan, ilk şefaat edici, şüphesiz benim!"

Buharı ve Müslim (ittifakla) Ebû Hüreyre'den, Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu nakleder: "Bütün insanlar, sûr üfürüldükten sonra ölmüş ve kendinden geçmiş olurlar, tik kendine gelip dirilecek olan, şüphesiz ben olacağım!" [227]

Tirmizî hasendir kaydiyle Ebû Hüreyre'den şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü bana cennet hüllelerinden bir hülle verilir, bunu giyerim ve sonra Arş'ın sağındaki yerimi alırım! Bu makama benden başka hiçbir kimseye durmak yoktur! Bu, ancak bana hâs olan bir makamdır!"

Ebû Nuaym'in îbni Mes'ûd'dan rivayeti de şöyledir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "ilk elbisesi giydirilecek olan, îbrâhîm (a.s.)'dır. Sonra o, Arş'a doğru dönerek yerini alır. Sonra benim elbisem getirilir, Ben de onu giyer ve onun sağındaki yerimi alırım. Buraya benden başkası duramaz! Çünkü burası, bana mahsûs, bir makamdır. Beni bu makamda gören bütün insanlar, bana gıpta ederler." [228]

Yine Ebû Nuaym'in Ümmü Kürz'den bir rivayeti var. O da şöyle demiştir: Ben, Peygamberin (s.a.v.) şöyle dediğini işittim: "Ehl-i îmânın kabirlerinden dirildikleri günde, onların efendisi benim! Sırattan ilk geçecek olanları da benim. Onlar ümîdsizliğe düştükleri zaman, müjde-leyicileri benim. Secdeye vardıklarında önlerinde yine ben olacağım... Rab Teâlâ hazretlerine en yakın olanları da şüphesiz benim! Bu itibârla o gün konuşan, şefaat eden, şefaati kabul edilen, Rabbim'den dilekte bulunan ve dileği yerine getirilen de ben olacağım!"

Dârimî, Tirmizî, Ebû Yâlâ, Beyhakî ve Ebû Nuaym, Enes'ten rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu naklederler: "Öldükten sonra dirilme gününde kabrinden ilk kalkan, mahşer yerinde toplanırken önde giden, herkesin sustuğu sırada konuşan, Mevkıf ta bekletildikleri zaman cümle mahşer halkına şefaatçi, ümidsizliğe düştükleri sırada kendilerine müjdeci olan, kerem ve şeref sancağım elinde tutan, cennetin anahtarları kendisinde bulunan hep ben olacağım! Adem oğullarının Allah indinde en keremli ve şerefli olanı benim! Ben bunu asla övünmek için söylemiyorum! (Sâdece Rabbim'in bana olan lütuf ve nimetlerini duyurmak için söylüyorum!) Ben, cennete girdikten sonra da etrafımda bin hizmetçi dolaşır."[229]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Makam-ı Mahmud'un Kendisine Verilmiş Olması, Livaü'l-Hamd'in O'nun Elinde Olması Ve Adem'den İtibaren Herkesin O Sancağınaltında Bulunacak Olmasıdır

Sevgili Peygamberimiz'in bu özellikleri yanı sıra, şu özellikleri de vardır: O gün, peygamberlerin imâmı dahi O'dur, hatipleri, önderleri, şefaatçileri, ilk şefaat edenleri, Allah'a ilk nazar edenleri, secde etmeye ilk izin verilenleri, secdeden ilk başını kaldıranları da hep O'dur. Keza O'nun bir büyük özelliği de, diğer peygamberlere, peygamberlik vazifelerini nasıl tebliğ ettikleri sorulacağı ve buna dâir şâhid isteneceği halde, O'nun peygamberliğini tebliğ ettiğine daîr şahit istenmeyecektir.

Şüphesiz O'nun bir büyük özelliği de, Şefâat-i Uzmâ'nm kendisine ^verilmiş olmasıdır ki, kıyamet günü, mahşer yerinde bekletilen halk, bütün peygamberlerden, haklarında hüküm verilmesinin başlaması için şefaat taleb edecekler, onlar ise hep bundan kaçınacaklardır. Sıra Pey-gamberimiz'e gelecek ve bu hususta ancak O şefaat edecektir, işte O'nun bu şefaati, şefaat-i uzma'sı olacaktır ve O'nun bu şefaati bütün mahşer halkına (kâfirine, mü'minine...) şâmil bulunacaktır." [230]

O'nun orada diğer şefaatleri de olacaktır. Burada sırasiyle bunları da zikredelim. Şöyle ki:

Peygamberimiz (s.a.v.), Şefaat-i Uzmâ'sından sonra, ikinci olarak, bâzı mü'minlerin hiç hesaba çekilmeden doğruca cennete gitmeleri hakkında şefaat edecektir. Onlar da doğruca cennete gideceklerdir. Sonra; kendileri ehl-i tevhîd ve ehl-i îmândan oldukları halde bâzı günahlarla geldikleri için cehennem azabını hakedenlerin, cehenneme girmeden cennete gönderilmeleri hakkında şefaat edecek, O'nun bu şefaati de kabul edilecektir. Sonra, cennet ehlinin derecelerinin yükseltilmesi hakkında şefaat edecektir ve onların dereceleri, bu şefaat sayesinde yükseltilecektir." [231]

Yine Efendimiz'in bir özelliği olarak, ebediyen cehennemde kalacak olan kâfirlerin azabının hafiflemesi şeklinde de O'nun şefaati olacaktır. Keza müşriklerin sabî iken ölmüş bulunan çocukları hakkında da şefaat edeceğine daîr rivayet bulunmaktadır.

Yüce Allah, Kerîm Kitabında buyurur ki: "...Habibîm, böylece Rabbin seni, övülmüş bir makama ulaştırır." [232]

îmâm-ı Ahmed, Ebû Hüreyre'den şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.), bir hadislerinde de şöyle buyurmuştur: "Ben, şüphesiz kıyamet günü insanların efendisiyim! Fakat bunun hikmetini sizler biliyor musunuz?" Bunun tecellîsi şöyle olacaktır:

"Yüce Allah, bütün insanları (evvelkileri ve sonrakileri), kıyamet günü bir sahrada (mahşer yerinde) toplayacaktır. O gün Güneş, son derece yaklaşıp insanları hararet ve ter içinde bırakacaktır. Bu sebeple insanlar, tahammüllerinin üstünde bir sıkıntı ve şiddete mâruz kalacaktır, insanlardan bâzıları diyeceklerdir ki: "Şu içinde bulunduğunuz hâli görüp dururken, buna bir çâre aramıyacak mısınız? Bizlere kim şefaat edecek acaba? Bunu arayıp sormayacak mısınız?" İşte bâzılarının bu sözü üzerine, bâzıları da: "O halde atamız Adem'e gidip, ondan şefaatçi olmasını rica edelim!" diyecekler. Bu suretle Adem'e gidecekler ve diyecekler ki:

"Ey Adem, sen bütün beşerin babasının! Allah, seni eliyle yaratmış ve ruhundan sana üflemiş, meleklerini de sana secde ettirmiştir. Sen Allah'ın bunca lütfuna mazhar olmuş bir büyüğümüz olarak, bizim hakkımızda Allah'a şefaatçi oluver! îçinde bulunduğumuz hâli ve ne duruma geldiğimizi görüyorsun..."

Adem'in onlara vereceği cevap ise şöyle olacaktır: "Bugün Rabbi-miz, şimdiye kadar gadaplanmadığı derecede gadaplı bulunuyor! Halbuki benim O'na karşı bâzı kusurlarım olmuştur. O beni, cennetteki o ağaçtan yememem hakkında uyarmışken, ben yiyip hata işledim. Bu sebeple bugün, kendimden başkasını düşünecek halde değilim... En iyisi sizler, bir başkasına, meselâ beşerin ikinci atası durumunda bulunan Nuh'a gidiniz!"

Bunun üzerine onlar da Nuh'a gidecekler ve ona:

"Ey Nûh, sen, resullerin ilkisin! Allah sana: "Çokça şükreden kulum!" demiştir. Sen, bizim hakkımızda Rabbimiz'e şefaatçi oluver! içinde bulunduğumuz sıkıntıyı görüyor, biliyorsun!" diyecekler. Nuh'un onlara vereceği cevâb ise şöyle olacakür: "Rabbim bugün son derece gadaphdır. Ben vaktiyle kavmim için beddua etmiştim... Bu küsurumu hatırlayıp, burada sâdece kendimi düşünebilmekteyim... Sizler en iyisi bir başkasına, ibrahim'e gidiniz... Belki o size şefaatçi oluverir."

Nuh'tan bu cevâbı alınca, doğruca ibrahim'e gidecekler ve diyecekler ki: "Ey îbrâhîm, sen, hem Allah'ın nebisi, hem de halîli bulunuyorsun. .. içinde bulunduğumuz durumu ve ne hâle geldiğimizi görmüyor musun? Bizim hakkımızda Rabbimiz'e şefaatçi oluver." îbrâhîm de onlara şu cevabı verecektir: "Rabbim bu gün son derece gadablıdırî Benim de Rabbim indinde bâzı kusurlarım olmuştur. [233] Bugün ben dahî, kendimden başkasını düşünebilecek, mahşer halkına şefaat edebilecek durumda değilim... Siz, en iyisi bir başkasına, Musa'ya gidiniz! Belki o sizin için şefaatçi oluverir."

Onlar bunun üzerine Musa'ya gidecek ve ona diyecekler ki: "Ey Mûsâ şüphesiz sen Allah'ın resulüsün! Allah seni risâleti ve kelâmı ile seçip şereflendirmiş tir. Sen olsun bizim hakkımızda Rabbimiz'e şefaatçi ol; içinde bulunduğumuz hâli görmüyor musun?" O da kendilerine şu karşılığı verecektir: "Bugün Rabbim, misli görülmemiş ve görülmeyecek derecede gadablı bulunuyor. Ben vaktiyle, emrolunmadığım halde bir nefsi öldürmek durumunda kalmıştım. Bu yüzden bugün kendimden başkasını düşünecek ve başkalarına şefaat edecek durumda değilim... En iyisi siz bir başkasına, İsa'ya gidiniz. Belki o size şefaatçi olabilir. [234]

Mahşer halkını temsîlen bir şefaatçi bulmak için çabalayan bu insanlar, Musa'dan da bu cevâbı alınca doğruca îsâ'ya giderler ve ona derler ki: "Ey îsâ, bildiğimiz kadarıyla sen Allah'ın Resulü ve Meryem'e ilkâ buyurduğu kelimesi ve ruhusun! Daha beşikte iken insanlarla konuştun... Bizim hakkımızda Rabbimiz'e şefaatçi ol! îçinde bulunduğumuz hâli ve bize ulaşan sıkıntı ve şiddeti görmüyor musun?"

İsa'nın onlara vereceği cevâb da şu olacaktır: "Bugün Rabbim, öylesine gadab etmiş bulunuyor ki, bu derece şimdiye kadar hiç gadab etmemişti, şimdiden sonra da etmez! Ben, Rabbim'in bu derece gadablı olduğu bir günde, kalkıp O'na kulları hakkında şefaatçi olamam! Siz, en iyisi bir başkasına, Muhammed'e gidiniz! Umarım ki sizin hakkınızda O şefaatçi olur."

işte onlar, bunun üzerine bana gelirler ve derler ki: "Ey Muham-med, şüphesiz sen Allah'ın resulü, peygamberlerin en sonuncususun! Allah senin gelmişini ve geçmişini affetmiştir. Bugün bizler için Rabbi-miz indinde şefaatçi olmanı istiyoruz! Bize ulaşan şiddeti ve içinde bulunduğumuz hâli görmüyor musun?" Ben de onların bu mürâcatları üzerine yerimden kalkar, Arş'ın altına varır, derhal secdeye kapanırım! Secdedeyken, Rabbim'in bana olan ilhamına ve feyzine göre O'na hamd ü senalarda bulunurum.... Öylesine güzel ve müstesna bir şekilde hamd ü sena ederim ki, böylesi bundan önce hiçbir kimseye nasîb olmamıştır. Ben, bu şekilde hamd ü senaya devam ederken Rabbim bana seslenir ve derki:

"Ey Muhammed! Başını secdeden kaldır ve iste! Bugün senin iste-' diklerin verilecek; şefaatte bulun, şefaatin kabul edilecek." Ben de başımı secdeden kaldırıp Rabbim'den ümmetimi ister, "Rabbim, ümmetim, ümmetim! Ey Rabbim, ümmetim, ümmetim! Ey Rabbim, ümmetim, ümmetim" diyerek inlerim. Bunun üzerine bana: "Ey Muhammed, ümmetinden hesaba çekilmeyecek olanları al cennete götür!" diye nida olunur. Ben de onları alıp cennete götürürüm. Onların, istedikleri cennet kapısından cennete girme hakları bulunduğu halde, sağdaki cennet kapısından girmeleri emredilir. Onlar da oradan cennete girerler."

"Ben, varlığım kendi elinde bulunan Rabbim'e yemin ederim ki, cennet kapılarından birinde bulunan iki kanadın büyüklüğü, Mekke'den Hecer arası kadar vardır."

(Buhâri ile Müslim'in rivayet ettikleri uzun şefaat hadîsi de, buraya kadar olan kısmın sonrasına âit şu bilgiyi içermektedir.)

