- Hz. Peygamber yatardı ve Bilâl’in ezanıyla uyanıp kalkardı. Sonra abdest alıp mescide giderdi. Saç ve yanaklarından sular damlardı. Namaz kıldırırken de çok zaman ağladığını duyardım.[1]
- Hz. Âişe’ye
“Hz. Peygamber’den gördüğün en hayret verici şeyi bana anlatır mısın?” dedim. Hz. Âişe biraz düşündükten sonra şunları söyle dedi:
“Hz. Peygamber bir gece bana
“Ey Âişe, müsade edersen bu gece Rabbime ibadet edeyim” dedi. Ben de
“Allah’a yemin ederim ki, senin arzu ettiğin şeyleri, ben de severim” dedim. Hz. Peygamber kalktı, abdest aldı ve namaza durdu. O kadar çok ağladı ki, gözyaşlarından eteği ıslandı. Oturduktan sonra da sakalından yaşlar damlıyordu. Secdede de çok ağladı. Öyle ki gözyaşlarından yer ıslandı. Sonra Bilal gelerek onu namaza çağırdı. Ağladığını görünce
“Ey Allah’ın Rasûlü, senin geçmiş ve gelecek günahların affolunduğu halde ağlıyor musun?” dedi. Hz. Peygamber
“Ben çokça şükreden bir kul olmayayım mı? Bana bu gece bir ayet inmiştir. O ayeti okuyup da tefekkür etmeyene cehennem olsun. Allah Teâlâ “Şüphesiz göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün ardarda gelişinde basiret sahipleri için ibret verici deliller vardır” (Alu İmran: 3/190) buyuruyor” dedi.”[2]
- Rasûlullahı gördüm, namaz kılıyordu. Ağlamaktan dolayı göğsünde fıkır fıkır kaynayan çanak sesi gibi bir ses vardı.[3]