- Hz. Ebubekir bir gün ağaç dalına konmuş bir kuş görerek şunları söyledi:
“Ey kuş! Ne mutlu sana! Allah’a yemin ederim ki, ben de senin gibi olup ağaçlara konmayı ne kâdar isterdim. Sen ki ağaçların meyvesinden yeyip oradan oraya uçuyorsun. Ne hesabın ve ne de azabın var. Yemin ederim ki bir yol kenarındaki ağaç olmayı ne kadar isterdim. Yanımdan geçip gitmekte olan develer beni yeyip sonra da dışkı olarak çıkaraydı; yeter ki insanoğlu olmayaydım”[1]
- Hz. Ebubekir bir gün bir serçeyi uzun uzun seyrederek şunları söyledi:
“Ey serçe! Ne mutlu sana! Meyvelerden yiyor, ağaçtan ağaca uçuyorsun. Ne hesabın var, ne de azabın. Allah’a yemin ederim ki ben de bir koç olmayı çok isterdim. Sahiplerim beni besleyip; semizlendiğimde de keseler; bir kısmımla kızartmalar yapıp geri kalanımı da kavurma haline getirelerdi. Sonra beni yeyip lağıma atılan bir pislik olarak çıkaralardı. Keşke bir insan olarak yaratılmış olmayaydım.”[2]
- Hz. Ebubekir bir gün şöyle demiştir: “İsterdim ki mü’min bir kulun vücudunda biten bir kıl olaydım.”[3]
- Hz. Ömer şunları söylemiştir: “Keşke bir koç olsaydım. Sahiplerim beni beslerler ve semirtirler; sonra da ziyaretlerine gelen bazı dostları için keserlerdi. Böylece de etimden bir kısmını kızartıp geri kalanını kavurma halinde saklayalar ve yedikten sonra da pislik olarak çıkaralardı da beşer olmasaydım.”[4]
[1] Müntehab-ı Kenz IV/361 (İbn Ebi Şeybe, Hennad ve Beyhaki, Dahhak’tan).
[2] Müntehab-ı Kenz IV/361 (İbn Fethaveyh, el-Vecel adlı kitabında Dahhak b. Müzahim’den).
[3] Müntehab-ı Kenz IV/361 (İmam Ahmed, Zühd adlı kitabında Hz. Ebubekir’den)
[4] Hennad; Ebu Nuaym, Hilye I/52 ve Beyhaki, Dahhak’tan. Bu ve buna benzer diğer sözler tevazudan kaynaklanmaktadır. Yoksa Hulefa-i Raşidin, beşerin mahlukatın en şereflisi olduğunu ve mü’min olurlarsa herşeyin kendilerine itaat edeceğini biliyorlardı.
Muhammed Yusuf Kandehlevi, Hayatu’s-Sahabe, Akçağ Yayınları: 2/158.