"...Şefaatimin kabul edildiği bildirildikten sonra, başımı secdeden kaldırırım. Bana, ümmetimden muayyen bir kısmını cennete götürmem emredilir. Ben de onları cennete sevkederim... Sonra ikinci defa, secde ettiğim makama gelip Rabbim'e dua ve niyazda bulunurum. Rabbim, benim secdede kalmama izin verdiği kadar secdede kalırım. Sonra bana buyurur ki: "Muhammed, başını secdeden kaldır! Söyle, dediğin yerine getirilecek, iste, istediğin verilecek; şefaat et, şefaatin kabul olunacaktır." Ben derhal başımı secdeden kaldırıp O'nun bana öğrettiği şekilde O'na hamd ü senada bulunur, sonra şefaat ederim. Bana yine, ümmetimden muayyen sayıda bir topluluğu cennete sevketmem için izin verilir. Ben de onları cennete sevkederim. Sonra o makamıma üçüncü defa gelir secdeye kapanırım. Rabbimin izin verdiği kadar secdede kalır, O'na hamd ü senada bulunurum. Sonra bana denilir ki: "Muhammed, başını kaldır ve söyle! Söylediğin yerine getirilecek, iste, estediğin verilecek, şefaat et, şefaatin kabul olunacaktır. Ben de derhal başımı kaldırıp şefaat ederim. Bana yine ümmetimden belli sayıda bir topluluk gösterilip onları cennete sevkeder, tekrar makamıma gelir, dördüncü defa şefaatte bulunurum. Sonra da derim ki: "Ey Rabbim, geride artık sâdece Kur'ân'm hapsedip alakoydukları kalmıştır."

Peygamber (s.a.v.), bu hususta ayrıca buyurmuşlardır ki: "Lâ ilahe illallah!" deyip de kalbinde arpa dânesi kadar bir iyilik bulunan kimse, mutlaka cehennemden çıkarılır! Bundan sonra da, "lâ ilahe illallah!" deyip de kalbinde buğday danesi kadar hayır bulunan kimse, cehennemden çıkarılır. Bundan sonra da, "la ilahe illallah" demiş ve kalbinde zerre kadar bir iyilik bulundurmuş bulunan kimseler cehennemden çıkarılır." [235]

îmâm-ı Ahmed, Enes'ten sahih senedle rivayet eder. îşte onun rivayet ettiği bu şefaat hadisinin sonunda da şöyle denilmektedir:

"...Bu sırada Yüce Allah Cebrail'e vahyeder ve der ki: "Muham-med'e git ve O'na de ki: "Başını secdeden kaldır, iste, istediğin verilecek! Şefaat et, şefaatin kabul edilecek." Ben de bunun üzerine şefaatte bulunacağım, her doksan dokuz kişiden biri hakkında şefaat edeceğim... Tekrar tekrar şefaatte bulunacağım... O kadar ümmetim hakkında şefaatte bulunacağım ki, nihayet sonunda bana, Rabbim tarafından şöyle denilecektir:

"Ey Muhammed, ümmetinden her kim, günün birinde "lâ ilahe illallah!" demiş ve bu itikad üzere ölmüşse, onları cennete götür."

Yine Ahmed veEbû YâlâîbniAbbas'tan rivayet ederler. Onların bu rivayetinde de, yukarıda gördüğümüz uzun şefaat hadîsi anlatılmakla beraber, farklı olarak bunun baş tarafında şöyle denilmektedir: "Her bir peygamberin, mutlaka kabul edilecek bir duası vardır. Benden önceki peygamberler, bu dualarını dünyâda iken yapıp geçmişlerdir. Ben ise duamı âhirette ümmetime şefaat etmek üzere saklamış bulunuyorum." [236]

Buhârî'nin de tek başına îbni Abbas'tan şöyle bir rivayeti var: "Kıyamet günü insanlar diz çöküp otururlar. Her ümmet, kendi peygamberine tabî olur. Buna rağmen her bir nebiden şefaat umarak: "Bize şefaat et, bize şefaat et!" diyerek yalvarırlar. Nihayet onların mürâcatları Peygamber'de (s.a.v.) son bulur. Peygamber Efendimiz de hepsine şâmil olmak üzere şefaat eder. îşte bu, İlgili âyette belirtilen Makâm-ı Mahmûd'a Peygamber Efendimiz'in gönderilmesidir."

Bezzâr ve Beyhakî Huzeyfe'den rivayet ederler. O şöyle demiştir: 'Yüce Allah, insanları mahşer yerinde toplar. Orada hiçbir kimse konuşamaz, îlk çağrılan da peygamberimiz olur. Peygamberimiz de derhal: "Buyur Rabbim! Emrin başım-gözüm üzerine! Bütün iyilik senin elindedir, şer ise sana değildir. Hidâyete eren senin hidayette kıldığındır, tşte kulun, senin huzûrundadır! Ancak sana sığınmış, sana dayanmıştır. Kulun biliyor ve inanıyor ki, senin azabından kurtulmak için, sana sığınmaktan başka hiçbir çâre de yoktur! Ey Rabbim, ne büyük, ne yücesin! Ben seni her nevî kusur ve eksikliklerden tehzîh ederim! Beyt'in sahibi de ancak Sensin!"

Peygamberimiz, işte bu şekilde (ve yüce Allah'ın kendisine ilham ettiği veçhile) Allah'a hamd ü senalarda bulunur. Bu sırada da şefaat etmesi için kendisine izin verilir. Bu da, ilgili âyetin haber verdiği veçhile, Rabbinin O'na va'dettiği Makâm-ı Mahmûd'dur.

îbni Ebû Asım'ın Enes'ten rivayet ettiği bir hadiste de şöyle buyu-rulmuştur: "Ben, ümmetim hakkında tekrar tekrar şefaat ederim. Rabbim de her defasında şefaatimi kabul buyurur. En sonunda ben derim ki: "Ey Rabbim, beni "lâ îlâhe illallah!" diyenler hakkında da şefaatçi kıl!" Rabbim bana der ki:

"Bu ne sana, ne de başkalarına ait değil! İzzetim, celâlim ve rahmetim hakkı için, inanarak: "Lâ ilahe illallah!" demiş hiç bir kulumu, cehennemde bırakmayacağım!" [237]

Ahmed, Taberani, Bezzar, Mûaz bin Cebel ile Ebû Musa'dan şöyle rivayet ederler: "Rabbim beni, ümmetimin yarısını cennete koymak ile, onlar hakkında şefaatte bulunmam arasında muhayyer bıraktı. Ben de ümmetim için şefaatçi olmayı seçtim. Bildim ki, benim onlar için şefaatçi olmam, onlar için daha geniş ve daha hayırlı olacaktır. Benim bu şefaatim, ümmetimden hiç bir şeyi Allah'a şirk koşmaksızın ölmüş bulunanların hepsini içine alacaktır."

(Taberâni'nin Ebû Hüreyre'den, Ebû Yâlâ'nm Avf bin Mâük'ten, Ahmed ile îbni Ebû Şeybe ve Taberâni'nin Ebû Musa el-Eşari'den naklettikleri rivayetler de, aşağı yukarı bu mealdedir.)

Müslim îbni Ömer'den şöyle rivayet eder:Peygamber (s.a.u.), İbrahim (a.s.)'ın sözünü okudu: O diyordu ki: "Kim bana uyarsa bendendir. Kim bana karşı gelirse, o da senin rahmetine kalmıştır. Şüphesiz sen, bağışlayan ve esirgeyensin!" [238] Sonra Peygamberimiz Isâ (a.s.)'m ümmeti hakkındaki kavlini okudu: O da diyordu ki: "Eğer onlara azab edersen, onlar senin kullarındır. Eğer onları bağışlarsan, şüphesiz sen daima üstünsün! Hikmet sahibisin!" [239] Sonra mübarek ellerini semâya kaldırıp: "Ümmetim, ümmetim!" diyerek inledi ve ağlamaya başladı. Bu sırada Cenâb-ı Hakk, Cebrail'i gönderip: "Muhammed'e git, ümmeti hakkında kendisini razı edeceğimi kendisine bildir" buyurdu. Cebrail de gelip bunu Peygamberimiz'e tebliğ etti."[240]

Bezzar ve Taberâni de Ali 'den şöyle rivayet etmişlerdir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ben, ümmetim hakkında şefaat edeceğim, o kadar şefaat edeceğim ki, Rabbim bana: "Yâ Muhammed, artık razı oldun mu?" diye seslenecektir. Ben de diyeceğim ki: "Evet Rabbim, artık razı oldum!" [241]

îbni Ebû Şeybe, ve Ebâ Yâlâ sahih bir senedle Enes'ten rivayet e-derler: Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Ben, Rabbim'e niyaz edip insanların oyun yaşında iken vefat etmiş bulunan sabilerini bana bağışlamasını diledim. Rabbim de bunları bana bağışladı."

Allâme îbni Abdül-Berr der ki: Bu hadiste işaret edilenler, akıl ve buluğ çağına ermeden vefat eden çocuklardır. Bunların gerçekten işleri, oyun ve eğlence gibi olur. Çünkü henüz onların akılları ermemektedir.

Ahmed, îbni Ebû Şeybe, Hâkim ve Beyhaki Übeyy bin Ka'b'dan şöyle rivayet ederler: "Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü, peygamberlerin imamı ve hatibi ben olacağım! Şefaat sahibi de ben olacağım! Ben bunu, asla Övünmek için söylemiyorum!" [242]

Darimi, Tirmizi veEbû Nuaym îbniAbbas'tan şöyle rivayet ederler: "Peygamber Efendimiz'in ashabı oturdular, O'nu bekliyorlardı. Bu bekleme sırasında kendi aralarında konuşmaya başladılar. Bazıları: "Hayret edilecek bir iş! Allah, yarattığı kullan arasında Halil (hâs dost) seçmiştir. İbrahim, Allah'ın Halilidir!" dedi. Bazıları da: "Bu senin dediğin, Allah'ın Mûsâ ile konuşmasından daha mı hayret edilecek bir şeydir?" dedi. Bir diğeri de: "Allah, isa'yı da Rûhullah olarak seçmiştir" dedi. Bir başkası da: "Adem de Safiyyullah'tır" diyerek konuştu, işte bu sırada Peygamber (s.a.v.) geldi ve ashabına hitaben buyurdu ki: "Ben, sizlerin konuştuklarınızı duydum. Evet, adını andığınız peygamberler dediğiniz gibidirler. Haberiniz olsun ki, ben de Allah'ın Habibi bulunuyorum -ve bunu övünmek için söylemiyorum. Kıyamet günü, Livâül-Hamd'i ben taşıyacağım. Adem ve diğerleri onun altında olacaklar, ilk şefaat edip şefaati kabul edilen de ben olacağım. Cennet kapısının kilidini ilk açacak olan da benim. Allah onu bana açacak, ben de fakir mü'minler yanımda oldukları halde cennete gireceğim. Allah indinde, evvelkilerin ve sonrakilerin en şereflisi benim! Övünmek yok!"

Ebû Nuaym îbni Abbas'tan rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu bildirir: "Ben, bütün ins ve cinne, beyaza siyaha peygamber olarak gönderildim! Diğer peygamberlere yasak olan ganimetler, bana helal kılındı. Bütün yeryüzü bana mescid ve tâhur kılındı. Bir aylık mesafedeki düşmanlarımın kalblerine korku salındı. Bakara Sûresinin sonundaki âyetler bana, Arş'm hazinelerinden verildi ve yalnız bana verildi. Aynı zamanda bana, Tevrat yerine yedi uzun sûre, incil yerine âyet sayıları yüz civarında bulunan sûreler, Zebur yerine de Hâmîm Sûreleri verildi. Ayrıca Mufassal Sûrelerle de seçkin kılındım."

"Dünyada ve âhirette Adem oğullarının efendisi benim, övünmek yok! Kabrinden ilk kalkan peygamber ben olacağım, ilk kalkan ümmet de benim ümmetim olacaktır. Övünmek yok! Livâü'1-Hamd benim elimde bulunacak ve bütün peygamberler de onun altında olacaktır, övünmek yok! Cennetin anahtarları da benim elimde olacaktır! Şefaat de benimle başlıyacaktır, övünmek yok! Cennete ilk giren ben olacağım, ö-vünmek yok! Ben, en önde olacağım, ümmetim de arkamda bulunacaktır."[243]

Peygamberimizin Bazı Özellikleri De Şunlardır

Peygamber'in (s.a.v.) bazı özellikleri de şunlardır: O, sırattan ilk geçendir, cennetin kapısını ilk çalacak olan ve ona ilk girecek olandır. Kendisinden sonra cennete girecek olan ise, kızı Fatıma'dır. Fâtıma validemiz, her tarafını kuşatan nurlar içinde cennete giderken, mahşer halkına gözlerini yummaları söylenecek, o da böylece sırattan geçip cennete girecektir.

Buhari ve Müslim Ebû Hüreyre'den naklederek, Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu bildirirler: "Cehennem üzerine köprü kurulur, bu köprüden (sırattan) ilk geçen ben olurum!"

Müslim Enes'ten rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.), bir hadislerinde: "Cennetin kapısını ilk olarak ben çalacağım" buyurdu.

