İslami Okul Okulların En Önemlisi
İslam, toplumun şirk, küfür, haram ve pis şeylerden uzak durmasını; toplumun tevhid üzere, helal ve güzel şeylerle hemhâl olmasını amaçlar. Buna karşılık beşerî sistemler —tağûti düzenler— hak-bâtıl, helâl-haram, temiz-pis gibi kesin ölçüler kabul etmez. Onların ne zaman, nerede ve ne yapacakları belli değildir: bugün teşvik ettiklerini yarın yasaklar; bugün “ak” dediklerine yarın “kara” der; bugün “dost” olduklarına yarın “düşman” olurlar. Çünkü bu düzenler, insanların hevâ ve heveslerine göre şekillenen; sınırı ve ölçüsü olmayan bir anlayışın ürünüdür.
Mukayese İçin Bir Örnek Verirsek
İslam, zinanın her çeşidini yasaklamış; bu kötü fiili önlemek için tanzim edici tedbirler getirmiştir. Öncelikle evliliği teşvik etmiş, evlilik dışı her türlü ilişkiyi yasaklamıştır. Evlilikleri kolaylaştırmak için nasihatler ve pratik önlemler tavsiye edilmiştir. Kız babalarına şöyle buyurulmuştur: “Dindarlığını ve ahlakını beğendiğiniz bir kimse, ailenizden bir kız isterse onları evlendirin. Şayet bunu yapmazsanız yeryüzünde fitne ve fesat çıkar.” (Tirmizi: 1084 İbni; Mace: 1967; Hakim: 2/164; Beyhaki: 7/82 Albani: 1868-İrva) Diye buyurarak kızlarınızı bir an önce ve kolaylıkla evlendirmelerini istemiştir.
İslâm, kadın ve erkeğe harama bakmamayı, gözlerini ve kalplerini haramdan korumayı emretmiş; haya, edep ve iffet duygusunu öğretmiştir. Şehevî arzuların terbiye edilmesi için oruç tavsiye edilmiş; insanın nefsini tahrik edecek resim, video ve benzeri müstehcen içerikler yasaklanmıştır.
Kadınlara, tesettüre riayet ederek dışarı çıkmaları emredilmiş; yürüyüşlerine, ses tonlarına, kokularına ve makyajlarına ilişkin ölçü ve sınırlar konulmuştur. Böylece erkeklerin tahrik edilmesinin yolları kapatılarak hem kadın hem de erkek iffetlerini koruma altına alınmıştır.
Kısacası İslâm, zinaya ve ahlâksızlığa giden yolları kapatmak için gerekli bütün tedbirleri almış; buna karşılık evlilik kurumunu kolaylaştırarak şehevi arzuların helal yollardan tatminini teşvik etmiştir. Tüm bu koruyucu tedbirlere rağmen, başkasının namusuna ve şerefine tecavüz eden ya da fuhşa yönelen kimselere adaletli, caydırıcı ve ıslah edici cezalar öngörmüştür. Böylece İslâm, bireyin ve toplumun iffetini muhafaza eden ahlâklı bir düzen kurmayı hedeflemiştir.
Beşeri Sistemler Ne Yapıyor, Bir De Ona Bakalım!
Beşerî sistemlerde ahlâk, namus, edep ve kıskançlık gibi insana değer kazandıran faziletler öğretilmez; bu sebeple toplumlarda hayâ ve iffet anlayışı giderek zayıflar. Zina, bu sistemlerde allanıp pullanarak teşvik edilir. Nitekim bu çevrelerde, zinaya dayalı ilişkiler “kız arkadaş”, “erkek arkadaş” ya da “manita” gibi kavramlarla adlandırılır; zina ise “aşk” ismiyle süslenip meşrulaştırılır. Böylece ahlâksızlık ve fuhşiyat, “özgürlük” kisvesi altında topluma benimsetilir. Buna karşılık, nikâh ve evlilik zorlaştırılır, “bu toplumun koyduğu şartlara göre evlenebilirsen evlen.”
