|
Bu meselenin temel noktası lafızların iki çeşit olduğudur.
Birincisi; Allah'ın Kitabında ve Rasûlullah'ın sünnetinde ve icma ehlinin sözlerinde bulunan lafızdır. Bu, manaya itibarı ve hükmü ona göre vermeyi gerektirir. Eğer bu manalarda kendisinden söz edilenden övgüyle söz edilmişse, o gerçekten övgüye layıktır; eğer kötülemişse o gerçekten kötülenmeye layıktır. Çünkü Allah'ın kelamı haktır, Rasûlullah'ın kelamı haktır, icma ehlinin kelamı haktır. Bu Allah teala'nın şu sözüne benzer:
"De ki o Allah tektir; Allah sameddir; doğurmadı ve doğurmadı; hiç kimse onun dengi olmadı"
(İhlas: 112/1-4)
"O Rahman ve Rahim'dir O, kendisinden başka
ibadete layık hiçbir ilah olmayan Allah'tır. O Melik'tir, Kuddus'tür, Selam'dır"
(Haşr: 59/22-23)
"Hiçbir şey
O'nun benzeri değildir"
(Şura: 42/11)
"Gözler onu idrak edemez" (En'am: 6/103)
"O gün yüzler aydınlıktır; Rabblerine bakarlar"
(Kıyame: 75/22-23)
Bu ve buna benzer ayetler ve Peygamber'in sözleri tamamen haktır.
Şeriate kötü bir isimle girmiş bir şey, kötüdür; kafir, münafık, mülhid v.b. gibi.
Övülmüş bir isimle girmiş bir şey iyidir; mümin, muttaki, sıddık v.b. gibi.
Şeriatte hiçbir aslı bulunmayan lafızların övgü, kötülenme, isbat ve nefiyle ilişkilendirilmesi caiz olmaz; meğer ki şeriata uygun olduğu açıklanmış ola. Nasslara aykırı olan cisim, hayz, cihet, cevher, araz
gibi lafızlar da bu kısımdandır.
Bu lafızlarda şeriate karşı çıkan birini,
muhalifinin tekfir etmesi caiz olmaz. Elbette ki onun görüşü şeriatın kafirlik olarak nitelediği şeylerden olmaması şartıyla.. Çünkü küfür, şeriat sahibinden alınma
şer'i bir hükümdür.
Görüşün doğrusu hatalısından akılla ayırılır. Akılca hatalı olan her-şey şeriatte küfür sayılmaz, aynı şekilde aklıca doğru olan herşey şeriatte bilinen şeyler değildir.
|