Yine Müslim Enes'ten rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle dediğini bildirmiştir: "Kıyamet günü ben, cennetin kapısına varıp açılmasını isteyeceğim. Kapıdaki vazifeli melek: "Sen kimsin?" diyecek. Ben de:

"Muhammed'im" diyeceğim. Melek de: "Ben de zaten Senden başkasına kapıyı açmamakla emrolunmuştum" diyecektir." [244]

Beyhaki ve Ebû Nuaym'ın Enes'ten olan rivayetleri de şöyledir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü, kabrinden ilk kalkan ben olacağım! Bana Livâü'1-Hamd adlı sancak verilecek, övünmek yok! O günün efendisi ben olacağım! Övünmek yok! Cennete ilk giren de ben o-lacağım, övünmek yok! Şükretmek var."

Taberâni'nin güzel bir senedle Ömer bin el-Hattab'dan rivayetine göre de Peygamber (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Ben cennete girinceye kadar diğer peygamberlere, benim ümmetim girinceye kadar da diğer ümmetlere cennete girmek yasaktır!"

(Yine Taberâni, îbni Abbas'tan da bunun bir benzerini rivayet etmiştir.)

Ebû Nuaym'ın Ebû Hüreyre'den rivayetine göre, Resûlüllah (s.a.v.) bir hadislerinde de şöyle buyurmuştur: "ilk cennete girecek olan benim, Övünmek yok! Cennette benim yanıma ilk gelecek olan da kızım Fatıma olacaktır. Onun bu ümmetteki yeri, Meryem'in İsrail oğulları ümmetin-deki yeri gibidir."[245]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Kevser'ınve Vesile'nin Kendisine Verilmesidir. Keza Minberi Cennet Bahçelerinden Yüksek Bir Bahçede Olup, Ayakları Da Ona Basamak Olacaktır. Kabriyle Minberi Arasında Bulunan Yer De Cennet Bahçelerinden Bir Bahçedir. [246]

Yüce Allah, Kerim kitabında şöyle buyurur: "Biz sana Kevser'i verdik." [247]

Ebû Nuaym îbni Abbas'tan rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu rivayet eder: "Bana bazı Özellikler verilmiştir. Ben bunları övünerek söylemiyorum! Benim gelmişim ve geçmişim bağışlanmıştır. Ümmetim, en hayırlı ümmet kılınmıştır. Bana Cevâmiü'l-Kelim verilmiştir. Düşmanlarıma korku salınarak bana yardım edilmiştir. Yeryüzünün tamamı benim için mescid ve tahûr kılınmıştır ve bana Kevser verilmiştir. Onun kâseleri, yıldızlar kadardır," [248]

Müslim İbni Ömer'den rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Müezzin ezan okurken, siz de onun dediklerini aynen deyiniz! Ezan bittikten sonra bana salât ü selâm getiriniz. Sonra benim için Allah'tan Vesileyi isteyiniz. Vesile, cennette bir mertebedir ve Allah'ın kullarından sadece birine layıktır. O kulun ben olacağımı umuyorum. Benim için Vesileyi dua edip isteyene cennet helâl olur."

Darimi, "Sapık Cehmiye Mezhebini Red" diye isimlendirdiği kitabında, Ubâde bin Sâmit'ten rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu rivayet eder: "Yüce Allah, kiyamet günü beni, Naim cennetinin en yüksek makamına yükseltecektir. Benim yukarımda, Arşı taşıyan meleklerden başka kimse olmayacaktır."

Beyhaki de Ümmü Belemeden rivayetle şu hadisi bildirir: "Minberimin ayakları, yarın cennette makamımın merdiveni olacaktır."

(Hâkim de bunun bir benzerini Ebû Vâkıd el-Leysi'den rivayet etmiştir.)

îbni Sa'd da şu hadisi Ebû Hüreyre'den rivayet eder. Onun bu nakline göre Peygamber (s.a. v.) şöyle buyurmuştur: "Benim şu minberim, yarın cennette yüksek bahçelerden bir bahçe olacaktır."

Buhari ile Müslim de ittifak halinde Ebû Hüreyre'den rivayetle Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu bildirirler: "Evimle minberim arası, cennet bahçelerinden bir bahçedir!"

Peygamberimizin Özelliklerinden Bazılarıda Şunlardır:

Evet, Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden bazıları da şunlardır: O'nun ümmeti dünyada sonra gelip ahirette öne geçmiştir. Önce O'nun ümmetinin hükmü verilecektir. Ümmet-i Muhammed, Mevkıfta iken, yüksek bir yerde bekleyecektir. Oraya abdest azaları nur gibi parlar bir vaziyette gelecektir. Ummet-i Muhammed'in azabı dünyada iken verilip âhirete tertemiz geleceklerdir. Kalan azabları olmuşsa, onu da kabirde çekip âhirete öylece geleceklerdir. Onlar, kabirlerine günahla girerler, kabirlerinden günahsız olarak çıkarlar. Günahlarının böylece bağışlanmasına, mümin kardeşlerinin istiğfarı da çok hayırlı bir vesile olmaktadır. Onların kitapları sağından verilir, onlar mahşer yerine gelirken ve sırattan geçerken, sabi çocukları ve nurları önlerinde giderler.

Simalarında yaptıkları secdelerin eseri görülür. Nurları, peygamberlerin nurları gibi çift olur. Sevabları mizanda çok ağır gelir. Onlar öyle bir ümmettir ki, hem kendi yaptıklarının, hem de kendileri adına yapılanların sevabına nail olurlar. Diğer ümmetler ise böyle değildir."

Bu ümmetin nurlarının önlerinde gideceği ve çift olacağı ve abdest azalarının nur gibi parlayacağı hakkındaki hadis, Peygamber Efendi-miz'in adının Tevrat ve İncil'de geçtiğine dair olan bölümde anlatılmıştır. Şimdi burada diğer hadisleri görelim:

îbni Mâce (daha doğrusu Buhari ve Müslim), Ebû Hüreyre ve Hu-zeyfe'den şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.v.) buyurdu:

"Biz, dünya ehli olarak sonra gelmişiz, fakat ahiret ehli olarak öne geçmişizdir! Bütün mahşer halkından önce, benim ümmetimin işi görülüp hükmü verilecektir."

Hâkim sahihtir kaydiyle Abdullah bin Selâm'dan nakleder. O şöyle der: "Kıyamet günü olduğu zaman, Yüce Allah kullarını ümmet ümmet ve peygamber peygamber sevkeder. Peygamberimiz ve onun ümmeti de tam merkezde yerlerini alırlar. Derken cehennem üzerine sırat kurulur. Biri nida eder ve: "Ahmed-i Muhammed \e O'nun ümmeti nerededir?" der. Peygamberimiz ve O'nun peşi sıra ümmeti kalkar, iyisi ve kötüsü hep O'nu takib ederler. Derken sırat üzerine gelirler, tşte bu sırada O'nun düşmanlarının gözleri Allah tarafından görmez olur. Sıratın sağından ve solundan aşağıya, yani cehenneme düşerler. Peygamber (s.a.v.) ve O'nun ümmetinden iyiler kurtulurlar. Melekler de O'nunla beraber giderler ve adım adım O'nu ve ümmetini cennetteki yerlerine götürürler. Sonra nida eden: "îsâ ve O'nun ümmeti nerededir?" diye onları çağırır." [249]

îbni Cerir ve îbni Merdûye Câbir bin Abdullah'tan rivayet ederler. O şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Ben ve ümmetim kıyamet günü, yüksek bir tepenin üzerinde bulunacağız. Diğer mahşer halkı bizden aşağıda bulunacaklar ve bizden olmayı çok arzu edecekler. Kavmi tarafından yalanlanmış bulunan her bir peygambere de biz mahşerde şahidlik yapacağız. "Evet, Rabbimiz, o senin risaletini kavmine tebliğ etti" diyeceğiz."

Ahmed Ka'b bin Malik'ten nakleder. O şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "însanlar mahşer yerine toplandıkları zaman, ben ve ümmetim yüksek bir yerde bulunuruz. Sonra Rabbimin emriyle ben, yeşil bir hülle giyerim. Sonra bana izin verilir. Ben de Allanın bana ilham ettiği ve hakkımda dilediği şekilde O'na hamd ü senada bulunurum ve şefaat ederim, işte bu, bana verilen Makâm-ı Mahmûd'tur."

Buhari ve Müslim Ebû Hüreyre'den rivayet ederler. O şöyle demiştin: Peygamber (s.a.v.) bir hadisinde şöyle buyurdular: "Kıyamet günü benim ümmetim, bütün abdest azaları nur gibi parlar bir vaziyette davet olunacaktır."

Ayrıca Müslim Kuzeyfe'den rivayetle şu hadisi bildirir: "Benim havzım, Aden ile Eyle arasından daha uzundur. Ümmetimden olmayanları orada rahatlıkla ayırırım." Ashab sordu: "Ey Allah'ın Resulü, sen bizi orada nasıl tanıyacaksın?" Resûlüllah cavap verdi: "Havzmın başında durup develerini sulayan bir adam, yabancı develeri nasıl tanıyıp ayırırsa, öylece tanır ve ayırırım. Hem orada sizlerin abdest azaları nur gibi parlayacağı için, bu gayet kolay olacaktır."

Ahmed ve Bezzâr Ebud-Derdâ'dan rivayet ederler. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü, şefaatte bulunması için secde etmesine ilk izin verilecek olan, şefaati kabul edilip başını secdeden ilk kaldıracak olan şüphesiz benim! Baktığımda, ümmetimi de diğer ümmetler arasında tanırım. Kimi ön tarafımda, kimi arkamda, kimi \sağımda, kimileri de solumda yer almış olarak onları görürüm." Bu sırada biri: "Ümmetini nasıl tanırsın, ey Allah'ın Resulü?" diye sordu. Resûlüllah da şu cevabı verdi: "Onların abdest azaları nur gibi parlak olacaktır! Bu alamet diğer ümmetlerde bulunmayacaktır. Aynı zamanda kitapları (amel defterleri) de sağ ellerinde olacak, sabi iken ölmüş çocukları ve nurları da önlerinde bulunacaktır."

(Yine Ahmed, sahih bir senedle Ebû Zerr'den de bu mealde bir hadis rivayet eder. Onun bu rivayetinin sonunda ise, sâdece, "nurları da önlerinde bulunacaktır" buyurulmuştur.)

Taberâni'nin el-Evsat'ında Enes'ten rivayeti ise şöyledir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Benim ümmetim, ümmet-i merhumedir! Hepsine merhamet olunmuştur. Bunun için, ümmetim kabrine günahıyla girer, fakat günahlarından temizlenmiş olarak kabrinden çıkar! Mü'min kardeşlerinin kendileri hakkındaki istiğfarları sebebiyle, bu günahlarından temizlenmiş olurlar." [250]

Ahmed'in Aişe tarikiyle rivayet ettiği hadisde ise şöyle buyurul-maktadır: "Kıyamet günü hesaba çekilen müslüman, bağışlanmış olur. Zira müslümanlardan her biri, amelinin karşılığını (cezasını) kabrinde görmüş olur."

Hâkimi Tirmizi de bu konuda şu açıklamayı yapar: "Mü'min'in kabrinde hesaba çekilmesi, yarın ahiretteki mevkıfta fazla sıkıntı çekmemesi içindir. Kabrinde azâb görmesi de, günahlarından temizlenmiş olarak kabrinden çıkması içindir."

Taberâni, sahihtir kaydıyla Hakim, Abdullah bin Yezid'den şu rivayeti naklederler: O şöyle demiştir: Ben Resûlüllah'ın (s.a.v.): "Bu ümmetin azabı, dünyadadır" buyurduğunu işittim."

îbni Mâce ve Bey haki Enes'ten rivayet ederler. O şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Şu ümmet, merhamet olunmuş bir ümmettir. Onun azabı, kendi dindendir. Kıyamet günü olunca, müslü-manlardan her bir adamın yerine müşriklerden biri cehenneme gönderilir ve o müslümana: "işte senin yerine cehenneme giren adam budur!" denilir."

El-Esbehani'nin Leys'ten rivayeti de şöyledir: "Isâ bin Meryem, bir konuşması sırasında demiştir ki: "Ümmet-i Muhammed, Mizanda sevabı en ağır gelecek olan ümmettir! Zira onların dilleri, müslümanlığın en büyük alâmeti ve esası bulunan lâ ilahe illallah kelime-i tevhidini çokça söylemeye, çok müsait bulunmuştur. Bu sayede, kendinden önceki ümmetlerden daha fazla sevap kazanmışlardır."

îbni Ebû Hatim, îkrime'den nakleder. O şöyle der: "Yüce Allah'ın kitabındaki: "insan için ancak çalışıp kazandığı vardır!" [251] anlamına gelen âyeti; ibrahim'in suhufunda ve Musa'nın suhufunda böyle olduğunu bildirir. Bu ümmette ise, kişi hem çalışıp kendisinin kazandığının mükafatını, hem de kendisi için başkaları tarafıdan yapılanların mükafatını görecektir." [252]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ümmetinin; Herkesten Önce Cennete Girecek, Günahlarının Bağışlanacak Ve Kabirlerinden İlk Kalkacak Ümmet Olmasıdır

Birinci ve üçüncü hususlarla ilgili hadisler, az Önce geçmiş bulunmaktadır, ikinci hususla ilgili hadis ise, Isrâ ve Mirâc bölümünde îbni Mes'ud hadisi olarak geçmiştir.[253]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ümmetinden Yetmiş Bin Kişinin Hesaba Çekilmeksizin Cennete Gidecek Olmasıdır

Şeyh îzzüddîn bin Abdüsselâm der ki: "Peygamber (s.a.v.) Efendi-mîz'in kendisine verilmiş bulunan büyük özelliklerden biri de, O'nun ümmetinden yetmiş bin kişilik bir cemâatin, hiç hesaba çekilmeksizin doğruca cennete girecek olmasıdır. Bu, başka peygamberlerden herhangi birisi için sabit değildir."