Beşerî düzenlerde kadınların açılıp saçılmaları, “özgürlük” ve “çağdaşlık” sembolü olarak sunulur. Kadın ne kadar bedenini teşhir ederse, o kadar “modern” kabul edilir. Böylece edep ve hayâ duygusu yok edilmekte, kadının şahsiyeti dış görünüşüne indirgenmektedir. Kadın; soyulup, süslenip, boyanarak sokaklarda, reklam panolarında ve medyada bir tüketim nesnesi hâline getirilir. Bu suretle şehvet duyguları kışkırtılır, fıtrat yozlaştırılır ve toplumda iffetsizlik normalleştirilir.
Beşerî sistemlerin kurduğu bu düzen, kadını metalaştıran, erkeği şehvetine esir eden, aile kurumunu çökerten bir ahlâkî yıkım üretir. Oysa İslâm, hem kadını hem erkeği koruyarak iffet, haya ve namus merkezli bir toplum inşa etmeyi hedefler.
Beşerî düzenler, insanın yaratılışına uygun olmayan yasalar ve yanlış anlayışlarla toplumların fıtratını bozar, ahlâkını ifsad eder. Bu sapma, kaçınılmaz olarak ahlâksızlık, tecavüz, boşanma, kadın cinayetleri ve benzeri toplumsal çöküntülerin artmasına neden olur. Ardından, bu sistemlerin kurucuları ve yöneticileri, kendi elleriyle sebep oldukları pisliği ortadan kaldırmak için yetersiz ve çarpık yeni kanunlar üretmeye girişirler.
Ne var ki, bu yasalar çoğu zaman adaleti değil zulmü, ıslahı değil ifsadı derinleştirir. Böylece verilen hükümler; ceza mı, ödül mü, adalet mi yoksa zulüm mü olduğu belirsiz bir hâle gelir. İnsanların heva ve heveslerine göre belirlenen bu yasaların işe yaramadığı görüldüğünde ise, bu kez başka bir ideoloji, başka bir heva ilahlaştırılarak yeni kanunlar ve yeni sistemler icat edilir.
“Yeni yasa, yeni başkan, yeni hükümet” sloganlarıyla aynı oyun yeniden sahnelenir; senaryo değişmez, sadece oyuncular değişir. Toplum, bir batıldan başka bir batıla yönlendirilerek bir süre daha avutulur ve aldatılır. Böylece beşerî sistemler, insana huzur ve adalet getirmek yerine, onu döngüsel bir ifsada ve bitmeyen bir yozlaşmaya mahkûm eder.
Hüküm Sahibi Sadece Allah’tır
Oysa yaratan, yarattığını bilmez mi? (Mülk, 67/14). Allah’ın hükümleri terk edilip, aciz insanların hükümleri hâkim kılındığında ıslah değil ifsad, adalet değil zulüm ortaya çıkar. İnsanın neye ihtiyacı olduğunu, nasıl yönetileceğini, nasıl terbiye edilip ıslah edileceğini kim bilebilir? Elbette âlemlerin Rabbi olan Allah. Ondan daha güzel hüküm veren, ondan daha hikmetli kanun koyan kim olabilir?
Peki, bu zalimler —Kur’an’ın rehberliğinden uzak kalanlar— insanlığın başına gelecekleri bilmiyorlar mı? Elbette birçoğu bilir; fakat kibir, taassup, makam ve menfaat hırsı, onların hakkı kabul edip bu uğurda mücadele etmelerini engeller.
Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:
“Yoksa onlar cahiliye hükümlerini mi istiyorlar? Hâlbuki yürekten inanan bir toplum için Allah’tan daha iyi kim hüküm verebilir?” (Mâide, 5/50)
Hakkı terk edip bâtıla sapan bu zalimler, kara propaganda, algı operasyonu, toplumsal baskı ve bâtıl yasalar yoluyla helâl olanı zorlaştırır; haramı, günahı ve küfrü ise teşvik ederler. Böylece toplumları hakkın nurundan koparıp küfrün karanlığına sürüklerler.
Müsennif VELİOĞLU
KADININ İZZETİ