Buharî ve Müslim, îbni Abbas'tan rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) birgün bizim yanımıza geldi ve bize şunu haber verdi: "Bana, ümmetler arz olundu. Bir peygamber arz edildi (gösterildi) ya-' nmda ümmeti olarak bir kişi vardı. Diğer bir peygamberin de ümmeti iki kişiydi. Öyle peygamber gördüm ki, hiç ümmeti yoktu... (Zira peygamberliğini tebliğ ettiği kavimden hiç kimse ona inanmamıştı...) Yine bir peygamber gösterildi, yanında on kadar ümmeti vardı.... Derken, ümmeti çok kalabalık olan bir peygamber, yanımdan geçirildi. Baktım, çok sayıda bir ümmet ve ben onlann, benim ümmetim olmasını arzu ettim... Bana denildi ki: "Bu, Musa ve onun ümmetidir." Sonra bana, "bak" diye emredildi. Baktım, o kadar kalabalık bir ümmet gördüm ki, bütün ufku kaplamıştı... Bana yine: "Şu tarafa, bu tarafa da bak" diye emredildi. Baktığımda, gerçekten her tarafı kaplamış bir kalabalık gördüm. Sonra bana yine denildi ki: "Bu gördüğün büyük topluluk, senin ümmetindir! Onlara ilâveten yetmiş bin kişilik bir topluluk daha vardır. Hiç hesaba çekilmeden cennete gireceklerdir." [254]

Tirmizî'nin hasendir kaydiyle Ebû Ümâme'den rivayet ettiği hadîs ise, şu anlamdadır: "Rabbim bana, ümmetimden yetmiş bin kişilik bir cemâati hiç hesaba çekmeksizin cennete göndereceğini va'd buyurdu. Onlara, bir azâb dahî yoktur. Onlardan her birinin arkasında da, yetmiş bin kişilik bir topluluk daha bulunacak ve bunlar da, hesâbsız ve azâbsız cennete gideceklerdir. Ayrıca Rabbim, üç büyük cemâati daha, kendisi cennete gönderecektir."

Taberânî ve Bey haki Ömer bin Hazm'dan rivayet eder. O şöyle der: Peygamber (s.a.v.) buyurdu: "Rabbim bana, ümmetimden yetmiş bin kişilik bir cemâati, hesâbsız ve azâbsız cennete koyacağım va'd buyurdu. Ben bunun artırılmasını istedim. Rabbim de bu isteğimi kabul etti ve yetmiş binden her birinin arkasında bir yetmiş bin daha olmak üzere cennete gördermeyi kabul etti. Ben bunun üzerine: "Rabbim, benim ümmetimin sayısı bu kadar olacak mı?" dedim. Rabbim de: "Ben, senin için onları bu sayaya ikmal edeceğim" buyurdu.[255]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, O’nun Ümmetini Yüce Allah'ın Adaletli Hakimler Makamında Kılmasıdır

Şeyh îzzüddtn bin Abdüsselâm der ki: "Peygamber'in (s.a.v.) özelliklerinden biri de, yüce Allah'ın O'nun ümmetini adaletli hâkimler makamında kılması ve ümmetinin hesâb gününde, insanlar üzerinde şahitlik yaparak onlara gönderilen peygamberlerin, teblîğ vazifelerini tastamam yaptıklarına dâir hüküm vermeleridir. Halbuki böyle bir ö-zellik, diğer peygamberler de bile bulunmamaktadır."

Bilindiği gibi, Yüce Allah bir âyetinde şöyle buyurmaktadır: "Böylece sizi orta (adaletli) bir ümmet yaptık ki, insanlara şahit olasınız, peygamber de size şahit olsun..." [256]

Buharı, Tirmizİ ve Nesâî Ebû Saîd el-Hudrî'den rivayet eder. O şöyle demiştir: "Resûlüllah (s.a.v.) buyurdu: "Nûh (a.s.) kıyamet günü çağrılır ve: "Tebliğ ettin mi?" denilir, O da: "Evet" der. Ümmeti çağırılıp: "Nûh size tebliğ etti mi?" diye sorulur. Onlar da: "Bize kimse gelmedi, kimse birşey tebliğ etmedi!" derler. Bunun üzerine Nuh'a denilir ki: "Sana şahitlik yapacak var mı?" O da: "Bana, Muhammed ve O'nun ümmeti şahitlik yapacaktır!" der. işte bu, yukarıda mealini gördüğümüz âyetin, haber verdiği şeydir. Siz de bunun üzerine çağırılır ve Nûh (a.s.)'ın, Allah'ın risâletini kavmine tebliğ ettiğine dâir şahitlik edersiniz..."

Ahmed, Nesâî ve Beyhakî'nin Ebû Saîd el-Hudrî'den rivayetleri ise şöyledir: Peygamberimiz (s.a.v.) buyurdu: "Kıyamet günü bir peygamber getirilir, yanında bir kişi bulunur. Peygamber gelir; yanında iki kişi bulunur. Bâzılarının ise daha çok... O peygamberlere: "Tebliğ ettin mi?" diye sorulur. Onlar da cevaplarında: "Evet" derler. Kavimleri çağrılıp sorulur: "Bu size tebliğ etti mi?" diye. Onlar: "Hayır tebliğ etmedi" derler. Peygamberlere: "Peki size şahitlik yapacak kimdir?" denilir. Onlar da: "Ümmet-i Muhammed" derler. Bunun üzerine Ümmet-i Muhammed çağırılır, onların tebliğ ettiklerine şahitlik ederler. Sonra onlara hitaben: "Siz, bu peygamberin tebliğ ettiğini nereden biliyorsunuz?" diye sorulur. Onlar da derler ki: "Bizim Peygamberimiz bize bir kitab getirdi. Bu kitab da sizlere, çeşitli âyetleriyle bu peygamberlerin tebliğ ettiklerini haber verdi. Biz de hiç tereddüt etmeden bu kitâb'm (Kur'ân'm) bu haberini dahî aynen inanıp tasdik ettik." Onların bu cevâbı üzerine de kendilerine denilir ki: "Evet, sizler gerçekten doğru söylüyorsunuz!" îşte bu: "Böylece biz sizi bir orta ümmet kıldık" mealindeki âyet-i celîlenin haber verdiği hakikattir. Bu âyetin söylediği Ümmet-i Vasat'ın mânâsı da, adaletli, faziletli ümmet demektir."[257]

Peygamberimizin Bir Özelliği De, Ümmeti İçin Cehennem Ateşinin Ancak Hamam

Harareti Kadar Olacağıdır

Evet, Peygamberimiz'in bir özelliği de, ümmeti için cehennem ateşinin, ancak hamam harareti kadar olacağını bildirmiş olmasıdır. Ta-berânî, el-Evsat'mda Ebû Bekir'den rivayette Peygamber'in (s.a.v.) şöyle buyurduğunu bildirmektedir: "Cehennemin ümmetim üzerine olan harareti, ancak hamam harareti kadar olacaktır."[258]

[1] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/353.

[2] Bunun manası: Allah'ın ilminde ve her şeye sebkat eden Kader-i İlâhisinde böylece yazılı ve sabit oluşudur. Yoksa bedenen ve frtraten, hepsinden önce yaratılmış olması manasında değildir. Rivayetlerin delâlet ettiği mânâ da budur.

[3] Bunu sağlam bir delile dayanmadan söylemek zor olsa gerekir. Böyle bir delil ise yoktur. İlgili âyet-i kerimeden anlaşıldığına göre; "Evet, Rabbimiz'sin" ikrarı; aynı anda ve bütün ruhlar tarafından verilmiştir. Herhangi birinde bir gecikme ve te'hir olmamıştır. Bir imtihan evi olan şu dünyamızda bu ikrarını bozanlar ise, hüsrana düşmüştür.

[4] İmam-ı Sağâni'ye göre, bu rivayet mevzudur.

[5] Ezan, Peygamberimiz'in ve O'nun ümmetinin büyük bir özelliğidir. Bu, Adem zamanında yoktu. Allah'ın bazı melekleri ise, O'na salat ü selâm ederler. (İlgili âyetin bildirdiği de budur.)

[6] Bu dahi, âyetle sabittir ve O'nun büyük özelliklerinden biridir.

[7] Bu O'nun peygamber olarak gönderilişi (biseti) sebebiyle olmuştur

[8] Melekler değil, bulutlar O'nu gölgelendirmiştir

[9] Hiç şüphesiz o, bütün insanların akılca en ileri ve kuvvetli olanı idi

[10] Necm Sûresinin âyetleri buna delâlet etmektedir. Bunlar, ittifakla sabit olan hususlardır.

[11] O gece, peygamberin ruhları, kendilerinin cesedlerine benzer birer cesede bürünerek gelmişlerdir. Yoksa dirilip de kabirlerinden kalkmış değiler.

[12] . Ebû Zerr hadisinde olduğu gibi, Mirac'ta Nuru Hicâb'ı görmüştür. Rabbini görmesi, gözleriyle değil, kalbiyle olmuştur. Nitekim İbni Abbas hadisi de buna delâlet etmektedir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/353-355.

[13] İsra suresi, 88

[14] Hıcr suresi, 9

[15] Fussılet suresi, 41

[16] Fussılet suresi, 42

[17] Nahl suresi, 89

[18] Neml suresi, 76

[19] Kamer suresi, 17

[20] İsra suresi, 106

[21] Furkan suresi, 32

[22] Furkan suresi, 33

[23] Yahya bin Eksem, fakih, edib bir zat olup Basra kadılığı yapmıştır. Sonra Bağdat baş kadısı olmuş, halife Me'mûn'la birlikte çalışmıştır. Mütevekkil onu azletmiş, hac dönüşü Rabze'de vefat etmiştir.

[24] Maide suresi, 44

[25] Hicr suresi, 9

[26] Müslümanlar olarak bunda hiç şüpheniz olmasın! Zira bunca sinsi ve menfi çalışmalara rağmen Yüce Allah Kitabı'nı korumaktadır ve de koruyacaktır! Gerek Siyonizm, gerek emperyalizm, bütün gücüyle Kur'ân'a karşı çalışmakta, takat bir netice elde edememektedir. İşte bütün bu düşmanlıklara rağmen, Kitabımız, hiç birtahrîfe uğramadan, dimdik ayakta ve nazil olduğu günkü tazelik ve asliyetiyle ortadadır! Gün gelip Allah'ın onu mus-haflardan ve kalblerden çıkarıp kaldıracağı zamana kadar da böylece kalacaktır, inşallah!...

[27] Elbette Kur'ân; ulûm ve meârifin, ahkâm ve mevâizın, âdâb ve kanunların, hüccet ve burhanların cümlesini câmî olan bir kitaptır! Allah O'nu, çeşitli dertlerimizin dermanı, gönüllerimizin bahân kılsın! (Amîn!)

[28] Bâzıları bunu, bir isim zikretmeksizin ve ilaveli olarak: "Kur'ân'ın mânasını da Fâtiha'da; Fatiha'nın mânâsını Besmele'de, Besmele'nin mânâsını onun "B" harfinde toplamıştır" demiştir. Bâzıları ise, bununla da yetinmeyip: "Bu B harfinin mânâsını da, bu harfin altındaki noktada toplamıştır" demiştir ki, bu asla doğru olmaz! (M.) Mecâlisüs-Seniyye, 3, İmâm-ı Füşenî, Mısır. 1315)

[29] Hâkim bunu, Îbni Mes'ûd'tan merfû plarak rivayet etmiştir. Fakat aslında mevkuf (yânî bir sahâbî sözü) de olabilir.

[30] Kur'ân'ın "yedi harf üzerine nazil olmasının" meşhur kavle göre mânâsı; çeşitli kabilelerin muhtelif lehçeleri olması ve her kabîlenin kendi lehçesine göre okumasıdır. Bu, gerek Resûlüllah'ın, gerekse ilk İki halîfesinin zamanında bilinen ve devam eden bir husustu... Osman zamanında ise, Huzeyfe gelip insanların bir lehçe üzerinde birleştirilmesini, böylece bâzı kıraat ihtilâflarının bertaraf edilmesini teklîf etti. Osman (r.a.) de, bir heyet toplayarak böyle bir çalışmanın yapılmasını emretti. Ashabın kurrâsı da çalışıp Kur'ân'ı bir kıraat vechi üzere yazdılar. Diğer kıraat vechlerini ihtiva eden sahîfeler imha edildi. Mus-haf-ı Şerîf çoğaltılarak, diğer islâm merkezlerine de birer nüsha gönderildi. Böylece kıraat (okuyuş) farkından doğan ve büyümesinden korkulan fitne de Önlenmiş oldu.

(Nitekim Efendimizin sağlığında Übeyy bin Ka'b gibi bir sahâbî bile bu hususta fitneye düşeyazmıştı. İslâm'ın ilk günlerinde sırf Ümmet-i Muhammed'e bir kolaylık olsun diye istenilen ve izin verilen bu hususu, Übeyy bin Ka'b; kendi tabiriyle o kadar yadırgamış ve böyle bir şeyi İlk defa gördüğünde öylesine sarsılmış, öylesine bir şek ve tereddüde mâruz kaim ıştır ki; kıraat ihtilâfına düşen iki sahâbiden her ikisine de Resûl-i Ekrem'in: "Evet güzel okudunuz" buyurmasıyla câhiliye zamanından daha beter bir hâle düşmüştü... Fakat Peygamberim iz'in mübarek eliyle göğsünü sıvaması ve onun hakkındaki duası üzerine; kalbine hücum eden bütün şek ve tereddüdler, zail olup gitmişti... İşte Hz. Osman'ın (r.a.) emriyle yapılan çalışmalar sonunda, bâzı müslümanları fitneye düşürmesinden korkulan bâzı okuyuş farkları kaldırılıp bire indirilmiş, mushaflar da bu şekilde yazıya alınmıştır...) (El-Hasâsiu'l-Kübrâ, 2/285-Beyrut, 1405)

[31] Bu kelime (çok asırlarca Önceleri Rumca'dan gelip Arapça'ya karışmış bir kelime olsa bile...) Kur'ândaki hâli ve şekliyle, şüphesiz hâlis Arapça olan bir kelimedir. Artık onun Rumca veya Farsça olduğunu söylemek mümkün değildir. Sonra bu gibi hususlarda Vehb bin Münebbih'e ve benzerlerine itimâd etmek de, doğru olmaz. Nitekim bunu, bu şekilde kabul etmiş ve tefsîrinde nakletmiş herhangi büyük bir müfessir de olmasa gerek... Kur'ân'ın; kendisinin de açıkça beyân ettiği gibi, açık bir Arapça ile nazil olduğunda, herhangi bir mü'minin asla şüphesi yoktur.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/356-360.

[32] Evet Peygamber (s.a.v.) Efendimiz; sâhib bulunduğu faziletleri ve mekârim-i ahlâkı bakımından, diğer peygamberlere verilmiş bulunanların tamâmını kendisinde toplamış durumdadır. Bunda hiç şüphe yoktur. Fakat mucizelere gelince: Allah'ın bu husustaki âdeti ve kânunu öyledir ki, her bir peygamberin mucizesini o peygamberin kavmi içinde mevcûd ve meşhur bulunan şey cinsinden kılmıştır. Mûsâ (a.s.)'ın asası gibi ki, kavminin sihirbazlarını mağlûb etmiştir. Isâ (a.s.)'ın mucizeleri ki, kavminin meşhur tabiblerinİ âciz bırakmıştır. Peygamberimiz'e verilen Kur'an mucizesi ki, bu da kavmi içinde meşhur ve çok yaygın bulunan fesahat ve belagat cinsinden olmuştur ve kavminin bütün fasîh ve beliğlerini âciz bırakıp şaşkına çevirmiştir. Yoksa, bütün peygamberlerin mucizelerinin Peygamberimize verilmiş olduğunu iddia etmek; doğru ve makbul bir söz değildir.

[33] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/360-361.

[34] Ahzab suresi, 40

[35] Maide suresi, 48

[36] Tevbe suresi, 33

[37] İmâm-ı Ahmed'in rivayetine göre de Abdullah bin Sabit şöyle anlatmıştır: "Ömer, Peygamberimiz'e gelip, Kurayza'lı bir yahûdî dostundan yazdığı bâzı notları okumak istedi. Peygamberimiz'in derhal rengi attı. Ben Ömer'e: "Görmüyor musun, Peygamberimiz'in rengi değişti?" dedim. Ömer de bunun üzerine derhal: "Ben, rab olarak Allah'a, dîn olarak İslama, peygamber olarak da Muhammed'e inanıp razı oldum!" dedi. Bunun üzerine de Peygamberimiz'in rengi düzeldi ve mesrur oldu ve şöyle buyurdu: "Varlığım elinde olana yemin ederim ki, eğer Mûsâ aranızda olsa, siz de beni bırakıp ona uysanız, muhakkak sapıtmış olurdunuz! Siz benim ümmetim, ben de sizin peygam berin izim!"

Câbir'den olan rivayete göre, Peygamberimiz bu sözünü şöyle tamamlamışlardır: "Siz, ehl-i kitaba bir şay sormayınız! Onlar hidâyette değildir ki sizi hidâyete sevketsİnler! Onlara inanırsanız, ya hakkı inkâr, ya da bâtılı tasdîk etmiş olursunuz. Vallahi Mûsâ hayatta olsa, ona helal olan sâdece bana uymak olurdu!" Diğer bir rivayette ise: "Mûsâ ve Isâ hayatta olsa ar. onlara düsen bana uvmak olurdu" buvurulmustur.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/362.

[38] Bakara suresi, 106

[39] Yahûdîlere veya diğer ümmetlere gelen nesihler ise, bir diğer peygamber göndermek suretiyle olurdu. Nitekim bu durumu Isâ (a.s.)'ın dilinden haber veren ayette şöyle buyurulmuştur: "Ben, benden önce gelen Tevrat'ı doğrulayıcı olarak, size haram kılınan bâzı şeyleri helal yapayım diye gönderildim..." (Al-i İmrân, 50)

Buna rağmen bâzılarının Kur"an'da nâsih ve mensûh bulunduğunu kabul etmemelerine aldırmamak gerekir. Nitekim Ebû Müslim el-!sfehânî gibiler böyledir. Zira Kur'ân'da, nâsih ve mensûh bulunduğuna dâir sarîh âyetler vardır: İşte Bakara Sûresi âyet 187 ki meâlen: "Oruç gecesi kadınlarınıza yaklaşmak size helâl kılındı. Artık onlara yaklaşabilirsiniz." Keza: Enfâl Sûresinin 66. âyeti ki: "Şimdi Allah sizden yükü hafifletti. Sizde za'f bulunduğunu bildi" meâlindedir. Keza: Mücâdele Sûresi 13. âyeti ile, Müzzemil Sûresi 20. âyeti de bu hususta açık delillerdir. Bundan dolayı, neshi inkâr edenlerin mezhebi yanlıştır, bâtıldır.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/363.

[40] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/363.

[41] Sebe’ suresi, 28

[42] Furkan suresi, 1

[43] Burada zikri geçen ve Peygamberİmiz'e verilmiş bulunan Kevser, cennette bir nehirdir ve onun suyu; sütten beyaz, baldan da tatlıdır, iki büyük oluğu vardır ve buradan Havz'a akmaktadır. Peygamberimiz'in bu havzından bir deîâ İçenler ise, ebediyen bir daha susuzluk nedir bilmeyeceklerdir.

Makâm-ı Mahmûd hakkındaki sahîh tefsîr ise, bunun, Peygamber Efendimizin cümle mahşer halkı İçin yapacağı Şefâat-i Uzmâsı olduğudur. Ancak bu şefaatten sonradır ki, halk Mahşer yerindeki bekleme yerinden kurtulup hesab yerine gidebileceklerdir.

Yine sahih hadîsde bildirildiği gibi, kabrinden ilk kalkacak olan kişi de Peygamberimiz olacaktır. Ancak bu sırada Peygamberimiz, Mûsâ (a.s.)'ı Arş'ın direğine tutmuş vaziyette görecektir. Bu hususta kendileri: "Bilmiyorum, kabrinden benden evvel mi kalkmış, yoksa Tûr'daki bayılıp kendinden geçmesine bir mükâfat olarak mı buradadır" buyurmuştur.

Hesaba çekilmeden cennete sevkedilen bu yetmiş bin kişiden her bin kişinin arkasında da bir yetmiş bin kişinin daha bulunacağı da sahih hadîsle bildirilmiş bulunmaktadır

[44] Enbiya suresi, 29

[45] Fetih suresi, 1-2

[46] İbrahim suresi, 4

[47] Sebe' suresi, 28

[48] Cennet ehlinin yüz yirmi saf olacağı ve bunun sekseninin ise bu ümmetten olacağı vârid olmuştur. (Yâni Cennet ehlinin üçte ikisi...)

[49] Hattâ yanında ümmeti olarak bir tek kişinin bulunmadığı bir peygamberin de, mahşer yerine böylece yapayalnız geleceği de bildirilmiştir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/364-367.

[50] Evet, Sübkî bu kavli tercîh etmiştir. Fakat onun bu tercîhini te'yîd eden sağlam bir delîl yoktur. Abdürrezzâk'ın rivayet ettiği bu hadîste dahî bu kavli tercîhe destek olacak herhangi bir husus bulunmamaktadır. (Gökyüzündeki meleklerin amîn'ferinin, yeryüzündeki mü'minlerin âmîn'lerine rast gelmesinden neş'et eden böyle bir fazilet ve sevâb, müccerred Sübkî'nin tercîh ettiği hususa, bir delil teşkil etmemektedir.)

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/367.

[51] Enbiya suresi, 107

[52] Enfa! suresi, 33

[53] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/367-368.

[54] Hicr suresi, 72

[55] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/368.

[56] İlgili hadîsin tefsirinde bâzı ihtilaflar olmuş, bâzıları: "Bunun mânası: "Teslim oldu da ben onun zararından vesvesesinden kurtuldum" demektir" demişlerdir. Bâzıları ise: "Müslüman oldu" demişlerdir ki, hadîsin zahiri de bu tevcîhı te'yîd eder mâhiyettedir

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/369.

[57] Bakara suresi, 104

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/369-370.

[58] Evet, Kur'an'da böyledir. Fakat Kur'an'ın dışında Allah'ın, Habîbini ismiyle çağırdığına dair, bir hadîs vardır ki bu, Hadîs-i Sevbân'dır ve şu mealdedir: "Azîz ve Celil olan Allah bana dedi ki: "Ey Muhammed; ben bir şey için hükmettim mi hükmüm red olunmaz..." Şüphesiz Kur'ân'dakİ hitâb şekliyle Yüce Allah, Resulünün izzet ve keremini artırmıştır.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/370.

[59] A'raf suresi, 138

[60] Maide suresi, 112

[61] Nur suresi, 63

[62] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/370-371.

[63] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/371-372.

[64] Aişe validemizin hadisinde: "Ne ben onun avret yerini, ne de o benim avret yerimi görmüş değildir" denilmektedir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/372.

[65] Bu İddianın sağlam bir delili olmasa gerektir...

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/372.

[66] Müelitimiz'in bu İstidlal tarzı, son derece zayıftır. Zira İbrahim (a.s.) Sâriye'yi e-linden almalarından korktuğu için: "Bu benim kardeşimdir" demişti. Eğer "karımdır" deseydi, Sâriye'yi temelli almak maksadıyla İbrahim'i öldüreceklerdi. Zâlim hükümdar, Sâriye'yi zorla alıp nikahlamış olsaydı bile, hiç zâlimin yaptığı ile delîl göstermek doğru olur mu? Sonra İbrahim; Sâriye'yi boşamak istemiş de değildi! Müellifimizin bu iddiası yerinde değildir

[67] Ebud-Derdâ'nm da bu şekilde hanımına bir vasiyeti olmuştur

[68] Bunu, iddete manî bir dirilik mânâsında almak doğru değildir. Zira Efendimiz'in hanımları, O'ndan sonra iddetlsrini çekmişlerdir

[69] Ayetin zahirinin mânâsı, "O'nun ölümünden sonra" mânâsıdır

[70] Bu müsteîze; Ümeyme bınîı Nûmân adındaki kadındır. Bâzıları bunun, Leys'li prenses, bâzıları da Fâtıma binti Dahhâk olduğunu söylemiştir.

[71] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/373-374.

[72] A'raf suresi, 61

[73] A'raf suresi, 67

[74] Kalem suresi, 1-2

[75] Necm suresi, 1-4

[76] Yasin suresi, 69

[77] Önceki peygamberlerin Allah tarafından müdâfâ edilmeyip, kendilerini kendilerinin savunduğunu söylemek, doğru bir hüküm değil; Peygamberimizin özelliklerini çoğaltmak gayretiyle acele verilmiş bir hükümdür. Bu hükmü veren Ebû Nuaym ve onu olduğu gibi nakleden müellifimiz, acaba Kitâbımız'ın şu mealdeki âyetleri karşısında ne diyeceklerdir?

"Allah, mü'minleri müdâfaa eder..." (Hacc Sûresi, 38.) Şüphe yok ki,- peygamberler, mü'minlerin efendileridirler... İbrahim (a.s.) hakkında: "Ona bir tuzak kurmak İstediler, biz de onları esfelînden kıldık!" (Sâffât, 98) Keza, Ahzâb 69, Al-i İmrân 55. âyetleri de bu mâhiyettedir

[78] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/374-375.

[79] Peygamber efendimizin iki kıbleyi cemetmiş olduğu malûm... Fakat iki hicreti cemetmiş olmasını, doğrusu anlayamadık. (M.

[80] Şeyh izzüddin burada, vahyin çeşitlerinden dördüncüsünü saymayı unutmuştur. Bu ise, kalbe koymak, söylemektir.

[81] Cevâmiu'l-Kelim'in mânâsı: Yüce Allah'ın kendisine az kelime ile pek çok mânâyı ifâde etme hasletini vermiş olmasıdır. Bu kelâmın O'na son derece vecîz ve muhtasar kılındığını ifâde eder...

[82] Sahih hadîste: "Her peygamber duasını yaptı. Ben ise duamı, ümmetime şefaat olmak üzere saklamış bulunuyorum, inşallah, Allah'a hiç şirk koşmaksızın ölenlere nasîb o-lacaktır" buyurulmuştur.

[83] Isra suresi, 80

[84] Lokman suresi, 34

[85] Deccâlle ilgili hadîsler sahih ve pek çoktur. Bunlar, mânevi tevatür ifâde eder

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/376-379.

[86] Kabdaki suya elini sokar, bu su fazlasıyla bereketlenirdi.

[87] Otuz kişi kuvvetinde" olduğunu konuşurlardı. Rükane ile güreştiği zaman, rahatlıkla onu tepelemişti. Kimse O'nu yenemezdi

[88] İnşirah suresi, 1-4

[89] Fetih suresi, 1-2

[90] Şefaat Hadîsi'ndeki Hz. isa'ya âit ifâde de, bunun peygamberimize hâs olduğunu göstermektedir

[91] Bunu, Îbni Ebû Hatim de rivayet etmiştir.

[92] Müslümanların Hudeybiye Musâlehasından üzgün dönmeleri üzerine, onları sevinç ve sürûrâ gark eden Fetih Sûresi inmiş, Resûlüüah da bunu onlara ve bilhassa Ömer'e hitaben okumuştur

[93] Ben, bu hadîsin şahinlik veya zayıflık bakımından derecesinin ne olduğu hakkında, bir bilgiye rastlayamadım. Kendiliğimden, derecesi ve hikmeti şudur, diye birşey söylemek de istemiyorum.

[94] Besmele'nin fazîlesi hakkındaki bu mevkuf hadîsin sahih ofaması mümkündür

[95] Sahih hadîste, Bakara Sûresi'nin sonundaki âyetlerin Peygamberimiz'e Arş'ın altındaki hazîneden verildiği ve daha önce hiçbir peygambere verilmediğini bildirmiştir. Aye-tel-kürsî ile ilgili olarak da: 'Onun bir dili olup Arş'ın direği yanında Allah'ı takdîs ettiği" vârid olmuştur.

[96] Sahîh hadîste: "Bakara Sûresi'nin sonundaki iki âyeti, geceleyin okumanın kâfi olduğu" bildirilmiştir.

[97] Hicr suresi, 87

[98] el-Mesânî, Uzun Yedi Sûre'dir ki bunlar: Bakara, Af-İ imrân, Nisa, Mâide, En'âm, Araf, Enfâl Sûreleridir. (Enfâl Sûresi denilince, Berâe yâni Tevbe Sûresi de buna dâhildir.) el-Mufassal'in hakkında ihtilâf vardır. En meşhur olanı: Kâf Sûresinden itibaren Mufassal sayıldığıdır.

[99] Bunun ve bundan sonraki iki eserin doğruluğunda hiç şüphe yoktur. Elbette Peygamber Efendimiz'den daha keremli ve daha şerefli; Allah İndinde daha sevgili ve daha kıymetli bir kul yaratılmış değildir! Elbette yaratılmışların sultânı ve en üstünü, Peygamberimiz Muhammed (s.a.v.)'dir.

[100] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/379-384.

[101] Sâd suresi, 26

[102] Necm suresi, 3

[103] Şuara suresi, 21

[104] Enfal suresi, 3

[105] Rabbimiz'irı peygambere olan ilâhî hitabı, bir ve müsâvîdir. Bu hususta gösterilen bu tekellüf, doğru değildir. Nitekim Yüce Aliah, bizim Peygamberimiz'e dahî: "...Sana gelen ilimden sonra, eğer onların nevalarına uyacak olursan, andolsun ki Allah'tan sana ne bir dost, ne de bir yardımcı bulunmaz!" buyurulmuştur. (Bakara, 120).

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/384.

[106] Mücadele suresi, 12

[107] Mücadele suresi, 13

[108] Ve önceki âyetin sadaka hükmü bu âyetle neshedilmiştir

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/384-385.

[109] Haşr suresi, 7

[110] Nisa suresi, 80

[111] Ahzab suresi, 21

[112] Mümtehine suresi, 4

[113] Zâten İbrâhîm (a.s.)'ın örnek alınması, özel bir emirle ilgili idi. O da, Allah'ın düşmanlarını dost edinmemekten ibaret idi. O, bu ümmetin peygamberi olmadığı için, onun her hususta örnek alınması mümkün değildi.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/385-386.

[114] Maide suresi, 92

[115] Enfal suresi, 1

[116] Tevbe suresi, 71

[117] Hucurat suresi, 15

[118] Tevbe suresi, 1

[119] Tevbe suresi, 90

[120] Ahzab süresi,36

[121] Enfal suresi, 13

[122] Tevbe suresi, 63

[123] Bundan sâdece ibâdet ve ibâdet mâhiyetinde olanlar müstesnadır. Zira bu gibi hususlarda Yüce Allah; ortaklık kabul etmez ve de etmemiştir! Meselâ Kitâbı'nın hiç bir yerinde: "Allah'a ve Rasulüne ibadet ediniz" buyurmamıştır ve bu manâya alınabilecek hususlarda Resûlü'nün adını zirketmemiştir. Zira ibâdet ve o mânâya alınabilecek hususlar, Allah'a hâs olan haklardır. Başka hiçbir kulun bunlarda hakkı ve salâhiyeti bulunmamaktadır. Bunlar da: Tevekkül, rahmet, rağbet, haşyet, ibâdet ve "hasbiyallah = Allah bana yeter" derken anlaşılan yeterlilik gibi hususlardır. İşte bunlarda, Resulünün ismi, Allah'ın yanında anılma-mıştır.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/386-387.

[124] Bunu, farklı bir lafızla Tirmizîde rivayet etmiştir. Buna göre, her peygamberin böyle dört vezîri bulunduğu bildirilmiştir

[125] Tirmizinin bildirdiği rivayette,isimler biraz farklıdır,

[126] Buhârî, Cafer bin Muhammed'in rivayetini hüccet saymamıştır.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/387-388.

[127] Tırmızî'nın rivayeti de aşağı-yukarı bu mealdedir

[128] Imâm-ı Mâlik'in bu sözü ve tevcîhi, kuvvetli ve müraccahtır. Biz de bunu kabul ediyoruz. Zira Efendimiz'den sonra herhangi bir iltibas ve ezâ (karışıklık ve O'nu üzme) söz konusu değildir.

[129] Muhakkik, bu rivayet üzerine hiçbir not bırakmamıştır. Fakat müellifimiz bizzat kendisi, eİ-Camiu's-Sağîr'da: "Bu rivayet zayıftır" notunu koymuştur. Bakınız adı geçen eser, 2/156, Meymene, 1321. (M.)

[130] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/388-389.

[131] Sahih olan Peygamberimizle dahî Allah'a karşı iksâmda bulunmamaktır. Imâm-ı Azam Ebû Hanîfe (r.a.), Ebû Yusuf'un kendisinden rivayetine göre şöyle demiştir: "Allah'tan ancak, Allah ile istenilir!" Yâni, Allah'ın izin verdiği şer'î dualar; "Allah'ın Esmâ-i Hüsnâsı vardır, O'na onlar ile dua ediniz!" (Araf, 180) âyetinin hududu içinde kalınarak yapılan dualardır. Pek çok Hanefî mezhebi âliminin naklettikleri gibi, Ebû Hanîfe, aynı zamanda: "Dua eden bir müslümanın duası esnasında: "Ey Allah'ım, ben senden îalan kulun hakkîçün istiyorum!" demesi caiz değildir! Zira Allah üzerinde hiç bir kulun hakkı olamaz" demiştir, işte Onun bu sözleri, ihtilaflı ve nâzik olan bu mes'eleyi halleder mâhiyettedir. Şer'an izin verilmiş duanın ne olduğunu, çok güzel ifâde etmektedir.

[132] Ibni Tâhir, Tezkiratü'l-Mevzûât adlı kitabında bu rivayetle ilgili olarak der ki: "Bu haberin râvîleri arasında, Avn bin Arnâra bulunmaktadır ve bu râvi hüccet olacak durumda değildir."

Faziletli şeyh Zührî en-Neccâr, Sıddık Hasan Han'ın Eddînü'l-Hâlis adındaki kitabı üzerine yazdığı notunda der ki: "Bâzılarının eldeki bir silah gibi kullandığı bir "Âmâ Hadîsi" var. Bu rivayetin aslında iki senedi bulunmaktadır. Bunlardan biri, Tirmizrnin de dediği gibi garîb olan seneddir. Bilindiği gibi garîb rivayetler, aslında zayıf rivayetlerin kısımları arasındadır. İkinci sened ise kavîdir. Bunun hulasası ise: Hem âmânın dua etmiş olması, hem de Peygamberimiz'in onun hakkında dua edivermiş bulunmasıdır. Dua etmek veya bir başkasından kendisi hakkında dua edivermesini istemek ise; her zaman meşru olan bir şeydir ve her kim, bir başkası İçin dua ediverirse, onun hakkında şefaatçi olmuş demektir. Cenaze için olan dua da böyledir. Nitekim ilgili rivayette aynen: "...Ve biz bu kulun için şefaatçiler olarak geldik" denilmiştir, ilgili rivayette geçen âmâ zât da; Efendimiz'e gelmiş ve O'ndan dua rica etmiştir. Peygamberimiz de onun için dua buyurmuştur. İşte bu dua da onun hakkında bir şefaat olmuştur. Nitekim âma dahî dua etmiş ve: "O'nu benim hakkımda bir şefaatçi kıl!" diyerek niyazda bulunmuştur. Fakat şimdi biri kalkıp da; "Peygamberimiz benim hakkımda da dua etti ve bana şefaatçi oldu" diyerek iddiada bulunamaz. Binâenaleyh, duası sırasında: "Yâ Rabbi, ben sana peygamberin İle yöneliyorum, O'nun benim hakkımdaki duasını kabul buyur ve O'nu bana şefaatçi kıl!" da diyemez."

[133] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/389-391.

[134] Ahzab suresi, 32

[135] Ahzab suresi, 30

[136] Ahzab suresi, 31

[137] Meryem'in bütün kadınlardan alelitlak üstün olduğuna dair âyetler vardır. Bu sebeble Meryem'in peygamber olduğunu söyleyen alimlerimiz de olmuştur.

[138] Buhari, Müslim, Ebû Dâvûd ve Tırmizi'nın rivayetinde: "Fâtıma, benden bir parçadır. Kim onu gadablandırırsa beni gadabiandırmış olur" buyurulmuştur.

[139] Zümer suresi, 65

[140] Isra suresi, 74

[141] Isra suresi, 75

[142] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/391-393.

[143] İbni Tâhir Tezkire's inde şöyle der: "Gerçekten Allah, ashabımı peygamberler hariç, diğer insanlardan üstün kıldı" mealindeki hadisin ravileri arasında, Abdullah Kâtibü'l-Leys vardır ve bu ravi çok yalancıdır.

[144] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/393-394.

[145] Bu hadisi; Buhari, Müslim, Nesaİ, Tırmizi ve el-Muvatta'ında Mâlik rivayet etmişlerdir

[146] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/394.

[147] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/394-395.

[148] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/395-396.

[149] Tirmizi'nin rivayetinde: "Ey Mekke, ne hoş, ne sevgili bir beldesin! Eğer ben çı-karılmasa İdim, senden çıkmazdım" buyurulmuştur.

[150] Bu haber, imam-ı Ahmed tarafından merfu olarak (Peygamberimiz'in bir sözü olarak da) rivayet edilmiştir. Ayrıca bu mahiyetteki bir hadisi, Tirmizi, Nesai, ibni Huzeyme ve ibni Hıbbân da rivayet etmişler ve Tirmizi: "Bu hadis, hasen ve sahihtir" demiştir.

[151] Bunu İbrahim (a.s.)'ın Kabe'nin temellerini yükselttiği zaman yaptığı duasına, "Amin!" diyerek katılan oğlu İsmail (a.s.) için söylemek de mümkündür. Çünkü İsmail (a.s.) da babası İbrahim (a.s.)'ın duasına, "Amin!" diyerek katılmıştır

[152] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/396-398.

[153] Bu da gösteriyor ki Peygamber Efendimiz, daima yahudilere ve nasranilere muhalefet etmeyi severlerdi. Rivayet edilen hadis açıkça, ezanın bu ümmetin büyük bir özelliği olduğuna delalet etmekte ve bu, bizden önceki ümmetlerin hiç birinde, asla bilinmemekte idi.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/398.

[154] Bu müfessırler, Yüce Allah'ın: "...Ey Meryem, sen de Rabbi'nin huzuruna durup rüku edenlerle beraber rüku et!" (Al-İ Imran, 43) âyetine ne diyecekler acaba? Sonra Efen-dimiz'in: Kendisinde rüku olmayan bir dinde hayır yoktur" hadisini ne yapacaklar? Evet, bu rüku'dan maksat namazdır, denilebilir. Fakat, rüku'suz namaz nasıl olur?

[155] Bu taktirde Efendimiz ve müslümanlar, daha önceleri nasıl namaz kılıyorlardı? sorusu variddir. Fakat bu rivayet, sahihlerde mevcud olmadığına göre, doğrudan doğruya red de edilebilir.

[156] Aynı zamanda bizim namazımız, onların namazından keyfiyet bakımından da farklıdır. Fark, yalnız cemaatle kılma noktasında değildir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/398-399.

[157] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/399.

[158] Hadis'in zahirine göre, ayakkabı ile namaz kılmak, yâ vacib, ya da müekked sünnet olması lazımdır. Fakat şaşılacak şeydir ki, bazı kimseler, hem ehl-i sünnet olduklarını iddia ederler, hem de bunu şiddetle inkarda bulunurlar. Hatta böyle yapanı kâfir sayanları bile vardır. Bunlar derler ki: "O zaman Medine sokakları kuru idi, ayakkabılar necaset emmiyordu. Şimdi ise böyle değildir." Sanki Peygamberimiz bunu sadece Medine halkına emretmiş gibi! Sanki Medine sokaklarında çamurlar, hayvan dışkıları ve beviller yokmuş gibi! Sanki Peygamber Efendimiz müslümanlara ayakkabılarını nasıl temizleyeceklerini emretmemi?, öğretmemiş gibi! Halbuki o, müslümanlara: "Ayakkabıların yere sürtülmesi veya birbirine sürtülmesi ile temizleneceğini" öğretmiş bulunmaktadır. Bu hususta bu derece şiddet gösterip harbetmenin sebebini anlayamıyoruz. Allah cümlemize insaf versin.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/400.

[159] Al-i İmran suresi, 39

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/400.

[160] Bakınız, Merâkıl-Felâh Haşiyesi Tahtâvi, 152-Mısır, Bulak, 1318.

[161] İlgili sahih bir hadiste: "Kim musibet zamanında istircada bulunur ve: "Allah'ım bana, bu musibetimden dolayı ecir ve sevab ver ve bana ondan daha hayırlısını ihsan eyle!" diye dua ederse, muhakkak dua ettiği kendisine verilir" buyurulmuştur.

[162] Evet, Yâkûb (a.s.) böyle diyerek esefini İlân etmiş, "gel Yusuf'um gel gel..." demiştir. Fakat O, bu musibete karşı sabrını yitirmiş de değildi. Böyle söylemesi, kendisine vahyedilmiş de değildi.

[163] Bunlar, bazı tabiinden nakledilen eserlerdir. Kendi başına delil olmaya yeterli değillerdir. Ve önceki ümmetlerin, en faziletli bir ibadet olan Allah’ı zikirden hali olduğu da düşünülemez.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/400-401.

[164] Hacc suresi, 78

[165] Bakara suresi, 143

[166] Ğâfir suresi, 60. Dinde güçlük olmaması, İnsanlar üzerine şahitlik; şüphesiz bu ümmetin özelliklerindendir. Fakat dünyanın makbul olması, bir özellik olarak ileri sürülemez. Bu, Allah'ın geniş rahmetine uygun düşmez.

[167] Kasas suresi, 46

[168] Bunu, ibni Cerîr ve tbni Ebû Hatim de rivayet etmiştir. Fakat Ebû Zür'a, bunun Ebû Hüreyre'nin kendi sözü olduğuna dikkati çekmiştir. Aslında bu, bu âyetle ilgili olarak garîb bir tefsirdir. Zira âyet, Peygamber Efendimİz'e eğer vahy-i ilâhî olmasaydı, bundan haberdar olamayacağını bildirmektedir. Emsali âyetlerde olduğu gibi ve Peygamberimizin peygamberliğinin bir delîli olmaktadır

[169] Sahih bir hadîsde de: "Gerçekten rahmetim, gadabıma galiptir" duyurulmuştur

[170] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/402-403.

[171] İbni Kesîr demiştir ki: "Mâlik'in bu sözü, Kadir gecesinin bu ümmete mahsûs olmasını iktizâ eder. Cumhuru ulemânın kavlinin böyle olduğunu, Şafiî alimlerden el-Udde sahibi nakletmiştir. Hattâbî ise, bunda icmâ bulunduğunu, Kâdîde mezhebin bu olduğunu söylerler.

[172] Eğer bu hadîs sahih ise, bu husustaki ihtilâfı keser atar

[173] Bakara suresi, 183

[174] Biz öncekilerin oruçlarının ne ve nasıl olduğunu bilemiyoruz. Bir habere göre de, onlara Ramazan farz kılınmış, fakat onlar Ramazan'ı zâyî etmişler. Cûmâ'yı kayb ttikleri gibi...

İlgili âyetin zahirinden anlaşılan mânâ İse; onların oruçlarının bizim orucumuza keyfiyet bakımından değil de, farziyet bakımından benzediğidir. Yâni oruç; bize olduğu gibi, onlara da farz kılınmıştır

[175] Rivayet olunduğuna göre, Peygamber Efendimiz Medine'ye geldikleri zaman,' ensârın oynayıp eğlendikleri iki günleri vardı. Onlar bu iki günü bayram kabul etmişlerdi. Peygamberimiz onlara hitaben: "Yüce Allah, sizlere bu iki gününüze bedel, çok hayırlı iki bayram vermiştir! Kurbân ve Ramazan Bayramları" buyurmuştur. (Ebû Dâvud, Nesâî.)

[176] Zira onlar, uyuduktan veya yatsıyı kıldıktan sonra yeyip-içmeleri yasaktı... Nitekim bidayette müslümanlar için de bu yasaktı. Fakat bu ümmete bir özellik olarak, sonra sahura kadar yemek-içmek helâl kılındı.

[177] Zira müslümanların böyle yapmaları, Sünnet-i Resûlüllah'a sımsıkı bağlı olduklarını, başkalarının te'sîri altında bulunmadıklarını ifâde ve temsil eder. Sonraları bu ümmete arız olan zayıflık ise; hiç şüphesiz başkalarının te'sîri altında kalmaları sebebiyle olmuştur. Maalesef bu te'sîr, İslâm dînini ve medeniyetini çökertecek kadar fazla olmuş ve bugünkü duruma gelinmiştir. Gayr-i müslimlerin âdetleri ve merasimleri, alabildiğine taklîd edilerek onlardan müslümanlara nakledilmiştir.

[178] Tirmîzi bu rivayete garîb demiştir. Nevevî de, kabirde lahd ve şakk'ın caiz olduğunda icmâ bulunduğunu bildirmiştir

[179] Senenin en faziletli günü olan Arefe'ye, "Hacet Ekber" günüdür, denilmiştir. (Yâhud da, bayramın birinci gününden sonra, fazilette ikinci gelir.)

[180] Bunu Tirrnîzî ve Ebû Dâvud da rivayet etmiştir. Firuzâbâdî, zayıf olduğunu söylemiş... Sağânîise mevzu olduğuna hükmetmiştir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/403-406.

[181] Bakara suresi, 238

[182] .Onların şerîatlerinde, sırf konuşmamak suretiyle de oruç adanır ve tutulurdu. Bizim şerîatimiz ise bunu yasaklamıştır. Nitekim adamın biri güneşte dikiliyormuş. Peygamberimiz bunu görmüş ve sebebini sormuş. Verilen cevapta: "Bu adam, hiç konuşmadan ve güneş altında dikilerek oruç tutmayı adamış, şimdi bu adağını yerine getiriyor" demişler... Peygamberimiz de o adama; gölgede oturup konuşmasını, fakat orucuna devam etmesiçi emretmiştir

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/406-407.

[183] Al-i İmran suresi, 110

[184] Kamer suresi, 22

[185] Hacc suresi, 78

[186] Bu, Muaz bin Cebel ile Ebû Saîd el-Hudrîden de rivayet edilmiştir, ibni Kesîr bu hususta şu açıklamayı yapar: "Bu ümmetin en hayırlı ümmet oluşunun sebeb ve hikmeti; Peygamberi m iz'in en son ve en büyük peygamber oluşudur! Bütün peygamberlerin Allah indinde en şereflisi ve en keremlisi şüphesiz O'dur! En büyük, en kâmil ve en son şerîat de O'na verilmiştir. Bu sebeble işlenen amel az da olsa, en güzel ve en hayırlı amel; O'nun şerîatine uygun olarak işlenen amel olmaktadır. Bu şerîatle amel edenler de, ümmetlerin en hayırlısı makamına ulaşmaktadırlar.

[187] ibni Kesîr, bunun râvîsinın yalnız kaldığını bildirmiştir. Sahihlerin haberinde ise tokadı atanın Ensâr'dan biri olduğu ve olayın sonunda Efendimizin: "Beni, Musa'dan hayırlıdır diyerek, anmayınız" buyurduğu kaydedilmiştir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/407-408.

[188] Bu haber mevzudur. Müslim'in rivayetinde ise melekler kaydı yoktur. Ibni Ömer'e hitaben: "Izârını sâk'ının ortasına kadar uzat!" diye emredildiği bildirilmektedir

[189] lrâk?nin öyle demesinin bir mânâsı yoktur. Zira İbni Teymiye bunu birtevcîh ve yorum olarak vermiştir, yoksa bir nakilde bulunmamıştır. Kişi, elbette yorum ve içtihadında isabet ettiği gibi, yanılabilir de... Onun bu tevcîhi ise, son derece latîf ve nefîs bir yorumdur.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/408-409.

[190] Hacc suresi, 78

[191] Bakara suresi, 185

[192] Bakara suresi, 286

[193] A'raf suresi, 157

[194] Bakara suresi, 186

[195] Bakara suresi, 285

[196] Bakara suresi, 286. ayetinden

[197] Hadîs'ten açıkça anlaşıldığına göre, bu ümmete mahsûs bulunmaktadır, bu ümmetin özelliğidir.

[198] Evet, buna şükür secdesi denilir. Bir nîmete mazhariyette veya sevindirici bir haber geldiğinde şükür secdesi yapmak meşrudur. Hemedân'ın müslümanlığı kabul ettiği haberi geldiği zaman da Efendimiz bunu yapmıştır. Ebû Bekir de, Müseylime'nin Öldürüldüğü haberini alınca, şükür secdesine kapanmıştır.

[199] Al-i İmran suresi, 135

[200] Nisa suresi, 110

[201] Bakara suresi, 222

[202] Bakara suresi, 223

[203] İlgili hadîslerin temas ettiği "Ruhbaniyet" tamamen kendini ibâdete verip ailesinden ve dünyâdan çekilip kesilmek manasınadır. Bunu, Peygamberimizin açıkça yasakladığına dâir, Sa'd bin Ebû Vakkâs'ın rivayet ettiği sahih bir hadis de vardır. Diğer bir sahîh hadis de şöyledir: "Günahların bağışlanmasına ve derecelerin yükselmesine vesîle olan ibâdeti size haber vereyim mı?" Ashâb: "Evet" dedi. Peygamberimiz: "Bu, her zaman abdesti güzel almak, mescide gidip gelip cemâate devam etmek (ve işi yoksa) kılınan namazdan sonra diğer namaz vaktini mescidde beklemektir. İşte benim ümmetimin bekleyip nöbet tutması, Allah'ın rızâsına uygun rabıta yapması budur!" (Böyle buyurdu ve bunu üç defa tekrarladı.)

[204] Bu rivayetlerde geçen seyahat da bir nevî ruhbaniyettir... Ve önceki ümmetlerde: "Kendini Allah'a vererek yollara ve çöllere düşmek" demekti... Fakat bu ümmette, bu mânâda bir seyahat ve ruhbâniyet kabul edilmemiştir. Nitekim Tâvûs'un rivayet ettiği bir hadîsde de: "...İslâm'da ruhbâniyet ve seyahat yoktur" buyurulmuştur

[205] Bakara suresi,

[206] Buhârî bunu: "Haksız yere öldürülenin velîsi muhayyerdir, bunlardan birini tercih eder" adlı bölümde rivayet etmiştir

[207] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/409-416.

[208] Bu hadîs, sahîh pek çok tarîkten rivayet edilmiş bulunmaktadır ve pek çok sahâbî bunu rivayet etmiştir: Câbir bin Abdullah, Câbir bin Üteyk, Huzeyfe, Enes, Nâfi bin Hâlİd, Câbır bin Semura, Habbâb, îbni Abbas, Ebû Hûreyre ve Sa'd bin Ebû Vakkâs bunlardandır. Allah cümlesinden râzî olsun' (Amîn.)

[209] Tirmizî'nin rivayetinde: "Allah bu ümmeti dalâlet üzerinde toplamaz! Allah'ın eli, cemâat üzerindedir. Ayrılan, cehenneme ayrılmış olur" buyurulmuştur.

[210] Bu, peygamberimizin sözü değil, seleften bâzı zâtların sözüdür. O zatlar da bunu, bâzı teferruat itibariyle söylemişlerdir

[211] Aslında Imâm-ı Mâlik'in sözü: "Böyle yapma, zira onlardan her biri, kendilerine ashâbtan rivayet edilen şey üzeredir. Onları bulundukları hâl üzere bırak!" şeklindedir.

[212] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/416-417.

[213] Bir hadîsde de şöyle gelmiştir: "Şehîdler beştir: "Taundan, iç hastalığından, yıkıntıdan ölenler. Suda boğulanlar. Bir de Allah yolunda savaşırken ölenler..." Bâzı hadîslerde de: "Malını, dînini, namusunu ve canını korumak için çabalarken ölenler şehîddir!" buyurulmuştur.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/418.

[214] Bu normal şart ve zamanda bir insanın bu hâle gelmesi değil, hârikaların hüküm sürdüğü kıyamet öncesi bir zamanda, içecek sudan gayri bir şey bulamayan insanların hârika ve kerametli hallerinin ifâdesi olsa gerektir. Nitekim az ilerideki hadîslerde görülecektir.

[215] Şüphesiz deccâl, kıyamet alâmetlerinin en büyüklerinden biridir. Onun zamanı da, bir takım hârikaların meydana geldiği bir zaman olacaktır. Binaenaleyh, bu hadiste söylenenler uzak görülmemelidir. Müslümanlar isâ ile birlikte, deccâl ile birlik olmuş bulunan yahudilerle de savaşmış olacaklar ve sonunda deccali öldüreceklerdir. Öldûrmeseler de zâten o isa'yı gördükten sonra, tuzun suda eridiği gibi eriyip yok olacaktır

[216] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/418-419.

[217] Fatır suresi, 32

[218] Ayetin tefsirinde iki vecıhten bin ve en kuvvetlisi budur. Nefsine yazık edenden maksat da, iyi amelle kötü ameli karıştırandır

[219] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/419-420.

[220] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/421.

[221] Râzî'nin bu sözünü isabetli bulmuyoruz. Tam tersine, mucizeler daha zahir o-lunca, sevâb ve mükâfatlar da daha çok olur. Zira mucizenin çok oluşunun bereketiyle varılan tasdîk ve elde edilen imân, daha kuvvetli ve daha nurlu olur. Keza yapılan salih ameller de buna göre daha temiz ve daha ihlaslı bulunur. Dolayısıyla sevablar da daha çok olarak kazanılmış olur. Zâten bütün mucizeler, aklın ve fikrin kendisini zorlama ve çalıştırma sınırlarının üstünde bulunurlar. Hepsi de aynı gayeye delâlet ederler.

[222] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/421-422.

[223] Bu mealde söylenen ve ileri sürülen rivayetler sahih olmayıp mevzûdurlar

[224] Bu, çok yerinde ve doğru bir tesbîttir. Zira hâlen yahûdîlerin ve hristiyanlann ellerindeki Tevrat ve İncil adındaki kitapları bile, bizim sahih hadîs kitaplarımızın sahib bulundukları ısnâd gibi bir isnâddan mahrumdur!... Nerde kaldı ki, peygamberlerinin sünnetine sâhib bulunsunlar. Târih de bildirir ki, Tevrat ve İncîl kitapları, Mûsâ ve İsâ peygamberlerden asırlarca sonra bulunup konulmuş kitaplardır. Bugün, hiç bir kimse, mevcut Tevrat ve İncîllerin, Hz. Mûsâ ve İsa'ya inen kitapların aynı olduğunu ıddiâ edemez... Bunlar, çeşitli zamanlarda tahrif ve tağyîre uğramış kitaplardır.

[225] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/422-423.

[226] Bu kelâm pek anlaşılmamakla birlikte, her halde; "Bir mü'minin imânı en fazla üç defa imtihan geçirir. Sonra Allah'ın yardımı kendisine ulaşır" denilmek istenilmiştir.

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/423.

[227] Hadîs'in sahihlerdeki metni, şu mealdedir: "Yahûdînin biri, malını satarken, az fiyat vermelerine kızar ve: "Musa'yı bütün beşer üzerine seçmiş bulunan Allah'a yemin ederim ki, bunu bu fiyata vermem!" der. Bunu duyan ensârdan biri, bu yahûdîye bir tokat atar. Yahudîde onu Hz. Peygamber'e şikâyet'eder. Peygamberimiz sorup durumu öğrenir ve kızar: "Sakın peygamberler arasında bir üstünlük sözü etmeyiniz! Zira sûra üflendiği zaman, bütün insanlar Ölür. Ancak Allah'ın dilediği bâzı kulları bundan müstesnadır. Sonra kabrinden ilk kalkan ben olurum. Bakarım ki Mûsâ.Arş'ın yanında...Bilemem, benden evvel mi dirilmiştir, yoksa Tûr'daki bayılması karşılığı, Sûr'da bayılmaktan müstesna kılınanlar arasında mı kalmıştır. Ben şahsen, hiçbir kimsenin, Yunus bin Mettâ'dan daha hayırlı olduğunu söyleyemem!" buyurur.

[228] Bütün mahşer halkının kendisine gıpta edecekleri makam, Makâm-ı Mahmûd'dur ki, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, bu makamından cümle mahşer halkı için, onların orada beklemelerinin şiddet ve hararetinden kurtulmaları için şefâat-i uzmâsını yapacaktır. Bu, sahihlerin rivayet ettiği uzun Şefaat Hadîsinde aynen geçmektedir ve az ileride bu hadîsin tamamı gelecektir

[229] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/423-424.

[230] Bâzı duahanların âdet ettiği anlaşılan bir duacümlesi vardır. Derler ki: "Yâ Rabbi, bizleri yarın mahşer yerinde sevgili Peygamberimiz'in şefâat-i uzmâsı'ndan mahrum eyleme..." Halbuki bu yanlıştır. Zira şefâat-i uzmâ, bütün mahşer halkına şâmil bulunan bir şefaattir. O halde, yâ mutlak şefaatinden nasîb olması istenilmeli.yâhud da; "O'nun şefaatine lâyık olanlardan eyle!" şeklinde niyazda bulunulmalıdır. (M.)

[231] Mutezile Mezhebi mensûbları, şefaat nevilerinden sâdece bu kısmını kabul e-derler. Ehl-i Sünnet ise, her nev'ini kabul eder. (M.)

[232] İsra suresi, 79

[233] Ibrâhîm (a.s.)'ın burada "bâzı kusurlarım" dediği; üç şeydir: Kavmi kendisine putları niçin kırdığını sordukları zaman: "Belki o putları, şu büyük put kırmıştır!" demişti. I-kincisi: Kavmî kendisini, bayramlarına katılmaya davet ettiği zaman, gitmemek için: "Ben hastayım" demişti. Üçüncüsü ise: O zâlim hükümdarın yanında, Sâriye validemizin, kendisinin nesi olduğu sorulduğu zaman: "Bu benim kardeşimdir" demişti

[234] Mûsâ (a.s.) bununla, Mısır'lı kıbtîyİ kasd etmektedir. O, bir yahûdî ile kavgaya tutuşmuş, yâhudî de Musa'dan yardım istemişti. Mûsâ da bunun üzerine kıbtîye bir yumruk vurmuş, o da bu yüzden oluvermişti. Musa'nın ise öldürme kasdı yoktu... Tabiî buna çok ü-zülmüş, pişman olmuş ve: "Bu, insanları şaşırtan şeytanın bir işidir. Asıl düşman, şüphesiz şeytandır!" demiş, samîmî bir şekilde istiğfar ederek: "Rabbim, kendime kötülük ettim, beni bağışla!" diyerek yalvarmış, Rabbi de onu bağışlamıştı... (Kasas suresi, 15-16.)

[235] Bu, Katâde'nin Enes'ten olan rivayetidir. Buradaki "Kur'ân'm hapsettiği kimselerden murâd, ebediyen cehennemde kalmaları gereken kimselerdir. Şüphesiz onlara, oradan çıkmaları için şefaat olmayacaktır. Katâde, sonra şu mealdeki âyeti okumuştur: "Böylece Rabbin Seni, bir makâm-ı mahmûda ulaştıracaktır." (Isrâ, 79). Ayeti okuduktan sonra da: "İşte Allah'ın peygamberi m iz'e va'd buyurduğu makâm-ı mahmûd, budur" demiştir.

Buhâri ve Müslim'in Mabed bin Hilal'dan olan rivayetleri ise, yukarıdakinden daha kısa olup, sonunda şöyle denilmiştir: "...Biz Zahru'l-Cebân denilen yerde idik. Hasan-ı Basrî ise, bu sıralarda Ebû Halîfe'nin evinde saklanıyordu. Farkına vardırmadan onun yanına gidip Enes'in rivayet ettiği Şefaat Hadisi hakktnda ondan bilgi almak istedik ve gittik... Dedik ki: "Ebû Hamza, mislini hiç işitmediğimiz şekilde bir şefaat hadîsi rivayet ediyor." Onu bana naklediniz, dedi. Biz de naklettik. Daha söyleyin, dedi. Biz de hepsi bu kadar dedik... Dedi ki: "O bize, yirmi seneye yakın bir zamandır şefaat hadîsini, bundan daha uzun olarak naklet-mişti. O zaman müsiümanlar da birlik halinde idiler. Belki üstâd bir kısmını unutmuştur, belki de tamâmını haber vermekten çekindiği bir şey vardır." Biz kendisine: "Bize tamâmını söyle!" dedik. O da güldü ve: "Tamâmını söylemek istediğim için, böyle konuştum. Fakat insan a-çetecidir. İşte bize, onun söylemediği kısmını haber veriyorum" dedi ve hadisi okudu: "...Sonra ben, dördüncü defa olarak secdeye kapanır, rabbime hamdü senada bulunurum. Bana denilir ki: "Ey Muhammed, başını kaldır, iste, istediğin verilecek! Şefaat et, kabul edilecek." Derim ki: "Ey Rabbim: Lâ ilahe İllallah! diyenlere şefaat etmem için izin ver!" Rabbim der ki: "Onları sana havale etmeyeceğim! İzzetim, kibriyâm ve azametim hakkı için, onları cehennemden ben çıkaracağım."

Mâbed, böylece rivayet ettikten sonra der ki: "Şehâdet ederim ki Hasan bunu, böylece yirmi seneden beri Enes'ten dinler dururmuş... Ve o zaman müsiümanlar da birlik ve beraberlik halinde İmişler..."

[236] Bunu, bu şekilde Buhârîve Müslim dahî rivayet etmişlerdir.

[237] Önceki notlarımızın birinde, Hasan-ı Basrî'nin: "Yirmi senedir Enes, bu hadîsi bize anlatır dururdu" dediği rivayette de, bu mealde cümleler var idi ve bunu, Bûhârî ve Müslim rivayet etmişlerdi.

[238] İbrahim suresi, 36

[239] Maide suresi, 118

[240] Bunu, ibni Ebû Hatim de rivayet etmiştir

[241] Bu, Kur'ân'daki: "Rabbin sana verecek, sen de râzî olacaksın." (Duhâ, 5) mealindeki âyetin delâlet ettiği şeydir.

[242] Zira Peygamberimiz bunu, sâdece Allah'ın nimetlerini anmak için söylemektedir

[243] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/425-432.

[244] Müslim'in metninde: "Ancak sana açmakla emrolundum" tabîri de vardır.

[245] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/432-433.

[246] Halk arasında kullanılan yanlış bir tâbir var. Hem de yaygın... Müellif burada o tâbiri aynen kullanıp: "Kabri İle minberi arası" demiş... Halbuki az ileride Buhârî ve Müslim hadîsi olarak görüleceği gibi, hadisdeki tâbiri aynen kullanıp: "Evi ile minberi arası" demesi gerekirdi.

[247] Kevser suresi, 1

[248] İbnı Abbas'tan meşhur kavle göre, Kevser; "çok hayır" demek olup cennetteki Kevser Irmağı da, bu çok hayrın bir kısmıdır

[249] Bunu müellif, Hâkim'den mevkuten rivayette bulunmuştur. Yâni bu, Peygamber Efendimiz'in değil, Abdullah bir Selâm'ın sözüdür. Doğrusu böyle olsa gerek..

[250] Ebû Davud'un Ebû Mûsâ el-Eş'arîden rivayeti de buna benzer ve şöyledir: "Ümmetim, -ümmet-i merhumedir! Ona âhirette azâb yoktur! Onun azabı dünyada mâruz kaldığı zelzeleler, fitneler ve kıtallerdir..."

[251] Necm suresi, 39

[252] Ayetten zahir olan, hükmünün umûmî olmasıdır. Yani bu ümmette de, kişinin ancak çalışıp kazandığının faydasını göreceğidir. Bunun için, dirilerin yaptığı amellerden sadece sadaka ve duaların, ölmüşlere faydası dokunmaktadır. Şafiî ve başkaları, bu âyeti delil getirerek, okunan Kur'ân'ın sevabını ölülere bağışlamanın, onlara faydası olmayacağını söylemişîerdir. (Evet Şafiî Mezhebinde meşhur olan budur. Fakat, bazı Şafiî âlimleriyle beraber nice ehl-i sünnet imamları; kişinin namaz, oruç, hac, zikir ve Kur'ân kıraati gibi sâlih bir amelini başkasına bağışlıyabileceğini ve bağışlanan kimsenin de bundan fayda göreceğini kabul etmişlerdir. Bilhassa kulun sebeb olduğu amelin sevabını göreceğinde ittifak vardır.) (Haşiye-i Tahtâvî, 341. Fıkhü's-Sünne, 1/385, Mektebetü'l-Hadise, Cidde).

Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/434-437.

[253] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/437.

[254] Bu hadîsin devamı şöyledir: "Sonra Peygamberimiz yanımızdan ayrılıp evine girdi. İnsanlar, bu yetmiş bin kişinin kimler olabileceği hakkında konuşmaya başladılar. Bazıları: "Bunlar, belki islâm devrinde dünyâya gelmiş hiç Allah'a şirk koşmamış olanlardır." Bâzıları: "Bunlar, Peygamberimiz'e tam arkadaşlık etmiş olanlardır..." gibi çeşitli görüşler ileri sürdüler. Bu sırada evinden çıkıp yanımıza gelen Peygamber (s.a.v.); onların bu sözlerini kendilerinden dinledi ve sonra: "Bunlar; hastalanınca başkalarına okutmayanlar, dağ vurmayanlar, uğursuzluk duygusuna yer vermeyenler, bir de sâdece Allah'a güvenenlerdir!" buyurdu. Ashâb arasından Ukkaşe bin Mıhsan ayağa kalkıp: "Dua buyurunuz da, Allah beni de onlardan kılsın!" dedi. Peygamberimiz de: "Sen onlardansın!" buyurdu. Sonra biri daha ayağa kalkıp aynı istekte bulundu. Peygamberimiz de: "Ukkaşe senden önce davrandı" karşılığını verdi.

[255] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/438-439.

[256] Bakara suresi, 143

[257] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/439-440.

[258] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/440.